Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 504/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z 1 lipca 2020 r. w sprawie II K 354/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 279 § 1 kk poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się kradzieży z włamaniem, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż dopuścił się kradzieży z art. 278 § 1 kk;

2. Błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań pokrzywdzonego złożonych jedynie w toku postępowania przygotowawczego, niepotwierdzonych w toku przewodu sądowego wynika, że oskarżony nie przełamał zabezpieczeń, co nie pozwala na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa ujętego w art. 279 § 1 kk;

3. obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 kpk, a to poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci bezpodstawnego uznania wyjaśnień oskarżonego P. Z. za niewiarygodne, podczas gdy oskarżony w swoich wyjaśnieniach podał w sposób spójny i konsekwentny przebieg zdarzenia tj. nie dokonał włamania do hali, gdyż drzwi hali były otwarte, oparcie ustaleń, co do niewiarygodności na zeznaniach pokrzywdzonej E. K. (1), złożonych jedynie w postępowaniu przygotowawczym, które to nie były jednak potwierdzone w toku postępowania, zabrany materiał dowodowy nie pozwala jednak w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że P. Z. składał wyjaśnienia niezgodne z prawdą dotyczące braku zabezpieczenia hali, które to miałby przełamać.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacyjne oznaczone 1,2,3 są ze sobą ściśle powiązane, uwzględnienie zarzutu 3 prowadziłoby do uwzględnienia zarzutu 2, a uwzględnienie zarzutu 2 potwierdziłoby trafność zarzutu 3, co uzasadnia ich łączne rozpoznanie i globalne odniesienie się do nich w uzasadnieniu.

