Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Limanowej I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2020 roku w Limanowej

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko S. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej S. W. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 2.681,36 zł (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt jeden 36/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od kwoty 2.492,39 zł (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt dwa 39/100) od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej S. W. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 967,00 zł (dziewięćset sześćdziesiąt siedem 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 listopada 2020 roku

Pozwem z dnia 20 stycznia 2020 roku strona powodowa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej S. W. kwoty 2.492,39 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14% od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 188,97 zł bez odsetek. wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa wskazała, że przysługuje jej wobec pozwanej wymagalna wierzytelność w kwocie 2.68136 zł z tytułu zawartej umowy pożyczki gotówkowej z dnia 3 listopada 2016 roku. Strona powodowa wyjaśniła, że na dochodzone niniejszym pozwem roszczenie składa się kwota 2.492,39 zł z tytułu niespłaconej należności głównej z datą wymagalności 5 listopada 2019 roku oraz kwota 188,97 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od dnia 28 maja 2019 roku do dnia 13 stycznia 2020 roku z datą wymagalności 13 stycznia 2020 rok, według stopy 14%. Kolejno strona powodowa wskazała, że dalsze należne odsetki od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty naliczane są od należności głównej, wynoszącej na dzień sporządzenia wyciągu z ksiąg bankowych 2.492,39 zł, według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Strona powodowa zaznaczyła, że istnienie wierzytelności wobec pozwanej, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają wprost z wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 13 stycznia 2020 roku podpisanego przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych strony powodowej i opatrzonego pieczęcią strony powodowej. Nadto strona powodowa podniosła, że przed wniesieniem pozwu podjęła próbę zmierzającą do ugodowego rozwiązania sporu z pozwaną, polegająca na wysłaniu pozwanej pisma wzywającego do zapłaty długu z informacją, iż brak wpłaty we wskazanym terminie spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego oraz próbę nawiązania kontaktu telefonicznego, jednakże działanie te nie doprowadziły do polubownego rozwiązania sporu.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 17 lutego 2020 roku, sygn. akt VI Nc-e 88877/20 wydanym przeciwko pozwanej Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił w całości żądanie pozwu (k. 9).

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła o przekazanie sprawy do sądu właściwości ogólnej, a następnie doręczenie odpisu pozwu wraz z załącznikami, wskazując jednocześnie, że twierdzenia, zarzuty i dowody zostaną powołane po zapoznaniu się z załącznikami do pozwu.

Wobec skutecznie złożonego przez pozwaną sprzeciwu wydany w dniu 17 lutego 2020 roku przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt VI Nc-e 88877/20 utracił moc w całości, a sprawa została przekazana tut. Sądowi postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 25 marca 2020 roku, sygn. akt VI Nc-e 88877/20 (k. 16).

Do pisma z dnia 17.08.2020 r. (k. 21) strona powodowa dołączyła dokumenty, na które powołała się w pozwie oraz wniosła o zasądzenie kosztów procesu faktycznie poniesionych przez powoda.

W piśmie procesowym z dnia 11 września 2020 roku (k. 72-79) pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut niewykazania istnienia zobowiązania i wysokości zobowiązania, niewykazania zasadności żądania pozwu, niewykazania skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki, niewykazania spełnienia świadczenia przez powoda oraz niewykazania przelewu kwoty tytułem pożyczki przez powoda. Jednocześnie pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Wskazał, ze powód nie udowodnił, iż wypłacił pozwanej jakakolwiek kwotę tytułem pożyczki. Niedokonanie takiej wypłaty skutkuje wygaśnięciem umowy. Nie został przedłożony żaden dowód potwierdzający przelanie na rzecz pozwanej jakiekolwiek kwoty. Ponadto pełnomocnik pozwanej podniósł, że powód dochodzi w pozwie kwoty 2.492,39 zł, która przewyższa kwotę rat, których terminy zapłaty, do dnia wystawienia wypowiedzenia umowy, jeszcze nie upłynęły. Powód nie udowodnił też skuteczności i zasadności wypowiedzenia umowy pożyczki. Zarzucił także, że dokument – szczegółowe rozliczenie nie uwzględnia dalszych miesięcy spłaty rat, tj. od dnia 18 marca 2020 roku. Zdaniem pełnomocnika pozwanej strona powodowa nie wykazała, iż w późniejszym okresie pozwana również nie dokonała jakiejkolwiek wpłaty. Ponadto pełnomocnik pozwanej podniósł, że przedmiotowy dokument – szczegółowe rozliczenie nie stanowi dowodu w niniejszej sprawie i jest to tylko wewnętrze pismo powoda- wydruk z systemu, który nie wypełnia nawet wymogów dokumentu prywatnego.

W pismach procesowych z dnia 25 września 2020 roku (k. 86-91) oraz 9 października 2020 roku (k. 94-98) pełnomocnik strony powodowej wniósł o uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik strony powodowej odniósł się do poszczególnych zarzutów podniesionych przez pełnomocnika pozwanej. Wskazał, że chybione są zarzuty pozwanej jakoby strona powodowa nie uruchomiła na jej rzecz środków z tytułu pożyczki. Fakt uruchomienia pożyczki wynika z historii operacji na kontrakcie kredytowym pozwanej. Pozwana początkowo wywiązywała się z zobowiązania, po czym zaprzestała dokonywania płatności. W tej sytuacji do pozwanej zostało skierowane wezwanie do zapłaty należności wraz z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zobowiązania. Przesyłka została wysłana na aktualny adres korespondencyjny pozwanej i została skutecznie doręczona. W związku z tym, ze pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia, wobec pozwanej zostało złożone przez właściwie umocowanego pełnomocnika oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Pełnomocnik strony powodowej wskazał także, że nie ma racji pozwana kwestionując wartość dowodową złożonych przez stronę powodową dokumentów prywatnych. Pełnomocnik strony powodowej podniósł, że kodeks postępowania cywilnego nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych. Zaznaczył, że dowodem w sprawie może być każde źródło informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest sprzeczne z przepisami prawa. Podkreślił, że niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów mogą zostać włączone w poczet materiału dowodowego. Na poparcie swojego stanowiska pełnomocnik strony powodowej przytoczył stanowiska prezentowane w orzecznictwie i doktrynie.

W piśmie procesowym z dnia 5 listopada 2020 roku (k. 101-105) pełnomocnik pozwanej podtrzymał dotychczas złożone przez pozwaną wnioski oraz podniesione zarzuty, a także wszelkie twierdzenia pozwanej w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana S. W. w dniu 3 listopada 2016 roku zawarła ze strona powodową umowę pożyczki nr (...). Na podstawie powyższej umowy strona powodowa udzieliła pozwanej pożyczki w kwocie 6.488,89 zł. Powyższa kwota oprócz całkowitej kwoty pożyczki w wysokości 5.000,00 zł obejmowała także prowizję w wysokości 555,56 zł oraz składkę ubezpieczeniową z tytułu umowy ubezpieczenia na życie oraz umowy ubezpieczenia utraty źródła dochodu albo inwalidztwa w następstwie nieszczęśliwego wypadku w wysokości 933,33 zł. Przedmiotowa umowa została zawarta na okres 48 miesięcy, a spłata pożyczki nastąpić miała w miesięcznych ratach płatnych do dnia 28-go każdego miesiąca. Pierwsza rata pożyczki w wysokości 208,98 zł płatana była do dnia 28 grudnia 2016 r., druga i kolejne raty, aż do przedostatniej raty włącznie w wysokościach 164,58 zł każda płatne były do dnia 28-go każdego miesiąca, a ostatnia rata w wysokości 161,24 zł płatna była do dnia 28 listopada 2020 r. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 9,99% w stosunku rocznym. Łączna kwota odsetek wynosiła 1.452,01 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną wynosiła 7.940,90 zł. Zgodnie z § 8 przedmiotowej umowy kwoty niespłaconych w całości lub części rat pożyczki zgodnie z określonymi terminami spłat stają się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym, a od kwoty zaległej raty pożyczki pobierane są odsetki maksymalne za opóźnienie. Z kolei stosownie do postanowień zawartych w § 11 przedmiotowej umowy, w przypadku niedotrzymania przez pozwaną warunków określonych w umowie, strona powodowa mogła wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od dnia następnego po dniu odebrania przez pozwaną przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.

Dowód: umowa pożyczki k. 38-44, wniosko-polisa k. 45-48, harmonogram spłat pożyczki k. 50-51

Pozwana początkowo wywiązywała się z zobowiązania dokonując spłaty rat pożyczki. Taka sytuacja miała miejsce do czerwca 2019 r., po czym pozwana zaprzestała spłaty. Wobec wystąpienia zaległości w spłacie pożyczki strona powodowa w piśmie z dnia 26 sierpnia 2019 roku wezwała pozwaną do spłaty zaległości wynoszącej na dzień sporządzenia pisma 495,25 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania niniejszego pisma. Jednocześnie strona powodowa poinformowała pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Nadto strona powodowa wskazała, że całkowita kwota pożyczki pozostałej do spłaty na dzień sporządzenia pisma wynosi 2.804,19 zł. Wezwanie to zostało wysłane na adres Ł. 105, a zatem adres pozwanej.

Dowód: historia operacji na kontrakcie kredytowym pozwanej k. 54-56, szczegółowe rozliczenie k. 64-66, wezwanie z dnia 29.08.2019 r. k. 57, potwierdzenie doręczenia wezwania k. 58-60

W związku z brakiem spłaty zadłużenia wymagalnego w piśmie z dnia 26 września 2019 roku strona powodowa wypowiedziała pozwanej przedmiotową umowę pożyczki nr (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Strona powodowa wskazała, iż zadłużenie wymagalne na dzień sporządzenia niniejszego pisma wynosi 499,85 zł. Jednocześnie strona powodowa poinformowała pozwaną, iż brak spłaty zadłużenia wymagalnego przed upływem terminu wypowiedzenia spowoduje, że pierwszego dnia po upływie terminu wypowiedzenia cała kwota pożyczki wraz z odsetkami i opłatami stanie się wymagalna. Wskazano także, że całe zadłużenie z tytułu umowy na dzień sporządzenia pisma wynosi 2.826,48 zł. Powyższe pismo zostało doręczone w dniu 4 października 2019 roku. Termin wypowiedzenia przedmiotowej umowy pożyczki upłynął z dnia 4 listopada 2019 roku. Cała kwota pożyczki stała się zatem wymagalna z dniem 5 listopada 2019 roku.

Dowód: pismo z dnia 26.09.2019 r. zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki nr (...) k. 61, potwierdzenie odbioru pisma z dnia 26.09.2019 r. k. 62-63

W związku z niewywiązaniem się przez pozwaną z warunków zawartej umowy pożyczki nr (...) w piśmie z dnia 18 grudnia 2019 roku pełnomocnik strony powodowej wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2.655,55 zł w terminie do dnia 27 grudnia 2019 roku. Jednocześnie pozwana została poinformowana, że brak spłaty zadłużenia we wskazanym powyżej terminie może skutkować skierowaniem do sądu pozwu o zapłatę, następnie na drogę postępowania egzekucyjnego.

Dowód: pismo z dnia 18.12.2019 r. k. 67

Na dzień 13 stycznia 2020 roku na wymagalne zadłużenie pozwanej względem strony powodowej z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki nr (...) składały się należność główna w wysokości 2.492,39 zł oraz odsetki umowne za okres od dnia 28 maja 2019 roku do dnia 13 stycznia 2020 roku w wysokości 188,97 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) k. 52, historia operacji na kontrakcie kredytowym k. 54-56, szczegółowe rozliczenie pożyczki nr (...) k. 64-66

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o powołane powyżej dowody z dokumentów, które zostały przedłożone przez stronę powodową i znajdują się w aktach sprawy. W ocenie sądu brak było podstaw do odmówienia im wiarygodności i mocy dowodowej, albowiem forma przedłożonych dokumentów pozwala na przyjęcie ich jako podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Podkreślić trzeba, że dowód z dokumentu prywatnego jest również samodzielnym środkiem dowodowym, o którego mocy dowodowej rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów. Dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią (art. 77 ³ k.c.). Zatem dokumentem mogą być także wydruki lub kserokopie. Wskazać trzeba, że dokumentem w znaczeniu materialnego, ale i procesowego prawa cywilnego, jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim informacją (art. 77 ³ k.c.). Mogą nim być zatem również kserokopie, o ile tylko zawarta jest w nich myśl ludzka. Jeżeli nadto znajduje się w nich tekst i jest możliwe ustalenie osoby, od której on pochodzi (określonej przez ustawodawcę jako "wystawcę dokumentu" to stosuje się do nich art. 243 ¹ i nast. k.p.c. [p or: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2018 r., I ACa 405/18, publ. LEX 2561755]. Stąd argumentacja pozwanej dotycząca braku należytej formy złożonych przez powoda dokumentów jest nietrafna. Polski ustawodawca odszedł od tradycyjnego rozumienia pojęcia dokumentu jako oświadczenia złożonego w formie pisemnej, zarówno na gruncie prawa materialnego jaki i prawa procesowego.

Ponadto umowa pożyczki, w oparciu o którą powód dochodzi roszczenia została złożona w odpisie potwierdzonym za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika (art. 129 § 2 kpc), a pozwana wprost nie zaprzeczyła, że taką właśnie umowę zawarła.

W ocenie sądu zebrane w sprawie dowody nie zostały przez pozwaną skutecznie zakwestionowane. Wszystkie dowody przedłożone przez powoda zasługują na wiarygodność.

Należy też wskazać, że zastosowana przez pozwaną technika przeczenia w sposób generalny twierdzeniem powoda, nie może odnieść zamierzonego skutku. Pozwana w sposób konkretny powinna wskazać, którym twierdzeniom przeczy i dlaczego. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas pozwaną obarcza ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających oddalenie powództwa. Podkreślić trzeba, że podjęcie ciężaru przytaczania twierdzeń o faktach ma istotne znaczenie dla biegu procesu cywilnego. Z jednej strony powód powinien przytoczyć twierdzenia o faktach, na których opiera swoje żądanie, z drugiej pozwana może te twierdzenie przyznać lub im zaprzeczyć.

Sąd zważył, co następuje:

Niniejsze powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

W ocenie Sądu zarzuty podniesione przez pozwaną, nie mogły doprowadzić do oddalenia powództwa.

Zgodnie z treścią art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z kolei w myśl art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2019, poz. 1083 t.j.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Dokonując analizy poszczególnych zarzutów pozwanej, sąd uznał je za niezasadne.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że pozwana zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki. Postępowanie dowodowe wykazało także, że pozwana z zawartej umowy się nie wywiązała.

Wskazać trzeba, że pozwana ograniczyła się do podniesienia zarzutów natury materialnoprawnej i formalnoprawnej, nie przedstawiając jednocześnie żadnych dowodów. Mimo szeregu zarzutów, najistotniejsza z punktu widzenia zasad sprawiedliwości materialnej kwestia, nie została w toku procesu podważona przez pozwaną. Pozwana skutecznie nie zaprzeczyła, że zaciągnęła zobowiązanie, z którego jak wynika z dowodów przedłożonych przez powoda, nie wywiązała się. Posiada względem strony powodowej dług, zaś zaprezentowana w sprzeciwie argumentacja nakierowana jest jedynie na uniknięcie odpowiedzialności wynikającej z umowy, którą pozwana dobrowolnie i świadomie zawarła.

W ocenie sądu powód skutecznie wykazał fakt zawarcia przez strony umowy, a także wywiązania się przez stronę powodową ze swojego zobowiązania, a mianowicie wypłaty środków pieniężnych na rzecz pozwanej. Wprawdzie nie został przedłożony bezpośredni dowód takiej wypłaty, np. potwierdzenie przelewu, niemniej jednak do kat została dołączona historia operacji na kontrakcie kredytowym pozwanej, z której wynika, że kredyt został uruchomiony w dniu 3.11.2016 r. Gdyby do takiej wypłaty nie doszło, to jak można byłoby wytłumaczyć fakt, że pozwana w okresie od grudnia 2016 r. do czerwca 2019 r. regularnie dokonywała spłat stosownie do harmonogramu pożyczki (niektóre raty spłacane były po terminie, co powodowało, że powód obciążał pozwana odsetkami karnymi). Pozwana nie zaprzeczyła, że takie spłaty w w/w okresie były przez nią dokonywane.

W ocenie sądu strona powodowa udowodniła skuteczne wypowiedzenie umowy. stosownie do postanowień zawartych w § 11 przedmiotowej umowy, w przypadku niedotrzymania przez pozwaną warunków określonych w umowie, strona powodowa mogła wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od dnia następnego po dniu odebrania przez pozwaną przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Przed dokonaniem wypowiedzenia umowy, po tym gdy pozwana nie uiściła rat za lipiec i sierpień 2019 r., powód wezwał pozwaną do uregulowania zadłużenia, informując ją, że brak zapłaty spowoduje wypowiedzenie umowy. Jednocześnie pouczył ją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Postępowanie to spełnia wymogi z art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe. W sposób zrozumiały powód poinformował pozwaną, że jedynie w sytuacji, gdy pozwana w zakreślonym terminie nie skorzysta z tych uprawnień (tj. ani nie spłaci zaległości, ani nie złoży wniosku o restrukturyzację) bank wypowie jej umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. W związku z tym, że pozwana nie zareagowała na w/w pismo, w kolejnym piśmie z dnia 26.09.2019 r. strona powodowa złożyła, przez upoważnionego do tego pracownika, wobec pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Przesłanką do wypowiedzenia był fakt, że pozwana zaległa z zapłatą rat za dwa miesiące (lipiec i sierpień 2019 r.), czym niewątpliwie naruszyła postanowienia umowy.

Odnosząc się z kolei do zarzutu, że strona powodowa nie wykazała, iż w późniejszym okresie pozwana również nie dokonała jakiejkolwiek wpłaty, to zarzut ten należy ocenić za oczywiście bezzasadny. Ciężar dowodu, że pozwana po złożeniu pozwu dokonała częściowej czy całkowitej spłaty zadłużenia niewątpliwie obciąża pozwaną. Pozwana takich twierdzeń nawet nie podniosła. W tej sytuacji zarzucanie, że powód nie przedstawił dowodu negatywnego na okoliczność, że roszczenie nadal nie zostało zaspokojone jest całkowicie nielogiczne.

Bezzasadny był także zarzut pozwanej dotyczący braku waloru dowodowego dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda. Przedłożony wyciąg z ksiąg bankowych wprawdzie nie ma obecnie waloru dokumentu urzędowego, to jednak jako dokument prywatny może stanowić dowód w sprawie. Podlega on ocenie w zakresie mocy dowodowej i wiarygodności, przy zastosowaniu reguł z art. 233 § 1 k.p.c., wraz ze wszystkimi innymi, zaoferowanymi w sprawie dowodami. Wyciąg z ksiąg banku jako dokument prywatny mógł potwierdzać wysokość zadłużenia, bowiem został wystawiony przez bank, którego czynnościom należy przypisać cechę wiarygodności, jako instytucji zaufania publicznego. Ponadto wysokość zadłużenia została też potwierdzona innymi, korelującymi z wyciągiem z ksiąg banku dowodami, w postaci historii operacji na kontrakcie kredytowym pozwanej oraz szczegółowym rozliczenie sporządzonym przez powiodą. Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 7 Prawa bankowego oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej (ust.1). Dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Usługi związane z zabezpieczeniem tych dokumentów mogą być wykonywane przez banki, spółki tworzone przez banki z innymi podmiotami, a także przedsiębiorstwa pomocniczych usług bankowych (ust.2). Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1, spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności (ust.3). Niezależnie od tego wskazać należy, że niepodpisane wydruki pozostają dokumentem w znaczeniu powszechnej na gruncie prawa cywilnego definicji dokumentu sformułowanej w art. 77 ³ k.p.c. Dokumentem w znaczeniu materialnego, ale i procesowego prawa cywilnego, jest każdy nośnik, który umożliwia zapoznanie się z zawartą na nim informacją (art. 77 ³ k.c.).

Odnosząc się jeszcze do wyliczeń dokonywanych przez pełnomocnika pozwanej w piśmie k. 76 akt, to należy wskazać, że pozwana winna zapłaci powodowi nie tylko „15 otwartych terminów do zapłaty poszczególnych rat”, ale także zadłużenie, które powstało przed wypowiedzeniem umowy.

Zaznaczyć należy, że żądanie strony powodowej w zakresie zasądzenie należności głównej i wskazanych odsetek od kwoty 2.492,39 zł zasługiwało na uwzględnienie, jako znajdujące oparcie w postanowieniach przedmiotowej umowy pożyczki oraz obowiązujących przepisach prawa

Wobec powyższego, na podstawie powołanych wyżej przepisów orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku, zasądzając od pozwanej na rzecz strony powodowej żądaną kwotę w łącznej wysokości 2.681,36 zł wraz z odsetkami od umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od kwoty 2.492,39 zł od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty.

W pkt II sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwana jako strona przegrywająca winna zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty, na które składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 50 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł, ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSR Iwona Trzeciak