Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SA Robert Obrębski

Sędziowie: SA Edyta Mroczek

SO (del.) Małgorzata Dubinowicz-Motyk (spr.)

Protokolant: Małgorzata Szmit

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 13 grudnia 2018 r., sygn. akt II C 604/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od M. B. na rzecz (...) Banku (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 8100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Małgorzata Dubinowicz-Motyk Robert Obrębski Edyta Mroczek

Sygn. akt V ACa 588/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2018 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II C 604/17, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie zasądził od M. B. na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 1 133 950,99zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 1 101 703,18zł za okres od dnia 2 lutego 2017 roku do dnia zapłaty (punkt I sentencji) i zasądził od M. B. na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 65 903zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt II sentencji).

Powyższy wyrok zapadł po dokonaniu następujących ustaleń i rozważań.

W dniu 30 września 2015 roku M. B. zawarł z (...) Bank (...) S.A. w W. umowę o kredyt mieszkaniowy hipoteczny (...) o numerze (...), na mocy której powodowy bank udzielił pozwanemu na 180 miesięcy kredytu w wysokości 1 136 700zł z przeznaczeniem na nabycie domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej oraz inny dowolny cel, a pozwany zobowiązał się do spłaty kredytu wraz z odsetkami i innymi zobowiązaniami wynikającymi z umowy w miesięcznych równych ratach kapitałowo - odsetkowych. Strony uzgodniły, iż spłata rat następować będzie w drodze potrącenia przez bank z otwartego w tym celu rachunku bankowego o numerze (...) w 25 dniu każdego miesiąca kwoty odpowiadającej wysokością aktualnej racie kredytu oraz że obowiązkiem pozwanego jest zapewnienie w każdym miesiącu systematycznych wpływów na w/w rachunek w wysokości co najmniej 5000zł.

Jednym z przewidzianych w umowie warunków uruchomienia kredytu było opłacenie przez pozwanego składki ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia od utraty pracy na okres 48 miesięcy. Obowiązkiem pozwanego było także m.in. dostarczenie bankowi informacji i dokumentów niezbędnych do oceny zdolności kredytowej w przypadku np. zmniejszenia się wysokości dochodów pozwanego o co najmniej 10% w stosunku do dochodów stanowiących podstawę oceny zdolności kredytowej przy zawieraniu umowy.

Kwota kredytu została udostępniona pozwanemu w dniu 12 października 2015 roku. Do 25 maja 2016 roku pozwany uiszczał raty kredytu, po tej dacie na w/w rachunek bankowy przeznaczony do regulowania rat kredytu pozwany nie zapewniał już wpływu środków, wobec czego raty kredytu nie były spłacane. M. B. nie dysponował środkami koniecznymi do spłaty kredytu, ponieważ – w związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym – został zawieszony w 2015 roku w czynnościach komornika sądowego i w prowadzonej przez siebie kancelarii komorniczej mógł wykonywać jedynie czynności pomocnicze.

Zgodnie z postanowieniami zamieszczonymi w(...) części ogólnej umowy, niespłacenie przez kredytobiorcę części lub całości raty kredytu w ustalonym terminie powodowało, iż należność ta stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego bank pobierał odsetki umowne za opóźnienie. Ponadto, stosownie do (...)części ogólnej umowy, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank stawał się uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu w całości lub w części z 30 dniowym okresem wypowiedzenia.

Pismem z dnia 26 sierpnia 2016 roku powodowy bank poinformował pozwanego o tym, iż istnieje zadłużenie w spłacie kredytu w łącznej kwocie 16 002,42zł i wezwał pozwanego do zapewnienia na rachunku przeznaczonym do spłaty kredytu tej kwoty w terminie 7 dni. M. B. zareagował na powyższe wezwanie jedynie w ten sposób, iż wystosował maila do powodowego banku z prośbą o spotkanie z dyrektorem oddziału.

Pismem z dnia 26 września 2016 roku powodowy bank poinformował pozwanego o tym, że jego wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu wynosi 24 117,75zł, wezwał do jego spłaty w terminie 14 dni, z zastrzeżeniem iż niedotrzymanie przez pozwanego warunków określonych w umowie upoważni bank do wypowiedzenia umowy kredytu. Jednocześnie w tym samym piśmie pozwany został poinformowany o możliwości złożenia w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację swojego zadłużenia. M. B. odebrał powyższe pismo w dniu 5 października 2016 roku. M. B. napisał do pracownika banku – K. K. maila z pytaniem o czas obowiązywania polisy ubezpieczeniowej od utraty pracy i prośbą o nadesłanie skanu polisy, później zaś dopytywał o możliwość zawieszenia spłaty jednej raty kredytu. Po otrzymaniu w/w wezwania do zapłaty z dnia 26 września 2016 roku, M. B. nie spłacił swojego zadłużenia, nie złożył wniosku o restrukturyzację kredytu, nie poinformował powoda o utracie pracy ani pogorszeniu własnej sytuacji finansowej.

Pismem z dnia 24 października 2016 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 3 listopada 2016 roku, (...) Bank (...) S.A. w W. wypowiedziała pozwanemu umowę kredytu z uwagi na brak spłaty wymagalnych rat kredytu, wskazując że na datę wypowiedzenia wymagalne zadłużenie wynosi 23 340,17zł a zadłużenie niewymagalne – 1 091 895,80zł i że brak spłaty wymagalnego zadłużenia w 30 dniowym okresie wypowiedzenia spowoduje, iż cała kwota kredytu wraz z odsetkami i opłatami stanie się wymagalna. W treści pisma wskazano także warunki, po spełnieniu których wypowiedzenie umowy może utracić moc. M. B. nie kontaktował się ze stroną powodową po otrzymaniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy ani nie spłacił zadłużenia wobec powoda.

Pismami z 7 i 8 grudnia 2016 roku powodowy bank informował pozwanego o zamiarze skierowania egzekucji swoich roszczeń do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie umowy kredytu, jak również – o możliwości polubownego zakończenia sprawy, proponując zawarcie ugody. M. B. nie zareagował na tę propozycję. Dopiero w lipcu 2017 roku pozwany wystosował do powodowego banku maila z wnioskiem o rozważenie propozycji ugody polegającej na czasowym zawieszeniu płatności i zmniejszeniu wysokości rat kredytowych, informując iż z racji zawieszenia w wykonywaniu czynności komornika przez kilka miesięcy nie otrzymywał wynagrodzenia, co miał zgłaszać pracownikom banku. Pozwany akcentował jednocześnie, że kredyt był ubezpieczony, zarzucając, iż nie zostały przez bank wszczęte procedury uruchamiające ubezpieczenie.