Nawiązując do tego, co napisano wyżej sąd odwoławczy za zasadne uznał rozpoznanie w pierwszej kolejności zarzutu 3 uderzającego w rzekomo błędną ocenę materiału dowodowego zaprezentowaną przez sąd rejonowy. Zarzut ten jest bezzasadny, ponieważ negatywna ocena wyjaśnień oskarżonego P. Z. odnośnie zabezpieczenia hal produkcyjnych z wnętrza których dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elementów stalowych, wbrew twierdzeniu apelacji nie uchyla się wytycznym z art. 7 kpk, o czym przekonało uzupełniające przesłuchanie na rozprawie odwoławczej pokrzywdzonej E. K. (1). Z urzędu sąd odwoławczy stwierdza, iż zaniechanie bezpośredniego wysłuchania tegoż świadka na rozprawie nastąpiło z naruszeniem przepisu art. 392 § 1 kpk, a to z tego względu, iż oskarżony P. Z. w swoich wyjaśnieniach tak z dochodzenia, jak i rozprawy, odmiennie niż pokrzywdzona, sugerował, jakoby zabrał formy metalowe z niezamkniętej hali/sprzed hali. Tymczasem E. K. (2) zawiadomiła, iż sprawca dostał się do wnętrza hal w których składowała elementy stalowe po rozcięciu kłódek zabezpieczających wrota. Brak było więc podstaw do odczytania zeznań w/w świadka na podstawie „art. 392” kpk, skoro jego relacje dotyczyły kluczowego dla odpowiedzialności oskarżonego z surowszego przepisu ustalenia, którego wystąpieniu oskarżony konsekwentnie i stanowczo zaprzeczał. Błąd ten został naprawiony, ponieważ przesłuchano w/w świadka na rozprawie apelacyjnej i jak się przekonał sąd odwoławczy, nie miał wpływu na treść wyroku i poczynienie podstawowego stwierdzenia, iż oskarżony włamał się do hali, ponieważ E. K. (1) potwierdziła swoje zeznania z dochodzenia w tym zakresie, co obalało tezę apelacji, jakoby depozycje E. K. (1) były niekonsekwentne, w sensie zmiany „zdania” i poinformowania sądu, iż pomieszczenie z którego dokonano kradzieży nie było zamknięte na kłódkę; wbrew sugestii apelacji to, że świadek nie został przesłuchany przed sądem rejonowym nie jest równoznaczne ze stwierdzeniem, iż „nie potwierdził” swoich wcześniejszych zeznań, gdyż są to dwie różne sytuacje. Świadkowi okazano fotografie wykonane przez Policję w toku oględzin miejsca kradzieży, bezpośrednio po jej ujawnieniu (k. 109-110, 47) i nakazano ustosunkowanie się do tego dowodu. Świadek jednoznacznie stwierdził, iż formy metalowe, stanowiące przedmiot kradzieży z włamaniem znajdowały się w drugiej hali magazynowej (zdjęcie (...), (...)) i żeby dostać się do niej sprawca musiał wpierw wejść do pierwszej z nich, która, co świadek przyznał nie była zabezpieczona kłódką, a zamykana na klucz. Potwierdziły to zdjęcia pierwszych drzwi do kompleksu hal przy których nie było rygla, ani uch, na których można było zawiesić kłódkę, jako element zamknięcia (zdjęcie (...), (...)). Na drzwiach tych nie ujawniono śladów siłowego otwierania, a to dlatego że sprawca dostał się do środka, wybijając szyby od pomieszczenia gospodarczego wygrodzonego z pierwszej hali (zdjęcia (...), (...)), następnie wszedł z niego do wnętrza tej hali i mógł swobodnie podnieść rygle wchodzące w ościeżnicę i otworzyć oba wrota, bez potrzeby forsowania zamka i wjechać tam wózkiem widłowym. Natomiast, żeby dostać się do drugiej hali, uciął kłódkę zawieszoną na metalowych uchach zamontowanych na drugich drzwiach od zewnątrz (w sensie do wyjścia ku pierwszym drzwiom), które widać na zdjęciu (...). Obejrzana przez strony, świadka i sąd dokumentacja fotograficzna zobiektywizowała zatem słowa E. K. (1) z zawiadomienia, iż hala, z której dokonano kradzieży była zamknięta na kłódkę, które to zamknięcie sforsował P. Z.. W toku rozprawy w odpowiedzi na wątpliwości obrony świadek skontaktował się telefonicznie ze swoim bratem J. K., który jako pierwszy ujawnił kradzież (i poinformował o niej E. K. (1)) i tenże potwierdził, że doszło do uszkodzenia kłódki przy drugich drzwiach do kolejnej hali, gdzie zmagazynowano formy, co dodatkowo uwiarygadniało słowa w/w świadka, ukazując konkretne źródło informacji o sposobie zabezpieczenia drzwi i tego, że sprawca je pokonał; wyklucza to wręcz uznanie, iż to, że wrota hali były zamknięte, świadek wymyślił. Zeznania świadka E. K. (1) nie były więc odosobnione, miały punkty styczne z innymi dowodami, nie brakowało im też konsekwencji. Nie przeczyło wersji zdarzeń lansowanej przez pokrzywdzoną to, że na miejscu zdarzenia nie ujawniono kłódki, którą sprawca bez problemu mógł zabrać z hali; plądrował niedozorowane hale przez kilka dni, bez pośpiechu wjeżdżając do środka wózkiem widłowym, nie musiał więc salwować się ucieczką, miał sposobność zaboru nie tylko form stalowych, ale i innych przedmiotów. Sąd odwoławczy nie znalazł też żadnego racjonalnego powodu, z jakiego świadek ten miałby podawać nieprawdę, akurat co do tej okoliczności wymyślając z niekorzyścią dla oskarżonego, że doszło do zerwania kłódki, podczas gdy w rzeczywistości taka sytuacja nie miała miejsca. Z punktu widzenia jego interesów było praktycznie obojętne czy sprawca tylko ukradł jego mienie czy się po nie włamał. Roszczenia majątkowe, jakich zaspokojenia żądała dotyczyły skradzionego mienia i wybitych szyb, nie zaś zwrotu równowartości kłódki. Sugestia obrony, jakoby nieustalona osoba dostała się przed oskarżonym do wnętrza hal i zerwała kłódkę na czym później „skorzystał” P. Z. jest niedorzecznością nie znajdującą odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W szczególności pokrzywdzona nie stwierdziła, aby poza przedmiotami zabranymi przez oskarżonego cokolwiek innego zginęło wówczas z hal. Akceptując wersję apelacji, należałoby przyjąć, że ktoś (nie oskarżony) zadał sobie trud i włamał się do drugiej z hal, jednak nic stamtąd nie zabrał, „wyświadczając przysługę” oskarżonemu, który mógł wjechać do hal i wywieść z nich formy stalowe, bez konieczności forsowania drzwi. Obrońca pomija jednak to, że gdyby tak było oskarżony nie miał by powodu, aby wybijać okna w pomieszczeniu gospodarczym pierwszej hali, a że tak się stało potwierdziły zdjęcia, a że uczynił to P. Z. wynika z okoliczności wypłacenia pokrzywdzonej odszkodowania za naprawę okien. Sąd okręgowy wyklucza, jakoby istniał inny powód oddania E. K. (1) gotówki za wprawienie szyb, niż ich wybicie przez oskarżonego. Obrońca choć przeczył takiemu powodowi naprawienia szkody, nie przedstawił na poparcie swojego poglądu żadnej sensownej argumentacji, twierdząc na końcu, że chodziło o „zadośćuczynienie” pokrzywdzonej, przez co sąd rozumie właśnie wynagrodzenie krzywd w związku z popełnionym przestępstwem.

W odróżnieniu od zeznań pokrzywdzonej ze wszystkimi atrybutami wiarygodności, wyjaśnienia oskarżonego nie były, ani logiczne, ani konsekwentne, a powodem zaprzeczania pokonywania kłódki była chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej za kwalifikowaną formę kradzieży, jaką jest „włamanie” z art. 279 § 1 kk, znacznie surowiej karane niż kradzież zwykła. Pisząc o „konsekwencji” wyjaśnień oskarżonego apelujący nie dostrzega, że podawał odmiennie pozostałe okoliczności inkryminowanego zdarzenia. Raz twierdził, że formy metalowe wywiózł ze środka hali, potwierdzając słowa pokrzywdzonej (k. 42), aby na rozprawie stwierdzić, że formy nie były w ogóle składowane w hali, a obok niej (k. 68), co jest zupełnym absurdem. Oskarżony oczywiście nie skomentował w żaden sposób zmiany wyjaśnień. Wierząc w tą drugą wersję scenariusza zdarzeń, idącą dalej niż hipotezy apelującego, wypadałoby przyjąć, że nieustalony sprawca, przed oskarżonym nie tylko zadał sobie trud pokonania drzwi obu hal, ale i wywiezienia wózkiem widłowym ciężkich form na zewnątrz, a potem z niewiadomych przyczyn odstąpił od zamiaru kradzieży, pozostawił złom stalowy i oddalił się z miejsca zdarzenia, co oczywiście pozostało niezauważone przez pokrzywdzoną, jak i jej brata, a co akurat wykorzystał oskarżony zabierając uprzednio skradzione mienie do skupu metali. Oczywiście wersja ta, podobnie jak snuta w apelacji przez obrońcę, nie wynika z żadnego zgromadzonego w sprawie dowodu, pozostając w sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Stwierdzenie D. N. (1), iż formy był zabierane sprzed hal, nie przeczy temu, że oskarżony „wziął” elementy stalowe z pomieszczenia, dowodzi tylko tego, że oskarżony wcześniej wywiózł te rzeczy z magazynu na zewnątrz wózkiem widłowym, gdzie doszło do ich zapakowania na samochód; gdyby świadek ten, który nie miał przecież świadomości w czym uczestniczy, co nie było kwestionowane przez apelującego, zostałby poproszony przez oskarżonego, aby wywiózł stal z wnętrza hal, które nie należały do P. Z., na miejscu nie było E. K. (1) (znali się z D. N. (2)) mógłby po prostu powziąć wątpliwości co do legalności takiego procederu, co pozbawiłoby oskarżonego możliwości przewozu i upłynnienia „fantów”, na czym mu zależało. Dlatego też, aby utrzymać świadka w D. N. (2) w przekonaniu, że wykonuje jedynie usługę, oskarżony „nakłamał” mu, że pokrzywdzona zleciła usunięcie elementów metalowych, które przetransportował na zewnątrz zabudowań (k. 69,24v-25), co również nie było zgodne z rzeczywistością, sprzeczne wprost z zeznaniami E. K. (1). Wprawdzie to mijanie się oskarżonego z prawdą dotyczy innych okoliczności, niż sporne w sprawie, ale nie mogło pozostać bez wpływu na ocenę pozostałych wypowiedzi oskarżonego ukazując niepokojącą łatwość do „dostosowywania rzeczywistości” do osiągnięcia swoich celów (por. wyrok SN z 4.06.1974 r., III KR 24/74, OSNKW 1974, nr 10, poz. 188.).

Wbrew zapatrywaniu obrońcy w sprawie nie zaistniała sytuacja z art. 5 § 2 kpk, jako że sąd rejonowy spośród dwóch konkurencyjnych wersji prezentowanych przez oskarżonego z jednej strony, a pokrzywdzoną z drugiej wybrał jedną w następstwie pozytywnej oceny zeznań świadka E. K. (1), która, jak napisano nie budziła wątpliwości sądu odwoławczego; zeznania świadka oskarżenia do spornej dla apelującego kwestii były jasne i stabilne, ponieważ zeznał on, że oskarżony usunął siłowo kłódkę z drzwi hali, więc co do tego faktu, jak i że doszło do włamania, sąd nie mógł powziąć żadnych wątpliwości. Zawarta w art. 5 § 2 k.p.k. reguła in dubio pro reo tylko wtedy może być uznana za naruszoną, gdy sąd powziął określoną wątpliwość i nie mogąc jej usunąć rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego. To że wątpliwość odnośnie ustalonego przez sąd czynu, będącego przedmiotem osądu, zgłasza któraś ze stron procesowych, w tym przypadku obrońca oskarżonego, nie może być podstawą konstruowania zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. (por. np. wyroki SN: z dnia 14 maja 1999 r., IV KKN 714/99, Prok. i Pr. 2000, Nr 4, poz. 8, z dnia 11 października 2002 r., V KKN 251/01, OSN Prok. i Pr. 2003, Nr 11, poz. 5, z dnia 8 kwietnia 2003 r., V KKN 268/02, OSN Prok. i Pr. 2003, Nr 12, poz. 9).

Podsumowując powyższe uwagi: sąd rejonowy nie obraził art. 7 kpk oceniając w kwestionowany w apelacji sposób wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka E. K. (1). Nie doszło też do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych co do kwestii pokonania zabezpieczenia drzwi od drugiej z hal w postaci kłódki, skoro z wiarygodnych zeznań świadka E. K. (1) wynikało, że przed kradzieżą dokonaną przez oskarżonego P. Z. drugie drzwi do magazynu w którym znajdowały się formy stalowe, były zamknięte na kłódkę, a po kradzieży kłódki tej nie było, a wersja, że zabezpieczenie usunęła inna, nieustalona osoba nie znajdowało odzwierciedlenia w żadnym dowodzie, ocierając się o niedorzeczność. Przy takich ustaleniach faktycznych (fakt zaboru nie był w apelacji kwestionowany) ocena prawna Sądu Rejonowego w Radomsku, iż oskarżony dopuścił się kradzieży z włamaniem również nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości. Apelacja nie dostarczyła żadnych argumentów, aby przy zaprezentowanych w I instancji ustaleniach faktycznych, zachowania oskarżonego zakwalifikować inaczej.

Wniosek

O odmienną ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej, ustalenie w oparciu o nią, że nie doszło do pokonania kłódek zabezpieczających drzwi hali i zakwalifikowanie zachowania oskarżonego, jako kradzieży z art. 278 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.2.

4. Rażącej niewspółmierności kary orzeczonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd rejonowy wymierzając oskarżonemu karę uwzględnił zarówno okoliczności na korzyść, jak i na niekorzyść, żadnej z nich nie pominął, przydając im odpowiednią wagę. Zasadnie, jako okoliczność szczególnie obciążającą, wzięto pod uwagę dwukrotną uprzednią, mimo młodego wieku, karalność oskarżonego za podobne przestępstwa w kontekście jego bytowania w dobrych warunkach materialnych; oskarżony nie musiał „kraść”, aby mieć na utrzymanie, miał bowiem pracę, a jego rodzice byli dobrze sytuowani. Rację miał również sąd rejonowy eksponując dopuszczenie się przez P. Z. czynu zabronionego w okresie próby wyznaczonej w sprawie II K 431/18. Okoliczności te, co nie wymaga szerszego uzasadnienia świadczą o niepoprawności oskarżonego, braku chęci poprawy swojego zachowania, lekceważenia orzeczeń sądowych, co uznać należy, jako przejaw demoralizacji na który odpowiedzieć należy adekwatnie surową reakcją penalną. Taką odpowiedzią nie byłoby z pewnością orzeczenie kary postulowanej przez obrońcę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, na co oskarżony po prostu nie zasługiwał. Trudno zarzucać sądowi rejonowemu, iż nie uwzględnił kształtując karę, tego, że oskarżony naprawił szkodę, skoro P. Z., będąc pouczonym o konieczności złożenia wniosków dowodowych nie przedłożył na tę okoliczność stosownego potwierdzenia ograniczając się do zdawkowego oświadczenia na rozprawie. Załączono je dopiero do apelacji, ku czemu nie byłoby powodu, gdyby rzeczywiście wcześniej złożono je do akt sprawy. Uwzględniając nawet naprawienie szkody w oparciu o powołany dokument, jak i oświadczenie E. K. (1) z rozprawy odwoławczej i tak nie mogło ono doprowadzić do obniżenia orzeczonej kary, której bliżej było wszak do dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn z art. 279 § 1 kk. Przeproszenie jest rozumiane jako wyraz żalu za wyrządzone zło u podstaw którego refleksja sprawcy nad tym, co zrobiła Naprawienie szkody przywraca stan poprzedni wyrównując szkodę materialną związaną z przestępstwem, co jest korzystne dla ofiary, świadczyć też może o rozpoczętym procesie resocjalizacji oskarżonego, pozwalając pozytywnie prognozować na przyszłość. O ile można powiedzieć, że ten pierwszy element został w sprawie zrealizowany, o tyle nie sposób mówić o przewartościowaniu postawy oskarżonego, korekturze jego postępowania, skoro rozmowy o przeprosinach i uzgodnienia co do naprawienia szkody tak naprawdę nie zostały zainicjowane przez niego, lecz jego rodziców (ustalono to na podstawie zeznań E. K. (2)), którzy skontaktowali się z pokrzywdzoną i „tłumaczyli się za syna”. Zatem to osoby trzecie, którym zależało na oskarżonym, nie zaś sprawcę stać było na refleksję nad popełnionym przestępstwem i inicjatywę w usunięciu jego negatywnych następstw, co obniża znacznie wartość gestu w postaci przeprosin i naprawienia wyrządzonej szkody w procesie wymierzania kary, które apelujący, chce bezpodstawnie zaliczyć na konto oskarżonego. W kontekście powyższych uwag wymierzonych oskarżonemu kar, w szczególności pozbawienia wolności oscylującej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowych.

Wniosek

O obniżenie kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji odnośnie oceny dowodów, ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej przypisanego czynu okazały się oczywiście bezzasadne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 636 §1 kpk jako że apelacja obrońcy nie zasługiwała w żadnej mierze na uwzględnienie, obciążono oskarżonego wydatkami za postępowanie odwoławcze oraz opłatą wyliczoną na podstawie art. 8 i art. 2 ust 1 pkt 4 i 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Nie znaleziono z urzędu podstaw do zwolnienia oskarżonego z ponoszenia należności, ponieważ posiada zatrudnienie i uzyskuje zarobki.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie, rozstrzygnięcie o karze.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana