Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IX Ca 1056/20 (upr.)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Jacek Barczewski

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2021 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej z siedzibą w O.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji stron od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 2 października 2020 r., sygn. akt I C 313/20 upr.

I. oddala obie apelacje,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego kwotę 765 (siedemset sześćdziesiąt pięć) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia niniejszego wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

SSO J. Barczewski

Sygn. akt IX Ca 1056/20 upr.

UZASADNIENIE

W TRYBIE ART. 505 13 § 2 K.P.C.

Obie apelacje podlegały oddaleniu (art. 385 k.p.c.).

Co do apelacji powódki, to skoro z niekwestionowanej ostatecznie opinii biegłego sądowego wynika, że uzasadniony czas naprawy pojazdu poszkodowanego wynosił 26 dni, licząc od 28 sierpnia 2019 r., to okres dodatkowych 4 dób najmu auta zastępczego wykraczał poza obowiązek odszkodowawczy wynikający z art. art. 361, art. 363 § 1, 436 § 2, 805 § 1, 822 § 1 k.c. Nie sposób bowiem przerzucać na ubezpieczyciela skutków wydłużenia czasu naprawy wskutek wadliwej organizacji działalności warsztatu jako zaniedbania osoby trzeciej, nie pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy szkody, za którego gwarancyjnie odpowiada pozwany.

Odnośnie apelacji pozwanego, Sąd Okręgowy podziela tezę uchwały Sądu Najwyższego z 24.08.2017 r. (III CZP 20/17), zgodnie z którą wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Jednakowoż wskazuje, że propozycja ubezpieczyciela nie tylko musi być realna, ale powinna uwzględniać istotne okoliczności konkretnego przypadku, w tym podejmowane przez poszkodowanego lub – jak w niniejszej sprawie – jego przedstawiciela czynności nakierowane na skorzystanie z oferty najmu przedstawionej przez pozwanego.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie pracownicy pozwanego nie kwestionowali w toku postępowania likwidacyjnego umocowania powodowej spółki do reprezentowania w nim poszkodowanej (o czym świadczy sam fakt prowadzenia rozmowy telefonicznej na infolinii). Mimo to, odmówili a priori wydania samochodu zastępczego jej pracownikowi, powołując się z nieznanych względów na konieczność jego dostarczenia wyłącznie osobie poszkodowanej. Tymczasem pełnomocnictwo z k. 17 wyraźnie upoważniało powódkę do m.in. zlecenia organizacji pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela sprawcy szkody i odbioru pojazdu zastępczego. Z tych względów nie sposób zarzucić poszkodowanej, działającej przez przedstawiciela, zaniedbań w ubieganiu się o otrzymanie pojazdu zastępczego od pozwanego, co umożliwiało najęcie takowego od powódki.

Umowa łącząca poszkodowaną z powódką była wbrew stanowisku pozwanego umową najmu (art. 659 k.c.), nie użyczenia (art. 710 k.c.), albowiem stawka czynszu ustalona została przez odesłanie do cennika spółki (k. 11 v.).

Skoro stawka najmu zastosowana przez powódkę mieści się w granicach stosowanych na rynku lokalnym (k. 121), zaś najęcie auta zastępczego było celowe i ekonomicznie uzasadnione przez 26 dni (co wynika z opinii biegłego), powództwo było zasadne w części uwzględnionej przez Sąd Rejonowy na podstawie art. 361, art. 363 § 1, 436, 481, 509 § 1, 659, 805 § 1, 822 § 1 k.c., albowiem poniesiona przez poszkodowaną szkoda i scedowana z tego tytułu na powódkę wierzytelność pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 21 sierpnia 2019.

Apelację należało zatem oddalić w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono po myśli art. 98 § 1, 1 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. Obie apelacje zostały oddalone. Koszty należne powódce z przegranej apelacji pozwanego to 900 zł. Koszty przysługujące pozwanemu z przegranej apelacji powódki to 135 zł. Różnica tych kwot wynosi 765 zł na korzyść strony powodowej.

Jacek Barczewski

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13