Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IC 73/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sek. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2020 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko P. C. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od P. C. (1) na rzecz (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. 109.196,53 zł (sto dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od P. C. (1) na rzecz (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. 10.877 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt IC 73/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 6 grudnia 2019 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od P. C. (1) 109.196,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie strona powodowa wskazała, że dochodzona kwota obejmuje wierzytelność z tytułu umowy kredytowej nr (...) z dnia 13 czerwca 2014 roku, która z uwagi na niewywiązywania się przez pozwanego z jej postanowień została przez powoda skutecznie wypowiedziana.

Postanowieniem z dnia 19 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy w Lublin - Zachód w L. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

Nakazem zapłaty z dnia 12 maja 2020 r. wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Okręgowy w Sieradzu uwzględnił powództwo w całości.

Od powyższego nakazu, sprzeciw w ustawowym terminie wniósł pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od przeciwnika zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W złożonym przez siebie środku odwoławczym skarżący podniósł zarzuty: nieudowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości oraz przedwczesności powództwa z uwagi na nieskuteczność wypowiedzenia przez bank umowy kredytu.

W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie, przy czym pozwany w kolejnym piśmie procesowym podniósł dodatkowy zarzut tj. nieprzekazania mu kwoty kredytu przez bank.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 13 czerwca 2014 roku P. C. (1) zawarł za pośrednictwem (...) S.A. reprezentowanego przez A. J. (1) z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...). Umowa została zawarta pod warunkiem zawieszającym – wydania przez bank pozytywnej decyzji kredytowej (§1.5) przy czym uruchomienie środków na rzecz kredytobiorcy było jednoznaczne z podjęciem pozytywnej decyzji kredytowej (§1.6). Kwota udzielonego kredytu oddana do dyspozycji klienta miała wynosić 141.475,53 zł w tym całkowita kwota kredytu - 132.987 zł oraz opłata przygotowawcza – 8.488,53 zł. Kredyt w zakresie kwoty 3.200 zł miał być przeznaczony na cele konsumpcyjne klienta, a w zakresie kwoty 129.787 zł na spłatę zobowiązań P. C. (1) z tytułu kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) udzielonego przez A. Bank (§1.1 umowy). Całkowite zobowiązanie pozwanego, które łącznie z odsetkami umownymi oraz opłatą przygotowawczą na dzień zawarcia umowy wynosiło 284.485,58 zł (§5.2) miało zostać spłacone w 120 miesięcznych równych ratach kapitałowo-odsetkowych płatnych do 12 dnia każdego miesiąca (§1.4) zgodnie z harmonogramem spłat (§4.1). Oprocentowanie kredytu miało być liczone według zmiennej stopy procentowej stanowiącej sumę stawki WIBOR3M i stałej marży w wysokości 13,31% (§2.1.2.). Zmiana stopy oprocentowania wpływała na wielkość zadłużenia i wysokość należnych odsetek. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 16% (§2.3). Bank miał prawo obciążyć pozwanego kosztami monitów i innych działań windykacyjnych według obowiązującej Taryfy Opłat i Prowizji (§6.3). W razie powstania zaległości w spłacie kredytu spowodowanych brakiem spłaty rat lub spłaty w kwotach niższych niż określono w harmonogramie, bank miał prawo naliczyć odsetki karne od zadłużenia przeterminowanego od dnia następnego po upływie daty wymagalności spłaty raty do dnia poprzedzającego jej zapłatę (§3.2.3). Oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego było zmienne i równe czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP lecz nie wyższe od wysokości odsetek maksymalnych i na dzień zawarcia umowy wynosiło 16% (§3.4.5.). W razie opóźnienia z zapłatą dwóch kolejnych rat kredytu bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy pod warunkiem uprzedniego wezwania kredytobiorcy na piśmie do zapłaty i braku uregulowania zaległości w terminie 7 dni od daty odbioru wezwania (§9.3 umowy). Od dnia następnego po wypowiedzeniu całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu stawało się wymagalne i traktowane jako zadłużenie przeterminowane.

Dowód: umowa kredytu (k.38-39v), pełnomocnictwo dla A. J. (k.125);

Kredyt został uruchomiony zgodnie z dyspozycją pozwanego. Kwota 129.787 zł została przez powoda przelana na rachunek w A. Banku (...) w poczet zadłużenia pozwanego z tytułu kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) zaś kwota 3.200 zł została przelana na rachunek nr (...) w Banku (...) S.A.

Dowód: dyspozycja uruchomienia kredytu (k.59); historia rachunku kredytowego (k.60);

Początkowo pozwany wywiązywał się z przyjętego na siebie zobowiązania. Tym nie mniej od lutego 2019 roku zaprzestał dokonywania regularnych płatności i od tego czasu na jego rachunku zaczęło rosnąć zadłużenie (zaległość). W dniu 24 lipca 2019r. P. C. (1) dokonał na poczet umowy ostatniej wpłaty w kwocie 2.000 zł. Na dzień 26 lipca 2019r. jego zadłużenie wynosiło 3.071,92 zł z tytułu kapitału oraz 2.288,04 zł z tytułu odsetek umownych i dwukrotnie przekraczało wysokość miesięcznej raty kredytu (1.872,46 zł). W związku z powyższym bank pismem z dnia 26 sierpnia 2019 roku sygnowanym przez dyrektora W. D. (1) wezwał pozwanego do zapłaty zaległych rat w kwocie 5.421,37 zł w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie powód poinformował kredytobiorcę o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wobec braku jakiejkolwiek reakcji ze strony pozwanego bank pismem z dnia 25 września 2019 roku sygnowanym przez D. L. (1) wypowiedział mu umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Jednocześnie we wskazanym piśmie bank poinformował pozwanego, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach.

Dowód: umowa kredytu (k.38-39); historia rachunku kredytowego (k.64-102v); ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki poleconej (k.36-37); wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem nadania przesyłki poleconej (k.34-35); pełnomocnictwo dla W. D. (k. 128-128v); pełnomocnictwo dla D. L. (k.126)

Pozwany w zakreślonym przez bank 30 dniowym terminie nie uregulował zaległości i nie doprowadził do bezskuteczności wypowiedzenia umowy. W konsekwencji cały niespłacony kredyt stał się z upływem w/w terminu natychmiast wymagalny. Według zapisów w księgach bankowych powoda na dzień 6 grudnia 2019r. zobowiązanie pozwanego wynosiło łącznie 109.196,53 zł w tym 103.076,34 zł z tytułu kapitału, 5.341,04 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych do dnia wypowiedzenia umowy, 765,45 zł z tytułu odsetek karnych oraz 13,70 zł z tytułu kosztów wezwań i monitów

Dowód: wyciąg z ksiąg banku (k.31).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych przedłożonych prze stronę powodową oraz okoliczności przytoczonych przez strony w treści złożonych pism procesowych które to dokumenty sąd uznał za wiarygodne wobec braku dowodów przeciwnych.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na częściowe uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (tj. Dz.U.2019.2357) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Jak wynika z poczynionych powyżej ustaleń faktycznych pozwany w zawarł z powodem umowę kredytu na podstawie której uzyskał od niego środki pieniężne w kwocie 141.475,53 zł w tym 3.200 zł na potrzeby własne, 129.787 zł na spłatę wcześniejszych zobowiązań kredytowych, 8..488,53 zł na sfinansowanie opłaty przygotowawczej. Zobowiązanie pozwanego, które łącznie z odsetkami umownymi wynosiło na dzień zawarcia umowy 284.485,58 zł miało zostać spłacone w 120 miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych.

Jako chybiony sąd uznał zarzut braku umocowania osób działających na rzecz banku do składania w jego imieniu oświadczeń wiedzy i woli. W nadesłanej do akt dokumentacji (k. 120 -128v) bank przedłożył bowiem pełnomocnictwa dla osób, które w jego imieniu zawierały umowę kredytową oraz dokonywały czynności w zakresie jej późniejszej obsługi. Dokumenty te potwierdzają prawidłowość i skuteczność działań w/w osób w imieniu i na rzecz powoda.

Jako nieprawdziwy sąd uznał zarzut niewykonania przez bank umowy kredytu. W świetle przedstawionych przez powoda dowodów stwierdzających przelanie środków z kredytu na rachunki wskazane przez pozwanego w dyspozycji jego uruchomienia, oraz mając na względzie fakt, że do końca 2018 roku tj. przez trzy i pół roku kredyt był przez pozwanego regularnie spłacany, podniesiony w sprawie zarzut jawi sią jako gołosłowny. Pozwany na jego poparcie nie przedstawił żadnych dowodów. W szczególności nie przedstawił zaświadczenia bankowego dotyczącego spłaty kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) z którego wynikałoby, że kredyt ten nie został zamknięty z dniem 13 czerwca 2014 r. w wyniku przelania na rachunek nr (...) przez powoda kwoty 129.787 zł.

Jako chybiony sąd uznał zarzut nieistnienia zobowiązania oraz przedwczesności powództwa z uwagi na nieskuteczność wypowiedzenia przez bank umowy kredytu. Jak wynika z twierdzeń strony powodowej i przedłożonych przez nią dokumentów wobec których pozwany nie przedstawił żadnych przeciwdowodów, kredytobiorca początkowo spłacał kredyt po czym od lipca 2019r. definitywnie zaprzestał dalszych spłat. Z uwagi na brak spłat i powstałą zaległości w wysokości dwukrotności miesięcznych rat bank, po uprzednim wezwaniu pozwanego do zapłaty zaległych rat, na podstawie §9.3 umowy umowy pismem z dnia 25 września 2019 roku doręczonym pozwanemu w trybie art. 61 §1 k.c. w dniu 15 października 2019r., skutecznie wypowiedział umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności z upływem okresu wypowiedzenia. Zobowiązanie P. C. (1) polegało na spełnianiu w ustalonych terminach określonego w umowie świadczenia pieniężnego. W braku odmiennej woli stron, jedynie uczynienie przez pozwanego zadość temu obowiązkowi mogło być oceniane jako wykonanie zobowiązania. Ponieważ pozwany od dnia 26 lipca 2019r. pozostawał w opóźnieniu z zapłatą co najmniej dwóch rat bank miał prawo wypowiedzieć mu umowę kredytu. Uczynił to po uprzednim trzykrotnym wezwaniu go do zapłaty zaległości (k.36,61,62) dodatkowo informując w wezwaniu z dnia 26 sierpnia 2019r. o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zobowiązania. Bank dochował zatem procedury upominawczej wynikającej z umowy oraz przepisów art. 75c Prawa bankowego.

Bez znaczenia dla skuteczności wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy pozostaje to, czy podpisy osób na dokumentach zawierających w/w oświadczenia zostały złożone własnoręcznie czy w postaci faksymile. Zgodnie z umową wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy powinno nastąpić na piśmie (§9.3). Tym nie mniej ponieważ umowa nie określiła skutków prawnych niedochowania w/w formy z mocy art. 76 in fine k.c. w zw. z art. 74 § 1 k.c. należy uznać, że forma ta została zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych. W konsekwencji w sporze nie jest dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub przesłuchania stron na fakt dokonania tej czynności (art. 74 § 1 k.c.). Tym nie mniej powyższy zakaz nie obejmuje innych sposobów dowodzenia dokonania tej czynności. W szczególności poprzez przedłożenie dowodu z dokumentu zawierającego tekst umożliwiający ustalenie jego wystawcy (art. 243 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c.). Tego rodzaju dowód odpowiada dokumentowej formie czynności prawnej (art. 77 2 k.c.) do zachowania której wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Bez wątpienia zatem, nawet jeśli przedłożone do akt sprawy dokumenty stanowią kserokopię dokumentów opatrzonych podpisem mechanicznym a nie własnoręcznym, to z uwagi na zastrzeżoną dla ich dokonania formę pisemną ad probationem czynności nimi stwierdzone nie są nieważne i pozostają skuteczne a ich dokonanie mogło być w świetle art. 74 § 1 k.c. udowodnione dokumentem umożliwiającym ustalenie osoby składającej oświadczenie (art. 243 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c.).

Bez znaczenia dla skuteczności złożonego wypowiedzenia pozostaje okoliczność zamieszczenia w jego treści zastrzeżenia, zgodnie z którym w przypadku uregulowania przez pozwanego w terminie 30 dni od otrzymania wezwania zaległej kwoty 7.332,33 zł + 8,50 zł pismo nie wywołałoby żadnych skutków prawnych. Należy zauważyć, że tego rodzaju zastrzeżenie uzależniające ustanie skutków prawnych oświadczenia woli od określonego zachowania pozwanego, nie stanowi czystego warunku rozwiązującego w rozumieniu art. 89 k.c. lecz tzw. warunek potestatywny, czyli uzależniający skutki czynności od zachowania drugiej strony umowy. Skuteczność oświadczenia banku nie została zatem powiązana ze zdarzeniem przyszłym i niepewnym na istnienie którego strony mają żadnego wpływu, lecz ze zdarzeniem przyszłym i niepewnym, którego zaistnienie jest uzależnione wyłącznie od woli obowiązanego. W konsekwencji złożone przez bank oświadczenie nie mogło wprowadzać po stronie pozwanego jako konsumenta niepewności co do dalszego istnienia stosunku prawnego, skoro dalsze trwanie umowy było uzależnione wyłącznie od jego zachowania, polegającego na spełnieniu w terminie 30 dni na rzecz banku świadczenia pieniężnego w kwocie 7.332,33 zł + 8,50 zł. P. C. otrzymując oświadczenie banku wiedział dokładnie, że w przypadku nieuregulowania zaległej kwoty, umowa kredytu ulegnie rozwiązaniu z upływem 30 dni. W tym stanie rzeczy nie sposób uznać, że złożone przez bank oświadczenie o wypowiedzeniu umowy miało charakter niejednoznaczny i mogło wzbudzać u pozwanego wątpliwości co do dalszego trwania umowy, a tym samym jako nie spełniające kryteriów wypowiedzenia określonych w art. 75 Prawa bankowego było nieskuteczne. Z powyższych względów sąd uznał, że zamieszczenie w wypowiedzeniu umowy kredytu warunku potestatywnego, zależnego wyłącznie od zachowania kredytobiorcy, nie wpływa na skuteczność tego wypowiedzenia w świetle art. 75 Prawa bankowego (por. wyrok S.A. w Łodzi z dnia 10.10.2018r. w sprawie IAGa 215/18; wyrok S.A. w Gdańsku z dnia 9.09.2019r. w sprawie VACa 265/19).

Powód w sposób dorozumiany ponownie zażądał od pozwanego spłaty całej należności wytaczając niniejsze powództwo. P. C. nie podjął spłaty zobowiązań ani w odpowiedzi na pismo banku ani też w odpowiedzi na wydany nakaz zapłaty. W tym stanie rzeczy nie sposób bronić tezy, że pomimo rażącego i uporczywego niewykonywania przez pozwanego zobowiązań z umowy kredytu umowa ta nadal wiąże strony. Pozwany nie realizując jej postanowień w sposób dorozumiany wyraził wolę zakończenia łączącego strony stosunku prawnego.

Jako chybiony sąd uznał zarzut nieudowodnienia roszczenia. Pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedstawił żadnych dowodów na to, że zobowiązanie z umowy kredytu w części objętej żądaniem pozwu wykonał w całości lub w części, choć zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. zobowiązany był udowodnić fakty z których wywodzi skutki prawne. P. C. (1) winien zatem udowodnić fakt nieistnienia lub wykonania zobowiązania w zakresie objętym żądaniem pozwu. Należy podkreślić, że powód udowodnił zaciągnięcie w stosunku do niego przez stronę przeciwną zobowiązania pieniężnego w łącznej wysokości 284.485,58 zł oraz to, że pozwany zobowiązał się zwrócić kredyt z odsetkami w umówionym terminie. Dochodzone pozwem roszczenie znajduje zatem oparcie w umowie kredytu. Jeżeli więc pozwany twierdzi, że roszczenie banku nie istnieje lub istnieje w mniejszym zakresie od dochodzonej pozwem to jako dłużnik powinien ten fakt udowodnić. Innymi słowy mówiąc to nie bank lecz kredytobiorca jako dłużnik obowiązany jest przedstawić dowody na to, że zobowiązanie wykonał w zakresie objętym żądaniem banku. Jeżeli natomiast takich dowodów nie przedstawia, nie może skutecznie stawiać zarzutu niewykazania lub nieudowodnienia przez powoda wysokości roszczenia z uwagi na nieprzedstawienie szczegółowego rozliczenia wpłat dokonanych przez pozwanego wspartego dokumentami źródłowymi. Nałożenie na bank tego rodzaju wymogów procesowych stanowiłoby odwrócenie ciężaru dowodu i w istocie prowadziło do niedopuszczalnego przerzucenia na wierzyciela obowiązku udowodnienia wykonania przez dłużnika części zobowiązania a tym samym niewykonania w pozostałej części. Innymi słowy mówiąc to nie wierzyciel ma obowiązek dowodzenia w jakim zakresie dłużnik swego zobowiązania nie wykonał, lecz to dłużnik ma obowiązek wykazania w jakiej części je wykonał. P. C. (1) winien zatem udowodnić fakt wykonania zobowiązania w zakresie objętym żądaniem pozwu lub to, że jej poszczególne postanowienia są nieważne. Wprawdzie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, tym nie mniej nie przedstawił żadnych kontr dowodów do twierdzeń powoda dowodzących tego, że swoje zobowiązanie wykonał w większym zakresie aniżeli wynika to z twierdzeń wierzyciela. Tymczasem pozwany, poza wniesionym sprzeciwem nie przedstawił żadnych kontr dowodów do twierdzeń powoda.

Jak wynika z treści art. 353 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia a dłużnik powinien świadczenie spełnić, zgodnie z treścią zobowiązania. W niniejszej sprawie zobowiązanie pozwanego polega na spełnieniu określonego w umowie świadczenia pieniężnego. W braku odmiennej woli stron, jedynie uczynienie przez pozwanego zadość temu obowiązkowi, może być ocenione jako wykonanie zobowiązania.

Powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, który wprost wskazuje co składało się na dochodzą pozwem kwotę. Dowód ten w powiązaniu z dostarczonymi dodatkowo dowodami w postaci umowy z dnia 13 czerwca 2014r., zestawień operacji na rachunku kredytowym, wezwań do zapłaty oraz wypowiedzeniem umowy uzasadniają twierdzenia powoda, zgodnie z którymi pozwany zaciągnął zobowiązanie którego nie wykonał. Brak było przy tym, wbrew oczekiwaniom pozwanego powodów by odmówić waloru wiarygodności treści zwartych w/w dokumentach. Pozwany podpisując oświadczenia zawarte w umowie potwierdził znajomość jej warunków, a nadto przez szereg lat bez jakiegokolwiek sprzeciwu korzystał ze środków pieniężnych dostarczonych przez bank. Co istotne, pozwany poza prostym zakwestionowaniem dowodów przedłożonych przez powoda, nie zaoferował żadnych dowodów przeciwstawnych, które podważałyby wiarygodność materiału dowodowego strony powodowej i wspierały twierdzenia pozwanego. Nie wykazał tego, by kiedykolwiek w przeszłości kwestionował rzetelność operacji ewidencjonowanych na prowadzonym dla niego przez powoda rachunku bankowym. W tym kontekście należy wskazać, że stanowisko pozwanego w kontekście zgłaszanych zarzutów jest wewnętrznie sprzeczne. Podnosząc bowiem zarzut nie otrzymania świadczenia z umowy jednocześnie zgłasza zarzut braku wymagalności roszczenia i jego przedwczesności. Zarzuty te wzajemnie wykluczają się i wskazują na realizowanie przez pozwanego taktyki procesowej negacji wszelkich twierdzeń pozwu bez odniesienia się do rzeczywiście istniejącego stanu faktycznego.

Skoro zatem strona pozwana kwestionowała walor wiarygodności dokumentów przedłożonych przez powoda poddając wątpliwości istnienie i wymiar zobowiązania, winna przedstawić na tę okoliczność przeciwdowód potwierdzający te twierdzenia albowiem zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. zobowiązana była udowodnić fakty z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Tymczasem pozwany w istocie nie brał aktywnego udziału w postępowaniu dowodowym a swój udział w sprawie ograniczył do zgłoszenia sprzeciwu od wydanego w sprawie nakazu zapłaty. Co więcej, ani on ani ustanowiony w sprawie zawodowy pełnomocnik nie stawili się na rozprawie. W tym stanie rzeczy powinien liczyć się z tym, że rezygnując z aktywnego udziału w kontradyktoryjnym procesie jego twierdzenia mogą zostać przez Sąd pominięte. W piśmie procesowym z dnia 6 sierpnia 2020 roku pozwany nie podał, żadnych nowych okoliczności ponad te które wynikały ze złożonego przez niego sprzeciwu.

W realiach rozpoznawanej sprawy przedstawione przez stronę pozwaną argumenty, mające charakter jedynie polemiczny z oczywistym materiałem dowodowym, odstają od wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie tylko Sądu ale każdego przeciętnego użytkownika instrumentów płatniczych. Notoryjnie znanym jest, że zawierając z bankiem umowę kredytową, kredytobiorca otrzymuje środki pozostawione mu do dyspozycji. Co istotne, pozwany nigdy nie zareagował na otrzymane wezwania do zapłaty. Tymczasem, dla sądu jest oczywiste, że gdyby P. C. rzeczywiście nie otrzymał środków z kredytu od razu zareagowałby na wezwania do zapłaty, kwestionując swoje zobowiązanie. W aktach sprawy takich dokumentów brak, co w świetle doświadczenia życiowego dowodzi tego, że pozwany negując otrzymanie kredytu realizuje jedynie taktykę procesową próbując przedstawić stan rzeczy sprzeczny z rzeczywistością.

Sposób wyliczenia należności został szczegółowo wskazany w uzasadnieniu pozwu pismach procesowych, wyciągu z ksiąg rachunkowych banku oraz historii rachunków bankowych. Treści tych ostatnich dokumentów pozwany nie zakwestionował jakimkolwiek dowodem przeciwnym. Nie przedstawił dowodów na to, że swoje zobowiązanie wykonał w szerszym zakresie aniżeli wynika to z twierdzeń banku. Dochodzona przez bank suma nie przekracza wysokości udzielonego pozwanemu kredytu tj. kwoty 141.475,53 zł. Tak więc bank nie musi przedstawiać żadnych szczegółowych wyliczeń sumy dochodzonej w pozwie albowiem to na pozwanym spoczywa obowiązek dowodzenia jaka cześć z kwoty 141.475,53 zł bankowi się nie należy. Tego rodzaju twierdzeń i wyliczeń pozwany nie przedstawił. Tak wiec mając powyższe na uwadze i opierając się na treści załączonych do pozwu dokumentów sąd uznał powództwo za zasadne w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 109.196,53 zł w tym 103.076,34 zł tytułem niespłaconej należności głównej, 5341,04 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych, 765,45 zł tytułem odsetek karnych oraz 13,70 zł tytułem opłat umownych.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c. sąd zasądził od dochodzonej pozwem należności umowne odsetki za opóźnienie liczone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 6 grudnia 2019 r. tj. od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nie ulega wątpliwości, że we wskazanym dniu pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że pozwany który przegrał proces w całości zobowiązany jest zwrócić powodowi całość kosztów procesu w łącznej kwocie 10.877 zł (opłata – 5.460 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa prawnego – 5.400 zł).