Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2020 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 17 czerwca 2019 r., znak: (...)

w sprawie: A. B.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu A. B. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 19 marca 2019 r. na stałe,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 2593/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 czerwca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu A. B. rentę
z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS uznała, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony domagając się przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W ocenie ubezpieczonego, stanowisko organu rentowego jest niezgodne z dostarczoną dokumentacją medyczną. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony szczegółowo opisał historie swoich chorób, podkreślając, iż w ostatnim czasie doszło do bardzo poważnego pogorszenia stanu zdrowia związanego
z chorobą kardiologiczną.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony A. B. (ur. (...)) był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 20 czerwca 1997 roku do 30 kwietnia 2014 roku. W okresie od 1 maja 2014 roku do 31 sierpnia 2019 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 19 marca 2019 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku
z pogorszeniem stanu zdrowia. W orzeczeniu z dnia 8 maja 2019 roku Lekarz Orzecznik ZUS oraz w orzeczeniu z dnia 11 czerwca 2019 roku Komisja Lekarska ZUS ustalili, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy oraz nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Dowód: akta organu rentowego – decyzja z dn. 18.07.1997 r. k. 21, decyzja
z dn. 16.06.2014 r. k. 276, decyzja z dn. 10.08.2017 r. k. 339, wniosek
o ponowne ustalenie prawa do renty k. 354, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 357, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 358.

Ubezpieczony posiada wykształcenie średnie techniczne, prowadził własną działalność gospodarczą. W 2004 roku został zatrudniony
w zakładzie pracy chronionej przy produkcji, w 2016 roku zatrudniony
w placówce oświatowej jako woźny (rynek chroniony).

U ubezpieczonego rozpoznano: zaburzenia depresyjne nawracające, zaburzenia lękowe z napadami lęku, uzależnienie od benzodiazepin oraz przewlekłą chorobę niedokrwienną serca. Stan zdrowia ubezpieczonego powoduje całkowitą niezdolność do pracy do 30 września 2022 roku od dnia złożenia wniosku. Ubezpieczony jest leczony psychiatrycznie od 1979 roku, był wielokrotnie hospitalizowany. Zaburzenia mają charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń – nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby, obecny stan zdrowia należy stwierdzić, że pomimo systematycznego leczenia nastąpiło istotne pogorszenie funkcjonowania. U ubezpieczonego stwierdzono zmiany nastroju, zaburzenia napędu, lęk i niepokój, zaburzenia koncentracji uwagi, spadek motywacji, wycofanie, utratę zainteresowań. Powodują one trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy. Wpływ tych zaburzeń na funkcjonowanie ubezpieczonego jest znaczący i względnie trwały. Zaburzenia te stanowią przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia związanego z wysokimi wymaganiami dotyczącymi tempa pracy, ciągłej dyspozycyjności, bieżącej systematycznej oceny. Uwzględniając potencjalne możliwości kompensacyjne należy uznać, że ubezpieczony nie jest zdolny do podjęcia i utrzymania zatrudnienia
w warunkach ciągłej ekspozycji społecznej, dyspozycyjności emocjonalnej
i intelektualnej, szybkiego i sprawnego reagowania na zmieniające się warunki sytuacyjne. Ubezpieczony nie jest zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia na otwartym rynku pracy. Ubezpieczony przejawia zaburzenia w sferze afektywno-behawioralnej. Powodują one znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy.

Zdaniem powołanych biegłych ubezpieczony okazał się całkowicie niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych od dnia złożenia wniosku do 30 września 2022 roku, co oznaczało trwałą niezdolność do pracy, bowiem biegli orzekając o okresowej niezdolności do pracy, stwierdzili faktycznie tę niezdolność do czasu osiągnięcia przez ubezpieczonego wieku emerytalnego, przez co rozumieli iż ta niezdolność ma charakter trwały.

Biegli wskazali, że ocena niezdolności do pracy wymaga każdorazowo wnikliwej analizy szeregu okoliczności dotyczących przebiegu zaburzeń depresyjnych i ich wpływu na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe
i społeczne. W przypadku ubezpieczonego analizie poddano kwalifikacje zawodowe formalne (wykształcenie średnie techniczne), rzeczywiste (prowadzenie własnej działalności gospodarczej), w tym rodzaj ostatnio wykonywanego zajęcia (woźny – stanowisko dostosowane na rynku chronionym). Biegli uwzględnili wpływ ograniczonych zdolności kompensacyjnych na możliwość podjęcia zatrudnienia na ogólnym rynku pracy – zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym. Biegli oceniając stopień niezdolności do pracy uwzględnili biologiczne uszkodzenie struktury i funkcji organizmu, dotychczasowy przebieg procesów chorobowych, ich wpływ na stan czynnościowy organizmu i sprawność psychofizyczną, wiek oraz możliwość przywrócenia zdolności do wykonywania czynności zawodowych w wyniku leczenia i rehabilitacji. Jednocześnie biegli wyjaśnili w opinii uzupełniającej, że specjalista medycyny pracy uwzględniła przy wydawaniu opinii dokument „zalecenia
z wizyty” u kardiologa, który leczy ubezpieczonego – „pacjent ze stabilnymi objawami choroby niedokrwiennej serca. Bez bezwzględnych przeciwwskazań do podjęcia dotychczasowej pracy zawodowej”.

Zastrzeżenia do opinii biegłych wniósł organ rentowy wskazując, iż
z opinii biegłych nie wynika, aby w dacie zgłoszenia wniosku doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Organ rentowy powołał się na orzeczenie lekarza konsultanta ZUS i wskazał, że w opinii biegłych sądowych brak obiektywnej dokumentacji medycznej, potwierdzającej istotnego stopnia pogorszenie stanu psychicznego – ostatnia hospitalizacja z przyczyn psychiatrycznych miała miejsce 2006 roku. Ubezpieczony aktywny zawodowo, zatrudniony
w niepełnym wymiarze jako woźny w szkole aktywnością zawodową potwierdza brak całkowitej niezdolności do pracy. W ocenie organu rentowego z opinii biegłych sądowych nie wynika nasilenie objawów
w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Biegli sądowi nie stwierdzają objawów wytwórczych, myśli suicydalnych. Organ rentowy wobec rozbieżności między stanowiskiem biegłych a opinią Komisji Lekarskiej ZUS
i konsultantem ZUS wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego psychiatrę. Organ rentowy stwierdził, iż zachodzi wątpliwość czy wydanie opinii na podstawie akt sprawy jest zgodne z postanowieniem sądu. Sąd zobowiązał biegłych do wydania opinii uzupełniającej.

Biegli w opinii uzupełniającej wskazali, że ocena niezdolności do pracy wymaga każdorazowo wnikliwej analizy szeregu okoliczności dotyczących przebiegu zaburzeń depresyjnych i ich wpływu na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe i społeczne osoby badanej. Występujące u ubezpieczonego objawy powodują trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy. Ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku woźnego na ½ etatu na rynku chronionym. Biegli podkreślili, że w przypadku współwystępowania zaburzeń depresyjnych oraz innych problemów zdrowotnych (schorzenie kardiologiczne) to łącznie objawy tych zaburzeń wpływają bardziej negatywnie na wydolność pacjenta niż prosta suma tych dolegliwości. Uwzględniając potencjalne możliwości kompensacyjne biegli uznali, że ubezpieczony nie jest obecnie zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia na otwartym rynku pracy, stąd proponowana przez biegłych całkowita niezdolność do pracy – trwale.

Zastrzeżenia do opinii uzupełniającej wniósł znowu organ rentowy wskazując ponownie, że z opinii biegłych sądowych nadal nie wynika, aby w dacie złożenia wniosku lub w trakcie postępowania doszło do istotnego pogorszenia stanu psychicznego badanego – ostatnia hospitalizacja z przyczyn psychiatrycznych miała miejsce w 2006 roku. Z opisu badania również nie wynika nasilenie objawów w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy, w ocenie organu rentowego aktywność zawodowa ubezpieczonego przeczy całkowitej niezdolności do pracy. Z analizy druków ZUS ZLA wynika, że ubezpieczony od 2015 r. nie korzystał z czasowej niezdolności do pracy z powodu zaburzeń stanu psychicznego, co potwierdza, że w okresie postępowania rentowego oraz sądowego nie doszło do istotnego pogorszenia stanu psychicznego. Organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego specjalisty psychiatry.

Z uwagi na to, iż biegli psychiatra, psycholog i specjalista medycyny pracy samodzielnie dokonali kompleksowej oceny stanu zdrowia uwzględniającej także poważne schorzenia kardiologiczne ubezpieczonego oraz fakt, że początkowo w pierwszej opinii biegli sądowi wskazali na okresową całkowitą niezdolność do pracy, zaś
w ostatniej opinii uzupełniającej stwierdzili, że proponują trwałą całkowitą niezdolność do pracy – bez wyjaśnienia tej zmiany wniosków opinii i mając na uwadze to, że w okresie od 1 maja 2014 roku do 31 sierpnia 2019 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a w dniu 19 marca 2019 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
w związku z pogorszeniem stanu zdrowia, Sąd, w celu wyjaśnienia wątpliwości, postanowił przesłuchać biegłego wydającego jako kierownik zespołu opinię w niniejszej sprawie.

Biegły zeznając na rozprawie przed Sądem Okręgowym wyjaśnił, że członek zespołu - specjalista medycyny pracy, dokonując oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, oparł się na orzeczeniu lekarza kardiologa leczącego ubezpieczonego. Wiodącym schorzeniem u ubezpieczonego było bowiem schorzenie psychiczne uwikłane w problemy kardiologiczne, które stanowiły czynnik ryzyka nasilenia objawów psychiatrycznych. Leczący ubezpieczonego kardiolog wskazał, że stan kardiologiczny ubezpieczonego nie uniemożliwia pracy na wykonywanym dotychczas stanowisku pracy lekkiej - woźnego. Lekarz konsultant ZUS-u, co podkreślił biegły, natomiast w swojej opinii stwierdził, że problemy kardiologiczne ubezpieczonego wikłają jeszcze jego stan psychiczny a stan psychiczny spowodowany nasileniem dolegliwości z apatią, wycofaniem i anergią powoduje, jak wskazał biegły, trwałą całkowitą niezdolność do pracy. Biegli podzielili więc pogląd ZUS o trwałej niezdolności do pracy choć początkowo określili u ubezpieczonego okresową niezdolność do pracy, mając na myśli niezdolność do uzyskania wieku emerytalnego. Zdaniem biegłych, dokonując oceny stanu niezdolności do pracy u ubezpieczonego trzeba brać pod uwagę aspekt biologiczny i aspekt ekonomiczny. Biegły wyjaśnił, że ubezpieczony pracuje jako woźny i mimo całkowitej niezdolności do pracy może wykonywać pewne czynności na chronionym rynku pracy. Na otwartym rynku ubezpieczony nie może podjąć zatrudnienia z powodu występujących u niego schorzeń. Faktycznie ubezpieczony ma ograniczony zakres czynności, nie są to czynności wymagające tempa pracy, silnego wysiłku fizycznego, ani czynności którego porównawczo biegli analizowali na podstawie zakresu czynności pracownika gospodarczego, jako najbardziej zbliżonego do zakresu czynności woźnego. Zdaniem biegłych ubezpieczony nie mógłby być nawet pracownikiem gospodarczym. Praca woźnego w pewien sposób, zdaniem biegłego, działała na ubezpieczonego terapeutycznie. Stan psychiczny ubezpieczonego opisany przez konsultanta ZUS, wiek, zmniejszone zdolności adaptacyjne i zmieniający się rynek pracy spowodowały, że biegli uznali iż ubezpieczony stał się niezdolny całkowicie do pracy już od momentu złożenia wniosku czyli od 19 marca 2019 r. . Biegły, wyjaśniając te kwestie przed Sądem Okręgowym, powołał się na badanie ubezpieczonego przez konsultanta ZUS-u przeprowadzone w kwietniu 2019 r. , które potwierdziło, że już w okresie wcześniejszym, czyli w marcu 2019 r., zmniejszały się ciągle zdolności przystosowawcze ubezpieczonego i stan jego zdrowia uległ pogorszeniu z częściowej niezdolności na całkowitą niezdolność do pracy. Biegły podkreślił, że u ubezpieczonego pogorszyło się w tym okresie samopoczucie i wystąpiły objawy depresji opisane przez lekarza konsultanta. Dlatego biegli uznali, że ubezpieczony nie był zdolny już od momentu złożenia wniosku do regularnego wykonywania zatrudnienia w celu zarobkowym na otwartym rynku. W przypadku ubezpieczonego aspekt biologiczny nakładał się na aspekt ekonomiczny. Biegli podkreślił, że dokonując oceny stanu zdrowia specjaliści muszą analizować również aktualne wymagania rynku pracy co do zawodu i dlatego porównawczo do stanowiska woźnego biegli przyjęli obowiązki pracownika gospodarczego.

Dowód : akta sądowe – opinia zespołu biegłych sądowych k. 66-68, opinie uzupełniające zespołu biegłych sądowych k. 81, k. 96, k.131, k.146, wyjaśnienia biegłego na rozprawie w dniu 10.11.2020 r. -zapis A/V k.172.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2016, r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy a niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ww. ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie kwestią sporną było ustalenie niezdolności do pracy ubezpieczonego. W związku z tym, iż do ustalenia niezdolności do pracy potrzebne są wiadomości specjalne z zakresu medycyny Sąd wezwał biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowych wraz z opinią uzupełniającą w sposób jednoznaczny i rzeczowy wyjaśniły z jakiego powodu ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Opinia biegłych sądowych podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, uwzględniając materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dokonuje oceny, czy biegły w świetle tego materiału w sposób logiczny przedstawił w opinii tok swojego rozumowania prowadzący do sformułowania niesprzecznych wniosków końcowych. Ponadto, Sąd dokonuje oceny i analizy opinii co do jej fachowości i rzetelności. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, opinie biegłych zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Podstawą do wydania opinii i wysnucia wniosków były dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach oraz przeprowadzone badanie ubezpieczonego. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Należy zauważyć, że opinia i opinie uzupełniające została wydana przez specjalistów
z dziedziny medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonego, zatem fachowość również jest bezsporna. Kierownik zespołu biegłych wyjaśnił ponadto na rozprawie przed Sądem Okręgowym dlaczego w składzie biegłych nie znalazł się powołany przez Sad kardiolog i z uwagi na to, że wiodącym schorzeniem ubezpieczonego jest schorzenie psychiczne Sąd Okręgowy wyjaśnienie powyższe uznał za słuszne. Jasne i zupełne stanowisko biegłych sądowych jest przekonywująco uzasadnione i uzupełnione obszernie wyjaśnieniami biegłego złożonymi na rozprawie. W związku z tym nie było żadnych podstaw dla skutecznego podważenia tych opinii, bądź powoływania kolejnego zespołu biegłych a w konsekwencji wnioski opinii biegłych stały się podstawą rozstrzygnięcia. Nie leży
w kompetencji sądu podważanie ocen medycznych dokonanych przez biegłych w zakresie ich merytorycznej poprawności. Oznacza to, że sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych, jeżeli ich rzetelność, spójność, kategoryczność i sposób umotywowania stanowiska, nie budzą wątpliwości (wyrok SA w Szczecinie z dn. 21.06.2016 r., III AUa 202/16).

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w okresie od 1 maja 2014 roku do 31 sierpnia 2019 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a w dniu 19 marca 2019 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
w związku z pogorszeniem stanu zdrowia. Oznacza to, że w sprawie znajdzie także zastosowanie art. 107 ustawy emerytalnej zgodnie z którym prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Opinia biegłych oraz, przede wszystkim, ustne wyjaśnienia złożone przez kierownika zespołu biegłych na rozprawie przed Sądem Okręgowym pozwoliły na ustalenie dlaczego biegli przyjęli zmianę stopnia niezdolności do pracy od momentu złożenia przez ubezpieczonego wniosku oraz co zmieniło się od tego momentu w stanie zdrowia ubezpieczonego, że stał się całkowicie niezdolny do pracy. Z opinii biegłych wynika, że u ubezpieczonego w czasie ulegało zmianie nasilenie poszczególnych objawów w aspekcie biologicznym i ekonomicznym a także nastąpiło istotne pogorszenie funkcjonowania, uniemożliwiające znalezienie zatrudnienia i jego wykonywanie na otwartym rynku pracy. Wiodącym schorzeniem u ubezpieczonego było bowiem schorzenie psychiczne uwikłane w problemy kardiologiczne, które stanowiły czynnik ryzyka nasilenia objawów psychiatrycznych. Już lekarz konsultant ZUS-u w swojej opinii specjalistycznej z dnia 17.04.2019 r. podkreślił znaczne ograniczenie sprawności organizmu ubezpieczonego z powodu dysfunkcji psychosomatycznych i schorzeń towarzyszących, co przemawiało za orzeczeniem przez lekarzy ZUS trwałej niezdolności do pracy. Konsultant ZUS wskazał też przeciwskazania do pracy ubezpieczonego jako prace wymagające obciążenia psychicznego. Biegli powołani w niniejszej sprawie podzielili ten pogląd, ale ocenili inaczej kwestię stopnia niezdolności do pracy ubezpieczonego. W ocenie biegłych, którą to ocenę w pełni podziela Sąd Okręgowy, problemy kardiologiczne ubezpieczonego, który w 2007 r. przebył zawał serca i wszczepienie stentów, wikłają tak bardzo jego stan psychiczny, spowodowany nasileniem dolegliwości z apatią, wycofaniem i anergią, że powoduje to całkowitą trwałą niezdolność do pracy ubezpieczonego na otwartym rynku pracy.

Skoro już lekarz konsultant ZUS orzekł jako przeciwskazania do pracy ubezpieczonego prace wymagające obciążenia psychicznego to wykonywanie przez ubezpieczonego wyuczonego zawodu technika mechanika lub prowadzenie działalności gospodarczej a nawet wykonywanie pracy woźnego ( a w realiach gospodarczych faktycznie pracownika gospodarczego ), która wiąże się również z obciążeniem psychicznym i odpowiedzialnością jest w obecnym stanie zdrowia ubezpieczonego niemożliwe.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

W punkcie 2 wyroku stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS Sąd orzekł o odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu w niniejszym wypadku organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej niezbędnej okoliczności do wydania decyzji. Ubezpieczony na etapie postępowania przed ZUS przedstawił wszystkie niezbędne dokumenty pozwalające ustalić stopień jego niezdolności do pracy oraz jej charakter – biegli dysponowali bowiem tą samą dokumentacją medyczną. Wydanie nieprawidłowej decyzji w tej sprawie było następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie, dokonanej przez organ orzeczniczy ZUS, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych. W konsekwencji taki błąd powoduje odpowiedzialność organu rentowego.

SSO Ewa Milczarek