Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 487/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

E. S.

Punkt 1 wyroku

E. S.

Punkt 2 wyroku

E. S.

Punkt 3 wyroku

E. S.

Punkt 4 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony E. S. od końca listopada 2017 roku razem z pokrzywdzoną J. S. (1) byli parą. Wiosną 2018 r. zamieszkali razem w miejscowości P.. Prowadzili imprezowy styl życia. Z czasem okazało się, że oskarżony ma bardzo porywczy charakter. Poza tym stał się bardzo zazdrosny o swoją partnerkę. Kontrolował telefon, zabraniał wychodzenia z domu. Podczas kłótni szarpał i popychał. Przewracał na podłogę bądź popychał na kanapę. Zarzucał jej, że wychodzi ,,ruchać się”.

częściowo wyjaśnienia E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38, w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

2. Pierwszy raz oskarżony uderzył pokrzywdzoną latem 2018 r. Sytuacje te powtarzały się, choć nieregularnie. Jesienią 2018 r. podczas remontu, kiedy pokłócili się, oskarżony popchnął ją. Upadając na podłogę, J. S. (1) uderzyła o rant kanapy. Miała podbite oko. Pudrowała zasinienie i chodziła do pracy.

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

3. Coraz częściej dochodziło pomiędzy nimi do kłótni. Do kłótni i przemocy ze strony podsądnego dochodziło zazwyczaj pod nieobecność osób trzecich.

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka M. S. (1)

k. 292

4. W tym okresie razem przez około miesiąca czasu z nimi mieszkała I. D., która słyszała kłótnie. W jej obecności obydwoje zażywali narkotyki a i czasem ona z nimi wzięła.

zeznania świadka I. D.

k. 286-288

5. Pomimo kłótni, oskarżony w październiku 2018 r. oświadczył się i wręczył pokrzywdzonej pierścionek zaręczynowy, która ta licząc na zmianę sytuacji przyjęła. W obecności rodziców jak i rodziny nigdy nie kłócili się. Choć z czasem szło odczuć ochłodzenie w ich związku.

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

zeznania świadka D. S.

k. 290-291

zeznania świadka J. S. (2)

k. 291-292

zeznania świadka M. S. (2)

k. 293-294

zeznania świadka E. W.

k. 294-295

7. W remoncie pomagał im P. W.. Słyszał on uwagi dotyczące późniejszego powrotu do domu z pracy. Był to ostatni okres, kiedy przebywał w ich domu. Kilka razy zdarzyło się, że J. S. (1) podwoziła go. Podczas jednej z podróży, oskarżony skarcił ją za jazdę z dużą prędkością.

zeznania świadka P. W.

k. 285-286

8. W domu stron odbywały się różne okolicznościowe imprezy. Uczestniczyli w nich I. D., M. W., D. W., M. S. (1). Na imprezach był amfetamina, którą chętni zażywali.

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

zeznania świadka I. D.

k. 286-288

zeznania świadka D. W.

k.289-290

zeznania świadka M. S. (1)

k.292

9. I. D. wraz z oskarżonym i pokrzywdzoną spotykali się okazjonalnie. Podobnie jak D. W.. Byli oni świadkami kłótni, w których J. S. (1), podsycała atmosferę. Byli o siebie zazdrośni.

zeznania świadka I. D.

k. 286-288

zeznania świadka D. W.

k.286-288

10. Na początku 2019 r. oskarżony wraz z J. S. (1) przyjeżdżali do M. W. w weekendy. Ich wizyty często były całonocne.

zeznania świadka B. W. (1)

k. 293

Zeznania świadka R. W.

k. 304-305

12. Pokrzywdzona kilkakrotnie chciała odejść od oskarżonego. Ostatecznie pozostawała z nim. Niejednokrotnie swoich zamiarach rozmawiała z mamą G. S. (1).

zeznania świadka J. S. (1)

k.6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka G. S. (1)

k.12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

13. Ślady na rękach i nogach widziały koleżanki z pracy. Dopytywały o ich pochodzenie. P. T. (1) i K. P. które pracowały z pokrzywdzoną, nie raz wypraszały oskarżonego ze stacji benzynowej, kiedy przyjeżdżał i odgrażał się jej, wyzywał ją wulgarnie i zabierał pokrzywdzonej dokumenty, telefon czy kluczyki. Kiedy J. S. (3) miała nocną zmianę, oskarżony siedział w samochodzie i czekał na nią. P. T. (2) próbował rozmawiać z oskarżonym o jego traktowaniu swojej dziewczyny. Twierdził, że gdyby była mu posłuszna i nie pyskowała nie dochodziłoby do rękoczynów. Wiadomości, w których oskarżony groził widziała K. P.. Także M. S. (3) wielokrotnie widziała sińce na nogach, rękach i biodrach.

zeznania świadka K. P.

k. 92-94 w zw. z k. 202-204

zeznania świadka P. T. (1)

k. 71-72 w zw. z k. 204

zeznania świadka M. S. (3)

k.75-76 w zw. z k. 204-205

Zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

14. W dniu 30 kwietnia 2019 r. J. S. (1) do pracy przyjechała zapłakana i roztrzęsiona. W rozmowie z M. S. (3) opowiedziała, że została znów pobita przez oskarżonego. Zdjęła spodnie i pokazała sińce. Obejmowały całe nogi (uda, biodra, łydki). Po chwili przyjechał oskarżony domagając się, aby przyszła do niego. J. S. (1) bała się wyjść. Poszła do niego M. S. (3) oświadczając, że jego dziewczyna nie wyjdzie. Pytała o powody dla których bije. Podobnie jak poprzednio, oskarżony stwierdził, że przyczyną jest brak podporządkowania.

