Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: --------------------

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2020 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6784,68 zł (sześć tysięcy siedemset osiemdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt osiem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

- 5000 zł od dnia 3 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...),68 od dnia 10 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1376 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Powódka A. N. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Towarzystwa (...) w W. kwoty 11.369 zł z odsetkami i kosztami w tym 8000 zł zadośćuczynienia, zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 1584,74 zł i utraconego dochodu w kwocie 1784,68 zł.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 7 grudnia 2016 r. doznała uszkodzenia ciała i domagała się dopłaty zadośćuczynienia, wyrównania utraconych zarobków oraz pokrycia kosztów dojazdu do placówek medycznych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie na jego rzecz od powodów kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że ustalona przez niego kwota zadośćuczynienia dla powódki jest odpowiednia. Pozwany podniósł, że niezasadne jest żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz odszkodowania za utracony zarobek i poniesione koszty.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 grudnia 2016 r. doszło do kolizji między samochodem prowadzonym przez powódkę a samochodem marki F. (...) prowadzonym przez osobę ubezpieczoną przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów. Sprawcą tej kolizji była powyższa osoba ubezpieczona przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

(bezsporne)

Na skutek powyższej kolizji powódka odczuwała ostry ból w okolicach głowy , szyi, biodra i kolana. Z tymi dolegliwościami powódka stawiła się w Wojewódzkim Szpitalu im. (...) w T. celem wykonania badań. Została zwolniona tego samego dnia z zaleceniem oszczędzania kończyny i oszczędnego trybu życia. W związku ze zdiagnozowanym urazem kręgosłupa szyjnego, skrętem mięśnia szyjnego, stłuczeniem kolana wraz z rwą kulszową biodra oraz wstrząsem mózgu zasięgnęła konsultacji specjalisty ortopedii i neurologii, po czym zalecono jej szereg zabiegów fizjoterapeutycznych i rehabilitacyjnych .

(dowód: dokumentacja k. 7-19, 23-25, 74-79)

Powódka korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w (...) Przychodni (...) przy ul. (...). W dojazdach pomagał jej ojciec M. P.. Powódka korzystała z 30 zabiegów, M. P. mieszka w S., powódka w Z., a więc trasa wynosiła 64 km. Łącznie samochód M. P. przejechał w tym celu 1920 km. Powódka w tym zakresie zawarła z ojcem umowę, w której zobowiązała się do uiszczenia na jego rzecz opłaty zgodnie ze stawkami wskazanymi w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.)

(dowód: umowa k. 44)

Powódka w następstwie doznanych przez siebie urazów wskutek kolizji z dnia 7 grudnia 2016 r. w okresie od dnia 8 grudnia 2016 r. do dnia 7 marca 2017 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim powódka utraciła łącznie wynagrodzenie w kwocie 2847,61 zł :

- część premii rocznej za rok 2016w kwocie 500 zł

- część premii kwartalnej za pierwszy kwartał 2017 r. w wysokości 900 zł,

- 3/12 nagrody rocznej „trzynastki za 2017 r. 1406,31 zł

(dowód: zaświadczenie k. 88)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń uznało swoją odpowiedzialność. Powódce wypłacono kwotę 2000 zł zadośćuczynienia, 20 zł zwrotu kosztów dojazdu i 1021 zł utraconych korzyści.

(bezsporne, nadto dowód: pismo k. 38)

Na skutek kolizji z dnia 7 grudnia 2016 r. powódka doznała uszkodzenia ciała w postaci: skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenia kolana lewego. W sierpniu 2019 r. powódka odczuwała bólowe ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego. Z badania rezonansu magnetycznego wykonanego 14 lutego 2017 r. – dwa miesiące po zdarzeniu wynika, ze powódka już wówczas cierpiała na dwupoziomową chorobę dyskową w obrębie odcinka szyjnego kręgosłupa. Nadto w dokumentacji medycznej znajduje się informacja o zmianach zwyrodnieniowych odcinka szyjnego, które mają charakter samoistny. Uraz doznany przez powódkę nałożył się na istniejące samoistne zmiany chorobowe odcinka szyjnego kręgosłupa. Biorąc pod uwagę okoliczności, dolegliwości związane ze zdarzeniem z grudnia 2016 r. mogły utrzymywać się przez 3-4 miesiące i nie skutkowały powstaniem trwałego uszczerbku na zdrowiu. Uraz kolana stanowi 5% uszczerbku na zdrowiu. Urazy skutkowały wystąpieniem silnych dolegliwości bólowych zaburzających normalne codzienne funkcjonowanie i konieczność leżenia w łóżku.

Przed kolizją powódka była osobą zdrową, energiczną i aktywną, po wypadku wypadek uniemożliwił jej wykonywanie cięższych prac fizycznych, skrętów tułowia . Powódka cierpi na bóle głowy i przyjmuje środki przeciwbólowe, ma lęk przed prowadzeniem pojazdów. Potrzebowała pomocy przez cały miesiąc. Matka przyjeżdżała do niej co drugi dzień. Przez 4 tygodni powódka leżała w łóżku, w tym czasie przy pomocy osób trzecich chodziła do toalety o kulach. Potrzebowała pomocy przy czynnościach higienicznych, doskwierał jej ból kręgosłupa, szyi i kolana, . następnie przez 6 tygodni chodziła o kulach, potrzebowała pomocy w aktywnościach domowych, do 3 miesięcy potrzebowała pomocy w przenoszeniu cięższych przedmiotów. Zrezygnowała z rekreacyjnego uprawiania narciarstwa

(dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 115-117, 138-139, zeznania powódki k. 190-191, zeznania świadka P. N. i G. P. k. 80v-81)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie, tj. dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i dokumentów znajdujących się w aktach szkody oraz zeznań świadka P. N. i – w odpowiednim zakresie – zeznań powódki A. N., i opinii sądowo-lekarskiej biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Powyższe dowody uzupełniały się wzajemnie i tworzyły spójną całość, nie było nadto podstaw do negowania ich wiarygodności.

Sąd dał wiarę świadkowi G. P., w szczególności w zakresie, w jakim wskazała, że jej mąż – a ojciec powódki otrzymywał wynagrodzenie za dowożenie córki na zabiegi rehabilitacyjne.

W ocenie Sądu opinie sporządzone przez biegłego wydane zostały zgodnie z postawionymi tym biegłym tezami dowodowymi. Opinie te były rzetelne i w pełni miarodajne w sprawie. Opinie ta spełniały kryteria potrzebne do uznania ich za rzetelne, jakimi są m.in.: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, a także sposób motywowania oraz stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Biegły w sposób obiektywny i wnikliwy poczynił spostrzeżenia co do kwestii będących przedmiotem opinii. Biegły z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej wydał swoją opinię na podstawie analizy dokumentacji zgromadzonej w sprawie, wywiadu i badań przedmiotowych. Rozpoznanie i wnioski poczynione przez tego biegłego w zakresie oceny stanu zdrowia powódki wynikało z przeprowadzonych przez tego biegłego badań podmiotowo-przedmiotowych i analizy dokumentacji lekarskiej. Sąd uznał w konsekwencji za w pełni rzetelne powyższe opinie wydane przez biegłego i poczynił z ich uwzględnieniem, mając na uwadze również całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, własne ustalenia faktyczne.

Podkreślić należy, że biegły szczegółowo odniósł się do problemu nakładania się skutków zdarzenia z grudnia 2016 r. na konsekwencje schorzeń samoistnych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. N. z uwagi na okoliczność, że były one szczere i oparte na rzeczywistych spostrzeżeniach świadka oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, a zwłaszcza z dokumentami zgromadzonymi w sprawie.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom powódki, która opisała rozmiar swoich cierpień i konsekwencji zdarzenia, które odczuwa do dzisiaj. Jednak do oceny faktycznych skutków zdarzenia, konieczne jest wzięcie pod uwagę schorzeń samoistnych powódki. Sąd oceniając krzywdę powódki wziął pod uwagę jedynie dolegliwości odczuwane przez powódkę przez 3-4 miesiące po zdarzeniu.

Podstawą materialną żądania powódki o odszkodowanie były przepisy art. 822 k.c., art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 z 2003 r., poz. 1152 ze zm.), art. 415, 444 § 1 zdania pierwszego i art. 361 k.c. w zw. z art. 436 § 2 zdaniem pierwszym k.c.

Podstawą materialną żądania powódki o zadośćuczynienie były przepisy art. 822 k.c., art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 415 i 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 w zw. z art. 436 § 2 zdaniem pierwszym k.c.

Zgodnie z przepisami art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził szkodę drugiemu, obowiązany jest do jej naprawienia. Ogólnymi przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Regulacje z art. 415 k.c. normują podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania tej szkody. Dopiero czyn uznany za bezprawny może być rozważany w katego­riach winy. Bezprawność, jako przedmiotowa cecha czynu niedozwolonego sprawcy, tradycyjnie ujmowana jest jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Szkodą jest uszczerbek w dobrach prawnie chronio­nych osoby poszkodowanej. Szkoda może mieć postać szkody majątkowej lub niemajątkowej (nazywanej krzywdą).

Przepisy art. 436 § 2 zdania pierwszego k.c. odsyłają do zasad ogólnych w zakresie odpowiedzialności kierujących pojazdem mechanicznych w razie zderzenia tych pojazdów. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1976 r., w sprawie o sygn. akt IV CR 230/76, OSP 1977, z. 4, poz. 79, jeżeli pasażer doznał szkody na skutek zderzenia się dwóch pojazdów mechanicznych, zakład ubezpieczeń ponosi wobec tego pasażera odpowiedzialność za szkodę, choćby poszkodowany był osobą bliską posiadaczowi jednego z tych pojazdów. Zakład ten bowiem świadczy w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, dla którego poszkodowany jest osobą obcą.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 k.c. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Zgodnie z przepisami art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych. Zgodnie z przepisami art. 34 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie do przepisów art. 35 tej ustawy, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Zakres odszkodowania należnego z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC ustala się według zasad pełnego odszkodowania w ujęciu Kodeksu cywilnego. Wniosek ten wynika z treści przepisów art. 36 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, które stanowią, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 stycznia 1981 r., w sprawie IV CR 555/80, LEX nr 8304, w myśl ogólnych przepisów prawa cywilnego obowiązkiem sprawcy jest pełne naprawienie szkody doznanej przez poszkodowanego. Zasada pełnego odszkodowania realizowana jest jedynie w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym odpowiedzialności cywilnej; w pozostałych ubezpieczeniach kompensacja szkody jest dokonywana w granicach określonych warunkami ubezpieczeń. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 r., III CZP 115/07, opubl. Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna rok 2008, Nr 9, poz. 96, zakres szkody, za którą ponosi odpowiedzialność ubezpieczający w przypadku ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej jest szerszy niż w przypadku ubezpieczeń dotyczących mienia, albowiem obejmuje także szkodę na osobie (która może być zaś szkodą majątkową bądź niemajątkową). Zgodnie z art. 361 k.c. naprawienie szkody majątkowej będącej normalnym następstwem działania szkoda obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wynika z treści przepisów art. 444 § 1 zdania pierwszego k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, w tym i zwrotu utraconych zarobków.

Podstawą żądania zadośćuczynienia z art. 445 § 1 k.c. jest doznana krzywda (szkoda niemajątkowa) w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie. Chodzi więc o cierpienia fizyczne w postaci bólu, czy też innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, będące konsekwencją naruszenia wskazanych wyżej dóbr osobistych z wyłączeniem takich ujemnych przeżyć, które związane są z uszkodzeniem bądź utratą składników majątkowych (tj. ze szkodą na mieniu). Zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Krzywdę stanowi nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia lub konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy wskazać należy, że zasadne w pełni było roszczenie powódki względem pozwanego oparte na przepisach art. 822 k.c., art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 415, 444 § 1 zdania pierwszego i art. 361 k.c. w zw. z art. 436 § 2 zdaniem pierwszym k.c. – o zwrot utraconych zarobków.

Powódka wykazała bowiem przesłanki odpowiedzialności pozwanego na podstawie cytowanych wyżej przepisów prawa. Powódka wykazała, że wskutek kolizji z dnia 7 grudnia 2016 r. spowodowanej przez kierującego pojazdem ubezpieczonego przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej doszło u niej do uszkodzenia ciała, w następstwie którego przebywała w okresie od dnia 8 grudnia 2016 r. do dnia 7 marca 2017 r na zwolnieniach lekarskich i jej zarobki zmniejszyły się o kwotę 2847,61 zł. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu powódka wykazała przesłanki potrzebne do przyznania jej odszkodowania za utracony zarobek wskutek doznanego uszkodzenia ciała w wyniku kolizji z dnia 7 grudnia 2016 r. spowodowanej przez kierującego pojazdem ubezpieczonego przez pozwanego od odpowiedzialności cywilnej, w tym wysokość szkody. Z uwagi na fakt, że pozwany wypłacił powódce już kwotę 1021,63 zł, zasadne było zasądzenie żądanej kwoty 1784,68 zł. Brak było podstawy do obniżenia tego o 50%, bowiem zgodnie z opinią biegłego czas pozostawania na zwolnieniu lekarskim pozostaje w związku ze skutkami samego zdarzenia z grudnia 2016 r., a nie w związku ze schorzeniami samoistnymi.

Inaczej jednak kształtuje się ocena roszczenia o zapłatę kwoty 1584,74zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w związku z leczeniem i rehabilitacją,.

Sąd nie podzielił twierdzeń powódki co do zwrotu na jej rzecz kosztów dojazdu według powoływanego przez nią rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), który stanowi, że stawka za 1 km przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego o poj. skokowej silnika powyżej 900 cm ³ nie może być wyższa niż 0,8358 zł. Dojazdy powódki na leczenie i rehabilitację nie mieszczą się w przedmiocie powołanego rozporządzenia i nie są nim objęte. Na podstawie art. 444 § 1 kc powódce przysługiwałby zwrot faktycznie poniesionych kosztów, a więc kosztów zużytego paliwa, stosownie do pojemności silnika samochodu, z którego korzystał i średniego zużycia paliwa na 100 km, a także ceny paliwa, które to wskaźników w pismach procesowych powódki zabrakło. Co do wskazywanej przez powódkę odległości w wymiarze 1.930 km, to nie była ona przez pozwanego była kwestionowana. Samo określenie marki samochodu nie pozwoliło na obliczenie takich kosztów, bowiem nie sposób było ustalić jakiego rodzaju paliwo napędzało ten pojazd a tym samym nie można było ustalić średniej ceny tego paliwa w 2017 r. Wskazać nadto należy, iż powódka nie wykazała, aby faktycznie koszty dojazdów w żądanej kwocie poniosła.

Mając na uwadze doznaną przez powódkę krzywdę Sąd uznał za zasadne zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kwoty 5000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia.

Na wysokość należnego powódce zadośćuczynienia miał wpływ rodzaj i zakres doznanego przez niego cierpienia. Podkreślić jednak należy, że skutki, które powódka odczuwa od czasu wypadku do dnia dzisiejszego wynikają ze schorzenia samoistnego.

Biorąc po uwagę powyższe, Sąd uznał, że wysokość przyznanego powódce zadośćuczynienia przez pozwanego jest niewspółmierna do poniesionej przez nią krzywdy i zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 5000 zł tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za powyższą krzywdę. Kwota ta złagodzi krzywdę powódki doznaną w wyniku powyższego zdarzenia i z całą pewnością nie jest zawyżona.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji.

Sąd postanowił w punkcie III wyroku w oparciu o regulację art. 100 k.p.c.

Powódka wygrała sprawę w 60 %, a przegrała – w 40 %. Powódka poniosła koszty procesu w kwocie 4704,50 zł. Koszty te stanowiły: opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 569 zł, wydatki w sprawie w kwocie 518,50 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Powódce więc należy się zwrot kosztów w kwocie (...),7

Koszty procesu poniesione przez pozwanego wynosiły 3617 zł. Koszty te stanowiły: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwanemu należy się wiec zwrot kosztów w kwocie (...),80

Po kompensacji koszty należne powódce wynoszą 1376 zł