Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Magdalena Kostro-Wesołowska (spr.)

Sędziowie: SA Magdalena Tymińska

SA Danuta Malec

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2020 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W.

o składki na ubezpieczenie zdrowotne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 stycznia 2020 r. sygn. akt XIII U1219/18

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. na rzecz J. R. kwotę 450,00 (czterysta pięćdziesiąt 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Danuta Malec Magdalena Kostro-Wesołowska Magdalena Tymińska

III AUa 652/20 UZASADNIENIE Decyzją z 12 czerwca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. działając na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3, art. 123 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2017 r. poz. 1778 ze zm.), art. 79 ust. 1 i 2, art. 81 ust. 2, art. 82 ust. 2, 3 i 5 pkt 1 i 9 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1938 ze zm.) wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne należne z tytułu prowadzonych pozarolniczych działalności w formie: - działalności gospodarczej NIP (...) od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. oraz od 13 grudnia 2002 r. do 29 września 2013 r.; - spółki cywilnej (...) od 10 marca 2001 r. do 30 listopada 2002r.; - spółki cywilnej (...) od 1 września 2013 r. W uzasadnieniu decyzji Zakład podał, że J. R. od 1 marca 2001 r. jest aktywnym przedsiębiorcą. Dodatkowo, jak wynika z informacji zawartych w Centralnym Rejestrze Podmiotów Krajowej Ewidencji Podatników, J. R. zarejestrowany jest: - od 10 marca 2001 r. do 23 lipca 2017 r. jako wspólnik spółki (...) S.C. D. Z., P. J., J. R. NIP (...), która została rozwiązana z dniem 1 grudnia 2002 r.; - od 1 września 2013 r. jako wspólnik spółki (...) S.C. J. R., D. S.. Na podstawie zgromadzonej w toku postępowania wyjaśniającego dokumentacji organ rentowy ustalił, że J. R. jednocześnie prowadził pozarolniczą działalność oraz działalność w formie dwóch spółek cywilnych. W związku z tym, według organu rentowego, należne są składki na ubezpieczenie zdrowotne: - w pojedynczej wysokości za marzec 2001 r.; - w podwójnej wysokości za miesiące od kwietnia 2001 r. do października 2002 r.; - w pojedynczej wysokości za miesiące od listopada 2002 r. do sierpnia 2013 r. - w podwójnej wysokości za wrzesień 2013 r.; - w pojedynczej wysokości od października 2013 r. Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. R.. Zaskarżonej decyzji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do okresu i form prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, co skutkowało błędem w ustaleniach co do należnych składek na ubezpieczenie zdrowotne. W toku procesu odwołujący się podniósł dodatkowo zarzut przedawnienia. W piśmie procesowym z 10 kwietnia 2019 r. (k. 27 a. s.) podtrzymując dotychczasową argumentację, odwołujący się przyznał, że nie kwestionuje zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim obciążono go obowiązkiem uiszczenia składki na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości za wrzesień 2013 r., bowiem za ten miesiąc składka na ubezpieczenie zdrowotne rzeczywiście winna być uiszczona w podwójnej wysokości (też pismo k. 124 a. s.). Na rozprawie 14 stycznia 2020 r. i w załączniku z 20 stycznia 2020 r. do protokołu rozprawy pełnomocnik odwołującego się sprecyzował odwołanie wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji jedynie w tej części, w której organ rentowy stwierdził, że J. R. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą zobowiązany jest do opłacenia składek na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości, tj. za okres od kwietnia 2001 r. do października 2002r. (pisma: k. 18a a. s., k. 27 a. s., protokół rozprawy k. 123 a. s.). Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 28 stycznia 2020 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne należne z tytułu prowadzonej działalności pozarolniczej w formie: - jednoosobowej działalności gospodarczej NIP (...) od 13 grudnia 2002 r. do 29 września 2013 r.; - działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej NIP (...) od 10 marca 2001 r. do 30 listopada 2002 r.; - działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej NIP (...) od 1 września 2013 r. Sąd Okręgowy ustalił, że 7 lutego 2001 r. J. R., P. J. oraz D. Z. zawarli w formie aktu notarialnego umowę spółki cywilnej. Firma spółki brzmiała (...). Przedmiotem działalności spółki było m.in. doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, badanie rynku i opinii publicznej oraz reklama (umowa spółki cywilnej - k. 28 a. s.). Siedziba spółki została zarejestrowana w lokalu należącym do rodziców jednego ze wspólników, tj. w W. przy ul. (...) (zeznania odwołującego się - k. 122v-123 a. s.). J. R., w celu zawarcia powyższej umowy spółki, od 1 marca 2001r. zarejestrował jednoosobową działalność gospodarczą. Powyższa działalność zarejestrowana została wyłącznie w celu prowadzenia przedmiotowej spółki cywilnej. J. R. poza czynnościami związanymi z prowadzeniem spółki (...) nie wykonywał w tym okresie żadnej innej działalności gospodarczej (wydruk CEIDG – k. 14 a. s., zeznania odwołującego się, k. 122-123 a. s.). Uchwałą wspólników z 25 listopada 2002 r. (...) została z dniem 1 grudnia 2002 r. rozwiązana (uchwała k. 23 a. r.). W okresie istnienia (...) J. R. uzyskiwał przychód jedynie z działalności prowadzonej w formie spółki. Nie prowadził żadnej innej aktywności gospodarczej jako samodzielny przedsiębiorca. W złożonej deklaracji podatkowej PIT/B za rok 2001 poza przychodami z wcześniejszego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę wskazywał jedynie uzyskiwanie przychodów ze spółki cywilnej (...). Dopiero po rozwiązaniu spółki cywilnej odwołujący się podjął faktycznie zarejestrowaną od 1 marca 2001 r. jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. R. i uzyskiwał z niej przychód (zaświadczenie k. 28, zeznania odwołującego się, k. 122-123 a. s.). Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą (...) NIP (...) był handel detaliczny i hurtowy, usługi, eksport i import w zakresie prowadzenia działalności reklamowej (zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej – k. 28 a. s.). Z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej (...), J. R. pierwszy przychód osiągnął dopiero w grudniu 2002 r. Z tego tytułu złożył deklarację podatku od towarów i usług (dowód: PIT-7 – k. 28 a. s.). J. R. był podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej (...) w okresie od 13 grudnia 2002 r. do 31 grudnia 2011 r. (pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) - k. 114 a. s.). Od 1 września 2013 r. J. R., pozostając zarejestrowany jako przedsiębiorca, prowadzi działalność jako wspólnik (...) s.c. pod nazwą J. R. wspólnik spółki cywilnej (...). Działalność gospodarcza odwołującego się prowadzona jest wyłącznie w formie spółki cywilnej (zaświadczenie k. 14 a. s., zgłoszenia do ubezpieczeń k. 70-113, zaświadczenie k. 10-11 a. r.). J. R. figurował w ewidencji podatników jako wspólnik spółki cywilnej w okresie od 7 lutego 2001 r., następnie jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, a od 1 września 2013 r. jako wspólnik spółki cywilnej (...) S.C. J. R., D. S.. J. R. zgłosił zawieszenie prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej od 30 września 2013 r. ( zaświadczenie k. 17 a. r., zaświadczenie k. 18b a. s.). J. R. we wrześniu 2013 r. osiągnął przychód z dwóch źródeł w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej, tj. z jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą (...) oraz spółki cywilnej (...) (okoliczność niesporna). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o powołane dokumenty, znajdujące się w aktach sprawy, i zeznania odwołującego się. Zeznania te Sąd uznał za jasne i szczere, jak również logicznie korelujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a w konsekwencji za stanowiące wartościowe źródło dowodowe. Przy takich ustaleniach Sąd Okręgowy uznał odwołanie w ostatecznie sformułowanym kształcie i zakresie za zasadne. Podniósł, że spór w sprawie ostatecznie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy organ rentowy słusznie wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości, tj. z tytułu jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz działalności jako wspólnik spółki cywilnej za okres od kwietnia 2001 r. do października 2002 r. Sąd Okręgowy zważył, że kwestie związane z podleganiem przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu normują przepisy art. 6 i art. 12 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (aktualnie jednolity tekst: Dz. U. z 2020 r. poz. 266, dalej jako: ustawa systemowa). Ubezpieczeniem chorobowym osoby te obejmowane są dobrowolnie na swój wniosek (art. 11 ust. 2 ustawy). W myśl pierwotnego brzmienia art. 13 pkt. 4 ustawy systemowej, obowiązek ubezpieczenia trwa od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Począwszy zaś od 20 września 2008 r. ustawodawca przewidział, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (w aktualnym stanie prawnym osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa ustawy systemowej oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców). W odniesieniu natomiast do składek na ubezpieczenie zdrowotne, ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1398, dalej jako: ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej) w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c stanowi, że obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobami z nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c i pkt 1a, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Składka w nowej wysokości obowiązuje od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku. Kwestię składek na ubezpieczenie zdrowotne w okresie objętym sporem regulowała ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, która w art. 22 ust. 2 (w brzmieniu obowiązującym m.in. w okresie od kwietnia 2001 r. do października 2002 r.) wskazywała, że jeżeli ubezpieczony uzyskuje przychody z więcej niż jednego źródła w ramach takiego samego tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia, o którym mowa w art. 8, składka na ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana od każdego ze źródeł przychodów. Jednocześnie tenże art. 8 ustawy nie przewidywał odrębnie jako tytułu podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego bycia wspólnikiem spółki cywilnej, określając jedynie ogólnie w art. 8 ust. 1 pkt c tej ustawy, że obowiązek ten dotyczy osób prowadzących pozarolniczą działalność lub osób z nimi współpracujących. Wobec brzmienia powyższych przepisów Sąd Okręgowy stwierdził, że o istnieniu obowiązku ubezpieczenia decydują konkretne okoliczności sprawy, w których dokonywana jest ocena, czy w danym okresie działalność rzeczywiście była wykonywana i czy osiągany był w ramach tej działalności przychód. W konsekwencji, jak stwierdził Sąd, osoby faktycznie nieprowadzące takiej działalności i nie osiągające przychodu nie podlegają ubezpieczeniu, nawet jeśli dokonały wpisu do ewidencji i odpowiednio osoby, które nie zgłosiły tej działalności w organie ewidencyjnym, ale ją prowadzą, objęte są obowiązkiem ubezpieczenia (analogicznie w wyroku Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2016 r., I UK 196/15). Przenosząc powyższe rozważania na grunt poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy podniósł, że w toku postępowania organ rentowy nie przedstawił przekonujących dowodów wskazujących na to, że w okresie objętym odwołaniem odwołujący się rzeczywiście osiągał również przychód z prowadzonej jednoosobowo działalności gospodarczej. Przeciwnie, w ocenie Sądu, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że odwołujący się w okresie kwiecień 2001r. - październik 2002r. poza byciem wspólnikiem spółki cywilnej faktycznie prowadził inną jednoosobową działalność gospodarczą i osiągał z tego tytułu przychód. W toku procesu Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie wykazał, aby J. R. faktycznie podejmował czynności o charakterze zarobkowym jako jednoosobowy przedsiębiorca (poza byciem wspólnikiem spółki cywilnej) i uzyskiwał z tego tytułu przychód. Nie ma podstaw do przyjęcia, że odwołujący się prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą uczestniczył w obrocie gospodarczym. Przeczą temu jego zeznania, z których wynika, że w żaden sposób nie uzewnętrzniał woli prowadzenia działalności jako jednoosobowy przedsiębiorca względem innych podmiotów czy też potencjalnych klientów. Nie zmieniają powyższej oceny przywoływane przez organ rentowy zaświadczenia wydawane przez właściwe miejscowo urzędy skarbowe, bowiem co do spornego okresu, tj. kwiecień 2001r. - październik 2002r., nie wskazują one, aby odwołujący się w tym okresie osiągnął przychód z tytułu jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej innej niż bycie wspólnikiem spółki cywilnej. Trafnie również zauważył pełnomocnik odwołującego się, że powyższe zaświadczenia nie opisują precyzyjnie okresu działalności gospodarczej odwołującego się. W zaświadczeniu z 11 lipca 2018 r., wydanym przez Urząd Skarbowy (...), załączonym do akt rentowych, wskazane jest bowiem, że odwołujący się figurował w ewidencji podatników jako wspólnik spółki cywilnej (...) od 7 lutego 2001 r. do 1 grudnia 2002 r., zaś jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą (...) dopiero od 2 lutego 2010 r. Informacje te pozostają w sprzeczności z zaświadczeniem z 8 lutego 2018 r., wydanym przez Urząd Skarbowy (...), z którego wynika, że jako wspólnik spółki (...) J. R. figuruje w (...) od 10 marca 2001 r. do 23 lipca 2011 r. Jednocześnie z tego samego zaświadczenia wynika, że J. R. zadeklarował w tym urzędzie przychody z prowadzonej na własne nazwisko działalności gospodarczej jedynie za lata 2012-2016. W tych okolicznościach, według Sądu, brak jest podstaw, aby zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego, że dane podane w zaświadczeniach wystawionych przez właściwe urzędy skarbowe w sposób wyczerpujący dowodzą, że J. R. w spornym okresie uzyskiwał przychody z kilku źródeł w ramach zarejestrowanej działalności gospodarczej, co uzasadniałoby obciążenie go składką na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości. Sam fakt legitymowania się określonym wpisem do stosownej ewidencji nie może bowiem przesądzać o obowiązku podlegania ubezpieczeniom, gdyż ustawodawca posłużył się pojęciem „przychód” dla określenia momentu powstania obowiązku opłacania składki z kilku tytułów lub kilku źródeł w ramach jednego tytułu. W przypadku zbiegu tytułów obowiązek odprowadzania składki na ubezpieczenie zdrowotne powstanie zatem dopiero z chwilą osiągnięcia z obu tych tytułów przychodów. W przypadku, gdy osoba taka zarejestrowała działalność gospodarczą, lecz nie osiągnęła z jej tytułu przychodów, obowiązek zapłaty składki nie powstanie. Analogicznie, zdaniem Sądu, należy ocenić sytuację, w której w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ubezpieczony osiąga przychód jedynie z jednego źródła lub z kilku źródeł. W myśl bowiem przywołanego wyżej przepisu art. 22 ust. 2 mającej zastosowanie ustawy z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, obowiązek opłacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą w wyższej niż pojedyncza wysokości jest konsekwencją uzyskiwania przez taką osobę przychodów z więcej niż jednego źródła w ramach takiego samego tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia. W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, odwołanie J. R. zasługiwało na uwzględnienie, bowiem udowodnił on, że faktycznie w spornym okresie przychody uzyskiwał tylko jako wspólnik spółki cywilnej i nie prowadził ani nie uzyskiwał w tamtym czasie przychodów z innego źródła w ramach zarejestrowanej jednoosobowej działalności gospodarczej. Z analizy przedłożonej do akt dokumentacji rozliczeniowej i zeznań odwołującego się wynika bowiem, iż w okresie od marca 2001 r. do listopada 2002 r. uzyskiwał on przychody tylko z działalności w formie spółki cywilnej (...), a następnie od grudnia 2002 r. do sierpnia 2013 r. tylko z tytułu jednoosobowej działalności gospodarczej. Bezspornym natomiast było, że odwołujący się we wrześniu 2013r. osiągnął przychód z dwóch źródeł, tj. z jednoosobowej działalności gospodarczej (...) oraz spółki cywilnej (...), a następnie od października 2013r. wyłącznie jako wspólnik spółki cywilnej (...). Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne należne z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w formie : - jednoosobowej działalności gospodarczej NIP (...) od 13 grudnia 2002 r. do 29 września 2013 r.; - spółki cywilnej NIP (...) od 10 marca 2001 r. do 30 listopada 2002r.; - spółki cywilnej NIP (...)od 1 września 2013 r. Powyższe oznacza, w świetle zakresu przedmiotowego zaskarżonej decyzji, że za sporny okres od kwietnia 2001 r. do października 2002 r. J. R. zobowiązany jest do uiszczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne w pojedynczej, a nie podwójnej wysokości, zaś za wrzesień 2013 r. w podwójnej wysokości, przy czym tego ostatniego okresu odwołujący się ostatecznie nie kwestionował. W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał za bezprzedmiotowe odnoszenie się do zarzutów odnośnie do przedawnienia. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył organ rentowy. Apelujący zaskarżył wyrok w całości, zarzucając Sądowi: 1) naruszenia przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, tj.: - art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. przez jego zastosowanie i zmianę zaskarżonej decyzji, podczas gdy sentencja wyroku w punkcie pierwszym jest tożsama z rozstrzygnięciem zawartym w zaskarżonej decyzji (poza okresem od 1 marca 2001r. do 31 maja 2001 r.), a zatem należało zastosować art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. i odwołanie w tym zakresie oddalić, - art. 2 k.p.c., art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c., przez brak jednoznacznych ustaleń w zakresie wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne J. R. w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie jednoosobowej działalności gospodarczej, - art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę mocy i wiarygodności materiału dowodowego, a w szczególności dokonanie dowolnej oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a nadto przez oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym z pominięciem tego, iż jak wynika z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2001 (PIT-36), złożonego w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w T. 6 maja 2002r., z informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) z 8 lutego 2018 r. oraz oświadczenia samego odwołującego się z 24 kwietnia 2018 r., a także dokumentacji zgłoszeniowej ZUS ZUA i ZUS ZWUA i informacji z CEiDG, J. R. faktycznie prowadził działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności i uzyskiwał z tego tytułu przychody również w spornym okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r.; 2) naruszenia prawa materialnego, tj.: - art. 82 ust. 2, 3 i ust. 5 pkt 1 i 9 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej przez błędne przyjęcie, że nie zachodzą podstawy do orzeczenia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne również w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie jednoosobowej działalności gospodarczej w okresie 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. Wskazując na takie zarzuty organ rentowy wniósł o: 1) zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie odwołania, alternatywnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do sądu pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania, 2) zasądzenie od J. R. na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że Zakład wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne należne z tytułu prowadzonych pozarolniczych działalności w formie spółek cywilnych i jednoosobowo, a Sąd Okręgowy zmienił tę decyzję. Z zestawienia decyzji i rozstrzygnięcia Sądu wynika, że sentencja wyroku jest tożsama z rozstrzygnięciem zawartym w zaskarżonej decyzji, poza okresem od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r., a zatem należało zastosować art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. i odwołanie w tym zakresie oddalić. Sąd wydając powyższy wyrok naruszył zatem art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. przez jego zastosowanie, bowiem w sytuacji gdy nie ma podstaw do uwzględnienia odwołania, sąd je oddala na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. W zaskarżonym wyroku brak jest również jednoznacznych ustaleń w zakresie wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne J. R. w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie jednoosobowej działalności gospodarczej. Spór w sprawie ostatecznie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy organ rentowy słusznie wymierzył J. R. składki na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości, tj. z tytułu jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz działalności jako wspólnik spółki cywilnej za okres od kwietnia 2001 r. do października 2002 r. - pełnomocnik odwołującego się sprecyzował odwołanie w toku procesu. W ocenie organu rentowego Sąd pierwszej instancji dokonał dowolnej oceny dowodów, a nadto oparł rozstrzygnięcie na niepełnym materiale dowodowym z pominięciem tego, iż jak wynika z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2001 (PIT-36), złożonego w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w T. w 6 maja 2002 r., z informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) z 8 lutego 2018 r. oraz z oświadczenia samego odwołującego się z 24 kwietnia 2018 r. (pismo w aktach organu rentowego – k. 25), a także z dokumentacji zgłoszeniowej ZUS ZUA i ZUS ZWUA i informacji z CEiDG, J. R. faktycznie prowadził działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności i uzyskiwał z tego tytułu przychody w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. Na podstawie art. 82 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej można sformułować zasadę, zgodnie z którą, jeżeli ubezpieczony posiada więcej niż jeden tytuł do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, podlega temu ubezpieczeniu z każdego z tych tytułów. W przypadku gdy w ramach jednego z tytułów do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego wymienionych w art. 66 ust. 1 tej ustawy ubezpieczony uzyskuje więcej niż jeden przychód, składka na ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana od każdego z uzyskanych przychodów odrębnie. W ocenie organu rentowego zaskarżona decyzja ma charakter deklaratoryjny i jedynie stwierdza istnienie uwarunkowanej elementami stanu faktycznego określonej sytuacji prawnej, ale sytuacji tej nie tworzy ani nie kształtuje. Moment zarówno powstania, jak i ustania obowiązku ubezpieczenia, został bowiem określony w sposób ścisły w przepisach prawa i nie jest on uzależniony od woli lub świadomości stron. Argumenty dotyczące braku przychodów z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej pozostawały bez wpływu na treść tej decyzji. Decyzja ta jedynie potwierdziła sytuację prawną wnioskodawcy. Argumenty dotyczące braku przychodów niewątpliwie będą miały znaczenie w sytuacji, w której organ rentowy będzie prowadził postępowanie celem wydania decyzji stwierdzającej wysokość zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek. Posłużenie się w przepisie art. 82 ust. 1 i 3 ww. ustawy pojęciem „przychód” ma znaczenie dla określenia momentu powstania obowiązku opłacania składki z więcej niż jednego tytułu - ust. 1 i z więcej niż jednego z rodzajów działalności określonych w ust. 5 tego artykułu - ust. 3 (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 10 lutego 2016 r., III AUa 850/15). Niezależnie od powyższego organ rentowy wskazał, że przeprowadził postępowanie w zakresie ustalenia, czy J. R. osiągał przychód z prowadzonych pozarolniczych działalności i w uzasadnieniu decyzji wskazał na informacje uzyskane od Naczelnika Urzędu Skarbowego (...), dotyczące J. R.. Ponadto w aktach organu rentowego znajdują się oświadczenia samego odwołującego się, który potwierdza, że od 1 marca 2001 r. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. W ocenie organu rentowego, sam fakt podjęcia działalności gospodarczej skutkował będzie osiągnięciem przychodu w rozumieniu art. 82 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej. Pełnomocnik odwołującego się w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację pełnomocnik odwołującego się podniósł, między innymi, że organ rentowy zaskarżył wyrok w całości, natomiast w uzasadnieniu zarzutów apelacyjnych kwestionuje ustalenia Sądu pierwszej instancji wyłącznie w zakresie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001r. Jest to niezrozumiałe, w szczególności mając na uwadze, że w zaskarżonej decyzji organ rentowy wymierzył za marzec 2001 r. składki na ubezpieczenie zdrowotne w pojedynczej wysokości. Organ rentowy nie może wobec tego, w świetle art. 383 k.p.c., na etapie postępowania apelacyjnego występować z nowymi roszczeniami, a za takie należałoby uznać żądanie orzeczenia obowiązku podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu z dwóch tytułów, tj. prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej oraz działalności gospodarczej jako wspólnik spółki cywilnej. Według pełnomocnika odwołującego się zarzuty naruszenia przepisów postępowania, zgłoszone w apelacji, nie znajdują uzasadnienia w świetle jednoznacznych ustaleń stanu faktycznego opartych na całości zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd pierwszej instancji słusznie ustalił, że istotą sporu w sprawie jest wymierzenie przez organ rentowy składek na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości, tj. z tytułu jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz działalności jako wspólnik spółki cywilnej za okres od kwietnia 2001 r. do października 2002 r. Powyższego zakresu dotyczyło odwołanie. Uznając odwołanie za zasadne Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował przepis art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmieniając zaskarżoną decyzję. Zdaniem pełnomocnika odwołującego się, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, brak jest w aktach sprawy dowodów potwierdzających jednoczesne prowadzenie przez odwołującego się działalności gospodarczej jednoosobowo oraz jako wspólnik spółki cywilnej w spornym okresie. Odwołujący się w sposób spójny i konsekwentny przedstawił przebieg swojej działalności gospodarczej. Z jego relacji wynika, że nie działał jednocześnie jako jednoosobowy przedsiębiorca oraz jako wspólnik spółki cywilnej, a potwierdzenia odmiennego stanu faktycznego nie stanowi zeznanie podatkowe odwołującego się za rok 2001. Jako bezzasadne pełnomocnik odwołującego się ocenił również zarzuty naruszenia prawa materialnego, bowiem przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej weszły w życie kilka lat po okresie spornym i Sąd Okręgowy ich nie zastosował. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji. Dla porządku Sąd Apelacyjny podnosi, że organ rentowy nie jest uprawniony do ustalenia podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu, bowiem takie uprawnienie w myśl art. 109 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej od 1 września 2020 r. przysługuje Prezesowi Narodowego Funduszu Zdrowia (uprzednio dyrektorowi oddziału wojewódzkiego Funduszu). Prezes Funduszu po myśli powołanego wyżej przepisu rozpatruje indywidualne sprawy z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego. Do indywidualnych spraw z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego zalicza się sprawy dotyczące objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym i ustalenia prawa do świadczeń. Do tych spraw, jak stanowi ust. 2 art. 109 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, nie należą sprawy z zakresu wymierzania i pobierania składek na ubezpieczenie zdrowotne należące do właściwości organów ubezpieczeń społecznych. Na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy systemowej do zakresu działania właśnie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy, między innymi, wymierzanie i pobieranie składek na ubezpieczenie zdrowotne. W konsekwencji Zakład po myśli art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy systemowej wydaje decyzje wymierzające należne składki na ubezpieczenie zdrowotne. Zakład zatem rozstrzyga w zakresie obowiązku płacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne. Zaskarżoną w sprawie decyzją organ rentowy, powołując się właśnie na art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy systemowej i przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej regulujące kwestie składki na ubezpieczenie zdrowotne, wymierzył odwołującemu się (petitum decyzji) składki na ubezpieczenie zdrowotne „należne z tytułu prowadzonych pozarolniczych działalności w formie”: 1) działalności gospodarczej NIP (...), 2) spółki cywilnej NIP (...) ( (...)), 3) spółki cywilnej NIP (...) ((...)), wyznaczając okresy prowadzenia tychże rodzajów działalności w ramach prowadzonej działalności pozarolniczej. Pokrywające się okresy rodzajów działalności to: - 1 marca 2001 r. - 31 maja 2001 r. (pkt. 1) i 10 marca 2001 r. - 31 maja 2001 r. (pkt. 2); - 1-29 września 2013 r. (pkt. 1) i 1-30 września 2013 r. (pkt. 3). Przy takim sformułowaniu petitum decyzji - pokrywaniu się okresów jak wyżej - w uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że za odwołującego się jako osobę prowadzącą pozarolniczą działalność należne są składki na ubezpieczenie zdrowotne: - w pojedynczej wysokości: za 03/2001 oraz od 11/2002 do 08/2013 i od 10/2013, - w podwójnej wysokości za: okres 04/2001 – 10/2002, 09/2013. Z powyższego wynika brak korelacji pomiędzy okresami wskazanymi w rozstrzygnięciu decyzji a stwierdzonymi (w uzasadnieniu decyzji) okresami z obowiązkiem opłacania składki w podwójnej wysokości - odrębnie od każdego rodzaju działalności wykonywanych jednocześnie w ramach prowadzonej działalności pozarolniczej. Z jednej strony organ rentowy nie stwierdził bowiem obowiązku opłacania składki w podwójnej wysokości za marzec 2001 r. mimo wymierzenia składki za prowadzenie działalności w ramach spółki cywilnej NIP (...) (od 10 marca 2001 r.) i „jednoosobowo” NIP (...) (od 1 marca 2001 r.), z drugiej strony zaś stwierdził taki obowiązek za okres, co do którego wymierzył składki wyłącznie za prowadzenie działalności w formie spółki cywilnej, czyli za okres 04/2001 – 10/2002. Przy tym kwestia ta nie została dostrzeżona przez organ rentowy w toku sądowego postępowania odwoławczego. W odpowiedzi na odwołanie bowiem podtrzymano stanowisko z decyzji; w piśmie procesowym z 24 maja 2019 r. wskazano, że mając na względzie prowadzenie przez odwołującego się indywidualnej działalności gospodarczej oraz działalności w formie spółek cywilnych decyzją wymierzono składki na ubezpieczenie zdrowotne odpowiednio w pojedynczej i podwójnej wysokości (tak też w kolejnym piśmie procesowym z 19 listopada 2019 r. - k- 68-69 a. s.). Mając na względzie obowiązującą w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zasadę, że przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza treść (zakres) decyzji administracyjnej organu rentowego, od której wniesiono odwołanie, i w tym zakresie podlega ona kontroli sądu, Sąd Apelacyjny zważył, że w petitum spornej decyzji rozstrzygnięto - wymierzono składki na ubezpieczenie zdrowotne przez wskazanie, w jakich okresach jakie rodzaje działalności prowadził odwołujący się jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność, tj. czy równocześnie miało miejsce prowadzenie działalności w formie spółki cywilnej i indywidualnie. Ustalenia (rozstrzygnięcie) w tym przedmiocie co do zasady rzutują na rozmiar obowiązku składkowego w ubezpieczeniu zdrowotnym, z tym zastrzeżeniem, co do którego strony są zgodne, że decydujące znaczenie ma uzyskiwanie przychodów z więcej niż jednego z rodzajów działalności określonych w ust. 5 art. 82 ustawy o świadczeniach zdrowotnych, a w stanie prawnym wyznaczonym przez art. 22 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym uzyskiwanie przychodów z więcej niż jednego źródła w ramach takiego samego tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego. Uwagi te Sąd Apelacyjny poczynił także ze względu na wywody zawarte w uzasadnieniu apelacji co do deklaratoryjnego charakteru zaskarżonej decyzji, która „jedynie stwierdza istnienie uwarunkowanej elementami stanu faktycznego określonej sytuacji prawnej, ale sytuacji tej nie tworzy ani nie kształtuje”. Jeżeli organ rentowy zdecydował się na wydanie decyzji w opisywanym kształcie, podnosząc w apelacji, że okoliczność w postaci braku przychodów z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej pozostawała bez wpływu na treść decyzji, a będzie miała znaczenie w ewentualnym postępowaniu w przedmiocie wysokości zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek, to bezpodstawnie zarzuca, że Sąd Okręgowy „naruszył art. 2 k.p.c., art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c., przez brak jednoznacznych ustaleń w zakresie wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne J. R. w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001 r. w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie jednoosobowej działalności gospodarczej”. Skoro organ rentowy „deklaratoryjnie” wymierzył składki należne na ubezpieczenie zdrowotne stwierdzając, w jakich okresach w jakich formach była prowadzona pozarolnicza działalność, to Sąd Okręgowy dokonując zmiany tej decyzji - adekwatnie do wyników postępowania dowodowego - prawidłowo wskazał okresy, w których realizowane były poszczególne rodzaje pozarolniczej działalności. Sąd Okręgowy w sposób nie budzący wątpliwości rozstrzygnął o wymierzeniu składek na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej od 13 grudnia 2002 r. do 29 września 2013 r. oraz o wymierzeniu składek za okresy prowadzenia działalności w formie spółek cywilnych, trafnie ustalając, że jednoczesne prowadzenie dwóch rodzajów działalności miało miejsce wyłącznie we wrześniu 2013 r. W pozostałym, wynikającym z petitum decyzji okresie - 1 marca 2001r. - 31 maja 2001r. - nie miało miejsca, jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, równoczesne prowadzenia działalności jednoosobowo i w spółce cywilnej (...). Dlatego zarzut naruszenia art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. przez jego zastosowanie i zmianę decyzji, „podczas gdy sentencja wyroku w punkcie pierwszym jest tożsama z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji (poza okresem od 01.03.2001r. do 31.05.2001r.), a zatem należało zastosować art. 477 ^{( 14 )}§ 1 k.p.c. i odwołanie w tym zakresie oddalić”, jest nietrafny. W istocie Sąd Okręgowy wyeliminował z decyzji wymierzenie składek zdrowotnych właśnie za ten okres w podwójnej wysokości wymierzając składki tylko z tytułu prowadzenia jednego rodzaju działalności w przedmiotowym okresie, a mianowicie w formie spółki cywilnej. Rozbieżność pomiędzy petitum decyzji a jej uzasadnieniem, wyżej już zasygnalizowana, skutkowała tym, że pełnomocnik odwołującego się w odpowiedzi na apelację podniósł, że organ rentowy zakwestionował ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne w podwójnej wysokości wyłącznie w okresie od 1 marca 2001 r. do 31 maja 2001r. I w gruncie rzeczy, zdaniem Sądu Apelacyjnego, tylko ten okres - oprócz niespornego września 2013 r. - wynikał z petitum decyzji jako okres prowadzenia działalności i jednoosobowo, i w formie spółki cywilnej, a okoliczność ta rzutuje na rozmiar obowiązku składkowego w ubezpieczeniu zdrowotnym. Inny okres wskazany w uzasadnieniu decyzji od czerwca 2001 r. (po wyłączeniu kwietnia i maja 2001 r.) do października 2002 r. nie był okresem prowadzenia działalności w dwóch formach, stwierdzonym w petitum decyzji. Za bezpodstawny Sąd Apelacyjny uznał również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, błędną ocenę mocy i wiarygodności materiału dowodowego, a w szczególności dokonanie dowolnej oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a nadto przez oparcie rozstrzygnięcia na niepełnym materiale dowodowym z pominięciem tego, iż jak wynika z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2001 (PIT-36), złożonego w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w T. 6 maja 2002 r., z informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) z 8 lutego 2018 r. oraz oświadczenia odwołującego się z 24 kwietnia 2018 r., a także dokumentacji zgłoszeniowej ZUS ZUA i ZUS ZWUA i informacji z CEiDG, J. R. faktycznie prowadził działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności i uzyskiwał z tego tytułu przychody również w spornym okresie od 01.03.2001r. do 31.05.2001r. Zważyć należy, że zarzut ten w uzasadnieniu apelacji nie został rozwinięty, ale jedynie powtórzony. Tymczasem skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. uzależnione jest od wykazania, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, a także w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej. Organ rentowy zaś jedynie ogólnie wskazał, że Sąd Okręgowy pominął dowody z dokumentów w postaci: zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2001 (PIT-36), złożonego w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w T., informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) z 8 lutego 2018 r. oraz oświadczenia samego odwołującego się z 24 kwietnia 2018 r., dokumentacji zgłoszeniowej ZUS ZUA i ZUS ZWUA i informacji z CEiDG. Z dokumentów tych, według organu rentowego, miałoby wynikać, że odwołujący się „faktycznie prowadził działalność gospodarczą w formie jednoosobowej działalności i uzyskiwał z tego tytułu przychody w okresie od 01.03.2001r. do 31.05.2001r.”. Tymczasem z zeznania podatkowego odwołującego się za rok 2001 wynika jedynie, że odwołujący się osiągał przychody z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. W tym miejscu zostały zadeklarowane, jak trafnie podniesiono w odpowiedzi na apelację, przychody osiągane z działalności odwołującego się jako wspólnika spółki cywilnej. Podatnikiem i płatnikiem podatku dochodowego z tytułu działalności gospodarczej jako wspólnika spółki cywilnej jest nie spółka cywilna, a jej wspólnik osobiście. PIT/B zaś stanowił załącznik do deklaracji PIT-36 dopiero za rok 2002 i w nim odwołujący się wykazał przychody, koszty, dochód z działalności prowadzonej w spółce (...). Jeśli chodzi o informację Naczelnika Urzędu Skarbowego z 8 lutego 2018 r., to Sąd Okręgowy się do niej odniósł, zaś z zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) z 11 lipca 2018 r. (akta rentowe) wynika, że odwołujący się figurował w ewidencji podatników jako wspólnik spółki cywilnej (...) w okresie od 7 lutego 2001 r. do 1 grudnia 2002 r., co potwierdza ustalenia Sądu Okręgowego. W odniesieniu do oświadczenia odwołującego się z 24 kwietnia 2018 r., znajdującego się w aktach rentowych, to zważyć należy, że oświadczenie to nie pochodzi od odwołującego się, ale zostało podpisane przez M. K., która działała w postępowaniu przed organem rentowym „z upoważnienia” i nie sposób przyjąć, że może mieć ono znaczenie w sytuacji, gdy w postępowaniu przed Sądem Okręgowym został przeprowadzony dowód z przesłuchania odwołującego się w charakterze strony, zaś oceny tego dowodu organ rentowy nie kwestionuje, a Sąd Apelacyjny ją w pełni akceptuje. Jeśli zaś chodzi o dokumentację zgłoszeniową ZUS ZUA i ZUS ZWUA, to organ rentowy nie wskazuje na jakiekolwiek dane w niej zawarte, które mogłyby podważyć ustalenia Sądu pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny zważył przy tym, że dokumentacja ta została złożona w formie wydruków z systemu ZUS, bez żadnej analizy jejzapisów a jedynie z informacją, że wydruki zgłoszeń i wyrejestrowań z ubezpieczeń zostały złożone przez płatnika i sporządzone z urzędu przez Oddział w spornym okresie. Sąd Apelacyjny uznając bezzasadność zarzutów naruszenia prawa procesowego podzielił ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy i uznał, że Sąd ten dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny w całości zaaprobował ustalenia Sądu Okręgowego wyrażone w zaskarżonym wyroku i przyjął je za własne, tak jak i podzielił ocenę prawną Sądu Okręgowego. Sąd ten bowiem nie naruszył również prawa materialnego w postaci przepisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej przy ferowaniu wyroku, bowiem przepisów tej ustawy nie zastosował dokonując subsumpcji, co wyjaśnił w pisemnym uzasadnieniu. W okresie objętym sporem (nawet licząc do października 2002 r.) obowiązywała (do 31 marca 2003r.) ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. Art. 22 ust. 2 tej ustawy stanowił, że jeżeli ubezpieczony uzyskuje przychody z więcej niż jednego źródła w ramach takiego samego tytułu do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia, o którym mowa w art. 8, składka na ubezpieczenie zdrowotne jest opłacana od każdego ze źródeł przychodów. Skoro z ustaleń Sądu wynikało, że w spornym okresie odwołujący się nie prowadził i nie uzyskiwał przychodów z zarejestrowanej pozarolniczej działalności w innej formie niż spółka cywilna (...), to nie było podstaw do wymierzenia jako należnych składek na ubezpieczenie zdrowotne tak, jak ujęto to w petitum zaskarżonej decyzji w odniesieniu do okresu od 1 marca do 31 maja 2001 r. Kierując się powyższymi względami Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w pkt. I sentencji. O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 3 oraz § 10 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 265) biorąc pod uwagę kwotę 3.687 zł oznaczoną w apelacji jako wartość przedmiotu zaskarżenia.

Sędziowie: PRZEWODNICZĄCY

Magdalena Tymińska Magdalena Kostro-Wesołowska Danuta Malec