Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 115/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z 2 grudnia 2019 r., sygn. akt II K 270/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. H.

oskarżony nie był karany; dotyczy czynu z art. 178a § 1 k.k.

karta karna

k. 139

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------

-------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

karta karna

dokument urzędowy; niekwestionowany przez strony

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że oskarżony prowadził pojazd po drodze publicznej – ul. (...) w L. – w sytuacji gdy z materiału dowodowego sprawy wynika jednoznacznie, że ruch pojazdu odbywał się poza drogą publiczną i miał miejsce na działce nr (...) w L., w części nie zaliczonej do dróg publicznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że oskarżony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości mając 1,8 promila alkoholu w organizmie, w sytuacji gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że oskarżony niewątpliwie znajdował się w stanie nietrzeźwości, jednak nie da się ustalić jaki był poziom stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego w momencie prowadzenia pojazdu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  na zasadzie art. 438 pkt 1 k.p.k. naruszenie prawa materialnego, a to art. 115 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że nagminność przestępstw z art. 178a k.k. stanowi okoliczność mającą wpływ na stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, w sytuacji gdy okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i nie może być brana pod uwagę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4.  na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. polegające na uznaniu za dowód w sprawie protokołu badania trzeźwości oskarżonego w 2-4 w części dotyczącej oświadczenia o ilości i czasie spożywanego alkoholu, w sytuacji gdy dowód ten był niedopuszczalny, w tym zakresie gdyż jego przeprowadzenie naruszało zakaz z art. 175 § 5 pkt 2 k.p.k., gdyż oskarżony, którego nie pouczono o prawie do odmowy odpowiedzi na pytania w związku przystąpieniem do czynności z jego udziałem, z podejrzeniem, że prowadził on pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, składając to oświadczenie znajdował się w stanie nietrzeźwości czyli pod wpływem substancji chemicznej mającej wpływ na procesy psychiczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5.  naruszenie prawa materialnego a to art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 66 § 1 k.k. przez przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu i wina oskarżonego jest znaczny w sytuacji gdy oskarżony prowadził pojazd poza drogą publiczną, w błędnym przekonaniu, że nie jest to zabronione, a jego zachowanie nie zagrażało w żadnym stopniu bezpieczeństwu w ruchu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6.  naruszenie prawa materialnego a to art. 28 § 1 k.k. poprzez jego nie zastosowanie polegające na nie uwzględnieniu, że oskarżony pozostawał w błędnym i usprawiedliwionym przekonaniu, że poruszając się pojazdem w stanie nietrzeźwości poza drogą publiczną nie popełnia przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

7.  rażącej niewspółmierności orzeczonej kary polegającej na zastosowaniu sankcji rażąco nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, który przejechał w odludnym miejscu, poza drogą publiczną raptem kilkadziesiąt metrów jadąc w przód, a następnie cofając, co w sposób istotny odbiega od standardowych zachowań penalizowanych z art. 178 a k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 – Ad. 2 i Ad. 4

Zarzuty zgłoszone przez skarżącego w pkt 1-2 i 4 apelacji korespondują ze sobą; dotyczą one oceny materiału dowodowego i dokonanych na jej podstawie ustaleń faktycznych i dlatego zostaną omówione łącznie.

Wbrew zarzutowi apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego. Oskarżony M. H. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do kierowania w dniu 19 kwietnia 2019 r. samochodem na ul. (...) w L. oraz do tego, że inkryminowanego dnia spożywał alkohol. Wyjaśnił, że wsiadł do samochodu i zaczął tym samochodem jeździć po łące. Później przejechał przez drogę prowadzącą koło domu rodziców. Nie chciał jechać tą drogą, dlatego cofnął się i uderzył w bramę wjazdową prowadzącą do jego posesji (k. 10-12). Będąc słuchany na rozprawie podtrzymał swoje wyjaśnienia. Wskazał jedynie, że był przekonany co do tego, że droga, po której prowadził samochód nie jest drogą publiczną a prywatną drogą dojazdową do posesji (k. 91-91 – odwrót). Wyjaśnienia oskarżonego co do tego, że prowadził pojazd na przedmiotowej drodze potwierdzili świadkowie D. S. i K. L.. Z zeznań świadka D. S. wynika, że widział samochód który poruszał się na ul. (...). Pojazd przejechał odległość około 100-200 metrów do przodu, zatrzymał się na pełnym hamulcu i ruszył na pełnym gazie do tyłu, potem uderzył w bramę (k. 24). Z kolei świadek K. L. zeznał, że widział jak po drodze szutrowej porusza się pojazd koloru srebrnego, a jego kierowcą był osobiście mu znany oskarżony (k. 42). Powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w protokole eksperymentu procesowego i dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia (k. 27-38). Jak wynika nadto z pisma nadesłanego z Urzędu Miasta L. - ul. (...) dz. Nr (...) obręb (...) L. (a więc droga po której oskarżony prowadził samochód) - jest zaliczona do dróg publicznych gminnych (k. 45). W świetle tych dowodów i okoliczności z nich wynikających całkowicie dowolne jest twierdzenie skarżącego, jakoby ruch pojazdu oskarżonego odbywał się poza drogą publiczną. Zwrócić należy także uwagę skarżącego, że w orzecznictwie ugruntowany został pogląd, zgodnie z którym kryterium ruchu lądowego należy wiązać nie tyle z formalnym statusem konkretnej drogi, czy też określonego miejsca, lecz z faktyczną dostępnością i rzeczywistym wykorzystaniem tego miejsca dla ruchu pojazdów i innych uczestników (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. IV KK 324/15 LEX nr 1977832). W innych judykatach wskazuje się, że ruchem lądowym jest nie tylko ruch na drogach publicznych, w strefach zamieszkania, ale również ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku (por. uchwała SN z 14 września 1972 r., VI KZP 33/72, OSNKW 1972, z. 12, poz. 187; wyrok SN z 5 grudnia 1995 r., WR 186/95, OSNKW 1996, z. 3-4, poz. 19; wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2000 r., IV KKN 250/2000, OS Prok. i Pr. 2001, nr 4, poz. 19). W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że wymaganie istnienia ruchu lądowego w odniesieniu do drogi tj. ul. (...) w L. zostało spełnione. Na odcinku drogi, na którym doszło do inkryminowanego zdarzenia odbywał się ruch ogólnodostępny, a związany z istnieniem i funkcjonowaniem zamieszkałych nieruchomości. Zatem, bezzasadna jest argumentacja skarżącego co do tego, że pojazd oskarżonego nie uczestniczył w ruchu lądowym.

