Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Sekretarz sądowy Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2020 r. sprawy przeciwko M. G. s. J. i K. ur. (...) w miejscowości K.

obwinionego o to że:

W dniu 19 sierpnia 2019r. ok. godz. 09.06 w W. przy ul. (...)/ (...) będąc kierowcą pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania w/w ulic, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art.97 Kodeksu Wykroczeń w związku z art. 49 ust. l pkt. l Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. z 2020r. Poz. 110

orzeka

I.  Obwinionego M. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty, obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 (stu) złotych.

III.  Zasądza od obwinionego na rzecz (...) W. kwotę 20 (dwudziestu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków poniesionych w toku czynności wyjaśniających.

Sygn. akt V W 1378/20

UZASADNIENIE

M. G. został uznany za winnego tego, w dniu 19 sierpnia 2019 r. o godz. 9.06 w W. przy ul. (...)/ (...), będąc kierowcą pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ww. ulic, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie :

1.  Zawiadomienia wraz z dok. fotograficzną – k. 1-4

2.  Wezwania – k. 7, 10

3.  (...) – k. 8, 11

4.  Ustnej opinii biegłego J. K. wraz z dok. fotograficzną – k. 35-38, 39

Obwiniony nie stawił się na wezwanie Straży Miejskiej, wypełnił jedynie oświadczenie o tym, że w dniu 19 sierpnia 2019 r. kierował pojazdem marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Na adres uprzednio odbieranej korespondencji wysłano zawiadomienie o terminie rozprawy w dniu 23 listopada 2020 r., jednak pismo wróciło do Sądu z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie”. Z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego Sąd postanowił prowadzić rozprawę zaocznie, mając na uwadze fakt, iż obecność obwinionego nie jest konieczna.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. G. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Podkreślenia wymaga ponadto fakt, iż w aktach sprawy znajduje się oświadczenie właściciela pojazdu, podpisane przez M. G., w którym obwiniony wskazał, iż to on w określonym w wezwaniu miejscu i czasie kierował pojazdem, którym zostało popełnione ujawnione wykroczenie. Podał swoje dane osobowe oraz opatrzył oświadczenie datą i podpisem. Pismo to nie nosi śladów podrobienia ani przerobienia, a w sprawie brak jest przeciwdowodów, które podważałyby jego wiarygodność.

Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie stan faktyczny został ustalony bez cienia wątpliwości. Dowody jednoznacznie wskazywały na sprawstwo M. G., wszak obwiniony sam przyznał się do popełnienia wykroczenia, wypełniając stosowne oświadczenie. Bezdyskusyjnym jest, że obwiniony zaparkował pojazd L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na skrzyżowaniu ul. (...). Ustalenia wymagało jedynie to, czy zachowaniem tym wykroczył przeciwko przepisom ruchu drogowego, a w efekcie – popełnił zarzucane wykroczenie.

Na zlecenie Sądu biegły J. K. przeprowadził oględziny miejsca zdarzenia oraz przedstawił ustną opinię w sprawie. Opinia biegłego została dopuszczona jako dowód w sprawie. W ocenie Sądu jest poprawna merytorycznie oraz zgodna zarówno z zasadami logicznego myślenia jak i doświadczenia życiowego. Biegły dysponuje wiadomościami specjalnymi niezbędnymi do oceny zdarzenia drogowego opisanego we wniosku o ukaranie. Analiza opinii biegłego świadczy o tym, że dokonał on dokładnego badania okoliczności zdarzenia. Biegły wskazał, że miejsce zaparkowania pojazdu obwinionego stanowi skrzyżowanie i mimo niskiego natężenia ruchu panującego na uliczkach osiedlowych, zaparkowanie pojazdu w ww. miejscu mogło utrudniać przejazd lub stanowić zagrożenie dla ruchu. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że wykroczenie z art. 97 k.w. nie wymaga wystąpienia skutku w postaci utrudnienia ruchu czy zagrożenia na drodze, jak w przypadku art. 86 § 1 k.w. Do pociągnięcia do odpowiedzialności wystarczy, aby udowodnić, że obwiniony zaparkował pojazd na skrzyżowaniu, wbrew przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Mając na względzie opinię biegłego oraz inne dowody w postaci dokumentów, Sąd uznał, że dają one podstawę do uznania winy M. G. odnośnie do zarzucanego mu czynu. Dowody te bowiem tworzą spójny, logiczny obraz zdarzenia, nie dając podstaw do przyjęcia odmiennego stanu faktycznego.

W art. 97 k.w. ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji – między innymi na łamaniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanym na jej podstawie. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Na gruncie niniejszej sprawy, zachowanie obwinionego naruszyło normę z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, która zabrania się zatrzymania pojazdu na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania. W przypadku obwinionego, chodzi o naruszenie zakazu poprzez zaparkowanie pojazdu na skrzyżowaniu. Z opinii biegłego wynika, iż miejsce parkowania (...) było skrzyżowaniem, w związku z czym obwiniony dopuścił się zachowania sprzecznego z zakazem z art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Nieprzestrzeganie ww. przepisu skutkowało popełnieniem przez niego wykroczenia z art. 97 k.w.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 97 k.w. zagrożone jest karą grzywny. Wymierzona obwinionemu kara w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 3.000 zł grzywny, kara 200 zł grzywny nie jest karą surową, wszak plasuje się przy dolnej granicy zagrożenia. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia, jakiego dopuścił się obwiniony. Zaparkowanie pojazdu na skrzyżowaniu świadczy o lekceważącym stosunku do obowiązujących zasad ruchu drogowego, których istotą jest zapewnienie porządku i bezpieczeństwa na drodze. Takie postawy wymagają zaś reakcji państwa.

Orzekając o kosztach, Sąd kierował się normą z art. 119 § 1 k.p.w., zgodnie z którą, w razie skazania od obwinionego sąd zasądza opłatę na rzecz Skarbu Państwa, zryczałtowane wydatki i należności, o których mowa w art. 118 § 1 pkt 1 i 2, na rzecz odpowiednio Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Brak jest w sprawie informacji odnośnie wystąpienia okoliczności uzasadniających zwolnienie obwinionego od kosztów postępowania. Wskazać ponadto należy, iż instytucję zwolnienia z kosztów stosuje się wyjątkowo, w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Takich zaś Sąd w niniejszej sprawie nie dostrzegł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji