Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2020 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa A. M. i T. M. (1)

przeciwko J. O. i J. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 7 lutego 2019 r. sygn. akt IX GC 112/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanych J. O. i J. M. solidarnie na rzecz powodów A. M. i T. M. (1) kwotę 4 050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Jerzy Bess SSA Paweł Czepiel SSA Grzegorz Krężołek

Sygn. akt : I AGa 174/19

UZASADNIENIE

Powodowie A. i T. M. (2) wnieśli o zasądzenie od pozwanych J. O. i J. M. solidarnie kwoty 77.412,01zł z odsetkami ustawowymi z tytułu opóźnienia , liczonymi od kwot i dat szczegółowo wskazanych w pozwie , w tym począwszy od 1 stycznia 2016r. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych , tytułem świadczeń z tytułu niezapłaconych przez nabywców cen za produkty mięsne , które sprzedający dostarczyli w ramach mającej miejsce pomiędzy stronami współpracy handlowej.

Wnieśli także o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu.

Pismem z dnia 7 lipca 2017r. , powołując się na dokonane przez pozwanych wpłaty , które zaliczyli na poczet tych zobowiązań, powodowie ograniczyli żądanie do kwoty 74.401,78zł, w raz z odsetkami :

- od kwoty 2.820zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 15.10.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.857,70zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 22.10.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.348,21zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 29.10.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.801,02zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 12.11.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.974,67zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 19.11.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.357,15zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 26.11.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.539,78zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 10.12.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.542,31zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 17.12.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.022,03zł w wysokości odsetek ustawowych za okres od dnia 24.12.2015r. do dnia 31.12.2015r. i w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.276,30zł w wysokości odsetek ustawowych za dzień 31.12.2015r. i dalej w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6.296,54zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 7.01.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.333,53zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 4.02.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.915,82zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 11.02.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.055,91zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 25.02.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.031,49zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 3.03.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 4.643,36zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 10.03.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5.147,31zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 24.03.2016r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.438,65zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 31.03.2016r. do dnia zapłaty.

Motywując żądanie argumentowali , że należność dochodzona pozwem stanowi sumę nie spłaconych przez kontrahentów należności ujętych w załączonych do pozwu fakturach Vat.

Zadłużenie J. O. i J. M. potwierdzone tymi dokumentami , nie było przez nich negowane. Strony w dniu 21 października 2016r. zawarły porozumienie , w którym pozwani zobowiązali się do jego spłaty w tygodniowych ratach , zgodnie z przyjętym harmonogramem , zakładającym cotygodniowe wpłaty w kwotach po 1 000 złotych. Dłużnicy zapłacili jedynie część zobowiązań. Do 16 czerwca 2017r. uregulowali należności z faktur nr (...) w całości i część faktury nr (...), z której do zapłaty zostało 1.100zł.

Do zapłaty pozostała suma dochodzona pozwem [ po dokonanej przez żądających jej korekcie , już po jego wniesieniu ].

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym z dnia 10 sierpnia 2017r. , Sąd Okręgowy w Krakowie uwzględnił tak określone żądanie powodów , a postanowieniem z tego samego dnia , umorzył postępowanie w części , której dotyczyło cofnięcie.

J. O. i J. M. w zarzutach od nakazu , kwestionując go w całości , domagali się jego uchylenia i oddalenia powództwa oraz obciążenia powodów kosztami postępowania.

W swoim stanowisku procesowym podnosili , że opóźnienie w dokonaniu płatności za dostarczony towar było spowodowane pogarszającą się sytuacją ekonomiczną , które wynikały z kłopotów całej branży zajmującej się handlem detalicznym wyrobami mięsnymi.

Twierdzili , że podjęli działania w kierunku uzyskania dodatkowego finansowania , działania windykacyjne wobec własnych dłużników, a także zmierzające do uzyskania prolongaty spłaty własnych zobowiązań wobec wierzycieli , w tym powodów.

Argumentowali ponadto , że na podstawie porozumienia stron z dnia 21 października 2016r mieli spłacać zadłużenie w cotygodniowych ratach, po 1.000zł , których harmonogram ustalono do 6 stycznia 2017r. Po tej dacie A. i T. M. (2) mieli przedstawić propozycję kolejnego harmonogramu spłat, która miała podlegać negocjacjom.

Ale pismem z dnia 4 stycznia 2017r. firma windykacyjna reprezentująca powodów jednostronnie narzuciła warunek wzrostu wysokości raty o 50% . Ostatecznie do porozumienia w tej kwestii nie doszło.

W tych okolicznościach , ich zdaniem , powodowie nie byli uprawnieni do żądania zapłaty kwoty niespłaconych zobowiązań z odsetkami liczonymi od dat płatności poszczególnych faktur , które wynikało ze skierowanego przez nich do pozwanych wezwania datowanego na 13 czerwca 2017r.

Podnieśli także, w zakresie należności stwierdzonej fakturą nr (...), iż termin płatności przypadał na 6 stycznia 2016r., stąd uwzględniając dzień wolny od pracy, odsetki mogły być naliczane od dnia 8 stycznia 2016r.

Odnosząc się do stanowiska dłużników wierzyciele uznali za zasadny ten ostatni zarzut i w tym zakresie co do należności odsetkowej pomiędzy 7 i 8 stycznia 2016r od kwoty 6.296,54zł , cofnęli powództwo.

Pozostałe argumenty uznając za chybione podnosili , że w porozumieniu z 21 października 2016r., na ogólną kwotę potwierdzonego na tę datę zadłużenia pozwanych w wysokości 108.833,25zł , strony ustaliły jedynie spłatę jego części co do kwoty 12.000zł, w terminie do 6 stycznia 2017r..

Pozwani nie wywiązali się z przedstawienia własnych propozycji harmonogramu dalszych spłat . Nadto w czerwcu 2017r. zaprzestali zupełnie regulowania należności na poczet zadłużenia .

J. O. i J. M. wezwani przez Sąd do odniesienia się do tych twierdzeń powodów, nie udzielili odpowiedzi.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2019r , Sąd Okręgowy w Krakowie :

- uchylił nakaz zapłaty wydany w dniu 10 sierpnia 2017r, sygn. akt(...), w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonych od kwoty 6.296,54zł , za okres od dnia 7 stycznia 2016r. do dnia 8 stycznia 2016r., a w pozostałym zakresie nakaz ten utrzymał w mocy [ pkt I] ;

-umorzył postępowanie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonych od kwoty 6.296,54zł, za okres od dnia 7 stycznia 2016r. do dnia 8 stycznia 2016r.[ pkt II ] oraz

- zasądził od pozwanych J. O. i J. M. solidarnie na rzecz powodów A. M. i T. M. (1) kwotę 1.800zł , tytułem zwrotu kosztów procesu powstałych po wniesieniu przez pozwanych zarzutów od nakazu zapłaty [ pkt III sentencji wyroku ] .

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

Powodowie sprzedali pozwanym towar na warunkach określonych w fakturach VAT nr: (...) za łączną cenę 113.513,06zł.

W dniu 21 października 2016r. strony zawarły porozumienie , w którym wymieniły wszystkie wyżej wskazane faktury z podaniem kwot pozostających do zapłaty przez dłużników.

J. O. i J. M. oświadczyli , że należność stwierdzoną tymi dokumentami wynoszącą naówczas ogółem 108.833,25zł, uznają za bezsporną i wymagalną i zobowiązują się ją spłacić w ratach tygodniowych , zgodnie z harmonogramem sporządzonym do porozumienia.

Strony postanowiły, że kolejne wpłaty będą zaliczane w pierwszej kolejności na spłatę należności najwcześniej wymagalnych. Odsetki z tytułu nieterminowego uregulowania zobowiązań zostaną naliczone po spłacie całości zadłużenia głównego.

