Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 115/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt III K 196/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej E. C., tj. zarzuty:

1) obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. – oznaczony literą a),

2) obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. – oznaczony literą b),

3) błędu w ustaleniach faktycznych – oznaczony literą c),

4) naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k., art. 159 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. – oznaczony literą d).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonej E. C. nie okazał się zasadny.

Na wstępnie należy zauważyć, że w zarzucie oznaczonym literą a) obrońca podniósł zarzut obrazy prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i jednocześnie wskazał pod kolejnymi pięcioma „myślnikami” na czym konkretnie obraza wspomnianych przepisów miała polegać. Następnie, w zarzucie oznaczonym literą c) obrońca podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i pod kolejnymi „myślnikami” wymienił, jakich to konkretnie błędnych ustaleń faktycznych dopuścił się Sąd I instancji. Analiza treści tych dwóch zarzutów nie pozostawia wątpliwości, że wskazane w zarzucie oznaczonym literą c) błędne ustalenia faktyczne maja być li tylko następstwem, skutkiem obrazy prawa procesowego ujętego w zarzucie a). Nadto w zarzucie oznaczonym literą b), dotyczącym obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., obrońca podniósł „dowolną ocenę” wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków, która to z jednej strony doprowadziła do rozstrzygnięcia na niekorzyść E. C. „wątpliwości” ujętych w zarzucie oznaczonym literą a), jak też do błędnych ustaleń wymienionych w zarzucie oznaczonym literą c) – do takich wniosków prowadzi lektura uzasadnienia apelacji. Idąc dalej, z tegoż uzasadnienia wynika też jednoznacznie, że przytoczone uchybienia proceduralne oraz w zakresie ustaleń faktycznych skutkowały obrazą prawa materialnego i „koniecznością” podniesienia zarzutu oznaczonego literą d). Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w opisanej sytuacji, od strony formalnej, zbędne, a nawet nieprawidłowe było podnoszenie odrębnych zarzutów obrazy prawa procesowego, błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego. Wystarczające byłoby poprzestanie na podniesieniu zarzutu obrazy prawa procesowego i wskazaniu błędnych ustaleń faktycznych oraz nieprawidłowego zastosowania prawa materialnego, jako konsekwencji tego uchybienia. Względna przyczyna odwoławcza, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k., tj. obraza prawa procesowego wymaga przecież wykazania chociażby potencjalnego wpływu uchybienia na treść wyroku. Kierując się zasadami przyczynowości i skutkowości, stwierdzić należy, że typowym skutkiem obrazy prawa procesowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów, jest błędne ustalenie faktyczne, które stanowi ów chociażby potencjalny „wpływ na treść wyroku”. Z kolei typowym następstwem błędnych ustaleń faktycznych jest obraz prawa materialnego. W rezultacie może być więc tak, że dane jedno uchybienie będzie niejako oddziaływało w sferze trzech względnych przyczyn odwoławczych wymieniony w art. 438 k.p.k., tj. w sferze prawa procesowego, ustaleń faktycznych i prawa materialnego. Nie oznacza to jednak, że należy podnosić trzy odrębne rodzaje zarzutów. Dane jedno uchybienie daje bowiem podstawę do podniesienia jednego zarzutu. To samo uchybienie nie może stanowić zarazem obrazy prawa procesowego, obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych. Prawidłowo podniesiony od strony formalnej zarzut winien opierać się na pierwotnej przyczynie uchybienia, a nie na dalszych skutkach, które to uchybienie powoduje. Jeżeli błędne ustalenie faktyczne i nieprawidłowe zastosowanie prawa materialnego jest tylko skutkiem obrazy prawa procesowego, to należy podnieść jedynie zarzut oparty na podstawie określonej w art. 438 pkt 2 k.p.k., a wady w zakresie ustaleń faktycznych i zastosowania prawa materialnego, jak już to podkreślono wyżej, wskazać jako następstwo tego uchybienia, tj. chociażby potencjalny wpływ na treść wyroku. Zarzut oparty na przyczynie odwoławczej wymienionej w art. 438 pkt 3 k.p.k. winien być podniesiony wówczas, gdy błędne ustalenia faktyczne stanowią pierwotną przyczynę uchybienia, tj. wtedy, gdy co do danego uchybienia apelujący nie kwestionuje sposobu procedowania, w szczególności sposobu gromadzenia dowodów i ich oceny. Chodzi zatem o sytuację, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody – też co do wiarygodności – sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają (błąd dowolności) albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (błąd braku). Zarzut obrazy prawa materialnego winien być zaś podniesiony poprawnie od strony formalnej wówczas, gdy co do danego uchybienia skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych. Tylko wtedy obraza prawa materialnego stanowi pierwotne źródło uchybienia. Oczywiście dane rozstrzygnięcie lub ustalenie może być dotknięte dwoma lub większą ilością uchybień, co da podstawę do podniesienia odrębnych zarzutów, w tym różnych rodzajowo – przy zachowaniu przytoczonych reguł.

Zaprezentowane wywody przemawiają za łącznym odniesieniem się do podniesionych w apelacji obrońcy zarzutów, gdyż zarzuty te nie tylko ściśle się ze sobą łączą, ale wręcz wzajemnie się „przenikają”, ponieważ wykazanie niezasadności jednego zarzutu będzie niejako automatycznie świadczyło o niezasadności tego, który jest jedynie jego następstwem.

Przechodząc do istoty podniesionych zarzutów należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku, choć w niektórych fragmentach nie jest nazbyt wnikliwe, to jednak, w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami, daję podstawę do przypisania oskarżonej E. C. sprawstwa – oczywiście w odniesieniu do kwalifikacji prawnej, jaką przyjął ostatecznie Sąd Apelacyjny. Przede wszystkim, ujawnione na rozprawie dowodu potwierdzają trafność ich oceny przez Sąd Okręgowy i prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych.

Po pierwsze, nie jest prawdą, że brak jest dowodów wskazujących na to, że oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z M. S. i swoim zamiarem obejmowała zabór rzeczy wymienionych w opisie przypisanego jej czynu. Otóż z zeznań E. W. wynika, że oskarżeni nakazali jej, aby zaprowadziła ich do miejsca, gdzie przebywają pokrzywdzeni, a gdy tylko tam weszli, to od razu M. S. zażądał od P. P. wydania wspomnianych rzeczy. „Krzyczał zaraz przy wejściu” (k- 21 - 23) „dawaj co masz” (k – 707). Potwierdza to w swoich zeznaniach B. C. (1). Z zeznań tych dwóch świadków wynika, że po tych słowach M. S. podszedł do pokrzywdzonego P. P., a E. C. do pokrzywdzonej B. C. (1). Oboje oskarżeni byli bardzo agresywni (k – 21 – 23). M. S. intensywnie uderzał pokrzywdzonego pięściami, a gdy upadł kopał go (k – 15 – 18, k – 21 – 23, k – 707). W tym czasie E. C. zaatakowała pokrzywdzoną – uderzała ją oraz przytrzymywała, aby nie uciekła (k – 15 – 18). Z zeznań E. W. wynika nawet, że oskarżona uderzyła B. C. (1) „dwa razy z buta” (k – 21 – 23). Do kopnięcia przyznała się też sama E. C. (k – 87 – 88). Nadto, gdy E. W. chciała wyjść z pomieszczenia w trakcie tych wydarzeń, to „oboje oskarżeni” kazali jej usiąść grożąc słowami „bo też cię kurwo zabijemy, jeżeli się będziesz wtrącać” (k – 21 23). Co istotne, oskarżona cały czas jednocześnie obserwowała atak M. S. na P. P. oraz moment zaboru mienia, które na skutek użytej przemocy pokrzywdzony wydał. (...) zarazem, aby B. C. (1) i E. W. nie uciekły. Mało tego, po brutalnym ataku M. S., oskarżona podeszła do leżącego pokrzywdzonego, wzięła do ręki kij hokejowy i „biorąc zamach zza głowy” zadała mu dwa uderzenia w głowę, „tak, że stracił on przytomność” (k – 21 – 23). Z kolej oskarżony w tym momencie podszedł do B. C. (1) i uderzał ją po twarzy. Nie można pominąć tego, że M. S. wyjaśnił, że E. C. „biła pięściami i kopała” pokrzywdzoną (k – 554 – 556), „uderzała ją po całym ciele” (k – 83 – 84).

Przedstawiony przebieg wydarzeń, wynikający z zeznań B. C. (1) i E. W., a częściowo z wyjaśnień oskarżonych, jednoznacznie wskazuje na to, że M. S. i E. C. działali w sposób skoordynowany, „planowy”, uzupełniali się swoimi zachowaniami w ramach przyjętego podziału ról, co świadczy o tym, iż wzajemnie akceptowali swoje działania, których celem było użycie przemocy wobec pokrzywdzonych i dokonanie na ich szkodę zaboru rzeczy, co też uczynili. Potwierdza to trafność ustalenia Sądu Okręgowego, że działali oni wspólnie i w porozumieniu. Oznacza to w konsekwencji, że wbrew twierdzeniom obrońcy, oskarżona działała w celu dokonania rozboju, tj. miała pełną świadomość, że wraz z M. S. użyją wobec B. C. (2) i P. P. przemocy – pobiją ich – i dokonają na ich szkodę kradzieży. Zaistniała forma współdziałania oznacza zarazem, że każdy z oskarżonych odpowiada nie tylko za to, co sam uczynił, ale też za to, co w ramach łączącego ich porozumienia uczynił drugi z oskarżonych. Tak więc każde z oskarżonych odpowiada m.in. za użytą formę przemocy wobec P. P., bicie go pięściami i kopanie po całym ciele i uderzanie kijem hokejowym w głowę. Taki sposób działania bezpośrednio zagrażał życiu pokrzywdzonego w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., z czego oskarżeni, jako osoby dorosłe, na przekór sugestiom obrońcy, zdawali sobie sprawę. Jeżeli chodzi o kwestię kwalifikacji prawnej związanej ze skutkiem w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to będzie o tym mowa przy okazji omawiania apelacji prokuratora.

Po drugie, nie jest prawdą, że w realiach sprawy nie można ustalić, iż to E. C. zadała P. P. dwa uderzenia w głowę kijem hokejowym. Ma racje obrońca, że fakt ten nie wynika z zeznań E. W. i zaprzecza mu jednocześnie oskarżona. Ma też rację obrońca, że fakt ten nie wynika również z zeznań P. P.. Pokrzywdzony przecież na skutek doznanego ciężkiego uszczerbku w ogóle nie pamięta przebiegu zdarzenia, co w sprawie jest bezsporne. Obrońca jednak całkowicie pominął w apelacji to, że to z zeznań B. C. (1) jasno wynika, iż to oskarżona zadała przedmiotowe uderzenia kijem hokejowym. Wiarygodności jej relacji skarżący w żaden sposób nie podważył, starając się pominąć ten dowód.

Po trzecie, zaprezentowane relacje świadków i częściowo wyjaśnienia oskarżonych, przekonują o tym, że w rezultacie ocena wiarygodności dowodów, jakiej dokonał Sąd Okręgowy była trafna, jak też prawidłowe okazały się poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne, obrazujące przebieg wydarzeń. Mimo częściowo rożnych relacji osób obecnych na miejscu zdarzenia, co dostrzeżono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i odniesiono się do tego, w rezultacie ocena dowodów mieści się w granicach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k. i nie nosi cech dowolności, jak to starał się wykazał obrońca w apelacji. Nie doszło też do pominięcia jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego na rozprawie, co mogłoby uzasadniać obrazę art. 410 k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, którym dowodom i w jakiej części dano wiarę, a w jakiej części tej wiary odmówiono. Skonfrontowanie tych stwierdzeń z treścią dowodów pozwala przyjąć, że uczyniono to prawidłowo, a nie dowolnie i jednostronnie, jak podniesiono w zarzucie oznaczonym w apelacji literą b).

Należy również podkreślić, że zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny, wówczas gdy jego autor wskaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. wykaże, ocena których dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego, wskazaniami wiedzy lub była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń. Należy podkreślić, że sąd orzekający może w ramach swej dyskrecjonalnej władzy jedne dowody uznać za wiarygodne, zaś innym tego przymiotu odmówić, byleby przy ich ocenie nie przekroczył granic zakreślonych w art. 7 k.p.k.

Jeśli zaś chodzi o zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to należy pamiętać, iż wątpliwości, o jakich stanowi ten przepis, to wątpliwości sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienne stanowisko w przedmiocie całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo nie nakłada na sąd orzekający obowiązku przyjęcia za wiarygodną wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, a jedynie zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy z żadnego dowodu owe okoliczności nie wynikają. Z treści normy art. 5 § 2 k.p.k. nie można czynić narzędzia, nakazującego dokonywanie ustaleń faktycznych zawsze na korzyść oskarżonego w razie jakichkolwiek wątpliwości, nawet takich, które można wyeliminować, pozostając w granicach zakreślonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów.

Równoległe stawianie zarzutu naruszenia art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. w taki sposób, w jaki uczynił to skarżący w petitum apelacji nie jest poprawne. Przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi w grę wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 k.p.k., pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 maja 2015 r., II AKa 396/14, LEX; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., V KK 119/13, LEX).

Wskutek przeprowadzonej kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny, jak to już zaznaczono, stanął na stanowisku, że przyjęta przez Sąd Okręgowy wersja wydarzeń znajduje odzwierciedlenie w należycie ocenionym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Skoro zarzut obrazy prawa materialnego miał być wyłącznie następstwem wyżej omówionych zarzutów, które okazały się niezasadne, to naturalną konsekwencją tego stanu rzeczy jest to, że także ten zarzut jest niezasadny. Co jednak istotne, przewrotność zaistniałej sytuacji polega na tym, że obrońca podniósł zarzut obrazy art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k., art. 159 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., czyli zakwestionował kwalifikację zawartą w akcie oskarżenia, choć Sąd Okręgowy częściowo kwalifikację tę zmienił (eliminując art. 158 § 2 k.k. i art. 159 k.k. i w to miejsce zastosował art. 156 § 1 pkt 2 k.k.), ale ostatecznie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i za trafną przyjął kwalifikacje prawną zaproponowaną właśnie w akcie oskarżenia. Kwestia kwalifikacji będzie przedmiotem szczegółowych rozważań przy omówieniu apelacji prokuratora.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku "poprzez przyjęcie, że swoim zachowaniem oskarżona wypełniła tylko i wyłącznie znamiona czynu z art. 157 § 1 k.k. w stosunku do B. C. (1) poprzez uderzenie jej nogą w twarz oraz do P. P. poprzez uderzenie go dwukrotnie w twarz i wymierzenie jej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia" lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej E. C., co wykazano wyżej.

3.2.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. S., tj. zarzuty:

1) błędu w ustaleniach faktycznych – oznaczony numerem 1,

2) obrazy art. 2 § 1 k.p.k., art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. – oznaczony numerem 2 myślnik pierwszy,

3) obrazy art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. – oznaczony numerem 2 myślnik drugi,

4) rażącej surowości kary łącznej – oznaczony numerem 3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego M. S. okazały się niezasadne.

W tym miejscu wypada podkreślić, że obrońca M. S. nie złożył wniosku o sporządzenie na piśmie uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów stwierdzić trzeba, co następuje:

Po pierwsze, jeżeli chodzi o zarzuty dotyczące czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, to niezbędnym jest odwołanie się do uwag poczynionych w tym zakresie przy okazji omówienia apelacji obrońcy oskarżonej E. C.. W rzeczywistości bowiem wiążą się one z oceną tych samych dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych. A zatem, choć uzasadnienie zaskarżonego wyroku w niektórych fragmentach nie jest nazbyt wnikliwe, to jednak, w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami, daję podstawę do przypisania oskarżonemu M. S. sprawstwa – oczywiście w odniesieniu do kwalifikacji prawnej, jaką przyjął ostatecznie Sąd Apelacyjny. Przede wszystkim, ujawnione na rozprawie dowodu potwierdzają trafność ich oceny przez Sąd Okręgowy i prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych. Nie jest bowiem prawdą, że brak jest dowodów wskazujących na to, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z E. C. i swoim zamiarem obejmował zabór rzeczy wymienionych w opisie przypisanego mu czynu. Otóż, jak to już podkreślono wyżej, z zeznań E. W. wynika, że oskarżeni nakazali jej, aby zaprowadziła ich do miejsca, gdzie przebywają pokrzywdzeni, a gdy tylko tam weszli, to od razu M. S. zażądał od P. P. wydania wspomnianych rzeczy. „Krzyczał zaraz przy wejściu” (k- 21 - 23) „dawaj co masz” (k – 707). Potwierdza to w swoich zeznaniach B. C. (1). Z zeznań tych dwóch świadków wynika, że po tych słowach M. S. podszedł do pokrzywdzonego P. P., a E. C. do pokrzywdzonej B. C. (1). Oboje oskarżeni byli bardzo agresywni (k – 21 – 23). M. S. intensywnie uderzał pokrzywdzonego pięściami, a gdy upadł kopał go (k – 15 – 18, k – 21 – 23, k – 707). W tym czasie E. C. zaatakowała pokrzywdzoną – uderzała ją oraz przytrzymywała, aby nie uciekła (k – 15 – 18). Z zeznań E. W. wynika też, że oskarżona uderzyła B. C. (1) „dwa razy z buta” (k – 21 – 23). Do kopnięcia przyznała się w swoich wyjaśnianiach E. C. (k – 87 – 88). Nadto, gdy E. W. chciała wyjść z pomieszczenia w trakcie tych wydarzeń, to „oboje oskarżeni” kazali jej usiąść grożąc słowami „bo też cię kurwo zabijemy, jeżeli się będziesz wtrącać” (k – 21 23). Co istotne, oskarżona cały czas jednocześnie obserwowała atak M. S. na P. P. oraz moment zaboru mienia, które na skutek użytej przemocy pokrzywdzony wydał. „Pilnowała” zarazem, aby B. C. (1) i E. W. nie uciekły. Mało tego, po brutalnym ataku M. S., oskarżona podeszła do leżącego pokrzywdzonego, wzięła do ręki kij hokejowy i „biorąc zamach zza głowy” zadała mu dwa uderzenia w głowę, „tak, że stracił on przytomność” (k – 21 – 23). Z kolej oskarżony w tym momencie podszedł do B. C. (1) i uderzał ją po twarzy. Nie można pominąć tego, że M. S. wyjaśnił, że E. C. „biła pięściami i kopała” pokrzywdzoną (k – 554 – 556), „uderzała ją po całym ciele” (k – 83 – 84).

Przedstawiony przebieg wydarzeń, wynikający z zeznań B. C. (1) i E. W., a częściowo z wyjaśnień oskarżonych, jednoznacznie wskazuje na to, że M. S. i E. C. działali w sposób skoordynowany, „planowy”, uzupełniali się swoimi zachowaniami w ramach przyjętego podziału ról, co świadczy o tym, iż wzajemnie akceptowali swoje działania, których celem było użycie przemocy wobec pokrzywdzonych i dokonanie na ich szkodę zaboru rzeczy, co też uczynili. Potwierdza to trafność ustalenia Sądu Okręgowego, że działali oni wspólnie i w porozumieniu. Oznacza to w konsekwencji, że wbrew twierdzeniom obrońcy, oskarżony działał w celu dokonania rozboju, tj. miał pełną świadomość, że wraz z E. C. użyją wobec B. C. (2) i P. P. przemocy – pobiją ich – i dokonają na ich szkodę kradzieży. Zaistniała forma współdziałania oznacza zarazem, że każdy z oskarżonych odpowiada nie tylko za to, co sam uczynił, ale też za to, co w ramach łączącego ich porozumienia uczynił drugi z oskarżonych. Tak więc każde z oskarżonych odpowiada m.in. za użytą formę przemocy wobec P. P., bicie go pięściami i kopanie po całym ciele i uderzanie kijem hokejowym w głowę. Taki sposób działania bezpośrednio zagrażał życiu pokrzywdzonego w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., z czego oskarżeni, jako osoby dorosłe, zdawali sobie sprawę. Jeżeli chodzi o kwestię kwalifikacji prawnej związanej ze skutkiem w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to będzie o tym mowa przy okazji omawiania apelacji prokuratora.

Po drugie, jeżeli chodzi o czyny przypisane oskarżonemu w punkcie 2 i 3 zaskarżonego wyroku, to o jego sprawstwie świadczą jednoznacznie zeznania E. W. i B. C. (1). Mianowicie, po zakończeniu ataku na P. P. i B. C. (1), M. S. zdecydował, że wszyscy obecni opuszczą pomieszczenie, gdzie ten atak miał miejsce. Używając przemocy polegającej na szarpaniu oraz wynikającej z kontekstu sytuacyjnego groźby bezprawnej popełnienia przestępstwa przeciwko zdrowiu , zmusił B. C. (1) i E. W. do opuszczenia wspomnianego lokalu. Nadto pchnął E. W. powodując jej upadek, a następnie kopał ją po plecach, rękach i pośladkach, powodując złamanie szyjki chirurgicznej z nieistotnym przemieszczeniem prawej kończyny górnej, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni (obrażenia potwierdzone zostały stosowna opinią). Te zachowania w pełni dają podstawy do przyjęcia kwalifikacji odpowiednio z art. 191 § 1 k.k. i z art. 157 § 1 k.k.

Tak jak to przyjęto przy analizie apelacji obrońcy oskarżonej E. C., zaprezentowane relacje świadków i częściowo wyjaśnienia oskarżonych, przekonują o tym, że w rezultacie ocena wiarygodności dowodów, jakiej dokonał Sąd Okręgowy była trafna, jak też prawidłowe okazały się poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne, obrazujące przebieg wydarzeń. Mimo częściowo rożnych relacji osób obecnych na miejscu zdarzenia, które były pod wpływem alkoholu, co uwypukla apelujący, w rezultacie ocena dowodów przyjęta przez Sąd Okręgowy mieści się w granicach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k. i nie nosi cech dowolności, jak to starał się wykazał obrońca w apelacji. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, którym dowodom i w jakiej części dano wiarę, a w jakiej części tej wiary odmówiono. Skonfrontowanie tych stwierdzeń z treścią dowodów pozwala przyjąć, że uczyniono to prawidłowo.

Wypada również powtórzyć, że zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny, wówczas gdy jego autor wskaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. wykaże, ocena których dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego, wskazaniami wiedzy lub była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń. Należy podkreślić, że sąd orzekający może w ramach swej dyskrecjonalnej władzy jedne dowody uznać za wiarygodne, zaś innym tego przymiotu odmówić, byleby przy ich ocenie nie przekroczył granic zakreślonych w art. 7 k.p.k.

Jeśli zaś chodzi o zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to należy i w tym miejscu przypomnieć , iż wątpliwości, o jakich stanowi ten przepis, to wątpliwości sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienne stanowisko w przedmiocie całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów. Wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo nie nakłada na sąd orzekający obowiązku przyjęcia za wiarygodną wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, a jedynie zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy z żadnego dowodu owe okoliczności nie wynikają. Z treści normy art. 5 § 2 k.p.k. nie można czynić narzędzia, nakazującego dokonywanie ustaleń faktycznych zawsze na korzyść oskarżonego w razie jakichkolwiek wątpliwości, nawet takich, które można wyeliminować, pozostając w granicach zakreślonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów.

Także przy ocenie apelacji obrońcy oskarżonego M. S. aktualne pozostaje stwierdzenie, że równoległe stawianie zarzutu naruszenia art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. w taki sposób, w jaki uczynił to skarżący w petitum apelacji nie jest poprawne. Przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny. Zastosowanie reguły in dubio pro reo wchodzi w grę wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny spełniającej wymogi określone w art. 7 k.p.k. pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 maja 2015 r., II AKa 396/14, LEX; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., V KK 119/13, LEX).

Z kolei art. 2 k.p.k., jak i art. 4 k.p.k. wyrażają jedynie ogólne zasady procesowe i nie mogą stanowić samodzielnej podstawy apelacyjnej, a naruszenie powiązanych z nimi przez skarżącego przepisów procesowych zostało już omówione.

Wskutek przeprowadzonej kontroli instancyjnej Sąd Apelacyjny, jak to już zaznaczono, stanął na stanowisku, że przyjęta przez Sąd Okręgowy wersja wydarzeń znajduje odzwierciedlenie w należycie ocenionym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Wprawdzie Sąd Apelacyjny ostatecznie złagodził wymierzoną oskarżonemu karę za czyn przypisany mu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, jak i karę łączną, ale nie na skutek trafności zarzutów podniesionych przez obrońcę, ale z uwagi na inną przyczynę, o czym będzie mowa niżej.

Niemniej, argumenty przytoczone przez skarżącego na poparcie zarzutu rażącej surowości kary łącznej nie zasługiwały na uwzględnienie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wyczerpująco przytoczył bowiem okoliczności, które wziął pod uwagę przy wymiarze oskarżonemu zarówno kar jednostkowych, jak i kary łącznej. Chodzi tak o te okoliczności, które przemawiają na jego niekorzyść, jak i te dla niego korzystne. Każdej z tych okoliczności nadał odpowiednią rangę i wagę, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i zbędnym powielaniem byłoby powtarzanie tego samego w tym miejscu.

Warto jedynie zauważyć, że kary wymierzone za przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. i z art. 157 § 1 k.k., których w zarzucie oznaczonym numerem 3 skarżący nie zakwestionował, są adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, jak też zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Co do kary za czyn przypisany M. S. w punkcie 1 zaskarżonego wyroku oraz do orzeczonej w postępowaniu odwoławczym zmienionej kary łącznej, Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. S. od popełnienia zarzuconych mu czynów lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są niezasadne, ponieważ niezasadne okazały się zarzuty podniesione przez obrońcę M. S..

3.3.

Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 158 § 2 k.k., a w odniesieniu do E. C. również art. 159 k.k., polegającej na uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżeni M. S. i E. C. swoim zachowaniem nie wypełnili znamion czynu z art. 158 § 2 k.k., a E. C. również z art. 159 k.k., podczas gdy dla popełnienia przestępstwa pobicia wystarczy podjęcie w jakiejkolwiek formie świadomego współdziałania jego uczestników i użycia w jego ramach jakiegokolwiek środka ataku na inną osobę, jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony przez prokuratora jest w pełni zasadny. W apelacji oskarżyciel publiczny podkreślił, że nie kwestionuje poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, ale jak trafnie skonstatował, „krytycznie należy odnieść się do sposobu przeprowadzenia subsumpcji”, ponieważ niezasadnie przyjęto w zaskarżonym wyroku, że M. S. i E. C. nie wypełnili znamion przestępstwa z art. 158 § 2 k.k., choć z całokształtu ujawnionych okoliczności wynika, iż podjęte przez nich zachowania „stanowiły pobicie skutkujące spowodowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowi”, przy czym w odniesieniu do E. C. dokonane z użyciem przedmiotu niebezpiecznego w rozumieniu art. 159 k.k. Słusznie jednocześnie prokurator stwierdził, że wprawdzie oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu narazili P. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k., jak również wystąpił skutek określony w art. 156 § 1 k.k., ale z uwagi na fakt, iż nie jest możliwe ustalenie, który z czynów sprawców pobicia, tj. czy to zachowanie M. S. (uderzanie pięściami i kopanie), czy też zachowanie E. C. (uderzenie kijem hokejowym) spowodowało ciężki uszczerbek u pokrzywdzonego „konieczne jest zakwalifikowanie przedmiotowego czynu z art. 158 § 2 k.k.”. Jest to ze wszech miar trafne spostrzeżenie w realiach analizowanej sprawy. Sąd Okręgowy nie ustalił wszak, które z oskarżonych konkretnie spowodowało uszczerbek określony w art. 156 § 1 k.k. W tej sytuacji, zgodnie z poglądami wyrażanym w orzecznictwie i piśmiennictwie, zasadne jest przyjęcie kwalifikacji z art. 158 § 2 k.k., a nie z art. 156 § 1 k.k. i taki też wniosek złożył prokurator. Oskarżyciel publiczny zasadnie także wskazał na niezbędność przyjęcia w kwalifikacji prawnej czynu E. C. art. 159 k.p.k. - skoro Sąd Okręgowy ustalił tak w opisie czynu, jak i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w trakcie pobicie „użyła ona przedmiotu podobnie niebezpiecznego do broni palnej i noża”, którego to ustalenia skarżący nie podważa, a Sąd Apelacyjny także nie widzi do tego podstaw.

Ostatecznie prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie:

- czynu przypisanego M. S. w punkcie 1 z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

- czynu przypisanego E. C. z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k, art. 159 k.k.. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Konsekwentnie zatem prokurator wniósł o pominięcie w kwalifikacji prawnej czynów oskarżonych art. 156 § 1 k.k. – tak jak to przyjął w akcie oskarżenia.

Trafność zrzutu prokuratora prowadzi jednak do zmiany, która jest w efekcie korzystna dla oskarżonych, choć w apelacji odmiennie określono jej kierunek. Chodzi o to, że czyn z art. 156 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym i jednocześnie zbrodnią zagrożoną w dolnej granicy karą 3 lat pozbawienia wolności. Natomiast przestępstwo stypizowane w art. 158 § 2 k.k. należy do tzw. typów kwalifikowanych przez następstwo dynamiczne. Konstrukcja ta jest ściśle związana z regulacją art. 9 § 3 k.k., który stanowi, że sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od określonego następstwa czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć. W art. 158 § 2 k.k. tym następstwem, od którego ustawodawca uzależnił surowszą odpowiedzialność sprawcy, jest ciężki uszczerbek na zdrowi. Ma to być oczywiście następstwo bójki lub pobicia, o którym mowa w art. 158 § 1 k.k. Taka konstrukcja nie pozostawia wątpliwości, że mamy tu do czynienia z typem czynu zabronionego, który charakteryzuje się złożoną stroną podmiotową. Jest to przestępstwo umyślno – nieumyślne. Stroną podmiotową umyślności objęty jest udział w bójce lub w pobiciu (art. 158 § 1 k.k.), natomiast skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowi jest objęty przez sprawców stroną podmiotową nieumyślności. Niedopuszczalne jest przy tym kumulatywne zakwalifikowanie czynu z art. 156 § 1 k.k. w zb. z art. 158 § 2 k.k., ponieważ byłoby to logicznie sprzeczne. Dany sprawca nie może u tego samego pokrzywdzonego spowodować określonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Wyjątek mógłby dotyczyć sytuacji, w której uczestnik bójki lub pobicia powoduje w jej ramach umyślnie ciężki uszczerbek na zdrowiu u jednej z ofiar, a taki sam uszczerbek doznaje inna ofiara, który sprawca obejmuje jedynie stroną podmiotową nieumyślności. Idąc dalej, czyn z art. 158 § 2 k.k. stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Także występkiem i to zagrożonym taką samą karą jest czyn z art. 159 k.k.

Zasadny wniosek prokuratora o przyjęcie w kwalifikacji czynów art. 158 § 2 k.k., a w przypadku E. C. także art. 159 k.k. i w następstwie tego pominięcie w kwalifikacji art. 156 § 1 k.k. skutkował więc zmianą korzystną dla oskarżonych. W kwalifikację kumulatywną, jaką przyjął Sąd Okręgowy wchodziły dwa przepisy statuujące zbrodnie, tj. art. 280 § 2 k.k. i art. 156 § 1 k.k. Po zmianie, w kwalifikacji tej znajduje się tylko jeden przepis przewidujący zbrodnie, a reszta to występki.

Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zmiana ta winna spowodować złagodzenie kar za czyny, których kwalifikację, zgodnie z wnioskiem prokuratora, zmodyfikowano. Dlatego też Sąd Apelacyjny:

a)  czyn przypisany oskarżonemu M. S. w punkcie 1 zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 158 § 2 k.k. i w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i jednocześnie obniżył mu wymierzoną karę pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy;

b)  obniżył wymierzoną oskarżonemu w punkcie 4 karę łączną pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy;

c)  czyn przypisany oskarżonej E. C. w punkcie 5 zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 158 § 2 k.k. w zb. z art. 159 k.k. i w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i jednocześnie obniżył wymierzoną jej za ten czyn karę pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy.

Obniżając kary wymierzone oskarżonym, Sąd Apelacyjny z jednej strony miał na uwadze dokonaną na ich korzyść zmianę kwalifikacji prawnej oraz to, że nie byli oni dotychczas karani. Z drugiej jednak strony na niekorzyść oskarżonych przemawiał sposób ich działania, wielokrotne zadawanie cisów, nieustępliwość w dążeniu do celu oraz rozciągliwość w czasie podjętych przez nich zachowań przestępczych. Szczególnie obciążającą okolicznością jest wpływ działań oskarżonych na stan zdrowia pokrzywdzonego P. P..

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzone oskarżonym za wymienione wyżej czyny kary pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia ich zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw, jak też zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec nich.

Kształtując rozmiar kary łącznej orzeczonej wobec M. S. Sąd Apelacyjny kierował się przede wszystkim ścisłym związkiem czasowym i miejscowym pomiędzy poszczególnymi czynami, jak też celami zapobiegawczymi i wychowawczymi, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzebą w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie:

- czynu przypisanego M. S. w punkcie 1 z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

- czynu przypisanego E. C. z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k., art. 159 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski prokuratora zasługują na uwzględnienie, ponieważ zasadny okazał się podniesiony przez niego zarzut.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok:

- co do sprawstwa, winy i kary w zakresie czynu przypisanego M. S. w punkcie 2, tj. odnośnie czynu z art. 157 § 1 k.k.,

- co do sprawstwa, winy i kary w zakresie czynu przypisanego M. S. w punkcie 3, tj. odnośnie czynu z art. 191 § 1 k.k.,

- co do orzeczonych na podstawie art. 46 § 1 k.k. w punktach 6 i 7 wobec M. S. i E. C. środków kompensacyjnych,

- co do zawartego w punkcie 8 zaliczenia na poczet wymierzonych oskarżonym kar okresów ich tymczasowego aresztowania w sprawie (art. 63 § 1 k.k.),

- co do orzeczonego w punkcie 9, na podstawie art. 44 § 2 k.k., przepadku,

- co do zawartego w punkcie 10 rozstrzygnięcia o zwrocie przedmiotów uprawnionym osobom na podstawie art. 230 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy w powyższym zakresie w znakomitej większości zostały omówione przy okazji odniesienia się do zarzutów podniesionych w apelacjach. Wypada jedynie dodać, że:

1.  Brak jest podstaw do kwestionowania orzeczonych w punktach 6 i 7 środków kompensacyjnych, ponieważ w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w sposób przekonujący wykazał potrzebę takich rozstrzygnięć oraz wysokość zadośćuczynień i obowiązków naprawienia szkody. Z zawartą tam argumentacją w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny.

2.  Z uwagi na to, że oskarżeni zostali w sprawie zatrzymani i tymczasowo aresztowani, to niezbędne było zaliczenie tych okresów na poczet wymierzonych im kar pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 k.k. (punkt 8).

3.  Zasadne też było orzeczenie przepadku przedmiotów, które służyły do popełnienia przestępstwa, jak również zwrot osobom uprawnionym przedmiotów zbędnych dla postępowania (punkt 9 i 10).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

d)  czyn przypisany oskarżonemu M. S. w punkcie 1 zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 158 § 2 k.k. i w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i jednocześnie obniżył mu wymierzoną karę pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy;

e)  obniżył wymierzoną oskarżonemu w punkcie 4 karę łączną pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy;

f)  czyn przypisany oskarżonej E. C. w punkcie 5 zakwalifikował z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 158 § 2 k.k. w zb. z art. 159 k.k. i w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i jednocześnie obniżył wymierzoną jej za ten czyn karę pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Jeżeli chodzi o powyższą zmianę, to stosowne rozważania zostały zawarte przy omówieniu apelacji prokuratora.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów Z. P. i A. Ł. kwoty po 738 złotych, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Takie rozstrzygnięcie znajduje oparcie w § 4 ust. 3 i § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r. po. 18)

4

Z uwagi na to, że oskarżeni nie posiadają majątku, ani źródeł dochodu, a nadto mają do odbycia długoterminowe kary pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

M. K. H. K. I. P.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej E. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonej za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (punkt 5 wyroku).

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za przestępstwa: z art. 280 § 2 k.k., art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (punkt 1 zaskarżonego wyroku), z art. 157 § 1 k.k. (punkt 2 zaskarżonego wyroku) i z art. 191 § 1 k.k. (punkt 3 zaskarżonego wyroku), jak też orzeczenie o karze łącznej (punkt 4 zaskarżonego wyroku),

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonej E. C. za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (punkt 5 wyroku), mimo że czyn ten winien być zakwalifikowany z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k., art. 159 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Skazanie oskarżonego M. S. za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (punkt 1 wyroku), mimo że czyn ten winien być zakwalifikowany z art. 280 § 2 k.k., art. 158 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana