Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 687/20

UZASADNIENIE

Apelacja nie jest zasadna.

W przedmiotowej sprawie jedyny dowód obciążający obwinioną pochodzi z pomówienia przez oskarżycielkę posiłkową, która pozostaje z obwinioną w głębokim konflikcie. Zeznania pokrzywdzonej nie są spójne, na początku zeznawała, że widziała sam zaostrzony patyk uderzający w ścianę, a potem dopiero uciekającą obwinioną, szkodę wyceniła na 500 zł (zeznania k. 8), potem zeznawała, że ma dziury w ścianie, które miałby powstać od uderzenia kijem, widłami, oraz postrzałów z broni śrutowej (zeznania k. 69 v) , zaś obecnie w apelacji podaje, że ma 44 różnej wielkości dziury w ścianie, wycenia szkodę na 1580,68 zł i o wszystkie te uszkodzenia pomawia obwinioną. Są to więc zeznania zmienne, a biorąc pod uwagę konflikt między stronami procesu stają się wątpliwe. Ponadto nie jest wiarygodne, że pokrzywdzona nie zdawała sobie sprawy z licznych dziur w elewacji budynku i zauważyła je dopiero po tym, jak zobaczyła patyk i uciekającą obwinioną. Wreszcie nie sposób nie odnieść się do innej powiązanej sprawy II W 620/19 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, w której pokrzywdzona została prawomocnie ukarana za uszkodzenie mienia należące do obwinionej (płyt bitumicznych przymocowanych do siatki ogrodzeniowej rozgraniczającej posesje zwaśnionych stron). Zawiadomienie w tamtej sprawie złożono w czerwcu 2019 roku, a w tej w sierpniu 2019 roku i prawdopodobne jest, że stanowi ono odwet pokrzywdzonej za sprawę poprzednią.

Tak czy inaczej, nie można jednoznacznie stwierdzić, że uszkodzeń elewacji budynku pokrzywdzonej dokonała obwiniona. Mógł uszkodzić ją ktoś inny, dziury te mogły powstać na dużej przestrzeni czasu na skutek działania różnych czynników. Tym samym na zasadzie art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpow należało obwinioną uniewinnić.

Sąd zwolnił oskarżycielkę posiłkową od wydatków Skarbu Państwa za postepowania odwoławcze i od opłaty za drugą instancję na zasadzie słuszności, albowiem do uniewinnienia doszło zna zasadzie in dubio pro reo, a elewacja budynku pokrzywdzonej jest uszkodzona ( tylko nie można tego przypisać obwinionej), pokrzywdzona ma więc uzasadnione poczucie krzywdy.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.