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka M. S. (3)

k.75-76 w zw. z k. 204-205

15. 20 maja 2019 r. J. S. (4), podczas jazdy samochodem, oznajmiła oskarżonemu o podętej decyzji o rozstaniu. Najpierw oskarżony wpadł w szał. Dwa razy uderzył pokrzywdzoną w twarz. Groził, że znajdzie ją wszędzie i zabije, gdy odejdzie. Po chwili zjechał i zatrzymał samochód. J. S. (1) wybiegła z samochodu. Oskarżony dogonił ją. Przewrócił i chwycił za szyję. Po czym zaczął ciągnąć za włosy w stronę samochodu. Cały czas grożąc pozbawieniem życia. Kiedy znajdowali się przy samochodzie, siłą włożył ją do bagażnika. Nie zamknął jednak, w bagażniku ponieważ J. S. (1) płakała i błagała by tego nie robił, jednocześnie uspokajając oskarżonego. J. S. (1) ze strachu i obawy o własne życie wsiadła do samochodu i pojechała z oskarżonym do domu. Oskarżony tego wieczoru nie zgodził się, aby pokrzywdzona pojechała do pracy na nocną zmianę pociągiem. Gdy jechała samochodem w kierunku dworca, oskarżony wpadł w szał. Chwycił za torebkę by nie wysiadła z samochodu. Zabrał pieniądze. Groził, że jeśli pojedzie do pracy zabije ją i uderzył kilkakrotnie w twarz. Po namowach zgodził się, aby pojechała do pracy, jednak zawiózł ją tam samochodem. Podczas drogi oskarżony zakazywał opowiadania o całym zdarzeniu komukolwiek a zwłaszcza policji. Twierdził, że nikt nie jest w stanie jej pomóc a on jak dowie się zemści się na niej. Tego wieczora zadzwoniła do mamy i opowiedziała o wszystkim. G. S. (1) prosiła ją, aby wróciła do domu.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

Protokół oględzin osoby

k. 18-21

opinia biegłego

k. 40

zeznania biegłego T. B.

k.304

Dokumentacja fotograficzna

k.19-22

16. P. T. (1) widziała zapłakaną J. S. (1). Jej zasinioną i rozciętą wargę oraz sińce na rękach.

zeznania świadka P. T. (1)

k. 71-72 w zw. z k. 204

17. Kiedy rano J. S. (1) wróciła do domu z oskarżonym, położyła się spać. Gdy oskarżony był w pracy, spakowała się i pojechała pociągiem do W.. Po drodze napisała oskarżonemu wiadomość, że samochód zostawiła na dworcu. Na dworcu czekali już na nią rodzice – G. S. (1) i J. S. (5). Widząc zasinioną twarz córki, tylko zapytali, czy oskarżony jej to zrobił. J. S. (1) opowiedziała wówczas mamie o wszystkim.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

zeznania świadka J. S. (5)

k. 288

zeznania świadka M. S. (4)

k. 288-289

18. Oskarżony E. S. dzwonił do G. S. (1), informując, że jej córka zniknęła. Pytał czy nie wie gdzie aktualnie przebywa. Dzwonił też do M. S. (4) pytając o aktualne miejsce przebywania jego rodziców.

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

zeznania świadka M. S. (4)

k. 288-289

19. Oskarżony udał się samochodem do W. w ślad za pokrzywdzoną. Pokrzywdzona i jej rodzice widzieli przejeżdżający pojazd oskarżonego. Po drodze do domu, rodziców J. S. (1) wyprzedził oskarżony. Najpierw dzwonił do P. T. (1) dowiedzieć się, gdzie jest jego dziewczyna. Kiedy ta powiedziała, że ma dać jej spokój odparł, że zabije się a J. S. (1) spali kłaki. Dzwonił również do M. S. (4) i G. S. (1). Zanim dojechali do domu oskarżony wjechał na podwórze i czekał już na nich pod domem. Oskarżony oświadczył, że nie odjedzie dopóki J. S. (1) nie wróci z nim do domu. Weszli do domu i rozmawiali. Po chwili, oskarżony wyszedł przed dom i zapalił papierosa. Po czym wpadł do pokoju i wyrwał ofiarowany przez niego telewizor, oznajmiając, że jeśli J. S. (1) nie pojedzie z nim bierze telewizor. G. S. (2) namawiał oskarżonego, aby przeprosił córkę. Oskarżony uczynił to i przyniósł z powrotem sprzęt. Ponownie wyszedł na papierosa, a gdy wrócił rozmawiał z J. S. (1). G. S. (1) namawiała oskarżonego, aby dał sobie spokój i pojechał do domu. Kilkakrotnie nakazywała mu , aby opuścił ich dom i posesję. Dzwoniła do jego rodziców. Gdy wyszedł z domu, powiedział, że zrobi sobie krzywdę. Szedł ze spuszczoną głową w kierunku W.. Martwiąc się o oskarżonego, M. S. (4) zadzwonił do niego.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

zeznania świadka M. S. (4)

k. 288-289

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

20. Kiedy J. S. (1), po dłuższym czasie wyszła z domu, dostrzegła, że oskarżony śpi w samochodzie.

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

21. Wobec ignorowania nakazów opuszczenia posesji, J. S. (1) wezwała policję. Po przybyciu na miejsce funkcjonariuszy policji – P. K. i J. S. (6), oskarżony spał a obudzony powiedział, że przyjechał po swoją dziewczynę albowiem pokłócili się. Przyznał, się do jej uderzenia w dniu wczorajszym. Oznajmił, że bez J. S. (1) nie odjedzie. Policjanci zatrzymali oskarżonego. W bagażniku pozostawionego przez oskarżonego pojazdu G. S. (1) wyrwane włosy córki. Pojazd został odebrany przez rodzinę oskarżonego.

zeznania świadka J. S. (1)

k. 6-7, 37v.-38 w zw. z k. 196-199, 295-296

zeznania świadka P. K.

k. 36 w zw. z k.202

zeznania świadka G. S. (1)

k. 12, 35v.-36 w zw. z k. 199-202, 296

22. Decyzją (...) nr (...).1. (...).2014 r. z dnia 16 stycznia 2015 r. cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami.

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

Decyzja Starosty (...) z dnia 16.01.2015 r.

k. 88

23. Oskarżony E. S. ma 31 lat. Podsądny jest kawalerem. Ma wykształcenie średnie, z zawodu ślusarz. Oskarżony zatrudniony jest w warsztacie samochodowym na stanowisku mechanika samochodowego i z tego tytułu otrzymuje dochód w wysokości 2000 złotych miesięcznie. Nie posiada majątku. Oskarżony jest zdrowy. Nie leczył się psychiatrycznie. Karany za przestępstwa przeciwko mieniu i bezpieczeństwu w komunikacji – karta karna k. 85-86.

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

Karta karna

k. 85-86

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

E. S.

Punkt 1-4 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony miał nie dopuścić się znęcania się nad J. S. (1) – nie kontrolować telefonu, nie zabraniać wychodzenia z domu. Nie używać wobec niej przemocy fizycznej nie szarpać, nie popychać, nie przewracać na podłogę, nie zarzucać, że wychodzi ,,ruchać się”.

2. Oskarżony nie miał przy użyciu przemocy oraz groźby bezprawnej zmuszać J. S. (1) do zaniechania zakończenia ich związku partnerskiego w ten sposób, iż trzymając pokrzywdzoną za szyję zapowiadał jej, że jeśli z nim będzie lub mu ucieknie to ją odnajdzie i zabije, używając siły umieścił ją w bagażniku auta, szarpał pokrzywdzoną i bił rękami po twarzy powodując u niej obrażenia w postaci krwiaka i drobnej rany tłuczonej wewnętrznej powierzchni dolnej warg;

3. Miał nie naruszyć miru domowego G. S. (1) w ten sposób, iż podczas nieobecności pokrzywdzonej wjechał poprzez otwartą bramę wjazdową samochodem marki M. nr PZ 986GA na teren jej ogrodzonej posesji, a następnie pomimo wielokrotnych wezwań osoby uprawnionej terenu tego nie opuścił;

4. Przyczyną wszystkich kłótni i nieprozumień miała być agresywna i krnąbrna postawa pokrzywdzonej J. S. (1), która miała wchodzić w czasie trwania związku w relację intymne z innymi mężczyznami – M. W., źle traktować oskarżonego, być zachłanną na jego pieniądze, celowo uszkadzać jego samochody, jeździć samochodem pod wpływem środków odurzających, w toku sprawy nakłaniać świadka do złożenia fałszywych zeznań

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

zeznania świadka B. W. (2);

zeznania świadka J. K. (1)

k. 48-52, 59-61 w zw. z k. 196, 297-299

k. 305-306

k.306-307

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,7,13,15,17,

20,21

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

Oskarżony przyznał, iż prowadził pojazd mechaniczny bez posiadania uprawnień. Jego wyjaśnienia w tym zakresie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym - decyzją (...) nr (...).1. (...).2014 r. z dnia 16 stycznia 2015 r. cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami. Częściowo przekonujące są również wyjaśnienia podsądnego co do charakteru związku, który łączył go z pokrzywdzoną (częste imprezy, kłótnie) albowiem potwierdzają to wiarygodne relacje pokrzywdzonej oraz świadków. Częściowo przekonujące są też jego wyjaśnienia co do wydarzeń z 20 i 21 maja 2019r., to jest w takim zakresie, w jakim są spójne z relacją J. S. (1) oraz jej rodziny i znajomych.

1,2,3,10,11,12

13,15,17,18

zeznania świadka J. S. (1)

1. świadek zeznawała szczerze i konsekwentnie;

2. pomimo skonfliktowania z oskarżonym i nie wyjaśnienia wszelkich spraw i okoliczności związanych ze sprawami finansowymi i zakończenia ich związku nie chciała ponad miarę obciążyć oskarżonego;

3. jej zeznania były wyważone a z czasem ewoluowały, o czym świadczy zachowanie świadka podczas zeznania uzupełniającego w dniu 07 listopada 2019 r.;

4. świadek wskazała na formy przemocy fizycznej i psychicznej;

5. ciągłej kontroli ze strony oskarżonego;

6. jak zeznała pierwsze kłótnie zaczęły się o pieniądze;

7. pierwsze uderzenie latem 2018 r. czyny te powtarzały się choć nie było to nagminne; pierwsze pobicie miało miejsce jesienią 2018 r.;

8. nigdy pierwsza nie atakowała oskarżonego, ale broniła się;

9. świadek zeznała, że ukrywała ślady makijażem, a zapytana przez koleżanki w pracy o sińce ukrywała ich powstanie wymigując się, że przez przypadek uderzyła się bądź przewróciła a dopiero z czasem zaczęła otwierać się;

10. jeżeli chodzi o doznane obrażenia sińce na całej powierzchni nóg nie mogły być wynikiem atopowego zapalenia skóry;

11. jeżeli chodzi o obrażenia stwierdzone przez biegłego o ile część z nich (zasinienie, rozcięcie wargi) mogła powstać w sposób opisywany przez oskarżonego, to zdaniem biegłego otarcia i krwiaki ramion i przedramion musiały być wynikiem szarpaniny, świadczą o pobiciu;

12. pokrzywdzona sama wielokrotnie prosiła oskarżonego o zmianę zachowania i do końca liczyła na zmianę, dlatego przyjęła zaręczyny;

13. nie chciała zawiadamiać policji, także w dniu 20 maja 2019 r., po zdarzeniu jednak wobec postawy oskarżonego, który nie chciał opuścić posesji wezwała policję, wcześniej jednak próbowała dodzwonić się do rodziców oskarżonego;

14. potwierdziła prowadzenie samochodu w dniu 20 maja 2019 r. przez oskarżonego;

15. w toku postępowania obrona za pomocą przesłuchanych świadków próbowała podważyć wiarygodność jej relacji poprzez dyskredytację jej osoby (branie narkotyków, porywczość, agresja, zazdrość, niebezpieczna jazda samochodem etc.); był to zabieg celowy, zresztą pokrzywdzona nie kryła tego, że razem z oskarżonym i różnymi znajomymi prowadziła dość rozrywkowy, czy imprezowy styl życia;

16. nie negowała swoich przywar, potwierdziła, że uszkodziła samochody należące do oskarżonego, oraz że miała kolizję samochodową;

17. nie potwierdziła natomiast jazdy samochodem pod wpływem narkotyków resztą brak na to jakiegokolwiek obiektywnego dowodu;

18. jeśli chodzi o zamieszkiwanie J. S. (1) w chwili obecnej wspólnie z M. W., wskazać należy, że pokrzywdzona po rozstaniu z oskarżonym jest osobą wolną i może łączyć swoje życie z dowolnie wybraną osobą;

19. wcześniej jak wynika z jej relacji, a także relacji świadków: B. W. (1), R. W. z M. W. (osoba niepełnosprawna po wypadku, niezdolna do samodzielnego poruszania się) łączyły ją więzy przyjacielskie, to jakie są ich obecne relacje jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy;

20. podnieść również trzeba, że w spotkaniach organizowanych w mieszkaniu W. brała udział tak pokrzywdzona jak i oskarżony, świadkowie podkreślali, że oskarżony był chorobliwie zazdrosny o pokrzywdzoną;

21. jeśli chodzi o dołączone do akt sprawy wydruki konwersacji pomiędzy oskarżonym J. S. (1) a także innymi osobami, nie wnoszą one nic do sprawy, sposób porozumiewania się, pojawiające się zwroty, w tym przekleństwa dotyczą wszystkich osób, które się komunikują nie tylko pokrzywdzonej, nie dowodzą one bynajmniej tego, że J. S. (1) jest osobą agresywną czy porywczą,

22. zaznaczyć także należy, że pokrzywdzona aż do rozstania komunikowała się z osobą oskarżonego, a zatem wymiana informacji pomiędzy nimi nie budzi żadnego zdziwienia;

1,5,10,13,15,

15,17,19

zeznania świadka G. S. (1)

1. matka pokrzywdzonej;

2. pomimo najbliższych więzi z pokrzywdzona, sad nie dopatrzył się w zeznaniach świadka syndromów, które świadczyły by o ich nieszczerości;

3. J. S. (1) zwierzała się świadkowi ale dopiero po odejściu od oskarżonego wcześniej ukrywała przemoc;

4. obserwując związek córki i zachowanie oskarżonego widziała zaborczość z jego strony co poparła konkretnymi przykładami;

5. odnośnie zdarzenia z dnia 20 maja 2019 r. widziała obrażenia córki, strach przed oskarżonym – kiedy przejeżdżał uciekła do szkolnej łazienki;

6. w bagażniku oskarżonego widziała pukiel włosów córki;

7. wraz z mężem prosili oskarżonego o opuszczenie posesji czego nie uczynił;

8. zeznania korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej i innych członków rodziny;

9. potwierdziła prowadzenia samochodu w dniu 20 maja 2019 r. przez oskarżonego;

zeznania świadka P. K.

1. wiedzę uzyskał podczas wykonywania czynności służbowych;

2. niezainteresowany osobiście zakończeniem przedmiotowego postępowania;

3. nie miał żadnych podstaw do składania nieprawdziwych zeznań;

4. zeznania są spójne i logiczne;

5. korespondują ze sobą wzajemnie jak i z pozostałymi dokumentami;

zeznania świadka K. P.

1. świadek pracowała z pokrzywdzona jednak bliższy kontakt miała w okresie od lutego do marca 2019 r.; nie widywały się codziennie tylko raz w tygodniu;

2. wskazywała na zachowanie oskarżonego, który przyjeżdżał na stację i czasami potrafił siedzieć w samochodzie przez noc czekając na pokrzywdzona;

3. pokrzywdzona pokazywała ślady na ciele – zasinienia;

4. wiarygodność zeznań świadka miała zostać zachwiana przez świadka J. K. (1), który zeznał, że świadek w wolnej wypowiedzi oznajmiła, że nie będzie jeździć na kolejne sprawy i opowiadać bzdur. Relacja J. K. (1) była jednak w ocenie sadu nieprzekonująca, o czym w dalszej części uzasadnienie. Zeznania K. P. w przeważającej części korespondują z zeznaniami świadków P. T. (1) i M. S. (3) i J. S. (1) zatem nie sposób nie dać im wiary, a możliwym jest, że to świadek J. konieczny celowym zabiegiem chciał zdyskredytować wartość jej zeznań albowiem obciążały one oskarżonego, które go jest kolegą.

zeznania świadka P. T. (1)

1. świadek jest koleżanką pokrzywdzonej z pracy;

2. widziała sińce na ciele pokrzywdzonej;

3. przy świadku oskarżony nigdy nie uderzył J. S. (1) ale zachowywał się wobec niej w sposób chamski i wulgarny i ciągnął łza włosy;

4. wskazywała na zachowanie oskarżonego, który przyjeżdżał na stację i czasami potrafił siedzieć w samochodzie przez noc czekając na pokrzywdzoną;

5. świadek opisywała zazdrość oskarżonego a także oczekiwał zerwania wszelkich kontaktów z okresu przed poznaniem z oskarżonym;

6. świadek wskazywała na nerwowe zachowanie pokrzywdzonej, gdy na stację przyjechał oskarżony;

7. zeznania świadka korespondują z zeznaniami M. S. (3), pokrzywdzonej J. S. (1), a także K. P. co form jak i do czasookresu zachowań;

zeznania świadka M. S. (3)

j.w. poza tym wskazywała na sytuacje, kiedy oskarżony zabierał pokrzywdzonej kluczyki do samochodu, aby nie mogła jechać do pracy a ona dzwoniła i informowała, że nie przyjedzie bądź że spóźni się; kiedy przyjeżdżała, za nią przyjeżdżał oskarżony;

zeznania świadka P. W.

Świadek jest znajomym stron. Jesienią 2018 r. wykonywał remont u oskarżonego. Nie słyszał awantur i nie był ich świadkiem. Słyszał drobne uwagi, które oskarżony kierował do pokrzywdzonej. Relacje stron uznawał za normalne. Podczas uroczystości tez nie było przemocy fizycznej. Dochodziło między stronami do aktywności słownej. Jego relacja nie odbiegała od relacji innych świadków.

4,7,8,

zeznania świadka I. D.

1. świadek mieszkała z oskarżonym i pokrzywdzoną w sierpniu 2018 r. we wrześniu wyprowadziła się;

2. ich kontakty określała jako normalne, chociaż zeznała, że kłócili się (o niezrobiony obiad, szybką jazdę samochodem pokrzywdzonej, uszkodzenie samochodu) to z drugiej strony wskazywała, że mówiła oskarżonemu, że jak się nie mogą zgodzić się to mają się rozejść, co świadczy o licznych kłótniach;

3. zeznała również o zażywaniu narkotyków i zmianie zachowania oskarżonego;

4. winą za ich relacje świadek obarczała J. S. (1) w ocenie sądu nieobiektywnie – świadek bowiem jest dobrą koleżanką oskarżonego, któremu jak stwierdziła wiele zawdzięcza, bo jej pomógł w kryzysowej sytuacji, świadek z tego względu miała interes osobisty w tym, aby bronić podsądnego i stać po jego stronie;

zeznania świadka J. S. (5)

1. świadek zeznawał obiektywnie, co do zdarzeń, które miały miejsce w dniu 20 maja 2019 r. a mianowicie powrotu J. S. (1) i jej stanu – zdenerwowania, roztrzęsienia a także zachowania oskarżonego, który po nakazaniu mu opuszczeniu posesji przez G. S. (1), tego nie uczynił;

2. miał ogólną wiedzę, że w ostatnim czasie pomiędzy córką a oskarżonym nie układało się;

3. co do ostatniego ze zdarzeń chciał polubownie załatwić sprawę;

4. mówił o prowadzeniu samochodu w dniu 20 maja 2019 r. przez oskarżonego;

5. jego zeznania korespondują z relacją innych świadków

15, 16,17

zeznania świadka M. S. (4)

j.w. ponadto

1. zeznał na temat zachowania oskarżonego w mieszkaniu tzn. zabrania telewizora a także ran na ciele siostry i powyrywanych włosów;

2. prowadzenia samochodu w dniu 20 maja 2019 r. przez oskarżonego;

3. jego zeznania korespondują z relacją innych świadków

6,8

zeznania świadka D. W.

1. świadek utrzymywał kontakty ze stronami, kiedy był chłopakiem siostry pokrzywdzonej;

2. opisując ich relacje zeznał, że na początku układało im się, jednak później zaczęli kłócić się;

3. zeznał, że oskarżony pouczał pokrzywdzoną i zwracał jej uwagę w niewłaściwych momentach, a ona chcąc mu dokuczyć korespondowała z innymi znajomymi;

4. oboje zażywali narkotyki;

5. powodem konfliktów był m.in. M. W., z którym pokrzywdzona miała bliższe relacje;

6. świadek nie widział żadnych sińców u pokrzywdzonej podczas wspólnego wyjazdu na basen w kwietniu, maju 2018r, co nie może dziwić bowiem wedle relacji pokrzywdzonej oskarżony pierwszy raz uderzył ją w czerwcu 2018r., a dopiero jesienią zaczęło częściej dochodzić do przemocy fizycznej

7. jego zeznania korespondują z relacją innych świadków

zeznania świadka D. S.

1. opisując relacje syna z pokrzywdzoną wskazywała, że na początku były poprawne a z czasem zaczęły się psuć;

2. nie odwiedzała ich często za to oskarżony z pokrzywdzoną składali im wizyty, które przebiegały spokojnie;

3. skargi oskarżonego na zachowanie pokrzywdzonej miały miejsce przed zaręczynami;

4. zeznała, że oskarżony od dziecka był nadpobudliwy;

5. raz widziała sińce na czole czy rękach, ale pokrzywdzona zbyła ją;

6. jej zeznania są zbieżne z relacjami innych wiarygodnymi dowodami, choć świadek – matka oskarżonego w swojej relacji starała się go bronić wskazując na odpowiedzialność za wydarzenia pokrzywdzonej i jej rodziny;

zeznania świadka J. S. (2)

1. opisując relacje syna z pokrzywdzoną wskazywał, że ich relacje były dobre;

2. raz pokrzywdzona przyszła się poskarżyć, ale świadek znajdował się pod wpływem alkoholu i miała przyjść nazajutrz, a czego nie uczyniła;

3. przyczynę kłótni wskazał sprawy finansowe;

3,7

zeznania świadka M. S. (1)

1. zeznał, że pomimo okolicznościowych wizyt raz na dwa miesiące w ostatnim czasie oskarżony z J. S. (1) kłócili się wskazując na okres nasilenia luty-marzec 2019 roku;

2. obydwoje zażywali narkotyki;

3. mówił o relacji J. S. (1) z M. W., która była kością niezgody w ich związku;

4. co do uszkodzeń samochodów przez pokrzywdzoną;

5. jego zeznania korespondują z relacją innych świadków

zeznania świadka B. W. (1)

1. świadek widywała oskarżonego i pokrzywdzoną u swojego syna M. W.;

2. wskazała na przyjacielski stosunek pokrzywdzonej do jej syna, do dnia dzisiejszego;

zeznań świadka M. S. (2)

1. opisując relacje oskarżonego z pokrzywdzoną wskazywała, że stosunki ich były dobre;

2. widywali się sporadycznie, jednak podczas tych wizyt pokrzywdzona cały czas zajęta była telefonem;

3. jej relacja nie odbiegała znacząco od relacji innych świadków;

zeznań świadka E. W.

1. opisując relacje oskarżonego z pokrzywdzoną wskazywała, że stosunki ich były dobre;

2. widywali się sporadycznie;

3. świadek w swojej relacji znacząco sympatyzowała z osobą oskarżonego mając krytyczny stosunek do J. S. (1) ;

zeznań świadka R. W.

1. świadek zeznał, że nie wie jakie relacje łączyły jego brata M. W. i pokrzywdzoną, aktualnie J. S. (1) mieszka w domu jego rodziców;

2. kolega oskarżonego – spotykali się z razem z J. S. (1),

3. nie widział agresji oskarżonego względem J. S. (1);

4. raz był świadkiem gdy pokrzywdzona po kłótni z oskarżonym kopnęła jego samochód;

Opinia biegłego i zeznania

1. była jasna i pełna,

2. logiczna,

3. zgodna z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy;

4. nie zachodziły w nich niewyjaśnione sprzeczności;

5. uwzględniały całokształt materiału dowodowego dostępnego w sprawie;

6. sporządzona w oparciu o wieloletnie doświadczenie ekspertów;

7. uzupełniająco biegły wskazał, że obrażenia stwierdzone u J. S. (1) (zasinienie i rozcięta warga) mogły powstać w inny sposób, tj. np.: taki jak opisywał podsądny, jednakże w powiązaniu z jej zeznaniami i innymi obrażeniami świadczą o pobiciu;

Dokumenty – protokoły, karta karna

1. Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przedmiotem zarzutów stron;

2. nie wzbudziły wątpliwości sądu;

3. zostały sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania,

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1,4

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

Oskarżony głównie skupił się na przedstawieniu pokrzywdzonej w negatywnym świetle. Pokrzywdzona nie kwestionowała swoich wad, o czym była już mowa powyżej.

Poza tym, co pokrzywdzona sama przyznała, jego wyjaśnieniom przeczą zeznania samej pokrzywdzonej, G. S. (1) jak i koleżanek z pracy J. K. (2) M. P., P. T. (3), M. S. (3). To one właśnie na co dzień widziały postawę oskarżonego, który przyjeżdżał na stacje i potrafił w samochodzie czekać całą noc, oczekiwał zerwania wszelkich kontaktów z okresu przed poznaniem z oskarżonym. Świadkowie również wskazywali na nerwowe zachowanie samej pokrzywdzonej, która widziała oskarżonego składającego wizyty w jej miejscu zatrudnienia, co wskazuje jednoznacznie na strach pokrzywdzonej przez oskarżonym. Świadek P. T. (1) widziała ślady na ciele i zasinienia pokrzywdzonej. Jak zeznała oskarżony nigdy nie uderzył J. S. (1) w jej obecności, ale zachowywał się wobec niej w sposób chamski i wulgarny i ciągnął za włosy. Poza tym świadek M. S. (3) wskazywała na sytuacje, kiedy oskarżony zabierał pokrzywdzonej kluczyki do samochodu, aby nie mogła jechać do pracy a ona dzwoniła i informowała, że nie przyjedzie bądź że spóźni się; kiedy przyjechała, za nią przyjechał oskarżony. Na tle powyższych zachowań trudno przychylić się do wyjaśnień oskarżonego, że nie był chorobliwie zazdrosny o pokrzywdzoną. Wszak nawet P. W., I. D. oraz M. S. (1) zeznawali, że oskarżony kłócił się z pokrzywdzoną. Oskarżony przy tym nie miał zahamowań, nie był skrępowany osobami obcymi (koleżankami w pracy) i w ich obecności prezentował swoje podejście do pokrzywdzonej. Przy nich nie demonstrował pełnego wachlarza swoich możliwości (do przemocy wobec pokrzywdzonej dochodziło pod nieobecność osób trzecich w domu, w samochodzie), jednak już na ich podstawie można przyjąć, ze zachowanie oskarżonego odbiegało od społecznie przyjętych norm. Zważyć należy, że podsądna od dłuższego czasu znosiła awantury, wyzwiska, poniżanie. Gdyby zatem związała się z inną osobą – mężczyzną bez względu na podłoże tego związku, trudno odbierać jej prawo do takiego zachowania. Nadto próba rozpoczęcia nowego życia czy nowego związku nie ma znaczenia z punktu widzenia zaistnienia w niniejszej sprawie przestępstwa znęcania się podsądnego nad jej osobą. Jeżeli chodzi o świadków powoływanych przez podsądnego, to podnieść należy, że rodzina podsądnego nie miała znaczących informacji i wiadomości na temat funkcjonowania ich związku, a te którymi dysponowali starali się przedstawić z korzyścią dla podsądnego. W ocenie sądu front prezentowany przez oskarżonego miał na celu umniejszenie odpowiedzialności karnej. Sąd tym wyjaśnień odmówił przymiotu wiarygodności.

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

Sąd nie dał wiary również wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczy, aby krzyczał i groził J. S. (1) w celu zmuszenia do określonego zachowania, kiedy poinformowała go o rozstaniu albowiem przeczą temu zachowaniu zeznania pokrzywdzonej J. S. (1), a także zeznania G. S. (1) oraz M. S. (4), którzy widzieli pokrzywdzoną po zdarzeniu a także opisywali okoliczności w jakich przyjechała do domu. Nadto G. S. (1) widziała wyrwany pukiel doczepianych włosów w samochodzie oskarżonego. Przekazana przez pokrzywdzoną informacja o rozstaniu wprowadziła w furię oskarżonego, który za wszelką cenę chciał utrzymania ich związku. Wpadł w szał i trzymając pokrzywdzoną za szyję zapowiadał jej, że jeśli z nim będzie lub mu ucieknie to ją odnajdzie i zabije, używając siły umieścił ją w bagażniku auta, szarpał pokrzywdzoną i bił rękami po twarzy powodując u niej obrażenia w postaci krwiaka i drobnej rany tłuczonej wewnętrznej powierzchni dolnej wargi. Oskarżony nie zamknął pokrzywdzonej w bagażniku tylko dlatego, że uspokajała go i zapewniała o swym uczuciu. Pomimo obawy o własne życie wsiadła z oskarżonym do samochodu. Tego wieczoru oskarżony nie zgodził się by pociągiem pojechała do pracy, podobnie jak wcześniej dostał ataku furii i kilkakrotnie ją uderzył a w końcu po prośbach zawiózł ją sam do pracy lecz zabronił o tym zdarzeniu opowiadać komukolwiek. Tylko przebiegłość a jednocześnie spokój pokrzywdzonej pozwolił jej na ucieczkę od oskarżonego. Pokrzywdzona nie miała żadnego powodu żeby zeznawać nieprawdę czy wymyślać całą sytuację, zwłaszcza, że to wydarzenie było punktem kulminacyjnym, bodźcem do odejścia od oskarżonego. Nie tylko musiało, ale było niezwykle przykrym przeżyciem emocjonalnym dla pokrzywdzonej, która dopiero teraz zobaczyła na co oskarżonego stać.

wyjaśnienia oskarżonego E. S.

Niewiarygodnymi były również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie jakim wskazywał, że to rodzice J. S. (1) dzwonili do oskarżonego, aby wrócił w trosce o niego i jakoby nikt nie nakazywał opuszczenia posesji. Twierdzeniom tym przeczą zeznania M. S. (4), J. S. (1) oraz G. S. (1) a także przybyłego funkcjonariusza policji – P. K. oskarżony oświadczył, że posesji nie opuści bez J. S. (1).

zeznania świadka W. Ś.

Świadek pracowała z pokrzywdzoną i nie widziała żadnych niepokojących sygnałów w zachowaniu czy w postaci zmian na ciele, relacja ta nie była przydatna dla ustalenia stanu faktycznego sprawy;

zeznania świadka B. W. (2)

1. świadek maju 2018 r. mieszkała ze stronami;

2. oskarżonego przedstawiała jako osobę o nieskazitelnym charakterze zaś pokrzywdzonej przypisywała wszelkie negatywne cechy – impulsywna, zazdrosna, zażywania narkotyków, co nie przekonuje sądu w świetle zebranych w sprawie wiarygodnych dowodów;

zeznania świadka J. K. (1)

1. wieloletni kolega oskarżonego;

2. nigdy nie był w towarzystwie pokrzywdzonej i oskarżonego;

3. w sposób nieudolny próbował zdyskredytować wartość zeznań K. P. przywołując treść rzekomej wypowiedzi świadka, ale nie potrafił wskazać w jakich okolicznościach doszło do tej rozmowy, jak nawiązał rozmowę ze świadkiem, skąd się zna ze świadkiem i jak dobrze, skoro świadek miał mu się zwierzyć z kłamstwa przed sądem i kiedy doszło do tej rozmowy;

Wydruki z komunikato-rów i SMSów

nie były istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

E. S.

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

E. S.

3.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

E. S.

3.4. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

E. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie wynika, iż oskarżony w okresie od lata 2018 r. do 20 maja 2019 r. dopuścił się szeregu zachowań w stosunku do pokrzywdzonej (wówczas jego konkubiny) godzących w dobra prawne będące przedmiotem ochrony art. 207 § 1 k.k. Oskarżony bowiem dopuścił się szeregów zamachów na godność i cześć pokrzywdzonej ciągle jej ubliżając oraz na jej wolność poprzez grożenie pozbawieniem życia, ciągłego kontrolowania, ograniczania kontaktów. Nadto, latem 2018 r. uderzył ja pierwszy raz, od jesieni 2018r. dochodziło do częstej przemocy fizycznej: popychania, szarpania, przewracania. W okresie objętym aktem oskarżenia częstotliwość nagannych zachowań oskarżonego wzrastała. Eskalacja bezprawnych zachowań oskarżonego nastąpiła w dniu 20 maja 2019 r., kiedy to bez żadnej uzasadnionej przyczyny, wszczął kolejną awanturę słowną, w takcie której po raz kolejny użył przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonej, gdy oświadczyła o zakończeniu związku w furii chwycił ją za szyje i poinformował, że jeśli z nim nie będzie lub mu ucieknie to ja odnajdzie i zabije i używając siły umieścił ją w bagażniku auta. Wskazane zachowania, w ocenie sądu, w całej rozciągłości wyczerpują znamiona strony przedmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 207 § 1 k.k. w formie tzw. psychicznego i fizycznego znęcania się nad J. S. (1). Przedmiotowe zachowania miały bowiem charakter wielokrotny, w zasadzie trwały, stanowiąc wyraz utrwalonego stosunku oskarżonego do swojej partnerki oraz na tyle intensywnego, iż obiektywnie oceniając musiały stanowić dla pokrzywdzonej istotną udrękę psychiczną i fizyczną, wielokrotnie wyższą aniżeli dyskomfort mogący wynikać z „normalnych” scysji spowodowanych wzajemną niechęcią stron. W tym miejscu należy też wskazać, iż pokrzywdzona jako kobieta nie miała dostatecznych sił aby przeciwstawić się przewadze fizycznej oskarżonego. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie wykazał, aby zachowanie pokrzywdzonej w jakikolwiek sposób miało wpływ na stany emocjonalne oskarżonego. Gdy w końcu dochodziło do awantur, to stroną je inicjującą, podtrzymującą i doprowadzającą do ich eskalacji był oskarżony. To oskarżony działał z nastawieniem upokorzenia pokrzywdzonej, dokuczenia jej, poniżenia.

Przestępstwo określone w art. 191 § 1 K.k. atakuje wolność wyboru postępowania przez zmuszanie innej osoby do zachowania narzuconego przez sprawcę. Przestępstwo określone w art. 191 § 1 K.k. ma charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Realizacja czynu zabronionego opisanego w tym artykule musi nastąpić w jednej z dwóch form: poprzez stosowanie przemocy wobec osoby lub poprzez stosowanie groźby bezprawnej. Skutek w postaci zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia nie należy do znamion czynu zabronionego. Stosowanie przemocy polega na szeroko pojętej czynności fizycznej, skierowanej bądź to bezpośrednio przeciwko samemu pokrzywdzonemu, co ma go zniewolić do poddania się woli sprawcy i określonego zachowania się (działania, zaniechania lub znoszenia), bądź też przeciwko innej osobie, lecz zastosowana wtedy przemoc, najczęściej przez związek uczuciowy pokrzywdzonego z osobą, wobec której stosowana jest przemoc, prowadzić ma także do zniewolenia i poddania się woli stosującego przemoc. Przez przemoc należy rozumieć takie oddziaływanie środkami fizycznymi, które uniemożliwiając lub przełamując opór zmuszanego ma albo nie dopuścić do powstania lub wykonania jego decyzji woli, albo naciskając aktualnie wyrządzoną dolegliwością na jego procesy motywacyjne, nastawić te decyzje w pożądanym przez sprawcę kierunku. Groźba bezprawna (zob. uwagi do art. 115 § 12) to nie tylko groźba określona w art. 190 § 1 (groźba karalna), ale także groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego najbliższych (szantaż). Przedmiotem czynności wykonawczej jest inna osoba, którą sprawca zmusza do określonego zachowania się (działania, zaniechania lub znoszenia). Przestępstwo określone w art. 191 § 1 należy do przestępstw kierunkowych. Warunkiem odpowiedzialności jest działanie sprawcy w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Stosowana przemoc wobec osoby lub groźba bezprawna są jedynie środkami do osiągnięcia tego celu, mogą być zrealizowane tylko z zamiarem bezpośrednim.

W niniejszej sprawie oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim, przy użyciu groźby, chciał zmusić J. S. (1) do określonego zachowania tzn. do zaniechania zakończenia ich związku. Oskarżony naruszył istotne dobra prawnie chronione, narażając pokrzywdzoną na negatywne doznania, wywołania u niej poczucie leku i strachu. Bijąc rękami po twarzy spowodował u niej obrażenia w postaci krwiaka i drobnej rany tłuczonej wewnętrznej powierzchni dolnej wargi, tym samym dopuścił się czynu z art. 157§2 k.k. albowiem zadane ciosy w ocenie biegłego, której żadna ze stron nie zakwestionowała skutkowały naruszeniem czynności organizmu na okres poniżej 7 dni. Oskarżony bezspornie działał w stanie silnego napięcia emocjonalnego. Jednak zachowanie jego jest karygodne, o czym częściowo była już mowa wyżej. W sprawie nie ma żadnych wątpliwości, że pomiędzy działaniem oskarżonego a skutkiem w postaci krwiaka i drobnej rany tłuczonej istnieje normalny, adekwatny związek przyczynowo - skutkowy. Obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonej nie mogły powstać w żaden inny sposób. Nieprzewidywalne zachowanie oskarżonego nie tylko może, ale i wzbudza realną obawę. Jest też nieadekwatne do pobudki, którą podsądny się kierował.

Odpowiedzialności z art. 193 K.k. podlega ten, kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza. Przestępstwo określone w art. 193 może być popełnione zarówno przez działanie, gdy sprawca "wdziera się" do miejsc wskazanych w tym przepisie, jak i przez zaniechanie, gdy sprawca miejsc tych nie opuszcza wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Pojęcie "wdarcia się" różni się istotnie od pojęcia "włamania się". Przez "wdarcie się" należy rozumieć przełamanie, przy wkroczeniu do miejsc określonych w art. 193, nie tylko przeszkody fizycznej, lecz woli osoby uprawnionej. Wchodzą tu w grę wszelkie sposoby przedostania się do miejsca wymienionego w przepisie bez zgody chociażby domniemanej, a więc gwałtem, przemocą, podstępem, pod fałszywym pozorem, groźbą. Ze względu na alternatywne określenie w art. 193 czynu zabronionego, zrealizowanie przez sprawcę obu członów alternatywy, tzn. "wdarcie się" do miejsca określonego w tym przepisie i nieopuszczenie go wbrew żądaniu osoby uprawnionej, stanowi tylko jedno przestępstwo (niewłaściwy zbieg przestępstw). Przedmiotem czynności wykonawczej są opisane w art. 193 miejsca cudze dla sprawcy czynu zabronionego, a więc dom, mieszkanie, lokal, pomieszczenie albo ogrodzony teren. Osobą uprawnioną, w znaczeniu art. 193, jest ta osoba, która na podstawie przepisów prawa (cywilnego, lokalowego, spółdzielczego) jest uprawniona do dysponowania danym miejscem w sposób, który sprawia, że dla innych osób, niemających takiego tytułu prawnego, miejsce to przedstawia się jako cudze. Przestępstwo określone w art. 193 może być popełnione tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Do popełnienia tego przestępstwa konieczna jest świadomość wejścia bez podstawy prawnej oraz bez zgody osoby uprawnionej do miejsca określonego w przepisie lub pozostawania w takim miejscu wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Znamię "wdziera się", oprócz swojej treści przedmiotowej, zawiera aspekt podmiotowy, wykluczający możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Również nieopuszczenie miejsca, wbrew żądaniu osoby uprawnionej, należy rozumieć też podmiotowo, w tym sensie, że ma to być świadome przeciwstawienie się woli uprawnionego, również wykluczające zamiar wynikowy.

Zgromadzony materiał dowodowy wykazał, że oskarżony dopuścił się występku z art. 193 K.k. oskarżony wjechał na posesję rodziców pokrzywdzonej, wszedł do wnętrza domu, a następnie, pomimo kilkukrotnych poleceń ze strony G. S. (1) nie opuścił ani domu, ani później posesji, co zaowocowało wezwaniem policji. Nie ma wątpliwości, że podsądny naruszył jej mir domowy mieszkańców.

Stosownie do treści art. 180 a k.k. określonej w tym przepisie podlega ten kto, na drodze publicznej, w sferze zamieszkania lub sferze ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Do znamion czasownikowych stypizowanego w tym przepisie czynu należy prowadzenie pojazdu mechanicznego, czyli uruchomienie silnika i jazda tym pojazdem. Prowadzenie to powinno i odbywać się w określonym miejscu w tym przepisie, a to na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu. Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2016, 1440, z późn. zm.), drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych. Do dróg publicznych, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy należą drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. Ulice leżące w ciągu dróg wymienionych w ust. 1 należą do tej samej kategorii co te drogi (art. 2 ust. 2 ustawy). Kolejnym warunkiem niezbędnym do wypełnienia znamion czyn z art. 180a k.k. jest istnienie w stosunku do sprawcy decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Decyzja ta musi mieć przymiot decyzji ostatecznej i obowiązywać w chwili popełnienia czynu, to jest w chwili prowadzenia przez sprawcę pojazdu mechanicznego. Od strony podmiotowej przestępstwo z art.180a k.k. charakteryzuje się umyślnością działania sprawcy, przy czym może ono zostać popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Działanie w zamiarze bezpośrednim oznacza, że sprawca chce popełnić czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w miejscach określonych w tym przepisie pomimo cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. Działanie w zamiarze ewentualnym ma miejsce wtedy, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, na to się godzi.

Sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości. Okoliczności stanu faktycznego świadczące o zrealizowaniu przez niego znamion czynu zabronionego jednoznacznie wynikały ze zgromadzonego materiału dowodowego. Działanie oskarżonego, które polegało na prowadzeniu na drodze publicznej pojazdu nie stosując się do wydanej przez Starostę (...) decyzji z dnia 16.01.2015 r. o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, wyczerpywało znamiona zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe przestępstwa z art. 180a k.k.

☐

3.5. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.6. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.7. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.8. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. S.

Na niekorzyść:

1. uprzednia karalność;

2. przemoc fizyczna jak i psychiczna;

3. zamiar bezpośredni;

4. czyn godził w podstawowe i najbardziej fundamentalne dobra człowieka;

5. znaczny stopień cierpień psychicznych – nie tylko wynikający z ataków na dobra osobiste, ale również z uwagi na życie w poczuciu obawy;

6. w podjęciu decyzji nie był skrepowany czynnikami zewnętrznymi;

Na korzyść:

1. pracuje;

2. nie utrudniał przebiegu postepowania;

E. S.

1. forma i czas adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości, przy uwzględnieniu funkcji prewencyjnej środka;

2. zakazy maja faktycznie wykluczyć bezpośredni i pośredni kontakt z pokrzywdzoną;

E. S.

Na niekorzyść:

1. uprzednia karalność;

2. użycie przemocy fizycznej co potęguje obawy spełnienia wypowiedzianych gróźb;

3. zamiar bezpośredni;

4. czyn godził w podstawowe i najbardziej fundamentalne dobra człowieka- wolność od strachu;

5. w podjęciu decyzji nie był skrepowany czynnikami zewnętrznymi;

Na korzyść:

6. pracuje;

7. nie utrudniał przebiegu postepowania;

E. S.

Na niekorzyść:

1. uprzednia karalność w tym dwukrotnie za czyn z art. 180 a k.k.

2. w podjęciu decyzji nie był skrepowany czynnikami zewnętrznymi;

Na korzyść:

1. pracuje;

2. nie utrudniał przebiegu postepowania

E. S.

Na niekorzyść:

1. uprzednia karalność;

2. w podjęciu decyzji nie był skrepowany czynnikami zewnętrznymi;

Na korzyść:

1. pracuje;

2. nie utrudniał przebiegu postepowania

E. S.

1. środek karny obligatoryjny o funkcji zapobiegawczej; czas trwania i zakres zależał od stopnia zagrożenia związanego z powrotem kierującego do ruchu;

2. stopień poczucia odpowiedzialności oskarżonego za bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego niż modelowego wzorcowego kierowcy,

3. wcześniej dwukrotnie karany za czyn z art. 180 a k.k.

E. S.

1,2,3,4,

Kara łączna w granicach jak w art. 86 § 1 K.k. z uwzględnieniem dyrektyw art. 85 a K.k.

1. przestępstwa godzące w różnorakie dobra, na przestrzeni krótkiego czasu;

2. oskarżony wskazuje duży stopień utrwalenia niewłaściwych postaw społecznych i jest bezrefleksyjny;

3. względy prewencyjne sprzeciwiały się nadmiernemu premiowaniu oskarżonego poprzez kształtowanie kary łącznej w oparciu o metodę absorbcji, by nie wyrabiać w nim przekonania, ale także u innych obserwatorów procesu, że im więcej popełnia przestępstw tym łagodniej jest traktowany;

5. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. S.

Zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak było przesłanek od odstąpienia od zasady obciążenia kosztami

6. 1Podpis

Sędzia Renata Sypniewska

II K 487/19

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE