Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 maja 2018 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczy, (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. (poprzednio (...) Spółce Akcyjnej w W.) o zapłatę kwoty 1746,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami, a od dnia 1 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód, iż jako bezpośredni likwidator szkody i nabywca wierzytelności, dochodzi zwrotu przyznanego poszkodowanemu odszkodowania z tytułu kosztów najmu, w zakresie niewypłaconym przez pozwanego. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był w pozwanym zakładzie ubezpieczeń od OC.

Nakazem zapłaty z dnia 25 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie wskazując na wypłatę odszkodowania oraz zawarcie z powodem ugody wyczerpującej roszczenia stron.

Postanowieniem z dnia 20 sierpnia 2018 r. przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie, który postanowieniem z dnia 28 listopada 2018 r. przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 12 grudnia 2014 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) należącego do K. M. oraz T. M., przez sprawcę posiadającego ważną polisę odpowiedzialności cywilnej wykupioną u pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. (obecnie (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W.).

Poszkodowani zwrócili się do (...) Spółki Akcyjnej w W. o bezpośrednią likwidację szkody, zawierając w tym przedmiocie dnia 30 grudnia 2014 r. umowę zlecenia oraz umowę cesji wierzytelności.

Niesporne, a nadto dowód:

- oświadczenie sprawcy k. 111-112;

- wydruk (...) k. 113-114;

- akta szkody (...), płyta CD k. 120, 181;

- zeznania świadka K. H. (pop. M.) k. 203-204;

- zeznania świadka T. M. k. 204.

(...) Spółka Akcyjna w W. przeprowadził postępowanie likwidacyjne, wyniku którego wypłacił łączną kwotę odszkodowania 3669,66 zł, na którą składały się: kwota 1627,86 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu poszkodowanych oraz kwota 2041,80 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego , w tym 1968 zł za 20 dni najmu pojazdu zastępczego, przy stawce 98,40 zł brutto oraz 73,80 zł brutto tytułem usług dodatkowych (świadczenia usługi poza godzinami pracy).

Dowód:

- akta szkody (...), płyta CD k. 120, 181;

- akta szkody G., płyta CD k. 147, 170;

- kalkulacja (...) k. 142-143;

- zeznania świadka K. H. (pop. M.) k. 203-204;

- zeznania świadka T. M. k. 204;

Pismem z dnia 2 kwietnia 2015 r. powód poinformował pozwanego o przyznaniu poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 3669,66 zł wnosząc o zapłatę w terminie 30 dni.

Dowód:
- pismo z dnia 2 kwietnia 2015 r. k. 117, 145;

Pismem z dnia 14 maja 2015 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3696,23 zł w terminie 7 dni.

Dowód:
- pismo z dnia 14 maja 2015 r. k. 115;

- dowód nadania k. 119;

Decyzją z dnia 25 maja 2015 r. pozwany zwrócił powodowi odszkodowanie w kwocie 1627,86 zł oraz decyzją z dnia 30 listopada 2015 r. w kwocie 295,20 zł, łącznie pozwany zwrócił powodowi kwotę 1923,06 zł.

Dowód:

- akta szkody (...), płyta CD k. 120, 181;

- akta szkody G., płyta CD k. 147, 170;

- decyzja G. z dnia 25 maja 2015 r. k. 139;

- decyzja G. z dnia 30 listopada 2015 r. k. 140;

Dnia 2 marca 2016 r. strony zawarły ugodę, na mocy której pozwany dopłacił powodowi łączną kwotę 103 619,42 zł w 103 szkodach wymienionych w załączniku. W treści §1 ugody wskazano, iż „ bazę niniejszej ugody stanowią przekazane przez (...) w dniach 21 i 22 września 2015 r. listy stwierdzonych rozbieżności, które po uzupełnieniu na spotkaniach roboczych stanowią załącznik do niniejszej ugody. Sprawy, w których pierwsze wezwanie do zapłaty jest datowanego przed dniem 1 września 2015 r. na mocy niniejszej ugody zostają uznane jako zakończone i całkowicie rozliczone. Nie dotyczy to nowy roszczeń, których wpływ do (...) S.A lub (...) S.A jest datowany po dniu 1 września 2015 r. Roszczenia te będą rozpatrywane indywidualnie.”

Zawarcie ugody poprzedzały spotkania robocze dyrektorów, jedno z nich odbyło się we wrześniu 2015 roku. Przedstawiciele obu ubezpieczycieli prowadzili wymianę korespondencji mailowej z projektami ugody, wprowadzały wzajemne korekty jej postanowień.

Powód stwierdził, że rozbieżność między stronami dotyczy ok. 370 spraw likwidowanych w ramach usługi (...). Uzgodniono, że powód ma ponownie zweryfikować wszystkie ww. sprawy, poddać je merytorycznej analizie i przedłożyć pozwanemu listę tych spraw, spośród ww. spraw, w których uważał, że stanowisko pozwanego było jednak błędne, a racja jest po stronie powoda.

Powód przedłożył pozwanemu listę 159 spraw, spośród których wyodrębniono 3 tabele szkód, co do których pozwany dopłacił odszkodowanie w całości lub części oraz co do których powód odstąpił od roszczeń. Tabele stanowiły załącznik do ugody.

Intencją stron było definitywne zamknięcie spraw na mocy niniejszej ugody. Zakładano, że są inne szkody spoza listy 159 spraw, ujętych w tabelach załączonych do ugody. Przedstawiciel pozwanego - M. F. zaproponował wprowadzenie do treści ugody postanowienia, które regulowałoby kwestię definitywnego zamknięcia spraw. W efekcie wprowadzono zdanie drugie §1 ugody w brzmieniu: „Sprawy, w których pierwsze wezwanie do zapłaty jest datowanego przed dniem 1 września 2015 r. na mocy niniejszej ugody zostają uznane jako zakończone i całkowicie rozliczone.”. Dotyczyło ono spraw spoza listy, gdyż zakładano, że mogą być sprawy spoza listy przedłożonej przez powoda, które się na przykład zawieruszyły. Wszystkie sprawy z listy 159 spraw były objęte wezwaniem do zapłaty sprzed daty 1 września 2015 roku. Powód wyraził zgodę na taką treść ugody.

Dowód:
- ugoda z dnia 2 marca 2016 r. k. 146, 298;

- załączniki k. 299-301;

- zeznania świadka M. F. k. 361, 380-389 (transkrypcja).

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2017 r. pozwany odmówił wypłaty dalszego odszkodowania z tytułu zdarzenia drogowego z dnia 12 grudnia 2014 r., w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. (...) nr rej. (...).

Dowód:

- decyzja G. z dnia 2 sierpnia 2017 r. k. 141.

W wyniku zdarzenia z dnia 12 grudnia 2014 r. w przedmiotowym pojeździe doszło do uszkodzenia nie tylko zderzaka przedniego i błotnika przedniego prawego, ale także prawego reflektora, który został zakwalifikowany do wymiany. Tym samym dalsza eksploatacja pojazdu po szkodzie, z uwagi na niesprawność jego oświetlenia nie była możliwa. Do ruchu mógł on zostać przywrócony dopiero po zrealizowaniu naprawy.

Zasadny czas trwania naprawy, a tym samym i wynajmu samochodu zastępczego od powódki trwał od jego początku w dniu 20 grudnia 2014 r. do dnia 12 stycznia 2015 r., kiedy to naprawa omawianego pojazdu, a wraz z nią i wynajem pojazdu zastępczego, mogły by ulec zakończeniu, łącznie przez 23 dni kalendarzowych. Pomimo opóźnienia realizacji przez powódkę oględzin pojazdu rzeczywisty wynajem pojazdu zastępczego zakończył się w dniu 9 stycznia 2015 r., trwając 20 dni kalendarzowych, zatem nie można go uznać za wydłużony.

Stawki za dobę wynajmu samochodu zastępczego w klasie samochodów odpowiadających marce H. i 30, czyli w klasie C bez limitu kilometrów i bez zniesienia udziału własnego w szkodach (jak zawarto przedmiotową umowę) na rynku (...) nie uległy istotnym zmianom od 2012 roku i kształtowały się na przełomie 2014 i 2015 roku w przedziale 104-189 zł netto, co daje średnią stawkę na poziomie ok. 143 zł netto za dobę bez limitu km.

Jak wynika z faktury za wynajem przy rozliczeniu wynajmu uwzględniono stawkę w wysokości 98,40 zł z podatkiem VAT, czyli 80 zł netto za dobę. Stawka ta była wyraźnie niższa od stawek stosowanych ówcześnie na rynku lokalnym przy wynajmach pojazdów z segmentu C na analogicznych warunkach, zatem nie można jej uznać za zawyżoną.

Najem pojazdu zstępczego rozpoczęto w dniu 20 grudnia 2014 r. to jest w dniu zgłoszenia szkody i oddania pojazdu do naprawy a nie w dniu powstania szkody tj. 12 grudnia 2014 r.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 226-236, 261-262;

Stan faktyczny w zakresie, w jakim nie był bezsporny, Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym akt szkody zapisanych na płycie CD oraz zeznań świadków. Strony nie kwestionowały autentyczności złożonych w sprawie dokumentów, wyciągając jedynie częściowo odmienne wnioski. Sąd jako szczere i prawdziwe ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków. W szczególności Sąd w całości uznał zeznania pracownika M. F. w zakresie intencji stron przy zawieraniu ugody i wykładni jej postanowień. Sąd w całości dał wiarę świadkowi co do wykładni zdania drugiego paragrafu pierwszego ugody, gdyż treść jego zeznań koresponduje z pozostałym materiałem dokumentarnym zgromadzonym w sprawie. Treść zeznań wskazanego świadka miała kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd bazował także na pisemnej opinii biegłego sądowego, przyjęta przez biegłego metodologia wyceny nie budziła zastrzeżeń sądu i została w sposób przekonywający wyjaśniona. Biegły potwierdził, że uszkodzenia pojazdu wykluczały pojazd z ruchu drogowego, zatem jego eksploatacja była niemożliwa. Odnosząc się do uwag pozwanego, wskazał, że oględziny przez likwidatora ubezpieczyciela nastąpiły w dniu 30 grudnia 2014 roku, tj. 8 dni po zdarzeniu. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Nie była przedmiotem sporu legitymacja czynna powoda wynikająca z art. 822 k.c. i przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania, przysługującemu poszkodowanemu (art. 509 k.c., ani legitymacja bierna pozwanego, jako że sprawca szkody posiadał ważne ubezpieczenie pojazdu od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Przedmiotem sporu był m.in. okres najmu pojazdu zastępczego (stawka najmu nie była kwestionowana przez pozwanego). Kierując się wnioskami biegłego, zasadny czas trwania najmu wynosi 23 dni, tj. od 20 grudnia 2014 do 12 stycznia 2015 roku; rzeczywisty trwał krócej, bo 20 dni (najem zakończony został 9 stycznia 2015 roku). Biegły potwierdził, że po zdarzeniu z dnia 12 grudnia 2014 roku z uwagi na uszkodzenia prawego reflektora dalsza eksploatacja pojazdu nie była możliwa. Dlatego zarzut pozwanego w tym zakresie jest chybiony. Stawka wypożyczalni partnerskiej powoda była niższa od ówczesnych stawek na rynku lokalnym, pozwany zresztą wysokości stawki nie kwestionował.

Niemniej jednak ostatecznie uzasadniony okazał się zarzut pozwanego naruszenia powagi rzeczy „ugodzonej” ( res transacta), w związku z zawarciem przez strony ugody z dnia 2 marca 2016 r. Wezwanie do zapłaty odszkodowania wypłaconego w ramach usługi (...), powód wystosował do pozwanego w dniu 2 kwietnia 2015 roku, kolejne dnia 14 maja 2015 roku. Pozwany tylko częściowo spełnił roszczenie powoda w zakresie kosztów najmu. Na mocy zdania drugiego §1 ugody „sprawy, w których pierwsze wezwanie do zapłaty jest datowanego przed dniem 1 września 2015 r. na mocy niniejszej ugody zostają uznane jako zakończone i całkowicie rozliczone.”. W świetle dokonanych ustaleń faktycznych i wykładni ugody postanowienie dotyczyło ono spraw spoza listy ujętej w trzech tabelach, przy czym wszystkie sprawy z listy 159 spraw były objęte wezwaniem do zapłaty sprzed daty 1 września 2015 roku. Powód wyraził zgodę na taką treść ugody. Dlatego też przedmiotowa szkoda została objęta niniejszą ugodą, jako że wezwanie do zapłaty pochodziło sprzed tej daty. Sąd w przedmiocie wykładni ugody w całości podziela argumentację przyjętą w wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 19 grudnia 2019 r. , sygn.. akt IX GC 3784/17, na którą powołuje się pozwany w piśmie z dnia 12 lutego 2020 roku (k. 279 akt sprawy). Przyjmuje ją za własną bez potrzeby jej szczegółowego powielania.

Sąd nie traci przy tym z pola widzenia, że ryzyko niedającej się usunąć niejasności lub braku precyzji postanowień umowy powinno obciążać stronę, która postanowienia te zredagowała ( in dubio contra proferentem). Niemniej jednak obie strony wyraziły zgodę na wprowadzenie zdania drugioego do paragrafu pierwszego ugody, którego intencją było definitywne zakończenie spraw, w których wezwanie o zapłatę pochodziło sprzed daty 1 września 2015 roku, które również się mogły się zawieruszyć. Taka interpretacja znajduje pełne oparcie w zasadach wykładni umowy z art. 65 § 1 i 2 k.c.

Stąd powództwo oddalono, orzekając jak w punkcie I sentencji.

Kierując się w zakresie kosztów procesu, zasadą odpowiedzialności za jego wynik oraz mając na uwadze, że powód w całości przegrał proces, na podstawie art. 98 § 1 i 3 oraz 108 § 1 k.p.c. należało obciążyć go kosztami poniesionymi przez pozwanego. Na koszty te składały się opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego 900 zł adekwatnie do wartości sporu na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 492 zł.

W punkcie IV sentencji zwrócono stronom niewykorzystane zaliczki (art. 80 ust. 1 u.k.s.c.).

(...) K. G.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2.(...)

3. (...)

4. (...)