Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XI GC 150/20

UZASADNIENIE

Powódka A. T. wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce akcyjnej w S. pozew o zapłatę kwoty 3163 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, z tytułu pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu.

Pozwany nie uznał roszczenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 27 lutego 2019r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki F. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność P. M.. Sprawca szkody posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupioną w pozwanym (...) Spółce akcyjnej w S..

Poszkodowana zgłosiła telefonicznie szkodę pozwanej, której przedstawiciel w toku rozmowy poinformował o możliwości najmu pojazdu zastępczego z wypożyczalni z nim współpracującej. Następnie pozwana również w skierowanym do poszkodowanego mailu, wskazała informację o takiej możliwości.

Bezsporne, a nadto dowód:

- wiadomość e-mail, k. 36-38,

- nagranie rozmowy, płyta CD k. 65.

Poszkodowany był zainteresowany ofertą pozwanej, w związku z czym skontaktowała się z nim wypożyczalnia współpracująca, która zaproponowała jednak wyłącznie możliwość najmu pojazdu niższej klasy niż samochód uszkodzony. W związku z tym poszkodowany zrezygnował z tej oferty i 28 lutego 2019r. najął pojazd zastępczy tej samej klasy (C) co uszkodzony od powódki. Strony ustaliły stawkę najmu w wysokości 275 zł netto plus Vat za dobę.

Najem trwał do 12 marca 2019r., tj. łącznie przez 13 dni.

Częściowo bezsporne, a nadto dowód:

- wydruk e-mail, k. 40,

- umowa najmu, k. 11,

- zeznania świadka, k. 116-118.

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2019r. pozwana przyznała na rzecz poszkodowanego 1235 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego, uznając jego zasadność przez cały okres 13 dni, za stawkę 95 zł.

Bezsporne.

Poszkodowany zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności w dniu 14 marca 2019r. Na jej podstawie poszkodowany w zamian za zwolnienie z długi w postaci zapłaty ceny najmu, przelał na rzecz powódki swoją wierzytelność wobec pozwanej.

Bezsporne, a nadto:

- umowa cesji, k. 8.

Stawki za wynajem pojazdów z segmentu C, w chwili zdarzenia szkodowego, na (...) rynku lokalnym w okresie ponad 5-15 dni, w opcji bez limitu kilometrów przebiegu dobowego i przy zniesionym udziale własnym w szkodach zawierały się w przedziale od 165 zł do 240 zł netto/doba.

Dowód:

- opinia biegłego, k. 125-129.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W sprawie niesporna była odpowiedzialność pozwanej, konieczność najmu pojazdu zastępczego i okres najmu.

Spór dotyczył wyłącznie uzasadnionej stawki najmu i uchybie przez poszkodowanego obowiązkowi minimalizacji szkody, tj. skuteczności oferty najmu złożonej przez pozwaną.

Badając z urzędu legitymację procesową czynną uznano, że została ona wykazana i wynikała, z treści art. 509 § 1 i 2 k.c., jako że wierzytelność przysługująca poszkodowanemu została przelana na rzecz powoda.

Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Nie budzi również żadnych wątpliwości, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty najmu pojazdu zastępczego. Tym niemniej ustawodawca nałożył na poszkodowanego obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych), co określa się ogólnie obowiązkiem minimalizacji szkody. Kwestia ta była i jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17. Wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Tak też było w rozpoznawanej sprawie. Pozwana istotnie zaproponowała poszkodowanemu najem w ramach wypożyczalni z nią współpracujących. Jednakże jak ustalono w toku postępowania dowodowego, oferta nie była adekwatna do potrzeb i praw poszkodowanego. Zeznający w sprawie świadek – poszkodowany – przyznawał, że był zainteresowany przedstawioną ofertą najmu. Jednakże wskazana przez pozwaną wypożyczania ostatecznie jednak nie była w stanie zaproponować mu pojazdu tej samej klasy co pojazd uszkodzony. Poszkodowany zeznawał, że oferta dotyczyła pojazd dwie klasy niższej niż jego samochód, co było przyczyną odmowy skorzystania z niej. Takie twierdzenia nie były w żaden sposób kwestionowana przez strony postępowania, jak również sąd nie dostrzegł przyczyn, dla których świadek miałby zeznawać nieprawdę.

Zdaniem sądu była to uzasadniona przyczyna odmowy skorzystania z propozycji pozwanej, a przez to zachowania poszkodowanego nie można było zakwalifikować jako uchybienie obowiązkowi minimalizacji szkody. Mając bowiem na uwadze wyżej powołane przepisy, niewątpliwie poszkodowany ma prawo do pełnego wyrównania uszczerbku. Wiąże się to z obowiązkiem przywrócenie w stanie majątkowym poszkodowanego stanu jaki był przed szkodą, a więc nie tylko w zakresie pełnego pokrycia np. kosztów naprawy, ale również zapewnienia mu pojazdu takiej samej klasy co pojazd uszkodzony. Zmuszanie poszkodowanego do korzystania z pojazdu niższej klasy, a więc z założenia niższego komfortu niż pojazd uszkodzony, nie może mieścić się w pojęciu pełnego odszkodowania.

Tym samym oferta pozwanej w rozpoznawanej sprawie okazała się iluzoryczna, a co najmniej nieadekwatna do uprawień poszkodowanego.

Na okoliczność wysokości dochodzonego roszczenia, tj. prawidłowości zastosowanej stawki najmu, przeprowadzono dowód z opinii biegłego. Na tej podstawie ustalono, że umówiona stawka 275 zł netto, była zawyżona. Rynkowe stawki wynosiły bowiem od 165zł do 240 zł netto. W tym więc zakresie poszkodowany uchybił obowiązkowi minimalizacji szkody, najmując pojazd za stawkę przekraczającą normalne ceny rynkowe. Dlatego uznano, że powódka wykazała swoje roszczenie wyłącznie do kwoty 240 zł netto, przez co zasądzone roszczenie wyniosło 2602,60 zł (13 x 240= 3120 + 717,6 (VAT)= 3 837,60 zł – (...)).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kpc, mają na uwadze żądanie powódki oraz fakt, że pozwana już 11 kwietnia podjęła decyzję, a więc oceniając sytuację prawidłowo już wówczas była w stanie zaspokoić w pełni roszczenie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 kpc. Powódka wygrała sprawę w 82%, łącznie poniesione koszty wyniosły 1661 zł – w tym 900zł wypłata wynagrodzenia pełnomocnika, 200 zł opłaty od pozwu i 17 zł opłaty skarbowej oraz 544 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego. Z tego do zwrotu od pozwanego należne było 1362,02 zł. Pozwana poniosła koszty 7,38 zł z czego do zwrotu od powódki należne było 1,32 zł. Dokonując wzajemnej kompensaty orzeczono jak w pkt III.

biegłego nastąpiła z zaliczki powoda. Wobec powyższego pozwanej należało zwrócić niewykorzystaną część zaliczki w kwocie 94,72 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)