Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VP 199/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

5 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wiesław Jakubiec

Protokolant: starszy protokolant sądowy Izabela Niedobecka-Kępa

przy udziale ./.

po rozpoznaniu 5 lipca 2019 roku w Rybniku

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w Ś.

o sprostowanie protokołu powypadkowego

1.  Zobowiązuje pozwaną (...) Spółkę z o.o. w Ś. do sprostowania protokołu powypadkowego nr (...) sporządzonego w dniu 14.11.2016r. poprzez wskazanie:

a)  w pkt 3 wypadek zgłosił M. J. w dn. 2.06.2016r.,

b)  w pkt 7 stwierdza się, że zdarzenie z dnia 1.06.2016r. jest wypadkiem przy pracy,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  nakazuje pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa ( Sądu Rejonowego w Rybniku ) kwoty 1.985,66 zł ( tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt pięć złotych 66/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt V P 199/17

UZASADNIENIE

Powód M. J. w pozwie z 30 czerwca 2017 roku domagał się od pozwanej (...) Sp. z o.o. w Ś. sprostowania protokołu powypadkowego. Nadto, wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, iż kwestionuje protokół powypadkowy w zakresie w jakim pozwana będąca jego pracodawcą, nie uznała zdarzenia z 1 czerwca 2016 roku za wypadek przy pracy ze względu na brak przyczyny zewnętrznej. Powód wskazał, że świadcząc pracę często był narażony na liczne obciążenia związane z noszeniem ciężkich przedmiotów na duże odległości. W dniu zdarzenia na skutek podniesienia ciężkiego koła, doznał m.in. przepukliny kręgosłupa, ostrego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego z rwą kulszową lewostronną, Powód zaznaczył, że był to wyraźnie inny uraz niż ten, który był przyczyną jego wcześniejszej nieobecności w pracy w okresie od 11 do 28 maja 2016 roku. Dodatkowo, powód wskazał, iż o braku przewlekłej choroby kręgosłupa świadczy wydanie w styczniu 2016 roku zaświadczenia wskazującego, że jest on zdolny do pracy. Co więcej, powód zaznaczył, że błędne jest ustalenie w treści protokołu, jakoby pracował u pozwanej na stanowisku ślusarza, gdyż w rzeczywistości świadczył pracę na stanowisko elektromontera ze zjazdami pod ziemię. Nadto, powód podkreślił, że zgłosił wypadek 2 czerwca 2016 roku w rozmowie telefonicznej z kierownikiem R. G., a nie jak wynika z treści protokołu dopiero 28 czerwca 2016 roku.

W odpowiedz na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, iż zdarzenie z 1 czerwca 2016 roku ze względu na brak przyczyny zewnętrznej, nie spełnia ustawowych przesłanek wypadku przy pracy. Wskazała, że do wypadku doszło ze względu na przyczynę wewnętrzną tj. występujące u powoda schorzenia kręgosłupa, które były również przyczyną jego nieobecności w pracy w maju 2016 roku, co wynika z analizy dokumentacji medycznej. Zdaniem pozwanej o istnieniu schorzeń u powoda miało świadczyć również to, że w dniu zdarzenia posiadał w pracy silne leki przeciwbólowe. Pozwana kwestionowała, by powód pracował w ciężkich warunkach pracy, które permanentnie i niekorzystnie oddziaływały na jego kręgosłup. Nadto, pozwana zaznaczyła, że zaświadczenie lekarskie stwierdzające u powoda brak przeszkód powrotu do pracy po zwolnieniu lekarskim w okresie od 11 do 28 maja 2016 roku, zostało wydane dopiero 12 września 2016 roku tj. przeszło 3 miesiące później aniżeli faktyczny powrót powoda do pracy. Pozwana podkreśliła także, że przez cały okres zatrudnienia, powód zajmował stanowisko ślusarza.

Sąd ustalił co następuje:

Powód był zatrudniony u pozwanej w okresie od 16 grudnia 2008 roku do 28 lutego 2017 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie zatrudnienia, powód świadczył pracę na stanowisku ślusarza, co potwierdza wydane w tym zakresie 27 października 2017 roku postanowienie Sądu Rejonowym w Rybniku (sygn. akt V P 116/17). Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez powoda. Powód w dniu zdarzenia posiadał aktualne, wydane 7 stycznia 2016 roku, orzeczenie lekarskie potwierdzające jego zdolność do wykonywania pracy oraz wydane 23 maja 2015 roku zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w dziedzinie BHP. Nadto, powód posiadał zaświadczenie z 8 lipca 2014 roku w którym wskazano, że posiadał on pełen zakres wiedzy teoretycznej i praktycznej potwierdzającej kwalifikacje dla wykonywania czynności serwisowych: konserwacji, kontroli (diagnostyki), przeglądów i napraw kolejek podwieszanych produkcji (...).

1 czerwca 2016 roku powód wykonywał obowiązki pracownicze na rzecz pozwanej do których w tym dniu należało m.in.: sprawdzenie samochodów serwisowych pod kątem uzupełnienia płynów oraz niezbędnego wyposażenia. Powód wykonując czynność podnoszenie koła w celu jego przeniesienia do samochodu, poczuł nagle przeszywający ból w plecach i wypuścił koło z rąk. Następnie, próbował jeszcze podjąć jakieś czynności wykonując ruchy, jednakże przy każdej kolejnej próbie poruszenia się, ból się nasilał. Jedyną pozycją jaką wówczas był w stanie przyjąć, było klęknięcie przy podpieraniu się rękami. W takie pozycji zastali go współpracownicy, którzy wezwali pogotowie. W efekcie tego zdarzenia, powód trafił do szpitala. Zdarzenie zostało zgłoszone przez powoda 2 czerwca 2016 roku w rozmowie telefonicznej z kierownikiem R. G.. W protokole powypadkowym nr (...) sporządzonym 14 listopada 2016 roku stwierdzono, że w/w zdarzenie nie jest wypadkiem przy pracy ze względu na brak przyczyny zewnętrznej.

Na skutek powyższego zdarzenia, powód doznał przepukliny krążka międzykręgowego L5-S1 oraz lewostronnej rwy kulszowej z objawami radikulopatii S1. Nadto, w 1 czerwca 2019 roku u powoda wystąpił uraz przeciążeniowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, który nałożył się na występujące u niego wcześniej zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne. Na skutek zdarzenia u powoda doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia, które wymagało zastosowania neurochirurgicznego leczenia operacyjnego kręgosłupa. U powoda wystąpił mieszany charakter występujących zmian kręgosłupowych w proporcji – 50% choroba samoistna oraz 50 % skutki wypadku z 1 czerwca 2016 roku oraz urazu przeciążeniowego kręgosłupa. U powoda wcześniej nie występowała przepuklina krążka międzykręgowego L5-S1 ze względu na to, że ostry zespół bólowy wystąpił nagle po podniesieniu ciężaru (koła samochodowego), powodując w efekcie istotne ograniczenie sprawności ruchowej, ograniczenie ruchomości kręgosłupa oraz obecność podrażnieniowych objawów korzeniowych.

W okresie od 11 maja do 28 maja 2016 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim ze względu na występujące dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego spowodowane jego skrzywieniem oraz przewlekłą dyskopatią L5-S1. Natomiast, przed zdarzeniem z 1 czerwca 2016 roku u powoda nie występowały nasilone objawy korzeniowe i ubytkowe ze strony układu nerwowego.

Dowód: akta osobowe powoda: umowa o pracę z 16.12.2008r; umowa o pracę z 6.03.2009r; świadectwo pracy z 28.02.2017r; wypowiedzenie z 30.11.2016r; skierowania na badania profilaktyczne, zaświadczenia lekarskie o zdolności do pracy; zaświadczenia o odbytych szkoleniach z zakresu BHP; zaświadczenie stwierdzające kwalifikację z 8.07.2014r; protokół powypadkowy nr (...) z 14.11.2016r;

postanowienie SR w Rybniku z 27.10.2017r; uwagi i zastrzeżenia z 8.11.2016r. k. 17-20, zaświadczenie lekarskie k. 21, zgłoszenie wypadku k. 22, pismo z PIP z 3.11.2016r. k. 23, dokumentacja medyczna k. 24-34v., wyjaśnienie poszkodowanego k. 55-56, wyjaśnienie świadków k. 57-58v., protokół k. 59, dokumentacja zdjęciowa k. 60-61, k. 256-258 i k. 408, dokumentacja medyczna NZOZ (...). w R. k. 91-104, dokumentacja medyczna NZOZ (...) w J. k. 107-108, dokumentacja medyczna SPZOZ (...)w R. k. 113-175v., zeznania świadka K. M. k. 182-182v., zeznania świadka W. O. k.182v.-183, zeznania świadka L. J. k. 183—183v., karta informacyjna z leczenia szpitalnego k. 191-192v., płyta CD k. 193, pismo (...) z 23.01.2018r; informacje z NFZ k. 231-232v., zeznania świadka R. G. k. 235v.-236, zeznania świadka L. G. k. 236, kopia książeczki narzędziowej k. 234, przesłuchanie powoda k.236v.-237v., opinia biegłego z zakresu ortopedii R. H. z 4.06.2018 k. 278-279v., opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii R. H. z 27.09.2018r. k. 314—314v., opinia biegłego z zakresu neurologii L. K. z 6.04.2019r. k .357-366, historia choroby k.241, dokumentacja medyczna (...) k. 338-339, badanie diagnostyczne k. 368b, zaświadczenie lekarskie z 9.10.2017r. k. 368c, oświadczenia k. 252-253, listy obecności k. 254-255, protokoły kontroli k. 259-269, scany k. 386-389, pismo z 3.10.2016r. k .404-404v., pisma z 23.05.2019r. k. 405-405v., wydruki opinii i z portalu Naczelnej Izby Lekarskiej k. 409-413

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zgromadzonych i powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały, a także w oparciu o dowód z zeznań świadków i z przesłuchania powoda oraz opinii biegłego z zakresu neurologii L. K. i w ograniczonym zakresie z opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii R. H., które wraz z dowodami z dokumentów dają pełny obraz sprawy.

W związku z pismem pozwanego z 11 grudnia 2017 roku pomimo formalnego dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron oraz świadka D. K., Sąd na rozprawie 16 lutego 2018 roku, uchylił postanowienie w zakresie przesłuchania pozwanej oraz świadka D. K. z uwagi na cofnięcie tych wniosków dowodowych prze stronę pozwaną (k. 204)

Sąd oddalił wnioski pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurochirurgii i fizjoterapii, rehabilitacji, medycyny pracy i bhp, gdyż opinie wydane przez powołanych w trakcie postępowania biegłych, wyjaśniały wszystkie istotne okoliczności występujące w sprawie, a wyżej wymienione wnioski pozwanej zmierzały tylko do przewlekłości postępowania. Nadto Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie konfrontacji między świadkiem K. M., a powodem ze względu na to, że czynność ta nie wniosłaby niczego nowego do sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w znaczącej części.

Na podstawie art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Jak słusznie wskazuje Sąd Najwyższy z powołanego przepisu nie wynika żadne ograniczenie w wytaczaniu powództwa o ustalenie stosunku prawnego, poza interesem prawnym powoda w żądaniu tego rodzaju. Swoistość stosunku pracy polega na tym, że jego byt stanowi przesłankę powstania innych stosunków prawnych (i to ex lege, jak np. stosunku ubezpieczenia społecznego). Świadczenia wynikające ze stosunku pracy nie obejmują ogółu świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu zatrudnienia (np. należnych ze stosunków prawnych związanych ze stosunkiem pracy). Interes prawny pracownika w ustaleniu istnienia stosunku pracy nie wyczerpuje się przeto w żądaniu świadczeń należnych z tego stosunku prawnego. Ustalenie istnienia stosunku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, a także rzutuje, poprzez konstrukcję stażu ubezpieczenia, na ich wysokość. Może mieć znaczenie dla uzależnionych od okresu zatrudnienia przyszłych świadczeń – prawa do nich lub ich wymiaru - z kolejnych stosunków pracy (np. dodatku stażowego czy nagrody jubileuszowej). Art. 189 KPC nie ma przy tym charakteru wyłącznie prewencyjnego (zob. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001 r., I PKN 333/00, OSNP 2003/1/12, Prok.i Pr.-wkł. 2002/2/43, OSNP-wkł. 2001/18/7, M.Prawn. 2001/19/957). W uchwale z dnia 11 maja 1994 r. (II PZP 1/94) Sąd Najwyższy wskazał, że pracownikowi, który nie dochodzi roszczeń odszkodowawczych bądź rentowych na podstawie ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. Nr 30 z 1983 r., poz. 144 ze zm.), ale ma interes prawny w ustaleniu, że określone zdarzenie było wypadkiem przy pracy lub zaistniało w okolicznościach nie pozbawiających go roszczeń z tejże ustawy - a ustalenia te decydują o jego prawach i związanych z nimi ewentualnie w przyszłości roszczeniach - przysługuje prawo wystąpienia do sądu rejonowego-sądu pracy z powództwem o ustalenie i sprostowanie
protokołu powypadkowego na podstawie art. 189 k.p.c.

Sąd uznając powyższe stanowisko za własne przyjął, iż powód miał interes prawny w domaganiu się ustalenia i sprostowanie protokołu powypadkowego nr (...) z 14.11.2016 r..

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodująca uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Okolicznością bezsporną między stronami było to, iż 1 czerwca 2016 roku doszło do opisanego przez powoda oraz udokumentowanego w protokole zdarzenia w trakcie wykonywania przez powoda pracy na rzecz pozwanej. Spór dotyczył głównie określenia przyczyny tegoż zdarzenia, a także daty zgłoszenia wypadku i stanowiska pracy zajmowanego przez powoda.

W związku z tym, że przepisy nie zawierają ustawowej definicji przyczyny zewnętrznej wypadku, istotna jest w tym zakresie rola orzecznictwa sądowego przedstawiona poniżej, którą podziela Sąd rozpoznający niniejszą sprawę.

Zewnętrzną przyczyną wypadku przy pracy może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego pracownika, mogący wywołać szkodliwe skutki (wyrok SN z dnia 18 sierpnia 1999r., II UKN 87/99). O ocenie zewnętrzności można mówić wtedy, gdy wypadek pozostaje poza wolą i świadomością pracownika. Przyczyna zewnętrzna rozumiana jest jako czynnik działający z zewnątrz, tak by skutek nie był wyłącznie rezultatem zadziałania przyczyn wewnętrznych, rozumianych zawsze jako znajdujące się wewnątrz organizmu pracownika (samoistne schorzenia). Pojęciem tym nie obejmuje się cech poszkodowanego, stanowiących wewnętrzną przyczynę szkody na osobie, pochodzącą od jednostki, która wypadkiem została dotknięta, określanych jako podatność na zachorowanie lub istnienie samoistnego schorzenia (wyrok SN z dnia 23 września 1958 r., 3 CR 1230/58).

Cech wypadku przy pracy nie ma nieszczęśliwy wypadek wywołany wyłącznie przyczyną wewnętrzną mającą swe źródło tylko w stanie chorobowym poszkodowanego. Dlatego nagły zgon lub pogorszenie się stanu zdrowia w czasie pracy będące następstwem procesu chorobowego, które nastąpiły niezależnie od czynników zewnętrznych, nie będą wypadkiem przy pracy (wyr. SN z 28.03.2001r., II UK 283/00 niepubl.). Należy więc uznać, że ustalenie wypadku przy pracy pracownika dotkniętego schorzeniem wewnętrznym jest możliwe tylko wtedy, gdyby bez świadczenia pracy lub oddziaływania środowiska pracy nie doszło do gwałtownego pogorszenia się stanu chorobowego i nagłego zdarzenia o cechach wypadku przy pracy. Jeżeli zaś do ujawnienia się nagłych, gwałtownych, ostrych lub intensywnych objawów chorobowych z przyczyn wewnętrznych tkwiących w organizmie pracownika mogłoby dojść także w każdym innym miejscu i czasie poza zatrudnieniem lub w każdych warunkach, tj. bez względu na rodzaj lub warunki wykonywania pracy, to wykluczone jest uznanie pogorszenia się niezwiązanych z pracą schorzeń wewnętrznych za wypadek przy pracy, choćby sporne zdarzenie było gwałtowne, nagłe, ostre lub intensywne. Tylko bowiem stwierdzenie, że bez przyczyny zewnętrznej związanej z wykonywaniem pracy lub oddziaływaniem szkodliwego środowiska pracy nie doszłoby w czasie i miejscu pracy do nagłego ujawnienia lub pogorszenia się choćby wcześniej bezobjawowych, utajonych lub „ukrytych” schorzeń wewnętrznych, umożliwia uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy (por. J.T. Marcinkowski, A. Klimberg, O konieczności ustalenia jednolitych kryteriów orzeczniczych i podnoszenie kwalifikacji lekarzy orzekających w sprawach wypadków przy pracy, Medycyna Pracy nr 55(4)2004, s.353-356).

Nadto, nie jest wypadkiem przy pracy zdarzenie, w trakcie którego pracownik doznał nasilenia dolegliwości na skutek istniejącego wcześniej procesu chorobowego, natomiast wykonywanie przez niego pracy chociaż ujawniło ten stan zdrowia, to nie było jego przyczyną. Nie zachodziły więc warunki wypadku przy pracy, dotyczące nagłości zdarzenia wywołanego przyczyną zewnętrzną (wyrok SN z dnia 3 grudnia 2004 r. II UK 63/04).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, na podstawie zebranego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż do zdarzenia doszło na skutek działania przyczyny zewnętrznej i wewnętrznej. Sąd w tym zakresie w pełni podziela opinię biegłego z zakresu neurologii L. K. jako wydaną przez osobę będącą specjalistą w zakresie schorzeń występujących u powoda. W wyniku zdarzenia z 1 czerwca 2016 roku u powoda doszło do urazu przeciążeniowego kręgosłupa lędźwiowego z uszkodzeniem tkanek i narządów (przepuklina jądra miażdżystego L5-S1) na skutek działania czynnika zewnętrznego – podniesienia ciężkiego przedmiotu (koła samochodowego). Wobec tego, powyższe zdarzenie należy kwalifikować w rozumieniu ustawowym jako wypadek przy pracy. Zauważyć jednocześnie należy, że zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne oraz rozpoznana po wypadku przepuklina jądra miażdżystego na poziomie L5-S1 z towarzyszącym ostrym zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego oraz rwą kulszową lewostronną miały charakter mieszany gdyż w 50% były wynikiem choroby samoistnej powoda tj. rozpoznanej wcześniej dyskopatii lędźwiowo-krzyżowej i w 50% były skutkiem urazu przeciążeniowego kręgosłupa lędźwiowego do którego doszło 1 czerwca 2016 roku. Zdaniem Sądu, biegły L. K. najobszerniej i wyczerpująco odpowiedział na zakreśloną przez Sąd tezę dowodową oraz zarzuty pozwanej i w związku z tym, Sąd nie wziął pod uwagę dowodu z opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego z zakresu ortopedii R. H. w zakresie w jakim stwierdzał on, że zdarzenie z 1 czerwca 2016 roku w 100% było spowodowane przyczyną zewnętrzną.

Nadto, pozwana nie wykazała, żeby wypadek został zgłoszony przez powoda dopiero 28 czerwca 2016 roku. Zatem, również z uwagi na fakt, iż powód nie posiadał żadnego interesu w tym, ażeby odwlekać sporządzenie protokołu powypadkowego, Sąd przyjął, że wskazana przez powoda data zgłoszenia 2 czerwca 2016 roku jest właściwa. Potwierdzają to też zeznania świadka R. G..

Sąd wskazuje również, iż wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego wykazały, że kwestia zajmowanego przez powoda stanowiska w pracy była przedmiotem innego postępowania toczącego się przed tut. Sądem gdzie uznano, iż powód pracował na rzecz pozwanej na stanowisku ślusarza. Wobec tego, w tym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sąd w pkt 1 wyroku zobowiązał pozwaną (...) Spółkę z o.o. w Ś. do sprostowania protokołu powypadkowego nr (...) sporządzonego w dniu 14.11.2016r. poprzez wskazanie:

a)  w pkt 3 wypadek zgłosił M. J. w dniu 2.06.2016r.,

b)  w pkt 7 stwierdza się, że zdarzenie z dnia 1.06.2016r. jest wypadkiem przy pracy,

a w pkt 2 wyroku oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Z kolei w pkt 3 wyroku, Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 k.p.c i § 9 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania, zasądzając od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 623) Sąd w pkt 4 wyroku nakazał pobranie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwoty 1 985,66 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.