Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 172/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Tomasz Skowron

Protokolant: Małgorzata Pindral

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w J. R. R.

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2020r.

sprawy R. K. ur. (...) w K., s. J., M. z domu R.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 13 stycznia 2020 r. sygn. akt II K 1030/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. K.;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. U. S. kwotę 516,60 złotych w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 172/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 13 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 1030/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Naruszenie przepisów postępowania karnego, w szczególności naczelnych zasad procesowych mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

1) art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przejawiające się w błędnym przyjęciu przez Sąd, że:

a) sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów wynika z dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych K. P. (1), M. R. (1) i A. S. (1) oraz z przedstawionych przez pokrzywdzone wydruków „korespondencji internetowej i sms” – w sytuacji, gdy:

- żadna z pokrzywdzonych nie przedstawiła Sądowi „wydruku z korespondencji internetowej” z oskarżonym, a jedynie wiadomości SMS, wymienione z rzekomym „D.”;

- poza pokrzywdzoną K. P. pokrzywdzone nie rozpoznały „D.” w osobie oskarżonego;

- ocena zeznań pokrzywdzonych przeprowadzona została z pominięciem rzeczywistych motywów i sposobu postępowania pokrzywdzonych, które poprzez wręczenie łapówek, sięgających kilkudziesięciu tysięcy złotych, zamierzały załatwić sprawy urzędowe;

b) braku możliwości przesłuchania w charakterze świadków K. R. oraz T. R., którzy potwierdziliby wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego powoduje, że wyjaśnieniom oskarżonego nie sposób przyznać waloru wiarygodności – w sytuacji, gdy podstawą pominięcia przez Sąd dowodów o przesłuchanie w/w osób był brak możliwości przeprowadzenia tych dowodów, przez co zastosowanie w stosunku do tych okoliczności winien znaleźć art. 5 § 2 k.p.k.

2) art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na uchybieniu przez Sąd I instancji obowiązkowi zbadania i wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności sprawy, przejawiające się w:

a) oddaleniu przez Sąd wniosku dowodowego o zwrócenie się do portalu B. z prośbą o wskazanie, czy w okresie od lipca 2017r. do stycznia 2018 r, prowadzona była jakakolwiek ewidencja nr identyfikacyjnych (ID) aktywnych użytkowników portalu, a jeśli tak, to o wskazanie nr identyfikacyjnych przypisanych do konta/kont użytkowanych rzekomo we wskazanym okresie przez oskarżonego – na okoliczność określenia miejsca, z którego osoba o pseudonimie „D.” faktycznie komunikowała się z pokrzywdzonymi M. R. oraz A. S. za pośrednictwem tego portalu – w sytuacji przyjęcia przez Sąd, że oskarżony R. K. uczynił sobie stało źródło dochodu z oszukiwania kobiet poprzez portal B., na którym miał założyć profil o nazwie D. (pkt 1 części 1 uzasadnienia wyroku) ;

b) nieuznaniu zeznań świadka M. P. za mające znaczenie dla prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie, w jakim świadek wskazywał na brak możliwości użytkowania nr tel. + (...) przez kogoś innego, niż ten świadek – w sytuacji przyjęcia przez Sąd I instancji, że numerem tym miał posługiwać się oskarżony w kontaktach z pokrzywdzoną M. R. (1) mimo że od lutego 2017 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych zaistniał obowiązek uprzedniego zarejestrowania kart SIM w celu korzystania z nich przez konkretnego użytkownika;

c) zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd I instancji u operatora sieci P., w jaki sposób numer tel. + (...), za pomocą którego oskarżony komunikować się miał z pokrzywdzoną A. S. (1), mógł pozostawać aktywny po 1.02.2017 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych zaistniał obowiązek uprzedniego zarejestrowania kart SIM w celu korzystania z nich przez konkretnego użytkownika pod rygorem zaprzestania świadczenia usług przez dostawcę sieci;

d) zaniechaniu wzięcia pod uwagę przez Sąd I instancji co najmniej przy wymiarze kary oskarżonemu pobudek działania pokrzywdzonych oraz faktu, że poprzez przekazywanie pieniędzy „D.” dążyły one w istocie do uzyskania korzystnych dla siebie rozstrzygnięć organów państwowych, czym wypełniły znamiona przestępstwa z art. 229 § 1 k.k. w sytuacji, gdy stosownie do treści art. 53 § 2 k.k. wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności (…) zachowanie się pokrzywdzonego;

3) art. 410 w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. przejawiające się w nieodniesieniu się przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wniosku obrońcy oskarżonego o przyznanie wynagrodzenia w wysokości 150% stawki przewidzianej w § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu w sytuacji złożenia takiego wniosku przez obrońcę oskarżonego do protokołu rozprawy z dnia 13 stycznia 2020 r. oraz przedstawieniu okoliczności przemawiających za uwzględnieniem tego wniosku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony R. K.:

1) uczynił sobie stałe źródło dochodu z oszukiwania kobiet poprzez portal B., na którym miał założyć profil o nazwie D. (pkt 1 części 1. uzasadnienia wyroku);

2) w ramach prowadzonego profilu posługiwał się wizerunkiem innej osoby (pkt 1 części 1. uzasadnienia wyroku) w sytuacji, gdy:

a) w sprawie nie zostały przeprowadzone dowody potwierdzające podjęcie takich działań przez oskarżonego, w szczególności nie zabezpieczono komputera, za pośrednictwem którego oskarżony miał się porozumiewać z pokrzywdzonymi ani nie przedstawiono dowodu w postaci wydruku takich rozmów;

b) okoliczności te nie wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego czy to w postaci zeznań pokrzywdzonych K. P., M. R. i A. S., które wskazały jedynie, że komunikowały się tam z osobą o imieniu D., a pokrzywdzona M. R. zaprzeczyła wprost, aby osobą tą był oskarżony;

3) dopuścił się popełnienia przestępstwa wspólnie i w porozumieniu z B. P. i J. P., którzy odbierając pieniądze dla oskarżonego oraz wybierając je dla niego z konta bankowego, na które były one przelewane, nie mieli świadomości jego przestępczej działalności oraz pochodzenia tych pieniędzy – w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zeznań świadka B. P. nakazuje przyjąć, że świadek ten nie miał możliwości powzięcia wiedzy o pochodzeniu środków pieniężnych, odbieranych przez świadka na rzecz oskarżonego;

4) dopuścił się popełnia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. poprzez doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia przez nie swoim mieniem w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pośrednictwem portalu B. oraz rozmów telefonicznych i SMS wprowadził pokrzywdzone w błąd, podając się za funkcjonariusza państwowego o imieniu D. i oferując pomoc w różnych aspektach życia pokrzywdzonych, na poczet czego pobierał od pokrzywdzonych środki pieniężne w formie przelewów bankowych oraz przekazów pocztowych 0 w sytuacji, gdy prawidłowo dokonana ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1. i 2.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje ustalenia Sądu I instancji prowadzące do przyjęcia, iż R. K. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Ustalenia te zostały poczynione w oparciu o zeznania pokrzywdzonych, poparte wydrukami wiadomości SMS wymienianych z oskarżonym i potwierdzeniami dokonania pocztowych przekazów pieniężnych i przelewów bankowych na nazwisko oskarżonego lub jego konkubiny J. P. i jej syna B. P.. Wobec treści powyższych ustaleń nie było konieczne przedstawianie „korespondencji internetowej” z portalu B., ponieważ ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż znajomości R. K. z pokrzywdzonymi były jedynie inicjowane za pośrednictwem tego portalu, później zaś prowadzili oni rozmowy telefoniczne i wymieniali wiadomości SMS, co zostało należycie udokumentowane. Jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy oddalając wniosek dowodowy obrońcy w tym zakresie, nieprzydatnym dla rozstrzygnięcia w badanej sprawie byłoby zwrócenie się do portalu B. o ewidencję aktywnych numerów ID – o ile takowa była prowadzona – ponieważ z dowodu takiego nie wynika, kto rzeczywiście był użytkownikiem komputera o danym numerze ID, a ponadto jak już wspomniano, oskarżony kontynuował znajomość z pokrzywdzonymi poprzez rozmowy telefoniczne i wiadomości SMS, zaś z K. P. (1) – także przez kontakt bezpośredni.

Skoro oskarżony na profilu w portalu B. posługiwał się pseudonimem D. i wizerunkiem innej osoby, to oczywistym jest, iż nie został rozpoznany przez pokrzywdzone, które przed zgłoszeniem sprawy do organów ścigania nie spotkały się z R. K. i go nie widziały. Jedynie K. P. (1) wymogła na oskarżonym spotkanie i rozpoznała jako osobę, z którym kontaktowała się za pośrednictwem portalu B. i wiadomości SMS, wskazując na jego cechy charakterystyczne w postaci blizn i tatuaży. O tym jednak, iż oskarżony nie został bezpodstawnie obciążony zarzutami w sposób niezbity świadczy fakt, iż partnerka oskarżonego oraz jej syn w swoich zeznaniach przyznali, iż R. K. otrzymywał przekazy pieniężne od pokrzywdzonych. Co więcej, chociaż kontaktując się z pokrzywdzonymi oskarżony posługiwał się imieniem D., to prosząc je o przesłanie przekazów pieniężnych, prosił o wpisanie jako odbiorcy przekazu swoje prawdziwe dane osobowe. W świetle tych okoliczności trudno zaprzeczyć, iż został on prawidłowy zidentyfikowany jako osoba korespondująca z pokrzywdzonymi, bez konieczności zabezpieczania komputera czy rozmów prowadzonych na portalu B.. Przeprowadzenie tych dowodów, wbrew stanowisku obrońcy, nie było przydatne dla ustalenia istotnych okoliczności w badanej sprawie.

Zaznaczyć należy, iż oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczał, iż kontaktował się z pokrzywdzonymi. Twierdził on jednak, iż przesyłane przez nie pieniądze przekazywał T. R., u którego się ukrywał. Twierdził ponadto, iż do komputera, którym się w tamtym czasie posługiwał do logowania na portalu B. mieli dostęp także T. R. i K. R.. Wobec braku możliwości przesłuchania tych mężczyzn, Sąd Rejonowy pominął ten dowód, co jednak nie rzutuje na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia w badanej sprawie. Brak możliwości przesłuchania T. R. i K. R. w charakterze świadków nie skutkowało powstaniem niedających się usunąć wątpliwości, bowiem z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż takich wątpliwości Sąd nie powziął, a tym samym nie doszło do naruszenia art. 5 § 2 k.k. ani art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k.

W tym zakresie Sąd Rejonowy słusznie odmówił wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności uznając, iż były one niespójne i nielogiczne, uznając je za realizację obranej przez R. K. linii obrony. Nie jest bowiem sytuacją wyjątkową, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności skonfrontowanie zeznań świadków z wyjaśnieniami oskarżonego, rodzi konieczność wyjaśnienia wynikających z nich rozbieżności. Rolą Sądu jest dokonanie takiej oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, aby ustalony przez niego stan faktyczny odpowiadał prawdzie materialnej. Odnosząc się zaś do zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego nie sposób przyjąć za wiarygodne, iż uzyskiwanie przez oskarżonego w ciągu kilku miesięcy sporych kwot pieniędzy, przesyłanych mu de facto przez obce osoby, nie wzbudziło żadnych podejrzeń J. P. ani jej syna co do przestępczego charakteru działalności oskarżonego.

O tym, iż R. K. działał z góry powziętym zamiarem oszukiwania kobiet poznanych za pośrednictwem portalu B. świadczy chociażby okoliczność, iż starał się on ukryć swoje prawdziwe dane osobowe, posługując się innym imieniem i przestawiając się jako policjant lub pracownik straży granicznej, a także umieścił na swoim koncie na profilu B. zdjęcie innej osoby, co utrudnić miało pokrzywdzonym rozpoznanie go. O tym zaś, iż uczynił sobie z tej działalności stałe źródło dochodu świadczy częstotliwość, z jaką zwracał się do pokrzywdzonych o przesłanie mu pieniędzy oraz wysokości tych wpłat. Co więcej, kiedy pokrzywdzone orientowały się, iż są oszukiwane przez oskarżonego, R. K. zrywał z nimi kontakt. Oskarżony działał w sposób zaplanowany przemyślany, najpierw zdobywając zaufanie pokrzywdzonych, deklarował zamiar wejścia z nimi w związek, a następnie wykorzystując ich trudną sytuację życiową (zarówno K. P. (1), jak i A. S. (1) są matkami niepełnosprawnych dzieci), nakłaniał je do przekazania mu pieniędzy w określonych kwotach. Zaznaczyć przy tym należy, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby rzeczywiście przekazywane oskarżonemu środki pieniężne miały być łapówkami i z takim zamiarem były one oskarżonemu przekazywane. Z jednej strony bowiem oskarżony przedstawiał się jako osoba posiadająca rozległe znajomości, które miały ułatwić załatwienie spraw na rzecz pokrzywdzonych, jednak w celu ich uzyskania i uśpienia czujności kobiet, z którymi nawiązał znajomość na odległość, oskarżony każdorazowo wskazywał, iż mają to być środki na kaucję na mieszkanie, wpłata umożliwiająca zakup lokalu na preferencyjnych warunkach, wpłata na poczet należności podatkowych związanych z zakupem mieszkania czy na pokrycie wydatków związanych z wyremontowania lokalu, jakiego miał się podjąć oskarżony: usługowego w przypadku K. P. (1) czy mieszkalnego w przypadku M. R. (1). Każdorazowo to oskarżony proponował pokrzywdzonym, iż w zamian za określone wpłaty będzie w stanie pomóc im w załatwieniu jakichś spraw. Pokrzywdzone zawierając z nim znajomość liczyły przede wszystkim na znalezienie partnera życiowego, nie zaś pomocnika w załatwieniu spraw czy pośrednika przy przekazywaniu łapówek, jak starał się – choć nieskutecznie – wykazać obrońca.

Chociaż spośród trzech pokrzywdzonych tylko K. P. (1) widziała oskarżonego i go rozpoznała, to mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych badanej sprawy zauważyć należy, iż pokrzywdzone nie znały się, a mimo to każda z nich w swoich zeznaniach opisała bardzo podobny sposób działania mężczyzny, który nakłonił je do przekazywania pieniędzy na nazwisko R. K., J. P. lub B. P.. Okoliczności te prowadzą do przyjęcia, iż ze wszystkimi pokrzywdzonymi kontaktowała się ta sama osoba i był to właśnie oskarżony. Okoliczność, iż R. K. osobiście pokwitował odbiór kierowanych do niego przekazów pieniężnych potwierdziła opinia biegłego z zakresu badań porównawczych pisma i kryminalistycznych badań dokumentów Zdzisława Hanuszka (k. 425-438).

Odnosząc się do zarzutów dotyczących identyfikacji użytkowników numerów telefonów zauważyć należy, iż M. R. (1) w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym (k. 146) podała, iż oskarżony kontaktował się z nią z dwóch numerów telefonów: + (...) oraz + (...) (numer ten podany został także przez pokrzywdzoną A. S. (1)), zaś świadek M. P. w swoich zeznaniach mówił o numerze + (...), użytkowanym przed śmiercią przez jego matkę. Z tego względu zeznania M. P. z których wynika, iż oskarżony nie mógł być w posiadaniu numeru tel. + (...) i kontaktować się z pokrzywdzonymi przy jego użyciu i związane z tym zarzuty apelacji są o tyle chybione, iż dotyczą innego numeru, aniżeli wskazany przez M. R. (1).

Wobec treści powołanych dowodów świadczących o sprawstwie i winie oskarżonego, ustalenie u operatora sieci P., dlaczego nr + (...) pozostawał nadal aktywny po 1 lutego 2017 r. pomimo braku dopełnienia obowiązku zarejestrowania jego użytkownika, nie miało istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Dyrektywy wymiaru kary są określone w art. 53 k.k. i tylko wymienionymi w nim przesłankami może kierować się Sąd przy wymiarze kary. Jedną z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie jest zachowanie pokrzywdzonego, nie dotyczy to jednak – wbrew stanowisku skarżącego – sytuacji, kiedy wina oskarżonego byłaby umniejszona ze względu na to, iż pokrzywdzony także dopuścił się naruszenia prawa. Niezależnie od tego stwierdzić jednak należy, iż wskazywane przez skarżącą okoliczności, jakoby pokrzywdzone przekazując pieniądze oskarżonemu, chciały uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcia organów państwowych i tym samym dopuściły się przestępstwa, jak już wspomniano, nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wobec powyższego dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać należy za prawidłową w świetle wymogów art. 2 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy uczynił zadość wymogom dotyczącym elementów uzasadnienia zawartym w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., w sposób pełny i wyczerpujący przedstawiając w pisemnych motywach rozstrzygnięcia dokonaną w sprawie ocenę dowodów. Podobnie zaskarżony wyrok wydany został z zachowaniem wymogu art. 410 k.p.k., zgodnie z którym podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, mimo iż subiektywna ocena obrońcy skarżącego nie była zbieżna z oceną Sądu I instancji, a którą Sąd Odwoławczy w pełni podziela.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż podważanie przez obrońcę prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego dotyczących przypisania oskarżonemu wypełnienia znamion czynu z art. 286 § 1 k.p.k. stanowi bezpodstawną i nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Zgodnie z regulacją § 4 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ustalenie opłaty w wyższej wysokości, aniżeli stawka podstawowa, a nieprzekraczającej 150% ustalonych opłat, następuje z uwzględnieniem m.in. nadkładu pracy adwokata, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczby stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjętych w sprawie, w tym czynności podjętych w celu polubownego rozwiązania sporu, wkładu adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, stopnia zawiłości sprawy, w szczególności trybu i czasu prowadzenia sprawy, obszerności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

Sąd Rejonowy, na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu na rzecz adw. U. S. za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu, zasądził kwotę 1092 zł, z uwzględnieniem podwyższenia należności za każdy kolejny dzień rozprawy. Wbrew jednak subiektywnym przekonaniom skarżącej ani jednak stopień zawiłości sprawy, ani niezbędny nadkład pracy adwokata nie uzasadniają podwyższenia opłaty do maksymalnej przewidzianej w powołanym Rozporządzeniu wysokości. Dlatego też, pomimo złożenia przez obrońcę wniosku o przyznanie opłaty w wyższej wysokości i przytoczenia okoliczności za tym przemawiających, w przedmiotowej sprawie nie było dostatecznych podstaw do tego, aby wniosek ten mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz o zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego kosztów postępowania przed Sądem I instancji w wysokości 150% stawki przewidzianej w § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, wobec braku zasadności zarzutów podniesionych w wywiedzionym środku odwoławczym, Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sądem I instancji ani do uniewinnia oskarżonego.

Nie było także podstaw do zasądzenia na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w wysokości 150% stawki przewidzianej w § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w całości, aprobując ustalenia Sądu I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego R. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość wydanego orzeczenia nie została skutecznie zakwestionowana w wywiedzionym środku odwoławczym, nie było również konieczności ingerencji w treść z urzędu. Kara wymierzona R. K. jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, nie razi także swoją surowością. Słusznym i zasadnym było również nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wobec pokrzywdzonych. Wobec powyższego zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy na podstawie art. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na adw. U. S. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych tytułem podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty Sąd ustalił na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 zł, którą to kwotę uzupełniono o 96,60 zł tytułem podatku od towarów i usług.

Ponadto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy, mając na względzie aktualną sytuację majątkową oskarżonego, zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie w zakresie przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana