Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 sierpnia 2019 r. złożonym pierwotnie do Sądu Rejonowego w Choszcznie I Wydziału Cywilnego M. S. wniósł przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w P. (poprzednio C. Polska (...) w P.) o zapłatę kwoty 15.867, 25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów sądowych według norm przepisanych.

Powód na podstawie umowy ubezpieczenia w pozwanym zakładzie ubezpieczeń dochodzi zwrotu kosztu zakupu nowych opon do ciągnika należącego do powoda, które zostały rozerwane na skutek pęknięciu dnia 5 lutego 2018 r. bolca stabilizującego położenie konstrukcji głębosza. Mimo zgłoszenia szkody, pozwany uznał roszczenie jedynie w części, tj. co do kwoty 426,62 zł tytułem pękniętego bolca, odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2019 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Nakazem zapłaty z dnia 10 października 2019 r. tut. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości, podnosząc, że do uszkodzenia maszyny doszło w okolicznościach, które nie są objęte umową ubezpieczenia. Zarzucił, że uszkodzenie opon w wyniku wbicia dłut głębosza nie było spowodowane pęknięciem bolca zabezpieczającego.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 9 czerwca 2017 r. M. S. zawarł z C. Polska (...) w P. (obecnie C. (...) Towarzystwem (...) w P.) umowę ubezpieczenia A. Ekspert w wariancie P. obejmującą autocasco ciągnika rolniczego marki D.-F. nr rej. (...). Umowa została zawarta na czas określony do dnia 8 czerwca 2018 r.

Zakres ubezpieczenia obejmował szkody powstałe w przedmiocie ubezpieczenia, spowodowane uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą przedmiotu ubezpieczenia lub jego części, wskutek wszelkich zdarzeń niezależnych od woli ubezpieczającego, ubezpieczonego lub osoby uprawnionej do korzystania z przedmiotu ubezpieczenia, z zastrzeżeniem wyłączenia odpowiedzialności określonych w OWU.

O ile z OWU nie wynika inaczej, ochroną ubezpieczeniową była objęta wyłącznie szkoda polegające na stracie rzeczywistej, to jest kosztach przywrócenia przedmiotu ubezpieczenia do stanu poprzedniego lub szkodzie wynikającej z przedmiotu ubezpieczenia.

W określeniu do szkód i zdarzeń, w zależności od wybranego wariantu ubezpieczenia, zastosowanie znajdowały szczególne zasady odpowiedzialności określone w tabeli nr 1. W zakresie szkód w ogumieniu, ubezpieczyciel odpowiadał za szkody, o ile powstały one jednocześnie z uszkodzeniem lub zniszczeniem innych części przedmiotu ubezpieczenia, za uszkodzenie których wypłacane będzie odszkodowanie. W wariancie ubezpieczenia P. nie obowiązywał limit 10% sumy ubezpieczenia. Odszkodowanie wypłacane było wyłącznie za ten element ogumienia, który uległ uszkodzeniu i nie obejmował ewentualnej konieczności wymiany pozostałych, nieuszkodzonych elementów ogumienia, nawet jeśli taka konieczność wynikała z przepisów prawa, bądź przyczyn technicznych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- KRS k. 118-121;

- umowa k. 12 – 13;

- OWU k. 81-92.

W trakcie prowadzenia prac polowych (głęboszowania) przez powoda w dniu 5 lutego 2018 r. doszło do awarii, polegającej na pęknięciu bolca stabilizującego położenie konstrukcji głębosza w stosunku do opon tylnych ciągnika, a w konsekwencji wyjścia dłut głębosza z ziemi i wbiciu się dłut w opony wewnętrzne ciągnika będące w ruchu, powodując ich rozerwanie. Przed zdarzeniem powód pracował na polu od kilku godzin. Nie było możliwe zweryfikowanie stanu bolca, gdyż jest on przymocowany. Po wbiciu się dłut w opony dalsza praca i jazda tym ciągnikiem nie była możliwa. Powód wykonał na miejscu zdarzenia dokumentację fotograficzną obrazującą zniszczenia.

Powód następnie dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi, który wszczął postępowanie likwidacyjne.

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna k. 22-26;

- druk zgłoszenia szkody k. 14-16;

- korespondencja e-mail k. 17-19;

- akta szkody (...), płyta CD k. 71;

- zeznania powoda M. S. k. 93-96.

Dnia 14 lutego 2018 r. powód dokonał zakupu 2 szt. nowych opon, za łączną kwotę 15 867,15 zł. Naprawa uszkodzonych w związku ze zdarzeniem opon była niemożliwa. W dacie zdarzenia uszkodzone opony były zużyte w procesie dotychczasowej eksploatacji na poziomie 30%. Przed szkodą bieżnik opon był zachowany w 70%.

Dowód:

- faktura VAT k. 28;

- zeznania powoda M. S. k. 93-96.

Decyzją z dnia 15 lutego 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń odmówiło przyjęcia odpowiedzialności i wypłaty odszkodowania podnosząc, iż zgodnie z OWU, ubezpieczyciel odpowiada za szkody w ogumieniu o ile powstały one jednocześnie z uszkodzeniem lub zniszczeniem innych części przedmiotu ubezpieczenia, za uszkodzenie których wypłacane jest odszkodowanie, przy czym w rozpoznawanym zdarzeniu uszkodzeniu uległy wyłącznie opony ciągnika co wykluczyło odpowiedzialność pozwanego.

Dowód:

- decyzja C. z dnia 15 lutego 2018 r. k. 20.

Pismem z dnia 24 lutego 2018 r. powód wniósł reklamację na decyzję pozwanego, wskazując, iż uszkodzeniu uległy również inne elementy ciągnika, w tym bolec zabezpieczający cięgno.

Dowód:

- pismo z dnia 24 lutego 2018 r. k. 21;

Decyzją z dnia 21 marca 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało powodowi odszkodowanie w kwocie 426,62 zł netto, tytułem zakupu nowego bolca, które uległo uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 5 lutego 2018 r. Jednocześnie odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania za uszkodzenie opon, powołując się na postanowienia § 2 ust. 9 pkt 2 rodz. II OWU dotyczące wyłączenia odpowiedzialności pozwanego w tym zakresie.

Dowód:

- decyzja C. z dnia 21 marca 2018 r. k. 27.

Pismem z dnia 6 czerwca 2018 r. powód wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty kwoty 15 867,25 zł tytułem poniesionego kosztu zakupu nowych opon, zniszczonych w wyniku zdarzenia z dnia 5 lutego 2018 r.

Dowód:

- pismo z dnia 6 czerwca 2018 r. k. 28;

- dowód nadania k. 30.

Decyzją z dnia 12 lipca (...). pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko odmawiając wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- decyzja C. z dnia 12 lipca 2018 r. k. 33-34.

Do awaryjnego uszkodzenia opon kół tylnych wewnętrznych przedmiotowego ciągnika mogło dojść tylko w sytuacji podniesienia głębosza do pozycji, w której dłuta wyszły z ziemi, a koła ciągnika były w ruchu (obracały się). W sytuacji takiej mocowany w trzech punktach do ciągnika głębosz firmy (...) czy innych firm (sposoby mocowania głęboszy do ciągnika co do zasady są takie same), dwa punkty dolne i jeden górny, po jego podniesieniu do góry i pęknięciu sworznia górnego mocowania przemieścił się dolną częścią w kierunku ciągnika. Co mogło skutkować i skutkowało uderzeniem dłut głębosza w wewnętrzne opony tylnej osi ciągnika. To z kolei skutkowało wbiciem się dłut głębosza w opony, a rotacyjny ruch opon jadącego ciągnika skutkował ich przecięciem (rozerwaniem), jak to miało miejsce w zdarzeniu z dnia 5 lutego 2018 r.

W przypadku urwania górnego sworznia konstrukcja podniesionego głębosza do pozycji, gdy dłuta wyjęte są z ziemi na skutek działania siły ciężkości, musi się obrócić na dolnych dwóch sworzniach w taki sposób, że dolna część konstrukcji głębosza wraz z dłutami przemieści się w kierunku tyłu ciągnika, a tym samym w kierunku opon ciągnika.

Do uszkodzenia opon doszło po podniesieniu głębosza i wyjęciu dłut głębosza z gleby, na skutek przemieszczenia się dolnej części konstrukcji głębosza do przodu w wyniku pęknięcia sworznia górnego , dłuta głębosza uderzyły w opony i wbiły się w nie, doprowadzając do ich rozcięcia.

Do uszkodzenia opon tylnej osi ciągnika doszło w okolicznościach podanych przez powoda. Przy określeniu wysokości szkody należy uwzględnić zużycie eksploatacyjne opon ciągnika przed zaistnieniem szkody.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 99-103.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił w oparciu o dokumenty, w tym dokumentację fotograficzną oraz akta szkody na płycie CD, których rzetelności i autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie częściowo odmienne wnioski. Sąd bazował także na opinii biegłego sądowego, metodologia przyjęta przez biegłego nie budzi zastrzeżeń, tak stron jak i sądu; w sposób wyczerpujący i przekonywający biegły wyjaśnił przyczynę uszkodzenia opon jak i sposób wyliczenia szkody. Jako szczere i prawdziwe sąd ocenił zeznania przesłuchanego w sprawie powoda. W całości korespondują z pozostałym, wiarygodnym materiałem dowodowym, a wiarygodność powoda potwierdzają wnioski opinii biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w przeważającej części zasadne.

Podstawę prawną roszczenia powoda oprócz zawartej z pozwaną umowy ubezpieczenia ciągnika rolniczego marki D.-F. w wariancie P. i Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (dalej jako „OWU”), stanowił przepis art. 805 § 1 k.c.

W rozpoznawanej sprawie niesporne były: fakt zawarcia przez powoda umowy ubezpieczenia AC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadał powód jako osoba ubezpieczona. Spór sprowadzał się natomiast do tego, czy powód w świetle umowy z pozwanym mógł domagać się zwrotu kosztów zakupu nowych opon, które uległy uszkodzeniu w dniu 5 lutego 2018 roku.

Zgodnie z postanowieniami umownymi, a konkretnie OWU, stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia, w zakresie szkód w ogumieniu ubezpieczyciel odpowiadał za szkody , o ile powstały one jednocześnie z uszkodzeniem lub zniszczeniem innych części przedmiotu ubezpieczenia, za uszkodzenie których wypłacane będzie odszkodowanie (§ 2 ust. 9 pkt 2 rodz. II OWU, k. 85 akt sprawy). W wariancie umowy P., w jakiej została zawarta umowa ubezpieczenia z powodu, nie obowiązywały przy tym określone dla innych wariantów limity sumy ubezpieczenia.

Strona pozwana zakwestionowała roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości, podnosząc że szkoda w ogumieniu nie powstała jednocześnie z uszkodzeniem lub zniszczeniem innych części przedmiotu ubezpieczenia, za uszkodzenie których wypłacane zostało odszkodowanie; przy czym pozwany niejako dokonał rozdzielenia szkód: pierwszej, polegającej na pęknięciu bolca zabezpieczającego; drugiej, polegającej na uszkodzeniu tylnych opon w wyniku wbicia dłut głębosza. Pozwany kwestionował jednak, aby drugie zdarzenie było spowodowane pęknięciem bolca.

W świetle ustalonego stanu faktycznego i kierując się wnioskami biegłego sądowego, rozerwanie opon na skutek wbicia dłut głębosza ewidentnie było konsekwencją pęknięcia bolca zabezpieczającego. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ostatecznie wypłacił odszkodowanie za uszkodzony bolec. Element ten stanowił część ubezpieczonego ciągnika, uległ on uszkodzeniu w dniu 5 lutego 2018 r. i w efekcie jednocześnie uszkodzeniu uległy opony na skutek wbicia dłut głębosza. Dlatego pozwany ubezpieczyciel odpowiada za ww. szkodę w ogumieniu ciągnika, tak jak o tym mowa w § 2 ust. 9 pkt 2 rodz. II OWU (k. 85 akt sprawy). Zarzuty pozwanego co do umownego wyłączenia odpowiedzialności są zatem chybione.

Niemniej jednak, częściowo zasadny okazał się zarzut w zakresie zawyżenia wysokości szkody. Biegły w swojej opinii potwierdził, że należy uwzględnić zużycie eksploatacyjne opon ciągnika prze zaistnieniem opiniowanej szkody (k. 103). Pozwany ustosunkowując się do opinii wnosił o uwzględnienie zużycia opon na poziomie co najmniej 30%. Zgodnie zaś z ustalonym stanem faktycznym uszkodzone opony przed szkodą były zużyte w 30% (bieżnik zachowany był na poziomie 70%, co wynika z dowodu z przesłuchania powoda). Sama konieczność zakupu nowych opon w miejsce uszkodzonych nie oznacza, że powód może domagać się zwrotu całej ceny za nowe opony. Skoro stare opony przed zaistniała szkodą nie przedstawiały wartości nowych.

Mając to na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.107 zł stanowiącej w zaokrągleniu 70% kosztu zakupu nowych opon (to jest 70% z 15.867,15 zł). Zasądzona kwota jest innymi słowy różnicą (w zaokrągleniu do pełnych złotych) wartości nowych opon (15.867,15 zł) i kwoty 4.760 zł tytułem 30% ich zużycia (15.867,15 – 4760 = 11.107 zł).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 8 marca 2018 r.

Dalej idące powództwo oddalono, orzekając jak w pkt II sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając, mając na uwadze, że powód wygrał proces w 70%, a strona pozwana utrzymała się z obroną w 30%. Powód poniósł opłatę sądową w kwocie 794 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3600 zł w stawce minimalnej adekwatnej do wartości przedmiotu sporu, zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i wydatek na biegłego 1023,36 zł. Razem 5434,36 zł, a 70% tej kwoty wynosi 3804 zł. Pozwany poniósł opłatę od pełnomocnictwa 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 3600 zł, razem 3617 zł. Z czego 30% to kwota 1085 zł. Po wzajemnym skompensowaniu tych kosztów w zakresie, w jakim strony wygrały proces ( (...) – 1085 zł) na rzecz powoda należało zasądzić od pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2719 zł, o czym orzeczono w pkt III sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)