Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV U 18/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Marta Ładzińska

Protokolant:       Agnieszka Zamojska

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2020 r. w Jeleniej Górze

sprawy z odwołania A. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia
15 listopada 2019 r. znak (...) - (...)

w przedmiocie zasiłku chorobowego i zwrotu nienależnie pobranego świadczenia

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 15 listopada 2019 r. znak (...) - (...), w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni A. Z. prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 30 stycznia 2018 r. do dnia 09 lutego 2018 r. oraz stwierdza, że pobrany z funduszu wypadkowego zasiłek chorobowy za ten okres nie był świadczeniem nienależnym i uchyla obowiązek zwrotu tego świadczenia,

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 18/20

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni A. Z. pismem z dnia 15 grudnia 2019 r. (data nadania) złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 15 listopada 2019 r. nr (...), którą organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 30 stycznia 2018 r. do dnia 9 lutego 2018 r. oraz zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu pobranego zasiłku chorobowego w kwocie 2.423,85 zł. Organ oparł swoją decyzję na dokumentacji, z której wynikało, że w dniu 30 stycznia 2018 r. wnioskodawczyni uczestniczyła w posiedzeniu zespołu orzekającego o stopniu niepełnosprawności w (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności jako członek tego zespołu.

Wnioskodawczyni zażądała zmiany decyzji w całości poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku. W uzasadnieniu wskazała, że przeprowadzone postępowanie było niepełne i ograniczyło się do analizy dokumentacji będącej w posiadaniu organu rentowego. Nie przeanalizowano dokumentacji medycznej, znajdującej się w Poradni Chirurgicznej SP ZOZ w B., w szczególności karty informacyjnej z dnia 30.01.2018 r.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania (k. 8 – 8v). W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy podtrzymał zaskarżoną decyzję i jej uzasadnienie zarzucając, że z posiadanej dokumentacji wynika, że wnioskodawczyni w dniu 30.01.2018 r. w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim z tytułu zatrudnienia w PUP w B. wykonywała pracę zarobkową na podstawie umowy zlecenia zawartej z Powiatem (...), pełniąc funkcję członka zespołu orzekającego o niepełnosprawności w (...).

W ocenie organu rentowego w związku z powyższym świadczenia wypłacone z funduszu chorobowego są świadczeniami nienależnie pobranymi na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy zasiłkowej oraz art. 84 ust. 1 Ustawy systemowej.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. Z. jest zatrudniona w Powiatowym Urzędzie Pracy w B. i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu.

(dowód: bezsporne)

W dniu 29 stycznia 2018 r. wnioskodawczyni uległa wypadkowi, wychodząc z pracy. Doznała urazu ręki. Udała się do domu, ponieważ nie czuła się na tyle źle, aby korzystać z porady lekarskiej.

Następnego dnia, tj. 30 stycznia 2018 r. wnioskodawczyni o godz. 7.00 rozpoczęła pracę i wykonywała swoje codzienne obowiązki. Ręka bolała ją coraz bardziej, a nadto zaczęła puchnąć i sinieć.

Wnioskodawczyni około godz. 10.30 poszła do lekarza rodzinnego, który stwierdził, że konieczna jest porada lekarza specjalisty – chirurga. Lekarz rodzinny wystawił wnioskodawczyni skierowanie do poradni chirurgicznej oraz skierowanie na prześwietlenie rtg ręki. Wnioskodawczyni udała się do poradni chirurgicznej, zrobiła prześwietlenie, aby na wizytę do chirurga pójść już z prześwietleniem.

Do lekarza chirurga około godz. 12.00 wnioskodawczyni była około 40. w kolejce.

W tym dniu wnioskodawczyni miała zaplanowany na godz. 13.00 udział w posiedzeniu komisji (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Wnioskodawczyni nie jest stałym członkiem tego zespołu, jest wzywana w sytuacjach, gdy nie może się stawić inny doradca zawodowy. Wynagrodzenie za udział w jednym posiedzeniu wynosi 18,00 zł brutto, tj. 15,20 zł netto za orzekanego.

W związku z tym, że wnioskodawczyni była czterdziesta w kolejce do chirurga, postanowiła w czasie oczekiwania na swoją kolejkę wziąć udział w posiedzeniu komisji. Brała udział w posiedzeniu komisji od godz. 13.00 do godz. 13.20. W dniu 30 stycznia 2018 r. komisja zajmowała się 4 osobami. Wnioskodawczyni otrzymała wynagrodzenie za udział w komisji w kwocie 60,80 zł netto. Bez udziału wnioskodawczyni posiedzenie komisji nie mogłoby się odbyć, a osoby wezwane na komisję musiałby czekać na wyznaczenie kolejnego terminu.

Po posiedzeniu komisji wnioskodawczyni wróciła do poradni chirurgicznej, gdzie została przyjęta przez lekarza chirurga. Lekarz stwierdził u wnioskodawczyni skręcenie nadgarstka prawego, zalecił noszenie ortezy i orzekł o jej czasowej niezdolności do pracy w okresie od 30.01.2018 r. do 9.02.2018 r. Wnioskodawczyni nie zwróciła uwagi na to, że zwolnienie zostało wystawione od 30.01.2018 r.

Organ rentowy nie pouczył wnioskodawczyni o tym, że w czasie pobierania zasiłku nie może wykonywać żadnej innej pracy zarobkowej.

(dowód: historia choroby, k – 5, wydruk wizyty, k – 6, przesłuchanie wnioskodawczyni, k – 14v-15)

Wnioskodawczyni wypłacono zasiłek za okres 30.01.2018 r. – 9.02.2018 r. w wysokości 80% tj. w kwocie 2.423,85 zł.

(dowód: bezsporne)

Decyzją z dnia 15 listopada 2019 r. nr (...) organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 30 stycznia 2018 r. do dnia 9 lutego 2018 r. oraz zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego w kwocie 2.423,85 zł wraz z odsetkami.

(dowód: bezsporne)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się o okoliczności bezsporne oraz o dokumenty, których autentyczności i zgodności z prawdą nie podważała żadna ze stron – tj. o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, o historię choroby i historię porady.

Sąd oparł się nadto na dowodzie z przesłuchania stron, ograniczonego do przesłuchania wnioskodawczyni, którego prawdziwości strona pozwana nie zakwestionowała.

Strona pozwana, mimo rozkładu ciężaru dowodu, określonego w przepisie art. 6 k.c., nie zaoferowała Sądowi w niniejszym postępowaniu żadnych dowodów, poza złożonymi aktami organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni było uzasadnione w całości.

Decyzją z dnia 15 listopada 2019 r. nr (...) organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 30 stycznia 2018 r. do dnia 9 lutego 2018 r. oraz zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego w kwocie 2.423,85 zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na okoliczność, że wnioskodawczyni w dniu 30.01.2018 r. w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim z tytułu zatrudnienia w PUP w B. wykonywała pracę zarobkową na podstawie umowy zlecenia zawartej z Powiatem (...), pełniąc funkcję członka zespołu orzekającego o niepełnosprawności w (...). Okoliczność ta nie była sporna.

Organ rentowy oparł się o przepis art. 17 ust. 1 Ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa z dnia 25 czerwca 1999 r. (Dz.U. Nr 60, poz. 636), nazywanej dalej Ustawą zasiłkową, zgodnie z którym:

1. Ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

2. Zasiłek chorobowy nie przysługuje w przypadku, gdy zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane.

3. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się w trybie określonym w art. 68.

Organ rentowy oparł się nadto na przepisie art. 84 ust. 1-3 Ustawy systemowej, na mocy których osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11.

Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

3) Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych za okres dłuższy niż ostatnie 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, a w pozostałych przypadkach – za okres dłuższy niż ostatnie 3 lata.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było po pierwsze pobranie przez wnioskodawczynię zasiłku chorobowego opisanego w zaskarżonej decyzji, po drugie – okoliczność, że wnioskodawczyni w dniu 30.01.2018 r. brała udział jako członek komisji w posiedzeniu (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności i otrzymała z tego tytułu wynagrodzenie.

Zwrócić uwagę należy, że ustawodawca rozróżnia pojęcie świadczenia nienależnego (art. 17 Ustawy zasiłkowej) oraz świadczenia nienależnie pobranego (art. 84 ust. 1 ustawy systemowej).

W pierwszej kolejności Sąd badał więc, czy wypłacony wnioskodawczyni zasiłek był świadczeniem nienależnym.

Zgodnie z treścią przepisu art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

Z przepisu tego wynikają dwie niezależne przesłanki utraty prawa do zasiłku: wykonywanie pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy lub wykorzystanie zwolnienia w sposób niezgodny z jego celem. Do utraty prawa do zasiłku wystarczy zaistnienie jednej z nich (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.03.2010 r., sygn. III UK 71/09, publ. L.).

W przedmiotowej sprawie nie było sporne, że wykonywane przez ubezpieczoną czynności nie spowodowały pogorszenia stanu jej zdrowia. Przesłanka ta nie była powoływana przez organ rentowy, który oparł zaskarżoną decyzję jedynie na przyjęciu, że ubezpieczona wykonywała pracę zarobkową. Organ rentowy powoływał się na okoliczność, że wnioskodawczyni wykonywała pracę zarobkową w okresie pobierania zasiłku, tj. w dniu 30.01.2018 r. w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim z tytułu zatrudnienia w PUP w B. wykonywała pracę zarobkową na podstawie umowy zlecenia zawartej z Powiatem (...), pełniąc funkcję członka zespołu orzekającego o niepełnosprawności w (...), a więc na przepis at. 17 ust. 1 Ustawy zasiłkowej. Okoliczność ta nie była sporna.

Ocenie Sądu podlegało więc jedynie, czy wykonywanie przez wnioskodawczynię obowiązków w charakterze członka komisji (...) jest „wykonywaniem pracy zarobkowej”, o którym mowa w art. 17 ust. 1 Ustawy zasiłkowej.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wykonywanie pracy zarobkowej, niezależnie od jej wpływu na stan zdrowia ubezpieczonego, stanowi samodzielną przesłankę utraty prawa do zasiłku chorobowego, jednakże do wypełnienia przesłanek z art. 17 nie dochodzi, gdy były to zachowania o charakterze incydentalnym, sporadycznym, wymuszone okolicznościami (tak m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2013 r., sygn. I UK 606/12, publ. L., postanowienie Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2016, sygn. III UK 82/15, publ. L.).

Sąd ustalił po pierwsze, że wnioskodawczyni brała udział w pracach komisji od godz. 13.00 do 13.20, a zwolnienie lekarskie zostało jej wystawione o godz. 16.00. Już ta okoliczność prowadzi do konstatacji, że wnioskodawczyni nie wykonywała pracy zarobkowej w okresie pobierania zasiłku chorobowego, ponieważ o godz. 13.00 nie wiedziała jeszcze, że lekarz uzna ją za niezdolną do pracy. Sąd dał przy tym wiarę wnioskodawczyni, która zeznała, że lekarz nie pytał, od kiedy wnioskodawczyni potrzebuje zwolnienie lekarskie, lecz wystawił je od dnia wizyty, a wnioskodawczyni nie zwróciła na to uwagi.

Ponadto owa „praca zarobkowa”, którą wykonywała wnioskodawczyni, trwała około 20 minut i była jednorazowym zdarzeniem. W ocenie Sądu pozwala to na przyjęcie, że wykonywane przez wnioskodawczynię czynności były incydentalne i sporadyczne.

Ponadto zwrócić uwagę należy na intencje wnioskodawczyni, która, mimo bólu ręki, postanowiła wziąć udział w pracach komisji, albowiem wiedziała, że jej nieobecność sprawi, że 4 orzekane tego dnia osoby nie uzyskają orzeczenia (...) i będą zmuszone do kolejnego stawiennictwa na komisji. Biorąc pod uwagę, że (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności zajmuje się orzekaniem o niepełnosprawności, na co sama jego nazwa wskazuje, osoby wzywane na komisję są często osobami z dużymi problemami zdrowotnymi i z ograniczoną możliwością poruszania się, a konieczność stawiennictwa na kolejną komisję może stanowić dla nich znaczną uciążliwość.

Pozwala to przyjąć, że wykonane przez wnioskodawczynię czynności były wymuszone okolicznościami.

Podkreślić także trzeba, że działalność (...) ma charakter nie gospodarczy, nastawiony na zysk, lecz – niejako społeczny. W tym miejscu przywołać należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.04.2016r. II UK 171/15, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że: „działalność uzasadniona potrzebą środowiskową, społeczną czy publiczną, za którą otrzymuje się wynagrodzenie w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, nie jest pracą zarobkową w rozumieniu art.17 ust.1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016r. poz.372 j.t ze zm)”. Sąd Najwyższy powołany wyrok wydał w innym stanie faktycznym, jednak przywołanie go jest w ocenie Sądu orzekającego uzasadnione. Zwrócić bowiem uwagę należy, że cytowany wyrok Sądu Najwyższego dotyczył stanu faktycznego, w którym to radny brał udział w posiedzeniach rady miejskiej i pobierał diety. Wnioskując a maiori ad minus stwierdzić można, że skoro praca radnego nie jest uznana w orzecznictwie za pracę zarobkową, to tym bardziej nie może być za nią uznany udział w pracach komisji (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności.

Ponadto zwrócić uwagę należy, że wnioskodawczyni uzyskała za owe czynności wynagrodzenie w kwocie około 60 zł netto. Czynności ubezpieczonej także więc w kontekście niskiego wynagrodzenia nie mogą zostać uznane za działalność o charakterze zarobkowym.

Sądowi orzekającemu znany jest pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym: „ za pracę zarobkową na gruncie komentowanego przepisu uznaje się wszelką aktywność ludzką, która zmierza do uzyskania zarobku, nawet gdyby miała ona polegać na czynnościach nieobciążających organizmu ubezpieczonego w istotny sposób. Podkreśla się, że takie definiowanie pracy zarobkowej wypływa z konieczności ścisłego stosowania przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, w którym przeważa - z uwagi na bezwzględnie obowiązujący charakter norm prawnych - formalistyczne ujęcie uprawnień ubezpieczonych” (wyrok SN z dnia 5 kwietnia 2005 roku, sygn. akt I UK 370/04, OSNP 2005, nr 21, poz. 342, OSP 2006, z. 12, poz. 134; wyrok SN z dnia 14 grudnia 2005 roku, sygn. akt III UK 120/05, OSNP 2006, nr 21-22, poz. 338). Przy określeniu "zarobkowego" charakteru pracy wskazuje się także, że przepisy nie wymagają, aby praca była podjęta "w celu zarobkowym". Jeśli zatem wykonywanie określonych czynności przynosi rzeczywisty dochód, wówczas problem, czy praca została podjęta "w celu" uzyskania tego dochodu, traci na znaczeniu, jako dotyczący motywów zachowania.

W tym miejscu podkreślić należy, że praca wnioskodawczyni w komisji (...) przyniosła jej dochód nieporównywalnie niższy niż dochód uzyskiwany ze stosunku pracy. Jak wynika z decyzji o przyznanym zasiłku, zasiłek wyniósł 2.423,85 zł za 11 dni, przy czym był wypłacany w wysokości 80%. Pozwala to na obliczenie, że średni miesięczny dochód netto wnioskodawczyni wynosi około 8.260 zł.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem funkcją zasiłku chorobowego jest natomiast zastąpienie niewypłaconego z powodu niezdolności do pracy wynagrodzenia, ochrona przed obniżeniem poziomu życia z powodu utraty zarobku, umożliwienie pokrycia kosztów leczenia (zob. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 1996 r., sygn. akt II UZP 23/95).

Wypłacona ubezpieczonej kwota nie mogła zastąpić otrzymywanego przez ubezpieczoną przed okresem niezdolności do pracy wynagrodzenia i wypełnić socjalnego i ochronnego celu zasiłku chorobowego.

Całokształt okoliczności każe przyjąć, że czynności ubezpieczonej nie mogą zostać uznane za działalność o charakterze zarobkowym, powodującą utratę prawa do zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym Sąd uznał, że nie zaistniała żadna z przesłanek utraty prawa do zasiłku chorobowego - ubezpieczona otrzymała zasiłek zasadnie, co skutkuje zmianą decyzji organu rentowego.

Organ rentowy uznając świadczenie za nienależne uznał je także za nienależnie pobrane i zobowiązał nadto ubezpieczoną do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego.

Ustawodawca rozróżnia pojęcia świadczenia nienależnego (art. 17 ustawy zasiłkowej) i nienależnie pobranego (art. 84 ustawy systemowej). Nawet jednak w razie przyjęcia, że świadczenia uzyskane przez wnioskodawczynię były nienależne, nie można ich uznać za nienależnie pobrane.

Jak stanowi przepis art. 84 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 963 ze zm.) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11.

Odnosząc się do reguł ogólnych zawartych w ustawie systemowej, wskazać należy, że podstawowy w tym zakresie przepis art. 84 ust. 2 tej ustawy stanowi, że za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania oraz 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

W przedmiotowej sprawie obowiązek zwrotu pobranych świadczeń Sąd rozważał wyłącznie w kontekście pkt 1, bowiem ubezpieczonej nie zarzucono wprowadzenia w błąd organu rentowego.

Ubezpieczona w ocenie Sądu ma prawo do zasiłku chorobowego, pobrane świadczenie jest więc świadczeniem należnym, a więc nie występuje przesłanka określona w art. 84 ust. 1 Ustawy systemowej, co oznacza, że brak jest podstaw do żądania zwrotu wypłaconych ubezpieczonemu świadczeń.

W rozpoznawanej sprawie nie zaistniały w ocenie Sądu przesłanki pozwalające na uznanie „nienależności” pobranych przez ubezpieczoną świadczeń w rozumieniu art. 84 pkt. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2016r., I UK 261/15, Sąd Najwyższy podkreślił, że obowiązek zwrotu obciąża tego, kto przyjął świadczenie, wiedząc, że mu się nie należy, choćby przyjmował je w dobrej wierze. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że: „W tej kwestii istotne jest pouczenie osoby pobierającej świadczenie o okolicznościach powodujących ustanie prawa do świadczenia albo wstrzymania wypłaty świadczenia w całości lub w części, gdyż wpływa na świadomość ubezpieczonego.”

W prawie ubezpieczeń społecznych "świadczenie nienależnie pobrane" to nie tylko "świadczenie nienależne" (wypłacone bez podstawy prawnej), ale także "nienależnie pobrane", a więc pobrane przez osobę, której można przypisać określone cechy dotyczące stanu świadomości (woli) lub określone działania (zaniechania)”.

Organ rentowy nie wykazał, aby pouczył wnioskodawczynię o tym, że wykonywanie jakichkolwiek czynności pozbawi ją prawa do świadczeń z ustawy zasiłkowej. Nie można przyjąć, że wnioskodawczyni uzyskała świadczenia na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia.

Należy podkreślić także, że przepis art. 84 ust. 2 ustawy systemowej posługuje się pojęciem świadczeń nienależnie pobranych, co już z definicji wskazuje na fakt, iż świadomość braku uprawnienia do przyjęcia świadczenia winna występować u ubezpieczonego w czasie jego pobierania a nie post factum. Tym samym w świetle wskazanych powyżej okoliczności nie sposób przypisać wnioskodawczyni chęci wyłudzenia nienależnych środków z ubezpieczenia społecznego.

W związku z powyższym Sąd, działając na podstawie przepisu art. 477 (14) § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w całości uznając, że świadczenia za sporny okres nie były świadczeniami nienależnymi oraz zwalniając wnioskodawczynię z obowiązku zwrotu pobranego zasiłku chorobowego.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawca był zwolniony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.