Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2020 r. w J.

sprawy z odwołania E. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 8 grudnia 2017 r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  oddala odwołanie;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa;

III.  nie obciąża wnioskodawczyni kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez stronę pozwaną.

Sygn. akt IV U 37/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni E. J. złożyła odwołanie od decyzji z dnia 8.12.2017 r. znak (...), wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., odmawiającej wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 24.10.2017 r. i żądała przyznania jej świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu żądania wnioskodawczyni wskazała, że stan jej zdrowia wymaga dalszego leczenia.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., działający przez zawodowego pełnomocnika, w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 8.12.2017 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z powodu braku niezdolności do pracy.

Komisja lekarska ZUS uznała, że brak jest okoliczności pozwalającej na przyjęcie, że wnioskodawczyni była niezdolna do pracy po zakończeniu okresu zasiłkowego.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. J. ma 46 lat. Była zatrudniona na stanowisku pracownika pralni szpitalnej. Podlegała ubezpieczeniu chorobowemu.

( dowód: bezsporne)

Wnioskodawczyni w dniu 26.09.2016 r. uległa wypadkowi przy pracy, została uderzona w głowę drzwiami pralki przemysłowej. Pobierała zasiłek chorobowy w okresie od dnia 27.09.2016 r. do dnia 31.01.2017 r., a następnie świadczenie rehabilitacyjne do dnia 23.10.2017 r.

( dowód : bezsporne)

E. J. cierpi na ból stawów skroniowo – żuchwowych – głównie lewego.

W zakresie schorzeń neurologicznych, laryngologicznych nie może zostać uznana nadal po dniu 23.10.2017 r. za niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni doznała urazu w dniu 26.09.2016 r., bez utraty przytomności, bez nieprawidłowości anatomicznych typu krwiak śródmózgowy lub przymózgowy, czy ognisk stłuczenia tkanki mózgowej. Nie wykazano nieprawidłowości strukturalnych pourazowych w zakresie kręgosłupa szyjnego. Okres zasiłku chorobowego i 7 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego były wystarczające dla odzyskania zdolności do pracy.

Uraz wnioskodawczyni dotyczył głowy, gałki oczne ani oczodoły nie były dotknięte urazem.

W badaniu stomatologicznym zewnątrzustnym wnioskodawczyni nie wykazuje anomalii, w badaniu palpacyjnym okolic stawu skroniowo – żuchwowego wyczuwalna asymetria, strona prawa przeciążona, wyczuwalne klikanie w stawie żuchwowo – skroniowym obustronne, bolesne przy ucisku i otwarciu ust, co spowodowane jest dysfunkcją tego stawu na kanwie obniżonej wysokości zwarcia oraz zaciskania zębów w czasie snu. Dolegliwości bólowe, które są skumulowane na obszar twarzoczaszki, są spowodowane niedotlenieniem mięśni skroniowych i żwaczy obustronnie. Wg stanu zdrowia stomatologicznego na dzień 8.02.2019 r. wnioskodawczyni wymagała rehabilitacji narządu żucia, leczenia zachowawczego zębów i szynoterapii przez okres 6 miesięcy.

W zakresie specjalności reprezentowanej przez biegłego chirurga szczękowego nie występowała niezdolność wnioskodawczyni do pracy zgodnej z wykształceniem i dotychczas wykonywanej po zakończeniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Brak jest związku pomiędzy zgłaszanymi przez wnioskodawczynię dolegliwościami a urazem z dnia 26.09.2016 r.

( dowód : dokumentacja medyczna zawarta w aktach ZUS, opinia biegłego neurologa, k –22-22v, opinia biegłego okulisty, k – 43-43v, opinia biegłego stomatologa, k -67-69, opinia uzupełniająca biegłego stomatologa, k - 94, k – 115, opinia biegłego z zakresu chirurgii szczękowej , k – 132-139)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zawartych w aktach organu rentowego i złożonych przez wnioskodawczynię, które zostały sporządzone w przepisanej formie i których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron. Sąd uznał przedstawione dokumenty za wiarygodne i na ich podstawie dokonał oceny prawnej zgłoszonego w sprawie żądania. Sąd oparł się nadto na opiniach biegłych, które zostaną omówione w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wnioskodawczyni E. J. żądała zmiany zaskarżonej decyzji ZUS poprzez przyznanie jej prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego.