Zgodnie z ich ustaleniami , zwłoka dłużników w zapłacie którejkolwiek z rat określonych w porozumieniu , dłuższa niż 3 dni robocze, powoduje natychmiastową wymagalność całości długu wraz z odsetkami.

W harmonogramie spłat strony ustaliły raty w wysokości 1.000zł każda, płatne w odstępach tygodniowych . Określiły w nich płatności tylko pierwszych dwunastu rat, w okresie pomiędzy 24 października 2016r i 6 stycznia 2017r.

Natomiast co do spłaty pozostałej części zaległości pozwanych , postanowiły, że powodowie przedstawią pozwanym do dnia 6 stycznia 2017r. propozycję dalszego sposobu spłat / wersję harmonogramu/ .

Pismem z dnia 4 stycznia 2017r. A. i T. M. (2) taką propozycję przedstawili , w odniesieniu do warunków zapłaty kolejnych dziesięciu rat , w okresie pomiędzy 13 stycznia 2017r. i 17 marca 2017r.

Zgodnie z nią raty nadal miały by płatne w każdym tygodniu , tyle , że ich wysokość została podwyższona do 1 500 złotych.

W odpowiedzi pozwani zaproponowali spłacanie zadłużenia na nie zmienionych warunkach , nie wykluczając zgody na podwyższenie cotygodniowej raty w przyszłości. Do porozumienia nie doszło.

J. O. i J. M. kontynuowali spłatę długu na niezmienionych warunkach do 30 maja 2017r. Po wpłacie w tym dniu , kolejną należność uiścili dniu 15 czerwca 2017r , w wysokości 400 złotych, a w dniu następnym 600 złotych. Pomiędzy 17 czerwca i 3 lipca 2017r zapłacili jeszcze na poczet swojego długu wobec powodów łącznie sumę 3 019, 23 zł. Po tym dniu całkowicie zaniechali zapłat.

Pismem z dnia 13 czerwca 2017r. powodowie wezwali pozwanych do spłaty całości zobowiązania , które po wszystkich dokonanych wpłatach, odpowiada kwocie należności głównej - 74 401, 78 zł , dochodzonej ostatecznie przez A. i T. M. (1).

W ramach oceny prawnej ich roszczenia Sąd I instancji ocenił je , po ostatecznej modyfikacji ilościowej , za usprawiedliwione w całości dla którego podstawą normatywną się przepisy kodeksu cywilnego o umowie sprzedaży oraz norma art. 455 kc odkreślająca termin w jakim dłużnik ma spełnić świadczenie pieniężne.

Nawiązując do treści porozumienia stron z 21 października 2016r , po analizie jego postanowień, skonfrontowanych z ustaleniami dokonanymi w sprawie, w odniesieniu do tego, w jaki sposób było ono przez dłużników realizowane, stanął na stanowisku , że honorowali oni je do 30 maja 2017r.

Jakkolwiek po tej dacie dokonywali jeszcze wpłat na poczet zadłużenia ale nie odpowiadały one warunkom uzgodnionym przez strony. Wobec tego , w ocenie Sądu I instancji , po dniu 30 maja 2017r wierzyciele byli uprawnieni do domagania się od dłużników zapłaty pozostałej , dotąd nie spłaconej kwoty długu, wraz z odsetkami liczonymi zgodnie z terminami określonymi w fakturach dokumentujących poszczególne transakcje.

W odniesieniu do należności odsetkowej Sąd I instancji wskazał , że według art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8.03.2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (j.t. Dz.U. z 2019, poz. 118) wierzycielowi , bez wezwania , przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie, i nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych określa art. 4 pkt 3 ustawy . Są one równe sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i ośmiu punktów procentowych .

Jego zdaniem transakcje sprzedaży wyrobów mięsnych zawarte pomiedzy stronami sporu z których powodowie dochodzą niezapłaconych cen były transakcjami określonymi w powołanej ustawie. W warunkach , gdy swoje świadczenie spełnili , a świadczenie dłużników ma charakter pieniężny , ich żądanie odsetkowe było usprawiedliwione.

Rozstrzygając o kosztach procesu, Sąd Okręgowy wskazał , że mimo , iż w części [ na skutek cofnięcia żądania przez powodów ] uchylił nakaz zapłaty i postępowanie w tym zakresie umorzył , utrzymał w mocy zawarte w nakazie orzeczenie o kosztach sporu.

Złożyły się na nie : opłata od pozwu – 968zł, od pełnomocnictwa – 17zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego 3.600zł, ogółem 4.548zł.

Rozstrzygniecie zawarte w wyroku obejmuje te koszty , które [obciążając solidarnie przerywających pozwanych ],powstały po wniesieniu przez nich zarzutów.

Odpowiadają one kwocie 1800 złotych , stanowiącej różnicę pomiedzy należnym wynagrodzeniem profesjonalnego pełnomocnika - radcy prawnego w postępowaniu zwykłym oraz nakazowym.

Apelację od tego orzeczenia złożyli pozwani, i zaskarżając je w całości , we wniosku środka odwoławczego postulowali w pierwszej kolejności zmianę wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty z dnia 10 sierpnia 2017r w całości i oddalenie powództwa oraz obciążenie powodów kosztami procesu. Jako wniosek ewentualny sformułowali żądanie uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- nieważności postępowania z przyczyny określonej w art. 379 pkt 5 kpc w zw z art. 299 kpc , wobec pominięcia przez Sąd Okręgowy dowodu z przesłuchania stron oraz wydanie rozstrzygnięcia po przeprowadzeniu jednej rozprawy w warunkach, gdy dowód ten mógł ujawnić istotne dla treści zaskarżonego wyroku okoliczności ,

- naruszenia przepisów prawa procesowego , w sposób mający dla treści doniosłe znaczenie , a to :

a/ art. 216 kpc , jako następstwa wskazania przez Sąd w zawiadomieniu o rozprawie wyznaczonej na 7 lutego 2019r , skierowanym do skarżących , iż ich stawiennictwo na niej nie jest obowiązkowe, co było równoznaczne z wprowadzeniem ich w błąd w zakresie skutków procesowych nieuczestniczenia w niej ,

b/ art. 230 kpc , wobec nietrafnego uznania , że pozwani nie wypowiedzieli co do argumentów powodów w ramach odpowiedzi na treść zarzutów od nakazu zapłaty , mimo , że stanowisko takie apelujący zajęli już w treści samych zarzutów ,

c/ art. 233 kpc poprzez zastąpienie przez Sąd I instancji swobodnej oceny dowodów oceną dowolną. W jej następstwie niepoprawnie przyjął , że roszczenie A. i T. M. (1) dochodzone ostatecznie pozwem zostało przez nich wykazane za pośrednictwem dowodów , które zgłosili w postępowaniu.

Wada ta miała polegać również na nie uwzględnieniu wniosków dowodowych zgłoszonych przez skarżących.

d/ art. 98 kpc oraz 102 kpc , wobec niezasadne, w aktualnej sytuacji finansowej i majątkowej pozwanych, obciążenie ich na rzecz przeciwników procesowych kosztami postępowania, w miejsce odstąpienia od tego obowiązku ,

- naruszenia prawa materialnego , wobec niewłaściwego zastosowania art. 6 kc i nieuzasadnione przyjęcie , że powodowie wykazali złożonymi do sprawy dowodami dochodzone roszczenie.

Odpowiadając na apelację powodowie domagali się jej oddalenia jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia J. O. i J. M. solidarnym obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy pozwanych nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie jest usprawiedliwiony najdalej idący zarzut nieważności postępowania z przyczyny wskazanej w art. 379 pkt 5 kpc.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa Sądu Najwyższego , które Sąd II instancji w składzie rozpoznającym sprawę podziela, o nieważności z powodu pozbawienia strony postępowania możliwości obrony jej praw procesowych można mówić tylko wówczas , kiedy na skutek błędu postępowania Sądu lub działania drugiej strony sporu , to pozbawienie jest rzeczywiście zupełne, dotycząc całości lub istotnej części [ etapu ] postępowania rozpoznawczego].

/ por. w tej materii , powołany jedynie dla przykładu judykat Sądu Najwyższego z 28 listopada 2002r , sygn. II CKN 399/01 , powołany za zbiorem Lex /

W rozstrzyganej sprawie taka sytuacja w odniesieniu do pozwanych nie miała miejsca. Zajęli merytoryczne stanowisko wobec żądań powodów, składając zarzuty od nakazu zapłaty i motywując je.

Mieli możliwość wypowiedzenia się o wynikach dalszej części postępowania rozpoznawczego , w tym o kolejnych argumentach wierzycieli , którzy zakwestionowali trafność zarzutów, w tym zgłaszając wnioski dowodowe. Z tej możliwości , pomimo prawidłowo skierowanego do nich wezwania, w przez Sąd aby to uczynili , nie skorzystali. / por. k. 127-130 akt /.

O realizacji tej podstawy nieważności , wbrew stanowisku apelujących, nie świadczy też to , że o terminie rozprawy po której przeprowadzeniu został wydany zaskarżony wyrok, obaj pozwani byli „ tylko „ [ prawidłowo ] zawiadomieni, nie będąc na niej obecni / k. 135-136 akt/.

Podczas jej przebiegu Sąd I instancji dopuścił dowody zgromadzone dotąd w sprawie i oceniając , że przesłuchanie stron jest dla podjęcia stanowczego rozstrzygnięcia zbędne , pominął ten dowód./ k. 136 v akt /. Ta decyzja procesowa dotyczyła nie tylko skarżących ale także dowodów.

Sąd II instancji nie dostrzega podstaw do zakwestionowania trafności tej decyzji dowodowej , tym bardziej , że apelujący w tym pominięciu widzą przede wszystkim argument przemawiający za nieważnością postępowania , który - w sposób oczywisty- nie jest uzasadniony.

Negując natomiast nie przesłuchanie ich, nie wskazują jakie okoliczności faktyczne różne od tych , które wynikają z treści złożonych do akt dokumentów , miałyby zostać ustalone w oparciu o ten osobowy dowód. Przy braku takiego wskazania ich polemika z decyzją procesową Sądu I instancji jest całkowicie dowolna.

Nie jest uzasadniony żaden z zarzutów procesowych.

Nie mają racji apelujący podnosząc zarzut naruszenia art. 216 kpc , w sposób przez siebie wskazywany.

Norma ta daje Sądowi możliwość zapewnienia stawiennictwa stron na rozprawie , osobiście lub przez pełnomocnika. Sąd I instancji zawiadamiając pozwanych o rozprawie w dniu 7 lutego 2019r przepisu tego nie naruszył skoro potrzeby takiego stawiennictwa nie widział , tym bardziej , iż ocenił , że dla ustalenia faktów doniosłych w sprawie prowadzenie dowodu z przesłuchania stron nie jest niezbędne.

Niezasadnie skarżący poodnoszą zarzut naruszenia art. 230 kpc.

Wbrew ich stanowisku Sąd Okręgowy trafnie uznał , że nie wypowiedzieli się o argumentach powodów , którzy kwestionowali motywację zarzutów od nakazu zapłaty . W warunkach, gdy A. i T. M. (2) powoływali wówczas nowe argumenty nie sposób uznać za trafne stwierdzenia , iż pozwani polemizowali z nimi w ramach motywacji zarzutów. O czym była już uprzednio mowa, dłużnicy pomimo prawidłowego doręczenia wezwania Sądu I instancji do tych argumentów nie odnieśli się.

Zważywszy na to w jaki sposób J. O. i J. M. motywują ten zarzut wystarczy wskazać , że w zarzutach od nakazu zapłaty nie zgłosili żadnych [własnych ] wniosków dowodowych / poza dowodem z przesłuchania stron /, jedynie powołując się na dokumenty , które złożyli wraz z pozwem A. i T. M.a które były podstawą ustaleń faktycznych.

Stąd twierdzenie , ze podnoszona wada jest spowodowana nie uwzględnieniem wniosków dowodowych zaoferowanych przez skarżących jest niezasadne , szczególnie w warunkach, gdy dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron pozostaje zawsze w sferze oceny Sądu, będąc dowodem subsydiarnym.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 kpc.

Jak można sądzić, autorom apelacji chodzi o naruszenie normy , która obejmuje pierwszą z jednostek redakcyjnych tego przepisu.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233§1 kpc wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie , także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

To, w jaki sposób skarżący motywują ten zarzut wyklucza jego podzielenie.

W istocie nie przytaczają oni powodów dla których ocena Sądu I instancji , odniesiona do konkretnych dowodów, miałaby być uznana za nieprawidłową. Już to wystarcza dla odparcia zarzutu.

Zatem jedynie na marginesie zauważyć należy, nawiązując do stanowiska skarżących prezentowanego w ramach zarzutu , iż w zarzutach od nakazu zapłaty nie zgłosili żadnych [ własnych ] wniosków dowodowych , poza dowodem z przesłuchania stron . Powołali się jedynie na dokumenty , które złożyli wraz z pozwem A. i T. M..

Stąd twierdzenie , iż podnoszona wada jest spowodowana nie uwzględnieniem wniosków dowodowych zaoferowanych przez skarżących jest niezasadne . Nie poparta rzeczowa argumentacją depozycja , iż Sąd niższej instancji w sposób nieuprawniony ocenił dowody przestawione przez ich przeciwników za wystarczające do potwierdzenia zasadności roszczenia nie jest wystarczającą do tego , aby stawiany zarzut uznać za usprawiedliwiony.

Uznanie omówionych zarzutów procesowych za niezasadne ma to następstwo , iż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy , Sąd Apelacyjny uznaje za własne.

Nie mają racji apelujący formułując zarzut naruszenia art. 98 oraz 102 kpc.

Zważywszy na to, w jaki sposób jest on motywowany wskazać należy , że sama trudna sytuacja materialna i majątkowa strony nie jest dostateczną podstawą do tego aby mogła skorzystać z wyjątkowego , w zakresie zastosowania , dobrodziejstwa nie obciążania jej kosztami sporu , które celowo poniosła strona wygrywająca proces.

Za odstąpieniem od zasady obciążenia nimi tego , kto spór przegrał musi przemawiać również szczególny charakter samej sprawy , który dostatecznie przekonuje o tym , że należy, odwołując się do zasad słuszności , to dobrodziejstwo wobec przerywającego zastosować.

Rozstrzygana sprawa do takiej kategorii z pewnością nie należy , będąc sporem o zapłatę nie uiszczonej ceny za zakupiony towar.

J. M. i J. O. nietrafnie podnoszą też zarzut naruszenia prawa materialnego.

Wbrew ich stanowisku , Sąd I instancji uznając roszczenie sprzedających za uzasadnione nie naruszył normy art. 6 kc. A. i T. M. (2) za pośrednictwem dowodów z dokumentów dowiedli wszystkich przesłanek odpowiedzialności umownej skarżących.

Z podanych przyczyn , w uznaniu apelacji za niezasadną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 535 kc.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 98 §1 i 3 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikającej z niej dla wzajemnego rozliczenia stron z tego tytułu , zasady odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna powodom [ solidarnie ] od pozwanych, zważywszy na wskazaną wartość przedmiotu zaskarżenia oraz fakt , że byli zawodowo zastępowani przez radcę prawnego , została ustalona na podstawie §2 pkt 6 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015[ jedn. tekst DzU z 2018 poz. 265]

SSA Jerzy Bess SSA Paweł Czepiel SSA Grzegorz Krężołek