Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI GC 1463/17

WYROK

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Witold Zawisza

Protokolant: stażysta Aleksandra Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2020 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko (...) sp. z o.o. w J.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.267,00 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

Sygn. akt VI GC 1463/17

UZASADNIENIE

Powódka (...)sp. z o.o. w G. wniosła przeciwko pozwanej (...) sp. z o.o. w J. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 5 lipca 2017 r. o zapłatę kwoty 8.439,16 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lipca 2017 r. i kosztów procesu. Podała, że prowadzi działalność w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i dnia 25 lipca 2016 r. zawarła z pozwaną umowę nr (...). Pozwana nie uregulowała swoich zobowiązań wynikających z dokumentu księgowego nr (...). (k. 3-5)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Wskazała, że 2 marca 2016 r. zawarła umowę na dostawę energii z firmą (...) dla firm, która wchodziła w życie od dnia 1 stycznia 2017 r. Do dnia 31 grudnia 2016 r. dostawę energii na jej rzecz świadczył powód (...) sp. z o.o. w G.. Podniosła, że doradca firmy (...) dla firm poinformował, że konieczne jest zawarcie umowy o dystrybucję energii z firmą (...), a powód przesłał do podpisu umowę na sprzedaż energii, a nie jak ustalono umowę na dystrybucję energii, w związku z czym nie zgadza się na zapłatę kary wskazaną przez powoda. (k. 85)

W piśmie z 21 listopada 2018 r. powódka wskazała, że do naliczenia noty obciążeniowej doszło wskutek złożenia wypowiedzenia przez pozwaną w dniu 2 września 2016 r. (data wpływu: 2 września 2016 r.), co było naruszeniem warunków umowy nr (...) i § 2 cennika (...) stanowiącego integralną część umowy. (k. 98)

W piśmie z 8 lipca 2019 r. powódka wskazała, że stosownie do art. 5 ust. 2 p. 1 i 2 ww. ustawy prawo energetyczne w umowie strony uzgodniły m.in. zasady naliczania opłat wynikających z faktur oraz naliczania należności związanych z naruszeniem kontraktu, w tym jego nieprawidłowym rozwiązaniem, sprzecznym z procedurą określoną w warunkach umowy. Wskazała, że domaga się zapłaty należności głównej w kwocie 8.246,00 zł oraz odsetek w kwocie 193,16 zł, stanowiących skapitalizowane odsetki naliczone na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. wyliczone od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. (k. 116-117)

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 25 lipca 2016 r. powódka zawarła z pozwaną umowę kompleksową dostarczania energii elektrycznej o nr (...). Umowę zawarto na czas określony od dnia 1 września 2016 r. do 30 września 2019 r. W § 10 umowy strony ustaliły, że jeżeli pozwana rozwiąże umowę przed upływem okresu jej obowiązywania, powódce przysługiwać będzie opłata jednorazowa w wysokości określonej w Cenniku. W załączniku nr 1 do umowy wskazano grupę taryfową zgodnie z Cennikiem Sprzedawcy: (...). W § 2 pkt 2 Cennika (...)– 3 lata – dla Firmy wskazano, że opłata jednorazowa za wcześniejsze wypowiedzenie umowy bądź cennika obliczana jest zgodnie z zasadami określonymi w § 6 cennika. W § 6 pkt 3 wskazano, że wysokość opłaty jednorazowej jest równa iloczynowi 15 % miesięcznej należności na rzecz powódki za sprzedaż energii, obliczonej jako średnia wartość tej należności ze wszystkich miesięcy od dnia wejścia w Zycie umowy do dnia jej rozwiązania oraz liczy miesięcy, o które zostanie skrócony okres obowiązywania umowy.

Dowód: potwierdzenie zawarcia umowy k. 26, umowa kompleksowa dostarczania energii elektrycznej k. 45-51,załącznik k. 53-55, cennik k. 56-57, wyciąg z taryfy k. 58-61

1 września 2016 r. (...) dla firm S.A. działając w imieniu pozwanej, wypowiedziała umowę kompleksową/umowę sprzedaży energii elektrycznej łączącą ją z powódką z dniem 31 grudnia 2016 r. W wypowiedzeniu wskazano, że w wypadku posiadania przez pozwaną umowy terminowej, termin rozwiązania umowy ulega zmianie na dzień jej zakończenia.

Dowód: wypowiedzenie umowy wraz z pełnomocnictwami k. 15-16, 17

6 kwietnia 2017 r. powódka wystawiła notę obciążeniową z tytułu niedotrzymania warunków Regulaminu Cennika (...), wskazując, że doliczenia dokonano za okres od 1 lutego 2017 r. do 30 września 2019 r. tj. 32 miesiące. Wysokość opłaty ustalono na 8.246 zł

Dowód: nota obciążeniowa k. 27-28

24 maja 2017 r. oraz 1 grudnia 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty 8.246 zł tytułem kary umownej.

Okoliczność bezsporna, potwierdzona dokumentem: wezwania od zapłaty k. 69-70

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które tworzyły spójny i logiczny obraz przedstawiający stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu z art. 6 k.c. i obowiązku dowodzenia swoich twierdzeń zgodnie z art. 232 k.p.c., powódka nie wykazała zasadności i wysokości swojego roszczenia.

W treści pozwu powódka wskazała, że „powód nawiązał stosunek prawny z pozwanym w oparciu o kontrakt oznaczony numerem (...)”, „”w umowie strony uzgodniły m. in. Zasady naliczania opłat wynikających z faktur oraz naliczania należności związanych z naruszaniem kontraktu, w tym z jego nieprawidłowym rozwiązaniem, sprzecznym z procedurą określoną w warunkach umowy”, „na podstawie powołanej umowy powód wystawił następujące dowody księgowe: nr (...) z 23.03.2017r., data wymagalności: 06.04.2017 r. wartość dokumentu księgowego 8246”, „łączna wartość zadłużenia z tytułu ww. dokumentów księgowych wraz z odsetkami ustawowymi obliczonymi na dzień wniesienia powództwa wynosi 8439,16 zł …”, a w dalszych pismach procesowych, pomimo licznych wezwań sądu, jedynie, że: „do naliczenia noty obciążeniowej doszło w związku ze złożeniem wypowiedzenia przez pozwaną w dn. 01.0.2016 r., co było naruszeniem umowy nr (...) i § 2 cennika (...) stanowiącego integralną część umowy”, „domaga się zasądzenia na jego rzecz kwoty należności głównej w wysokości 8.246 zł oraz odsetki w kwocie 193,16 zł ,stanowiące skapitalizowane odsetki naliczone na podstawie art. 481 § 1 k.p.c. wyliczone od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym”.

Powódka dochodziła opłaty za przedwczesne rozwiązanie umowy. Na podstawie twierdzeń powódki nie sposób jednak ustalić, na jakiej podstawie domaga się zapłaty od pozwanej za to przedwczesne rozwiązanie umowy. We wskazywanym przez powódkę § 2 cennika (...) ustalono ceny energii elektrycznej oraz stawki opłat dla poszczególnych grup taryfowych, a w zakresie opłaty jednorazowej za wcześniejsze wypowiedzenie umowy bądź cennika, za wznowienie dostarczania energii elektrycznej, zasady kwalifikacji klientów do grup taryfowych odsyłają do dalszych części cennika i innych dokumentów. Nie jest natomiast zadaniem ani sądu ani strony pozwanej odnajdywanie kolejnych regulacji, które powódka „mogła mieć na myśli”.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie na podstawie przedłożonych dokumentów poczynione zostały niejako z urzędu, przekraczając tezy dowodowe wskazane przez powódkę, która zmierzała do wykazania jedynie „istnienia stosunku prawnego”, i „prób polubownego zakończenia sprawy”, gdzie istnienie stosunku prawnego było bezsporne, zaś próby polubownego zakończenia sprawy były w sprawie nieistotne.

Uzasadnienia wymagała podstawa roszczeń powódki - a to nigdy nie nastąpiło pomimo wielokrotnych wezwań Sądu, a nawet zawieszenia postępowania z tej przyczyny.

Powódka nie wskazywała, ani tym bardziej nie uzasadniła , że dochodzona należność stanowi wynagrodzenie za jakąś usługę czy produkt. Ostatecznie powódka nie wykazała ani nawet nie uzasadniła podstawy prawnej „miesięcznej należności za sprzedaż energii, obliczonej jako średnia wartość tej należności ze wszystkich miesięcy od dnia wejścia w życie umowy do dnia jej rozwiązania” bądź „średniej wartości zadeklarowanej przez pozwaną wysokości miesięcznego zużycia energii elektrycznej” .

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powódka jest obowiązana do zwrotu na rzecz pozwanej kwoty 2.367,00 zł, na którą składają się: kwota 1.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 100,00 zł tytułem opłaty od zażalenia oraz kwota 450,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

Na marginesie należny wskazać, że z dużą doza prawdopodobieństwa powództwo nie zasługiwałoby na uwzględnienie nawet gdyby powódka należycie uzasadniła swoje roszczenie. Zgodnie z art. 5 pkt 1, 2 i 3 ustawy prawo energetyczne dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się (…) na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się również na podstawie umowy kompleksowej zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii. Natomiast, zgodnie z art. 535. § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody (art. 555 k.c.). Zobowiązanie pozwanej miało więc charakter bezsprzecznie pieniężny, jako że zobowiązała się ona do zapłaty umówionej ceny za dostarczoną energię elektryczną.

Prawo energetyczne nie przewiduje możliwości naliczana kar umownych czy innych świadczeń o podobnym charakterze za przedwczesne rozwiązanie umowy. Zatem gdyby zostało sprecyzowane roszczenia powódki należałoby badać w oparciu o przepis art. 483 § 1 k.c., zgodnie z którym można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Za ugruntowany należy uznać pogląd, zgodnie z którym nie jest dopuszczalne zastrzeżenie kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy z powodu niewykonania zobowiązania o charakterze pieniężnym. Jak wskazał SN w uchwale z dnia 20 listopada 2019 r., sygn. III CZP 3/19 „ Nie jest dopuszczalne zastrzeżenie kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy z powodu niewykonania zobowiązania o charakterze pieniężnym”. Powódka nie mogła zatem żądać kary umownej (a tak określono naliczoną opłatę w wezwaniu do zapłaty (k. 70), wskazuje na to również charakter należności), z powodu odstąpienia przez pozwaną od zawartej umowy.

R., dnia 10 listopada 2020 r.