Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2020 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W. (1)

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) tytułem zadośćuczynienia kwotę 24.000,00 ( dwadzieścia cztery tysiące ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) tytułem odszkodowania kwotę 1.313,32 ( jeden tysiąc trzysta trzynaście 32/100 ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

3.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) tytułem odszkodowania za poniesione koszty opieki kwotę 3.000,00 ( trzy tysiące ) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty,

4.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

5.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) kwotę 1.637,00 ( jeden tysiąc sześćset trzydzieści siedem ) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu,

6.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1.395,00 ( jeden tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt pięć ) zł tytułem części opłaty sądowej od uiszczenia, której strona powodowa była zwolniona oraz kwotę 868,50 (osiemset sześćdziesiąt osiem 50/100) zł tytułem zwrotu obciążającej go części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 61/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 01 marca 2019 r. pełnomocnik powoda M. W. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. kwoty 85.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 09 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 8.104,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.400 zł od dnia 09 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 5.701,14 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto strona powodowa wniosła o ustalenie, że strona pozwana będzie ponosiła odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 02 października 2016 r., które mogą objawić się u powoda w przyszłości oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.417 zł, (pozew k. 3-11).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie złożonego powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów według norm przepisanych, (odpowiedź na pozew k. 76-77).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 02 października 2016 r. w miejscowości K. doszło wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowanym został M. W. (1). Przyczyną wypadku było zachowanie kierującego samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) A. W.. Sprawca wypadku wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 11 grudnia 2017r. sygn. akt II K 439/17 został uznany winnym spowodowania wypadku. Wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2018r. w sprawie sygn. akt II Ka 49/18 Sąd Okręgowy w Sieradzu po rozpoznaniu apelacji od wyroku Sądu Rejonowego utrzymał go w mocy w całości. Sprawca wypadku w dacie jego zaistnienia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, (dowód: zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:03:00-00:27:33 w zw. z k. 91-92, zeznania świadka K. W.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:32:50-00:53:37 w zw. z k. 92-92v, zeznania świadka M. W. (2)- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:53:37-01:10:18 w zw. z k. 92v-93, zeznania świadka Ł. A.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 01:10:18-01:18:23 w zw. z k. 93-93v, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 14 grudnia 2020 r. 00:07:13-00:29:50 w zw. z k. 205v-206).

W wyniku wypadku powód doznał licznych obrażeń ciała w postaci: wieloodłamowego złamania trzonu kości udowej po stronie lewej z przemieszczeniem, złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, rany wargi dolnej, krwiaka stawu kolanowego, ogólnego potłuczenia ciała. Po wypadku powoda przewieziona na Oddział Ratunkowy S. w K., gdzie wykonano powodowi szereg badań diagnostycznych w tym RTG czaszki, kręgosłupa L-S, klatki piersiowej oraz uda. W dniu 05 października 2016r. powodowi przeprowadzono operacyjny zabieg zespolenia gwoździem śródszpikowym „F" oraz zespolenia kostki przyśrodkowej dwoma śrubami A.O. W dniu 16 października 2016 r. wykonano u powoda punkcję stawu kolanowego i usunięto krew. W dniu 17 października 2016 r. powód został wypisany do domu z zaleceniami stosowania diety podstawowej, przeprowadzenia rehabilitacji, kontroli w (...) oraz stosowania leków i kompresoterapii. Po opuszczeniu szpitala powód miał zagipsowaną nogę, poruszał się o kulach, co sprawiało że nawet do najprostszych czynności potrzebował pomocy najbliższych. Powód zgodnie z zaleceniami lekarskimi korzystał następnie z pomocy lekarzy specjalistów, otrzymał również skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, (dowód: dokumentacja medyczna powoda k. 20-32, materiał fotograficzny k. 33-40, faktury i rachunki k. 56-58, 60-61, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:03:00-00:27:33 w zw. z k. 91-92, zeznania świadka K. W.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:32:50-00:53:37 w zw. z k. 92-92v, zeznania świadka M. W. (2)- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:53:37-01:10:18 w zw. z k. 92v-93, zeznania świadka Ł. A.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 01:10:18-01:18:23 w zw. z k. 93-93v, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 14 grudnia 2020 r. 00:07:13-00:29:50 w zw. z k. 205v-206).

Pomimo podjętego leczenia, powód do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości związane z urazami doznanymi wskutek wypadku i skarży się na dolegliwości bólowe: kończyny dolnej lewej, bóle pleców, jest rozdrażniony i apatyczny. Powód ma problemy z chodzeniem, nie ma możliwości uprawiania jakiegokolwiek sportu, nie może jeździć na nartach, na rowerze nie może biegać i chodzić po górach, męczy go dłuższy spacer (dowód: zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:03:00-00:27:33 w zw. z k. 91-92, zeznania świadka K. W.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:32:50-00:53:37 w zw. z k. 92-92v, zeznania świadka M. W. (2)- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 00:53:37-01:10:18 w zw. z k. 92v-93, zeznania świadka Ł. A.- protokół rozprawy z dnia 23 maja 2019 r. 01:10:18-01:18:23 w zw. z k. 93-93v, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 14 grudnia 2020 r. 00:07:13-00:29:50 w zw. z k. 205v-206).

W toku prowadzonego postępowania Sąd przeprowadził dowody z opinii biegłych różnych specjalności celem ustalenia skutków wypadku na stan zdrowia powoda i jego funkcjonowanie.

Biegły ortopeda w treści swojej opinii stwierdził, że uszczerbek na zdrowiu jakiego powód doznał w wyniku obrażeń narządu ruchu na skutek urazów w wypadku w dniu 02 października 2016 roku wynosi 20 % i ma charakter stały. Biegły wskazał, że powód wymagał opieki osób trzecich przez okres 8 tygodni po 5 godzin dziennie. Biegły wskazał, że na tym etapie postępowania nie można odpowiedzieć na pytania dotyczące negatywnych skutków zdrowotnych powoda w przyszłości w następstwie obrażeń narządu ruchu, ale obrażenia te mogą jednak powodować w odległej przyszłości wtórne zmiany zwyrodnieniowe w narządzie ruchu. Osłabienie układu mięśniowego uszkodzonych elementów narządów ruchu wynika z długiego okresu ich leczenia. Oba te czynniki, to jest osłabienie i możliwość wystąpienia zmian zwyrodnieniowych mogą ograniczać zakres możliwości podejmowania prac fizycznych w sferze wymagającej ciągłego podnoszenia ciężarów. Wskazana dysfunkcja w zakresie sprawności narządów ruchów powoda będzie miała negatywny wpływ na jego aktywność życiową i zawodową. Biegły uznał, że leczenie powoda odbywało się optymalnie do rozległości jego obrażeń narządu ruchu zgodnie z obowiązującymi w tym czasie zasadami dotyczącymi leczenia obrażeń pourazowych narządu ruchu. Biegły podniósł, ze należy zwrócić uwagę że po zastosowanym procesie leczniczym nastąpiła poprawa stanu sprawności narządów ruchów powoda. Dolegliwości bólowe się zmniejszyły poprawiła się ruchomość uszkodzonych elementów narządów ruchów, co potwierdza zasadność i trafność przyjętej terapii, (dowód: opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii k. 98-102, opinia uzupełniająca k.. 119-123).

Biegły neurolog w treści swojej opinii stwierdził, że z punktu widzenia jego specjalności przyjąć należy, że w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 02 października 2016 r. powód doznał urazu (stłuczenia) kręgosłupa lędźwiowego z następowym złamaniem kompresyjnym trzonu drugiego kręgu lędźwiowego ( L2),-kyfotycznym ustawieniem trzonu kręgu, spłyceniem fizjologicznej krzywizny kręgosłupa lędźwiowego i powikłaniami neurologicznymi w postaci częściowego uszkodzenia korzonków nerwowych w odcinku lędźwiowym po stronie lewej, objawiającego się dolegliwościami czuciowymi jak promieniujące bóle i parestezje (mrowienie). Zdaniem Biegłego wywołany tym stały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 5%. Dalej biegły wskazał, że z powodu uszkodzenia korzonków nerwowych - zespół korzeniowy pourazowy, dolegliwości utrzymują się w dalszym ciągu, a w przyszłości nie nastąpią inne następstwa neurologiczne przebytego urazu kręgosłupa lędźwiowego. Po wypadku z dnia 02 października 2016 r. powód nie wymagał i nie wymaga opieki osób trzecich z powodu dolegliwości neurologicznych, to znaczy z powodu opisanego powyżej częściowego uszkodzenia korzonków nerwowych w odcinku lędźwiowym. W ocenie biegłego odczuwanie silnych dolegliwości przez powoda przez 4 lata kwalifikuje go do uznania stałego/trwałego uszczerbku na zdrowiu ale nie wpływa na wysokość uszczerbku na zdrowiu. Z powodu czuciowego uszkodzenia korzonków nerwowych w odcinku lędźwiowym powód nie wymagał pomocy i opieki osób trzecich. Ewentualne czynności pomocowe wynikały z przyczyn ortopedycznych (złamania). Powód nie był leczony z powodu dolegliwości neurologicznych (uszkodzenia korzonków nerwowych). Powód wymaga leczenia rehabilitacyjnego w postaci zabiegów elektro stymulacji korzonków nerwowych typu (...), do ustąpienia objawów (okres niemożliwy do ustalenia). Powód nie był leczony z przyczyn neurologicznych - poniesione koszty leczenia dotyczą leczenia ortopedycznego., (dowód: opinia biegłego z zakresu neurologii k. 136-139, opinia uzupełniająca k.161).

Biegły psychiatra wskazał w treści swojej opinii, ze patrząc na stan zdrowia M. W. (1) z punktu widzenia psychiatrii przyjąć należy, że w wyniku wypadku z dnia 02 października 2016 r. u powoda wystąpiła nieznacznie nasilona krótka reakcja adaptacyjna. Poziom nasilenia, charakter i czasokres trwania dolegliwości był nieznaczny i nie spowodował u powoda istotnych zaburzeń w funkcjonowaniu. Zdarzenie z dnia 02 października 2016 r. nie spowodowało u powoda wystąpienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie wymagał pomocy osób trzecich, ze względu na stan psychiczny, (dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 182-188).

Pełnomocnik powoda sprecyzował w jego imieniu roszczenia odszkodowawcze, w dniu 08 listopada 2016 r. Strona pozwana ostatecznie uznała co do zasady swoją odpowiedzialność z tytułu polisy OC sprawcy wypadku i decyzją z dnia 15 maja 2018 r. wypłaciła powodowi kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Decyzją z dnia 15 czerwca 2018 r. pozwany wypłacił powodowi dodatkową kwotę 21.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 865 zł tytułem odszkodowania, (dowód: pismo strony powodowej 50-51, pismo pozwanego k. 47,48-49, 51-55).

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na powołanych dowodach, w szczególności: zeznaniach powoda, zeznaniach świadków K. W., M. W. (2), Ł. A., dowodach z dokumentacji medycznej - nie budzących wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy i nie kwestionowanych przez którąkolwiek ze stron oraz na dowodzie z opinii biegłych różnych specjalności. Skutki wypadku jakiemu uległ M. W. (1), trwałość tych skutków oraz możliwość ich ustąpienia zostały ustalone na podstawie opinii biegłych: ortopedii-traumatologii, neurologii, psychiatrii. Opinie przez nich sporządzone Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Treść tych opinii oparta została na badaniu powoda i jego dokumentacji medycznej przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Biegli szczegółowo i obszernie opisali stan zdrowia powoda zarówno ten po wypadku, przed zdarzeniem, jak i obecny, bazując przy tym na szerokiej dokumentacji medycznej M. W. (1), a nadto na wnioskach wynikających z jego badań, ustalając procentowy uszczerbek na zdrowiu oraz charakter obrażeń powoda uwzględnili również swoje wieloletnie doświadczenie. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów. Należy zwrócić uwagę również na to, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia, w wyniku którego powód odniósł obrażenia. Odnośnie dolegliwości bólowych należy mieć na względzie to, że ból jest indywidualnie odczuwany przez każdego człowieka i stopień jego nasilenia mógł zostać ustalony jedynie na podstawie przesłuchania bliskich powoda, co pozwoliło w sposób przybliżony określić okres ich występowania oraz intensywność. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedzione przez stronę powodową powództwo okazało się częściowo zasadne.

Ustalony w niniejszej sprawie przez Sąd stan faktyczny nie był kwestionowany przez strony. Sporna pozostawała natomiast między nimi zasadność wypłaty powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, tj. obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia, jakich doznał on na skutek wypadku z dnia 02 października 2016 r.

W myśl art. 34 ust. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013. 392 j.t.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Art. 35 w/w Ustawy stanowi natomiast, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Nie ulega zatem wątpliwości, że co do zasady ciąży na pozwanym (...) S.A. obowiązek odszkodowawczy. W przekonaniu Sądu, analiza materiału dowodowego pod kątem okoliczności, w jakich doszło do uszkodzenia ciała i wywołania rozstroju zdrowia powoda, uzasadnia przyjęcie jako podstawy prawnej jej żądania art. 34 ust. 1 i art. 35 przywołanej powyżej Ustawy oraz art. 445 k.c. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pozwany w toku niniejszego postępowania utrzymywał, iż wypłacona dotychczas powodowi tytułem zadośćuczynienia za doznane przez niego obrażenia ciała i rozstrój zdrowia kwota jest adekwatna do rozmiaru szkody i w pełni rekompensuje krzywdę M. W. (1). Strona powodowa zaś twierdziła, iż wypłacona kwota nie czyni zadość doznanej w wyniku wypadku szkodzie, którego skutki odczuwa do chwili obecnej.

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić, że na skutek przedmiotowego wypadku powód doznał obrażeń ciała. Bez wątpienia wywołały one zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Tym samym w niniejszej sprawie należało ustalić ich zakres oraz skutki. Dla ustaleń Sądu w tym zakresie zasadnicze znaczenie miały opinie dopuszczonych w postępowaniu biegłych lekarzy neurologa oraz ortopedy traumatologa. Biegły z dziedziny neurologii określił trwały uszczerbek na zdrowiu powoda na 5 %. Natomiast biegły z dziedziny ortopedii i traumatologii uznał, że uszczerbek na zdrowiu jakiego powód doznał w wyniku obrażeń narządu ruchu na skutek urazów w wypadku w dniu 02 października 2016 r. roku wynosi 20 % i ma charakter stały. Wymieniony biegły wskazał również, że odniesionym obrażeniem towarzyszył znaczny ból fizyczny i psychiczny oraz, że zjawisko bólu wymagało stosowania środków przeciwbólowych po urazie przez kilka tygodni. W wyniku przedmiotowego urazu i jego następstw powód wymagał opieki osób trzecich. Oczywistym pozostaje, że wysokość uszczerbku ustalonego przez biegłego ma charakter jedynie pomocniczy, nie mniej jednak dobrze odzwierciedla jak poważny był uszczerbek na zdrowiu powoda oraz ilustruje z jakim poziomem cierpień fizycznych i psychicznych się dla niego wiązał. Z uwagi na subiektywne poczucie pokrzywdzenia i bólu oraz brak wiedzy z zakresu medycyny, a w konsekwencji nieprofesjonalną ocenę obrażeń powoda i ich następstw, do jego zeznań podchodzić należy z pewną dozą ostrożności. Dokonując oceny zasadności roszczeń powoda, określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze to, że jest ono przede wszystkim sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98 niepublikowany). W judykaturze ugruntowany jest pogląd, iż przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNP 2000, nr 16, poz. 626, wyrok SN z dnia 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77, niepublikowany, wyrok SN z dnia 18 grudnia 1975 r., I CR 862/75, niepublikowany). To wszystko Sąd wziął pod uwagę rozstrzygając w niniejszej sprawie. Truizmem jest z całą pewnością stwierdzenie, iż cierpienia nie dadzą się przełożyć na konkretną sumę pieniężną, jednakże należy wskazać, iż zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma cel kompensacyjny i jego wysokość musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, nie może mieć charakteru symbolicznego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1978 r., IV CR 99/78, niepublikowany, wyrok SN z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, niepublikowany).

W ocenie Sądu w świetle przedstawionych okoliczności niniejszej sprawy, rację ma strona powodowa twierdząc, iż wypłacone powodowi przez pozwanego zadośćuczynienie nie jest adekwatne do doznanej przez niego krzywdy. W tym miejscu wskazać należy, iż sprawy o zadośćuczynienie za doznane krzywdy mają charakter bardzo ocenny. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Definicja krzywdy sprowadza się do ujemnych dolegliwości powstałych w wyniku czyjegoś bezprawnego działania i dotyczy przede wszystkim bólu, cierpienia i innych negatywnych konsekwencji w sferze psychofizycznej pokrzywdzonego. Krzywda ma więc aspekt niemajątkowy. Niewątpliwie zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę ma na celu naprawienie, poprzez zasądzenie rekompensaty pieniężnej, szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Niedający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu, który nie dysponuje żadnymi wskazówkami, czy tabelami określającymi wysokość zadośćuczynienia dla poszczególnych przypadków. Ocena Sądu winna się więc opierać na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego, rozmiar doznanej krzywdy, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku oraz szereg innych okoliczności (podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 maja 2008r. II CSK 78/08, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 maja 2008r. I ACa 199/08 ). Pamiętać w tym miejscu należy, że po wypadku powód był hospitalizowany, a następnie długo leczony w warunkach domowych. Konieczne było dość skomplikowane i bolesne leczenie operacyjne. Od tego momentu M. W. (1) nadal pozostaje pod stałą opieką specjalistycznych poradni. Skutki wypadku są przez niego odczuwane do dziś i prawdopodobnie będą choć w pewnej części odczuwane w przyszłości. Pamiętać należy, że stan zdrowia powoda pomimo jego młodego wieku aktualnie nie pozwala mu na korzystanie z aktywnych form ruchu takich jak jazda na rowerze, bieganie, dłuższe spacery, z których wcześniej chętnie korzystał. Nie sposób również pominąć cierpień, których zaznał powód w chwili wypadku, w okresie kilkudziesięciu dni po nim, kiedy odczuwał silne bóle pourazowe. Wszystko to ma bezpośredni związek z przedmiotowym zdarzeniem. Nie mniej jednak, jak stwierdził biegły, znaczne dolegliwości bólowe zakończyły się po kilku tygodniach i w chwili występują, ale ich natężenie nie jest duże. Mając zatem na uwadze powyżej wskazane kryteria, Sąd uznał, że należną powodowi kwotą zadośćuczynienia będzie kwota 60.000,00 zł. uwzględniającą rozmiar jego obrażeń zarówno fizycznych jak i psychicznych. Z uwagi na fakt, iż pozwany wypłacił już M. W. (1) z tego tytułu sumę 36.000,00 zł Sąd zasądził pozostałą kwotę 24.000 zł. Pamiętać należy, że wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w porównaniu z istniejącymi stosunkami majątkowymi społeczeństwa. W szczególności nie może być od nich oderwana, ponieważ w przeciwnym razie kwoty zasądzone jako zadośćuczynienie nabrałyby cech dowolności. Jest bowiem oczywiste, że są przypadki że żadna suma pieniężna nie zrekompensuje doznanej krzywdy (w razie potraktowania określenia "kompensata" dosłownie). W tej sytuacji odniesienie wysokości zadośćuczynienia do materialnego poziomu życia społeczeństwa sprawia, że kwota zadośćuczynienia jest realna i utrzymana w rozsądnych granicach. Z uwagi na powyższe rozważania, powództwo dotyczące zadośćuczynienia w pozostałym zakresie należało oddalić. W zakresie odsetek Sąd przyjął iż są one należne od dnia 22 listopada 2017 r., zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2019 poz. 2214), który stanowi że w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Ponieważ we wskazanej dacie wpłynął akt oskarżenia do Sądu przeciwko sprawcy wypadku, przeto bezspornym pozostaje, że okoliczności umożliwiające wypłatę świadczenia zostały wyjaśnione.

W zakresie kosztów leczenia Sąd po weryfikacji przedłożonych faktur i rachunków uznał, iż z tego tytułu należy się M. W. (1) kwota 1.313,32 zł. Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd nie uwzględnił kserokopii dokumentu zawartego na karcie 59 albowiem jest to paragon fiskalny, który nie wskazuje nabywcy leków, co sprawia że nie sposób zweryfikować czy istotnie były to medykamenty zakupione przez powoda w związku z wypadkiem. Sąd nie pomniejszył w/w kwoty odszkodowania o kwotę wypłaconą przez pozwanego na etapie postepowania likwidacyjnego, gdyż strona pozwana nie wnosiła o dokonanie takiej operacji tym samym uznając zasadność poniesienia tych kosztów.

Sąd nie uwzględnił natomiast roszczenia o zasądzenie zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych zawartych na kartach 57-60. Zaznaczyć należy, że w sprawie nie zostało w żaden sposób wykazane choćby rachunkami lub fakturami, iż powód istotnie te koszty poniósł.

W niniejszej sprawie powód M. W. (1) dochodził także kwoty 8.101,14 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia oraz tytułem zwrotu kosztów wynikających z opieki wraz z odsetkami ustawowymi. W zakresie odszkodowania związanego z kosztami opieki Sąd za biegłym ortopedą traumatologiem przyjął, iż w wyniku przedmiotowego urazu i jego następstw powód wymagał przez 8 tygodni pomocy członków najbliższej rodziny przez 5 godzin dziennie i przy uwzględnieniu kosztu jednej godziny opieki wskazanego w pozwie przez stronę powodową na kwotę 10 zł, czego pozwany nie kwestionował, zasądził od pozwanego na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 3.000 zł (60 dni x 5h x 10 zł= 3.000 zł). W zakresie odsetek od w/w roszczenia Sąd przyjął, iż są one należne od dnia 26 marca 2019 r. kiedy to pozwany w odpowiedzi na pozew pierwszy raz ustosunkował się do tego żądania.

Niezasadne okazało się roszczenie powoda w przedmiocie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku na przyszłość. Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Szkody na osobie nie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała, są ze swej istoty rozwojowe. Przy uszkodzeniu ciała lub rozstroju zdrowia często nie da się przewidzieć wszystkich następstw rozstroju zdrowia, toteż nie można wykluczyć wystąpienia w przyszłości dalszych następstw uszkodzenia ciała obok tych, które już się ujawniły. Wobec tego wytoczenie powództwa o świadczenie nie stoi na przeszkodzie jednoczesnemu wytoczeniu powództwa o ustalenie w sytuacji, gdy ze zdarzenia wyrządzającego szkodę w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia przysługują już poszkodowanemu określone świadczenia ale z tego samego zdarzenia mogą powstać w przyszłości jeszcze inne szkody (tak Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z 1704.1970 III PZP 34/69 OSN 1970 m 12 poz. 217).

Mając powyższe na uwadze oraz okoliczności niniejszej sprawy Sąd - na podstawie art. 189 k.p.c. oraz opinię powołanego w sprawie biegłego, który stwierdził, że proces leczenia powoda został co do zasady zakończony, a także mając na uwadze iż w przypadku pojawienia się jakichkolwiek nowych skutków wypadku w sferze stanu zdrowia powoda będzie on mógł wytoczyć kolejne powództwo w tym zakresie, oddalił żądanie pozwu w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki jakie mogą ujawnić się u M. W. (1) w przyszłości i które pozostawać będą w związku z wypadkiem komunikacyjnym, jakiemu uległ on w dniu 02 października 2016 roku.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako nieudowodnione i bezzasadne.

Powód wygrał proces w 30% i w takiej proporcji wygranej/przegranej w zakresie kosztów procesu Sąd w oparciu o art. 100 k.p.c. i zasadę rozdziału kosztów zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. (1) kwotę 1.637 zł tytułem obciążającej go części procesu, zaś na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2020 poz. 785) nakazał pobrać od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu 1.395 zł tytułem części opłaty od uiszczenia której strona powodowa była zwolniona oraz kwotę 858,50 zł tytułem zwrotu obciążającej go części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.