Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Koronowski

Protokolant: stażysta Anna Pikulska

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2020 r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania P. K. i M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

nr (...) z dnia (...)r., znak (...)- (...)

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż P. K. jako pracownik M. M. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od dnia (...)r.;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. na rzecz P. K. i M. M. kwoty po 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu - kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 1182/19

UZASADNIENIE

P. K. i M. M. odwołali się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. nr (...) z dnia (...)., którą to decyzją organ rentowy stwierdził, że skarżąca nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika składek T. M. M. od (...). Skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu swojego stanowiska skarżący wskazali, że wbrew twierdzeniom pozwanego, od (...). skarżąca świadczyła pracę na rzecz płatnika, który nadzorował jej pracę. Ponadto skarżąca, odnosząc się do argumentacji zawartej w decyzji, wskazała, że rozwój firmy oraz pozyskanie nowej nieruchomości na działalność, przyczyniło się do powstania biura w miejscu prowadzenia działalności i stworzenia nowego stanowiska pracy. Skarżąca podjęła również naukę na kierunku technika rachunkowości właśnie po to, by nabyć wiedzę potrzebną do wykonywania pracy na stanowisku pracownika administracyjno-biurowego. Z kolei o ciąży skarżąca poinformowała płatnika dopiero w momencie założenia karty ciąży, więc w momencie zatrudnienia płatnik nie wiedział o stanie skarżącej. Powyższe nie zmienia jednak okoliczności, że zatrudnienie skarżącej u płatnika planowano już w październiku 2018r. i z tego właśnie powodu skarżąca podjęła naukę w (...). Skarżąca miała na celu faktycznie pracować i nie spodziewała się, że jej stan zdrowia w przyszłości na to nie pozwoli. Niezdolność do wykonywania pracy nie była również dożywotnia, a tylko chwilowa, a skarżąca nie wiedziała, czy dolegliwości ustąpią do kolejnej wizyty lekarskiej, czy może będą ciągnęły się do końca ciąży.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu. W ocenie pozwanego skarżący nie przedstawili żadnych obiektywnych dowodów na potwierdzenie faktu świadczenia przez P. K. pracy w ramach stosunku pracy. Ponadto pozwany podkreślił, że stanowisko, na którym zatrudniono skarżącą, wcześniej nie istniało, na miejsce skarżącej nie została zatrudniona inna osoba, zaś skarżąca w momencie podejmowania zatrudnienia miała już wiedzę, że jest w ciąży. Skarżąca była więc świadoma, że nie będzie świadczyć pracy, a biorąc pod uwagę, że wcześniej nie posiadała żadnego tytułu ubezpieczenia, była również świadoma, że zatrudnienie z wynagrodzeniem 3.500 zł zagwarantuje jej możliwość uzyskania świadczeń w tej kwocie. W ocenie pozwanego celem zawartej między stronami umowy o pracę nie była wola wywołania skutków prawnych charakterystycznych dla stosunku pracy, lecz chęć uzyskania nienależnych skarżącej, wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżący M. M. od (...). prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). Firma skarżącego prowadzi usługi dla rolnictwa, tj. montaż i naprawę urządzeń chłodniczych oraz sprzedaż produktów dla hodowców bydła mlecznego. W prowadzeniu działalności skarżącemu pomaga żona, która zajmuje się sprawami księgowymi oraz kadrowymi, nadto w razie potrzeby obsługuje klientów w sklepie. Pod koniec 2018r. płatnik przeprowadził remont nowo nabytej nieruchomości, w której jest obecnie zlokalizowany sklep skarżącego. Jedno z pomieszczeń budynku zaadaptowano na biuro. Od tej pory sprawy administracyjno-biurowe, które dotychczas żona skarżącego wykonywała w domu, można było wykonywać w miejscu prowadzenia działalności. Obecnie w firmie zatrudnionych jest 10 osób. Trzech pracowników prowadzi sprzedaż mobilną. Ponadto skarżący zatrudnia dwóch serwisantów, managera oraz pracowników w sklepie stacjonarnym w M.. Skarżący jest ojcem P. K..

Skarżąca P. K. ma wykształcenie średnie ogólnokształcące. Obecnie studiuje inżynierię materiałową na Politechnice w G.. W okresie od (...). do (...). zatrudniona była w (...) Sp. z o.o. na stanowisku pracownika działu sprzedaży. Następnie przez pewien okres pracowała na umowę zlecenie w sklepie odzieżowym C. A. w G.. Na podstawie umowy zawartej w dniu (...). skarżąca rozpoczęła naukę w Centrum (...) w G. w zawodzie technika rachunkowości.

Sporadycznie skarżąca pomagała swoim rodzicom w sklepie. Z czasem, podczas wizyt w domu rodziców w czasie wolnym od nauki i pracy, zdobywała ona również wiedzę i umiejętność prowadzenia spraw księgowych i kadrowych, którymi matka skarżącej zajmowała się również w domu, po godzinach pracy sklepu.

Pod koniec stycznia 2019r. skarżąca przeprowadziła się z G. do D., gdzie znajdował się jej rodzinny dom. W dniu (...). skarżąca zawarła z płatnikiem umowę o pracę. Skarżąca została zatrudniona na stanowisku pracownika biurowo-administracyjnego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy z ustalonym wynagrodzeniem w wysokości 3.500 zł brutto. Skarżąca otrzymała pisemny zakres obowiązków; od (...) została również zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. W dniach (...). została przeszkolona w zakresie BHP oraz przeszła szkolenie stanowiskowe. Skarżąca nie została skierowana na wstępne badanie lekarskie przez lekarza profilaktyka, posiadała jednak ważne zaświadczenie lekarskie z dnia (...). o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania i pobierania praktycznej nauki zawodu na stanowisku technika rachunkowości. W momencie zawarcia umowy skarżąca była w ciąży, czego miała świadomość. Pomimo stanu ciąży była zdolna do podjęcia pracy na powierzonym jej stanowisku. Przed zatrudnieniem skarżącej w firmie płatnika nie istniało stanowisko pracownika biurowo-administracyjnego.

W ramach zawartej umowy skarżąca prowadziła nadzór nad stanem magazynu, uzupełniała stan towarów w firmowych samochodach oraz w komputerze, spisywała zapotrzebowanie na konkretne produkty, sporządzała ewidencję czynnika chłodzącego, wystawiała faktury na podstawie dokumentów WZ, prowadziła dokumentację F-GAZ, prowadziła księgowość. Uczestniczyła nadto w szkoleniu z podstaw produktowych oraz w szkoleniu z higieny udoju. Pracę świadczyła od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:30 do 15:30. Do pracy dojeżdżała wraz z matką. Wynagrodzenie skarżąca otrzymywała do ręki.

Od dnia (...). skarżąca stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą. Obowiązki skarżącej przejął płatnik wraz z żoną.

W związku ze zgłoszeniem roszczenia o wypłatę zasiłku chorobowego w krótkim okresie od zgłoszenia do ubezpieczeń, pozwany wszczął postępowanie administracyjne, mające na celu ustalenie, czy między stronami faktycznie został nawiązany stosunek pracy, czy też zgłoszenie skarżącej do ubezpieczeń społecznych zostało dokonane jedynie w celu umożliwienia uzyskania jej świadczeń finansowanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W wyniku przeprowadzonej kontroli pozwany wydał zaskarżoną decyzję z dnia (...)., którą stwierdził, że skarżąca nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek T. M. M. od (...). W uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał między innymi, że brak jest wystarczających dowodów mogących potwierdzić świadczenie pracy przez skarżącą na rzecz płatnika. Ponadto biorąc pod uwagę, że obowiązki skarżącej przejął płatnik, to brak było uzasadnionej potrzeby zatrudnienia skarżącej. Pozwany zarzucił również, że płatnik zatrudnił skarżącą, nieposiadającą odpowiedniego doświadczenia zawodowego, na czas nieokreślony, zamiast na okres próbny oraz ustalił wysokość jej wynagrodzenia, tak jak wysokość wynagrodzenia osoby współpracującej z płatnikiem i posiadającej wieloletnie doświadczenie w zawodzie.

W ocenie pozwanego między skarżącymi nie doszło do zaistnienia stosunku pracy, a jedynym celem zawartej umowy była chęć pomocy przez płatnika, który zapewne wiedział o ciąży skarżącej, w uzyskaniu przez skarżącą wysokich świadczeń z ubezpieczeń.

