Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 968/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 25 września 2019 roku w sprawie VII K 838/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zgłoszony przez obrońcę zarzut obrazy przepisów prawa materialnego poprzez uznanie, iż zachowanie oskarżonego miało charakter umyślny i wyczerpało dyspozycję art. 160 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy podzielić przyjęte przez Sąd meriti stanowisko, oparte na opinii biegłych, że nawet przy całkowicie prawidłowej wymianie cewnika F., możliwym jest wystąpienie powikłań. Oskarżonemu nie zarzucono, ani nie przypisano, że dokonując wymiany cewnika popełnił błąd, skutkujący uszkodzeniem cewki moczowej pokrzywdzonego. Niewątpliwie jednak oskarżony widział, iż doszło do uszkodzenia cewki moczowej pacjenta i krwawienia. W takiej sytuacji przy tak obciążonym chorym, konieczna jest co najmniej 15 - 20 minutowa obserwacja chorego, a w przypadku dalszego utrzymywania się krwawienia - zlecenie konsultacji urologicznej na szpitalnym oddziale urologii. Odstąpienie od wymaganej procedury jest właśnie istotą postawionego oskarżonemu zarzutu.

Niczego nie może tu zmienić argument obrony, że skoro oskarżony przebywał w mieszkaniu pokrzywdzonego około 25 minut, to tym samym miał możliwość jego obserwacji w tym czasie. Trzeba bowiem mieć na względzie, że ten wyliczony czas (na podstawie karty wyjazdu i zeznań W. W.) dotyczył całej wizyty oskarżonego w mieszkaniu P. W.. Tymczasem od wejścia oskarżonego do mieszkania, w którym znajdował się pokrzywdzony, do czasu zakończenia wymiany cewnika, upłynąć przecież musiał określony czas. Wskazany w opinii biegłych wymagany czas obserwacji należy natomiast liczyć od momentu wymiany cewnika i stwierdzenia, że u pacjenta utrzymuje się w dalszym ciągu krwawienie. Oskarżony w istocie nie przeprowadził żadnej obserwacji, co wynika z zeznań świadka W. W.. Zeznała ona bowiem, że po założeniu nowego cewnika, oskarżony zapytał gdzie może wypisać dokument, a po jego wypisaniu w kuchni, ,,nawet nie sprawdził, co się dzieje z mężem i sobie pojechał” (k. 119).

P. W. był człowiekiem schorowanym. Jak wskazali biegli, oskarżony powinien przed dokonaniem zabiegu wymiany cewnika przeprowadzić wywiad lub też zapoznać się z dokumentacją posiadaną przez rodzinę chorego. Taką możliwość oskarżony miał. To, że W. W. przy zgłoszeniu potrzeby domowej wizyty mówiła dyspozytorce, jaki jest stan zdrowia jej męża, nie może zmienić oceny zachowania oskarżonego. Jeżeliby bowiem założyć, jak sugeruje obrona, że w ten sposób oskarżony zapoznał się ze schorzeniami, na jakie cierpi pokrzywdzony, to brak przeprowadzenia obserwacji chorego, po wystąpieniu krwawienia z cewki moczowej, świadczy o tym, że okoliczności te zostały przez niego zbagatelizowane.

Doszło tu zatem do wyczerpania przez oskarżonego znamion art. 160 § 2 k.k. Po wymianie cewnika, na skutek którego doszło do krwawienia z cewki moczowej, oskarżony nie interesował się chorym, u którego utrzymywało się krwawienie, nie dokonał wymaganej obserwacji pacjenta, nie udzielił instrukcji dla opiekującej osoby, jak ma dalej postępować. To dopiero z inicjatywy rodziny pacjenta doszło do wezwania karetki pogotowia. Jak wynika z opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) utrzymujące się krwawienie z cewki moczowej zwłaszcza u osoby z marskością wątroby w trakcie leczenia przeciwzakrzepowego, może spowodować załamanie względnej wydolności układu krążenia, co stanowi bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a zwłoka w udzieleniu pomocy lekarskiej zwiększa ryzyko rozwinięcia się takiego stanu i pogarsza rokowanie w przypadku udzielenia pomocy medycznej (k.948).

Trzeba też mieć na uwadze, że nieprawidłowości w postępowaniu oskarżonego dopatrzyli się także biegli z Wojskowego Instytutu Medycznego (k. 543) oraz Sądy Lekarskie obu instancji (k. 446, 453). Natomiast podmioty te nie wypowiadały się (bo nie taka była ich rola), co do wpływu stwierdzonych nieprawidłowości w postępowaniu oskarżonego w kontekście narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tak jak biegli powołani w niniejszej sprawie karnej.

Przez niebezpieczeństwo w rozumieniu z art. 160 k.k. należy rozumieć obiektywną sytuację, wynikającą z pewnego układu rzeczy i zjawisk, która rodzi wysokie prawdopodobieństwo nastąpienia uszczerbku w wymienionych w tym przepisie dobrach prawnych. Bezpośredniość realnie grożącego niebezpieczeństwa oznacza, iż w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszej akcji z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo utraty życia, albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zachodzi ona również w sytuacji utrzymania (nieodwrócenia, niezmniejszenia) istniejącego już poziomu tego niebezpieczeństwa w czasie, kiedy urzeczywistnił się obowiązek działania lekarza - gwaranta. Natomiast pożądane zachowanie alternatywne, polegające na prawidłowym wykonaniu przez oskarżonego ciążącego na nim obowiązku, zapobiegłoby realnemu i znaczącemu wzrostowi stopnia tego narażenia. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5.04.2013 roku (IV KK 43/13) przestępstwo z art. 160 § 2 k.k. jest dokonane z chwilą narażenia na niebezpieczeństwo, chociażby nawet osoba narażona nie doznała żadnej krzywdy. Nie ma znaczenia dla bytu odpowiedzialności okoliczność, czy ostatecznie zaniechane przez sprawcę działanie było w stanie całkowicie odwrócić niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia pacjenta (zapobiec naruszeniu chronionego dobra). Dla realizacji znamienia tego występku wystarczające jest wystąpienie skutku w postaci konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo dobra prawnego, nie zaś jego naruszenie.

Nie można także podzielić twierdzeń obrony, iż zachowanie oskarżonego należałoby rozpatrywać w kategoriach występku z art. 160 § 3 k.k. Nie wiadomo bowiem dlaczego skarżący wnosi, iż naruszenie przez oskarżonego wymaganej procedury, przesądzające o narażeniu pacjenta na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, nastąpiło z jego winy nieumyślnej. Trudno przecież uznać, iż lekarz z tak dużym stażem i doświadczeniem nie zdawał sobie sprawy, jakie mogą być konsekwencje pozostawienia w zaistniałej sytuacji, obciążonego licznymi schorzeniami pokrzywdzonego, bez dokonania jego obserwacji i podjęcia właściwych kroków w razie nie ustania krwawienia. Oczywiście nikt tu nie mówi o zamiarze bezpośrednim, leżącym po stronie oskarżonego. Jednakże wina umyślna (w postaci zamiaru ewentualnego) zachodzi także, gdy sprawca przewidując możliwość narażenia człowieka na określone w ustawie skutki, godzi się na takie narażenie.

Wniosek

1 - o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje,

2 - ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Wniosek okazał się niezasadny, gdyż przedstawione przez obronę argumenty zmierzające do wykazania, iż oskarżony nie wyczerpał znamion ustawowych przypisanego mu przestępstwa nie zdołały – z przyczyn wskazanych wyżej – przekonać sądu odwoławczego;

Ad. 2 Aktualnie obowiązujący przepis art. 437 § 2 k.p.k. w zasadzie zakazuje uchylania wyroków sądów I instancji i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki wskazane w powyższym przepisie, zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

zgłoszony przez obrońcę zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia - w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. - naruszenie zasady in dubio pro reo oraz dowolną, jednostronną i nieobiektywną ocenę dowodów czego konsekwencją było przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji poprawnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, i w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na selektywnej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Sądowi meriti nie można też skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Pamiętać należy, że regulacje art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Problem wiarygodności danego dowodu musi być stanowczo rozstrzygnięty na płaszczyźnie art. 7 k.p.k., zaś stosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) powinno odnosić się tylko do nie dających się usunąć wątpliwości w sferze faktów. Tego rodzaju wątpliwości nie mogą się zaś wiązać z kwestią oceny wiarygodności określonego dowodu. Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości, to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero, gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z 6 stycznia 2004 roku, V KK 60/03).

Wniosek

1 - o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje,

2 - ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż przedstawione przez obronę argumenty zmierzające do wykazania, iż Sąd Rejonowy wadliwe ocenił zebrane w sprawie dowody nie okazały się zasadne.

Ad. 2 Aktualnie obowiązujący przepis art. 437 § 2 k.p.k. w zasadzie zakazuje uchylania wyroków sądów I instancji i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki wskazane w powyższym przepisie, zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.3.

zgłoszony przez obrońcę zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia - w szczególności art. 170 § 1 k.p.k., 172 k.p.k. oraz art. 193 § 1 w zw. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków autorów opinii Wojskowego Instytutu Medycznego dr T. S. oraz lekarza (...) z Wojskowego Instytutu Medycznego oddział Ekspertyz S. - (...) ul (...), (...)-(...) W. wydanej na potrzeby postępowania cywilnego oraz przesłuchanie na rozprawie biegłych z (...) Medycznego (...) co uniemożliwiło czytelne wykazanie, że krwawienie z cewki moczowej - przy uwzględnieniu stanu klinicznego P. W. - narażało go na zgon lub ciężki uszczerbek na zdrowiu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż biegli z Wojskowego Instytutu Medycznego nie zostali ustanowionymi w niniejszej sprawie karnej. Opiniowali oni w równolegle toczącej się sprawie cywilnej. Jakkolwiek sprawy te dotyczą tych samych zdarzeń faktycznych, to jednak zakres opiniowania obu zespołów biegłych był nieco inny. W sprawie cywilnej biegli nie zajmowali się kwestią istotną z punktu widzenia odpowiedzialności karnej, jaką była np. ocena zachowania oskarżonego w kontekście narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Słusznie zatem Sąd meriti opierał się głównie na opinii biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...). Trzeba także dodać, że opinia biegłych Wojskowego Instytutu Medycznego, posiadających niewątpliwe szeroką wiedzę specjalistyczną, jest także dowodem wykorzystanym w niniejszej sprawie karnej, na co zezwalał choćby przepis art. 393 § 1 k.p.k. Nie jest jednakże tak, jak oczekiwałby skarżący, iż opinia biegłych z Wojskowego Instytutu Medycznego przekonuje o niewinności oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu (o czym była już mowa w dziale 3.1).

Wniosek

1 - o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje,

2 - ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Wniosek okazał się niezasadny, gdyż przedstawione przez obronę argumenty zmierzające do wykazania, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, nie zdołały przekonać sądu odwoławczego;

Ad. 2 Aktualnie obowiązujący przepis art. 437 § 2 k.p.k. w zasadzie zakazuje uchylania wyroków sądów I instancji i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania temu sądowi. Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki wskazane w powyższym przepisie, zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.4.

zgłoszony przez obrońcę zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej w wyniku uznania, że oskarżony był karanym, a analiza wykonania kar, zakazów, świadczeń wskazuje na zatarcie skazań i niekaralność w chwili wyrokowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do kwestii uprzedniej karalności oskarżonego, nie można odmówić racji skarżącemu, iż analiza danych o karalności A. S. uprawnia do przyjęcia tezy, iż jego wcześniejsze skazania uległy zatarciu. Z zapisów informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego wynika bowiem, iż oskarżony odbył orzeczone wobec niego kary i środki karne, a także upłynęły okresy, o których mowa w art. 107 k.k.

Nie oznacza to jednak, iż orzeczona wobec oskarżonego przez Sąd meriti kara była rażąco surowa. Wymierzając karę, sąd kieruje się dyrektywami wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. uwzględniając stopień zawinienia, stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto sąd uwzględnia m.in. motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Uprzednia karalność/niekaralność sprawcy jest więc tylko jednym z elementów, składających się na wymiar kary.

O tym, że wymierzonej oskarżonemu kary nie można było uznać za karę rażąco surową, Sąd Okręgowy nawiąże też niżej, przy omawianiu wniosku apelacyjnego.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z powyższym zarzutem, skarżący nie zgłosił odrębnego wniosku apelacyjnego. Przyjąć zatem należało, że zgłoszone w apelacji wnioski odwoławcze dotyczą zbiorczo wszystkich podniesionych zarzutów.

Skoro w wyniku rozpoznania dalej idących zarzutów Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, czy też do uchylenia wyroku z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, to tym bardziej skutków takich nie mógł wywołać zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary.

Dla Sądu Okręgowego oczywistym natomiast jest, że w związku z omawianym tu zarzutem obronie chodziło o złagodzenie kary orzeczonej wobec oskarżonego. Aczkolwiek podzielić należało pogląd skarżącego, iż nie ma podstaw (w świetle danych z akt sprawy) do uznania, iż oskarżony jest osoba uprzednio karaną, to jednak Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do złagodzenia wymierzonej kary. Zauważyć bowiem trzeba, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona, nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96).

Orzeczona w przedmiotowej sprawie kara pozbawienia wolności (nawet po uwzględnieniu, że oskarżony jest osobą uprzednio niekaraną) nie nosi znamion ,,rażącej” niewspółmierności. Skoro przypisany oskarżonemu występek zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzona została kara 5 miesięcy pozbawienia wolności, to pomiędzy ewentualnie wchodzącą w grę karą 3 miesięcy, a karą 5 miesięcy pozbawienia wolności nie zachodzi różnica niewspółmierności ,,rażącej”, zwłaszcza, że i tak jest to kara z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Sąd Okręgowy uznał także, iż wymierzenie oskarżonemu za popełniony czyn wyłącznie samoistnej kary grzywny lub kary ograniczenia wolności (przy zastosowaniu art. 37 a k.k.) byłoby zbyt daleko idące. Tego rodzaju kara nie spełniłaby w sposób dostateczny celów zapobiegawczych oraz wychowawczych, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

3.5.

zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 201 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opinii niepełnej, nie uwzględniającej wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i opartej na fragmentarycznym materiale dowodowym, w szczególności wydanej z pominięciem:

- treści opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej i protokołu z sądowo - lekarskiej sekcji zwłok P. W., z których wynika, że przyczyną jego zgonu była niewydolność wielonarządowa, na której powstanie złożyły się znaczny stopień wykrwawienia z następowym wstrząsem krwotocznym, a także rozwinięcie się zespołu wątrobowo - nerkowego,

- zeznań świadka I. K., z których wynika, że udzielając P. W. pierwszej pomocy rozpoznała u niego wstrząs krwotoczny,

- dowodów rzeczowych w postaci dwóch strzykawek, cewnika z balonikiem i worka na mocz odebranych od A. B., zarejestrowanych w (...) Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim za numerami (...),

- protokołu oględzin w/w przedmiotów przeprowadzonych w dniu 5 lutego 2014 roku przez funkcjonariuszy K. w P. oraz dokumentacji fotograficznej wykonanej podczas oględzin.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem opinii biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...) nie można uznać jako opinii niepełnej, czy też niejasnej, w rozumieniu art. 201 k.p.k.

Nie jest słuszny zarzut, iż biegli Zakładu Medycyny Sądowej (...) nie odnieśli się do opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej i protokołu z sądowo - lekarskiej sekcji zwłok P. W.. Biegli oczywiście korzystali z opinii sądowo – lekarskiej sekcji zwłok, na co wskazuje lektura sporządzonych przez nich opinii. Do kwestii wpływu wniosków sekcyjnych ma treść ich opinii, biegli nawiązują również podczas ich przesłuchania w dniu 26.11.2018 roku, w którym uczestniczył także pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych.

Natomiast, rzeczywiście, błędem Sądu Rejonowego było zignorowanie wniosków stron, głównie pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, o uzupełnienie opinii, poprzez wyjaśnienia kwestii, co do których strony zgłaszały wątpliwości.

Błąd ten został jednak skonwalidowany przez Sąd II instancji, który na etapie postępowania odwoławczego zwrócił się do biegłych o wydanie opinii uzupełniającej. Po jej uzupełnieniu, opinię biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...) tym bardziej uznać należy jako opinię kompletną, jasną i przekonywującą. Biegli dysponują wiadomościami specjalnymi, niezbędnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Opinia ich autorstwa jest logiczna, zgodna z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy. Ponadto udziela ona odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, na które, zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionym im materiałem dowodowym, biegli powinni udzielić odpowiedzi. Uwzględnia także wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności oraz zawiera uzasadnienia zajętego stanowiska. Jednocześnie sformułowania opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono w dziale 3.8 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, o czym szerzej mowa w dziale 3.10 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.6.

zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 17.07. 2019 roku wniosku pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych z dnia 27.06.2019 roku w przedmiocie dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) i udostępnienie biegłym dowodów rzeczowych w postaci dwóch strzykawek, cewnika z balonikiem i worka na mocz oraz dokumentacji fotograficznej wykonanej podczas oględzin w/w przedmiotów w dniu 5.02.2014 roku, mimo iż opinia biegłych wydana w sprawie była niepełna i nie uwzględniała w całości zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut nawiązuje do zarzutu omówionego wcześniej w dziale 3.5. Już sama okoliczność, że Sąd odwoławczy dopuścił dowód z uzupełniającej opinii, wzywając biegłych do wypowiedzenia się, co do kwestii sygnalizowanych przez strony, głównie przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, przemawia za tym, iż zarzut ten okazał się zasadny. Sąd odwoławczy nie po raz pierwszy zwraca uwagę na niedopuszczalną praktykę Sądów Rejonowych, odstępujących – mimo takiej potrzeby – od uzupełnienia opinii, przerzucając ten obowiązek na sąd II instancji, który, co do zasady, nie jest powołany do przeprowadzania dowodów.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono w dziale 3.8 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, o czym szerzej mowa w dziale 3.10 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.7.

zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a w istocie dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyprowadzenie z zeznań świadka I. K. wniosków z nich niewynikających, sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania i przyjęcie, że u P. W. nie zdiagnozowano wstrząsu krwotocznego, mimo że takie stwierdzenie wprost wynika z zeznań świadka, przy jednoczesnym przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom wyżej wymienionego świadka w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie zachodzi tu sprzeczność. Biegli Zakładu Medycyny Sądowej (...) w opinii uzupełniającej stwierdzili, iż obraz kliniczny, jaki zaobserwowała lekarz pogotowia ratunkowego, na który składają się niskie ciśnienie tętnicze krwi, przyspieszenie czynności serca, bladość powłok, poty, mogły rzeczywiście wskazywać na wstrząs, a wobec widocznego krwawienia mogło to uzasadniać rozpoznanie wstrząsu krwotocznego. Jakkolwiek jednak stan kliniczny P. W. w czasie interwencji Zespołu (...) w dnu 11.01.2014 roku spełnił kryteria obrazu wstrząsu, to jednak – zdaniem biegłych – nie można z całą pewnością stwierdzić, że utrata krwi byłą jedyną jego przyczyną. Nie można wykluczyć, że załamanie względnej wydolności układu krążenia u osoby obciążonej szeregiem poważnych przewlekłych schorzeń (migotanie przedsionków serca, niewydolność wątroby, prawdopodobnie toczący się proces zapalny pęcherzyka żółciowego) było spowodowane zbiegiem kilku przyczyn.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono w dziale 3.8 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, o czym szerzej mowa w dziale 3.10 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.8.

-zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez bezrefleksyjne przyjęcie wprost z opinii zespołu biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...), że pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a śmiercią P. W. nie zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, mimo że Sąd winien samodzielnie rozstrzygać zagadnienia faktyczne i prawne na podstawie przeprowadzonych dowodów;

-zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, będący wynikiem wskazanych powyżej uchybień procesowych, a polegający na błędnym ustaleniu, że pomiędzy powikłaniem w zabiegu usunięcia cewnika u P. W. w postaci krwawienia z cewki moczowej a jego zgonem nie zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że zachowanie oskarżonego wyczerpało jedynie znamiona czynu z art. 160 § 2 k.k., a nie zaś art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty, aczkolwiek ubrane przez autora apelacji w różną szatę prawną, dotyczą kwestii związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a zgonem pokrzywdzonego i dlatego zostaną tu omówione łącznie.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych forsuje tezę, iż oskarżony przez swoje działanie wywołał u pokrzywdzonego wstrząs krwotoczny, który następnie był przyczyną zgonu P. W..

Jeszcze raz powtórzyć należy, że wstrząs P. W. mógł być spowodowany różnymi czynnikami. Biegli z Zakładu Medycyny Sądowej (...) nie wykluczają, że załamanie względnej wydolności układu krążenia u osoby obciążonej szeregiem poważnych przewlekłych schorzeń (migotanie przedsionków serca, niewydolność wątroby, prawdopodobnie toczący się proces zapalny pęcherzyka żółciowego) było spowodowane zbiegiem kilku przyczyn.

Biegli zwracali uwagę, że o ilości utraconej przez P. W. na skutek krwawienia z cewki moczowej nie można wnioskować z wizualnej oceny worka podłączonego do cewnika. Zresztą widok worka nie świadczy o jakiejś olbrzymiej utracie krwi (opinia biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...) Medycznego – k. 950, opinia Wojskowego Instytutu Medycznego – k.544). Co do ubytku krwi P. W., na skutek uszkodzenia cewki moczowej, biegli podkreślali w swoich opiniach, że decydujące znaczenie mają wyniki laboratoryjne. Biegli z Zakładu Medycyny Sądowej (...) stwierdzili, iż ,,znaczna utrata krwi związana z ewentualnym masywnym krwotokiem znalazłaby odzwierciedlenie w wyniku badania morfologii krwi po upływie kilku godzin”, ,,te wyniki nie wskazują na tak znaczną utratę krwi” (k. 588v). Takie same wnioski wynikają również z opinii biegłych Wojskowego Instytutu Medycznego.

Biegli z Zakładu Medycyny Sądowej (...) wprawdzie stwierdzili, że początkowo wstrząs krwotoczny może nie znajdować odbicia w wynikach badania krwi. Obraz morfologii krwi może być prawidłowy, gdyż obniżenie hematokrytu, stężenia hemoglobiny i liczby erytrocytów następuje zwykle nie wcześniej niż 1 – 3 godziny po krwotoku. Ale zauważyć trzeba, że uszkodzenie cewki moczowej P. W. nastąpiło około godz. 17.30, a pobranie krwi do badania nastąpiło tego samego dnia o 21.40, a więc po upływie około 4 godzin.

Nie ma więc żadnej pewności, że znaczne pogorszenie się parametrów morfologicznych wyników badania krwi u P. W. w następnym dniu, musiało być wynikiem znacznej utraty krwi z uszkodzonej cewki moczowej. W opinii biegłych Zakładu Medycyny Sądowej (...), złożonej w trakcie postępowania przygotowawczego, wyraźnie zostało stwierdzone, że gdyby doszło do znacznej utraty krwi na skutek wymiany cewnika, to znalazłoby to odzwierciedlenie w wyniku badania morfologii krwi, po upływie kilku godzin od wystąpienia takiego krwotoku (k. 588v).

Kwestią tą zajmowali się także biegli Wojskowego Instytutu Medycznego, stwierdzając, że pogorszenie się wyników badania krwi, a szczególnie hematokrytu i liczby czerwonych krwinek oraz stężenia hemoglobiny wystąpiło po przetoczeniu dużych ilości płynów krwiozastępczych przy ograniczonej diurezie. Nie świadczą one nie tyle o utracie bardzo dużej ilości krwi, ale bardziej o ograniczeniu możliwości reakcji organizmu i rozcieńczeniu krwi przez przetoczone duże ilości płynów (k.803).

Do przyjęcia odpowiedzialności z art. 155 k.k. konieczne jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy, a śmiercią osoby, tj. pacjenta. Nie wystarczy jednak jakikolwiek związek, lecz związek o charakterze bezpośrednim. Zachowanie nieostrożne sprawcy musi być jeżeli nie wyłączną, to w każdym razie wystarczającą przyczyną powstania skutku śmiertelnego

Oczywiście słuszna jest uwaga skarżącego, iż związek przyczynowy jest kategorią prawną i to organ procesowy jest władny zdecydować, czy pomiędzy określonymi zdarzeniami zachodzi, czy też nie zachodzi zawiązek przyczynowy. Jednakże w sprawach o tak złożonych problemach, wymagających wiedzy specjalistycznej, jak ustalenie przyczyny śmierci, sąd – dokonując oceny prawnej – musi przede wszystkim opierać się na opiniach biegłych z zakresu dziedzin medycznych.

Biegli z Zakładu Medycyny Sądowej (...) podzielili wnioski z opinii posekcyjnej, że zgon P. W. był następstwem kilku przyczyn, których skutki doprowadziły do nieodwracalnego wstrząsu. Podkreślili wyraźnie wieloczynnikową przyczynę wstrząsu, na który złożyły się skutki krwawienia z cewki moczowej, stanu septycznego, spowodowanego koincydencją czasową wystąpienia uogólnionych objawów zapalenia pęcherzyka żółciowego z dodatkowym obciążeniem, jakim był przeprowadzony zabieg operacyjny, jak również przewlekłych schorzeń chorego. W opinii z dnia 26.11.2018 roku wyraźnie stwierdzili, iż ,,nie mamy przekonania, ani obiektywnych podstaw do wnioskowania, że krwawienie z uszkodzonej cewki moczowej, do jakiego doszło w dniu 11.01.2014 roku w takcie wymiany cewnika F., było wyłączną lub wiodącą przyczyną pozostającą w związku przyczynowym ze zgonem P. W. w dniu 14.01.2014 roku (k. 588v).

Koresponduje to z wnioskami opinii Wojskowego Instytutu Medycznego, którzy określając przyczynę zgonu P. W. wskazali na obecność licznych schorzeń przewlekłych u pacjenta unieruchomionego leżącego z powodu niedowładu połowicznego, marskość drobnoguzkową wątroby (z wszelkimi konsekwencjami w postaci zaburzeń krzepnięcia i żółtaczki) nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca oraz rozpoczynający się ostry proces zapalny w obrębie jamy brzusznej, wymuszający pilną konieczność przeprowadzenia zabiegu operacyjnego, dodatkowo powikłanego utratą krwi, spowodowaną zaburzeniami krzepnięcia, co ostatecznie doprowadziło do niewydolności wielonarządowej i zgonu.

Analizując treść powyższych opinii biegłych nie można uznać, aby krwawienie z cewki moczowej, stanowiło wyłączną lub wystarczającą przyczynę zgonu P. W..

Nie da się zatem uszkodzenia cewki moczowej i krwawienia z tego narządu skutecznie połączyć bezpośrednio ze zgonem P. W.. Normatywny związek przyczynowy pomiędzy spowodowanym uszkodzeniem organu, a śmiercią człowieka można przyjąć wówczas, gdyby bezspornie zostało wykazane, że pomiędzy doznanym urazem, a śmiercią nie było żadnego innego czynnika, który mógłby wpływać na tę śmierć. W tej konkretnej sytuacji zachodziły dodatkowe czynniki, o których szeroko mówi się w opiniach biegłych.

Jest też jeszcze jeden bardzo istotny powód, dla którego oskarżonemu nie można przypisać spowodowania skutku w postaci zgonu P. W.. Przypomnieć należy, iż dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 155 k.k. dochodzi jedynie wtedy, gdy śmierć człowieka jest niezamierzonym następstwem działania sprawcy, w rozumieniu art. 9 § 2 k.k., polegającym na niezachowaniu przeciętnego obowiązku ostrożności w sytuacji, w której na podstawie normalnej zdolności przewidywania i ogólnego obowiązku dbałości o życie ludzkie lub przewidywania skutków własnych działań można wymagać od człowieka, aby nie dopuścił do nastąpienia przestępnego skutku.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych stara się powiązać zachowanie oskarżonego, polegające na nieumyślnym uszkodzeniu cewki moczowej P. W. i wynikłym stąd upływie krwi z późniejszym zgonem pacjenta. Tymczasem oskarżonemu, ani nie zarzucono, ani nie przypisano, że dopuścił się błędu w sztuce, podczas samej wymiany cewnika (przypisane mu w niniejszym postępowaniu zachowanie, nastąpiło po wymianie cewnika). W złożonych opiniach biegli podkreślali, że ryzyko uszkodzenia cewki moczowej zdarza się nawet przy całkowicie właściwej wymianie cewnika. Skoro zatem nie przypisano oskarżonemu, że na skutek błędu w sztuce uszkodził cewkę moczową i doprowadził przez to nieumyślnie do utraty pewnej ilości krwi przez pokrzywdzonego (w tym zakresie nie przypisano mu więc naruszenia reguł ostrożności), to w ogóle nie jest możliwym od strony prawno – karnej powiązania tego zachowania oskarżonego z późniejszym zgonem pacjenta.

Natomiast zarzucalne zachowanie oskarżonego, polegające na zaniechaniu obserwacji pacjenta i pozostawieniu go z utrzymującym się krwawieniem, nie pozostawało w związku przyczynowym ze zgonem tegoż pacjenta. Bezspornie bowiem ustalono, że z inicjatywy rodziny pacjenta, już o godzinie 18:40 wezwano pogotowie ratunkowe, które zawiozło P. W. na oddział szpitalny, na którym wdrożono niezbędne procedury lecznicze. Nie zostało jednocześnie wykazane, że gdyby oskarżony dokonał 15 – 20 minutowej obserwacji i sam wezwał karetkę pogotowia, to pacjent by przeżył. W żadnej ze złożonych opinii biegli nie upatrują, jako przyczyny lub też choćby współprzyczyny zgonu P. W. okoliczności, że został on zbyt późno przetransportowany do szpitala, przez co jego leczenie w warunkach oddziału szpitalnego było spóźnione, co miałoby następnie wpływ na jego zgon.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono wyżej.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, o czym szerzej mowa w dziale 3.10 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.9.

zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 155 k.p.k. poprzez zaniechanie zawiadomienia strony o sposobie rozpoznania wniosku o sprostowanie protokołu rozprawy z dnia 12 czerwca 2019 roku, zgłoszonego przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych w piśmie z dnia 27 czerwca 2019 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rzeczywiście, skarżący złożył wniosek o sprostowanie protokołu rozprawy z dnia 12.06.2019 roku, który – jak wynika z lektury akt sprawy – nie został w ogóle rozpoznany. Jednakże kwestie, których dotyczył wniosek, miały w zasadzie charakter formalny, bądź dotyczyły oczywistej omyłki w zapisie wypowiedzi świadka. Nie każde naruszenie przepisów postępowania wywołuje skutek w postaci zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku. Zgodnie z treścią art. 437 pkt 2 k.p.k. zarzut naruszenia prawa procesowego, może być podstawą zmiany lub uchylenia wyroku tylko wtedy, gdy mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Tymczasem skarżący nie wykazał w apelacji istnienia zależności pomiędzy nierozpoznaniem wniosku o sprostowanie protokołu rozprawy z treścią zapadłego wyroku.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono w dziale 3.8 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, o czym szerzej mowa w dziale 3.10 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.10.

zgłoszony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut niesłusznego niezastosowania środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza, pomimo zaistnienia przesłanek do jego zastosowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego, iż oskarżonemu należy przypisać skutek w postaci nieumyślnego spowodowania śmierci pokrzywdzonego. W konsekwencji powiązane z nim żądanie orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego zakazu wykonywania zawodu lekarza, także nie zasługiwało na uwzględnienie. Podkreślić należy, że dotychczasowe wieloletnie, właściwe wykonywanie przez oskarżonego zawodu lekarza, przemawia za tym, iż przypisany mu czyn był w jego życiu incydentalny. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności spawy, w ocenie Sądu Okręgowego nie można postawić czytelnej prognozy, że w przyszłości oskarżony wykonując zawód lekarza będzie zagrażał dobrom chronionym prawem, tj. życiu i zdrowiu pacjentów.

Wniosek

1 - o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 k.k. w zb. z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ,

2 - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego obok wymierzonej kary także środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu lekarza,

3 - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przypisania oskarżonemu, że spowodował on w sposób nieumyślny śmierć P. W., co szerzej omówiono w dziale 3.8 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 2 Nie było podstaw do orzekania wobec oskarżonego dodatkowego środka karnego, co szczegółowo omówiono powyżej.

Ad. 3 Nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 k.p.k., zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok okazał się słuszny i odpowiadający prawu. Zarzuty skarżących zmierzające do jego zmiany, bądź uchylenia, nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k., z uwagi na nieuwzględnienie wniesionych apelacji, koszty postępowania odwoławczego ponoszą skarżący, czyli oskarżyciele posiłkowi i oskarżony. Kierując się treścią art. 633 k.p.k., Sąd Okręgowy podzielił koszty postępowania odwoławczego (na co złożył się przed wszystkim koszt opinii biegłych) pomiędzy 6 osób (5 oskarżycieli posiłkowych i oskarżonego). Ponadto od każdego z oskarżycieli posiłkowych: A. B., W. W., R. W., M. W. (1) i M. W. (2) należało zasądzić opłatę za drugą instancję (art. 13 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).

3

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k., z uwagi na nieuwzględnienie wniesionych apelacji, koszty postępowania odwoławczego ponoszą skarżący, czyli oskarżyciele posiłkowi i oskarżony. Kierując się treścią art. 633 k.p.k., Sąd Okręgowy podzielił koszty postępowania odwoławczego (na co złożył się przed wszystkim koszt uzupełniającej opinii biegłych) - pomiędzy 6 osób (5 oskarżycieli posiłkowych i oskarżonego). Ponadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 złotych, tytułem opłaty za drugą instancję (art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, Dz. U. z 1983 r. Nr 49 , poz. 223 z późniejszymi zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych: A. B., W. W., R. W., M. W. (1) i M. W. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość zaskarżonego wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana