Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 września 2020 roku

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.

przeciwko Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G.

o ustalenie

I.  ustala, że obciążająca użytkownika wieczystego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), oznaczonej w obrębie Ś. nr (...), jako działka nr (...) o pow. 113 m ² oraz działka nr (...) (po podziale działki nr (...)) o powierzchni 970 m ², zapisanej w KW nr (...), na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. od dnia 1 stycznia 2017 roku wynosi 37.506,96 złotych (trzydzieści siedem tysięcy pięćset sześć złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy),

II.  zasądza od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta G. powoda kwotę 981,30 złotych (dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 870,00 złotych (osiemset siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 353,75 złotych (trzysta pięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sygn. akt: I C 372/18

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 23 stycznia 2017 roku skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. (SKO) (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie: w T.) domagała się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa, położonego w G. przy ul. (...), obręb Ś. nr (...) jako działka numer (...) (poprzednio KM 54 działka numer (...)) o powierzchni 113 m2 oraz jako działka numer (...) (poprzednio KM 54 działka numer (...)) o powierzchni 970 m2, dla których Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż wypowiedzeniem z dnia 28 grudnia 2016 roku Prezydent Miasta G. wypowiedział mu dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego i przesłał ofertę nowej wysokości opłaty rocznej płatną począwszy od roku 2017 w kwocie 45.361,89 zł w miejsce dotychczasowej w wysokości 18.159,57 zł. Zdaniem powódki operat będący podstawą ustalenia wartości nieruchomości gruntowej podlegającej aktualizacji zawiera szereg istotnych błędów. Powód zakwestionował ponadto przyjętą przez Prezydenta Miasta G. stawkę procentową na poziomie 3 %.

(pozew – k. 3-5)

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wniósł o oddalenie powództwa i ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości.

Pozwany twierdził, że przy wypowiedzeniu zastosowano dotychczasową stawkę wynoszącą 3 % wartości nieruchomości. W ocenie pozwanego opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego została ustalona w prawidłowej wysokości, która odpowiada wartości nieruchomości określonej przez posiadającego uprawnienia rzeczoznawcę majątkowego. Operat szacunkowy, będący podstawą dokonania wypowiedzenia w sposób adekwatny określa wartość nieruchomości.

(odpowiedź na pozew – k. 34-37)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości położonej w G., obręb (...) oznaczonej jako działka numer (...) (poprzednio KM 54 działka numer (...)) o powierzchni 113 m2 oraz jako działka numer (...) (poprzednio KM 54 działka numer (...)) o powierzchni 970 m2, dla których Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

(okoliczności bezsporne)

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. na dzień wypowiedzenia była użytkownikiem wieczystym wyżej opisanej nieruchomości.

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 28 grudnia 2016 roku Prezydent Miasta G., działając w imieniu Skarbu Państwa, wypowiedział powódce dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego wyżej opisanego gruntu w wysokości 18.159,57 zł i zaproponował ustalenie nowej wysokości opłaty rocznej w kwocie 45.361,89 zł. Zgodnie z treścią wypowiedzenia nowa wysokość opłaty rocznej miała obowiązywać od dnia 01 stycznia 2017 roku, przy czym w 2017 roku płatna miała być w kwocie 36.319,14 zł, w 2018 roku w kwocie 40.840,52 zł, zaś w 2019 roku w pełnej wysokości.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o wypowiedzenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego z dnia 28.12.2016r. – k. 6-6v.)

Nie zgadzając się z wysokością nowej opłaty rocznej, we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 roku skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. powódka domagała się ustalenia, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ww. gruntu jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości. Orzeczeniem z dnia 04 kwietnia 2018 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. orzekło, że obowiązuje dotychczasowa wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego ww. nieruchomości. W dniu 25 kwietnia 2018 roku Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wniósł sprzeciw od orzeczenia SKO.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wniosek powódki z dnia 23.01.2017r. – k. 3-5, orzeczenie z dnia 05.03.2018r. – k. 13v.-15 akt SKO Gd/506/17, sprzeciw z dnia 26.03.2018r. – k. 15-17v.)

Na dzień wypowiedzenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tj. na dzień 28 grudnia 2016 roku wartość rynkowa ww. nieruchomości wynosiła 1.250.232 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej A. B. – k. 73-94 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi – k. 129-131, 146-148, 177 oraz ustną – k. 202-202v., płyta CD – k. 203)

Decyzją z dnia 13 lutego 2018 roku Prezydent Miasta G. zatwierdził podział nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), oznaczonej jako działka numer (...), obręb (...), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), na działki o numerach: (...) oraz (...).

Następnie aktem notarialnym z dnia 23 grudnia 2019 roku powód zawarł umowę z Gminą M. G. i w ramach zamiany za prawo własności wskazanych w akcie nieruchomości, przeniósł na Gminę M. G. przysługujące prawo użytkowania wieczystego działki numer (...), obszary 113 m2 oraz działki numer (...) obszaru 282 m2, wchodzących w skład nieruchomości objętej księgą wieczystą o numerze (...).

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: decyzję z dnia 13.02.2018r. – k. 205-205v. wraz z wykazem zmian danych ewidencyjnych – k. 206, wypisem z rejestru gruntów – k. 207, 209, wyrysem z mapy ewidencyjnej – k. 208, 210, wydruk z (...) k. 212-216, akt notarialny Rep A nr 4926/2019 – k. 217-225v., załączniki – k. 226-227)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłej sądowej z zakresu (...).

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej powołanych wyżej dokumentów. Podkreślić bowiem należy, iż część spośród wymienionych powyżej dokumentów, w tym m.in. orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia 05 marca 2018 roku miała charakter dokumentów urzędowych, zaś w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie wzruszyła w trybie przepisu art. 252 k.p.c. przysługujących tym dokumentom domniemań autentyczności oraz zgodności treści powołanych dokumentów z prawdą. Sąd nie dopatrzył się także żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów prywatnych. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów.

Brak było również podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dowodu z opinii biegłej sądowej A. B.. W ocenie Sądu opinia biegłego wraz z opiniami uzupełniającymi jest wiarygodna i stanowiła podstawę do ustalenia wartości prawa własności przedmiotowej nieruchomości jak dla gruntu niezabudowanego. Opinia została sporządzona przez biegłego, posiadającego odpowiednią wiedzę fachową z zakresu szacowania nieruchomości. Biegła poprawnie zanalizowała stan faktyczny, prawidłowo zgromadziła materiały potrzebne do wydania opinii i sporządził ją uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Przy ocenie złożonej opinii Sąd miał również na uwadze, iż operat został wykonany przez biegłego zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. 2004 nr 207 poz. 2109), które określają szczegółowo sposób wykonania wyceny nieruchomości. Zgodnie z treścią art. 152 ust. 2 ww. ustawy wyceny nieruchomości dokonuje się przy zastosowaniu podejść: porównawczego, dochodowego lub kosztowego, albo mieszanego, zawierającego elementy podejść poprzednich. W myśl zaś art. 154 ust. 1 wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając w szczególności cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stan nieruchomości oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. Przy czym zgodnie z § 28 ust. 4 wyżej powołanego rozporządzenia przy określaniu wartości nieruchomości gruntowej zabudowanej dla aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego stosuje się przepisy określające sposób wyceny nieruchomości niezabudowanych. Zatem określa się jej wartość jako przedmiotu prawa własności, stosując podejście porównawcze oraz stosuje się ceny transakcyjne sprzedaży nieruchomości niezabudowanych jako przedmiotu prawa własności. W tym stanie rzeczy biegła zgodnie w powyższymi przepisami zastosowała podejście porównawcze metodą porównywania parami, albowiem na badanym rynku nieruchomości gruntowych odnotowano wystarczającą ilość dostępnych danych o transakcjach nieruchomościami podobnymi, stanowiący przedmiot prawa własności, do zastosowania tej metody, wykluczający jednocześnie zastosowanie metody korygowania ceny średniej.

W pierwotnej opinii biegłej sądowej z dnia 4 stycznia 2019 roku jako wartość prawa własności nieruchomości przyjęto wartość 1.509.995 zł. Dopiero w odpowiedzi na zarzuty strony powodowej biegła zweryfikowała ustaloną wartość do 1.250.232 zł, tj. o około 17 % z uwagi na brak dostępu wycenianej nieruchomości do drogi publicznej.

Biegła podała, że dojazd odbywa się faktycznie przez teren sąsiedniej działki, ale bez tytułu prawnego do korzystania. Biegła wyjaśniła również, że uwzględniła położenie nieruchomości w drugiej linii zabudowy atrybutem „lokalizacja szczegółowa”.

W odniesieniu do zapisów uchwały Rady Miasta G. nr XXXI/630/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego biegła zauważyła, że zapisy, na które powoływała się powódka nie obejmowały przedmiotu wyceny. Poza tym dodała, że w zasadzie żaden teren w Ś. i sąsiednich dzielnicach nie może być dowolnie zabudowywany i zagospodarowywany.

Z tego powodu cecha „możliwości inwestycyjne” w przypadku obiektu wyceny nie została oceniona korzystnie i uwzględnia ograniczenia wynikające z planu.

Strona pozwana starała się wykazywać brak utrudnień w dostępie nieruchomości do drogi publicznej, przy czym w dalszym ciągu nie zmieniało to faktu, że dojazd odbywał się przez nieruchomości sąsiednie nie stanowiące terenów komunikacyjnych. Strona pozwana wyrażała niezadowolenie z ustalenia niższej wartości nieruchomości z uwagi na uwzględnienie braku dostępu do drogi publicznej. Biegła wyjaśniła, że obniżenie wartości o około 17 % w stosunku do pierwotnej wyceny zawiera w sobie to, co przekłada się na sytuację nieruchomości pozbawionej bezpośrednio dostępu do drogi publicznej, tj. niedogodności związanych z tym stanem. Dodała także, że z analizy działek nieposiadających dostępu do drogi publicznej na terenie G. wynika, że omawiana cecha obniżała wartość nieruchomości o 20-40 % wartości.

W ramach swobodnej oceny dowodów, Sąd uznał opinię biegłej po jej uzupełnieniu za kompletną i w pełni prawidłową. Strony procesu nie zaoferowały natomiast żadnych dowodów ani też nie przedstawiły żadnych twierdzeń, które czyniłyby wnioski przedstawione przez biegłego wątpliwymi.

Uznając zatem, iż złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd wraz z opiniami uzupełniającymi uczynił ją podstawowym materiałem dowodowym i na tej podstawie ustalił, że wartość rynkową przedmiotowej nieruchomości gruntowej na dzień wypowiedzenia wynosiła 1.250.232 zł.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 77 ust. 1 i 3, art. 78 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 2204). W myśl art. 78 ust. 2 przytoczonej ustawy użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego dalej ,,kolegium'', wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wedle art. 80 ust. 2 i 3 w razie wniesienia sprzeciwu orzeczenie traci moc, a kolegium przekazuje właściwemu sądowi akta sprawy wraz ze sprzeciwem. Wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2, zastępuje pozew. Z kolei zgodnie z treścią art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Jak stanowi natomiast art. 77 ust. 3 aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu lub na wniosek, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Ustalona w umowie stawka procentowa opłaty rocznej nie ulega modyfikacji z powodu zmiany wartości nieruchomości, więc zaktualizowane opłaty roczne ustala się według tej samej stawki procentowej, która została określona w umowie o oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste. Stawki te mogą być zmieniane osobno na podstawie przepisów art. 73 ust. 2 i 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami w przypadku, gdy po oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nastąpi trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Zgodnie z art. 73 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami przy dokonywaniu zmiany stawki procentowej stosuje się tryb postępowania określony w art. 78-81 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Z opinii biegłej wynika zresztą, że obecnie przedmiot wyceny zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz aktualnym sposobem korzystania z nieruchomości pełni funkcję usługową. Strona powodowa w piśmie z dnia 27 sierpnia 2018 roku (k. 45-46v.) wskazała, że w placówce Gazowni na terenie objętym wyceną swoją pracę wykonują pracownicy, którzy zajmują się m.in. obsługą klienta, sieci gazowej i pogotowia gazowego. Nie sposób uznać w tej sytuacji, że na terenie wycenianej nieruchomości nie odbywa się działalność usługowa.

Reasumując, opłata roczna (finalna) biorąc pod uwagę wyniki postępowania dowodowego winna wynosić 37.506,96 zł (jako iloczyn stawki 3% oraz wartości wyceny nieruchomości dokonanej przez biegłą A. B.) – art. 72 ust. 3 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zważyć należy, że Sąd ustalił wysokość opłaty obowiązującej od dnia 1 stycznia 2017 roku według jednej stawki. Sąd bowiem w pełni podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia z dnia 7 lutego 2014 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 111/13 (OSNC 2014 nr 11, poz. 113, str. 51, Biuletyn SN 2014 nr 2, (...) Biuletyn SN - IC 2014 nr 3), iż w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości przez właściciela nieruchomości i określa wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia.

Jak wyjaśnił bowiem w uzasadnieniu Sąd Najwyższy „za takim oznaczeniem zakresu kognicji sądu - obok dyrektyw językowych - przemawiają także dyrektywy systemowe. Właściwy organ wypowiadając wysokość dotychczasowej opłaty przesyła ofertę przyjęcia jej nowej wysokości, której użytkownik wieczysty może nie zakwestionować. Jeżeli nie złoży wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, obowiązuje – począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty – nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu (art. 78 ust. 4 GospNierU). Natomiast złożenie wniosku, równoznaczne z odrzuceniem oferty, powoduje wszczęcie postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym. W takiej sytuacji nie dochodzi do zmiany wysokości opłaty rocznej aż do chwili, w której prawomocne orzeczenie kolegium albo – w razie wniesienia sprzeciwu od orzeczenia kolegium – prawomocny wyrok sądu zastąpi oświadczenie woli użytkownika wieczystego. O skuteczności wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty, któremu towarzyszy oferta jej nowej wysokości, można bowiem mówić dopiero z chwilą przyjęcia oferty albo zastąpienia go orzeczeniem. Ustalona w prawomocnym orzeczeniu kolegium wysokość zaktualizowanej opłaty rocznej obowiązuje również począwszy od dnia 1 stycznia roku następnego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty (art. 79 ust. 5 GospNierU). Skoro więc wyrok sądu wydany w sprawie wszczętej na podstawie wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 GospNierU, ma – w związku z dokonanym wypowiedzeniem – zastąpić oświadczenie woli użytkownika wieczystego, to nie powinno budzić wątpliwości, że sąd rozpoznaje kwestię aktualizacji opłaty rocznej na skutek wypowiedzenia jej dotychczasowej wysokości i określa jedynie wysokość należnej opłaty obowiązującą od dnia 1 stycznia roku następującego po dokonaniu wypowiedzenia.”

Fakt podziału działki o numerze (...), a następnie zmian właścicielskich w odniesieniu do jednej z nowo powstałych działek nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu. W myśl art. 192 pkt 3 k.p.c. chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej. Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w G. przy ul. (...), oznaczonej w obrębie Ś. nr (...), jako działka nr (...) o pow. 113 m2 oraz działka nr (...) o powierzchni 970 m2, zapisanej w KW nr (...), na rzecz Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. od dnia 01 stycznia 2017 roku wynosi 37.506,96 złotych (trzydzieści siedem tysięcy pięćset sześć złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy). Zgodnie natomiast z treścią art. 71 ust. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami w przypadku gdy nastąpiła zmiana użytkownika wieczystego w wyniku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, opłatę roczną pobiera się w całości od osoby będącej użytkownikiem wieczystym nieruchomości w dniu 1 stycznia roku, za który obowiązuje opłata. Wniesione powództwo - wnioskiem o ustalenie, że opłata z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości – jest powództwem o ustalenie, nie zaś o zapłatę. Rozstrzygnięcie sporu sprowadza się do ustalenia wysokości opłaty rocznej według stanu nieruchomości na dzień wypowiedzenia, nie zaś według stanu na dzień wyrokowania. Spór nie dotyczy bowiem obowiązku zapłaty i sposobu rozliczenia pomiędzy użytkownikiem wieczystym a właścicielem nieruchomości, mimo że stanowi podstawę rozliczeń pomiędzy stronami. Zbycie użytkowania wieczystego przez pierwotnego użytkownika wieczystego w ciągu roku kalendarzowego nie ogranicza możliwości prawnej uzyskania należności z tytułu opłaty rocznej od nabywcy użytkowania wieczystego. Opłata roczna nie jest świadczeniem niepodzielnym w rozumieniu art. 379 § 2 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. wyroku na mocy art. 72 ust. 3 pkt 5 w zw. z art. 77 ust. 1 i ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Koszty procesu:

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.).

Powódka wygrała proces w 28,9 %, pozwany – w 71,1 %. Koszty poniesione przez powoda to opłata sądowa od pozwu (1.361,00 zł), opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600,00 zł) oraz wykorzystana zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego (500,00 zł). Wynik sumy tych kosztów (5.461,00 zł) w stosunku do proporcji, w jakiej wygrała powódka to 1.578,30 zł. Koszty poniesione przez pozwanego to opłata za czynności profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej identycznej, jak w przypadku pełnomocnika przeciwnika. Koszt ten w proporcji do stosunku, w jakim wygrał pozwany to 981,30 zł. Różnica na korzyść pozwanej, została zasądzona w punkcie III. wyroku.

Ponadto w IV. I V. wyroku na mocy art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (niepokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego) – zgodnie z proporcją, w jakiej strony przegrały proces, uwzględniając sprostowanie oczywistej omyłki rachunkowej, tj. nakazując ściągnąć od powoda kwotę 381,73 zł oraz od pozwanego – 1.436,05 zł.

Koszty sądowe:

Koszt wynagrodzenia biegłego wyniósł 1.723,75 zł. Skarb Państwa wyłożył na ten cel tymczasowo kwotę 1.223,75 zł. Dlatego w punktach III. i IV. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (niepokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego w wysokości 1.223,75 zł) – nakazując ściągnięcie tych kosztów od stron w proporcji, w jakiej przegrały proces.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. C i kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  wyszyć z akta sprawy karty 230-239, albowiem nie stanowią części pisma procesowego powoda i zostały wszyte omyłkowo,

4.  akta z wpływem lub za 21 dni.

G., dnia 27 października 2020 roku

ZARZĄDZENIE

1. odnotować i zakreślić w rep. C;

2. odpis wyroku doręczyć pełnomocnikom stron,

3. przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.