(wyjaśnienia skarżących, nadto dowód: kopia umowy o pracę k. 19, kopia zakresu obowiązków pracownika k. 20-21, kopia świadectwa szkolnego k. 22, kopia świadectwa pracy k. 24-25, kopia umowy k. 26-27, kopia zaświadczenia lekarskiego k. 30, kopia karty szkolenia wstępnego w dziedzinie BHP, wykaz pracowników płatnika k. 71, kopia list obecności k. 76-77, kopie list płac k. 78-81, decyzja z dn. 6 sierpnia 2019r. karta bez numeracji – akta kontroli ZUS; opinia biegłego k. 209-210; zeznania świadków: M. W., J. P.- G., M. R., M. J., S. J., Z. R., J. K., T. B. E. N., M. P., M. S. e-protokół z rozprawy z dn. 7 stycznia 2020r. od 01:24:26; B. M., J. T., D. K. e-protokół z dn. 10 lutego 2020r.)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie Dz.U. z 2020r., poz. 266) obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają pracownicy, czyli osoby fizyczne pozostające w stosunku pracy, w okresie od nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania.

Stosownie do art. 22 Kodeksu pracy, przez stosunek pracy należy rozumieć sytuację, w której określona osoba zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca w zamian za pracę zobowiązuje się świadczyć na rzecz pracownika wynagrodzenie.

Artykuł 22 kp określa więc podstawowe cechy charakterystyczne stosunku pracy i zarazem jego podstawowy cel społeczno-gospodarczy. Jest to relacja prawna między pracownikiem, a pracodawcą, której główną treść stanowi zobowiązanie się pracownika do ciągłego, osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem (w warunkach organizacyjnego podporządkowania), a pracodawcy do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Przy czym z uwagi na fakt, iż stosunek pracy jest stosunkiem zobowiązaniowym uzewnętrzniającym wolę umawiających się stron, po stronie pracownika musi istnieć chęć świadczenia pracy oraz możliwość jej świadczenia, a po stronie pracodawcy potrzeba zatrudnienia i korzystania z pracy za wynagrodzeniem. W każdej sytuacji tego rodzaju szczegółowego wyjaśnienia wymaga, czy pomiędzy stronami nastąpiło nawiązanie stosunku pracy, rezultatem czego będzie skutek wynikający z systemu prawa ubezpieczeń społecznych w postaci podlegania pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu, czy też zgłoszenie do ubezpieczenia ma charakter fikcyjny, a to z tej przyczyny, że pomimo zawartej umowy o pracę nie nastąpiło nawiązanie stosunku pracy.

W tym miejscu podkreślić należy, że choć ustawodawca wprowadził zasadę swobody zawierania umów, to jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma prawo ocenić sporządzoną umowę o pracę i uznać ją za pozorną lub niezgodną z prawem w całości lub w części, co ma skutki dla ubezpieczonego w zakresie istnienia podstawy ubezpieczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego sygn. akt III UK 200/04). Podkreślić również należy, że rzeczą przedsiębiorcy jest zatrudnianie pracowników dla realizacji celów gospodarczych danej działalności i okoliczności te nie są obojętne dla organu rentowego, gdy ciężar utrzymania ubezpieczonego przerzucany jest na fundusze publiczne (por. wyrok SN z dnia 25 stycznia 2005r., II UKN 141/04, OSNC 2005r., Nr 15 /235).

Również w postępowaniu przed sądem dopuszczalne jest więc badanie charakteru prawnego łączącego strony stosunku prawnego i sąd ma obowiązek ustalić, czy dane postanowienia umowne i okoliczności związane z jej wykonywaniem nie wskazują, że strony
zawierając umowę nie wykroczyły poza granice swobody kontraktowej wyznaczonej przez art. 353 ¹ kc.

Zważyć dalej należy, że pozorność czynności prawnej i zawarcie umowy w celu obejścia prawa, stanowią dwa różne pojęcia prawne. Inne są przesłanki nieważności bezwzględnej czynności prawnej dokonanej dla pozoru, aniżeli z powodu obejścia prawa.

Na gruncie podlegania ubezpieczeniom społecznym w związku z nawiązaniem stosunku pracy orzecznictwo wskazuje, że umowę o pracę uważa się za zawartą dla pozoru, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie z jej pracy korzystać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005r., II UK 321/04, OSNP 2006/11-12/190). Do zawarcia umowy o pracę stosuje się bowiem odpowiednio na podstawie odesłania zawartego w art. 300 kp przepisy części ogólnej Kodeksu cywilnego, odnoszące się wad oświadczenia woli (art. 82-88 kc). Zgodnie z art. 83 § 1 zd. 1 kc nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Art. 83 kc charakteryzuje czynność prawną pozorną przez wskazanie trzech jej elementów, które muszą wystąpić łącznie: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę w każdym wypadku nie chce, aby powstały skutki prawne, które zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych, albo też chce wywołać inne, niż wynikałoby ze złożonego przez nią oświadczenia woli (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 11 stycznia 2007r., sygn. akt III AUa 2565/06). Za pozorną umowę o pracę nie można więc uznać takiej umowy, która w rzeczywistości była wykonywana, tj. w ramach której pracownik faktycznie świadczy na rzecz pracodawcy pracę dobrowolnie podporządkowaną.

Z kolei czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z punktu widzenia formalnego nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do osiągnięcia celu, który jest przez nią zakazany (art. 58 kc). Do nawiązania stosunku pracy dochodzi poprzez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez pracodawcę i pracownika, niezależnie od jego podstawy prawnej – art. 11 kp. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych zawartą umową, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za świadczenie pracy.

Czynnością podjętą w celu obejścia ustawy jest więc tylko taka czynność, która zmierza do osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Stąd też zawarcie umowy o pracę nawet tylko w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie może być zakwalifikowane jako obejście prawa. Naturalne, całkowicie zgodne z porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego jest dążenie stron umowy o pracę do tego, aby pracownik z tytułu pracowniczego statusu uzyskiwał przewidziane w prawie o ubezpieczeniach społecznych prawa i świadczenia. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 października 2005r., w sprawie I UK 32/05, wskazał, że zawierając umowę o pracę strony kierują się różnymi motywami indywidualnymi (tak też SN w wyroku z dnia 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192). Sam fakt, iż zawierając umowę o pracę strony kierują się wyłącznie objęciem pracownika ubezpieczeniem społecznym, nie może skutkować nieważnością takiej umowy, jednakże umowa taka musi być realizowana.

Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść, gdy zgłoszenie do ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem. Wobec tego warunkiem pracowniczego ubezpieczenia społecznego jest istnienie faktycznego stosunku pracy, a o ważności stosunku pracy świadczy to, czy oświadczenie woli zawarte w umowie pracy nie zawierają wad, które powodowały by ich nieważność bądź bezskuteczność. Z powyższych względów na istnienie stosunku pracy nie składa się tylko zawarcie umowy o pracę, ale przede wszystkim zamiar stron oraz faktyczne wykonywanie określonej pracy, na warunkach wynikających z umowy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu, o ile wątpliwości pozwanego co do faktycznego zamiaru stron umowy były uzasadnione na etapie postępowania toczącego się przed pozwanym, to jednak sądowe postępowanie kontrolne pozwoliło rozwiać te wątpliwości i uznać, że wolą ubezpieczonej i płatnika nie tylko było zawarcie umowy o pracę, lecz również faktyczne jej realizowanie.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że płatnik zadbał o większość formalnych warunków towarzyszących nawiązaniu stosunku pracy ze skarżącą (spisanie umowy o pracę, zgłoszenie do ubezpieczeń, uzyskanie zaświadczenia o przeszkoleniu w zakresie BHP czy też poświadczanie przez skarżącą obecności w pracy na lisach obecności). Sąd oczywiście nie neguje, że powyższe nie jest jeszcze wystarczające do uznania, że czynności świadczone przez skarżącą na rzecz M. M., były czynnościami wykonywanymi w ramach stosunku pracy. Niemniej jednak, w ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowiodło zarówno potrzeby zatrudnienia skarżącej u płatnika, jak i faktycznego wykonywania powierzonych jej obowiązków.

Należy mieć na względzie, że racjonalny pracodawca zatrudnia pracownika dlatego, że potrzebuje w swoim zakładzie pracy siły roboczej. U źródła każdej umowy o pracę leży przyczyna w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno-organizacyjnymi konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Pracodawca kieruje się własną potrzebą gospodarczą oraz możliwościami finansowymi zatrudnienia pracownika i przy prawidłowym, ważnym stosunku pracy wyłącznie powyższe przesłanki są sprawczym czynnikiem zatrudnienia.

W ocenie Sądu przedstawione przez płatnika składek przesłanki leżące u podstaw decyzji o zatrudnieniu skarżącej, należy ocenić jako racjonalne. Firma skarżącego rozwijała się, skarżący nabył nieruchomość, w której po przeprowadzeniu remontu zlokalizował sklep firmowy. Tam też w końcu pojawiło się pomieszczenie biurowe. Wcześniej żona skarżącego dokumenty księgowe musiała rozliczać w domu, a więc poza godzinami otwarcia sklepu. Biorąc zaś pod uwagę, że skarżąca w październiku 2018r. podjęła naukę w celu zdobycia zawodu technika rachunkowości, za wiarygodne należy uznać twierdzenia skarżącego, jak i jego żony przesłuchanej w charakterze świadka, że chcieli oni przygotować córkę do podjęcia pracy w firmie skarżącego, jak również, że w przyszłości chcieliby, aby ich córka przejęła prowadzenie rodzinnej firmy, co zresztą znalazło odzwierciedlenie w zeznaniach przesłuchanego w sprawie świadka M. R., który potwierdził, że w lutym 2019r. żona skarżącego informowała go, że ubezpieczona przejmie w przyszłości firmę skarżącego. Tym samym, w ocenie Sądu, płatnik posiadał realną potrzebę stworzenia stanowiska administracyjno-biurowego w firmie. Nie budzi również zdziwienia, że postanowił zatrudnić na nim swoją córkę, skoro jest to osoba, którą niewątpliwie darzy dużym zaufaniem i, jak wyżej wskazano, z którą wiąże przyszłość firmy.

Całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w ocenie Sądu, dowodzi również, że skarżąca faktycznie świadczyła pracę na rzecz płatnika, a płatnik korzystał z efektów tej pracy. Przesłuchani w sprawie świadkowie zgodnie zeznali, że widzieli skarżącą zarówno w lutym, jak i w marcu 2019r. w sklepie płatnika podczas wykonywania przez nią między
innymi prac biurowych oraz przy wykładaniu towaru. Dodatkowo świadek M. P.,
zatrudniona na stanowisku sprzedawcy w sklepie skarżącego, nie tylko opisała dokładnie, jakie czynności były wykonywane przez ubezpieczoną, lecz z zeznań jej wynikało jednoznacznie, że skarżąca wykonywała polecenia płatnika, który nadzorował jej pracę. Również świadek D. K. opisał szczegółowo czynności wykonywane przez skarżącą, potwierdzając wcześniejsze wyjaśnienia ubezpieczonej oraz płatnika w tym zakresie. Z kolei świadkowie M. W. i J. P.-G. potwierdzili, że skarżąca uczestniczyła w szkoleniach produktowych organizowanych przez firmę (...), której produkty sprzedawane są w sklepie skarżącego.

Sąd nie miał podstaw, by zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków odmówić wiarygodności. Zeznania te były spójne, niesprzeczne, złożone w sposób spontaniczny i korelowały z wyjaśnieniami skarżących. Jedynie zeznania świadka S. J. należało ocenić jako nieposiadające wartości dowodowej, gdyż świadek nie potrafiła wskazać żadnych okoliczności związanych z zatrudnieniem ubezpieczonej u płatnika. Nadto zważyć należy, że świadkowie, poza przesłuchaną żoną płatnika, są osobami obcymi dla skarżących, nie łączą ich z nimi stosunki koleżeńskie, które mogłyby uzasadniać podejrzenie chęci pomocy w uzyskaniu korzystnego dla skarżącej rozstrzygnięcia. Pozwany organ rentowy nie naprowadził żadnych kontrdowodów, które skutecznie mogłyby podważyć wartość dowodową zeznań ww. świadków. Okoliczność zaś, że skarżąca była również wcześniej widywana w sklepie płatnika, nie może przesądzać o uznaniu jej pracy od (...). za pracę świadczoną w ramach pomocy rodzinnej. Od tego momentu pracę skarżąca wykonywała bowiem w sposób stały, w reżimie pracowniczym i pod nadzorem płatnika – w oparciu o zawartą umowę o pracę. Wcześniej zaś były to jedynie czynności wykonywane okazjonalnie, które faktycznie można było traktować jako pomoc rodzinną.

Reasumując, skarżący wykazał potrzebę zatrudnienia skarżącej celem odciążania żony płatnika, to, że skarżąca świadczyła pracę pod kierownictwem ojca, w warunkach reżimu pracowniczego, zaś skarżący korzystał z tej pracy. Skoro zaś zawarta pomiędzy skarżącymi umowa o pracę z dnia (...). nie była dotknięta nieważnością ze względu na pozorność, winna wywoływać skutki w sferze ubezpieczeń społecznych. Z tych też względów P. K. z tytułu zatrudnienia u płatnika T. M. M. podlega ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu.

Okoliczność uzgodnienia przez skarżących wynagrodzenia relatywnie wysokiego w porównaniu do wynagrodzenia innych pracowników płatnika może być przedmiotem odrębnego postępowania.

W świetle powyższego Sąd, stosownie do art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w pkt I. wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc, art. 99 kpc i art. 105 § 1 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018r., poz. 265; pkt II. wyroku).