Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 145/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 28 października 2019 roku sygn. akt II K 904/18

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa materialnego tj. art 178 § 1 k.k. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary poza granicami zagrożenia przewidzianego za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. tj. kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy orzeczony wymiar kary kształtuje się poniżej dolnego zagrożenia karnego przewidzianego w przedmiotowym artykule, który wynosi 2 (dwa) lata pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny albowiem Sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego, o której mowa w art. 438 pkt 1a k.p.k. polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności poniżej dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego za przestępstwo kwalifikowane z art. 177 § 2 k.k. i art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 178 k.k. W myśl zasadniczych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swego uznania, jednakże musi to czynić w granicach przewidzianych przez ustawę. Natomiast jak stanowi art. 178 k.k. skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a w wypadku przestępstwa określonego w art. 177 § 2 w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę. W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji skazał oskarżonego, który zbiegł z miejsca zdarzenia za przestępstwo określone w art. 177 § 2 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast stosownie do dyspozycji art. 178 k.k. kara wymierzona za to przestępstwo powinna być nie niższa niż 2 lata pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności w pozostałym zakresie pozostawiając zaskarżony wyrok bez zmian.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy uznał przedmiotowy wniosek za zasadny wobec stwierdzenia obrazy prawa materialnego o której mowa w art. 438 pkt 1a k.p.k. albowiem zmiana zaskarżonego wyroku w tym zakresie spowoduje, iż będzie on odpowiadał prawu.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz danie wiary zeznaniom świadka E. C. B. B., które nie były spójne, a świadek nie pamiętała okoliczności towarzyszących w dacie 15-17 czerwca 2018 r., a w konsekwencji oparcie wydanego orzeczenia biorąc za podstawę zeznania świadka, a tym bardziej, że jednoznaczne ustalenie czy i w kogo towarzystwie bawił się oskarżony w nocy z 15 na 16 czerwca 2018 r. stało się niemożliwe z uwagi na brak zapisu monitoringu z klubu (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego w ocenie Sądu odwoławczego jest niezasadny. W pierwszej kolejności należy odnieść się in concreto do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. W odniesieniu do dowodu z zeznań świadka B. B. stwierdzić należy, iż zarzut jest oczywiście niezasadny albo należy traktować go jako oczywistą omyłkę pisarską popełnioną w apelacji obrońcy albowiem na żadnym etapie postępowania w niniejszej sprawie nie wystąpiło osobowe źródło dowodowe o wskazanych personaliach w związku z czym dowód z zeznań tego świadka nie mógł stanowić przedmiotu oceny Sądu pierwszej instancji ani tym bardziej nie mógł stanowić podstawy rozstrzygnięcia, ponieważ taki dowód w niniejszej sprawie po prostu nie istnieje. Natomiast ocena dowodu z zeznań świadka E. C. dokonana przez pryzmat art. 7 k.p.k. nie prowadzi Sądu odwoławczego do wniosku, iż Sąd pierwszej instancji przyznając częściowo wiarę temu dowodowi przekroczył granice swobodnej oceny. Sąd pierwszej instancji podszedł do przedmiotowego dowodu z dużą ostrożnością, a zatem nie umknęły jego uwadze pewne nieścisłości w depozycjach świadka. Prawdą jest, iż brak było zapisu z monitoringu klubu (...) datowanych od 15 czerwca 2018 r. do 16 czerwca 2018 r. godz. 04:00, jednakże okoliczność spędzenia tego wieczoru w tym lokalu przez oskarżonego wspólnie z kobietą o imieniu E., która pochodziła z miejscowości K. potwierdziły zeznania świadka K. K.. A więc wbrew twierdzeniom obrońcy nie jest tak, iż ustalenie przedmiotowej okoliczności stało się niemożliwe z uwagi na brak nagrań z monitoringów. W tym zakresie podkreślenia wymaga również to, iż kodeks postępowania karnego nie przewiduje prymatu jednych dowodów nad drugimi i to niezależnie od źródła, z którego dowody te pochodzą. Tym samym dowód w postaci zeznań świadka ma takie samo znaczenie jakie mógłby mieć dowód z nagrań monitoringu albowiem każdy z nich podlega wszechstronnej ocenie w świetle wskazań wiedzy, zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Niezasadne jest również twierdzenie obrońcy, iż Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia art. 410 k.p.k. albowiem wszystkie dowody w niniejszej sprawie zostały przeprowadzone i ujawnione na rozprawie w sposób prawidłowy natomiast jak podnosi się w orzecznictwie samo dokonanie przez Sąd oceny materiału dowodowego w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2018 r. II Aka 418/18). Obrońca oskarżonego pod tym zarzutem kontynuuje zarzut oceny materiału dowodowego, a nie na tym polega obraza art. 410 k.p.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał przedmiotowy wniosek za niezasadny albowiem nie stwierdzono, iż doszło do obrazy prawa procesowego, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. wobec czego brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

3.3.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego dokonanej w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz danie wiary zeznaniom świadka E. C., które w zakresie obciążającym Ł. S. tj. rozmowy telefonicznej, w której oskarżony rzekomo powiedział świadkowi, że spowodował wypadek i że był na policji z adwokatem co nie ma żadnego odzwierciedlenia w faktycznych okolicznościach, gdyż oskarżony nigdy nie był na policji z adwokatem i nie złożył zeznań, w których potwierdziłby, że spowodował wypadek a sąd w żaden sposób nie zweryfikował zeznań świadka w opisanym zakresie. W konsekwencji danie wiary zeznaniom świadka jedynie w zakresie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu niniejszy zarzut nie zasługuje na uwzględnienie albowiem apelujący nie wykazał konkretnie dlaczego dowód z zeznań świadka E. C. należało ocenić jako niewiarygodny tzn. co wskazuje na to, iż przyznanie mu waloru częściowej wiarygodności spowodowało, iż pogwałcone zostały zasady logiki, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, które to stanowią kryteria oceny dowodów, o których mowa w art. 7 k.p.k. Oczywistym jest, że nic nie stoi na przeszkodzie aby po dokonaniu wszechstronnej oceny materiału dowodowego organ procesowy przyznał wiarę dowodowi z zeznań świadka jedynie w zakresie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego. Ponadto nieprawdziwe jest twierdzenie obrońcy, iż Sąd nie zweryfikował w żaden sposób zeznań świadka we wskazanym zakresie, ponieważ wobec częściowej odmienności zeznań na rozprawie odczytano zeznania świadka złożone w postępowaniu przygotowawczym również te znajdujące się na k. 50v. Świadek E. C. potwierdziła odczytanie zeznania w związku z czym Sąd przyznał im wiarę tylko w tej części w jakiej były one konsekwentne i spójne.

W zakresie naruszenia art. 410 k.p.k. w odniesieniu do przedmiotowego zarzutu aktualne pozostają rozważania z pkt. 3.2.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał przedmiotowy wniosek za niezasadny albowiem nie stwierdzono, iż doszło do obrazy prawa procesowego, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. wobec czego brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

3.4.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego dokonanej w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz oparcie wydanego orzeczenia na podstawie zeznań świadka E. S., której zeznania nie wskazują jednoznacznie by osobą kierującą pojazd marki B. o nr rej. (...) był Ł. S. gdyż jak zeznała kierującym był mężczyzna w czapce z daszkiem i nie podała żadnych dodatkowych szczegółów umożliwiających określenie sprawcy wobec czego nie można jednoznacznie określić, że kierującym pojazd był oskarżony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu odwoławczego przedmiotowy zarzut nie jest zasadny albowiem Sąd pierwszej instancji przyznając wiarę w całości zeznaniom świadka E. S. w żadnej mierze nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k., a tym bardziej art. 410 k.p.k. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał, iż zeznania świadka są logiczne i spójne, a świadek szczerze zeznawała wyłącznie o tym co widziała i czego doświadczyła. Zapoznanie się z depozycjami świadka nie prowadzi Sądu odwoławczego do oceny odmiennej. Ponadto podkreślić należy, iż zeznania E. S. z uwagi na to, iż była ona naocznym świadkiem zdarzenia stanowią dowód pierwotny, a jego wiarygodności w żadnym stopniu nie umniejsza brak szczegółowości depozycji w zakresie rysopisu i cech charakterystycznych sprawcy wypadku. W zasadzie jest wręcz odwrotnie albowiem świadek była w stanie zapamiętać wyłącznie dwa szczegóły, a mianowicie, iż kierowca był płci męskiej oraz kierował w czapce z daszkiem, które to konsekwentnie przedstawiała w swoich zeznaniach, a więc mówiła szczerze tylko o tym, co widziała i jest w stanie odtworzyć bez podawania dodatkowych okoliczności, których nie była pewna. Należy mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 7 k.p.k. Sąd kształtuje swoje przekonanie o wiarygodności konkretnego dowodu na podstawie wszechstronnej oceny tj. w kontekście pozostałego materiału dowodowego, który w niniejszej sprawie pozwala na przyznanie wiary zeznaniom świadka E. S. również w części kwestionowanej przez apelującego. Zdaniem Sądu przedmiotowy zarzut obrońcy jest chybiony albowiem w istocie powinien on zarzucać błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a nie naruszenie prawa procesowego jednakże z uwagi na to, iż apelacja została wywiedziona przez podmiot fachowy, a zarzut naruszenia prawa procesowego jest tzw. zarzutem pierwotnym w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych to należało go rozpoznać właśnie w takim układzie.

W zakresie naruszenia art. 410 k.p.k. w odniesieniu do przedmiotowego zarzutu aktualne pozostają rozważania z pkt. 3.2.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał przedmiotowy wniosek za niezasadny albowiem nie stwierdzono, iż doszło do obrazy prawa procesowego, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. wobec czego brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

3.5.

Przyjęcie przez Sąd, że podstawą do stwierdzenia, iż logowania telefonu oskarżonego stanowią podstawę do uznania, że to oskarżony kierował samochodem marki B. będącym własnością brata oskarżonego - P. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niniejszy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony przez obrońcę oskarżonego w ocenie Sądu odwoławczego jest niezasadny. Błąd w ustaleniach faktycznych może wystąpić w dwóch odmianach, a mianowicie błąd "braku" ustaleń wynikających z jakiegoś dowodu, bądź błąd "dowolności" tych ustaleń. W niniejszej sprawie nie występuje żadna ze wskazanych sytuacji albowiem wnioskowanie Sądu pierwszej instancji z faktów ubocznych w postaci danych logowania telefonu komórkowego oskarżonego do stacji (...), co do istnienia faktu głównego tj. sprawstwa oskarżonego - jest prawidłowe. Jak trafnie podnosi się w orzecznictwie ustalenia faktyczne mogą także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne wystąpiły (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2008 r. III KK 221/08). Przedmiotowy zarzut mógłby być zasadny gdyby faktycznie było tak jak sugeruje apelujący, iż sprawstwo oskarżonego zostało ustalone wyłącznie na podstawie miejsc logowań jego telefonu do stacji (...), jednakże w niniejszej sprawie biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności przedmiotowych danych logowań telefonu w powiązaniu z dowodami z zeznań świadków G. O. i I. P., E. A. S. i częściowymi zeznaniami E.J. C. oraz dowodem z bilingów telefonu oskarżonego i wykresem graficznym, które tworzą jeden logiczny ciąg wskazujący jednoznacznie na to - jak trafnie podkreślił Sąd pierwszej instancji -, że kierowcą samochodu marki B. tempore criminis mógł być tylko i wyłącznie oskarżony. W związku z czym w ustaleniach faktycznych Sądu pierwszej instancji opartych na kwestionowanym dowodzie nie występuje błąd albowiem nie są one "dowolne" innymi słowy - ustalenia te znajdują potwierdzenie w szeregu innych dowodów, które wzajemnie się uzupełniają i tworzą jedną logiczną całość.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uznał przedmiotowy wniosek za niezasadny albowiem nie stwierdzono, iż doszło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. wobec czego brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 28 października 2019 roku sygn.. akt. II K 904/18 w zakresie winy oskarżonego Ł. S..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wina oskarżonego żadnych wątpliwości budzić nie może. Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego były oczywiście bezzasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie, czego wyrazem jest stanowisko Sadu Okręgowego wskazane wyżej.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że podwyższono wymiar wymierzonej oskarżonemu Ł. S. kary pozbawienia wolności na 2 (dwa) lata.

Zwięźle o powodach zmiany

Zgodnie z art. 438 pkt 1a k.p.k. orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w pkt 1, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu. Sąd zmienił zaskarżony wyrok i orzekł odmiennie co do istoty we wskazanym zakresie na niekorzyść oskarżonego wymierzając mu karę dwóch lat pozbawienia wolności wobec stwierdzenia uchybień podniesionych w apelacji oskarżyciela publicznego oraz niezasadności apelacji obrońcy albowiem nie zachodziły przesłanki orzeczenia kasatoryjnego, o których mowa w art. 437 § 2 k.p.k. Wskazać należy w tym miejscu, iż zasadny okazał się wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności oraz alternatywny wniosek zawarty z ostrożności procesowej przez obrońcę w apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd odwoławczy przychylił się do tych wniosków i wymierzył oskarżonemu karę dwóch lat pozbawienia wolności, co stosownie do treści art. 178 k.k. stanowi najniższy wymiar kary. W ocenie Sądu odwoławczego kara ta jest sprawiedliwa oraz adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Należy mieć na uwadze, iż oskarżony dopuścił się umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zachował się nieodpowiedzialnie wykonując tak niebezpieczne manewry przez co okazał lekceważący stosunek do dóbr prawnych w postaci życia i zdrowia innych uczestników ruchu drogowego, a ponadto zbiegł z miejsca zdarzenia. Oskarżony był również uprzednio karany wyrokiem Sądu A. H.-A. (Niemcy) za czyny zabronione przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Wystąpienie powyższych okoliczności obostrzających doprowadziło Sąd do wniosku, iż kara dwóch lat bezwzględnego pozbawienia wolności spełni swoje cele prewencyjne i wychowawcze w stosunku do oskarżonego.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w pkt 1 wyroku w ten sposób, że w miejsce nazwiska (...) wpisano (...). Zgodnie z art. 105 § 1 i 2 k.p.k. oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe oraz w obliczeniu terminów w orzeczeniu lub zarządzeniu albo w ich uzasadnieniu można sprostować w każdym czasie. Sprostowania dokonuje organ, który popełnił omyłkę. Jeżeli postępowanie toczy się przed instancją odwoławczą, może ona z urzędu sprostować orzeczenie pierwszej instancji. W sentencji wyroku Sądu pierwszej instancji wystąpiła oczywista omyłka pisarska polegająca na niewłaściwym określeniu nazwiska pokrzywdzonej. Z uwagi na powyższe sprostowanie było zasadne.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do treści art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zasądzając od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 932, 22 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika według spisu kosztów przedstawionego przez pełnomocnika.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura Rejonowa w Ostrołęce

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w zakresie wymiaru kary.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana