Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Strona powodowa, Gmina P. wniosła o ustalenie, że stała się z dniem 11 lutego 2016 roku właścicielem pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...), który został porzucony przez poprzednich współwłaścicieli, pozwanych, (...) Bank S.A. - obecnie (...) Bank (...) S.A., wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz solidarnie kwoty 580 zł tytułem poniesionych przez stronę powodową kosztów usunięcia pojazdu wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz strony powodowej od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pismami z dnia 1 grudnia 2014 roku i z dnia 21 kwietnia 2015 roku wezwała pozwanych do usunięcia z parkingu przy ulicy (...) i ulicy (...) w P. pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...), który to pojazd pozostawiono na parkingu w stanie uszkodzonym. Uprzedzano tymi pismami pozwanych, że jeżeli dobrowolnie nie usuną pojazdu w wyznaczonym terminie, to strona powodowa usunie ten pojazd na koszt właściciela. Pozwany, K. W. (1) powyższego pisma nie odebrał. W dniu 12 sierpnia 2015 roku pojazd został usunięty z parkingu i umieszczony w budynku gospodarczym Urzędu Gminy P.. Gmina została obciążona fakturą VAT za usługę na kwotę 580 zł. Zgodnie z ekspertyzą rzeczoznawcy samochodowego z dnia 17 grudnia 2016 roku ustalono wartość powyższego pojazdu w kwocie 700 zł. Na pismo strony powodowej z dnia 12 grudnia 2016 roku do Starostwa Powiatowego, uzyskano potwierdzenie, że współwłaścicielami powyższego pojazdu byli pozwani. Pozwany, K. W. (1) wezwany o zapłatę kosztów usunięcia pojazdu pisma z dnia 23 lipca 2018 roku nie odebrał. Według ustaleń strony powodowej, pozwany ten wymeldował się z pobytu stałego w P. przy ulicy (...) i nie zameldował się pod żadnym nowym adresem. Strona powodowa podniosła, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pojazd usunięty w trybie ustawy Prawo o ruchu drogowym, nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z mocy ustawy. Obowiązujący porządek prawny nie przewiduje administracyjnego trybu postępowania i stwierdzenia nabycia własności pojazdu przez gminę. Dlatego też, w celu potwierdzenia nabycia przez powodową Gminę własności porzuconego i nieodebranego pojazdu należącego do pozwanych, uzasadnione było w ocenie strony powodowej skierowanie niniejszego powództwa pod rozstrzygnięcie sądu.

W piśmie procesowym z dnia 3 października 2018 roku strona powodowa określiła stronę pozwaną w niniejszej sprawie jako Bank (...) S.A. w W. w miejsce (...) Bank (...) S.A. w L..

W odpowiedzi na pozew kurator ustanowiony do reprezentowania nieznanego z miejsca pobytu pozwanego, K. W. (1), w imieniu i na rzecz tego pozwanego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów sądowych związanych z zastępowaniem pozwanego oraz nieobciążanie pozwanego kosztami niniejszego procesu w przypadku uwzględnienia powództwa.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew kurator ustanowiony do reprezentowania pozwanego, K. W. (1) podniósł, że powództwo nie było zasadne, a co najmniej przedwczesne. W ocenie kuratora Gmina P. nie podjęła należytych starań, aby ustalić właścicieli pojazdu i uzyskać z nimi bezpośredni kontakt, w tym, aby ustalić czy pojazd został porzucony. Działania Gminy w tym zakresie w ocenie kuratora były niewystarczające, gdyż drugi z pozwanych, którym był bank powinien dysponować danymi o pozwanym, K. W. (1), w tym w zakresie adresu zamieszkania K. W. (1). Nadto, kurator podniósł, że gminy w Polsce mają możliwość otrzymywania dotacji za usunięcie porzuconych samochodów, a przez to zasadnym było w jego ocenie ustalenie czy powodowa Gmina w tym konkretnym przypadku skorzystała z dotacji Ministerstwa Ochrony (...).

Strona pozwana, Bank (...) S.A. w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w zakresie roszczenia o ustalenie prawa własności pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) z uwagi na brak legitymacji biernej po stronie pozwanego Banku, uznała roszczenie o zapłatę kwoty 580 zł tytułem zwrotu kosztów usunięcia wyżej wymienionego pojazdu oraz wniosła o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany Bank wskazał na brak swej legitymacji biernej w zakresie roszczenia o ustalenie prawa własności pojazdu, z uwagi na fakt, że pozwany Bank nie był już obecnie właścicielem pojazdu będącego przedmiotem sporu, jak również nie był nim w dacie wytoczenia powództwa. Pozwany Bank stał się współwłaścicielem przedmiotowego pojazdu w części 49/100 prawa własności na podstawie umowy przewłaszczenia rzeczy ruchomej z dnia 24 maja 2004 roku zawartej z pozwanym, K. W. (1) w celu zabezpieczenia wierzytelności z tytułu umowy kredytu. Pozwany Bank zbył powyższą wierzytelność z tytułu umowy kredytu w drodze cesji wierzytelności na podstawie umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 24 marca 2017 roku. Umowa o zbyciu wierzytelności została zawarta przez pozwany Bank z Prokurą Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym we W.. Łącznie z powyższą wierzytelnością przeniesiono także na nabywcę prawo współwłasności pojazdu będącego przedmiotem sprawy. W ocenie pozwanego Banku, uwzględnienie powództwa w zakresie roszczenia o ustalenie prawa własności pojazdu wytoczone przeciwko Bankowi jako podmiotowi niebędącemu właścicielem pojazdu, nie zapewniłoby stronie powodowej ochrony jej interesów i nie byłoby skuteczne wobec faktycznego właściciela pojazdu. Pozwany Bank natomiast uznał roszczenie o zapłatę kwoty 580 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, gdyż nie zakwestionował, że w dacie odholowania pojazdu w dniu 12 sierpnia 2015 roku pozostawał współwłaścicielem pojazdu, a przez to roszczenie o zwrot kosztów holowania poniesionych przez stronę powodową zostało uznane przez pozwany Bank.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 maja 2004 roku pomiędzy (...) Bank S.A. w L., którego następcą prawnym jest obecnie strona pozwana, Bank (...) S.A. w W., a pozwanym, K. W. (1), została zawarta pisemna umowa o kredyt na zakup pojazdu nr (...)- (...), na podstawie której to umowy, wymieniony poprzednik prawny pozwanego Banku jako kredytodawca, udzielił pozwanemu, K. W. (1) jako kredytobiorcy, kredytu pieniężnego w kwocie 30 369 zł na zakup pojazdu marki F. (...) obecnie o numerze rejestracyjnym (...). Zgodnie z tą umową, zabezpieczeniem spłaty udzielonego kredytu wraz z innymi należnościami ubocznymi, kredytobiorca, pozwany, K. W. (1) ustanowił na rzecz kredytodawcy na cały okres kredytowania, aż do całkowitego zaspokojenia wszystkich roszczeń kredytodawcy zabezpieczenie w postaci przeniesienia na rzecz kredytodawcy pod warunkiem rozwiązującym udziału we własności powyższego pojazdu w części 49/100. Następnie, w dniu 24 czerwca 2004 roku między kredytodawcą, (...) Bank S.A. w L., a kredytobiorcą, K. W. (1) została zawarta pisemna umowa przewłaszczenia rzeczy ruchomej, na podstawie której to umowy, pozwany, K. W. (1) przeniósł na kredytodawcę udział w wysokości 49/100 w prawie własności samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) w celu zabezpieczenia wierzytelności banku z tytułu spłaty kredytu udzielonego umową dnia 27 maja 2004 roku.

Po zawarciu powyższych umów, faktycznie z samochodu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) korzystał i był w posiadaniu tego pojazdu pozwany, K. W. (1), który następnie pojazd ten pozostawił w stanie uszkodzonym na publicznym parkingu między ulicami (...) w P..

Pismem z dnia 1 grudnia 2014 roku strona powodowa wezwała pozwanych do usunięcia pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) z publicznego parkingu i poinformowała pozwanych, że w przypadku nie usunięcia pojazdu w wyznaczonym terminie, powodowa Gmina usunie pojazd z parkingu na koszt właściciela, a warunkiem późniejszego wydania pojazdu będzie okazanie przez osobę uprawnioną dokumentu tożsamości i dokumentów upoważniających do używania pojazdu oraz dowodu uiszczenia opłaty za usunięcie pojazdu z drogi. Równocześnie pismem tym, strona powodowa poinformowała pozwanych, że pojazd usunięty i nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia jego usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się i że w takim przypadku pojazd przechodzi na własność gminy z mocy ustawy.

Pismem z dnia 21 kwietnia 2015 roku w skierowanym do pozwanego Banku, strona powodowa poinformowała pozwany Bank, że w związku z brakiem usunięcia w wyznaczonym terminie pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) z publicznego parkingu, przedmiotowy pojazd zostanie usunięty z parkingu w terminie 7 dni od daty otrzymania tego pisma przez pozwany Bank.

Pismem z dnia 22 lipca 2015 roku strona powodowa wezwała także pozwanego, K. W. (1) do usunięcia powyższego pojazdu z publicznego parkingu, w terminie 7 dni od otrzymania tego wezwania, pod rygorem usunięcia pojazdu na koszt właściciela.

W dniu 10 sierpnia 2015 roku na zlecenie strony powodowej, firma (...) w L. usunęła pojazd marki F. numer rejestracyjny (...) należący wówczas do pozwanych z publicznego parkingu w miejsce przez stronę powodową wyznaczone. Za powyższą usługę powodowa Gmina zapłaciła firmie (...) w L. cenę w kwocie 580 zł zgodnie z fakturą nr (...).

Na zlecenie strony powodowej w dniu 17 grudnia 2016r. została wydana pisemna opinia nr (...) przez rzeczoznawcę samochodowego J. K., w której to opinii rzeczoznawca ten określił wartość pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) w stanie uszkodzonym w kwocie 700 zł brutto.

Pismem z dnia 23 lipca 2018 roku strona powodowa wezwała pozwany Bank do zapłaty kwoty 580 zł z tytułu zwrotu kosztów usunięcia powyższego pojazdu z parkingu w P., w terminie 14 dni od doręczenia powyższego pisma, na rachunek bankowy powodowej Gminy.

W dniu 24 marca 2017 roku pozwany Bank zbył swoją wierzytelność pieniężną w stosunku do pozwanego, K. W. (1) wynikającą zaległości pieniężnych spłaty kredytu z tytułu umowy o kredyt na zakup pojazdu z dnia 27 maja 2004 roku nr (...)- (...) wraz z zabezpieczeniem spłaty tego kredytu w postaci przewłaszczonego na własność pozwanego Banku udziału 49/100 w prawie własności pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...).

DOWODY: pismo z dnia 1 grudnia 2014r. k.10 akt,

opinia nr (...) z dnia 17 grudnia 2017r. k.10-12 akt,

karta informacyjna pojazdu k.12-13 akt,

pismo z dnia 13 grudnia 2016r. k.13 akt,

pismo z dnia 12 grudnia 2016r. k.14 akt,

pismo z dnia 21 kwietnia 2015r. z dowodami nadania k.15-17 akt,

pismo z dnia 22 lipca 2015r. z dowodem nadania k.17-18 akt,

pismo z dnia 7 sierpnia 2015r. k.19 akt,

dyspozycja usunięcia pojazdu k.19 akt,

faktura VAT z dnia 10 sierpnia 2015r. k.20 akt,

pismo z dnia 23 lipca 2018r. k.21 akt,

odpisy z Krajowego Rejestru Sądowego k.53-96 akt,

umowa przewłaszczenia z dnia 24 czerwca 2004r. k.97 akt,

umowa o kredyt na zakup pojazdu z dnia 27 maja 2004r. k.98-100 akt,

umowa przelewu wierzytelności z dnia 24 marca 2017r. k.101-115 akt.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w części było zasadne, a przez to w części zasługiwało na uwzględnienie.

Okolicznością bezsporną między stronami niniejszego postępowania, a wynikającą także z dowodów przeprowadzonych w sprawie w postaci karty pojazdu F. (...) numer rejestracyjny (...) oraz umowy na zakup pojazdu z dnia 27 maja 2004 roku i umowy przewłaszczenia rzeczy ruchomej z dnia 24 czerwca 2004 roku był fakt, że w okresie od dnia 24 czerwca 2004 roku do dnia 24 marca 2017 roku pozwany, K. W. (1) początkowo wraz z (...) Bank S.A. w L., a następnie wspólnie ze stroną pozwaną, Bankiem (...) S.A. w W., byli współwłaścicielami wyżej wymienionego pojazdu w częściach ułamkowych tj. pozwany, K. W. (1) w udziale wynoszącym 51/100, a pozwany Bank w udziale wynoszącym 49/100. Pozwani bowiem zawarli umowę o kredyt na zakup powyższego pojazdu, na podstawie której to umowy poprzednik prawny strony pozwanej Banku (...) S.A. w W., udzielił pozwanemu, K. W. (1) kredytu na zakup pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...), który to pojazd następnie został faktycznie za kwotę udzielonego kredytu zakupiony przez pozwanego, K. W. (1), a pozwany ten, zgodnie z umową o kredyt na zakup pojazdu i umową przewłaszczenia rzeczy ruchomej, tytułem zabezpieczenia spłaty kredytu, przeniósł na rzecz poprzednika prawnego strony pozwanej, Banku (...) S.A. w W. udział wynoszący 49/100 w prawie własności powyższego pojazdu. Faktycznie również, jak wynikało z ustaleń Sądu, pojazd ten nie był użytkowany w trakcie trwania współwłasności przez pozwany Bank, a jedynie przez pozwanego, K. W. (1). Pojazd ten został także porzucony przez pozwanego, K. W. (1) na niestrzeżonym parkingu publicznym i po porzuceniu tego pojazdu, zarówno pozwany Bank, jak też pozwany, K. W. (1) nie interesowali się tym samym pojazdem, który był w stanie uszkodzonym. O tym, że pojazd został faktycznie porzucony na parkingu publicznym w P. przez pozwanego, K. W. (1) w stanie uszkodzonym, świadczyła korespondencja przedsądowa kierowana przez stronę powodową do pozwanych w sprawie tego pojazdu, w tym wezwania do usunięcia pojazdu z parkingu, które to wezwania nie dały żadnego rezultatu, gdyż pozwani pojazdu z parkingu zgodnie z wezwaniami strony powodowej nie usunęli w wyznaczonym przez powodową Gminę terminie. Dlatego też, w ocenie Sądu, strona powodowa posiadała uprawnienie do usunięcia tego pojazdu z publicznego parkingu na koszt współwłaścicieli pojazdu którymi byli wówczas pozwani, we właściwym, zgodnym z przepisami prawa trybie.

Zgodnie bowiem z art. 50a ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.Dz.U. z 2018r. poz.1990), pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.

Jak wynikało z dowodów w postaci korespondencji kierowanej do pozwanych przez stronę powodową, pojazd marki F. (...) nr rej. (...) w 2015r. przez okres wielu miesięcy w stanie uszkodzonym stał zaparkowany na parkingu niestrzeżonym publicznym w P. i pozwani jako współwłaściciele wówczas tego pojazdu w ogóle się nim nie interesowali, nie starali się go usunąć z tego parkingu, a przez to należało przyjąć, że faktycznie, zgodnie z twierdzeniami pozwu pojazd ten nie był użytkowany i powodowa Gmina posiadała uprawnienie, zgodnie z powyżej wskazanym przepisem prawa ten pojazd usunąć z tego parkingu za pośrednictwem swej służby tj. Straży Miejskiej w P. na koszt pozwanych jako ówczesnych współwłaścicieli pojazdu, którą to czynność powodowa Gmina przeprowadziła.

Z dowodów w postaci pisma z dnia 7 sierpnia 2015r. skierowanego przez stronę powodową do Straży Miejskiej w P. oraz w postaci pisemnej dyspozycji Komendanta Straży Miejskiej w P. z dnia 10 sierpnia 2015r. wynikało, że Straż Miejska w P. na zlecenie strony powodowej przeprowadziła czynności związane z usunięciem powyżej wskazanego pojazdu z parkingu niestrzeżonego położonego na zbiegu ul. (...) i ul. (...) w P.. O przeprowadzeniu czynności usunięcia pojazdu z tego parkingu dokonanych dnia 10 sierpnia 2015r. świadczyła faktura nr (...) z dnia 10 sierpnia 2015r. wystawiona przez firmę (...) w L., której to firmie zlecono fizycznie usunięcie pojazdu z parkingu. Z faktury tej wynikało również, że za tę czynność strona powodowa zapłaciła powyżej wskazanej profesjonalnej firmie zajmującej się w ramach swej działalności tzw. "pomocą drogową", w tym usuwaniem pojazdów z miejsc ich parkowania kwotę 580 zł. Pozwani nie zakwestionowali w toku niniejszego postępowania sądowego przeprowadzenia czynności faktycznych związanych z usunięciem pojazdu wówczas do nich należącego z parkingu na zlecenie strony powodowej, przyczyn usunięcia tego pojazdu z parkingu wskazanych w pozwie, prawidłowości zapłaty ceny za tę usługę oraz prawidłowości wysokości tej ceny.

Dlatego też, Sąd w oparciu o powyżej wskazany art.50a ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym przyjął i ustalił w przedmiotowej sprawie, że pojazd marki F. (...) nr rej. (...) został prawidłowo usunięty z parkingu publicznego w dniu 10 sierpnia 2015r., jako nie używany i że przez to koszty tego usunięcia pojazdu zapłacone przez stronę powodową firmie (...) w L. obciążały pozwanych, którzy wówczas byli współwłaścicielami usuniętego z części drogi publicznej tj. parkingu publicznego wyżej wymienionego pojazdu. W związku z powyższym, żądanie pozwu w zakresie zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej kosztów usunięcia pojazdu z parkingu publicznego w kwocie 580 zł było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa w pozwie oprócz swego zasadnego roszczenia przeciwko pozwanym o zapłatę kwoty 580 zł tytułem poniesionych przez stronę powodową kosztów usunięcia pojazdu w dniu 10 sierpnia 2015 roku z publicznego parkingu, domagała się także w pozwie ustalenia, że z dniem 11 lutego 2016 roku stała się właścicielem pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) stanowiącego w tej dacie współwłasność pozwanych.

Zgodnie z art. 50a ust.2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.Dz.U. z 2018r. poz.1990), pojazd usunięty trybie określonym w ust.1 tego przepisu prawa i nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z mocy ustawy.

Zgodnie także z art. 189 kodeksu postępowania cywilnego, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa jeżeli ma w tym interes prawny.

Jak wynikało z dowodów przeprowadzonych w sprawie, po usunięciu pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) z publicznego parkingu w dniu 10 sierpnia 2015r roku, strona powodowa wzywała ówczesnych współwłaścicieli tego pojazdu do jego odebrania, o czym świadczyła korespondencja przedsądowa zawarta w aktach sprawy. Pozwani natomiast w terminie ustawowym 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z parkingu publicznego, na wezwanie strony powodowej tego pojazdu od powodowej Gminy nie odebrali. Dlatego też, Sąd ustalił zgodnie z twierdzeniami pozwu, że pojazd ten został porzucony przez pozwanych z zamiarem wyzbycia się przez nich prawa własności tego pojazdu.

Jednakże jak wynikało z przedłożonej przez pozwany Bank w toku niniejszego postępowania sądowego umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 24 marca 2017 roku, pozwany Bank wyzbył się prawa współwłasności w powyższym pojeździe, które to prawo do tego pojazdu zostało przekazane tą umową na rzecz Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.. Dlatego też, strona pozwana, Bank (...) S.A. w W. w ocenie Sądu prawidłowo wskazała w odpowiedzi na pozew, że po jej stronie brak było obecnie w przedmiotowej sprawie legitymacji biernej jako pozwanego w zakresie ustalenia przejścia prawa własności w pojeździe na rzecz powodowej Gminy z mocy ustawy i że w tym zakresie, co do tego żądania pozwu dotyczącego ustalenia prawa własności pojazdu, jako pozwani powinni występować w przedmiotowej sprawie łącznie K. W. (1) oraz następca prawny pozwanego Banku tj. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W..

Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 czerwca 2009 roku sygn. akt II CSK 33/09 cyt:

„1. Interes prawny w sprawie ustalenia istnienia stosunku prawnego lub prawa nie decyduje wprost o zasadności powództwa, a jedynie warunkuje możliwość badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda, że dany stosunek prawny lub prawo istnienie.

2. Powództwo o ustalenie prawa lub stosunku prawnego jest możliwe nie tylko wówczas gdy interes prawny wynika z bezpośredniego zagrożenia prawa powoda, ale także gdy zmierza do zapobieżenia temu zagrożeniu.

3. Powód musi udowodnić w procesie o ustalenie, że ma interes prawny w wytoczeniu powództwa przeciwko konkretnemu pozwanemu, który przynajmniej potencjalnie stwarza zagrożenie dla jego prawnie chronionych interesów, a sam skutek jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego zapewni powodowi ochronę jego praw przez definitywne zakończenie istniejącego między tymi stronami sporu lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu w przyszłości takiego sporu tj. obiektywnie odpadnie podstawa jego powstania.”.

Powodowa Gmina w przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu nie wykazała, aby miała interes prawny w wytoczeniu powództwa przeciwko współwłaścicielowi przedmiotowego pojazdu, w którym był w przeszłości pozwany Bank, gdyż pozwany Bank na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 marca 2017 roku wyzbył się wszelkich uprawnień z tytułu współwłasności w prawie własności pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny do (...) na rzecz Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W., przenosząc powyższe uprawnienia z tytułu współwłasności w powyższym pojeździe na rzecz tego Funduszu. Pozwany Bank nie jest obecnie współwłaścicielem pojazdu którego sprawa dotyczy. Powodowa Gmina nie udowodniła więc w niniejszym procesie, aby miała obecnie interes prawny w wytoczeniu powództwa przeciwko pozwanemu Bankowi. Obecnie bowiem, nawet potencjalnie pozwany Bank nie stwarza zagrożenia dla prawnie chronionych interesów strony powodowej z tytułu przejścia prawa własności pojazdu na jej rzecz, a skutek jaki wiązałby się z uprawomocnieniem wyroku wydanego w przedmiotowej sprawie ustalającego przejście prawa własności pojazdu na rzecz powodowej Gminy w zakresie udziału w prawie własności pojazdu należącego do pozwanego Banku, nie zapewniłoby powodowej Gminie ochrony jej praw przez definitywne zakończenie istniejącego sporu lub prewencyjnie przez zapobieżenie powstania takiego sporu w przyszłości, gdyż obecnie nadal następca prawny pozwanego Banku tj. fundusz sekurytyzacyjny może potencjalnie rościć sobie pretensje do prawa współwłasności z K. W. (1) pojazdu będącego przedmiotem sprawy w zakresie ustalenia obecnego właściciela tego pojazdu. Strona powodowa reprezentowana w przedmiotowej sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika po uzyskaniu w toku niniejszego procesu informacji o zbyciu przez pozwany Bank prawa współwłasności w pojeździe na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, nie skorzystała ze swych uprawnień wynikających z art. 194 § 1 kodeksu postępowania cywilnego w zakresie złożenia wniosku o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W., który nabył potencjalnie prawo współwłasności w spornym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 24 marca 2017 roku z pozwanym Bankiem. Dlatego też, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd zgodnie z twierdzeniami pozwanego Banku zawartymi w pisemnej w odpowiedzi na pozew tego Banku uznał, że po stronie pozwanego Banku brak było legitymacji biernej do występowania w sprawie w charakterze strony pozwanej. Pozwany Bank bowiem obecnie nie rości sobie żadnych pretensji do prawa współwłasności spornego pojazdu, a przez to strona powodowa nie miała żadnego interesu obecnie w wytoczeniu powództwa przeciwko pozwanemu Bankowi w zakresie ustalenia prawa własności pojazdu w przedmiotowej sprawie, w której to sprawie, w miejsce pozwanego Banku w ocenie Sądu powinien występować następca prawny pozwanego Banku tj. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W.. Jedynie bowiem wydanie wyroku w sprawie ustalenia prawa własności pojazdu przy udziale jako strony pozwanej tego funduszu sekurytyzacyjnego, a nie pozwanego Banku w przypadku uwzględnienia powództwa, dawałaby powodowej Gminie definitywne zakończenie sporu lub zapobiegnięcie powstaniu w przyszłości takiego sporu w zakresie określenia prawidłowo właściciela spornego pojazdu. Dlatego też, w ocenie Sądu powództwo w zakresie żądania ustalenia, że powodowa Gmina stała się właścicielem spornego pojazdu w miejsce pozwanego Banku nie zasługiwało na uwzględnienie ze względu na brak legitymacji biernej pozwanego Banku do występowania w przedmiotowej sprawie w charakterze pozwanego.

Natomiast w stosunku do pozwanego, K. W. (1) żądanie pozwu w zakresie ustalenia, że powodowa Gmina stała się właścicielem pojazdu marki F. (...) numer rejestracyjny (...) w części należącej do K. W. (2) było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie. Jak wynikało z dowodów przeprowadzonych w sprawie wskazanych we wcześniejszych rozważaniach, faktycznie powyższy pojazd dnia 10 sierpnia 2015 roku został usunięty z publicznego parkingu przez powodową Gminę. Pozwany, K. W. (1) mimo wezwania powyższego pojazdu jako porzuconego nie odebrał od strony powodowej w terminie 6 miesięcy od usunięcia pojazdu z parkingu, a przez to po upływie 6 miesięcy od usunięcia tj. od dnia 11 lutego 2016 roku, powodowa Gmina stała się współwłaścicielem tego pojazdu w części należącej do pozwanego, K. W. (1) tj. w 51/100 udziału w prawie współwłasności tego pojazdu. Powodowa Gmina miała interes prawny w ustalaniu swojego prawa we współwłasności spornego pojazdu zgodnie z art. 50a ust. 2 powyżej wskazanej ustawy Prawo o ruchu drogowym, celem wykluczenia jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości potwierdzenia przysługujących powodowej Gminie uprawnień do pojazdu w innym niż sądowy w trybie. Natomiast ze względu na to, że pozwany Bank nie miał legitymacji biernej do występowania w przedmiotowej sprawie w charakterze pozwanego co do stwierdzenia przez Sąd uprawnienia z tytułu współwłasności w spornym pojeździe w zakresie ustalenia, że powodowa Gmina nabyła z dniem 11 lutego 2016 roku udział w prawie własności pojazdu w wysokości 49/100 należący poprzednio do pozwanego Banku, powództwo w tym zakresie należało oddalić z przyczyn wskazanych powyżej we wcześniejszych rozważaniach.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd orzekł jak w punkcie I, III i IV sentencji niniejszego wyroku.

O należnych stronie powodowej od pozwanych odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej należności głównej jak w punkcie I sentencji niniejszego wyroku Sąd orzekł na podstawie art.481 § 1 § 2 kodeksu cywilnego, zasądzając te odsetki od dnia wymagalności należności głównej tj. po upływie czternastu dni od doręczenia pozwanym wezwań do uiszczenia należności głównej w czternastodniowym, wyznaczonym przez stronę powodową terminie.

Zgodnie z art.333 § 1 punkt 2 kodeksu postępowania cywilnego, Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji niniejszego wyroku o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności zasądzonemu świadczeniu w punkcie I wyroku od strony pozwanej, Banku (...) S.A. w W. na rzecz strony powodowej, w związku z tym, że pozwany Bank uznał to zasądzone roszczenie dochodzone pozwem w toku niniejszego postępowania sądowego.

O kosztach procesu jak w punkcie V i VI sentencji niniejszego wyroku w stosunku do pozwanego, K. W. (1) Sąd orzekł zgodnie z art.98 § 1 § 3 kodeksu postępowania cywilnego, zasądzając od tego pozwanego jako strony która w całości przegrała sprawę na rzecz strony powodowej która w stosunku do tego pozwanego w całości wygrała sprawę, całość poniesionych przez stronę powodową kosztów procesu. Na powyższe koszty procesu należne od pozwanego, K. W. (1) na rzecz powodowej Gminy w łącznej kwocie 467 zł składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 64 zł, zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 133 zł i wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej w stawce minimalnej w kwocie 270 zł.

O kosztach procesu jak w punkcie VI sentencji niniejszego wyroku w stosunku do strony pozwanej, Banku (...) S.A. w W. Sąd orzekł na podstawie art.100 kodeksu postępowania cywilnego, obciążając tymi kosztami powodową Gminę w 54,69% i pozwany Bank w 45,31% tj. w takim zakresie w jakim te strony przegrały sprawę. Na powyższe koszty w łącznej kwocie 754 zł składały się poniesione przez stronę powodową koszty w łącznej kwocie 467 zł, w tym w kwocie 270 zł wynagrodzenia pełnomocnika, w tym w kwocie 64 zł opłaty sądowej od pozwu i w tym w kwocie 133 zł zaliczki na poczet kuratora oraz poniesione przez pozwany Bank koszty w łącznej kwocie 287 zł, w tym w kwocie 270 zł wynagrodzenia pełnomocnika i w kwocie 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Strona powodowa te koszty powinna ponieść w kwocie 412,36 zł (54,69%), a pozwany Bank w kwocie 341,64 zł (45,31%). Dlatego też, Sąd zasądził od pozwanego Banku na rzecz powodowej Gminy kwotę 54,64 zł stanowiącej różnicę między kosztami poniesionymi przez stronę powodową, a kosztami faktycznie poniesionymi (467 zł - 412,36 zł = 54,64 zł).