Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

staż. Magdalena Tomczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 223/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z 14 września 2020 r. sygn. akt II K 72/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesione przez skarżącego zarzuty mają charakter mieszany. Sąd dokonał usystematyzowania ich i w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów obrazy przepisów postępowania i zarzutów wadliwie zakwalifikowanych jako błąd w ustaleniach faktycznych (tirét 3. i 4. zarzutów).

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.

1)  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego analizy dowodów, w tym szczególności treści umów przedłożonych w toku postępowania przez oskarżonego łączących go ze spółką, której prezesem był A. P. (2), oraz dokumentacji księgowej zawartej w aktach sprawy w kontekście całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, co doprowadziło do przyjęcia przez Sąd, iż oskarżony urządzał gry hazardowe, podczas gdy dokumentacja zebrana w sprawie potwierdzają wersję zdarzeń przedstawioną w wyjaśnieniach A. P. (1);

2)  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez uznanie iż umowa przedłożona przez oskarżonego w postępowaniu sądowym jest niewiarygodna w sytuacji, gdy co prawda stwierdzono, że nie znajduje się na niej podpis A. P. (2), niemniej nie ma żadnego obiektywnego dowodu, który wskazywałby, że A. P. (1) wiedział, albo mógł się o tym dowiedzieć,

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na przyjęciu, że:

a)  oskarżony nie potwierdził, iż powierzchnia wynajmowana przez niego na stacji w (...) została dalej podnajęta, a złożone do akt dokumenty księgowe są jedynie pozorne, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż wskazane wyżej dokumenty są wiarygodne i wraz z umowami podnajmu stanowią o podnajęciu powierzchni innemu podmiotowi a zarazem o niewinności oskarżonego,

b)  zeznania Ł. K. (1), gdy z treści jego zeznań można wywnioskować, że oskarżony utrzymywał stosunki gospodarcze z A. P. (2) i rzeczywiście rozliczał się z zawieranych z nim umów, co świadczy o prawdziwości wyjaśnień oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący powołuje się w swojej argumentacji co do wiążącej mocy zawartej umowy na zeznania Ł. K. (1), z których to wynika, że A. P. (2) podpisywał w trakcie swojej działalności tego rodzaju umowy, ale nie podpisał tej konkretnej oraz w oparciu o zeznania T. P.. Ten drugi świadek jednak w swoich zeznaniach nie przekazał informacji o zawieraniu umów, lecz oznajmił jedynie, że doszło do jednego spotkania oskarżonego z A. P. (2) w 2017 r. (styczeń lub luty według pamięci świadka), tj. już po okresie, w którym zaistniał czyn przypisany oskarżonemu (k. 204v - 205).

Trzeba przy tym podkreślić, że obrona odwołując się do zeznań Ł. K. zupełnie pomija fakt, że Sąd uznał je w całości za niewiarygodne. Skarżący przy tym nie kwestionuje słuszności tak dokonanej oceny Sądu, co uniemożliwia też kontrolę instancyjną we wskazanym przez niego kierunku. Skoro Sąd I instancji przyjął jego zeznania za niewiarygodne, wówczas trudno Sądowi zarzucać, że tych zeznań przy swoich rozważaniach nie uwzględnił, chyba że skarżący taką ocenę Sądu kwestionuje. W niniejszej sprawie do takich konkluzji dojść nie można. Skarżący co prawda podniósł zarzut obrazy art. 7 k.p.k. ale nie odniósł go wprost do oceny zeznań Ł. K., w tym w szczególności nie wskazał dlaczego ocena Sądu meriti miałaby być oceną dowolną. Jednocześnie Sąd Okręgowy z urzędu nie dopatrzył się w tym zakresie błędów rozumowania. Ocena tych zeznań dokonana przez Sąd nie budzi wątpliwości, albowiem świadek jest powiązany rodzinnie z oskarżonym, a razem z A. P. (2) (którego zeznania również uznano za niewiarygodne) i oskarżonym (wielokrotnie skazywanym w tego rodzaju sprawach) byli uczestnikami nielegalnego procederu urządzania gier hazardowych na automatach wbrew przepisom ustawy. Miał on zatem interes w składaniu zeznań korzystnych dla oskarżonego, a tym samym dla siebie. Warto też wskazać, że Ł. K. wielokrotnie zasłania się niepamięcią, a co do okoliczności, w jakich dochodziło do spotkań A. P. (1) z A. P. (2) podał, że nie jest mu znana treść rozmowy pomiędzy nimi – poza ogólną wiedzą, że przedmiotem tych rozmów był najem lokali (k. 205-v). Stąd też i tak przy równie ogólnikowych zeznaniach trudno wyciągnąć z nich pozytywne dla oskarżonego okoliczności. To jednak i tak w świetle braku podważenia oceny wiarygodności świadka dokonanej przez Sąd Rejonowy stanowi o istocie niemożności uwzględnienia przedmiotowego zarzutu.

Warto zaznaczyć, że skarżący bagatelizuje nieautentyczność podpisu A. P. (2) na umowie z 02 września 2016 r. (nie kwestionując jednocześnie w apelacji tej oceny dokonanej przez biegłego) stwierdzając jedynie, że o tej okoliczności sam oskarżony nie musiał być świadomy. Zapomina jednak, że oskarżony składając wyjaśnienia na rozprawie po złożeniu do akt sprawy przedmiotowej umowy (k. 143v) kategorycznie stwierdził „Ta umowa była podpisana podczas jednoczesnej obecności mojej osoby i najemcy". To oznacza, że na tym argumentację można skończyć, albowiem skarżący stawia rozstrzygnięciu kolejne zarzuty w oparciu o założenie, że do zawarcia umowy podnajmu pomiędzy A. P. (1) a A. P. (2) w rzeczywistości doszło i była ona skuteczna – co odnosi się także i do zarzutu z ww. pkt 3. Tak naprawdę nietrudno przyjąć, że stanowiło to jedynie wybieg na wypadek problemów prawnych. A to wskazuje na pełną świadomość nielegalności działania po stronie oskarżonego. Jednocześnie nieautentyczność podpisu jest istotą sprawy, albowiem to właśnie wskutek braku jego zbadania przez biegłego, sprawa trafiła do ponownego rozpoznania. Zmienia to bowiem możliwość przyjęcia świadomości oskarżonego co do nielegalności swego działania, o czym więcej poniżej. Zresztą warto zaznaczyć, że obrona w swojej argumentacji zdaje się stawiać sprzeczne zarzuty. Z jednej strony posługuje się zawartą pomiędzy oskarżonym a A. P. umową jako potwierdzającą, że oskarżony nie urządzał gier hazardowych, a z drugiej strony wskazując na nieautentyczność podpisu na niej podkreśla, że nie ma dowodu, aby A. P. (1) miał o tym wiedzę. To właśnie stanowi dowolność oceny zgromadzonego materiału dowodowego, bowiem wbrew twierdzeniom obrony materiał przedstawia sytuację w zgoła odmienny sposób, przy czym, o czym skarżący zdaje się zapominać, nie jest koniecznym tzw. „złapanie oskarżonego na gorącym uczynku”. Wystarczy, jeżeli konsekwencją swobodnej, a więc rzetelnej i spójnej oceny dowodów jest konkluzja w postaci możliwości przypisania sprawcy odpowiedzialności za dany czyn zabroniony, bowiem obalenie zasady domniemania niewinności „oznacza stwierdzenie winy w znaczeniu procesowym, a więc uznanie, że oskarżony jest sprawcą czynu (dowodowe przypisanie sprawstwa) oraz winy w znaczeniu materialnoprawnym, która oznacza spełnienie warunków poniesienia odpowiedzialności karnej (por. D. Świecki, Wina..., s. 5 i n.) (D. Świecki pod red., Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany LEX/el 2020)”. Dopiero w sytuacji kiedy Sąd w oderwaniu od zgromadzonego materiału dowodowego lub w sposób uznaniowy lecz nielogiczny dokonuje jego oceny, wątpliwości związane z domniemaniem niewinności mogą zostać przyjęte. Zgromadzony materiał dowodowy takich wątpliwości nie dostarcza. Należy przy tym podkreślić, że także wyjaśnienia oskarżonego zostały uznane za niewiarygodne, co obrona zdaje się zupełnie pomijać, poprzestając na gołosłownych twierdzeniach o konieczności „dania im wiary” ze względu na zgromadzony materiał dowodowy. Sąd Okręgowy nie będzie tutaj powielał pełnej argumentacji Sądu I instancji, którą całkowicie aprobuje, jednak nie trudno doszukać się sprzeczności zgromadzonego materiału z twierdzeniami oskarżonego. Począwszy od omawianego wyżej problemu nieautentyczności podpisu, a skończywszy na opieraniu obrony na powiązaniach między osobami zaangażowanymi w nielegalny proceder, jak choćby ww. świadkowie prowadzi do konstatacji, że wyjaśnienia oskarżonego mijają się z prawdą praktycznie w każdej istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, co słusznie dostrzegł Sąd rejonowy i co aprobuje Sąd Okręgowy.

Obrona próbując wskazywać na niewyczerpanie znamion przestępstwa po stronie oskarżonego, tzn. że jego działania nie stanowiły przestępstwa, a jednocześnie podnosi nieświadomość oskarżonego, co do ich wyczerpania jako okoliczność nieumyślności działania, co samo w sobie stanowi fundamentalną sprzeczność. Oskarżony i w większości istotnych elementów zasłania się niepamięcią lub niewiedzą, co należy uznać to za przyjętą linię obrony, niewytrzymującą konfrontacji z materiałem dowodowym, zarówno dokumentowym, jak i zwłaszcza osobowym.

Wniosek

Zmiana poprzez uniewinnienie ew. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione przez skarżącego argumenty nie mogły zostać uwzględnione, a tym samym doprowadzić do rozstrzygnięcia zgodnego ze zgłoszonym żądaniem. Trzeba przy tym podkreślić, że zgłoszenie żądania uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania wymaga wykazania okoliczności z art. 437§2 zd. 2 k.p.k. czego skarżący zdaje się nie dostrzegać.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że A. P. (1) poprzez zawarcie umowy najmu powierzchni lokalu działał umyślnie z zamiarem (w celu) urządzania gier hazardowych wyczerpując swym zachowaniem znamiona czynu stypizowanego w art. 107 § 1 k.k.s. w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z przedstawionych dokumentów oraz wyjaśnień oskarżonego wynika, iż w czasie objętym zarzutem A. P. (1) działał w przeświadczeniu, ze na podnajętej dla innego podmiotu powierzchni prowadzona będzie działalność zgodna z obowiązującym prawem i nie miał zamiaru choćby ewentualnego urządzania gier hazardowych w rozumieniu art. 107 § 1 k.k.s.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do błędu w zakresie nieskutecznego przypisania wyczerpania znamion art. 107 k.k.s. – już na wstępie dokonywanej analizy skarżący zastrzegł, że oskarżony nie będąc prawnikiem nie śledził na bieżąco zmian w przepisach, poprzestając na zapewnieniu innej osoby – strony umowy (kontrahenta). Nie ma więc mowy o tym aby przyjąć, że oskarżony co najmniej z zamiarem ewentualnym nie dopuścił się zarzucanego mu czynu. Tym samym rozpada się też linia obrony poprzez (wybiórcze) uznanie przez obronę wyjaśnień oskarżonego za zgodne z prawdą. Oskarżony prowadząc działalność gospodarczą, niezależnie od własnych umiejętności, wiedzy oraz świadomości prawnej, powinien dopilnować zgodności z prawem zawieranych umów, a w razie wątpliwości – skorzystać z usług profesjonalisty, co stanowi oczywisty koszt działalności gospodarczej. Okoliczności podawane przez obronę, jak poprzestanie na zapewnieniach drugiej strony umowy, przedstawiają się nie tylko jako niewiarygodne, ale wręcz skrajnie lekceważące obowiązujący system prawa określający m.in. zakres obowiązków prowadzącego działalność gospodarczą na własne ryzyko i to w sposób całkiem świadomy po stronie oskarżonego. Jak wynika zresztą z załączonych akt innych spraw toczących się przeciwko oskarżonemu, jego aktywność będąca przedmiotem oceny w niniejszej sprawie nie była jednostkowa, zatem to po jego stronie istniała konieczność zapewnienia zgodności prowadzonej działalności z prawem. Trudno zatem nie uznać, aby nie doszło do wyczerpania znamion przestępstwa. Zebrany materiał dowodowy wprost wskazuje, że oskarżony przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego i godził się na następstwa. Jednocześnie nie trudno zauważyć, w ślad za argumentacją Sądu I instancji, że pierwsza kontrola w lokalu w (...) miała miejsce 13 września 2016 r., o czym oskarżony szybko się dowiedział od P. B.. Kolejna kontrola miała miejsce 28 października 2016 r., a w tym czasie do trafiły nowo postawione przez oskarżonego automaty. Nawet w sytuacji, gdyby oskarżony był przed datą pierwszej kontroli zupełnie nieświadom niezgodności z prawem swojego działania, to wyniki i informacje o pierwszej kontroli powinny wywołać natychmiastową reakcję. Oskarżony nie może się zatem zasłaniać nieznajomością przepisów, które złamał. Co więcej, oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie negował, że jest właścicielem przedmiotowych automatów do gier, mimo otrzymania 18 listopada 2016 r. odpisu postanowienia prokuratora o zatrzymaniu automatów do gier 26 października 2016 r. Trudno więc przyjąć, aby nie zdawał sobie konsekwencji z własnych działań i pozostawał w nieświadomości nielegalności swojego postępowania.

Wniosek

Zmiana poprzez uniewinnienie ew. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione przez skarżącego argumenty nie mogły zostać uwzględnione, a tym samym nie mogły skutkować rozstrzygnięciem zgodnym ze zgłoszonym żądaniem zmiany wyroku. Oczywistym jest przy tym, że nawet właściwie skonstruowany i słuszny zarzut błędu w ustalaniach faktycznych podniesiony przez obrońcę, z racji art. 442§1 k.p.k. nie uzasadnia uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi meriti.

3.3.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. P. (1) kary 200 stawek grzywny po 100 zł każda stawka, bez uwzględnienia przez Sąd I instancji, przy wymiarze kary – w zakresie ilości orzeczonych stawek dziennych grzywny – właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz ustalonych w sprawie okoliczności łagodzących jak choćby ustabilizowany tryb życia, a także nadanie zbyt małej ważkości innym okolicznościom łagodzącym jak choćby niekaralność oskarżonego w dacie popełnienia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trudno się zgodzić, aby orzeczenie kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia było rażąco niewspółmierne. Art. 107 k.k.s. przewiduje, że sprawca odpowiadający za urządzanie lub prowadzenie gier hazardowych wbrew ustawie podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. W konsekwencji, zdaniem Sądu kara najłagodniejszego rodzaju wymierzona w wysokości 200 stawek dziennych (w uzasadnieniu skarżący wskakuje na nieorzeczoną w sprawie karę 120 stawek), a więc odpowiadająca nico ponad ¼ maksimum ustawowego dla tego rodzaju kary w realiach niniejszej sprawy nie może być uznana za niewspółmierną. Należycie uwzględnia rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przepisanego oskarżonemu przestępstwa skarbowego, polegającego na urządzeniu gier hazardowych na automatach losowych bez wymaganego zezwolenia. Uwzględnia także motywację oskarżonego. Trzeba przy tym pamiętać, że sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, a zwłaszcza sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu (kwestia karalności) jednoznacznie przemawiają na niekorzyść oskarżonego. Konkludując – w ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara 200 stawka dziennych w żadnym aspekcie okoliczności z art. 12§2 k.k.s. i art. 13§1 k.k.s. nie może być uznana za niewspółmiernie surową.

Wniosek

Zmiana poprzez złagodzenie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione przez skarżącego argumenty Sąd uznał za chybione, a w konwekcji nie stwierdził potrzeby ingerowania w wymiar kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z 14 września 2020 r. sygn. akt II K 72/20.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Przedstawione przez skarżącego argumenty oraz zarzuty nie mogły stanowić podstawy do wzruszenia rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Okoliczności popełnienia czynu i aktywny w nim udział oskarżonego nie budzi wątpliwości, zaś wymierzona kara odpowiada swą dolegliwością stopniu winy, a także stopniu społecznej szkodliwości czynu. Przede wszystkim rozstrzygającym dla przypisania oskarżonemu sprawstwa było powiązanie nieautentyczności podpisu na umowie z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadków. W tym aspekcie bez trudu należy przyjąć, że oskarżony urządzał gry hazardowe bez wymagane zezwolenia, zaś okoliczności czynu i jego zachowanie wymagały odpowiednio surowej sankcji karnej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636§1 k.p.k. – z uwagi na to, ze przedmiotem postępowania odwoławczego była wyłącznie nieuwzględniona apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego, Sąd Okręgowy obciążył A. P. (1) kosztami postępowania, które stanowią:

a)  2.000 zł ustalonej w oparciu o art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych opłata;

b)  20,00 zł z tytułu zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego (wyłącznie ryczałt za doręczenia w postępowaniu odwoławczym).

7.  PODPIS

SSO Jacek Klęk