Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Kinga Koperska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27.06.2013 r., 10.09.2013 r., 22.10.2013 r., 2.04.2014 r. i 8.04.2014 r.

sprawy J. G. s. E. i M. z domu T. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

W dniu 03.03.2013r ok godz. 19:30 na drodze wewnętrznej parkingu przy ul. (...). (...) 61 w W. nie zachował należytej ostrożności, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) doprowadził do zdarzenia drogowego z pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...).

tj. za wykroczenie z art. 98 Kodeksu Wykroczeń

orzeka

I.  Obwinionego J. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu

II.  Kosztami postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 1095/13

UZASADNIENIE

J. G. został obwiniony o to, że w dniu 3 marca 2013 r. ok. godz. 19:30 w W. na drodze wewnętrznej - parkingu przy Al. (...) nie zachował należytej ostrożności, powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) doprowadził do zdarzenia drogowego z pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), tj. o wykroczenie z art. 98 k.w.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 marca 2013 r. obwiniony J. G. prowadził około godziny 19:30 samochód marki F. (...) o nr rej. (...), jadąc drogą wewnętrzną – parkingiem przy hipermarkecie przy Al. (...) w W.. Na skrzyżowaniu równorzędnym w kształcie litery (...), jadąc z prędkością ok. 20-30 km/h obwiniony wykonał manewr skrętu w lewo, w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdu kierowanego przez obwinionego z pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez pokrzywdzoną T. T. Y., który znajdował się po lewej stronie pojazdu obwinionego. W wyniku kolizji doszło uszkodzenia przedniego zderzaka po lewej stronie pojazdu marki M. (...) oraz przedniego lewego błotnika i lewych drzwi w pojeździe marki F. (...). Obwiniony figuruje w elektronicznym rejestrze spraw o wykroczenia (...) oraz w Krajowym Rejestrze Karnym /k.35-37, 39/.

W trakcie zdarzenia oprócz pokrzywdzonej, w pojeździe marki M. (...) znajdował się także mąż pokrzywdzonej M. Ha H.. Świadkiem zdarzenia był T. S., który zawiadomił Policję.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych /k.1-2/, pismo /k.35-37/, informacja z K. /k.39/, płyta CD /k.48/, opinia biegłego /k.55-77, wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków na rozprawie.

Obwiniony J. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 3 marca 2013 r. ok. godz. 19:30 poruszając się pojazdem marki F. (...) po drodze wewnętrznej – parkingu z prędkością 20-30 km/h, zbliżając się do skrzyżowania uznał, iż jest to skrzyżowanie równorzędne, wobec czego powinien on ustąpić pierwszeństwa jedynie pojazdom znajdującym się po jego prawej stronie. Obwiniony spojrzał więc jedynie w prawą stronę, nie upewniając się co do lewej strony, a następnie po wjechaniu na skrzyżowanie zobaczył pojazd marki M. (...). Obwiniony wykonał następnie manewr odbicia kierownicy w przeciwną stronę, ale było zbyt późno, aby uniknąć kolizji.

Świadkiem zdarzenia był T. S., który w czasie zdarzenia wjeżdżał na parking od ul. (...). Świadek zeznał, iż po lewej stronie od prowadzonego przez niego pojazdu znajdował się pojazd obwinionego, a z naprzeciwka jechał pojazd pokrzywdzonej. Pojazd pokrzywdzonej zahamował, a pojazd obwinionego, bez zatrzymywania się, skręcił na pojazd pokrzywdzonej doprowadzając do zderzenia. Po zdarzeniu obwiniony wysiadł z samochodu i robił zdjęcia, a świadek zadzwonił na Policję.

Pokrzywdzona wyjaśniała, że jechała na wprost, bardzo wolno, widziała pojazd obwinionego i zatrzymała się. Obwiniony kontynuował jazdę, skręcił w lewo i wjechał w pojazd pokrzywdzonej. Obwiniony nie trąbił na pokrzywdzoną. Świadek M. Ha H., który podróżował wraz z pokrzywdzoną potwierdził składane przez nią zeznania.

W niniejszej sprawie została sporządzona opinia przez biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych J. K. na okoliczność ustalenia jaki był tor ruchu pojazdów, z jaką prędkością się poruszały, co było bezpośrednią przyczyną kolizji i jaka była możliwość jej uniknięcia, a także czy w wyniku zdarzenia doszło do zagrożenia bezpieczeństwa innych osób, a jeżeli tak, to dlaczego. Biegły wskazał w opinii, że obszar zdarzenia oznakowany jest tablicą D-46 „droga wewnętrzna”, a przy wjeździe ustawiony jest znak B-43 „strefa ograniczenia prędkości” do 10km/h z tablicą o treścią „obowiązuje na całym terenie”. Organizacja ruchu na skrzyżowaniu, na którym doszło do zdarzenia nie wyróżnia drogi głównej i dróg podporządkowanych, a więc skrzyżowanie to miało charakter skrzyżowania dróg równorzędnych. Biegły zwrócił uwagę na fakt, iż bezpośrednio przy tym skrzyżowaniu znajduje się wiata na wózki sklepowe, która znacznie ogranicza możliwość wzajemnego dostrzeżenia uczestnikom ruchu. Zgodnie z przedstawioną przez biegłego opinią, rodzaj zarysowań widocznych na boku pojazdu marki F. (...) wskazuje na to, iż obwiniony nie podjął próby hamowania pojazdu. W ocenie biegłego, załączona do opinii fotografia /fot.1, k. 66/ przedstawiająca wzajemne ustawienie pojazdów po kolizji nie potwierdza, aby obwiniony wykonał działanie obronne w postaci skrętu kierownicy w prawo. Brak jest śladów, aby podczas kolizji pojazd marki M. (...) pozostawał w ruchu. Obwiniony poruszając się po skrzyżowaniu dróg równorzędnych z prędkością 20-30 km/h, wykonywał skręt w lewo, wobec czego miał on pierwszeństwo przez pojazdem pokrzywdzonej, w stosunku do której jego pojazd znajdował się po prawej stronie. Biegły ocenił, iż podczas wystąpienia kolizji nie było zagrożenia bezpieczeństwa osób podróżujących oboma pojazdami, brak jest także przesłanek wskazujących, aby zdarzenie to stanowiło zagrożenie dla osób trzecich.

Sąd zważył, co następuje:

W powyższej sprawie nie ma wątpliwości, że doszło do zderzenia dwóch pojazdów, jednakże uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, w ocenie Sądu obwinionemu nie można przypisać popełnienia czynu stypizowanego w art. 98 k.w.

Zgodnie z ww. przepisem, kto prowadząc pojazd poza drogą publiczną, strefą zamieszkania lub strefą ruchu, nie zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu innej osoby, podlega karze grzywny albo karz nagany.

Jak wskazuje Sąd Najwyższy, w przypadku art. 98 k.w. przewidziana została odpowiedzialność karna za zagrożenie bezpieczeństwa osób, które nastąpiło wskutek niezachowania należytej ostrożności przez prowadzącego pojazd poza drogą publiczną. Konieczne jest zatem dla przypisania czynu, aby zachowanie obwinionego wywoływało skutek w postaci zagrożenia bezpieczeństwa innych osób (wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2003 r. III KK 50/03, Lex nr 77468). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie można przypisać zachowaniu obwinionego skutku w postaci zagrożenia bezpieczeństwa innych osób, a tym samym uznać, iż jego czyn wypełnia znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 98 k.w. Niewątpliwie czyn obwinionego można by rozpatrywać w kontekście naruszenia obowiązków użytkownika drogi (tu: drogi wewnętrznej) w zakresie realizacji zasad ostrożności i szczególnej ostrożności, który to obowiązek przewiduje art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. 2012 poz. 1137 ze zm.), jednakże naruszenie ww. nie skutkowało zagrożeniem bezpieczeństwa innych osób, a taki skutek jest niezbędny, aby móc przypisać odpowiedzialność za wykroczenie z art. 98 k.w.

Jak wynika z opinii biegłego, stopień zagrożenia bezpieczeństwa osób zależy od prędkości względnej zderzających się pojazdów oraz od zorientowania kierunku głównego impulsu siły uderzającej względem bryły pojazdu, w którym znajduje się dana osoba. Podczas zderzenia w przypadku samochodu marki M. (...) nastąpiło zderzenie czołowe przednie, a w przypadku samochodu marki F. (...) nastąpiło zderzenie ukośne boczne. Jeżeli osoby znajdujące się w samochodzie M. (...) miały zapięte pasy bezpieczeństwa, to przy właściwej prędkości i prawidłowych reakcjach kierującego pojazdem podczas wystąpienia kolizji nie było zagrożenia bezpieczeństwa osób nim podróżujących. Jak wynika z wyjaśnień pokrzywdzonej, a także zeznań świadków, samochód marki M. (...) poruszał się bardzo wolno, a w chwili zaistnienia zdarzenia zahamował, tak więc reakcja kierującej wobec zaistnienia zdarzenia była prawidłowa i zminimalizowała ryzyko zagrożenia bezpieczeństwa osób podróżujących pojazdem. Brak jest także przesłanek wskazujących, aby kolizja ta stanowiła zagrożenie dla osób trzecich.

Przy ocenie zaistniałej sytuacji należy mieć na względzie także treść art. 25 ust. 1 ustawy Prawo u ruchu drogowym, który stanowi, iż kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Jak wyjaśniał obwiniony, co następnie zostało potwierdzone także przez biegłego w treści opinii, skrzyżowanie, na którym doszło do zdarzenia miało charakter skrzyżowania dróg równorzędnych. Pojazd obwinionego w chwili zdarzenia znajdował się na alejce parkingowej, po prawej stronie pojazdu pokrzywdzonej, zgodnie zatem z „zasadą prawej ręki” pojazd obwinionego powinien mieć pierwszeństwo przejazdu przed pojazdem pokrzywdzonej. Nie jest zatem prawdą, jak zeznawał świadek M. Ha H., że obwiniony wyjeżdżał z drogi podporządkowanej, zatem nie miał pierwszeństwa przejazdu. Także biegły w swojej opinii wskazał, iż wobec braku oznakowania organizacji ruchu wyróżniającego drogę główną i drogę podporządkowaną na niniejszym skrzyżowaniu, skrzyżowania te należy traktować jako skrzyżowania dróg równorzędnych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uniewinnić obwinionego, albowiem jego zachowanie nie skutkowało zagrożeniem bezpieczeństwa innych osób, co zgodnie z treścią art. 98 k.w. stanowi jedno ze znamion wykroczenia w tym przepisie określonego, którego wypełnienie jest konieczne dla przypisania odpowiedzialności za ww. wykroczenie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.