Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 15 marca 2018 roku ( data prezentaty) powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. żądała zasądzenia od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 600 Euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za opóźniony lot, a także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż poprzednik prawny strony powodowej, M. Z. zawarła z pozwanym umowę transportu lotniczego i w dniu 5 lipca 2017 roku podróżowała z W. do M. nr rejsu (...). Lot został opóźniony, na skutek czego pasażer dotarł do portu docelowego więcej niż 3 godziny po planowanym czasie przylotu. Wobec powyższego nabył on roszczenie o odszkodowanie na podstawie art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dalej: Rozporządzenie nr 261/04) z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia. Pasażer przelał przysługującą mu wierzytelność wobec pozwanej na rzecz powódki. Pozwana została powiadomiona o przelewie oraz wezwana do zapłaty należnej kwoty w terminie 7 dni. Strony nie doszły do ugodowego rozwiązania sporu. (pozew, k 3-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21 maja 2018 roku referendarz sądowy w tut. Sądzie nakazał aby pozwany zapłacił na rzecz powoda żądana w pozwie kwotę w terminie dwóch tygodni od otrzymania nakazu zapłaty albo wniósł w tym terminie sprzeciw (nakaz zapłaty – k.16).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, że sporny lot był lotem opóźnionym w rozumieniu Rozporządzenia 261/2004. Nie mniej jednak podkreślono, że opóźnienie wyniosło jedynie 3 godziny i 55 minut, co uzasadniało w ocenie pozwanego, w razie uwzględnienia powództwa zmniejszenie o połowę zasądzonego odszkodowania. Ponadto zakwestionowano legitymację czynną powoda do wytoczenia niniejszego powództwa, z uwagi na formę podpisu na umowie cesji wierzytelności.

Pismem z dnia 27 lutego 2018 roku ( data stempla pocztowego) pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie (k.34).

W toku postępowania strony podtrzymały stanowisko w sprawie.

S ąd ustalił co następuje:

M. Z. zawarła z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę przewozu lotniczego i wykupiła bilet na lot (...) na trasie W.-M. w dniu 5 lipca 2017 roku. Pasażerka w dniu 5 lipca 2017 roku stawiła się na odprawę lotu i odbyła podróż. Lot rozpoczął się o godzinie 7:17 (...), o planowanym czasie samolot wylądował w H., gdzie miało miejsce dalsze tankowanie samolotu. Z powodu usterki samolotu stwierdzonej podczas międzylądowania w H., opóźnienie w dotarciu do portu docelowego w M. wynosiło ponad 4 h.

( okoliczności bezsporne, dokument podróży, k. 9v, zeznania świadka A. Z. k. 91-92).

Lot nr (...) został opóźniony o ponad trzy godziny.

(okoliczno ści bezsporne)

M. Z. zawarła w dniu 26 października 2017 roku za pośrednictwem strony internetowej (...) umowę cesji wierzytelności z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

(dow ód: umowy cesji wierzytelności – k.8)

(...) sp. z o. o. z siedzibą w W. powiadomiła (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o dokonanym przelewie wierzytelności pismem z dnia 15 listopada 2017 roku oraz wezwała do zapłaty odszkodowania w terminie 7 dni.

(dow ód: powiadomienie o zawarciu umowy cesji – k.7; wezwanie do zapłaty, k.6).

Odległość pomiędzy W. a M. wynosi 6471 km.

(fakt notoryjny)

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. nie wypłaciła odszkodowania.

( okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości oraz twierdzeń przyznanych wprost i niezaprzeczonych przez strony, na podstawie art. 229 k.p.c. i 230 k.p.c. Zgodnie bowiem z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

S ąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zagadnienia dotyczące możliwości dochodzenia odszkodowania za opóźniony lot uregulowane zostały przepisami unijnymi i zawarte są w rozporządzeniu nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającym rozporządzenie nr 295/91 (dalej: „rozporządzenie nr 261/04”).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c rozporządzenia nr 261/04, w przypadku odwołania lotu, pasażerowie których to odwołanie dotyczy mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, chyba że: i) zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu, ii) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu, lub (...)) zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. a) - c) rozporządzenia nr 261/04, w przypadku odwołania do powyższego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 250 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1 500 kilometrów, w wysokości 400 EUR dla wszystkich lotów o długości od 1 500 do 3 500 kilometrów oraz 600 EUR dla wszystkich innych lotów niż loty określone w lit. a) lub b).

Ponadto, w art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/04 wskazano, że przewoźnik zwolniony jest obowiązku wypłaty rekompensaty jeżeli może dowieść, iż odwołanie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć mimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Poza sporem w niniejszej sprawie było, iż pozwana był przewoźnikiem lotniczym obsługującym lot (...) z W. do M. w dniu 5 lipca 2017 roku. Pozwana podnosiła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda, a tym samym odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej.

W ocenie Sądu strona powodowa w związku z zawartą umową cesji wierzytelności jest legitymowana do wytoczenia powództwa o wierzytelności dochodzone w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu odszkodowania z Rozporządzenia nr 261/2004 nie jest odszkodowaniem mającym charakter zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych. Jest to bowiem świadczenie, którego zadaniem ma być ryczałtowe zniwelowanie szkody powstałej w wyniku nieprawidłowego wykonania umowy zawartej pomiędzy pasażerem a przewoźnikiem, poniesionej przez pasażera w związku z odwołaniem /opóźnieniem lotu. Szkoda pasażera polega zarówno na straconym czasie i innych niedogodnościach związanych z opóźnieniem lotu jak również może mieć charakter szkody majątkowej zaś odszkodowanie ma na calu jej naprawienie bez konieczności wykazywania jej powstania jak również jej wysokości.

Należy wskazać, że strata czasu wiązać się może zarówno z dolegliwością w sferze czysto emocjonalnej jak również z uszczerbkiem majątkowym zarówno w postaci straty rzeczywistej np. opłaconej doby hotelowej, niewykorzystania w całości opłaconej usługi turystycznej, kosztów parkowania samochodu, kosztów niewykorzystanego biletu na dalszą podróż, kosztów przechowywania, czy też w postaci utraconych korzyści, np. utraconego zarobku.

O tym, że odszkodowanie ma również niwelować szkodę majątkową świadczy również art. 12 Rozporządzenia nr 261/2004, zgodnie z którym Rozporządzenie nie narusza praw pasażerów do dochodzenia dalszego odszkodowania, przy czym odszkodowanie uzyskane na podstawie Rozporządzenia może zostać potrącone z takiego odszkodowania. Zatem w przypadku zasądzenia na rzecz pasażera odszkodowania w rzeczywistej wysokości, odszkodowanie przyznane na podstawie Rozporządzenia stanowi część tego odszkodowania.

Wszystko to wskazuje, że celem rozporządzenia było zapewnienie odszkodowania pasażerom opóźnionych lotów niwelującego zarówno poczucie dyskomfortu związanego z opóźnieniem/odwołaniem lotu jak również poniesioną rzeczywistą szkodę majątkową wywołaną opóźnieniem/odwołaniem lotu.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej, jakoby w przypadku uwzględnienia powództwa, zasądzone odszkodowanie winno być pomniejszone o 50 % zryczałtowanego odszkodowania, należy stwierdzić, że przedstawione przez pozwaną twierdzenia nie zasługiwały na uwzględnienie. W myśl z art. 7 ust. 2 Rozporządzenia 261/2004, jeżeli pasażerom zaoferowano, zgodnie z art. 8, zmianę planu podróży do ich miejsca docelowego na alternatywny lot, którego czas przylotu nie przekracza planowego czasu przylotu pierwotnie zarezerwowanego lotu a) o dwie godziny w przypadku wszystkich lotów o długości do 1500 kilometrów; lub b) o trzy godziny w przypadku wszystkich lotów wewnątrzwspólnotowych dłuższych niż 1500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1500 do 3500 kilometrów; lub c) o cztery godziny w przypadku wszystkich innych lotów niż loty określone w lit. a) lub b), obsługujący przewoźnik lotniczy może pomniejszyć odszkodowanie przewidziane w ust. 1 o 50 %. W okolicznościach niniejszej sprawy nie zachodziły przesłanki do pomniejszenia zryczałtowanego odszkodowania, zgodnie ze wskazanym przepisem, gdyż nie nastąpiła zmiana planu podróży do miejsca docelowego na lot alternatywny. Pasażerowie, po usunięciu usterki technicznej, ujawnionej podczas planowanego międzylądowania w H., dalej kontynuowali podróż, co jednak spowodowało osiągnięcie portu miejsca docelowego z ponad trzygodzinnym opóźnieniem. W takich okolicznościach należało stwierdzić, że zaistniały okoliczności uzasadniające zasądzenie odszkodowania jak w pkt 1 wyroku.

Odnosząc się do umowy cesji wskazać należy, że co do zasady umowa przelewu może być zawarta w dowolnej formie, w tym w sposób dorozumiany, jednak z formy tej powinna dać się wyinterpretować wola obu stron umowy. Ponadto na nieważność umowy cesji mogą się powołać jedynie strony które ją zawarły, a nie podmiot trzeci jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Dodatkowo pasażerka przedstawiła powódce wymagane dokumenty takie jak umowa o świadczenie usług turystycznych co dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że jej wolą było zawarcie przedmiotowej umowy cesji. Roszczenie o zapłatę odszkodowania nie wynika z czynności prawnej lecz z przepisów prawa unijnego – Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku i powstaje z chwilą zaistnienia zdarzenia w postaci opóźnienia lotu. Nie można zatem twierdzić, że wierzytelność pasażera w postaci odszkodowania za opóźniony lot jest stwierdzona pismem i jej przelew wymaga formy pisemnej.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W świetle zaś § 2 ww. przepisu - wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z umowy przelewu winno wynikać przede wszystkim kto jest zbywcą (cedentem), na rzecz kogo zbywa (cesjonariusza) jak też jakiej wierzytelności przelew dotyczy.

Sąd podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku SA w Katowicach z 08.03.2005r. I ACa 1516/04, że w sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron różnią się od siebie (wyrok SA w Katowicach z 08.03.2005r. I ACa 1516/04).

Zawarcie umowy cesji zostało potwierdzone oświadczeniem cedenta, przy czym dla ważności zawarcia umowy cesji takie oświadczenia nie było wymagane wobec czego podnoszony przez pozwaną fakt potwierdzenia cesji w późniejszym terminie pozostaje bez znaczenia dla oceny ważności umowy. Zdaniem Sądu brak jest również podstaw do kwestionowania ze względu na formę oświadczeń pasażerów potwierdzających zbycie wierzytelności na rzecz powódki.

W świetle art. 510 § 1 k.c. - Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższych rozważań należało przyjąć, że podniesiony przez pozwaną zarzut braku legitymacji czynnej powódki był chybiony.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Orzeczenie o kosztach jest bowiem obligatoryjne w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. Zgodnie zaś z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwany jako przegrywający proces w całości jest obowiązany zwrócić powódce poniesione przez nią koszty procesu.

Na zasądzoną pozwanej kwotę 947,00 zł na którą złożyła się kwota 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, której wysokość została ustalona na podstawie § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie zmienionego Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłata od pozwu 30 zł, zamiast 100 zł oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.