Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekr. sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2020 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę, rentę i ustalenie

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 92.296 zł 20 gr (dziewięćdziesiąt dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych dwadzieścia groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, z tym, że od kwot:

- 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 36.067 zł 96 gr (trzydzieści sześć tysięcy sześćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) zł od dnia 3 września 2019 r. do dnia zapłaty,

- 2.264 (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery) zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 2.514 zł 49 gr (dwa tysiące pięćset czternaście złotych czterdzieści dziewięć groszy) od dnia 3 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- 1.449 zł 75 gr (jeden tysiąc czterysta czterdzieści dziewięć złotych siedemdziesiąt pięć groszy) od dnia 9 października 2020 r. do dnia zapłaty,

II. umarza postępowanie w zakresie żądani odszkodowania w kwocie 55.050 zł 7 gr (pięćdziesiąt pięć tysięcy pięćdziesiąt złotych siedem groszy) i renty w kwocie 1.303 (jeden tysiąc trzysta trzy) zł miesięcznie,

III. zasądza od pozwanej na rzecz powódki tytułem renty kwotę 1.168 zł 50 gr (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) miesięcznie płatne do dziesiątego każdego miesiąca, poczynając od sierpnia 2019 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie,

IV.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

V.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 421 zł 12 gr (czterysta dwadzieścia jeden złotych dwanaście groszy),

VI.  nakazuje ściągnąć tytułem kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie od;

- powódki, z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 11.595 zł 81 gr (jedenaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt pięć tysięcy osiemdziesiąt jeden groszy),

- pozwanego kwotę 7.198 zł 5 gr (siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt osiem złotych pięć groszy).

Sygn. akt I C 743/19

UZASADNIENIE

Powódka M. P. w pozwie z 13 grudnia 2016 r. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 11.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 lipca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia, naruszenie praw powódki jako pacjentki, a także kosztów poniesionych na leczenie i rehabilitację oraz kosztów dojazdu na zabiegi. Jednocześnie domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie, wskazała, że w dniu 18 lipca 2014 r. doznała urazu stawu kolanowego prawego. Przeszła zabieg rekonstrukcji stawu, następnie rehabilitację. Pomimo tego jej stan nie uległ poprawie, a kolejne konsultacje nie potwierdziły postawionej wcześniej diagnozy. Powódka wskazała, że błędna diagnoza i wdrożenie niewłaściwego sposobu leczenia skutkowały pogorszeniem stanu jej zdrowia. Została uznana za całkowicie niezdolną do pracy i zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Na skutek braku poprawy mimo uczestnictwa w szeregu zabiegów rehabilitacyjnych u powódki ujawnił się stan depresyjny i konieczność korzystania z porad psychiatrycznych. Odpowiedzialność pozwanego wynika z umowy ubezpieczenia zawartej z podmiotem odpowiedzialnym za leczenie powódki. Dochodzona pozwem kwota obejmuje jedynie część żądania skierowanego do pozwanego na etapie przedsądowym (k. 2-5).

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Ponadto wniósł o wezwanie do udziału w sprawie Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej MSWiA w O..

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że personel medyczny ubezpieczonej placówki udzielając powódce usług medycznych postępował zgodnie z obowiązującymi procedurami medycznymi, wiedzą medyczną i z dołożeniem należytej staranności. Lekarze kwalifikujący powódkę do zabiegu rekonstrukcji (...) mieli pełny obraz jej dolegliwości. Wskazania do zabiegu były ustalone na podstawie badania klinicznego uzupełnionego badaniem (...), a ostateczna decyzja zapadła w trakcie badania artroskopowego stawu, które potwierdziło wcześniejsze podejrzenia (k. 81-82).

Pismem z dnia 9 sierpnia 2019 r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego:

- kwoty 70.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 44.778,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.264 zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 42.514,49 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia (zakup usług medycznych, leków, wyrobów medycznych, dojazd do zakładów opieki zdrowotnej i placówek medycznych i planowanego zabiegu naprawczego),

- kwoty 106.368,16 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku z częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej w okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia złożenia pisma rozszerzającego powództwo z odsetkami za opóźnienie za okres od dnia doręczenia pozwanemu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty,

- kwoty 3.300 zł miesięcznie tytułem renty z powodu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, płatnej z góry, począwszy od dnia następującego po dniu złożeniu pisma rozszerzającego powództwo do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

- kwoty 1.400 zł miesięcznie tytułem renty z powodu zwiększonych potrzeb, płatnej z góry, począwszy od dnia złożenia pisma rozszerzającego powództwo do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat.

a nadto wniosła o ustalenie, że pozwany odpowiadać będzie za mogące powstać w przyszłości skutki nieprawidłowego leczenia powódki oraz zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 445-460). Pismo to doręczono pozwanemu 2 września 2019.

W odpowiedzi na pismo zawierające rozszerzenie powództwa pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko dodatkowo wskazując, że w przypadku uwzględnienia roszczeń okresowych wnosi o oznaczenie w sentencji wyroku, że obowiązek ich zapłaty przez pozwanego wygasa z chwilą wyczerpania sumy gwarancyjnej. Nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczeń ponad dochodzone pierwotnie (k. 542-543).

Pismem z dnia 14 lipca 2020 r. powódka zmodyfikowała żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego:

- kwoty 70.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 46.080,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 2.264 zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 42.514,49 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 9 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.302,07 zł od dnia doręczenia pisma modyfikującego powództwo do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia (zakup usług medycznych, leków, wyrobów medycznych, dojazd do zakładów opieki zdrowotnej i placówek medycznych oraz planowanej operacji naprawczej),

- kwoty 80.568,58 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku z częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej w okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia złożenia pisma modyfikującego powództwo z odsetkami za opóźnienie za okres od dnia doręczenia pozwanemu pisma modyfikującego powództwo do dnia zapłaty,

- kwoty 1.997 zł miesięcznie tytułem renty z powodu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, płatnej z góry, począwszy od dnia następującego po dniu złożeniu pisma modyfikującego powództwo do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

- kwoty 1.400 zł miesięcznie tytułem renty z powodu zwiększonych potrzeb, płatnej z góry, począwszy od dnia złożenia pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r. do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

a nadto wniosła o ustalenie, że pozwany odpowiadać będzie za mogące powstać w przyszłości skutki nieprawidłowego leczenia powódki oraz zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 599-611).

Zarządzeniem z dnia 31 lipca 2020 r. Sąd Okręgowy zwrócił pozew w części rozszerzającej żądanie jak w piśmie z dnia 14 lipca 2020 r. co do:

- odsetek od kwoty 80.568,58 zł za okres sprzed 3 września 2019 r.,

- kwoty 1.302,07 zł (k. 676).

Na rozprawie w dniu 31 lipca 2020 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że cofnięcie roszczenia w zakresie żądań odszkodowawczych jak w piśmie z 14 lipca 2020 r. następuje ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie. Z kolei cofnięcie roszczenia w przedmiocie renty wyrównawczej jest ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie ograniczonym, ale jedynie do 30 listopada 2022 r. (k. 677-678).

W piśmie z dnia 5 października 2020 r. powódka zmodyfikowała żądanie pozwu w zakresie kwoty dochodzonego odszkodowania wnosząc dodatkowo o zasądzenie kwoty 1.449,75 zł z odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu ww. pisma do dnia zapłaty. Powódka tytułem odszkodowania domagała się zatem zasądzenia kwoty 46.228,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 2.264 zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 42.514,49 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 9 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.449,75 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 5 października 2020 r. do dnia zapłaty (k. 687-688). Odpis tego pisma doręczono pozwanemu 9 października 2020 (k. 701).

Pismem z dnia 13 października 2020 r. powódka ponownie zmodyfikowała żądanie pozwu wnosząc ostatecznie o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego:

- kwoty 70.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 46.228,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 2.264 zł od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 42.514,49 zł od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 9 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.449,75 zł od dnia doręczenia pisma powódki z dnia 5 października 2020 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z poniesionymi kosztami leczenia (zakup usług medycznych, leków, wyrobów medycznych, dojazd do zakładów opieki zdrowotnej i placówek medycznych),

- kwoty 51.318,09 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku z częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej w okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia 9 sierpnia 2019 r. z odsetkami za opóźnienie za okres od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 1.997 zł miesięcznie tytułem renty z powodu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, płatnej z góry, począwszy od 9 sierpnia 2019 r. do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

- kwoty 1.400 zł miesięcznie tytułem renty z powodu zwiększonych potrzeb, płatnej z góry, począwszy od dnia doręczenia pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r. do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

a nadto wniosła o ustalenie, że pozwany odpowiadać będzie za mogące powstać w przyszłości skutki nieprawidłowego leczenia powódki oraz zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 693-698).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, podniósł też zarzut przedawnienia roszczeń okresowych (k. 542-543, 700).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była pielęgniarką w załodze (...) Pogotowia (...). Dorabiała też jako pielęgniarka w (...) Pogotowiu (...). Była osobą sprawną i wysportowaną. Powódka M. P. w dniu 18 lipca 2014 r. uległa wypadkowi – na skutek upadku doznała urazu stawu kolanowego prawego. Powyższe zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy. Powódka otrzymała z tego tytułu kwotę 5.000 zł.

(dowód: zeznania powódki k. 596-596v, 708v-709)

W związku z utrzymującymi się dolegliwościami w postaci bólu i obrzęku powódka w dniu 22 lipca 2014 r. zgłosiła się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z (...)- (...) Centrum Onkologii w O., gdzie wykonano zdjęcie RTG kolana. Powódkę wypisano do domu z zaleceniem oszczędzania i odciążania kończyny, przepisano leki przeciwbólowe oraz zalecono kontrolę w poradni ortopedycznej.

(dowód: karta informacyjna k. 9, zeznania świadka J. A. k. 186)

W dniu 7 października 2014 r. przeprowadzono badanie (...) kolana powódki, na podstawie którego rozpoznano u niej uszkodzenie rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej z podwyższeniem sygnału i horyzontalną szczeliną pęknięcia przechodzącą na część pośrodkową. Nadto stwierdzono uszkodzenie MM z pęknięciem, przebyte uszkodzenie

I.. (...) oraz wysięk w stawie. Co do więzadła krzyżowego przedniego uznano, jest nieco pogrubiałe, ale posiada zachowaną ciągłość.

(dowód: karta informacyjna k. 10)

W dniu 16 stycznia 2015 r. w trakcie pobytu w Samodzielnym Publicznym Zakładu Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z (...)- (...) Centrum Onkologii w O. u powódki wykonano zabieg rekonstrukcji (...) kolana prawego. Po zabiegu zalecono powódce oszczędzanie zoperowanej kończyny i kontrolę w poradni ortopedycznej.

(dowód: karta informacyjna k. 11, zeznania świadka K. C. k. 189v-190)

W dniu 2 lutego 2015 r. powódka odbyła konsultację ortopedyczną w związku z silnymi dolegliwościami bólowymi stawu kolanowego i następnie skierowana została na leczenie w Ośrodku (...).

W ramach rehabilitacji w okresie od 5 marca 2015 r. do 26 marca 2015 r. powódce wykonano zabiegi fizykoterapeutyczne (laseroterapię, pole magnetyczne i krioterapię) oraz kinezyterapeutyczne (ćwiczenia).

(dowód: karta informacyjna k. 12)

W związku z dalszym odczuwaniem dolegliwości bólowych powódka ponownie została skierowana na rehabilitację, którą odbyła w okresie od 25 maja 2015 r. do 22 czerwca 2015 r. w (...).

(dowód: karta informacyjna k. 13)

W dniach 19 i 21 sierpnia 2015 r. u powódki wykonano badania MR obu kolan. Z tymi wynikami powódka w dniu 18 września 2015 r. udała się do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w O., gdzie stwierdzono znaczne osłabienie mięśnia obszernego przyśrodkowego lewego uda. Powódce wypisano leki przeciwbólowe i otrzymała skierowanie do neurologa.

(dowód: skierowanie k. 14, wyniki badań k. 15-16

W okresie od 6 do 29 października 2015 r. powódka uczęszczała na rehabilitację w ramach prewencji rentowej ZUS.

(dowód: informacja k. 17-19v)

Ze względu na dalsze dolegliwości bólowe powódka udała się na konsultację do (...) Centrum Medycznego w W., gdzie lekarz opiniujący w dniu 8 grudnia 2015 r. stwierdził, że powódka na skutek urazu z lipca 2014 r. doznała uszkodzenia korzenia tylnego, natomiast nie widać uszkodzenia (...). Wskazał, że powódce wykonano rekonstrukcję (...), łąkotkę pozostawiono bez ingerencji.

(dowód: karta wizyty k. 20)

Powódkę skierowano na kolejne badanie MR kolana prawego, po którego przeprowadzeniu w dniu 17 grudnia 2015 r. przez (...) Centrum Medyczne w W. rozpoznano m.in. zestarzałe uszkodzenie rogu tylnego MM w okolicy korzenia tylnego, protuzję oraz zwyrodnienie rogu tylnego i trzonu MM.

Powódce wykonane także badanie RTG kończyn dolnych które ujawniło zmiany zwyrodnieniowe w przedziałach przyśrodkowych obu stawów kolanowych z przewagą w prawym.

(dowód: wyniki badania k. 23-25

W dniu 8 stycznia 2016 r. powódka odbyła kolejną konsultację lekarską w (...) Centrum Medycznym w W., gdzie po analizie wyników przeprowadzonych badań lekarz stwierdził przebyte przerwanie korzenia tylnego łąkotki przyśrodkowej zbliznowaciałe z ekstruzją łąkotki poza szparę stawową prawdopodobnie spowodowane niewydolnością łąkotki. Zalecono wszczepienie amortyzatora Atlas oraz doszycie rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej i oczyszczenie uszkodzonego przeszczepu (...) lub pełną ponowną rewizyjną rekonstrukcję. Koszt wykonania takiego zabiegu szacowany jest na około 40.000 zł.

(dowód: karta wizyty k. 26, wiadomość e mail k. 65,

Oprócz wskazanych wyżej wizyt i badań powódka wielokrotnie konsultowała swój stan zdrowia w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw z (...)- (...) Centrum Onkologii w O., a mianowicie wizyty lekarskie miały miejsce w dniach: 8 sierpnia 2014 r., 24 października 2014 r., 2 stycznia 2015 r., 30 stycznia 2015 r., 20 lutego 2015 r., 17 kwietnia 2015 r., 15 maja 2015 r., 26 czerwca 2015 r., 3 lipca 2015 r., 18 września 2015 r. i 18 grudnia 2015 r.

(dowód: historia choroby k. 27-36v)

W trakcie zabiegu artroskopii przeprowadzonego u powódki w dniu 16 stycznia 2015 r. doszło do nieprawidłowości w postaci zaniechania działań naprawczych wobec występującego uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, które było potwierdzone radiologiczne i kliniczne. Dalsze leczenie powódki po zabiegu rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego nie przyniosło istotnej poprawy jej zdrowia, gdyż nie została usunięta przyczyna odpowiedzialna za niesprawność narządu ruchu. Powódka powinna być poddana zabiegowi artroskopowemu z rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego i usunięciu części uszkodzonej łąkotki przyśrodkowej. Następnie powinna być prowadzona rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych. Prawidłowo przeprowadzenie procedury w styczniu 2015 r. zwiększały szanse na pomyślny przebieg kliniczny i pozytywny efekt leczenia w postaci zmniejszenia dolegliwości bólowych kolana i poprawy jego funkcji. Nieprawidłowe leczenie powódki spowodowało większy stopień nasilenia dolegliwości bólowych w zakresie prawego kolana oraz utrzymywanie się objawu w postaci blokowania i niestabilności. Brak powrotu oczekiwanej pełnej sprawności narządu ruchu spowodował konieczność kolejnych rehabilitacji, zasięgania konsultacji specjalistycznych i rozstrój zdrowia psychicznego. Stan zdrowia powódki wywołany zabiegiem z dnia 16 stycznia 2015 r. spowodował przewlekłe dolegliwości bólowe oraz brak poprawy w zakresie funkcji narządu ruchu. Rozwój u powódki zmian zwyrodnieniowych stawów jest związany z wiekiem, obciążeniem narządu ruchu oraz przebytym urazem i leczeniem w postaci ingerencji w struktury wewnątrzstawowe. Usunięcie części uszkodzonej łąkotki wpłynęłoby na zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz ustąpienie objawu w postaci blokowania kolana, poprawę stabilności, a zatem też poprawę sprawności fizycznej.

(dowód: opinia biegłych lekarzy k. 340-367, opinie uzupełniające k. 411-412 i k. 426-426v, dokumentacja medyczna powódki: k. 9-38, 61-61v, 59-60, 62-64, 107-160, 192-199, 441, 497-510, 614-629, 702-707)

Powódka M. P. w dacie wypadku tj. w dniu 18 lipca 2014 r. była zatrudniona na stanowisku starszej pielęgniarki w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogotowie (...) w Filii O. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 19 czerwca 2000 r.

Kilka miesięcy przed wypadkiem, tj. w dniu 27 stycznia 2014 r., powódka przeszła badania okresowe stwierdzające brak przeciwskazań do pracy na ww. stanowisku.

Była bardzo oddana swojej pracy, aktywnie doskonaliła swoje umiejętności. Nadto powódka była osobą bardzo aktywną fizycznie: chodziła na siłownię, biegała, uprawiała nordic walking, pływała, zdrowo się odżywiała, prowadziła samochód, była całkowicie samodzielna i niezależna. Utrata pracy i niemożność podjęcia zatrudnienia spowodowały istotne obniżenie dotychczasowej stopy życiowej. Obecnie w związku z utratą dochodu i znacznymi wydatkami na leczenie i rehabilitację powódka zmuszona jest korzystać z pomocy finansowej córki. Wycofała się z relacji społecznych, a jej aktualny nastrój jest istotnie obniżony. Z trudem podejmuje się codziennych aktywności, odczuwa apatię, zniechęcenie, nie może przestać myśleć o swojej niepełnosprawności. Aktualny stan psychiczny powódki ze względu na uporczywość i nasilenie objawów uprawnia do rozpoznania epizodu depresji umiarkowanego. Ponadto przewlekły ból doznawany przez nią jest istotnym czynnikiem przyczyniającym się do podtrzymywania ww. objawów.

Na stanowisku pracy powódka uzyskiwała wynagrodzenie w wysokości 3.964 zł netto.

(dowód: zaświadczenie k. 37, zaświadczenie lekarskie k. 38, aneksy do umowy k. 467-468, informacja PIT k. 469-472, wydruki przelewów k. 473-475, zestawienie k. 466, kopia dyplomu k. 612, opinia biegłych lekarzy k. 340-367, opinie uzupełniające k. 411-412 i k. 426-426v, zeznania: śwd. W. D. k. 594-595, E. K. k. 595v, powódki k. 596-596v, 708v-709)

Decyzją z dnia 1 lipca 2015 r. Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności zaliczył powódkę do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z uwagi na schorzenie narządu ruchu na okres do 31 lipca 2018 r.

(dowód: orzeczenie k. 39)

Decyzją z dnia 6 lipca 2016 r. powódka została uznana za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 31 grudnia 2016 r. w związku z wypadkiem jakiemu uległa w dniu 18 lipca 2014 r.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 40-40v)

Orzeczeniem z dnia 11 lipca 2016 r. uznano, że wobec istniejących przeciwwskazań zdrowotnych powódka jest niezdolna do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Pismem z dnia 15 lipca 2016 r. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogotowie (...) w Filii O. wypowiedział powódce umowę o pracę z uwagi na przeciwwskazania lekarskie do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Umowa wygasła z upływem okresu wypowiedzenia, tj. z dniem 31 października 2016 r.

(dowód: orzeczenie lekarskie k. 41, oświadczenie o wypowiedzeniu k. 42)

Powódka w latach 2017-2019 otrzymywała przyznane przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej świadczenia w postaci zasiłków stałych i celowych.

(dowód: wydruki k. 477-482, decyzje MOPS k. 483-496, pismo k. 593)

Decyzją z dnia 29 lipca 2016 r. powódka otrzymała rentę z tytułu niezdolności do pracy na okres od 27 czerwca 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. w kwocie 3.029,16 zł.

Za okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 września 2019 r. powódce wypłacono świadczenie wyrównawcze z tytułu renty w kwocie 76.793,11 zł. Koszt wypłaconych zasiłków z MOPS zaczęto jej potrącać.

(dowód: decyzja k. 43-43v, decyzja k. 647-648)

W okresie od 23 lipca 2014 r. do 15 lipca 2020 r. powódka poniosła następujące koszty związane z leczeniem i rehabilitacją:

- koszt lekarstw: 21,17 zł, 9,05 zł, 33,05 zł, 56,24 zł, 62,26 zł, 98,22 zł, 90,24 zł, 30,77 zł, 54,17 zł, 54,75 zł, 84,69 zł, 23,36 zł, 5,24 zł, 31,98 zł, 15,90 zł, 69,98 zł, 179,86 zł, 192,90 zł, 211,58 zł, 83,76 zł, 47,40 zł, 25,56 zł, 5,24 zł, 105,68 zł, 42 zł; łącznie 1.635,05 zł,

- koszt rehabilitacji (w tym zakupu materiałów do rehabilitacji): 160 zł, 720 zł, 32,86 zł, 37 zł, 70 zł; łącznie 1019,86 zł,

- konsultacje i badania: 180 zł, 250 zł, 630 zł, 250 zł, 226 zł, 110 zł, 400 zł, 100 zł, 100 zł, 100 zł, 55 zł, 70 zł, 50 zł, 250 zł; łącznie 2.770 zł,

- bilety: 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 24 zł, 4,40 zł , 28 zł, 28 zł, 32 zł, 32 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 3,20 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 32 zł, 32 zł, 32 zł, 28 zł, 28 zł, 28 zł, 39,90 zł, 39,90 zł, 25,99 zł, 65 zł, 65 zł, łącznie 987,39 zł

łącznie: 6.412,30 zł.

(dowód: faktury k. 44-48v, bilety k. 49, faktury k. 49v-50, bilety k. 50v, faktury (...)-51v, bilety k. 52, faktury k. 52v-54, bilety k. 54v, faktury k. 55-56, faktury k. 57-58, faktury k. 516-522, bilety k. 523-528v, faktury k. 630-638, bilety k. 639-644, faktury k. 689-690)

Szpitalny Oddział Ratunkowy Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z (...)- (...) Centrum Onkologii w O. zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

(bezsporne, pismo k. 69)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu pismem z 19 kwietnia 2016 r. Na etapie przedsądowym powódka pismem z dnia 25 kwietnia 2016r. wzywała do zapłaty należności z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania w łącznej kwocie 222.873 zł zarówno Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z (...)- (...) Centrum Onkologii, jak i pozwanego ubezpieczyciela. Oba podmioty odmówiły uznania swojej odpowiedzialności, z czego pozwany pismem z dnia 19 września 2016 r. pozwany odmówił uznania jej roszczeń.

(dowód: wezwanie k. 66-68, pismo k. 69, pismo k. 70, akta szkodowe k. 184, pismo k. 652)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego żądania powódki zasługują na uwzględnienie w części.

Dokonując rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie kwestionowano.

Sąd uwzględnił zeznania świadków: W. D. (2) i E. K. (2). Odnosiły się do cierpień fizycznych i psychicznych powódki po wypadku, okoliczności związanych z leczeniem i rehabilitacją, a także sytuacją życiową powódki w okresie sprzed i po wypadku.

Niewiele do sprawy wniosły zeznania świadków: J. A. (k. 186) i K. C. (k. 189-190). Zeznawali oni na okoliczność przebiegu udzielania powódce świadczeń medycznych oraz oceny prawidłowości postępowania personelu medycznego, jednakże obaj nie pamiętali szczegółów jej wizyty w szpitalu.

Za wiarygodne uznano zeznania samej powódki, albowiem są one konsekwentne i szczere, ponadto znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Sąd dopuścił dowód z pisemnej łącznej opinii biegłych specjalistów: lek. med. M. S. –ortopedo-traumatologa, lek. med. M. K. – psychiatry oraz dr n. med. A. M. – lekarza medycyny sądowej. W ocenie Sądu ich opinia jest rzetelna, jasna, nie zawiera sprzeczności ani luk. Biegli w sposób przekonywujący uzasadnili wnioski zawarte w opinii oraz w sposób merytoryczny ustosunkowali się do podniesionych przez strony zastrzeżeń.

Analizując zasadność roszczenia należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z postanowieniami art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W rozpoznawanej sprawie był spór miedzy stronami w zakresie odpowiedzialności pozwanego za szkodę w postaci pogorszenia stanu zdrowia powódki.

Zarówno Szpitalny Oddział Ratunkowy Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z (...)- (...) Centrum Onkologii w O., jak i jego ubezpieczyciel – pozwany w niniejszej sprawie (...) S.A. z siedzibą w W. – na etapie przedsądowym kwestionowali swoją odpowiedzialność co do zasady za wyrządzoną szkodę.

Na samym wstępie podnieść należy, że roszczenie powódki nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Zgodnie jednak z § 4 tego przepisu bieg przedawnienia roszczenia przeciwko ubezpieczycielowi przerywa zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem i biegnie na nowo od dnia w którym ubezpieczający otrzymał od ubezpieczyciela oświadczenia na piśmie o przyznaniu lub odmowie świadczenia, co nastąpiło pismem z 9 września 2016 r. Tak więc żadne z roszczeń powódki się nie przedawniło.

Wskazać należy, że na skutek zdarzenia z dnia 18 lipca 2014 r. rozpoznano u powódki podejrzenie uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej. Wobec braku poprawy po leczeniu zachowawczym w sposób prawidłowy poszerzono diagnostykę obrazową o badanie techniką rezonansu magnetycznego. Kolejnym etapem diagnostycznym był zabieg artroskopii w dniu 16 stycznia 2015 r. w czasie którego doszło do nieprawidłowości w aspekcie terapeutycznym w postaci zaniechania działań naprawczych wobec występującego uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, które było potwierdzone radiologiczne i kliniczne. Dalsze leczenie powódki po zabiegu rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego nie przyniosło istotnej poprawy, gdyż nie została usunięta przyczyna odpowiedzialna za niesprawność narządu ruchu. Powódka powinna być poddana zabiegowi artroskopowemu z rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego i usunięciu części uszkodzonej łąkotki przyśrodkowej. Następnie powinna być prowadzona rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych. Prawidłowo przeprowadzenie procedury w styczniu 2015 r. zwiększały szanse na pomyślny przebieg kliniczny i pozytywny efekt leczenia w postaci zmniejszenia dolegliwości bólowych kolana i poprawy jego funkcji. Wskazać należy, że nieprawidłowe leczenie powódki spowodowało większy stopień nasilenia dolegliwości bólowych w zakresie prawego kolana oraz utrzymywanie się objawu w postaci blokowania i niestabilności. Brak powrotu oczekiwanej pełnej sprawności narządu ruchu spowodował konieczność kolejnych rehabilitacji, zasięgania konsultacji specjalistycznych i rozstrój zdrowia psychicznego. Stan zdrowia powódki wywołany zabiegiem z dnia 16 stycznia 2015 r. spowodował przewlekłe dolegliwości bólowe oraz brak poprawy w zakresie funkcji narządu ruchu (opinia biegłych k. 340-367).

W oparciu o ustalenia biegłych Sąd stwierdził, że doszło do błędu w sztuce lekarskiej, polegającego na zaniechaniu działań naprawczych wobec występującego uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, które było potwierdzone radiologiczne i kliniczne. Konsekwencją tego było niewdrożenie stosownego leczenia. Tak zakreślona podstawa faktyczna wskazuje na dochodzenie przez stronę powodową roszczeń w oparciu o odpowiedzialność deliktową. Podstawę prawną zgłoszonych żądań stanowi w tym wypadku przepis art. 430 k.c., zgodnie z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.

W orzecznictwie przyjmuje się, że powołany wyżej przepis znajduje zastosowanie w stosunku do odpowiedzialności jednostek szpitalnych, na rachunek których lekarze zatrudnieni w tych jednostkach wykonują czynności medyczne (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 marca 2012r., sygn. akt I ACa 123/12, LEX nr 1238466). Odpowiedzialność samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej na podstawie art. 430 k.c. w zw. z art. 415 k.c. zachodzi tylko wówczas, gdy spełnione są wszystkie przesłanki tej odpowiedzialności deliktowej, a mianowicie: 1) wyrządzenie szkody przez personel medyczny, 2) zawinione działanie lub zaniechanie personelu medycznego, 3) normalny związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem a wyrządzoną szkodą oraz 4) wyrządzenie szkody przy wykonywaniu powierzonej czynności medycznej. Należy przy tym wskazać, że fakt samodzielności lekarza świadczącego usługi jako lekarz tzw. kontraktowy i przedsiębiorca, nie jest istotny dla przyjęcia odpowiedzialności zakładu medycznego, zważywszy, że nie ma znaczenia, na jakiej podstawie następuje powierzenie czynności w ramach zastosowania art. 430 k.c. Istotne jest natomiast występowanie relacji zwierzchnictwa i podporządkowania, bowiem z jednej strony zachodzić musi kierownictwo, a z drugiej obowiązek stosowania się do wskazówek powierzającego czynność. Decydujące jest tu podporządkowanie ogólne i w konkretnej sytuacji osoba wykonująca czynność może mieć pozostawioną stosunkowo dużą samodzielność, a nawet faktycznie nie stosować się do poleceń swego zwierzchnika (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 stycznia 2010r., sygn. akt I ACa 571/09, OSAB 2011/2-3/8-14).

Ciężar dowodu w zakresie wykazania zarówno istnienia szkody i związku przyczynowego między powstaniem szkody a działaniem lub zaniechaniem sprawcy szkody, jak i faktu, iż szkoda została wyrządzona z winy osoby pociągniętej do odpowiedzialności, spoczywa na poszkodowanym, zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 6 k.c. Obowiązek naprawienia szkody spoczywa bowiem tylko na tym, kto ją wyrządził, tzn. tylko wtedy, gdy określone działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu powierzonej czynności stanowiło przyczynę powstania szkody.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością. O zawinieniu lekarza może zdecydować nie tylko zarzucenie mu braku wystarczającej wiedzy i umiejętności praktycznych, odpowiadających aprobowanemu wzorcowi należytej staranności, ale także niezręczność i nieuwaga przeprowadzanego zabiegu, jeżeli oceniając obiektywnie nie powinny one wystąpić w konkretnych okolicznościach. Nie chodzi zatem o staranność wyższą od przeciętnej wymaganą wobec lekarza, lecz o wysoki poziom przeciętnej staranności każdego lekarza jako staranności zawodowej (art. 355 § 2 k.c.) i według tej przeciętnej ocenianie konkretnego zachowania. Do obowiązków lekarzy oraz personelu medycznego należy bowiem podjęcie takiego sposobu postępowania (leczenia), które gwarantować powinno, przy zachowaniu aktualnego stanu wiedzy i zasad staranności, przewidywalny efekt w postaci wyleczenia, a przede wszystkim nienarażenie pacjentów na pogorszenie stanu zdrowia (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2013r., sygn. akt I ACa 970/12, LEX nr 1289424, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2010r., sygn. akt V CSK 287/09, LEX nr 786561).

Biegli opiniujący w sprawie jednoznacznie ocenili tu zawinioną wadliwość wykonania wykonanych wobec powódki w dniu 16 stycznia 2015 r. procedur medycznych. Ocenę tą Sąd podziela i przyjmuje za własną. Przesądza to o odpowiedzialności placówki medycznej co do zasady, a tym samym i pozwanego jako jej ubezpieczyciela.

Powyższe okoliczności uzasadniają więc przypisanie pozwanemu, jako ubezpieczycielowi podmiotu leczniczego, odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną powódce w postaci nieprawidłowego leczenia skutkującego nasileniem dolegliwości bólowych.

Odnosząc się do zasadności i wysokości roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia wskazać trzeba, że zgodnie z art. 445 k.c., Sąd może przyznać osobie poszkodowanej w wypadku przewidzianym w art. 444 k.c., tj. osobie, która doznała uszkodzenia ciała lub której zdrowie uległo rozstrojowi, zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, celem zadośćuczynienia pieniężnego jest przede wszystkim złagodzenie cierpień i towarzyszących im ujemnych uczuć związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (orzeczenie SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626).

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem, zadośćuczynienie winno mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Zadośćuczynienie powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiaru krzywdy i szkody niemajątkowej. Na krzywdę poszkodowanego składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi i nieodwracalnymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r., II CR 94/85).

Po przeprowadzonym zabiegu operacyjnym ze względu na niemożność dalszej pracy, konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacji, a także obniżeniem stopy życiowej, u powódki wystąpiły zaburzenia adaptacyjne. Przed operacją powódka wykonywała pracę na stanowisku starszej pielęgniarki w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogotowie (...). Była bardzo oddana swojej pracy, aktywnie doskonaliła swoje umiejętności. Nadto powódka była osobą bardzo aktywną fizycznie: chodziła na siłownię, biegała, uprawiała nordic walking, pływała, zdrowo się odżywiała, prowadziła samochód, była całkowicie samodzielna i niezależna. Utrata pracy i niemożność podjęcia zatrudnienia spowodowały istotne obniżenie dotychczasowej stopy życiowej. Obecnie w związku z utratą dochodu i znacznymi wydatkami na leczenie i rehabilitację powódka zmuszona jest korzystać z pomocy finansowej córki. Wycofała się z relacji społecznych, a jej aktualny nastrój jest istotnie obniżony. Z trudem podejmuje się codziennych aktywności, odczuwa apatię, zniechęcenie, nie może przestać myśleć o swojej niepełnosprawności. Aktualny stan psychiczny powódki ze względu na uporczywość i nasilenie objawów uprawnia do rozpoznania epizodu depresji umiarkowanego. Ponadto przewlekły ból doznawany przez nią jest istotnym czynnikiem przyczyniającym się do podtrzymywania ww. objawów. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynikający z zaburzeń psychicznych u powódki biegli ocenili na 10 % (pkt 10a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r.) (opinia biegłych k. 340-367, zeznania świadków i powódki k. 594-596).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd podstawie art. 822 k.c. i art. 430 i art. 445 § 1 k.c. uznał za zasadne zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 50.000 zł. Zadośćuczynienie w tej wysokości, zdaniem Sądu, jest należycie wyważone i pozostaje w odpowiedniej relacji do aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. Mimo, że powódka domagała się kwoty 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia to w ocenie Sądu nie sposób przypisać podmiotowi leczniczemu całkowitej odpowiedzialności za stan powódki w związku z wypadkiem, jakiemu uległa w dniu 18 lipca 2014 r. Co prawda biegli wskazali, że nieprawidłowe leczenie powódki spowodowało większy stopień nasilenia dolegliwości bólowych oraz utrzymywania się objawu w postaci blokowania i niestabilności, jednakże co istotne - nie byli w stanie wypowiedzieć się, czy w przypadku zastosowania prawidłowego leczenia powódka powróciłaby do pełnej sprawności fizycznej po wypadku. Sąd miał tu też na uwadze kwotę już uzyskaną przez powódkę z tytułu samego wypadku przy pracy w kwocie 5.000 zł.

Jak wskazali to biegli usunięcie części uszkodzonej łąkotki wpłynęłoby na zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz ustąpienie objawu w postaci blokowania kolana, poprawę stabilności, a zatem też poprawę sprawności fizycznej. Powódka nie potrafiła wyjaśnić czemu, pomimo jednoznacznego stwierdzenia sposobu naprawy kolana opisanego przez biegłych już w opinii z 27 lutego 2019 r. nie przystąpiła do zabiegu naprawczego, który mogła wykonać w jednym z co najmniej z czterech szpitali w O. nie wspominając już o prywatnych gabinetach zabiegowych. Przyniosłoby to poprawę jej stanu zdrowia i zmniejszyło poczucie krzywdy.

W związku z powyższym, w ocenia Sądu kwota 50.000 zł, jawi się jako odpowiednia do skali krzywdy jakiej powódka doznała z tytułu zawinionego zaniechania ubezpieczonego, przy uwzględnieniu okoliczności niezależnych od szpitala (wcześniejszy uraz) i zwłoki w decyzji leżącej po stronie samej powódki.

O odsetkach od kwoty 50.000 zł Sąd orzekł na podstawie art. 455 k.c., 481 k.c. i art. 817 k.c. zasądzając je od dnia 6 czerwca 2016 r. Powódka zgłosiła żądanie zapłaty w piśmie z dnia 25 kwietnia 2016 r. skierowanym do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej MSWiA w O., a także zgłosiła szkodę do pozwanego pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. Pismem z dnia 6 czerwca 2016 r. podmiot leczniczy poinformował powódkę, by kierowała roszczenie bezpośrednio do jego ubezpieczyciela. Wskazać należy, że żądanie powódki było już wówczas sprecyzowane, rozmiar jej cierpień i krzywdy był znany zarówno podmiotowi leczniczemu, jak i pozwanemu. Sąd zasądził zatem odsetki od daty sporządzenia odpowiedzi na pismo powódki, bowiem na ten dzień upłynął już 30 dniowy termin wskazany w art. 817 § 1 k.c. liczony od daty zgłoszenia szkody podmiotowi leczniczemu i jego ubezpieczycielowi Istniejący wówczas stan rzeczy uzasadniał wypłacenie zadośćuczynienia.

W pozostałym zakresie żądanie zadośćuczynienia, tj. co do kwoty przekraczającej 50.000 zł, zostało oddalone, o czym orzeczono jak w punkcie IV wyroku.

W następnej kolejności należy odnieść się do żądania powódki z tytułu odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia, w tym m.in.: usług medycznych, zakupu leków i wyrobów medycznych, dojazdu do zakładów opieki zdrowotnej i placówek medycznych na wizyty oraz rehabilitację.

Z tego tytułu Sąd uznał za zasadne zasądzenie kwot: 2.264 zł, 2.514,49 zł oraz 1.449,75 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 822 k.c. i art. 444 § 1 k.c.

Na powyższe kwoty składają się wydatki poniesione przez powódkę po dacie operacji obejmujące koszty jej leczenia i rehabilitacji takie jak: koszt lekarstw: 1.635,05 zł, koszt rehabilitacji (w tym zakupu materiałów do rehabilitacji): 1.019,86 zł, koszt konsultacji i badań: 2.770 zł oraz koszt biletów: 987,39 zł, łącznie kwota : 6.412,30 zł.

Powódka domagała się z tego tytułu kwoty:

- 2.264 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- 2.514,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 września 2019 r. do dnia zapłaty (daty doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 9 sierpnia 2019 r. k. 545),

-1.449,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 października 2019 r. do dnia zapłaty (daty doręczenia pozwanemu pisma powódki z dnia 5 października 2020 r. k. 701),

łącznie: 6.228,24 zł.

Sąd uwzględnił żądanie powódki, albowiem żądany przez nią koszt wydatków znalazł potwierdzenie w załączonych do akt sprawy dowodach w postaci faktur, rachunków i biletów, których suma wynosi 6.412,30 zł. Dochodzona kwota nie przekracza zatem faktycznie poniesionych przez powódkę kosztów. Nie zostało wykazane, że były to wydatki niecelowe. Biorąc jednak pod uwagę, że zmierzały do likwidacji bólu, i innych dolegliwości należy je uznać za zasadne i związane ze szkodą w postaci niewłaściwie przeprowadzonego zabiegu.

Podstawę przyznania odsetek od ww. kwot stanowił przepis art. 482 k.c. Datę zasądzonych odsetek uwzględniono zgodnie z żądaniem pozwu, tj. w zakresie kwoty 2.264 zł od dnia 6 czerwca 2016 r. zgodnie z datą odpowiedzi ubezpieczonego podmiotu leczniczego na żądanie powódki, zaś w zakresie kwot 2.514,49 zł i 1.449,75 zł zgodnie z datami doręczenia pozwanemu pism zawierających modyfikację żądania pozwu.

Powódka w piśmie z dnia 13 października 2020 r., w którym zajęła ostateczne stanowisko w zakresie żądania pozwu, wnosiła o zasądzenie kwoty 51.318,09 zł tytułem skapitalizowanej renty w związku z częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej w okresie od 1 stycznia 2017 r. do dnia 9 sierpnia 2019 r. z odsetkami za opóźnienie za okres od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r., tj. od dnia 2 września 2019 r. (k. 545) do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu żądanie powódki zasługiwało na uwzględnienie częściowo, tj. w zakresie kwoty 36.067,96 zł, przy czym orzeczono je na podstawie art. 444 § 2 k.c. Zgodnie z treścią ww. przepisu poszkodowany ma prawo domagać się renty jeżeli utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy albo jeśli zwiększyły się jego potrzeby. Na skutek nieprawidłowego leczenia powódka stała się osobą niezdolną do pracy. Sąd ustalił wysokość należnego powódce z tego tytułu odszkodowania za okres poprzedzający zgłoszenie żądania w następujący sposób.

Przed wypadkiem powódka uzyskiwała wynagrodzenie miesięcznie z racji zatrudnienia w kwocie 3.964 zł netto. Od 1 listopada 2016 r. powódka pozostawała bez pracy. Swoje żądanie w zakresie renty wyrównawczej z tego tytułu sformułowała za okres od 1 stycznia 2017 do 9 sierpnia 2019 r. W okresie od 1 stycznia 2017 r. do 9 sierpnia 2019 r. pozostawała zatem bez pracy przez 31 miesięcy i 9 dni. Gdyby powódka wykonywała pracę w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 9 sierpnia 2019 r. uzyskałaby wynagrodzenie w wysokości: 124.034,83 zł (31 x 3.964 zł = 122.884 zł + 9 x (3.964 : 31 ) = 9 x 127,87 zł = 1.150,83 zł).

Należy tu wziąć jednak pod uwagę, że wobec uznania jej roszczeń z tytułu renty decyzją ZUS z 24 września 2019 r. przyznano jej świadczenie rentowe za okres od 1 stycznia 2017 r. do 30 września 2019 r., wypłacając wyrównanie w kwocie 76.793 zł, za okres 33 miesięcy. Dało to netto 2.327,06 zł za jeden miesiąc (76.793,11 zł : 33). Po przemnożeniu tej kwoty analogicznie o objęty pozwem okres 31 miesięcy i 9 dni dało to kwotę 71.898,91 zł.

Tak więc dla ustalenia rzeczywistej różnicy dla renty wyrównawczej za okres objęty żądaniem pozwu należało odjąć kwotę dochodów, które powódka otrzymałaby za ten czas gdyby pracowała - 124.034,83 zł od kwoty otrzymanej za ten okres z ZUS - 71.898,91 zł.

Dało to 52.135 zł 92 gr. Tyle wynosiła rzeczywista strata powódki. Trzeba jednak zaznaczyć, zgodnie z tym co podali biegli, że nie sposób jednoznacznie, obciążyć ubezpieczyciela szpitala za wszystkie szkody powódki z tego tytułu i ustalić, że po prawidłowo przeprowadzonej operacji powróciłaby do pełnej sprawności i odzyskała w pełni poprzednie uposażenie. Biorąc pod uwagę wszystkie wskazywane już wyżej okoliczności tej sprawy zasadnym w ocenie Sądu jest obciążenie pozwanego połową tej kwoty, a więc kwotą 26.067,96 zł.

Za wskazany wyżej okres powódka domagała się też kwoty 1.400 zł tytułem renty miesięcznej z tytułu zwiększonych potrzeb, obejmujących koszty pielęgnacji, wydatków na leczenie i rehabilitację. W ocenie Sądu kwota ta jest prawdopodobna, biorąc pod uwagę stan zdrowia powódki i dołączone rachunki za usługi medyczne. Przyjęta wyżej zasada repartycji pomiędzy stronami szkody w tym zakresie każe tą kwotę obniżyć o połowę, co daje 700 zł miesięcznie. Nie sposób jednak przeoczyć, że roszczenia powódki w tym zakresie się zazębiają. Z jednej strony powódka żąda renty z tytułu zwiększonych potrzeb w tym okresie, a z drugiej dochodzi odszkodowania, przedkładając stosowne rachunki, które uwzględniono. Z tego względu Sąd pomniejszył ustaloną kwotę 700 zł o kolejną połowę przyjmując, że ma stanowić ona realną rekompensatę zwiększonych potrzeb w tym okresie. Dało to ostatecznie 350 zł miesięcznie, które przemnożono o 31 miesięcy, co wyniosło 10.800 zł.

W świetle powyższych okoliczność odszkodowanie wskazane przez powódkę jako żądanie zapłaty zaległej renty uwzględnione został na podstawie art. 822 k.c. i art. 430 i art. 444 § 2 k.c. przy zastosowaniu art. 322 k.p.c. do kwoty 36.067,96 zł (26.067,96 zł.+ 10.800 zł), o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Podstawę przyznania odsetek od ww. kwoty stanowił przepis art. 482 k.c. Datę zasądzonych odsetek uwzględniono zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r. zawierającego żądanie zapłaty odszkodowania z ww. tytułu, a zatem od 3 września 2019 r.

W zakresie w jakim żądanie powódki z tytułu zaległej renty przekracza kwotę 36.067,96 zł zostało ono oddalone, o czym orzeczono jak w punkcie IV wyroku.

W toku postępowania powódka, po zmodyfikowaniu pierwotnego żądania pozwu żądała z tytułu zaległej renty kwoty 106.368,16 zł (k. 445-460). Następnie zmieniła w tym zakresie stanowisko ograniczając żądanie do kwoty 80.568,58 zł (k. 599-611). Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 31 lipca 2020 r. oświadczył, że w związku ze zmianą roszczenia (ograniczeniem) cofnięcie powództwa w zakresie roszczenia odszkodowawczego następuje ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 677). Ostatecznie żądała z tytułu skapitalizowanej renty kwoty 51.318,09 zł (k. 693-698). Różnica między pierwotnym żądaniem o ostatecznym wynosiła zatem: 55.050,07 zł (106.368,16 zł minus 51.318,09 zł).

Ponadto powódka po zmodyfikowaniu pierwotnego żądania pozwu żądała z tytułu renty z powodu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej kwoty 3.300 zł miesięcznie (k. 445-460). Następnie zmieniła w tym zakresie stanowisko ograniczając to żądanie do kwoty 1.997 zł miesięcznie (k. 599-611). Różnica między pierwotnym żądaniem a ostatecznym wynosiła zatem: 1.303 zł (3.300 zł minus 1.997 zł). Pełnomocnik powódki na rozprawie w dniu 31 lipca 2020 r. oświadczył, że w związku ze zmianą roszczenia (ograniczeniem) cofnięcie powództwa w zakresie renty wyrównawczej następuje ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 677).

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

W związku z ograniczeniem powództwa o kwotę 55.050,07 zł (skapitalizowana renta) oraz o kwotę 1.303 zł miesięcznie (renta wyrównawcza), które miało miejsce po rozpoczęciu rozprawy oraz zrzeczeniem się przez powódkę roszczenia w tym zakresie, Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie w tej części, o czym orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Powódka zajmując ostateczne stanowisko w zakresie zasądzenia renty żądała zapłaty:

- kwoty 1.997 zł miesięcznie tytułem renty z powodu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej, płatnej z góry, począwszy od 9 sierpnia 2019 r. do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat,

- kwoty 1.400 zł miesięcznie tytułem renty z powodu zwiększonych potrzeb, płatnej z góry, począwszy od dnia doręczenia pozwanemu pisma powódki z 9 sierpnia 2019 r., do dnia 10-go każdego miesiąca z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat (k. 693).

Podstawę żądania renty stanowi art. 444 § 2 k.c., zgodnie, z którym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo, jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Gdyby nie doszło do wypadku wynagrodzenie powódki wynosiłoby kwotę 3.964 zł netto miesięcznie. W tym zakresie Sąd oparł się na zeznaniach powódki i złożonych do akt sprawy dokumentach, których wiarygodności pozwany nie zakwestionował. Okoliczność, że powódka mógłby kontynuować pracę u dotychczasowego pracodawcy, jak również wysokość wynagrodzenia znajduje potwierdzenie w niekwestionowanych przez pozwanego dokumentach z zakładu pracy powódki (k. 41-42, 467-472).

Renta z tytułu niezdolności do pracy ma rekompensować faktyczną utratę możliwości zarobkowych, co w przypadku osób częściowo niezdolnych do pracy oznacza rentę w wysokości różnicy między zarobkami uzyskiwanymi na dotychczasowym stanowisku pracy a zarobkami jakie poszkodowany może uzyskać, wykorzystując ograniczoną zdolność do pracy (vide wyrok SN z dnia 05.09.2001 r., sygn. akt II UKN 534/00, wyrok SN z dnia 04 października 2007 r., I PK 125/07). Renta powoda powinna rekompensować uszczerbek majątkowy, który wskutek uszkodzenia ciała powstał w jego dochodach z tytułu pracy zarobkowej. Musi odpowiadać różnicy między hipotetycznymi dochodami, które poszkodowany osiągałby, gdyby nie doszło do zdarzenia, a dochodami, które uzyskuje. Wysokość hipotetycznych dochodów należy ustalić przy uwzględnieniu wszelkich uzyskiwanych przez uprawnionego świadczeń.

Jak wynika z twierdzeń powódki, otrzymywałaby ona obecnie wynagrodzenie za pracę w wysokości 3.964 zł miesięcznie.

Za okres od 1 stycznia 2017 r. do końca września 2019 r. powódce wypłacono tytułem renty z powodu niezdolności do pracy 76.793 zł (decyzja ZUS k. 647).

Świadczenie z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 stycznia 2017 r. do końca września 2019 r. wynosi zatem netto 2.327 zł miesięcznie (76.793 zł / 33 miesiące = 2.327 zł).

Dokonując obrachunku różnica pomiędzy otrzymywaną przez powódkę obecnie rentą a wynagrodzeniem, jakie otrzymywałaby gdyby nie doszło do zdarzenia, wynosi:

3.964 zł minus 2.327 zł = 1.637 zł miesięcznie.

W ocenie Sąd tak ustaloną kwotę należy jednak pomniejszyć o połowę, tj:

1.637 zł miesięcznie : 2 = 818,50 zł.

Powodem pomniejszenia ww. świadczenia jest, co już wyżej wskazywano, w ocenie Sądu okoliczność, że powódka, dysponując od 7 marca 2019 r. (data doręczenia opinii biegłych pełnomocnikowi powidoki) zarówno informacją o przyczynie swojego złego stanu zdrowia, jak i możliwości wdrożenia przywrócenia jej sprawności organizmu, nie podjęła w tym kierunku działań. Biegli w opinii z 27 lutego 2019 r. wskazali, że wskazane jest u powódki przeprowadzenie ponownego zabiegu artroskopii z usunięciem części uszkodzonej łąkotki przyśrodkowej i oczyszczeniem jamy stawowej. Taki zabieg powinien wpłynąć na poprawę funkcji stawu kolanowego w zakresie ustąpienia blokowania i poprawy stabilności. Biegli wskazali, że nie jest możliwe przewidzenie czy w sposób istotny zmniejszą się dolegliwości bólowe ze względu na upływ czasu od urazu i przebytego leczenia oraz potwierdzone zmiany zwyrodnieniowe. Artroskopia z usunięciem części łąkotki jest procedurą refundowaną w ramach NFZ (opinia k. 366). Biegli nie zalecali natomiast powódce zabiegu polegającego na wszczepieniu amortyzatora Atlas, doszycia łąkotki i oczyszczenia przeszczepu (...) wskazując, że jest nie jest to zabieg adekwatny dla przywrócenia powódce sprawności fizycznej ze względu na możliwość i wskazania do przeprowadzenia zabiegu artroskopowego. W ich ocenie koszt takiego leczenia nie jest uzasadniony ekonomicznie (k. 366v). Powódka na rozprawie w dniu 27 października 2020 r. nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego nie zdecydowała się na leczenie zaproponowane przez biegłych wskazując, że zdecydowała kontynuować leczenie w podmiocie leczniczym w O..

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu uzasadniają przyjęcie, że powódka obecnie sama przyczynia się do pogorszenia swojego stanu zdrowia nie decydując się na sposób leczenia wskazany przez biegłych. Oczywistym jest, że brak podjęcia odpowiednich działań nie poprawi stanu funkcjonowania powódki, a tym samym nie umożliwi jej odzyskania zdolności do podjęcia pracy zarobkowej.

W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 818,50 zł miesięcznie tytułem renty z powodu częściowej niezdolności do pracy. W ocenie Sądu powyższa kwota obciąża w całości pozwanego. Wprawdzie z przedstawionych przez powódkę decyzji wynika, że została jej przyznana renta przez ZUS z tytułu częściowej niezdolności do pracy, jednakże przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że powódka nie jest w stanie podjąć pracy.

Powódka jest całkowicie niezdolna do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie, porusza się z trudnością, zmuszona jest przyjmować systematycznie leki. Obecnie jej stan zdrowia powoduje istotne trudności w podjęciu pracy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w opinii biegłych, którą Sąd w całości podzielił.

Ponadto powódka wykazała zasadność przyznania jej renty z tytułu zwiększonych potrzeb. Jak wynika z przesłuchania powódki oraz przedłożonych do akt dokumentów powódka korzysta z konsultacji ortopedycznych, psychiatrycznych oraz zabiegów rehabilitacyjnych. Stan jej zdrowia nie pozwala zaś na kierowanie pojazdami Koszt dojazdu to kwota ok. 30 zł (w jedną stronę). Ponadto powódka ponosi koszty leków.

Powódka żądała tytułem renty z powodu zwiększonych potrzeb kwoty 1.400 zł miesięcznie. W ocenie Sądu kwota ta jest uzasadniona, przy czym Sąd dokonał jej pomniejszenia w następujący sposób analogiczny jak dla potrzeb obliczenia jej za okres zaległy. Obliczono to zatem w ten sposób, że kwotę 1.400 zł pomniejszono o połowę co dało 700 zł. Pomniejszenie o połowę żądania powódki uzasadnione jest, podobnie jak w zakresie żądania renty wyrównawczej, zaniechaniem podjęcia przez powódkę działań w celu poprawy swojego stanu zdrowia w sposób wskazany przez biegłych. Ponadto ww. kwotą w ocenie Sądu powinna zostać pomniejszona o połowę, tj. 700 zł : 2 = 350 zł, z tego powodu, że za stan zdrowia powódki nie sposób przypisać całej odpowiedzialności wyłącznie podmiotowi leczniczemu.

Podnieść należy, że powódka uległa wypadkowi w dniu 18 lipca 2014 r. na skutek upadku. Konsekwencją utrzymywania się złego stanu zdrowia powódki było nieprawidłowe leczenie przez podmiot, za którego działania ponosi odpowiedzialność pozwany. Niemniej jednak, nawet zakładając, że przeprowadzona u powódki operacja poprawiłaby jej stan zdrowia, to w dalszym ciągu wiązałoby się to z koniecznością poniesienia przez nią wydatków z tytułu zwiększonych potrzeb w okresie rekonwalescencji. Nie można zatem obciążyć pozwanego pełną odpowiedzialnością za powstałe zwiększenie potrzeb po stronie powódki, bowiem niezależnie od jego działań sam fakt zaistnienia wypadku skutkował wzrostem wydatków na leczenie i rehabilitację.

W ocenie Sądu kwota 350 zł miesięcznie zabezpieczy zwiększone potrzeby powódki. Konieczność zaś poniesienia tych wydatków znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej.

Łącznie zatem tytułem renty (wyrównawczej i z tytułu zwiększonych potrzeb) Sąd zasądził kwotę 1.168,50 zł miesięcznie (818,50 zł + 350 zł) płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca poczynając od sierpnia 2019 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, o czym orzeczono jak w punkcie III wyroku na podstawie art. art. 822 k.c. i art. 430 i art. 444 § 2 k.c. przy zastosowaniu art. 322 k.p.c.

W pozostałym zakresie żądanie z tytułu rent Sąd oddalił, o czym orzekł w punkcie IV wyroku.

Sąd oddalił żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki jego działań, które mogą ujawnić się w przyszłości, o czym orzeczono jak w punkcie IV wyroku. Żądanie to powódka argumentowała tym, że z treści opinii uzupełniającej wynika, że na skutek zabiegu jakiemu została poddana powódka może dochodzić do progresji zmian zwyrodnieniowych także stawów biodrowych, kręgosłupa, jak również incydentalnych urazów (opinia uzupełniająca k. 426-426v). Wskazać jednak należy, że w swojej opinii biegli wskazali na fakt, że rozwój zmian zwyrodnieniowych stawów jest związany z wiekiem, obciążeniem narządu ruchu oraz przebytym urazem i leczeniem w postaci ingerencji w struktury wewnątrzstawowe. Usunięcie części uszkodzonej łąkotki wpłynęłoby na zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz ustąpienie objawu w postaci blokowania kolana, poprawę stabilności, a zatem też poprawę sprawności fizycznej. W ocenie Sądu brak jest podstaw do ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, bowiem wskazanym przez powódkę już ustalonym ewentualnym skutkom można zapobiec poprzez dokonanie kolejnego zabiegu zgodnie z zaleceniem biegłych. Ponadto jak wskazali biegli, zmiany zwyrodnieniowe są zależne od wielu czynników i nie sposób przyjąć, że za ich ewentualne powstanie odpowiedzialny będzie wyłącznie pozwany. Ponadto z uwagi na aktualne brzmienie przepisów o przedawnieniu roszczeń, powódka nie wykazała interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość.

Oddalono też żądanie odszkodowawcze powódki w zakresie zapłaty kwoty 40.000 zł tytułem pokrycia kosztów zabiegu polegającego na wszczepieniu amortyzatora Atlas, doszycia łąkotki i oczyszczenia przeszczepu (...).

Biegli w opinii z 27 lutego 2019 r. wskazali, że wskazane jest u powódki przeprowadzenie ponownego zabiegu artroskopii z usunięciem części uszkodzonej łąkotki przyśrodkowej i oczyszczeniem jamy stawowej. Taki zabieg powinien wpłynąć na poprawę funkcji stawu kolanowego w zakresie ustąpienia blokowania i poprawy stabilności. Biegli wskazali, że nie jest możliwe przewidzenie czy w sposób istotny zmniejszą się dolegliwości bólowe ze względu na upływ czasu od urazu i przebytego leczenia oraz potwierdzone zmiany zwyrodnieniowe. Artroskopia z usunięciem części łąkotki, jak już podnoszono, jest procedurą refundowaną w ramach NFZ. Biegli nie zalecali natomiast powódce zabiegu polegającego na wszczepieniu amortyzatora Atlas, doszycia łąkotki i oczyszczenia przeszczepu (...) wskazując, że jest nie jest to zabieg adekwatny dla przywrócenia powódce sprawności fizycznej ze względu na możliwość i wskazania do przeprowadzenia zabiegu artroskopowego. W ich ocenie koszt takiego leczenia nie jest uzasadniony ekonomicznie.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych, którzy wydali opinię główną w niniejszej sprawie, na okoliczność które ze świadczeń medycznych i w jakim wymiarze wynikają z przebytego urazu, a które i w jakim wymiarze z przebiegu operacji. W świetle art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. W niniejszej sprawie biegli wydali dwie opinie uzupełniające, w których odpowiedzieli na zgłoszone przez strony zastrzeżenia. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi potrzeba dopuszczenia kolejnej opinii biegłych.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich rozdzielenia stosownie do wyniku sprawy.

Powódka poniosła koszty:

- opłaty od pozwu w kwocie 550 zł (k. 71),

- wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł (obliczone według wartości przedmiotu sporu w dacie wniesienia pozwu, stosownie do § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych),

- opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 7),

- zaliczki na wynagrodzenie biegłego w kwotach: 150 zł (k. 100 i k. 574) i 350 zł (k. 77 i k. 680),

- zaliczki na koszt stawiennictwa świadka w kwocie 60,37 zł (k. 678),

łącznie to kwota: 4.727,37 zł.

Postanowieniem z dnia 7 lipca 2020 r. powódka została zwolniona od kosztów sądowych częściowo, a mianowicie od opłat i wydatków powyżej 350 zł każde (k. 595v-596).

Pozwany poniósł koszty:

- wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł (obliczone według wartości przedmiotu sporu w dacie złożenia odpowiedzi na pozew),

- opłaty skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 317),

łącznie kwota: 3.617 zł.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocników Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 5 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Powódka w toku procesu rozszerzyła żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie kwot: 70.000 zł, 44.778,49 zł, 106.368,16 zł, oraz: 3.300 zł miesięcznie i 1.400 zł miesięcznie (k. 445).

Wartość dochodzonego roszczenia wynosiła zatem:

70.000 zł + 44.778,49 zł + 106.368,16 zł + (3.300 x 12) + (1.400 x 12) = 277.546,65 zł.

Żądanie powódki zostało uwzględnione łącznie w zakresie kwoty 106.318,2 zł:

92.296,20 zł + (1.168,50 x 12) = 106.318,20 zł.

Powódka wygrała proces w 38,30 %, a pozwana w 61,70 %. Powódce przysługuje prawo żądania od pozwanej zwrotu kwoty:

38,30 % z 4.727,37 zł = 1.810,56 zł

Pozwanej przysługuje prawo żądania od powódki kwoty:

61,70 % z 3.617 zł = 2.231,68 zł.

Po dokonaniu kompensaty ww. kwot:

2.231,68 zł minus 1.810,56 zł = 421,12 zł.

Z uwagi na powyższe zasądzono od powódki na rzecz pozwanej kwotę 421,12 zł z tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł jak w punkcie V wyroku.

Sąd nie znalazł tu podstaw do nieobciążania powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego. To powódka była inicjatorem procesu i wysokość jej roszczeń zdeterminowała ostateczny bilans rozstrzygnięcia. Była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, który aż pięciokrotnie modyfikował żądania pozwu. Nie były więc one nieprzemyślane. Pozwany ma prawo oczekiwać rozliczenia z uwagi na zakres w jakim wygrał sprawę.

W toku postępowania Skarb Państwa poniósł następujące koszty:

- wynagrodzenie biegłych w kwocie 4.472,53 zł (k. 378),

- wynagrodzenie biegłych w kwocie 287,89 zł (k. 531),

- wynagrodzenie biegłych w kwocie 577,08 zł (717-717v, przyznane w kwocie 927,08 zł przy czym wypłacono do kwoty 350 zł z zaliczki powódki),

- zwrot utraconego zarobku świadka w kwocie 60,37 zł (k. 661),

łącznie: 5.397,87 zł.

Ponadto do kosztów Skarbu Państwa należy doliczyć brakującą opłatę od pozwu w związku z rozszerzonym powództwem. Powódka pismem z 9 sierpnia 2019 r. rozszerzyła powództwo – wartość przedmiotu sporu wynosiła 277.546,65 zł (obliczona w sposób wskazany wyżej przy uzasadnieniu rozstrzygnięcia o kosztach stron). Następnie powódka pismem z 9 sierpnia 2019 r. wniosła o zasądzenie dodatkowo kwoty 1.449,75 zł, a zatem ostatecznie wartość żądania pozwu wyniosła:

277.546,65 zł plus 1.449,75 zł = 278.906,40 zł , w zaokrągleniu: 278.907 zł.

Opłata od pozwu od wskazanej wyżej kwoty wynosi 278.907 zł x 5 % = 13.945,35 zł, w zaokrągleniu: 13.946 zł.

Powódka uiściła kwotę 550 zł, a zatem brakując opłata od pozwu wynosi: 13.396 zł.

Sumując koszty poniesione z tytułu wynagrodzenia dla biegłych i zwrotu wydatków świadka oraz brakującej opłaty od pozwu do zwrotu pozostaje na rzecz Skarbu Państwa kwota:

5.397,87 zł + 13.396 zł = 18.793,87 zł.

Powódka przegrała proces w 61,70 %, a zatem zobowiązana jest pokryć koszty poniesione przez Skarb Państwa do kwoty:

18.793,87 zł x 61,70 % = 11.595,81 zł.

Z kolei pozwany przegrał go w 38,30 %, a zatem zobowiązana jest pokryć koszty poniesione przez Skarb Państwa do kwoty:

18.793,87 zł x 38,30 % = 7.198,05 zł.

Z uwagi na powyższe Sąd nakazał ściągnąć od stron kwoty jak wyżej na rzecz Skarbu Państwa, o czym orzekł na podstawie art.113 ust 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w punkcie VI wyroku.

Sąd nie znalazł tu podstaw do nieobciążania powódki kosztami sądowymi z przyczyn wskazanych wyżej. Podkreślić należy, że większość powstałych koszów była efektem jej własnej taktyki procesowej, winna więc mieć świadomość konieczności ich pokrycia. Przyznane jej ostatecznie świadczenia wraz z odsetkami pozwolą w na częściowe pokrycie znacznych kosztów tego procesu.