Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2020 r. w G.

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

I C 1041/19

UZASADNIENIE

Stan fatyczny::

4 kwietnia 2007 r. pozwana E. S. oraz (...) SA w G. zawarli umowę nr (...) sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi przesyłowej do lokalu mieszkalnego przy ul (...) w G.,

/umowa – k. 102//

W dniu 28 stycznia 2014 r. spółka (...) SA z siedzibą w G. sporządziła oświadczenie o wypowiedzeniu powyższej umowy. Oświadczenie zostało skierowane do pozwanej listem poleconym na adres przy ul. (...) w G.. Przesyłka została zwrócona do nadawcy jako niepodjęta w terminie.

/oświadczenie o wypowiedzeniu umowy – k. 104, kopia koperty - . 105/

W dacie nadania wskazanej wyżej przesyłki pozwana nie zamieszkiwała w lokalu przy ul. (...), lecz od lat 90 – tych do roku 2017 zamieszkiwała ze swoją matką w lokalu na ul. (...) w G.. Pozwana wskazała powodowi swój adres przy ul. (...) jako adres do korespondencji i pod ten adres powód kierował do pozwanej korespondencję dotyczącą poboru energii elektrycznej w lokalu przy ul. (...), m. in. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z 22 lipca 2011 r., wezwanie do zapłaty z 10 października 2013 r., fakturę za zużycie energii elektrycznej za okres 10. (...) – 21 stycznia 2015 r. Adres pozwanej przy ul. (...) powód wskazał również Komornikowi sądowemu prowadzącemu przeciwko pozwanej egzekucję w 2015 r.

W lokalu przy ul. (...) głównie w weekendy przebywał syn pozwanej.

/zeznania powódki – k.158, zeznania świadka J. B.– k.133 wezwanie do zapłaty – k.118,protokół zdawczo – odbiorczy – k.119 – 120, wezwanie do dokonywania potrąceń z emerytury – k. 122, faktura - .123/

24 października 2016 r. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w G. pracownicy powoda przeprowadzili kontrolę układu pomiarowego energii elektrycznej, w wyniku której stwierdzili nielegalny pobór energii polegający na korzystaniu z niej bez zawarcia umowy.

/bezsporne – protokół kontroli – k. 7- 9, protokół twierdzenia nielegalnego poboru energii elektrycznej – k. 11/

Dla potrzeb ustalenia należności z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej powód zużycie prądu na poziomie (...) w okresie od 21 stycznia 2015 r. (dzień likwidacji konta pozwanej) do dnia demontażu licznika 24 października 2016 r. i wystawił pozwanej notę obciążeniową na kwotę 6463, 76 zł

/nota obciążeniowa – k. 15, dane do wystawienia noty obciążeniowej – k. 14/

Sąd zważył, co następuje::

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie złożonych przez strony dokumentów, szczegółowo wymienionych powyżej, których wiarygodność i autentyczność nie była przez strony kwestionowana. Bezsporne było, że strony zawarły w 2007 r. umowę o sprzedaż i przesył prądu, jak również to, że w październiku 2016 r. powód przeprowadził kontrolę w lokalu przy ul. (...) w G., w wyniku której stwierdzono bezumowny pobór energii elektrycznej. Wreszcie poza sporem pozostawała okoliczność, iż pozwany sporządził oświadczenie z 28 stycznia 2014 r. o wypowiedzeniu umowy zawartej z pozwaną oraz, że skierował je na adres lokalu przy ul (...), a nie przy ul. (...). Powód nie kwestionował też twierdzeń pozwanej i złożonych przez nią dokumentów, z których wynikało, że wcześniejsza korespondencja kierowana była zgodnie ze wskazaniem pozwanej na adres przy ul. (...). Dokumenty te (faktura VAT, wezwanie do zapłaty, wcześniejsze oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, korespondencja od komornika) są zbieżne z zeznaniami pozwanej, z których wynika, że po pierwsze: nie mieszkała na ul. (...) w dacie podjętej próby doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, a po drugie, że powodowi ta okoliczność była znana, podobnie, jak właściwy adres do korespondencji pozwanej przy ul. (...), z którego powód kilkakrotnie korzystał. Zeznania pozwanej, złożone przez nią dokumenty potwierdzające fakt kierowania korespondencji na ul (...) przez samego powoda, w połączeniu z zeznaniami świadka J. B. (2) i protokołem zdawczo – odbiorczym lokalu przy ul. (...) z 2017 r. tworzą w ocenie Sądu spójny obraz, z którego jednoznacznie wynika, że w 2014 r. pozwana nie zamieszkiwała przy ul. (...), a powód znał jej prawidłowy adres do korespondencji. Mimo to, jak wynika ze złożonej przez powoda koperty, w której nadano oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, zostało ono wysłane na adres przy ul. (...) i zwrócone jako niepodjęte w terminie.

Ustalenie to miało znaczenie przesądzające dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ prowadzi do jednoznacznego wniosku, że umowa o sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usługi przesyłowej nie została pozwanej skutecznie wypowiedziana. Zgodnie z przepisem art. 61 k.c. § 1. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W rozpoznawanej sprawie oświadczenie woli powoda o wypowiedzeniu umowy nie zostało doręczone pozwanej w sposób wymagany w treści cytowanego przepisu. Zostało wysłane na adres, pod którym pozwana nie zamieszkiwała (jej syn zamieszkiwał sporadycznie), mimo iż powód znał adres prawidłowy i sam z niego wielokrotnie korzystał. Sytuacja taka wyklucza możliwość uznania, że pozwana kiedykolwiek mogła zapoznać się z treścią oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, a skoro tak – umowa nie została skutecznie wypowiedziana. Ustalenie to czyni powództwo bezzasadnym, ponieważ roszczenie powoda wywodziło się z faktu pobierania energii elektrycznej bez zawarcia umowy. Jego podstawę prawną stanowił przepis art. 3 ust. 18 ustawy Prawo energetyczne, zawierający definicję nielegalnego poboru energii elektrycznej, rozumianego m.in. jako pobieranie energii bez zawarcia umowy. Ponieważ w braku skutecznego wypowiedzenia umowy zawartej w 2007 r. nie może być mowy o nielegalnym poborze prądu, powództwo podlegało oddaleniu. Nie uszło uwadze sądu, że sama pozwana złożyła do akt wcześniejsze oświadczenie o wypowiedzeniu tej samej umowy, pochodzące z roku 2011, jednakże to nie na nie powoływał się powód w toku niniejszego postępowania. Oświadczenie to zawierało zresztą zastrzeżenie, że w razie spłaty zaległości przed otrzymaniem oświadczenia należy traktować je jako niebyłe. Z faktu, iż powód podjął kolejną próbę wypowiedzenia umowy w roku 2014 domniemywać należy, że oświadczenie z 2011 r. nie wywołało skutków prawnych.

N. od powyższego, należy wskazać, iż częściowo skuteczny okazał się podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia, zaś jego uwzględnienie również prowadzi do oddalenia powództwa w całości, z uwagi na niewykazanie przez powoda wysokości dochodzonego roszczenia. I tak, pozew w niniejszej sprawie został złożony 28 czerwca 2019 r. Roszczenie nim dochodzone przedawnia się z upływem 3 lat jako roszczenie z czynu niedozwolonego (art. 442 ¹ k.c.). Powód dochodził w niniejszym postępowaniu należności za nielegalny pobór energii elektrycznej za okres od 21 stycznia 2015 r. do 26 października 2016 r. Niewątpliwie zatem, z uwagi na datę wniesienia pozwu, przedawnieniu uległy roszczenia powoda za okres poprzedzający 3 lata przed wytoczeniem powództwa, a zatem za okres przed 27 czerwca 2016 r. Roszczenie nieprzedawnione obejmowałoby zatem jedynie okres od 28 czerwca 2016 r. do 26 października 2016 r., jednakże zaoferowany przez powoda materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie jakichkolwiek ustaleń co do ilości energii elektrycznej zużytej w okresie nieprzedawnionym. To z kolei wykluczało wyliczenie wysokości świadczenia, jakie ewentualnie należałoby się powodowi.

Wreszcie, należy zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt, jako dodatkowy argument przemawiający za oddaleniem powództwa, a mianowicie na sprzeczność postępowania powoda z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą uczciwości i lojalności względem kontrahenta. Otóż powód podejmuje próbę wypowiedzenia umowy na początku 2014 r., (wysyłając świadomie oświadczenie na niewłaściwy adres pozwanej) zaś licznik demontuje niemal 3 lata później. Jedynym podmiotem, który korzysta z takiej sytuacji jest sam powód, ponieważ ma świadomość tego, że za tzw. nielegalny pobór energii elektrycznej może naliczać opłaty pięciokrotnie wyższe. Powód ma więc ewidentny interes w tym, aby po pierwsze utrzymywać pozwaną w stanie zupełnej nieświadomości jeżeli chodzi o wypowiedzenie umowy oraz maksymalnie przedłużać tzw. okres bezumowny, który gwarantuje mu pięciokrotnie większy zysk niż dostarczanie energii elektrycznej na postawie zawartej z odbiorcą umowy.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił powództwo, obciążając powoda kosztami postepowania poniesionymi przez pozwana na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądzając na jej rzecz koszty zastępstwa procesowego w stawce wynikającej z § 2 pkt.4 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie stawek za czynności radców prawnych.