Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 597/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 18 czerwca 2018 roku w sprawie II K 1291/17

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. M., D. R. (2)

dotychczasowa karalność oskarżonych

dane o karalności

1100-1107

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

pochodziły od uprawnionego podmiotu, zostały sporządzone w prawidłowej formie, ich rzetelność nie była kwestionowana przez strony

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

nieprawidłowa ocena wiarygodności A. H. (1)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- początkowo pokrzywdzony ograniczał się do opisu samego zdarzenia z 16 sierpnia 2017 roku, w tym zakresie był konsekwentny w toku całego procesu, a także bardzo szczegółowy. Potrafił dokładnie opisać zachowanie każdego z oskarżonych, wyraźnie różnicując ich zaangażowanie w zdarzenie. Przytaczał szczegółowo ich wypowiedzi, opisywał gesty i działania;

- pomijanie przez niego wcześniejszych kontaktów z oskarżonymi lub opisywanie ich pobieżnie, szczątkowo, można wytłumaczyć tym, że uważał je sam za podejrzane. Nie starał się ich ujawniać, by nie wyszło na jaw, że miał współpracować z oboma mężczyznami w nieformalnym odzyskiwaniu długów. Udział w tym procederze oskarżonych nie pozostawiałby wątpliwości, że egzekwowanie należności miało polegać na zademonstrowaniu przewagi fizycznej, próbie odnalezienia ukrywającego się dłużnika, a nie na zabiegach prawnych, formalnych;

- nie można natomiast twierdzić, że pokrzywdzony całkowicie ukrywał to, że spotkał się z oskarżonymi przed 16 sierpnia 2017 roku - od początku informował o rozmowach prowadzonych dwa dni wcześniej, o kontakcie za pomocą wiadomości sms ( k. 3v ). Podczas drugiego przesłuchania, dzień po zajściu ( k. 58-59 ) podał już, że rozmawiali o odzyskiwaniu wierzytelności od P. P.. Przy pierwszym przesłuchaniu okazał telefon komórkowy z wiadomościami o tym, że zgodził się na spotkanie ( k. 7-8 ). W tym czasie nie było jeszcze znane dokładne stanowisko oskarżonych, pokrzywdzony nie dostosowywał się zatem do ich wyjaśnień. Nie można więc przyjąć, że informacje o kontaktach ujawniał niespontanicznie, że został do tego zmuszony przebiegiem postępowania;

- twierdzenia apelującego o niekonsekwencji pokrzywdzonego dotyczą zatem jedynie tego, że nie podał on od razu, że spotkał się z oskarżonymi 14 sierpnia 2017 roku oraz, że razem szukali dłużnika w K.. Uzupełnianie tych informacji wynikało albo z ich mniejszego znaczenia dla treści zawiadomienia A. H. (1) albo z tego, że nie chciał prezentować się jako były wspólnik, czy osoba współdziałająca z oskarżonymi w jakimkolwiek zakresie. Nie zmienia to jednak wniosków płynących z konsekwencji i precyzji zeznań pokrzywdzonego odnośnie do zdarzenia z 16 sierpnia 2017 roku. W tym zakresie odwołać się należy do uzasadnienia wyroku sądu I instancji, który wskazuje właśnie na te cechy relacji A. H. (1). Prawidłowo wskazuje też, że twierdzenia pokrzywdzonego znajdują szerokie poparcie w innych dowodach, w tym częściowo w wyjaśnieniach oskarżonych;

- nie występuje też, wykazywana w apelacjach, sprzeczność pomiędzy twierdzeniem A. H. (1), że obawiał się R. M. i tym, że spotykał się z oskarżonymi, że razem poszukiwali P. P.. Pokrzywdzony podał na rozprawie, że obawa powstała po pierwszym spotkaniu z mężczyznami z uwagi na to, że później stali się napastliwi, że zaczął bać się użycia przez nich siły fizycznej ( k. 710 ). Trzeba pamiętać, że przed 14 sierpnia 2017 roku znał D. R. (2), nie znał drugiego z oskarżonych. To R. M. miał pisać do niego wiadomości, w których żądał przekazania pieniędzy. Powstanie obawy, do której odnosi się zarzut, podczas kontaktów z 14-16 sierpnia 2017 roku, spowodowanej pojawieniem się roszczeń ze strony jednego z oskarżonych, połączonych z wulgaryzmami i wyzwiskami było więc uzasadnione. Nie jest ona nie do pogodzenia z wcześniejszymi spotkaniami z R. M. i D. R. (2), skoro wówczas jeszcze nie padały podobne żądania, a mężczyźni uzgadniali wspólne działania;

- nielogiczne jest stanowisko apelującego, powtarzające tezy wygłaszane wcześniej przez oskarżonych, że obwinianie ich o napaść, o wymuszanie pieniędzy ma na celu ukrycie, że pokrzywdzony uprawiał marihuanę. Gdyby faktycznie miał on taki cel, z pewnością nie chciałby zwracać na siebie uwagi. W sytuacji, gdy spotkanie z oskarżonymi 16 sierpnia 2017 roku nie przyniosło dla niego wymiernej, istotnej szkody, poza powierzchownymi obrażeniami, nie miałby on żadnego interesu w obwinianiu ich o popełnienie przestępstwa. W ten sposób sprawiłby, że staliby się mu nieprzychylni oraz, że mieliby powód i sposobność, by opowiedzieć o jego nielegalnej działalności. Nie można w tej sytuacji łączyć faktu przekazania przez pokrzywdzonego innego twardego dysku niż ten, na którym zapisywały się rejestracje monitoringu z domniemaniem ukrywania przez niego plantacji konopi innych, niż włókniste;

- teza apelującego, iż obrażenia A. H. (1) nie przystają do opisywanych przez niego okoliczności zdarzenia z 16 sierpnia 2017 roku nie znalazła uznania w oczach sądu odwoławczego. Trudno bowiem przyjąć, że silny i wysoki oskarżony nie mógł spowodować powierzchownych obrażeń. Sąd I instancji przyjął, że A. H. (1) został uderzony w twarz i był kopany po tułowiu. Nie sposób ustalić, z jaką siłą czynił to napastnik. Wiadomo z jego dalszego postępowania, że zamierzał przez użycie przemocy zastraszyć zaatakowanego i skłonić go do podporządkowania się żądaniom. Nie miał więc zamiaru spowodować poważnych obrażeń, unieszkodliwić napadniętego. Umiejscowienie urazów odpowiada ustalonemu przebiegowi ataku. Opinia biegłego nie wyklucza wiarygodności twierdzeń pokrzywdzonego w tej kwestii;

- nie ma racji apelujący, gdy wywodzi, że strach odczuwany przez A. H. (1) podczas zajścia uniemożliwiał mu dokonanie precyzyjnych obserwacji zachowania oskarżonych. Pokrzywdzony, zawiadamiając o zdarzeniu, nie był szczegółowy w odniesieniu do wszystkich detali przebiegu wypadków. Twierdził, że nie wie, jak był uderzany przez R. M. po upadku ( k. 3 ). Dokładność jego zeznań odnosi się więc do elementów, które faktycznie mógł dostrzec. Nie jest nieprawdopodobne, że je uważnie obserwował i dobrze zapamiętał, mimo dynamiki zajścia i agresywności przybyłych mężczyzn.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia czynu z art. 191 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

przy uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, odnoszących się do kontaktów z oskarżonymi przed 16 sierpnia 2017 roku oraz do przebiegu zdarzenia z tego dnia, nie do zakwestionowania jest pogląd sądu I instancji, że nie istniała pomiędzy A. H. (2) a oboma mężczyznami umowa, z której wynikałoby jakiekolwiek zobowiązanie na ich rzecz, którego mogliby dochodzić podczas zajścia. Zasadnie więc przyjęto, że oskarżeni domagali się kwoty im nienależnej, nie wynikającej z żadnego porozumienia - sumy, dla której tytuł i wysokość przyjęli sami. Żądanie wypłacenia jej przy użyciu przemocy i groźby jej zastosowania wypełniało więc znamiona z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k., nie zaś 191 § 2 k.k., jak chce tego skarżący.

3.2.

nieprzeprowadzenie dowodu z analizy kryminalistycznej pomieszczeń zajmowanych przez A. H. (1)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zasadnie sąd I instancji wskazał, że wykazywanie, że w miejscu tym można odnaleźć ślady THC nie przyniosłoby danych, które mogłyby pomóc w rozstrzygnięciu kwestii odpowiedzialności oskarżonych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonych wypełniał znamiona z art. 191 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

brak wspomnianego dowodu nie miał żadnego znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie

3.3.

błędna ocena wyjaśnień oskarżonych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- wyjaśnienia oskarżonych nie były spójne ze sobą i to w kwestiach najważniejszych dla odpowiedzialności za pierwszy z czynów, a więc stosowania przemocy wobec pokrzywdzonego oraz podstawy domagania się od niego pieniędzy, jak również w odniesieniu do okoliczności uzyskania przez nich pojazdu, o którym mowa w drugim zarzucie, brak jest potwierdzenia dla nich również w innych dowodach;

- R. M. początkowo wspominał o tym, że oczekiwał od pokrzywdzonego 2.000 złotych, ale nie wskazał, kiedy mieli się porozumieć, co do zapłaty tej kwoty, w tych samych wyjaśnieniach wcześniej podawał jedynie, że oskarżeni mieli otrzymać połowę należności A. H. (2), jaką uda im się wyegzekwować od P. P.. Podczas kolejnego przesłuchania R. M. twierdził już, że od razu zaznaczył, że usługi oskarżonych będą kosztowały 2.000 złotych, na co pokrzywdzony miał przystać, taką też wersję przedstawił na rozprawie;

- powyższe jest wewnętrznie sprzeczne - gdyby faktycznie za swoje działania oskarżeni zażądali 2.000 złotych, wtedy nie jest jasne, za co mieliby otrzymać połowę egzekwowanej kwoty. Pamiętać trzeba, że jednocześnie mieli starać się odzyskać własne pieniądze od tej samej osoby;

- D. R. (2) podawał natomiast, że to pokrzywdzony zaproponował im 2.000 złotych za pomoc - jest to sprzeczne z wyjaśnieniami R. M., a także nielogiczne - nie sposób dostrzec, z jakiego powodu A. H. (2) za nieskuteczne egzekwowanie swojej należności miałby chcieć przekazać oskarżonym jakiekolwiek pieniądze;

- R. M. wyjaśniał od początku, że jedynie odepchnął pokrzywdzonego - nie tłumaczy to umiejscowienia wszystkich urazów A. H. (2);

- D. R. (2) natomiast twierdził, że nie widział, aby współoskarżony stosował jakąkolwiek przemoc wobec pokrzywdzonego - nie mógłby tego nie dostrzec - był obecny podczas całego spotkania mężczyzn 16 sierpnia 2017 roku, miało ono miejsce w ciągu dnia, w niewielkich przestrzeniach;

- zupełnie niekonsekwentnie i niespójnie ze sobą wzajemnie oskarżeni opisywali okoliczności, w jakich weszli w posiadanie pojazdu typu quad - R. M. nie potrafił określić, czy sam nabył ten dwuślad, czy też uczynił to współoskarżony, gdy wyjaśniał, że to on miał kupić pojazd, jednocześnie podawał, że nie znał sprzedawcy, ani okoliczności transakcji, deklarował jednak, że zamierzał później zbyć quada. Na rozprawie zmienił radykalnie swoją wersję zdarzenia i dokładnie relacjonował to, jak spotkał zbywcę pojazdu, jakie warunki uzgodnili. D. R. (2) natomiast wyjaśniał, że quad został im oddany do naprawy, że jego właściciel miał podążyć za nimi do K. z kluczykami i częściami. Nie przyznawał się do udziału w tej transakcji;

- trudno na podstawie tak zmiennych i nielogicznych wyjaśnień czynić ustalenia faktyczne, a zwłaszcza przyjmować, że relacje oskarżonych mają większą wartość dowodową niż twierdzenia świadków. Prawidłowo sąd I instancji nie dał wiary D. R. (2) i R. M. w zakresie, w jakim ich twierdzenia nie zyskały poparcia w innych dowodach. Jak już wykazano, wzajemnie się te relacje nie wspierały.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia czynu z art. 191 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

skoro wyjaśnienia oskarżonych jako samodzielne źródło informacji nie były wiarygodne, na ich podstawie nie można przyjmować, że starali się oni jedynie odzyskać od pokrzywdzonego należną im kwotę, nie można było też uznać, że nie wiedzieli o pochodzeniu pojazdu typu quad, który przewozili w samochodzie.

3.4.

nieprawidłowe zakwalifikowanie pierwszego z czynów oskarżonych jako występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k., a nie występku z art. 191 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

biorąc pod uwagę to, że sąd I instancji prawidłowo ocenił dowody - wyjaśnienia oskarżonych i zeznania A. H. (1), nie sposób przyjąć, że D. R. (2) i R. M. zawarli z pokrzywdzonym umowę, na mocy której mieliby pomagać mu w wyegzekwowaniu należności, w zamian za co mieliby otrzymać 2.000 złotych. Po pierwsze - sami zamierzali odzyskać pieniądze od tego samego dłużnika, działaliby więc również we własnym interesie. Pokrzywdzony nie miałby powodu, by płacić im za te wysiłki. Po drugie - obaj twierdzili, że mieli otrzymać część sumy, którą udałoby się wyegzekwować od P. P.. Osobna zapłata za koszty działania byłaby w tym wypadku nieuzasadniona. Dowód, o którym mowa w apelacji - wiadomość sms przesłana pokrzywdzonemu - również wyklucza, by doszło do wspomnianego porozumienia. Mowa jest w niej o innej kwocie - 3.000 złotych. Nie istniało zatem uzgodnienie, co do jej wysokości pomiędzy oskarżonymi i A. H. (1).

Wniosek

o zmianę kwalifikacji prawnej pierwszego z zarzucanych oskarżonym czynów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

na podstawie wiarygodnych dowodów należy przyjąć, że oskarżeni wiedzieli, że nie przysługuje im żadna należność od A. H. (1). Kwota, której żądali, byłaby więc dla niego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Wymuszanie jej przemocą i groźbą wypełnia znamiona z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k., jak słusznie przyjęto w zaskarżonym wyroku.

3.5.

naruszenie przepisów postępowania poprzez błędną ocenę dowodów odnośnie do okoliczności, w których oskarżeni weszli w posiadanie pojazdu należącego do J. Z. i R. Z., co skutkowało przyjęciem, że wiedzieli oni o tym, że został on uzyskany za pomocą przestępstwa, a faktycznie nie było podstaw do przyjęcia, że choćby mogli przypuszczać o jego pochodzeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- jak już wcześniej wskazano, wyjaśnienia oskarżonych odnośnie do okoliczności, w jakich weszli w posiadanie pojazdu typu quad są niekonsekwentne i niespójne, zarówno wewnętrznie, jak i w zestawieniu relacji obu mężczyzn - nie mogą być one podstawą do czynienia ustaleń faktycznych;

- oskarżeni nie mieli powodów, by niekorzystnie dla siebie podawać warunki uzyskania władania nad pojazdem, a więc w tym zakresie trzeba było przyjąć za ich relacjami, że nie otrzymali wraz z quadem dokumentów, ani kluczyka, że nie znali danych osoby, która go sprzedawała, że spotkali go w barze, że przekazał im pojazd bez uiszczenia jego ceny, bez żadnego zabezpieczenia jej zapłaty, czy też zwrotu rzeczy;

- na tej podstawie zasadnie sąd I instancji, oceniając uzyskane dowody przyjął, że oskarżeni weszli w posiadanie pojazdu w okolicznościach, które jednoznacznie wskazywały, że przekazujący go uzyskał go w drodze przestępstwa - nie dbał o otrzymanie choćby części faktycznej wartości quada, nie dysponował dokumentami, ani kluczykami do pojazdu, a więc nie był w stanie udowodnić swojego prawa, ani korzystać z rzeczy, w żaden sposób nie zabezpieczył też swoich dalszych interesów;

- wiedzę o tych wszystkich elementach posiadał także D. R. (2), potwierdzał on, że był nabywcą pojazdu, w czym miał mu pomagać, pośredniczyć drugi z oskarżonych. Powyższe uwagi dotyczą zatem również jego działania.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych, ewentualnie o zakwalifikowanie ich czynu jako występku z art. 292 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

skoro zasadnie oceniono dostępne dowody i uznano, że wskazują one jednoznacznie, że oskarżeni wiedzieli o pochodzeniu otrzymanego pojazdu, to trafnie też zakwalifikowano ich działanie jako występek z art. 291 § 1 k.k.

3.6.

rażąca surowość kar jednostkowych i kar łącznych orzeczonych wobec oskarżonych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- w apelacjach nie zawarto szczegółowych okoliczności, które powinny sprawić, że kary orzekane wobec oskarżonych powinny być łagodniejsze, poza powołaniem się na tryb życia i zachowanie podczas procesu R. M., w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano natomiast szereg okoliczności, w szczególności odnoszących się do wcześniejszej karalności obu mężczyzn, które mają tłumaczyć wysokość wymierzonych kar;

- zachowanie R. M., na które zwraca uwagę apelujący, stoi w kontraście z jego działaniami, opisanymi w akcie oskarżenia - w ciągu trzech dni popełnił on dwa stosunkowo poważne czyny przeciwko cudzemu mieniu. Należy przyjąć, że nie jest więc osobą zwykle przestrzegającą zasad porządku prawnego, prowadzącą prawidłowy tryb życia. Potwierdza tę ostatnią tezę również jego uprzednia karalność.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym łagodniejszych kar jednostkowych i kar łącznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

okoliczności, na które powołano się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stanowiły odpowiednią motywację do wymierzenia kar, które co prawda zauważalnie odbiegają od dolnej granicy ustawowego zagrożenia, są jednak bardzo dalekie od jego górnej granicy ( jest to15 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz 7 lat i 6 miesięcy za czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ). Apelujący nie zakwestionował istnienia tych okoliczności, nie przedstawił innej, przekonywującej oceny ich wagi, nie dodał też istotnych faktów, przeoczonych przez sąd I instancji.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcia o winie, sprawstwie oskarżonych oraz karach im wymierzonych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

apelacja nie zawierała zarzutów, które sprawiałyby, że należało ingerować w zaskarżony wyrok. Nie dopatrzono się istnienia okoliczności, które wymuszałyby taką ingerencję z urzędu.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt II

od oskarżonych, zgodnie z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono po połowie kosztów sądowych za postępowanie w instancji odwoławczej - łącznie 400,28 złotych ( w tym 380,28 złotych wynagrodzenia biegłej z k. 1081 ), a więc po 200,14 złotych oraz, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono im po 400 złotych opłaty.

punkt III

od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego, zgodnie z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono po połowie kosztów działania jego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym - łącznie 1.344 złotych, a więc po 672 złote ( obliczono w myśl § 11 ust. 2 pkt 4 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 X 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. R. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego za winnego obu czynów i kary za to wymierzone

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych czynów i kary za to wymierzone

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana