UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 577/20 |
|||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4 sierpnia 2020 roku w sprawie VII K 430/19 |
|||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||||||
☐ obrońca |
|||||||||||||||||||||||
☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
☐ inny |
|||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
||||||||||||||||||||||
☒ w części |
☒ |
co do winy |
|||||||||||||||||||||
☒ |
co do kary |
||||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||||||
☐ |
|||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|||||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
|||||||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
|||||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
3.1. |
- zarzut obrazy prawa procesowego, mający wpływ na treść orzeczenia (tj. art.4 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk,) polegający na niewłaściwej ocenie zeznań świadków: M. C. (1) i A. W. (1) - poprzez odmówienie im waloru wiarygodności oraz M. W. – poprzez uznanie ich za wiarygodne w całości, bez odniesienia się do nastawienia tego świadka do osoby oskarżonego i bez uwzględnienia treści przesyłanych przez niego sms-ów, - wywodzący się z niewłaściwej oceny dowodów - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku, który doprowadził do niesłusznego ustalenia popełnienia przez oskarżonego „pobicia” nieletniego O. W. (przestępstwa spowodowania u niego określonych obrażeń ciała), w sytuacji gdy jedynie go „poszarpał” i „pogroził palcem”, |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
Wbrew wywodom obrońcy Sąd Rejonowy starannie przeprowadził przewód sądowy oraz zgromadził niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody. Dokonana przez sąd I instancji analiza oraz kompleksowa ocena zgromadzonych dowodów jest prawidłowa. Co do obrazy art. 7 kpk (zgodnie z którym organy postepowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego), to w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 kpk wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk ) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 kpk.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 kpk.) (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie III KK 415/06). Analiza akt przedmiotowej sprawy wskazuje, że sąd rejonowy sprostał tym wymogom, co znajduje wyraz w kompleksowej ocenie wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Brak jest w niniejszej sprawie wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na korzyść oskarżonego, tak co do wiarygodności osobowych źródeł dowodowych, jak i co do ustaleń w zakresie spowodowania u pokrzywdzonego określonych obrażeń ciała. W szczególności skarżący staje na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż dopuścił się przestępstwa pobicia, bo jedynie – jak to sam przyznał w apelacji – tylko „poszarpał” i „pogroził palcem” pokrzywdzonemu. Apelant starał się także wywrzeć wrażenie, iż niesłusznie odmówiono wiarygodności świadkom M. C. i A. W.. Tymczasem sąd odwoławczy zważył, iż świadkowie ci w istocie wcale nie zaprzeczali zajściu pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonym, a jedynie bardzo nieudolnie starali się umniejszać, czy to własną o nim wiedzę, czy też to, co zaobserwowali naocznie. Sąd Rejonowy bardzo starannie i bardzo obiektywnie skonfrontował poszczególne depozycje tych osób, uwzględnił ich ewolucje oraz skonfrontował z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. W bardzo wyważony i przekonujący sposób odniósł się w szczególności do zależności rodzinnych i towarzyskich pomiędzy tymi osobami oraz pokrzywdzonym i jego matką – czemu dał wyraz w pisemnych motywach wydanego orzeczenia. Nie sposób jest także pominąć bardzo ważnego dowodu, jakim była opinia sądowo lekarska odnośnie obrażeń uwidocznionych na ciele pokrzywdzonego i możliwego mechanizmu ich powstania, który idealnie wpisywał się w słowa małoletniego. O wiarygodności małoletniego pokrzywdzonego, jako osobowego źródła dowodowego, pozytywnie wypowiadał się również biegły psycholog. Waloru wiarygodności matce pokrzywdzonego nie odbiera to, iż pozostaje w sporze na tle finansowym z oskarżonym (swoim byłym konkubentem), czego dowodem są m. inn. sms-y wysyłane przez nią do K. G.. Sąd rejonowy dostrzegł i właściwie ocenił także ten materiał dowodowy. Małoletni pokrzywdzony został wmieszany w w/w spór, kiedy to w okresie poprzedzającym przedmiotowe zdarzenie, w trakcie kłótni z oskarżonym, stanął w obronie matki. To ta właśnie postawa małoletniego stała się przyczyną do zaistnienia zdarzenia z dnia 15 sierpnia 2018r. Sąd I instancji logicznie powiązał wszelkie fakty i wyprowadził z nich zrozumiały wniosek. Oskarżony miał motyw, by być złym na pokrzywdzonego, co sam zresztą przyznawał. Jego gniew nie spowodował jednak tylko „pogrożenia palcem” i „poszarpania” pokrzywdzonego – ostanie zachowanie oskarżony przyzna w istocie dopiero w apelacji, lecz towarzyszyło mu użycie przemocy wobec nastolatka w postaci zadania ciosów w brzuch i twarz. Ustaleń tych nie jest w sprawie obalić teoria oskarżonego, iż jako ok. 100 kg mężczyzna uderzając nastolatka z pewnością spowodowałby u niego dużo poważniejsze obrażenia. Siła ciosów nie była duża, bo przecież i obrażenia na ciele O. W. spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu w rozumieniu Kodeksu karnego (art. 157 § 2 kk). Być może oskarżony nie zadał ich z maksymalną swoją siłą, być może pokrzywdzony uchylał się od ciosów, być może sam oskarżony przecenia swoje możliwości. Dysproporcja gabarytów sprawcy i ofiary nie wyklucza powstania u niej tylko lekkich obrażeń. |
|||||||||||||||||||||||
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisania mu czynu wyczerpującego dyspozycje art. 64 § 1 kk oraz o wymierzenie łagodniejszej kary jedynie za: „poszarpanie” i „pogrożenie palcem” pokrzywdzonemu, |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
Wyrok jest słuszny, apelacja co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie. Powody zmiany wyroku w zakresie kwalifikacji prawno-karnej zachowania oskarżonego omówiono we wnioskach w punkcie 3.2. |
|||||||||||||||||||||||
3.2. |
- zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 64 § 1 kk, poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu w warunkach recydywy podstawowej, podczas, gdy opuścił zakład karny w dniu 3 sierpnia 2013r.; |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
W ocenie skarżącego brak jest podstaw do przypisania mu popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy, albowiem pomiędzy dniem, w którym opuścił zakład karny, a przedmiotowym zdarzeniem upłynął okres ponad 5 lat. Tymczasem sąd odwoławczy zważył, iż przesłanka recydywy specjalnej zwykłej, o jakiej mowa w art. 64 § 1 kk, w postaci odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, nie jest wcale związana z zakończeniem wykonania kary, rozumianym jako opuszczenie zakładu penitencjarnego (tak przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2011 r., V KK 173/11, opubl. Legalis Numer 457377). Co więcej, aktualnie odbyciu kary pozbawienia wolności wcale nie musi towarzyszyć pobyt w takiej placówce, albowiem możliwe jest odbywanie w warunkach dozoru elektronicznego. Można także przytoczyć takie sytuacje jak: korzystanie z przerwy w odbywaniu kary, przepustki czy uzyskanie warunkowego przedterminowego zwolnienia, kiedy to przyjmuje się pewną fikcję prawną związaną z czasem „odbywania” kary pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy właściwie przyjął, iż po uzyskaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia, w sytuacji pomyślnego upływu okresu próby, karę pozbawienia wolności uważa się za odbytą w całości, a co więcej, iż kara ta została „odbyta” z chwilą warunkowego zwolnienia - co powoduje przyspieszenie biegu terminów wymaganych np. do zatarcia skazania, jak i wcześniejszy upływ 5-letnich okresów, w których popełnienie nowego przestępstwa mogłoby skutkować statusem recydywisty i surowszym wymiarem kary. Słusznie także sąd I instancji przyjął, że jeżeli decyzja o warunkowym przedterminowym zwolnieniu podejmowana jest w chwili, w której skazany przebywa na wolności, za chwilę odbycia kary należy przyjąć chwilę uprawomocnienia się orzeczenia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu (potwierdzeniem powyższego jest uchwała SN z dnia 30 maja 1989 r., V KZP 9/89, OSNKW 1989, nr 5-6, poz. 36, z aprobującą glosą K. Postulskiego, NP 1990, nr 4-6, s. 246). Sąd odwoławczy zważył, że w przedmiotowej sprawie przestępstwo, którego poprzednio dopuścił się oskarżony (umyślne i podobne do przedmiotowego), za które orzeczono karę pozbawienia wolności, istotne z punktu widzenia konieczności przyjęcia działania w warunkach recydywy, dotyczy rozboju będącego przedmiotem osądu w sprawie sygn. III K 44/13. W sprawie tej orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności. Następnie w/w wyrok został objęty wyrokiem łącznym wydanym w sprawie III K 83/13, gdzie orzeczono karę łączną pozbawienia wolności, a na jej poczet zaliczono okresy odbywania kary w latach 2003-2005. Oskarżony K. G. (2) nie wykonywał jednak kary łącznej orzeczonej w sprawie III K 83/13, w rozumieniu pobytu w jednostce penitencjarnej, albowiem bezpośrednio po wydaniu wyroku łącznego, wniósł o warunkowe przedterminowe zwolnienie z kary łącznej i takowe uzyskał na mocy postanowienia wydanego w sprawie III Kow 1328/13/wz. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 7 stycznia 2014r., która to data została uznana przez Sąd Rejonowy, jako data „odbycia” kary, od której należy liczyć okres 5 lat, o jakim mowa w art. 64 kk. W ocenie sądu odwoławczego, pomimo powyższego, brak jest jednak podstaw do przyjęcia, iż K. G. (2) dopuścił się przedmiotowego czynu działając w warunkach recydywy w rozumieniu art. 64 § 1 kk, albowiem sprzeciwiają się temu: ratio legis instytucji recydywy w prawie karnym oraz aktualna treść art. 82 kk. Recydywiści (tak w rozumieniu kryminologicznym, jak i penitencjarnym) to osoby najczęściej bardziej zdemoralizowane, czy też wykazujące silniejsze objawy niedostosowania społecznego, bo wchodzące ponownie w konflikt z prawem. Recydywa jest przy tym zjawiskiem świadczącym o nieskuteczności poprzednio stosowanej wobec przestępcy represji karnej. Jej zaistnienie (recydywy w znaczeniu penitencjarnym) oznacza konieczność uwzględnienia faktu odbywania przez sprawcę uprzednio orzeczonej kary najsurowszego rodzaju, który nawet pomimo jej odbycia w rozmiarze co najmniej 6 miesięcy, ponownie dopuszcza się określonego przestępstwa (umyślne, podobne). Instytucja przewidziana w art. 64 kk dotyczy właśnie takich sprawców tj. takich, którzy po odbyciu kary pozbawienia wolności za określone przestępstwo i w określonym czasie (5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy tej kary), ponownie popełniają kolejne, określone przestępstwo. Istotny jest tu wskazany okres czasu „5 lat”, którego zamieszczenie w art. 64 kk (w obu paragrafach) oznacza, iż intencją ustawodawcy z pewnością nie był permanentny stan jego „trwania” i możliwość nieograniczonego w czasie ustalania przesłanek recydywy. Przyjęcie w przedmiotowej sprawie fikcji prawnej zastosowanej przez sąd meriti oznaczałoby w istocie możliwość przyjęcia działania w warunkach recydywy „w nieskończoność” (aż do zatarcia skazań). Należy bowiem zauważyć, iż potrzeba wydania wyroku łącznego może pojawić się nawet po wielu latach i nie koniecznie w związku z popełnieniem przez sprawcę kolejnego przestępstwa - a więc nie koniecznie z jego „winy” w potocznym znaczeniu. Możliwe jest to w sytuacji np. zmiany przepisów dotyczących zasad łączenia kar, czy w sytuacji uchylenia, nawet po wielu latach, jednego z wyroków jednostkowych, co skutkuje koniecznością wydania nowego wyroku łącznego. Również i w takim przypadku nie można także wykluczyć, iż skazany nie będzie odbywał tak orzeczonej nowej łącznej kary pozbawienia wolności (tj. trafi do jednostki penitencjarnej, czy uzyska zgodę na wykonanie kary w warunkach dozoru elektronicznego), lecz przebywając na wolności, uzyska warunkowe przedterminowe zwolnienie z jej odbycia (jak miało to miejsce w sytuacji K. G.). Idąc tokiem rozumowania sądu I instancji, okres „5 lat od odbycia” kary pozbawienia wolności (orzeczonej jako kara łączna), mógłby mieć w tej sytuacji miejsce, aż do czasu zatarcia skazań - nawet bardzo długo po zakończeniu odbywania kary (w każdej formie), czy daty pomyślnego uzyskania warunkowego przedterminowego zwolnienia. Po drugie: na mocy noweli z dnia 16 września 2011 r. dotychczasowy art. 82 kk określony został jako § 1, a ustawa dodała nowy § 2. Zgodnie z tą zmianą uznanie kary za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia ma znaczenie dla obliczania przedawnienia recydywy (art. 64). Uznanie kary za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia nie dotyczy, według nowego stanu prawnego, okresu odbywania kary – tak Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V. Przykładowo: jeżeli skazany na rok pozbawienia wolności został warunkowo zwolniony po odbyciu połowy kary i pozytywnie upłynął okres próby, to chwila warunkowego zwolnienia jest tylko czasem odbycia kary. Straciło więc aktualność stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 20 stycznia 2005 r., I KZP 30/04, (OSNKW 2005, nr 1, poz. 2). Aktualnie zgodnie z art. 82 § 2 kk, w wypadku objęcia wyrokiem łącznym kary, z której odbywania skazany został warunkowo zwolniony, na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza się jedynie okres faktycznego odbywania kary. |
|||||||||||||||||||||||
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
o zmianę wyroku i wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania przepisu art. 64 § 1 kk; |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
Wyrok jest słuszny w zakresie przypisania oskarżonemu popełnienia czynu, o jakim mowa w art. 157 § 2 kk, nieprawidłowo natomiast zakwalifikowano go jako popełniony w warunkach recydywy podstawowej. |
|||||||||||||||||||||||
3.3. |
- zarzut rażącej niewspółmierności kary w sensie jej surowości, |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
W ocenie sądu odwoławczego, nawet pomimo uznania, iż oskarżony K. G. (2) nie dopuścił się przedmiotowego czynu w warunkach recydywy, wymierzonej mu za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wonności, nie sposób jest uznać jako rażąco surowej, wymagającej zmiany w toku postępowania odwoławczego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, jest zasadny wówczas, gdy istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK – tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2019 r., II AKa 231/19 (opubl. Legalis Numer 2285786). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną), tymczasem oskarżony, będąc osobą wielokrotnie wcześniej karaną, za różne czyny – także przeciwko życiu i zdrowiu, ponownie popełnił przestępstwo. Polegało ono nie - jak twierdzi skarżący na „szarpaniu” i :pogrożeniu palcem” pokrzywdzonemu, lecz na trzykrotnym jego uderzeniu pięścią w brzuch i twarz. Istotnie oskarżony spowodował jedynie lekkie obrażenia ciała (które co do zasady ścigane są jedynie z oskarżenia prywatnego), ale podniósł rękę na dziecko wplątane nie ze swej woli w konflikt dorosłych. Oskarżony chciał pokazać mu swój gniew, za „mieszanie się” w jego spór z matką, uzurpując sobie prawo do ukarania dziecka. To właśnie okoliczności spowodowania obrażeń na ciele nieletniego pokrzywdzonego, motyw i pobudki działania K. G., sięgającego ponownie po przemoc dla załatwienia swoich prywatnych spraw, uzasadniają przyjęcie, iż zastosowana wobec oskarżonego represja karna, choć surowa, to nie nosi cech rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. |
|||||||||||||||||||||||
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
- wniosek o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary „łagodniejszej”; |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze jest słuszny, apelacja w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie; |
|||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||||||
4.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
- rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa czynu, o jakim mowa w art. 157 § 2 kk, wymierzona kara; |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||||
- apelacja w zakresie sprawstwa czynu, o jakim mowa w art. 157 § 2 kk i wymierzonej kary nie zasługiwała na uwzględnienie, z przyczyn wskazanych powyżej ( szerzej w rubrykach 3.1. i 3.3.) |
|||||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||||
- podstawa prawna skazania; |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||||||
- brak podstaw do zakwalifikowania zachowania oskarżonego z art. 64 § 1 kk (szerzej w rubryce 3.2.); |
|||||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
pkt 3 i 4 |
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 624 § 1 kpk i 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami) Oskarżony to osoba niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym, mogąca wykonywać jedynie prace w warunkach chronionych, a więc o znacznie ograniczonych możliwościach zarobkowania. Sytuacja materialna i bytowa oskarżonego uzasadniała więc uznanie, iż w/w nie jest w stanie pokryć tych kosztów. Wynagrodzenie obrońcy oskarżonego z urzędu, za pomoc prawna udzielona K. G. w postępowaniu odwoławczym, określono na poziomie minimalnym. |
||||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
|||||||||||||||||||||||
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
oskarżony |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4 sierpnia 2020 roku w sprawie VII K 430/19 |
||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
||||
☒ w części |
☒ |
co do winy |
|||
☒ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |