Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: stażysta Magdalena Skinder

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2019 r. w Toruniu

sprawy z powództwa W. A.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4684,99 zł (cztery tysiące sześćset osiemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 września 2018 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1795,30 zł (tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Powódka W. A. złożyła przeciwko (...) S.A. W S. pozew o zapłatę kwoty 4684,99 zł z odsetkami i kosztami.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległa powódka w dniu 7 października 2015 r. w Oddziale Krajowej Izby Biegłych Rewidentów w T., jednak odmówił wypłaty części odszkodowania. Na dochodzoną kwotę składa się koszt rehabilitacji w (...) Centrum (...) w T..

W dniu 6 grudnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

Od nakazu zapłaty sprzeciw wniósł pozwany ubezpieczyciel domagając się oddalenia powództwa w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, iż pozwana co do zasady miała prawo domagać się zwrotu koszów rehabilitacji w placówkach prywatnych pod warunkiem, że świadczenia te wykraczają poza zakres dostępnych świadczeń w ramach powszechnej opieki zdrowotnej.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 7 października 2015 r. powódka W. A. uległa wypadkowi w Oddziale Krajowej Izby Biegłych Rewidentów w T.. Wskutek tego zdarzenia doznała złamania kości ramiennej prawej. Konieczne było otwarte nastawienia złamania z wewnętrzną stabilizacją. Po zabiegu, już w szpitalu powódka rozpoczęła rehabilitację i szpital opuściła z zaleceniem kontynuowania jej.

Powódka rozpoczęła rehabilitację w (...) Centrum (...) w T., gdyż termin oczekiwania na rozpoczęcie rehabilitacji był wielomiesięczny. Małżonek powódki zasięgnął informacji w kilku (...) placówkach rehabilitacyjnych, w których uzyskał właśnie taką informację. Uraz powódki był poważny i wymagał indywidualnej terapii. Powódka długi czas nosiła rękę na temblaku, wskutek czego powstały przykurcze. Pomimo ponadrocznego korzystania z pomocy rehabilitanta nie odzyskała pełnej sprawności. Koszt rehabilitacji, który poniosła powódka w okresie od 2 grudnia 2015 r. do marca 2017 r. to 4664 zł. Nadto powódka nabyła niezbędną jej do powrotu do zdrowia maść za kwotę 20,99 zł

Dowód: zeznania świadka J. A. k. 77 akt, zeznania powódki k. 77v akt, dokumentacja medyczna k. 21-29 akt, rachunki k. 33-41 akt

Odpowiedzialność pozwanego nie była przez niego kwestionowana a jako jej podstawę prawną należy wskazać art. 822§1 kc w zw. z art. 415 kc i 444 kc.

Art. 444 § 1 kc stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 maja 2016 r. (III CZP 63/15) wskazał, że przepis art. 444 § 1 k.c. nie przesądza, w jakim systemie organizacyjno-prawnym może dojść do poddania się poszkodowanego czynnościom leczniczym lub rehabilitacyjnym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie wskazuje się, że rygorystyczne preferowanie systemu ubezpieczeń społecznych, oferującego bezpłatne usługi medyczne, z wielu powodów jest trudne do zaakceptowania. Poszkodowany nie może być pozbawiony możliwości korzystania z leczenia lub rehabilitacji, które mogłyby doprowadzić do odpowiedniego efektu restytucyjnego w zakresie jego stanu zdrowia, nawet jeżeli realizowane świadczenia medyczne powodować mogą powstanie odpowiednich, zwiększonych kosztów. Należy pozostawić mu zatem możliwość wyboru systemu leczenia publicznego lub prywatnego, przynajmniej w takiej sytuacji, w której brak podstaw do przyjęcia istnienia pełnego wyboru alternatywnego z racji istotnego ograniczenia faktycznego dostępu do usługi medycznej oferowanej w ramach powszechnego systemu ubezpieczeń. Chodzi tu przede wszystkim o sytuacje typowe, tj. szerszy zakres prywatnych usług medycznych, niemożność skorzystania przez poszkodowanego ze świadczenia medycznego oferowanego przez publiczny system świadczeń z powodu odległego, niewskazanego medycznie czasu jego zrealizowania.

Z art. 444 § 1 k.c. i ogólnych reguł prawa odszkodowawczego nie wynika szczególne ukształtowanie ciężaru dowodu w zakresie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, w tym także w zakresie wykazania faktu wystąpienia szkody po stronie poszkodowanego. Oznacza to, że poszkodowany powinien udowodnić poniesione przez niego koszty celowe leczenia lub rehabilitacji pozostające w związku przyczynowym z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Dowód "celowości kosztów" oznacza także potrzebę poddania się odpłatnemu leczeniu w placówkach prywatnych i konieczność wykazania także poszczególnych rodzajów tych kosztów powiązanych z etapami leczenia lub rehabilitacji (struktura kosztów szczegółowych). Jeżeli jednak ubezpieczyciel odpowiadający wobec poszkodowanego w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej powołuje się wobec uprawnionego na ustawowy obowiązek minimalizacji szkody, to może kwestionować celowość kosztów poniesionych przez poszkodowanego; wtedy ciężar dowodu spoczywa na ubezpieczycielu (art. 6 k.c.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że powódka w sposób należyty wykazała celowość poniesionej kwoty i jej wysokość. Związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem, za które odpowiedzialność przyjął ubezpieczyciel a koniecznością prowadzenia rehabilitacji nie był przez pozwanego kwestionowany.

Wskazać w tym miejscu należy, iż powódka W. A. w chwili zdarzenia była osoba siedemdzeisięcioletnią, a mimo to czynną zawodowo. Uległa wypadkowi, wskutek którego doznała poważnego urazu ręki. Aby powrócić do normalnego funkcjonowania – nie tyko w życiu codziennym ale i zawodowym (powódka została pozbawiona możliwości zarobkowania), musiała szybko podjąć działania, które zmierzały do usprawnienia ręki. Przy tak poważnym i skomplikowanym urazie konieczne było prowadzenie terapii indywidualnej dostosowanej do potrzeb powódki. Jest Sądowi wiadome z urzędu, że przysługująca w ramach powszechnej opieki zdrowotnej rehabilitacja obejmuje 10 zabiegów. Takie zabiegi mogły by być jedynie uzupełnieniem lub wsparciem dla indywidualnej terapii, której wymagał powódka. Dlatego też Sąd oddalił wniosek pozwanego o zwrócenie się do NFZ o udzielenie informacji, jaki był okres oczekiwania w T. na skorzystanie z publicznych świadczeń zdrowotnych w zakresie rehabilitacji po złamaniu kości ramiennej w przypadku skierowania na rehabilitację w październiku 2015 r..

Podkreślić należy, iż powódka mimo korzystania z rehabilitacji przez okres ponad roku nie powróciła do pełnej sprawności. Niewątpliwie lepszych efektów nie zapewniłyby 2 a nawet 3 turnusy rehabilitacyjne refundowane przez NFZ.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził w całości dochodzoną kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (art. 481§ 1 i 2 kc) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na zasądzone koszty składa się 235 zł opłaty sądowej, 1200 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 343,30 zł kosztów dojazdu pełnomocnika z G. do T.. Na koszty dojazdu składa się koszt przejazdu w dwie strony po 143,75 zł oraz dwukrotność opłaty za przejazd autostradą po 27,90 zł.

SSR Katarzyna Malinowska