Strona pozwana oparła zaskarżoną decyzję na treści przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 cytowanej ustawy, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni wymagała wiadomości specjalnych. Z tych względów Sąd zasięgnął opinii biegłych, tj. neurologa, okulisty, stomatologa i biegłego z zakresu chirurgii szczękowej. Biegli wskazali, że po zakończeniu okresu zasiłkowego wnioskodawczyni nie była niezdolna do pracy. Jednie biegł stomatolog uznał, że wnioskodawczyni wymaga „rehabilitacji narządu żucia” oraz szynoterapii przez okres 6 miesięcy, jednak - jak biegły wyjaśnił w opinii uzupełniającej – ocena ta dotyczyła stanu zdrowia wnioskodawczyni na dzień 8.02.2019 r., nie zaś na dzień wydania decyzji (8.12.2016 r.). Ponadto biegły stomatolog w swojej opinii i w opiniach uzupełniających nie orzekł, że wnioskodawczyni była niezdolna do pracy po wykorzystaniu 7 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego, ani też nie wykazał związku pomiędzy dolegliwościami wnioskodawczyni a wypadkiem przy pracy. Związek taki natomiast w sposób kategoryczny wykluczył biegły z zakresu chirurgii szczękowej.

Opinia biegłego stomatologa miała drugorzędne znaczenie w sprawie, albowiem biegły dokonał oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni na dzień badania (8.02.2019 r.), a nie na dzień wydania zaskarżonej decyzji (8.12.2017 r.).

Podkreślić należy kontrolną funkcję orzeczenia sądu w sprawach z odwołań od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd w postępowaniu z odwołania od decyzji organu rentowego pełni funkcję kontrolną - bada prawidłowość decyzji ZUS na datę jej wydania, a nie w dacie wydania wyroku. W razie zmiany stanu zdrowia wnioskodawczyni przysługuje prawo do rozpoczęcia kolejnego okresu zasiłkowego.

Wnioskodawczyni nie składała zastrzeżeń do opinii, co pozwala na przyjęcie, że żadnej z opinii nie kwestionowała.

Zastrzeżenia do opinii biegłego stomatologa składał organ rentowy, co skutkowało zleceniem dwóch opinii uzupełniających biegłego stomatologa oraz zleceniem opinii biegłemu chirurgowi szczękowemu.

Na podstawie opinii biegłego neurologa, okulisty, stomatologa i chirurga szczękowego oraz opinii uzupełniających biegłego stomatologa Sąd ustalił, że E. J. była zdolna do pracy po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, tj. po 23.10.2017 r.

Biegli jasno, rzeczowo i rzetelnie odnieśli się w swoich opiniach do pytań sądu.

Sąd uwzględnił sporządzone opinie biegłych, przyjmując je jako podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Opinie charakteryzowały się spójnością, były szczegółowo uzasadnione, wnioski nie budziły wątpliwości. Podkreślenia przy tym wymaga, że powołany w sprawie biegli są doświadczonymi specjalistami w swojej dziedzinie, odpowiadającej kategorii schorzeń stwierdzonych u wnioskodawczyni.

Należy podkreślić, że opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (patrz: wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, opublikowany w systemie Lex). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny.

W tym kontekście wskazać należy, że opinia biegłego stomatologa posługiwała się sformułowaniem „rehabilitacja narządu żucia”, jednak nie wiązała tego z ustawowymi przesłankami prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Z tych względów nie skutkowała przyjęciem prawa wnioskodawczyni do tego świadczenia. Ponadto okres 6 miesięcy, wskazany przez biegłego w opinii, dotyczył jedynie zalecanej szynoterapii.

Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych w sprawie opinii. Z tych względów uznał przeprowadzone opinie za wiarygodny dowód w sprawie, mogący stanowić podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych i wydania rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego, opierając się na ustaleniach poczynionych przez biegłych, Sąd uznał, że E. J. była zdolna do pracy po 23.10.2017 r. i w związku z tym nie istniały podstawy do przyznania wnioskodawczyni uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego po tym dniu.

Powyższe okoliczności skutkowały oddaleniem odwołania i orzeczeniem jak w punkcie I wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawczyni była zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

O kosztach postępowania w punkcie III sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Wnioskodawczyni nie posiada obecnie żadnych źródeł dochodu, jest na utrzymaniu rodziny.

Sąd zważył nadto, że inicjując postępowanie sądowe wnioskodawczyni dochodziła roszczeń z zakresu ubezpieczeń społecznych, które na tle stosunków roszczeniowych posiadają charakter specyficzny (por. per analogiam orzeczenie SN z dnia 5.12.1967 r., III PRN 78/67 OSNC 1968/11/185, orzeczenie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, III APz 135/92), pozostając w przekonaniu o zasadności swego żądania. Nie można przy tym uznać, w ocenie Sądu, iż wnioskodawczyni, dążąc do wyjaśnienia swoich żywotnych interesów w postępowaniu sądowym, złożyła odwołanie niezasadnie czy też zbyt pochopnie, skoro była przekonana o słuszności swojego żądania. Pracownik nie tylko może, ale i powinien, żądać wyjaśnienia jego żywotnych interesów także w postępowaniu sądowym, choćby jego żądanie okazało się nieuzasadnione – a stanowisko to należy analogicznie stosować do ubezpieczonych (por. postanowienie SN z dn. 27.04.1971 I Pz 17/71, OSNC 1971\12\22, wyrok SN z dn. 14.06.2005 r. V CK 719/04, Lex nr 152455).

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.