Oceniając zasadność powództwa, Sąd I instancji wskazał, że pozwany M. B. nie kwestionował faktu zawarcia i treści umowy kredytu, faktu zaprzestania uiszczania rat kredytu ani – po przedłożeniu przez stronę powodową wyciągów z rachunku kredytu i rachunku przeznaczonego do spłaty kredytu – wysokości swojego zobowiązania wobec strony powodowej wynoszącego na 1 lutego 2017 roku kwotę 1 133 950,99zł. Pozwany ograniczył się do twierdzeń, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, które to twierdzenia zostały uznane przez Sąd Okręgowy za bezzasadne. Analizując treść art. 75 ustawy Prawo bankowe oraz zapisy umowy stron z dnia 30 września 2015 roku o kredyt mieszkaniowy, Sąd uznał, że powodowy bank skutecznie wypowiedział umowę łączącą strony, w szczególności - że przed złożeniem oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pozwany był dwukrotnie informowany o zaległości w spłacie kredytu i wzywany do jej uregulowania, jak również został powiadomiony o możliwości wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia. Jako nietrafny Sąd potraktował argument pozwanego o rzekomym niedopełnieniu przez stronę powodową obowiązku uprzedniego wykorzystania świadczeń z umowy ubezpieczenia kredytu na wypadek utraty pracy przez kredytobiorcę. Zwracając uwagę, iż mimo wyznaczenia dodatkowego terminu pełnomocnik pozwanego nie przedłożył do akt sprawy umowy ubezpieczenia kredytu, Sąd stwierdził, iż fakt jej zawarcia był niesporny wobec treści (...)w zw. z (...) części szczegółowej umowy kredytu. W oparciu o zeznania świadka K. K. Sąd ustalił, że warunkiem uruchomienia ubezpieczenia na wypadek utraty pracy było poinformowanie przez kredytobiorcę o tym fakcie ubezpieczyciela lub kredytodawcy, czego jednak pozwany nie uczynił, a powodowy bank nie był zobowiązany do monitorowania zatrudnienia pozwanego. Przywołując treść (...)części ogólnej umowy kredytu Sąd I instancji podkreślił, że to pozwany był zobowiązany do informowania strony powodowej o pogorszeniu własnej sytuacji finansowej, a tym samym - także o utracie źródła dochodów. Sąd Okręgowy stwierdził także, że niemożliwe okazało się odniesienie do podniesionego przez pozwanego zarzutu sprzeczności umowy stron z zasadami współżycia społecznego, gdyż zarzut ten został sformułowany tuż przed zamknięciem rozprawy i nie został skonkretyzowany. W konsekwencji, z powołaniem art. 69 ust.1 ustawy Prawo bankowe, Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego M. B. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 1 133 950,99zł z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 1 101 703,18zł za okres od 2 lutego 2017 roku do dnia zapłaty, a w punkcie II sentencji wyroku zasądził od pozwanego, jako strony przegrywającej sprawę, na rzecz powoda kwotę 65 903zł tytułem kosztów procesu zgodnie z art. 98§1 i 3 kpc w zw. z §2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł M. B., zaskarżając wyrok w całości i domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych, ewentualnie – uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 233§1 kpc poprzez wyrokowanie mimo niepełnego materiału dowodowego (braku umowy kredytu i umowy ubezpieczenia) oraz naruszenie art. 328§2 kpc poprzez zaniechanie wyjaśnienia dlaczego roszczenie zostało zasądzone od pozwanego na rzecz powoda oraz jakie fakty Sąd uznał za udowodnione. Apelujący zarzucił także naruszenie art. 5 kc i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez zasądzenie roszczenia od pozwanego na rzecz powoda w sytuacji, kiedy powód jest wykwalifikowanym podmiotem finansowym, a pozwany wskazywał że nie spełnił szeregu przesłanek skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu oraz art. 75c pkt 2-5 ustawy Prawo bankowe poprzez przyjęcie, iż umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana mimo zaniechania poinformowania pozwanego o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. (k.199-206)

(...) Bank (...) S.A. w W. domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych. (k.239-241)

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji i przyjmuje je w całości, czyniąc podstawą własnego rozstrzygnięcia, co czyni zbędnym ponowne ich przedstawianie. Wbrew wywodom skarżącego Sąd Okręgowy nie dopuścił się żadnego z zarzucanych uchybień, a dokonane ustalenia faktyczne oraz przeprowadzone rozważania prawne zasługują na akceptację.

Bezzasadne są uwagi apelującego odnoszące się do naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 328§2 k.p.c. Zarzut taki może być uwzględniony wówczas, gdy uzasadnienie orzeczenia Sądu pierwszej instancji nie poddaje się kontroli instancyjnej. O skutecznym jego postawieniu można więc mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona. Tymczasem apelujący przyznaje, że uzasadnienie wyroku zawiera stan faktyczny – tym samym przedstawione zostały fakty, które zdaniem Sądu I instancji zostały udowodnione. Zarzut apelującego jakoby Sąd Okręgowy miał poprzestać na wskazaniu jedynego dowodu (zeznań świadka K. K.), nie znajduje oparcia w rzeczywistości, ponieważ Sąd przywołał jako podstawę poczynionych ustaleń faktycznych także, tu cytat, dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy. Sformułowanie Sądu I instancji jest lapidarne i mało precyzyjne, jednakże nie uniemożliwia zweryfikowania poprawności rozstrzygnięcia. Znaczące jest bowiem to, że zakres postępowania dowodowego w rozpoznawanej sprawie mógł zostać ograniczony dzięki zastosowaniu art. 229 kpc i art. 230 kpc, gdyż pozwany M. B. w toku postępowania nie kwestionował faktu zawarcia przez strony i treści umowy kredytu, faktu zaprzestania uiszczania przez siebie rat kredytu ani – po przedłożeniu przez stronę powodową wyciągów z rachunku kredytu i rachunku przeznaczonego do spłaty kredytu – wysokości swojego zobowiązania wobec strony powodowej wynoszącego na 1 lutego 2017 roku kwotę 1 133 950,99zł. Taka postawa pozwanego zwalniała Sąd I instancji z konieczności prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności istnienia i wysokości zadłużenia pozwanego, jednakże Sąd Okręgowy niejako dodatkowo odwołał się do treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym wyciągu z ksiąg bankowych nr (...), umowy kredytu, historii operacji na rachunku kredytowym i historii operacji na rachunku przeznaczonym do spłaty kredytu. W tym kontekście zarzut apelującego, iż Sąd I instancji nie przedstawił wyjaśnienia cyt. „dlaczego całość roszczenia została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda” oraz „co było podstawą obliczenia wysokości zadłużenia”, jest oczywiście niezasadny. Osią sporu stron była skuteczność złożonego przez powodowy bank oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, stąd przedkładana przez stronę powodową dokumentacja obrazuje procedurę poprzedzającą wypowiedzenie umowy kredytu i samo wypowiedzenie umowy kredytu, a wnioski z niej wywiedzione zostały obszernie opisane w uzasadnieniu wyroku. Nie ma więc racji apelujący, gdy twierdzi, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd nie wyjaśnił cyt. „dlaczego w oczach Sądu umowa kredytu skutecznie została wypowiedziana przez bank”, skoro tej tematyce poświęcona została znacząca część uzasadnienia zaskarżonego wyroku (por. karty 191, 191v, 192 i 193 akt), ani gdy twierdzi, że Sąd nie wyjaśnił cyt. „dlaczego nie została uruchomiona procedura ubezpieczenia kredytu w sytuacji gdy pozwany został zawieszony w czynnościach komornika sądowego”, skoro Sąd obszernie (por. karta 193 i 193v akt) omówił bierną postawę samego pozwanego, który nie informował ani kredytodawcy ani ubezpieczyciela o zaistnieniu przesłanek realizacji ubezpieczenia kredytu.

Odnosząc się do zarzutu apelującego jakoby Sąd I instancji naruszył art. 233 kpc poprzez wyrokowanie mimo niepełnego materiału dowodowego, w szczególności braku umowy kredytu i umowy ubezpieczenia kredytu, Sąd Apelacyjny stwierdza, że abstrahuje on od faktu, iż to sam pozwany w piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na pozew przedłożył umowę kredytu z dnia 30 września 2015 roku (k.41-56) i Sąd Okręgowy w oparciu o treść tego dokumentu poczynił ustalenia o treści umowy stron przedstawione na karcie 191 i 191v. Pozwany zdaje się także nie dostrzegać, iż Sąd Okręgowy opisał zaniechania pozwanego, który mimo uzyskania zgody Sądu na złożenie dokumentów dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia, dokumentów tych nie przedstawił. Ciężar dowodu w zakresie wykazania treści umowy ubezpieczenia i rzekomych zaniechań powoda w realizacji świadczenia ubezpieczeniowego spoczywał na pozwanym, a konsekwencją omawianych zaniechań mogło i powinno być uznanie twierdzonych przez pozwanego faktów za nieudowodnione.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie naruszył art. 75c pkt 2-5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe. Sąd Okręgowy ustalił bowiem, w oparciu o dokumenty znajdujące się na kartach 143-145 akt, iż przed wypowiedzeniem umowy kredytu powodowy bank wyzwał pozwanego do spłaty zobowiązania, z wykonaniem którego pozwany pozostawał w opóźnieniu, wyznaczając termin 14 dniowy i informując o możliwości wypowiedzenia umowy w razie niedokonania zapłaty oraz o możliwości złożenia przez pozwanego wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wystosowanie do pozwanego pisma z informacją o treści: ‘Jednocześnie informujemy o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Decyzja o restrukturyzacji zostanie podjęta przez bank w zależności od dokonanej oceny sytuacji finansowej i gospodarczej klienta. Termin na złożenie wniosku o restrukturyzację wynosi 14 dni roboczych od daty otrzymania niniejszego pisma. bez wątpienia oznacza spełnienie obowiązku statuowanego przez art. 75c ust.2 ustawy Prawo bankowe, tym samym ocena Sądu I instancji, że strona powodowa dochowała omawianej procedury poprzedzającej wypowiedzenie umowy jest w pełni prawidłowa. Nie jest natomiast zrozumiałe z jakich przyczyn apelujący twierdzi, iż (...) Bank (...) S.A. w W. nie informował pozwanego o możności wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia, gdy dokumenty znajdujące się na kartach 143-145 wykazują okoliczność przeciwną. Konstruowany w oparciu o to gołosłowne twierdzenie zarzut naruszenia art. 75c ust.2 ustawy Prawo bankowe, powodowanej nim bezskuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu i przedwczesności powództwa jest więc oczywiście nieuzasadniony.

Podobnie ocenione zostały przez Sąd Apelacyjny formułowane przez apelującego zarzuty naruszenia art. 5 kc i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nie jest przejawem dyskryminacji ani naruszenia zasad współżycia społecznego domaganie się przez stronę powodową zasądzenia należności z tytułu kredytu, mimo iż nie zawarto umowy restrukturyzacyjnej, i uwzględnienie owego żądania przez Sąd Okręgowy, skoro – jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy – pozwany kredytobiorca nie inicjował procedury restrukturyzacji swojego zadłużenia przed wypowiedzeniem umowy kredytu. Za Sądem Okręgowym przypomnieć trzeba, że pozwany nie reagował na pisma strony powodowej z 26 sierpnia 2016 roku (informacja o zadłużeniu), z 26 września 2016 roku (monit z informacją o możliwości wypowiedzenia umowy i o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia), z 24 października 2016 roku (wypowiedzenie umowy) i z 15 grudnia 2016 roku (wezwanie przedsądowe z informacją o możliwości zawarcia ugody). Jeśli przez wiele miesięcy pozwany ignorował swoje obowiązki umowne i nie podejmował starań o restrukturyzację zadłużenia, nie można obecnie zgodzić się z formułowanym w apelacji twierdzeniem, iż jedynym zasadnym i zgodnym z zasadami współżycia społecznego rozwiązaniem miałoby być dokonanie restrukturyzacji kredytu i ponowne ustalenie harmonogramu jego spłaty. Sąd Apelacyjny akcentuje, iż to zaprzestanie przez pozwanego uiszczania rat kredytu i zaniechanie podjęcia przez pozwanego czynności mogących przeciwdziałać wypowiedzeniu umowy jest przyczyną wypowiedzenia umowy kredytu i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda należności z niej wynikających, a wystąpienie przez powodowy bank na drogę postępowania sądowego jest standardowym postępowaniem wierzyciela, nie mającym znamion nadużycia prawa podmiotowego. Podnoszony przez pozwanego argument, iż powodowy bank nie czynił dociekań co do przyczyn zaprzestania przez pozwanego płatności rat kredytu ani nie inicjował realizacji ubezpieczenia kredytobiorcy od utraty pracy, był przedmiotem analizy Sądu I instancji i stanowisko Sądu Okręgowego Sąd Apelacyjny w pełni popiera. Pozwany był zobowiązany do informowania banku o zmianach w swojej sytuacji finansowej, co szczegółowo opisano w (...) części ogólnej umowy kredytu, i – co niesporne – obowiązku tego nie wykonał. Pozwany był też zobowiązany do poinformowania ubezpieczyciela ( (...) S.A. w S.) o zajściu zdarzenia ubezpieczeniowego, w tym o utracie pracy, co wynika z warunków ubezpieczenia spłaty kredytu hipotecznego znajdujących się na kartach 158-163 akt i tego obowiązku także nie dopełnił. Przekonanie pozwanego, iż powinnością strony powodowej było dopingowanie pozwanego do wykonania jego obowiązków umownych czy też wyręczanie pozwanego w wykonaniu tych obowiązków nie znajduje uzasadnienia prawnego ani aksjologicznego.

W związku z powyższym, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację pozwanego.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego jest art. 98§1 i 3 kpc oraz art. 108§1 kpc, przy uznaniu że pozwany jest stroną przegrywającą sprawę. Pozwany jest więc zobowiązany do zwrotu na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, które wyrażają się kosztami zastępstwa procesowego w kwocie 8100zł (stosownie do §2 pkt 7 w zw. z §10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych).