Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 478/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 1 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 936/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na uniewinnieniu B. T. od zarzucanego jej czynu wskutek wyrażenia błędnego stanowiska, że zachowanie polegające na przedłożeniu Komendantowi Powiatowemu Policji w T. wniosku o anulowanie mandatu karnego o numerze (...) nałożonego na kierowcę jej firmy (...) za popełnione wykroczenie polegające na niezastosowaniu się przez kierującego do znaku (...) tj. przejazd samochodów ciężarowych powyżej 15 ton przez most na rzece C. na ulicy (...) wraz z pismem Zarządu Dróg Powiatowych w T. z dnia 12 czerwca 2012 roku nr (...) (...)zawierającym nieaktualne zezwolenie na przejazd ulicą (...) wraz z przejazdem przez most nie stanowi przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 272 k.k., podczas gdy analiza całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, że oskarżona B. T. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wskazanego wyżej przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy - w tym również przeprowadzonego w postępowaniu odwoławczym dowodu z przesłuchania w charakterze świadka S. H. - nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do niemożności przypisania winy oskarżonej B. T. w zakresie inkryminowanego jej czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Dla wypełnienia znamion strony przedmiotowej występku z art. 272 k.k. nie wystarcza złożenie nieprawdziwego oświadczenia, gdyż nie stanowi ono podstępnego zabiegu. Ponieważ „podstępne wprowadzenie w błąd” jest szczególną formą „wprowadzenia w błąd”, wymaga podjęcia innych jeszcze podstępnych zabiegów - niż tylko fałszywe informowanie - w celu wyłudzenia od osoby uprawnionej określonej treści dokumentu, na przykład „przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie prawdy”. A zatem, zachowanie sprawcy czynu z art. 272 k.k. polegać musi na podjęciu podstępnych zabiegów, które zmierzają do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2011 r., II KK 267/10, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 marca 2001 r., II AKa 33/01, KZS 2001/5/28; J. Piórkowska - Flieger, Fałsz dokumentu w polskim prawie karnym, Zakamycze 2004, s. 378-380; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2003 r., WA 26/03, OSNKW z. 9 - 10, poz. 83).

Dążąc do poszerzenia płaszczyzny rozważań nad tym zagadnieniem, wskazać należy, że już na gruncie przepisu art. 193 k.k. z 1932 r. przyjmowano, iż pojęcie "podstępnego wprowadzenia w błąd" wymaga podjęcia przez sprawcę podstępnych zabiegów, środków. Tak termin ten interpretował J. M. porównując sprawcę takiego zachowania do jednostki, która podstępnymi zabiegami wywołuje u osoby mającej zeznawać w charakterze świadka, niezgodne z rzeczywistością, wrażenie o przebiegu prawnie ważnego zjawiska, skutkiem czego świadek zeznaje nieprawdę, chociaż czyni to w dobrej wierze (por. J. Makarewicz: Kodeks karny z komentarzem, Lwów, 1932, s. 239). Pogląd ten zachował aktualność na gruncie art. 272 k.k. z 1997 r. Dokonując interpretacji znamienia strony przedmiotowej czynu z art. 272 k.k. z 1997 r. nieodzowne jest odwołanie się do interpretacji znamienia czynności sprawczej czynu określonego w art. 306 pkt 2 k.k. z 1969 r., który statuował odpowiedzialność karną żołnierza podejmującego podstępny zabieg w celu uzyskania całkowitego lub częściowego zwolnienia ze służby wojskowej. Na gruncie tego przepisu komentatorzy stwierdzili wprost, że samo kłamstwo nie stanowi jeszcze podstępnego zabiegu, a staje się nim dopiero w połączeniu z zachowaniem sprawcy, które jego kłamliwym twierdzeniom daje pozór prawdy i jako przykłady takich zabiegów podawali np. symulowanie choroby, agrawację drobniejszych dolegliwości do rozmiarów czyniących z nich przeszkodę w pełnieniu służby (por. J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski: Kodeks karny, Komentarz, Warszawa 1977, s. 70). Pogląd ten znalazł uznanie doktryny również w zakresie przepisu art. 342 k.k., w którym pojęcie "podstępnego zabiegu" zastąpiono pojęciem "podstępu" (por. M. Flemming: Kodeks karny - część wojskowa. Komentarz, Warszawa 2000, s. 130).

Powyższe zapatrywania prawne w pełni odnoszą się do znamienia strony przedmiotowej czynu zabronionego, określonego w art. 272 k.k. Niewątpliwe jest, że sprawca używając podstępnych zabiegów, pozoruje zgodność przebiegu zdarzenia z rzeczywistością, a tym samym utrudnia odkrycie prawdy o tym zdarzeniu. W takim działaniu oskarżonego odnajdujemy również element skrytości. Na skrytość zachowania sprawcy działającego z zamiarem podstępnego wprowadzenia w błąd wskazuje leksykalne znaczenie słowa "podstępne", jako działania skrytego, mającego na celu zmylenie kogoś lub oszukanie kogoś (por. Inny Słownik Języka Polskiego pod red. M. Bańko, Warszawa 2000, s. 134). "Podstępne wprowadzenie w błąd", to kwalifikowana forma "wprowadzenia w błąd", polegająca na działaniach przebiegłych, których wykrycie wymaga uwagi wychodzącej ponad miarę przeciętną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 marca 2001 r., II AKa 33/01 - Krak. Zesz. Sąd. 2001, z. 5, poz. 28). Występek z art. 272 k.k. jest przestępstwem z winy umyślnej, które popełnić można jedynie z zamiarem bezpośrednim. Wynika to z użycia przez ustawodawcę wyrażenia "podstępnie", co oznacza w rozumieniu potocznym zachowanie celowe (por. R. Zawłocki, w: Wąsek, Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 716). Mamy zatem do czynienia z zamiarem nie tylko bezpośrednim, lecz i kierunkowym ( dolus coloratus).

W tym miejscu - z uwagi na argumentację zawartą w apelacji odnoszącą się do zdarzenia objętego zarzutem z dnia 22 sierpnia 2019 roku - wskazać należy, że kompletną nadinterpretacją faktów jest stwierdzenie, jakoby oskarżona B. T. zwracając się pismem z dnia 22 sierpnia 2019 roku (którego adresatem była Komenda Powiatowa Policji w T., nie zaś Komendant tej jednostki) i załączając do niego pismo Zarządu Dróg Powiatowych w T. z dnia 12 czerwca 2012 roku nr (...) (...) zdawała sobie sprawę z faktu odwołania zgody na przejazd przez most dla firmy (...). Co więcej nie ma żadnych dowodów na to - oskarżyciel publiczny takowych nie przedstawił - że uczyniła to w sposób świadomy i celowy. Bowiem o ile rzeczywiście bezspornym jest to, że pismem z dnia 06 grudnia 2017 roku Zarząd Dróg Powiatowych w T. poinformował (...) B. T. o braku zgody na przejazdy przez most na rzece Czarnej pojazdów o masie całkowitej przekraczającej 15 ton, niemniej jednak nie ma potwierdzenia, że oskarżona znała treść tego pisma (nie zostało ono przez nią odebrane, nie ma żadnego dokumentu potwierdzającego, że zapoznała się z treścią przedmiotowego pisma). W czasie składania wyjaśnień oskarżona podniosła, że była przekonana o posiadanej zgodzie na przejazd, nie pamiętała, aby takowa zgoda została anulowana.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na jeszcze jedną okoliczność, a mianowicie wyżej wymienione pismo B. T. z dnia 22 sierpnia 2019 roku stanowiło impuls do wszczęcia postępowania o uchylenie mandatu przed Sądem Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim (gdzie zostało - zgodnie z właściwością - przesłane przez Komendę Powiatową Policji w T. celem stosownego załatwienia). Zważyć należy, iż oskarżona logicznie wyjaśniła w tym kontekście, że jej intencją absolutnie nie było wprowadzenie w błąd Komendanta Powiatowego Policji w T.. A zatem, przyznała, że udała się do wyżej wymienionego, lecz w dobrej wierze wyjaśnić kwestię związaną z mandatem nałożonym przez jej kierowcę i tam została pouczona o możliwości napisania wyjaśnień i wystąpienia o uchylenie mandatu (co istotne wcale nie przez Komendanta), a nadto, nie żądała od w/w wydania jakiegokolwiek dokumentu, czy też potwierdzenia swoich racji.

Uwzględniając przedstawione rozważania dotyczące znamienia strony przedmiotowej czynu z art. 272 k.k. sąd odwoławczy stwierdził, że sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonej w zakresie zarzucanego jej czynu zabronionego. Trafnie sąd a quo uznał, że zachowanie oskarżonej polegało na tym, że przedstawiła autentyczny (jakkolwiek nieaktualny) dokument z Zarządu Dróg Powiatowych, który w istocie zawierał zgodę na przejazd przez most. W postępowaniu oskarżonej brak zatem było przebiegłych i skrytych zabiegów, utrudniających dotarcie do prawdy - odnośnie zgody na przejazd przez most bądź jej braku - przez organ uprawniony do podjęcia decyzji w przedmiocie uchylenia mandatu karnego, w którym w tym przypadku był Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim. Dotarcie do prawdy wymagało ze strony tegoż Sądu jedynie uzyskanie aktualnych informacji w tym względzie z Zarządu Dróg Powiatowych (w tym przypadku to KPP w T. przekazując odwołanie B. T. od nałożonego na M. M. mandatu karnego z dnia 21 sierpnia 2019 roku przekazała między innymi pismo Zarządu z dnia 06 grudnia 2017 roku). Zdaniem sądu odwoławczego, wbrew wywodom apelacji, stwierdzić należało, że fakt przyniesienia przez oskarżoną pisma z dnia 22 sierpnia 2019 roku i załączenia do niego niesfałszowanego pisma z dnia 12 czerwca 2012 roku dla potrzeb uchylenia mandatu nie mógł być uznany za przebiegły zabieg "upozorowania" kłamliwego twierdzenia, co do zezwolenia na przejazd przez most. Oskarżona mogła w tej sprawie podjąć wiele działań wykazujących cechy "podstępnego wprowadzenia w błąd", jak chociażby dostarczyć sfałszowany dokument na potwierdzenie posiadania zgody na przejazd. Tego rodzaju podstępnych działań oskarżona jednak nie podjęła. Dodatkowo, w kontekście powyższego, nie sposób nie zgodzić się z konkluzją Sądu meriti, że idąc tokiem rozumowania rzecznika aktu oskarżenia, jakoby oskarżona składając bezpodstawny wniosek o uchylenie mandatu karnego usiłowała wyłudzić podstępem poświadczenie nieprawdy, to każdy próbując dochodzić swych praw chociażby w trybie art. 101 k.p.w. musiałby liczyć się z postawieniem analogicznych zarzutów przez organ prokuratorski.

Reasumując brak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, jakoby jej działanie miało cechy podstępu celem wprowadzenia w błąd Komendanta Powiatowego Policji w T., a wręcz sytuacja motywacyjna wskazuje, że nie było to rzeczywistą intencją oskarżonej.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku. Wyrok jest słuszny i zasługuje na utrzymanie w mocy.

3.2.

Obraza przepisu postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k., art. 352 k.p.k., art. 366§1 k.p.k. polegająca na zaniechaniu przesłuchania z urzędu w charakterze świadka Komendanta Powiatowego Policji w T. na okoliczności dotyczące przedłożenia przez oskarżoną wniosku o anulowanie mandatu karnego o numerze (...) Zarządu Dróg Powiatowych w T. z dnia 12 czerwca 2012 roku nr (...) (...) zawierającym nieaktualne zezwolenie na przejazd ulicą (...) wraz z przejazdem przez most, podczas gdy przesłuchanie wskazanego wyżej świadka ma istotne znaczenie dla oceny zachowania oskarżonej w świetle znamion zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 167 k.p.k., art. 352 k.p.k., art. 366§1 k.p.k. zdezaktualizował się w związku z przesłuchaniem na rozprawie apelacyjnej w charakterze świadka Komendanta Powiatowego Policji w T. M. H..

Jednakowoż jakkolwiek zarzut ten jest już nieaktualny (gdyż wskazanego świadka przesłuchano), tym niemniej nawet w sytuacji nieprzeprowadzenia bezpośredniego przesłuchania wyżej wymienionej osoby - którego organ procesowy nie przeprowadził w postępowaniu przygotowawczym, ani o które nie wnioskował oskarżyciel publiczny w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji - przed sądem odwoławczym zarzut ten nie odniósłby oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Bowiem stwierdzić należy, iż chociaż dopiero w postępowaniu odwoławczym doszło do przesłuchania wskazanego powyżej świadka (którego depozycje sąd odwoławczy uznał za wiarygodne), tym niemniej jego relacje nie miały wymowy tego rodzaju, aby skutecznie podważyć wersję wydarzeń zaprezentowaną przez oskarżoną B. T. i jak się okazało były prawnie irrelewantne dla zapadłego orzeczenia. W konsekwencji zaś sumaryczna ocena dowodów uzyskanych na kanwie tej sprawy potwierdza słuszność stanowiska Sądu Rejonowego w zakresie uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

W aspekcie powyższego, Sąd Rejonowy dokonał rzetelnej, logicznej i trafnej oceny zebranych w sprawie dowodów, a następnie prawidłowo ustalił stan faktyczny (o czym szczegółowo w punkcie 3.1), a skoro ocena dowodów i wnioski z niej wypływające były prawidłowe, to zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku. Wyrok jest słuszny i zasługuje na utrzymanie w mocy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok i wszystkie zawarte w nim rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, apelacja Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim bezzasadna.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

W związku z nieuwzględnieniem apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim, zważywszy na treść art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy ustalił, że koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 1 lipca 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 936/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana