Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2020 r. w G.

sprawy z powództwa (...) S.A. w G.

przeciwko P. Z.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasadza od powoda na rzecz pozwanego kwotę (...) z (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

I C 1065/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 września 2016 r. pracownicy powoda przeprowadzili kontrolę układu pomiarowego energii elektrycznej u pozwanego P. Z., w lokalu w G., przy ul. (...) i stwierdzili nielegalny pobór prądu polegający na korzystaniu z niego bez zawarcia umowy.

Protokół kontroli – k. 9 – 11, protokół stwierdzenia nielegalnego poboru energii elektrycznej – k. 13

W dniu 16 kwietnia 2007 r. pozwany oraz (...) SA w G. zawarli umowę sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych nr (...), dotyczącą lokalu przy ul. (...) w G..

/umowa – k. 15 – 16/

W dniu 9 października 2014 r. powód sporządził oświadczenie o wypowiedzeniu powyższej umowy w związku z nieuregulowaniem należności z tytułu usługi kompleksowej.

Oświadczenie podpisała D. D..

Zgodnie z postanowieniem § 9 ust 6a w zw. z § 7 ust. 1 pkt. 1.1.a Ogólnych Warunków Umów (...) SA dla Konsumentów (treść dostępna na (...) przywołanym w treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z 9 października 2014 r., powód miał prawo wypowiedzieć pozwanemu umowę, jeżeli ten zalegał z zapłatą należności co najmniej przez okres 30 dni po terminie płatności pomimo uprzedniego wyznaczenia dodatkowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności

/oświadczenie – k.14 /

W dniu 20 sierpnia 2015 r. w imieniu spółki (...) SA udzielono D. D. (osobie, która w 2014 r. podpisała oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zawartej z pozwanym) pełnomocnictwa do dokonywania czynności w imieniu i na rzecz (...) SA, w tym do podpisywania pism kierowanych do odbiorców energii elektrycznej.

/pełnomocnictwo – k. 108/

10 stycznia 2018 r. powód sporządził wezwanie do zapłaty, w którym wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 19 366, 44 zł z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej. Do wyliczenia należności przyjęto ryczałtową ilość energii elektrycznej (...), uznając, że pozwany w okresie bezumownym zużył (...), a faktyczne zużycie przekraczało dopuszczalną wielkość ryczałtu przyjmowanego do wyliczenia należności. Należność za zużytą energie przemnożono x 5. Do obliczenia ilości zużytej przez pozwanego energii elektrycznej w okresie po wypowiedzeniu umowy przyjęto ten sam stan licznika, który odczytano w marcu 2014 r.

W oparciu o takie wyliczenia w dniu 3 listopada 2017 r. wystawiono pozwanemu notę obciążeniową na kwotę 19 366, 44 zł.

Wcześniej, 20 września 2016 r. powód wystawił inną notę obciążeniową, na kwotę 7 258, 26 zł z tytułu tego samego nielegalnego poboru energii elektrycznej, tym razem za podstawę obliczenia przyjmując rzeczywistą ilość zużytej energii elektrycznej i mnożąc należność x 2. Nota ta następnie została skorygowana, w związku z wystawieniem noty z 3 listopada 2017 r, z uwagi na fakt, iż zmieniło się stanowisko kierownictwa powoda w zakresie sposobu wyliczania należności.

/dokument ”dane do wystawienia noty obciążeniowej z tytułu (...) k.19, zeznania świadka J. A. (1) – k.133 - 134 /

W dniu 12 grudnia 2017 r. powód wystawił dokument, w którym saldo należności dla lokalu przy ul (...) określił na kwotę 3681, 10 zł.

/dokument – k. 79/

Powodowa spółka jest następca prawnym (...) SA z siedziba w G..

/akt notarialny – k. 109 – 118/

Pozwany mieszka i prowadzi działalność gospodarczą w G., przy ul. (...) i w związku z tym przez większość czasu przebywa pod tym adresem. Pozwany nie otrzymał wypowiedzenia umowy, nie podejmowano też w jego lokalu wcześniejszych prób demontażu licznika prądu.

/zeznania pozwanego/

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów wskazanych powyżej, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Sąd oparł się także na zeznaniach świadka J. A. i powoda uznając je za szczere, konsekwentne i spontaniczne.

Powód w niniejszej sprawie dochodził roszczenia z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z energii elektrycznej.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 18 ustawy Prawo energetyczne za nielegalne pobieranie paliw lub energii uważa się pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo – rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo rozliczeniowy.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo energetyczne w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności

Zgodnie z art. 6 k.c. obowiązkiem powoda było wykazanie, że w sprawie zostały spełnione przesłanki zastosowania cytowanego przepisu, a zatem, że pozwany – jak twierdził powód- pobierał energie elektryczną bez zawarcia umowy. W związku ze stanowiskiem pozwanego powód powinien był wykazać, że skutecznie wypowiedział pozwanemu umowę zawarta z nim w roku 2007, czego w ocenie sądu nie uczynił.

Po pierwsze powód nie wykazał, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pochodziło od osoby uprawnionej do reprezentacji powoda. Oświadczenie z 9 października 2014 r. podpisała D. D., tymczasem powód złożył pełnomocnictwo udzielone tej osobie 20 sierpnia 2015 r., a więc niemal w rok po sporządzeniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Po drugie powód wykazał co najwyżej, że D. D. sporządziła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, ale w najmniejszy sposób nie wykazał, że zostało ono kiedykolwiek doręczone pozwanemu, który tę okoliczność wyraźnie zakwestionował. Ponieważ oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, zgodnie z art. 65 k.c. wywołuje skutek prawny dopiero od momentu dotarcia do adresata w taki sposób, aby mógł się z nim zapoznać, powód powinien był wykazać, ze w taki właśnie sposób oświadczenie o wypowiedzeniu umowy do pozwanego dotarło. Okoliczność ta nie została jednak wykazana żadnym dowodem. W szczególności nie dowodem takim nie może być fakt, iż w korespondencji przedprocesowej (zgłoszenie reklamacyjne z 30 listopada 2017 r.) ówczesny pełnomocnik pozwanego powoływał się na wadliwość oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, ponieważ w piśmie tym mowa jest o braku pełnomocnictwa dla M. R. i o piśmie z 2 czerwca 2017 r., a nie o oświadczeniu podpisanym przez D. D. z października 2014 r. Zgłoszenie reklamacyjne nie dowodzi więc tego, ze pozwany w dacie jego sporządzania dysponował oświadczeniem o wypowiedzeniu.

Po trzecie, powód nie próbował nawet wykazać, że w dacie rzekomego złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pozwanemu istniały podstawy do takiego wypowiedzenia. Zgodnie z postanowieniem § 9 ust 6a w zw. z § 7 ust. 1 pkt. 1.1.a Ogólnych Warunków Umów (...) SA dla Konsumentów (treść dostępna na (...) przywołanym w treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z 9 października 2014 r., powód miał prawo wypowiedzieć pozwanemu umowę, jeżeli ten zalegał z zapłatą należności co najmniej przez okres 30 dni po terminie płatności pomimo uprzedniego wyznaczenia dodatkowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Pozwany zakwestionował spełnienie wskazanych wyżej przesłanek wypowiedzenia umowy, a powód nie zaoferował żadnego dowodu, aby je wykazać. W szczególności nie wykazał, aby przed wypowiedzeniem pozwany posiadał zaległość w zapłacie należności i aby został wezwany do jej uregulowania w dodatkowym terminie. To z kolei powoduje, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, nawet gdyby zostało doręczone, nie może być uznane za skuteczne.

Poza tym powód w niniejszej sprawie nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. Z treści dokumentu stanowiącego podstawę do wystawienia noty obciążeniowej wynika, że pozwany obciążony został należnością za zużycie ryczałtowej ilości energii elektrycznej ( (...)), ponieważ ilość faktycznie zużytej energii przekraczała dopuszczalny ryczałt. Z zeznań świadka J. A. wynika jednak, że tzw. początkowy stan licznika przyjęty przez pozwanego do wyliczenia ilości energii zużytej w okresie bezumownym i stanowiący podstawę do wyliczenia należności z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej, de facto pochodzi z marca 2014r., ponieważ był to ostatni odczyt licznika. Nawet zatem, gdyby przyjąć, że powód skutecznie wypowiedział umowę pozwanemu na podstawie oświadczenia z 9 października 2014r., niewątpliwie w okresie od marca do listopada 2014 r. (do upływu trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia) pozwany korzystał z prądu na podstawie umowy i nie ma żadnych podstaw, aby za ten czas miał być obciążany pięciokrotnością należności. Powód nie wykazał, jaką ilość energii elektrycznej zużył pozwany w okresie bezumownym, co dodatkowo przesądza o bezzasadności jego roszczenia.

Na zakończenie należy wskazać, że powód twierdzi, że wypowiedział umowę w 2014 r., ale licznik zdemontował dopiero po dwóch latach, co musi budzić zdziwienie. Powód żadnym dowodem nie próbował udowodnić swoich twierdzeń o rzekomych problemach z demontażem licznika u pozwanego, a ten z kolei zeznał, ze wykonuje działalność gospodarcza w miejscu swojego zamieszkania i jest obecny w lokalu niemal przez cały czas. Powód nie złożył tymczasem żadnego protokołu czy notatki służbowej sporządzonej przez pracowników, którym zlecono by demontaż licznika, lecz okazało się to niemożliwe z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Jeśli powiązać te okoliczność z brakiem dowodu doręczenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu, fakt skutecznego rozwiązania umowy budzi tym większe wątpliwości.

Z tych względów powództwo podlegało oddaleniu na podstawie art. 57 ust. 1 a contrario ustawy Prawo Energetyczne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasadzając na rzecz pozwanego, jako strony wygrywającej spór kwotę 3617 zł z tytuł kosztów zastępstwa procesowego.