Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 1324/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)

Sędziowie: SSO Ludmiła Tułaczko

SSO Jacek Matusik

protokolant: sekretarz sądowy Joanna Szymańska

przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 r.

sprawy K. A.

oskarżonej o przestępstwa z art. 279§1kk, art. 279§1kk w zb. z art. 13§1kk w zw. z art. 279§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art. 12kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W.

z dnia 17 lipca 2013 r. sygn. akt III K 45/09

wyrok w zaskarżonej części co do oskarżonej K. A. zmienia w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie z punktu 8 wydane w oparciu o art. 45§1kk; w pozostałej zaskarżonej części tenże wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonej K. A. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 700 zł tytułem opłaty za
II instancję; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. R. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 1324/13

UZASADNIENIE

K. A. została oskarżona o to, że:

I w dniu 29 października 2003r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z P. G. oraz z ustaloną osobą włamali się do pomieszczeń biurowych firmy (...)Sp. z o.o. w budynku przy ul. (...) poprzez wyważenie dwóch okien, po czym skradli zestaw komputerowy D. i drukarkę H. (...) łącznej wartości ok. 8.500 zł. na szkodę (...) Sp. z o.o. oraz laptop D. wartości ok. 6.500 zł. na szkodę (...) w W. tj. o czyn z art . 279 § 1 k.k.;

II w nocy z 21 na 22 listopada 2003r. w W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu Z P. G. oraz z ustaloną osobą włamali się do pomieszczeń firm: (...) P. S., PHU (...), E. (...) oraz (...) (Polska) Sp. z o.o. Biuro (...) mieszczących się w budynku hotelu (...) przy ul. (...) w W. poprzez wyłamanie wkładek zamków podklamkowych w drzwiach wejściowych do poszczególnych lokali, po czym zabrali w celu przywłaszczenia następujące rzeczy:

- serwer, monitor B., laptop A. oraz dokumenty firmowe łącznej wartości ok. 14.000 zł. na szkodę (...) P. S.,

- zestaw komputerowy - składak z monitoremS. łącznej wartości 7000 zł. na szkodę firmy PHU (...),

- dwa zestawy komputerowe-składaki i drukarkę H. (...) łącznej wartości 15.000 zł. na szkodę E. (...),

-dwa zestawy komputerowe A. (...), laptop A. M. oraz router bezprzewodowy łącznej wartości 11.100 zł. na szkodę(...)(Polska) Sp. z o.o. w S. oraz

-modem (...) nieustalonej wartości na szkodę hotelu (...)

w łącznej wartości strat na szkodę wskazanych firm 47.100 zł., a ponadto usiłowali włamać się niszcząc wkładki zamków podklamkowych do następujących firm mieszczących się w budynku hotelu (...) przy ul. (...) w W. tj. (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. - Filia (...) 3, Agencja (...) s.c, Biuro A. (...) oraz (...) tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w W. wyrokiem z 17 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 45/09 uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za czyn z pkt. I na podstawie art. 279 § l k.k. skazał ją i wymierzył karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 20 zł każda; za czyn z pkt. II na podstawie art. 279 § l k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ją, a na postawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k wymierzył karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 20 zł każda; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § l k.k. wymierzył oskarżonej karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 k.k, art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat ; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 2 k.k. wymierzył oskarżonej karę łączną grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł każda; na podstawie art. 45 § l k.k. orzekł wobec oskarżonej przepadek korzyści osiągniętych z popełnienia przestępstw w kwotach: za czyn I 5000 zł, za czyn II 15700 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej zaskarżając wyrok w całości na jej korzyść. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1, 2 oraz 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 par. 1 pkt. 1 k.p.k. polegające na przekroczenie przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

I. przyznanie przymiotu pełnej wiarygodności zeznaniom świadka K. S. w sytuacji, gdy:

- osoba ta jest osobiście zainteresowana wynikiem niniejszego postępowania, jak również równocześnie prowadzone jest względem świadka inne postępowanie o charakterze karnym, których wynik może zależeć od postawy świadka w ramach niniejszego postępowania;

- uznaniu za wiarygodne zeznań K. S. dotyczących osobistego stosunku świadka do K. A. wbrew zeznaniom oskarżonej, współoskarżonych, a także świadka powołanego dla ustalenia tego faktu;

II. przyjęcie zeznań świadka K. S. za w pełni wiarygodne, argumentując, iż świadek został pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, jednocześnie nie uwzględniając wpływu na treść zeznań relacji (konfliktu) osobistych świadka z oskarżoną K. A. oraz pomijając spójne oraz logiczne wyjaśnienia oskarżonej i świadków K. H. oraz J. S.;

III. odmowę przyznania przymiotu pełnej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej K. A. w sytuacji, kiedy jej wyjaśnienia są logiczne oraz pozostają w całości w zgodzie z wyjaśnieniamiP. G. oraz zeznaniami świadków K. H. i J. S.;

IV. przyjęcie, iż oskarżona K. A. wiedziała, że P. G. oraz K. S. dokonywali kradzieży w sytuacji, kiedy Sąd 1 instancji oparł swoje stanowisko jedynie na podstawie twierdzeń K. S., który wnioskował, że jeżeli jego partnerka życiowa wie, że on dokonuje kradzieży, to z całą pewnością partnerka P. G. też jest tego świadoma;

V. przyjęcie, iż wyjaśnienia P. G. niewiele wniosły do sprawy w sytuacji, kiedy przedmiotowe wyjaśnienia wykluczyły udział oskarżonej K. A. w popełnionych przestępstwach, co niewątpliwie wpływa na zakres odpowiedzialności karnej oskarżonej, przy jednoczesnym braku wyjaśnienia przez Sąd I instancji przyczyn uznania przedmiotowych wyjaśnień za niewartościowy materiał dowodowy;

VI. odmowę przyznania przymiotu pełnej wiarygodności zeznaniom świadka K. H. w zakresie rozmowy świadka z K. S. w sytuacji, kiedy świadek mógł nie pamiętać jej szczegółów z uwagi na upływ okresu 10 lat od jej odbycia, a ponadto z faktu, że rozmowa była burzliwa nie sposób wnioskować, iż świadek powinien pamiętać jej szczegóły nawet po 10 latach;

VII. przypisanie oskarżonej K. A. osiągnięcia korzyści majątkowych z przestępstwa, pomimo faktu, iż w toku rozprawy wszyscy świadkowie oraz współoskarżony zaprzeczyli jakoby oskarżona taką korzyść miała osiągnąć, przy jednoczesnym braku wyjaśnienia przez Sąd I instancji przyczyn, dla których dokonał ustaleń faktycznych sprzecznych z tymi wynikającymi z postępowania dowodowego;

VIII. przyjęcie, iż oskarżona K. A. posiadała wiedzę w zakresie czym zajmował się P. G., ponieważ podwoziła P. G. oraz K. S. w porach wieczornych, a przed Hotelem (...) nie zaparkowała na parkingu tylko obok, przy czym okoliczności te w żaden sposób nie uzasadniają twierdzenia, iż oskarżona wiedziała o kradzieżach dokonanych przez wyżej wskazane osoby;

IX. przyjęcie, iż oskarżona K. A. działała z góry powziętym zamiarem dokonania kradzieży, a jednocześnie jej działanie było nakierowane na osiągnięcie korzyści majątkowej w sytuacji, kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób uznać, iż oskarżona była w pełni świadoma, iż uczestniczy w dokonaniu kradzieży, a ponadto z zeznań K. S. wynika, iż K. A. nie uzyskała żadnej korzyści majątkowej;

X. przyjęcie, iż oskarżona K. A. działała w celu osiągnięcia łatwej i szybkiej korzyści w sytuacji, kiedy zeznań S. wynika, iż K. A. nie uzyskała żadnej korzyści majątkowej;

b. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonej nie dających się usunąć wątpliwości w szczególności wynikających z zeznań K. S., a polegających na przyjęciu, iż K. A. w dniu 21 listopada 2003 roku w okolicach godziny 19.00 - 20.00 podwiozła K. S. oraz P. G. do Hotelu (...) w sytuacji, kiedy z zeznań K. S. nie sposób jednoznacznie stwierdzić, że kierowcą na pewno była K. A., bowiem świadek raz twierdzi, że była to K. A., drugi raz, że była to kobieta, ale nie pamięta czy była to K. A., jednocześnie wskazując, iż czasami podwoziła ich A. R.;

które to wskazane powyżej naruszenia doprowadziły do ustalenia błędnego stanu faktycznego, a w konsekwencji do uznania oskarżonej za winną popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k.

Powyższe uchybienia procesowe w sposób bezpośredni wpłynęły na wynik niniejszego postępowania, gdyż doprowadziły do uznania za wiarygodne zeznań świadka K. S., które jak wynika z pisemnego uzasadnienia Sądu I instancji, stały się głównym, najważniejszym, o ile wręcz nie jedynym dowodem wskazującym na popełnienie przez K. A. zarzucanych jej czynów, a tym samym, wobec uznania prawdziwości tych zeznań bezpośrednio doprowadziły one do uznania K. A. winną zarzucanego jej czynu i wymierzenia oskarżonej wskazanej zaskarżonym wyrokiem kary.

W razie nieuwzględnienie powyżej opisanych zarzutów podniósł dodatkowo:

II. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a. art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1, poprzez przypisanie oskarżonej K. A. winy umyślnej w zakresie popełnienia czynów XIX oraz XX z aktu oskarżenia, wobec jednoczesnego braku przesłanek oraz dowodów pozwalających na możliwość przypisania winy umyślnej

b. art. 279 § 1 k.k. w z w. z art. 18 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonej K. A. działania w formie współsprawstwa, czyli wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. G. oraz inną ustaloną osobą - K. S., wobec braku przesłanek oraz dowodów pozwalających na uznanie, iż pomiędzy tymi osobami doszło do jakiegokolwiek porozumienia w celu dokonania czynu zabronionego, w szczególności, że świadek K. S. wykluczył udział K. A. w ustaleniach dotyczących planu popełnienia czynu zabronionego;

Wobec powyższego, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej oskarżonej K. A. w całości i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W przypadku niepodzielenia przez Sąd powyższych zarzutów skutkujących koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia, w oparciu o art. 438 pkt. 4 k.p.k . podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary , a to z uwagi na orzeczenie kary pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze daleko wykraczającym poza stopień winy, warunki osobiste sprawcy, jego sposób życia przed popełnieniem oraz po popełnieniu przestępstwa, a w przypadku grzywny także w wymiarze rodzącym negatywne konsekwencje dla rodziny oskarżonej, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że oskarżona jest osobą bezrobotną i samotnie wychowującą dziecko. Nieuzasadnione jest również orzeczenie przepadku korzyści majątkowej w sytuacji braku osiągnięcia w związku z przestępstwem jakiejkolwiek korzyści majątkowej przez oskarżoną.

Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz, jako obrońcy z urzędu oskarżonej K. A., kosztów zastępstwa procesowego oskarżonej w niniejszej sprawie - w tym za instancję odwoławczą, a to z uwagi na fakt, iż koszty te nie zostały pokryte przez oskarżoną.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej jest zasadna jedynie w części dotyczącej orzeczonego wobec niej na podstawie art. 45 § 1 k.k. przepadku korzyści osiągniętej z popełnienia przypisanych jej czynów, w pozostałym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie prawidłowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy. Zebrane dowody poddał wszechstronnej analizie nie wykraczającej poza ramy art. 7 kpk i na tej podstawie wyprowadził zasadne wnioski w przedmiocie winy oskarżonej co do przypisanych jej czynów i ich kwalifikacji prawnej. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd rejonowy w niniejszej sprawie znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym.

Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd meriti dokonał całościowej, logicznej i wszechstronnej oceny zebranych dowodów odnosząc się do wszystkich ujawnionych okoliczności sprawy. Szczegółowe i wyczerpujące uzasadnienie pozwala na prześledzenie toku rozumowania sądu I instancji, szczególnie w kwestii ocen związanych z wiarygodnością zgromadzonego materiału dowodowego. Kontrola zaprezentowanego toku rozumowania prowadzi do wniosku, że zarówno ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia w sprawie niniejszej, jak i wyprowadzone wnioski w zakresie winy oskarżonej, a także kwalifikacja prawna przypisanych jej czynów są prawidłowe.

Odnosząc się do przedstawionych w apelacji zarzutów związanych z dokonaną przez sąd rejonowy oceną materiału dowodowego (pkt. I a i b) podnieść trzeba, że argumentów powołanych na ich poparcie nie można uznać za zasadne. Aczkolwiek część motywacyjna apelacji obrońcy jest obszerna, to w istocie sprowadza się do zaprezentowania własnej oceny dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego. Podważając wiarygodność zeznań K. S. obrońca podnosi te okoliczności, które wynikały z wyjaśnień oskarżonej, a miały wskazywać na stronniczość relacji tego świadka, przechodząc do porządku nad faktem, że sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia starannie przeanalizował zeznania K. S. nie tylko w kontekście ich wzajemnej spójności podczas całego postępowania, ale także z uwzględnieniem okoliczności podnoszonych przez oskarżoną oraz wynikających z wyjaśnień P. G. (1) oraz zeznań świadków K. H. i J. S.. Zdaniem sądu okręgowego w świetle rozważań sądu meriti w tym zakresie brak jest jakichkolwiek przekonujących podstaw do przyjęcia, że zeznania K. S. co do roli, jaką odegrała oskarżona w przypisanych jej przestępstwach, podyktowane były pobudkami osobistymi. W tym kontekście zauważyć trzeba, że gdyby istotnie K. S. kierował się li tylko chęcią zemsty na oskarżonej, w której – według K. A. – był zakochany i chciał z nią być, to miał możliwość celowego wskazania jej uczestnictwa także w innych przestępstwach, które popełniał wspólnie z P. G.. Tymczasem analiza całego postępowania, które doprowadziło do wniesienia aktu oskarżenia w sprawie niniejszej wskazuje, że taka sytuacja nie miała miejsca. W ocenie sądu okręgowego z całokształtu wyjaśnień i zeznań składanych przez K. S. w sprawie niniejszej wyłania się czytelny model popełnianych przestępstw zarzucanych P. G. i K. A., a odnoszące się do nich relacje K. S. były konsekwentne w toku całego postępowania, czego nie można powiedzieć o postawie oskarżonego P. G.. Oskarżony ten dopiero na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu w sprawie niniejszej czynów i aczkolwiek twierdził, że K. A. nie brała udziału w żadnym z przestępstw, to zastanawiające jest jego oświadczenie złożone na rozprawie, podczas składania zeznań przez K. S., kiedy to powiedział, że w jednym z przestępstw brała udział dziewczyna w/w świadka i jej udział był taki sam jak oskarżonej A. (k.3022). Jednocześnie w ocenie sądu okręgowego treść wyjaśnień i zeznań składanych w toku postępowania przez K. S. wskazuje, że świadek ten obiektywnie opisywał przebieg poszczególnych przestępstw, nie umniejszając swojej roli, a przy tym – w odniesieniu do K. A. – precyzując te przestępstwa, w których był pewien właśnie jej udziału. Dlatego też nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że nie sposób jednoznacznie stwierdzić, która z podanych przez świadka kobiet, oskarżona czy A. R., uczestniczyła w przedmiotowych przestępstwach. Z uwagi na konsekwencję i obiektywizm treści relacjonowanych przez K. S. sąd okręgowy uznał, że jest on wiarygodnym świadkiem, który składając zeznania w sprawie niniejszej nie kierował się chęcią zemsty na oskarżonej, czy poprawą swojej sytuacji w innych postępowaniach. Przy czym co do tej ostatniej okoliczności zauważyć trzeba, że aczkolwiek obrońca powołał ją w swojej apelacji, to jednak brak w niej argumentacji, która w sposób konkretny i logiczny wskazywałaby, dlaczego postawa w/w świadka w niniejszym postępowaniu miałaby wpływać na wynik innych postępowań karnych z udziałem K. S.. Co do podnoszonej w apelacji kwestii uzyskania przez oskarżoną korzyści majątkowej stwierdzić trzeba, że z zeznań K. S. jasno wynika, że K. A. nie uzyskała z obu przypisanych jej przestępstw korzyści majątkowej dla siebie. O ile ta okoliczność zdecydowała o uchyleniu rozstrzygnięcia wydanego na podstawie art. 45 § 1 k.k., o czym będzie mowa niżej, to w żaden sposób nie wpływa na ocenę ustalonego zachowania oskarżonej pod kątem jej odpowiedzialności prawno-karnej. Oczywistym jest, że nawet przy przestępstwach przeciwko mieniu osoba, która współdziała w popełnieniu takiego czynu, może to robić z pobudek innych niż chęć uzyskania korzyści majątkowej dla siebie. Istotne jest, że w sposób świadomy w takim przestępstwie uczestniczy w ramach przyjętego podziału ról.

W tym kontekście sąd odwoławczy nie podziela także zawartych w apelacji zarzutów obrazy prawa materialnego. Oceniając ustalone zachowanie oskarżonej podczas popełniania przestępstw opisanych w stawianych jej zarzutach nie sposób, kierując się logiką i doświadczeniem życiowym, negować dokonanej przez sąd I instancji oceny tego zachowania jako współsprawstwa. Jak już wyżej podniesiono poruszany przez obrońcę brak korzyści majątkowej dla oskarżonej nie może być w realiach sprawy niniejszej skutecznym argumentem kwestionującym jej współudział w przypisanych czynach. Natomiast opisana przez K. S. sekwencja zdarzeń podczas każdego z tych przestępstw w powiązaniu z zachowaniem oskarżonej, które – co wynika z poczynionych ustaleń – nie ograniczało się li tylko do podwiezienia P. G.i K. S., wskazują bez żadnych wątpliwości, że oskarżona doskonale zdawała sobie sprawę, w jakim procederze uczestniczy i odegrała w nich istotną przecież rolę jako kierowca samochodu służącego do przewozu skradzionych przedmiotów i zapewniającego sprawne oddalenie się sprawców z miejsca dokonywanych przestępstw.

Reasumując - konstrukcja motywacyjnej części apelacji w wyżej wskazanym zakresie powoduje, że przedstawione w niej wywody nie mogą stanowić skutecznej podstawy do kwestionowania zaprezentowanego przez sąd I instancji toku rozumowania przy ocenie zgromadzonych w sprawie niniejszej dowodów. W ocenie sądu okręgowego ich analiza została dokonana przez sąd rejonowy przy uwzględnieniu całokształtu ujawnionych okoliczności i wszystkich aspektów zaistniałych zdarzeń, a przy tym jest kompleksowa, logiczna i poparta doświadczeniem życiowym. Tym samym sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do kwestionowania poczynionych w sprawie niniejszej ustaleń faktycznych, a w ich świetle wina oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów nie budzi wątpliwości. Jednocześnie sąd rejonowy przekonująco uzasadnił swoje stanowisko co do przyjętej kwalifikacji prawnej tychże czynów, a w świetle poczynionych ustaleń faktycznych sąd odwoławczy nie dopatrzył się w apelacji tego rodzaju argumentów, które mogłyby skutecznie podważać twierdzenie o współsprawstwie oskarżonej.

Sąd okręgowy nie podziela także poglądu skarżącego o rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonej kar pozbawienia wolności oraz grzywny. Zarówno wymierzone oskarżonej kary jednostkowe, jak i orzeczone kary łączne pozbawienia wolności i grzywny nie noszą cech rażącej surowości i zostały ukształtowane zgodnie z dyrektywami art. 53 kk. Zauważyć trzeba, że – wbrew twierdzeniom obrońcy - rola oskarżonej nie była znikoma, bowiem stanowiła istotne ogniwo zapewniające sprawcom transport skradzionych przedmiotów i szybkie oddalenie się z miejsca dokonanych przestępstw. Usprawiedliwieniem działania oskarżonej nie może być także, o czym już była mowa wcześniej, fakt, że nie działała z chęci uzyskania korzyści majątkowej dla siebie. Dlatego też sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany rozstrzygnięć w tym zakresie.

Natomiast w ocenie sąd okręgowego należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 8 części dyspozytywnej. Otóż w tym punkcie sąd rejonowy na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej przepadek korzyści osiągniętych z popełnienia przestępstw w kwotach za czyn XIX - 5000 zł i za czyn XX - 15 700 zł. Uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie daje odpowiedzi, czym kierował się wydając takie rozstrzygnięcie wobec K. A., skoro z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że z popełnienia przypisanych jej przestępstw nie odniosła, chociażby pośrednio, żadnych korzyści majątkowych. A przecież treść art. 45 § 1 k.k. wyraźnie stanowi, że taki przepadek dotyczy jedynie tego sprawcy, który osiągnął korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa. Z tych względów należało uwzględnić apelację obrońcy w tym zakresie i uchylić rozstrzygnięcie z pkt. 8 wydane wobec oskarżonej na podstawie art. 45 § 1 k.k..

Biorąc powyższe pod uwagę sąd okręgowy orzekł jak w wyroku.