Odnośnie stanu nietrzeźwości oskarżonego stwierdzić należy, że ustalenia Sądu Rejonowego były prawidłowe. Przemawiały za tym dowody z protokołów badania stanu nietrzeźwości (k. 2) oraz treść opinii biegłego (k. 95-99). Urządzenie, na którym dokonano pomiaru trzeźwości oskarżonego posiadało aktualne świadectwo wzorcowania (k. 3 i 4), badanie przeprowadzono dwukrotnie na miejscu zdarzenia o godzinie: 19:21, 19:36 i raz na Komisariacie Policji w L. o godzinie: 20:07 a wyniki badania wynosiły odpowiednio: 0,88 mg/l i 0,86 mg/l w wydychanym powietrzu i 1,79 ‰ we krwi. Jak wynika z opinii biegłego oskarżony w chwili badań wydychanego powietrza znajdował się w fazie eliminacji alkoholu. Nie jest przy tym możliwym, by bezpośrednio po zdarzeniu, czyli kilkanaście minut przed pierwszym badaniem oskarżony spożył alkohol. Gdyby taka sytuacja miała miejsce to następowałby wzrost stężenia alkoholu, co byłoby widoczne w wynikach kolejnych badań. W konsekwencji stwierdził biegły, że oskarżony w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego w dniu 19 kwietnia 2019 r. z pewnością znajdował się w stanie nietrzeźwości na poziomie nie niższym niż około 1,80 ‰. Brak było powodów do kwestionowania zarówno wyników badania trzeźwości jak i opinii biegłego. Co istotne, sam oskarżony składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie przed Sądem, nie zaprzeczał temu, że w chwili inkryminowanego zdarzenia znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie zarzucanego mu czynu były prawidłowe. Znajdowały one oparcie w przeprowadzonych dowodach ocenianych zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. Oskarżony swoim zachowaniem w dniu 19 kwietnia 2019 roku wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk bowiem kierował samochodem, jadąc ulicą (...) w L., znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym, aż 0,88 i 0,86 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony działał w pełni świadomie, o czym przekonuje treść jego wyjaśnień. Wina oskarżonego nie budziła w tych okolicznościach najmniejszych wątpliwości.

Ad. 6

Chybiony był zarzut apelacji, w którym jej autor podnosi, że w działaniu oskarżonego wystąpił określony art. 28 k.k. kontratyp wywołany błędnym przekonaniem, że prowadził pojazd poza drogą publiczną. Należy bowiem stanowczo stwierdzić, że na drodze tj. ulicy (...) odbywał się ruch pojazdów, czego oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie kwestionował. Wszak nawet stan upojenia alkoholowego nie mógł wyrobić w nim przekonania, że manewruje swoim samochodem w jakiejś zamkniętej, wyłączonej z ruchu lądowego strefie. Ewidentnym zatem jest, iż rozważania apelującego w tej kwestii mają charakter czysto polemiczny i jako takie pozostają bez żadnych związków z przedmiotową sprawą.

Ad. 3 i 5

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności determinujące ocenę w zakresie stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu, a w konsekwencji wykluczył możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd Rejonowy ustalając stopień społecznej szkodliwości uwzględnił przesłanki wskazane w art. 115 § 2 k.k. W tym zakresie dostrzec należy, iż oskarżony przejechał jedynie niewielką odległość, zanim został zatrzymany, a zatem potencjalnie nie naraził wielu uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo. Nie sposób jednak nie zauważyć, że oskarżony jechał na drodze, gdzie znajdowały się zamieszkałe nieruchomości. Zachowanie oskarżonego tj. jazda pod wpływem alkoholu, uderzenie w bramę swojej posesji, zostało od razu dostrzeżone przez sąsiadów, którzy powiadomili o tym fakcie policję. Gołosłowne są twierdzenia, że trasa, którą oskarżony przebył nie biegła po terenie, w którym ruch lądowy się odbywał. Także stan nietrzeźwości oskarżonego – ponad trzykrotnie przekraczający dolną granicę wyznaczoną przez art. 115 § 16 pkt 2 k.k. – miał bezpośredni wpływ na jego zdolność do prowadzenia pojazdu. Zauważyć należy, że oskarżony jest osobą dojrzałą i dysponującą doświadczeniem życiowym, które pozwalało na wyrobienie sobie właściwego poglądu w przedmiocie dopuszczalności prowadzenia pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości. Oczywiście zgodzić się należy, ze skarżącym, że nagminność przestępstw z art. 178a k.k. sama w sobie nie stanowi okoliczności mającej wpływ na stopień społecznej szkodliwości czynu. Ma ona jednak wpływ na wymiar orzeczonej kary, co prawidłowo zostało uwzględnione w zaskarżonym wyroku. Z kolei dla stwierdzenia, że stopień winy oskarżonego był wyższy niż nieznaczny nie bez znaczenia pozostaje fakt, że przedstawiane w jego wyjaśnieniach okoliczności nie wskazują na wystąpienie jakiejkolwiek szczególnej sytuacji motywacyjnej. W tych okolicznościach prawidłowość stanowiska Sądu Rejonowego co do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego M. H. uniemożliwiła zastosowanie wobec niego warunkowego umorzenia postępowania karnego, albowiem nieznaczność tychże stopni jest jednym z warunków posłużenia się instytucją z art. 66 § 1 k.k. Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje fakt, że oskarżony jest osobą dotychczas niekaraną, pracującą zawodowo, czy utrzymującą rodzinę. Okoliczności te z pewnością dowodzą, że zachowanie oskarżonego miało w jego życiu charakter incydentalny, a zatem z wysokim prawdopodobieństwem można stwierdzić, że nie wejdzie on w konflikt z prawem. Pozostają one natomiast bez znaczenia z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 115 § 2 k.k.

Ad. 7

Nietrafny był zarzut rażącej niewspółmierności kary. Podkreślić należy, że nie każda różnica w ocenie wysokości wymierzonej kary stanowi o skuteczności zarzutu znajdującego oparcie w treści przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k., lecz tylko taka, która jest dysproporcją znaczną; zachodzi różnica tak zasadniczej natury iż karę dotychczas wymierzoną należałoby nazwać "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25.04.2018r. sygn. II AKa 72/18, Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28.01.2014r., sygn. II AKa 264/13, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13.05.2015r., sygn. II AKa 101/15). W realiach niniejszej sprawy w związku z tym stwierdzić wypada, iż Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, odwołał się do ustawowych dyrektyw jej wymiaru określonych w art. 53 k.k. Podkreślić należy, że wysoki stopień nietrzeźwości istotnie przekraczający ustawowe minimum powoduje, że oskarżony naraził dobro chronione art. 178a § 1 k.k., czyli bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Tym samym orzeczona wobec oskarżonego kara stanowi trafną prawnokarną reakcję na inkryminowany czyn i nie ma żadnych powodów, by ją w jakikolwiek sposób łagodzić w postępowaniu odwoławczym.

Wniosek

1. O uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. O zmianę opisu czynu przypisanego przez przyjęcie, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w L. na działce nr (...), w ruchu lądowym poza drogą publiczną, przy stężeniu alkoholu w wydychanym powietrzu w ilości przekraczającej 0,25 mgl/l i warunkowe umorzenie postępowania karnego względem oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

W konsekwencji uznania zarzutów apelacji za bezzasadne nie mógł zostać uwzględniony wniosek o uniewinnienie oskarżonego.

Ad. 2 i 3

Powody dla których wnioski nie zostały uwzględnione przytoczone zostały we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został wobec oskarżonego utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy podjął słuszne rozstrzygnięcie co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, który też trafnie zakwalifikował. Wymierzona oskarżonemu kara jest z kolei adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości czynu. Okres 3 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest minimalnym okresem jaki można wymierzyć sprawcy tego typu przestępstwa na podstawie art. 42 § 2 k.k. Nadmienić należy, że jednocześnie też orzeczono obligatoryjne świadczenie, na podstawie art. 43a § 2 k.k., na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5000 zł, co również jest minimalną kwotą za tego typu przestępstwo.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 140 zł (120 zł opłata za II instancję i 20 zł ryczałt za doręczenia).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana