Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2019 roku (data prezentaty) K. M. działająca jako przedstawicielka ustawowa małoletniej córki M. I. wniosła o zasądzenie od pozwanego A. I. na rzecz małoletniej alimentów w kwocie po 1.200 zł miesięcznie, płatnych do rąk matki powódki do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia wniesienia pozwu. Ponadto, wniesiono o zabezpieczenie powództwa, poprzez zobowiązanie pozwanego do płacenia alimentów w wysokości po 1.200 zł miesięcznie na czas trwania postępowania (pozew, k.1-5).

Postanowieniem zabezpieczającym z dnia 16.01.2020 r. alimenty na rzecz małoletniej M. I. ur. (...) zabezpieczone zostały na czas trwania postępowania na kwotę po 1.000 złotych miesięcznie (postanowienie, k. 20-21).

Sprawa została skierowana do mediacji do Fundacji (...), lecz strony pomimo podjęcia mediacji nie osiągnęły porozumienia (protokół, k.59).

W piśmie procesowym z dnia 15 września 2020 r. strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, rozszerzyła powództwo i wniosła o zasądzenie alimentów w kwocie po 5.200 złotych miesięcznie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania według norm przepisanych. W razie nieuwzględnienia żądania pozwu co do kosztów opiekunki wniesiono o zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej powódki alimentów w wysokości 2.665 zł miesięcznie – co uwzględniałoby m.in. koszty żłobka oraz koszty pakietu M. (pismo, k. 81-88).

Następnie w piśmie procesowym z dnia 29 września 2020 r. strona powodowa wniosła o zmianę postanowienia zabezpieczającego z dnia 16 stycznia 2020 r. poprzez zabezpieczenie alimentów na rzecz małoletniej M. I. w kwocie po 5.200 zł miesięcznie (pismo, k. 195-203).

Postanowieniem zabezpieczającym z dnia 9 października 2020 r. zasądzono alimenty na rzecz małoletniej M. I. na czas trwania postępowania na kwotę po 2.000 złotych miesięcznie, poczynając od 1 października 2020 r., zmieniając w ten sposób postanowienie z dnia 16 stycznia 2020 r. (postanowienie, k. 211-212).

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 października 2020 roku (data prezentaty) pozwany A. I., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika oświadczył, że wyraża zgodę na alimenty w wysokości po 1.200 złotych miesięcznie w pozostałym zakresie wnosi o oddalenie powództwa, wnosząc także o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew k. 215-227).

Podczas rozprawy w dniu 12 stycznia 2021 roku strona powodowa podtrzymała rozszerzone powództwo w kwocie 5.200 zł, zaś pozwany ostatecznie uznał powództwo do kwoty 800 zł miesięcznie, w pozostałym zakresie wnosząc o jego oddalenie (e-protokół rozprawy z 12.01.2021 r. k. 423).

Sąd ustalił dotychczas następujący stan faktyczny :

Małoletnia M. I. ur. (...) jest córką K. M. i A. I. ( odpis aktu urodzenia k. 16).Jej rodzice nie byli małżeństwem, nie mieszkają razem. Małoletnia mieszka z matką i jest pod jej stałą opieką.

K. M. ma 21 lat, wykształcenie średnie, jest panną. Mieszkała z A. I. w okresie od 6.01.2018 r. do stycznia 2019 r. Po urodzeniu małoletniej M. (...) r. pozwany mieszkał z córką i jej matką tylko dwa tygodnie. Od października 2020 r. K. M. studiuje na kierunku administracja publiczna w Wyższej Szkole (...) w systemie niestacjonarnym koszt 355 zł miesięcznie. Decyzją z dnia 27 marca 2020 r. przyznano K. M. na kontynuowanie nauki kwotę 1.000 zł do 31.12.2021 r. a następnie do 31.01.2022 r. – 526 zł.

K. M. jest obecnie w związku z M. P., który ma 23 lata, jest inżynierem informatyki, pracuje i zarabia miesięcznie ok. 6.000 tysiąca złotych netto, nie ma własnych dzieci. M. P. wynajmuje dwupokojowe mieszkanie o pow. 37m2 za ok. 1.400 złotych miesięcznie plus czynsz i opłaty. W mieszkaniu tym mieszkają razem z nim K. M. i M. I.. K. M. od 21 stycznia 2020 r. podjęła pracę na zlecenie jako pracownik Biura podawczego Sądu Rejonowego dla Warszawy - Woli w Warszawie z wynagrodzeniem 3.080 brutto (netto ok. 2.422 złote) miesięcznie, ale ta umowa o pracę kończy się jej 25.01.2021r. ponieważ była zatrudniona na zastępstwo.

K. M. nie posiada własnego mieszkania, samochodu ani majątku. W zeznaniach podatkowych za 2019 roku wykazała przychód 3.300, 91 zł., koszty 111, 25 zł., dochód 3.189,66 zł. W 2018 roku wykazała przychód 16.895,53 zł., koszty 411,95 zł., dochód 16.483,58 zł.

Początkowo w opiece nad córką wspomagali ją dziadkowie (67, 70 lat), którym płaciła za opiekę. W opiece nad córką K. M. nie może liczyć na pomoc swojej matki, która miała ograniczoną władzę rodzicielską nad nią i w ocenie przedstawicielki ustawowej nie jest osobą odpowiedzialną. Rodzice pozwanego także nie mogą opiekować się wnuczką. W opiece wspomaga ją jej obecny partner.

(umowa k.17-18, PIT-y z 2018, 2019 k. 100-109, zeznania K. M. k. 183-186, zaświadczenie k. 122, umowa zlecenia k. 123-124, wydruki k. 125-132, umowa k. 133-138, umowa i zakres czynności k. 370-374, decyzja k. 392, zeznania M. P. k. 420-421).

M. I. ma prawie dwa latka. Od 31 sierpnia 2020 roku uczęszcza do żłobka, którego koszt wynosi około 300 złotych miesięcznie, jest to placówka Dziennego Opiekuna (...). U małoletniej M. stwierdzono ryzyko zachorowania na cukrzycę, wskazane jest zachowywanie przez dziecko odpowiedniej diety, co jest łatwiejsze przy opiece domowej. Zdaniem matki pod opieką opiekunki w domu dziecko miałoby lepszą opiekę, odpowiednie posiłki i nie byłoby narażone na ryzyko zarażenia wirusem covid w żłobku od innych dzieci lub opiekunów.

Na jej utrzymanie potrzeba miesięcznie około 2.800 złotych w tym: żłobek – 300 zł, wyżywienie – 500 zł, koszty mieszkaniowe i media - 600 zł, art. higieniczne (w tym pieluchy), kosmetyki – 200 zł, ubrania, buty i inne rzeczy potrzebne dziecku - 500 zł, zabawki, rozrywki, koszty wypoczynku, dojazdów – 500 zł, ubezpieczanie medyczne M. -165 zł, leki – 20 zł.

Matka małoletniej od października 2019 r. dokonuje wpłat na konto małoletniej w wysokości 100 zł miesięcznie, mając na uwadze jej przyszłość.

(informacja k. 110-115, umowa k. 116-119, faktury k. 120-121,203 zeznania K. M. k. 183-186, potwierdzenia przelewów k. 244-256,322-334, wydruki k. 298-320, zeznania M. P. k. 420-421)

Pozwany A. I. ma 23 lata, wykształcenie średnie ogólnokształcące. Jest kawalerem, poza małoletnią M. nie ma innych dzieci. Pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) oferując usługi związane z administracyjną obsługą biura. Od 2020 r. zajmuje się wynajmowaniem samochodów (było to ok.20 sztuk ), z czego czerpał dochód, był to tzw. przewóz osób, współpracował z U. i B.. Mieszka od ponad roku z kolejną partnerką M. Z. u niej w mieszkaniu w W.. Jego partnerka pracuje w telekomunikacji i zarabia ok 3.000 złotych. A. I. twierdzi, że nie dokłada się do kosztów mieszkaniowych. Pozwany twierdzi, że spłaca kredyt mieszkaniowy na dwupokojowe mieszkanie w P. o pow. ok 40m ², zakupione w 2019 r za kwotę 250.000 zł. Kredyt wzięty na kwotę 180.000 zł z miesięczną ratą w wysokości 1.200 zł. Mieszkanie nie jest wynajmowane. A. I. jeździ obecnie nową S. (...), wartą ok. 130.000 zł.

W zeznaniach podatkowych za 2019 rok pozwany wykazał przychód 1.093.714,87 zł. , koszty 924.254,08 zł, dochód 169 460, 79 zł. co podzielone przez 12 miesięcy daje miesięcznie 14.121 złotych.

Pozwany twierdzi, że obecnie jest zadłużony. Na koniec roku 2020 jego firma odnotowała stratę w wysokości -61.105,97 zł.

Przed wszczęciem postępowania dobrowolnie łożył na córkę po 1.000 złotych miesięcznie. Ostatecznie uznał powództwo do kwoty 800 zł miesięcznie.

Pozwany nie interesuje się małoletnią M. i nie utrzymuje z nią kontaktu, nie uczestniczy w ważnych wydarzeniach córki – nie przyszedł na jej chrzest, urodziny, nie świętuje z nią ważnych świąt. Nie kupuje jej prezentów. Nie interesuje się jej rozwojem ani zdrowiem. Nie podejmuje prób, aby zbudować relacje z córką.

(PIT-y z 2019 k. 92-98, wydruk z (...) k.99, fotografie i wydruki k. 139-172,336-337, zeznania K. M. k. 183-186,422, zeznania M. P. k. 420-421, księga przychodów i rozchodów za 2020 r. k. 230, wydruki k. 338-339, 408, częściowo zeznania A. I. k. 419-420,421,423)

Powołany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wymienione dokumenty, które pomimo tego, iż w części zostały złożone w formie kserokopii nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności. Wskazać również należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała mocy dowodowej powyższych dokumentów, jak również Sąd nie miał w tym zakresie żadnych wątpliwości.

Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach: pozwanego, matki powódki i świadka M. P. złożonych na rozprawach.

Oceniając wiarygodność zeznań pozwanego, Sąd uznał, że są one wiarygodne jedynie częściowo, mianowicie odmówił wiarygodności w zakresie, w jakim pozwany kreował swoją sytuację finansową i możliwości zarobkowe. Zdaniem Sądu sytuacja pozwanego nie jest tak dramatyczna jak opisywał w pismach i podawał w trakcie składanych zeznań, w szczególności na ostatniej rozprawie. W ocenie Sądu istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż pozwany faktycznie zarabia więcej niż podaje, a na pewno, mając na względzie jego wykształcenie i doświadczenie zawodowe, ma możliwość uzyskiwania dochodów na wyższym poziomie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Obowiązek alimentacyjny jest podstawowym obowiązkiem rodzica względem jego dziecka. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 133 § 1 Kodeksu rodzinnego i rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samo, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Wskazać należy, że wykładnia art. 133 § 2 k.r.o. nie może być dokonywana w oderwaniu od art. 94 k.r.o., na mocy którego na rodzicach spoczywa obowiązek troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i należytego przygotowania go do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do uzdolnień dziecka. Z kolei art. 128 k.r.o. stanowi, że obowiązek alimentacyjny polega na dostarczaniu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Ustalając zakres świadczeń alimentacyjnych, należy kierować się usprawiedliwionymi potrzebami uprawnionego oraz zarobkowymi i majątkowymi możliwościami zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się (art. 135 § 3 k.r.o.). Zgodnie z art. 129 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny obciąża zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi. W myśl natomiast § 2 tego samego artykułu, krewnych w tym samym stopniu obciąża obowiązek alimentacyjny w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym.

Pozwany jest ojcem małoletniej powódki, uznał roszczenie do kwoty 800 zł miesięcznie, wobec czego nie budzi wątpliwości, że spoczywa na nim obowiązek alimentacyjny.

Sąd, orzekając o wysokości alimentów, uwzględnia możliwości zarobkowe dłużnika, czyli kwoty, jakie zarabiałby, gdyby owe możliwości wykorzystywał w pełni. Są one determinowane wiekiem zobowiązanego, jego stanem zdrowia, przygotowaniem zawodowym, wykształceniem, ale także możliwością zdobycia pracy w regionie, w którym mieszka i wieloma innymi czynnikami (H. Dolecki (red), Komentarz do art. 135 k.r.o., LEX 86680).

W niniejszej sprawie Sąd miał na względzie, że pozwany A. I. mając zaledwie 23 lata już z dużym sukcesem prowadził działalność gospodarczą. Świadczy o tym jego zeznanie podatkowe za 2019 rok, gdzie wykazał przychód 1.093.714,87 zł. , koszty 924.254,08 zł, dochód 169 460, 79 zł. co podzielone przez 12 miesięcy daje miesięcznie 14.121 złotych dochodu brutto. Dochód ten powinien być przez niego rozsądnie wykorzystywany, w tym także na zabezpieczenie bieżących i przyszłych kosztów utrzymania dziecka. Pozwanego stać w 2019 roku było na zakup własnego mieszkania w P. o pow. ok 40m ², za kwotę 250.000 zł. Na ten cel zaciągnął kredyt na kwotę 180.000 złotych spłacany w ratach po 1.200 zł. miesięcznie. Pozwany twierdzi, że mieszkanie to nie jest przez niego wynajmowane, choć sam w nim nie mieszka. Zdaniem Sądu w warunkach rynkowych możliwe jest wynajęcie takiego lokalu za co najmniej 1.500 zł. miesięcznie. Skoro pozwany jak twierdzi, tego nie robi to oznacza, że jego sytuacja jest na tyle dobra, że nie zmusza go do szukania innych niż dotychczasowe źródeł dochodu. A to z kolei oznacza, iż zeznania pozwanego nie są wiarygodne. Oczywiste jest dla Sądu, iż pozwany celowo tak fatalnie przedstawia swoją sytuację w tej sprawie, aby otrzymać jak najniższy wymiar alimentów.

A. I. nie ma nikogo na utrzymaniu, mieszka z partnerką, która pracuje. Sąd miał na uwadze także dotychczasowe wydatki pozwanego, wyjazdy. Zdaniem Sądu pozwany przy pełnym wykorzystaniu swojego potencjału, jest zdolny łożyć na córkę zasądzoną kwotę. Tym bardziej, iż w żaden inny sposób nie realizuje obowiązku alimentacyjnego. Obecnie całość obowiązków związanych z utrzymaniem i wychowaniem małoletniego dziecka spoczywa na jego matce. Matka małoletniej nie tylko zaspakaja potrzeby materialne córki, ale również poprzez osobiste starania o wychowanie córki i sprawowanie nad nią pieczy, wypełnia w ten sposób swój obowiązek alimentacyjny. Nadto matce małoletniej kończy się umowa o pracę z dniem 25.01.2021r,

Uzasadniony koszt utrzymania małoletniej powódki, w ocenie Sądu, oscylował w granicach około 2.800 zł, a zatem tak jak przy ustaleniach poczynionych w postępowaniu zabezpieczającym.

Sąd podzielił pogląd przedstawicielki ustawowej małoletniej M. K. M., iż dziecko ma prawo do takiego samego poziomu życia jak ojciec małoletniej.

Możliwości finansowe A. I. należy uznać za zdecydowanie lepsze niż w przypadku przedstawicielki powódki, lepsze niż sam pozwany próbuje to przedstawić. Matka małoletniej ma zdecydowanie niższe dochody - 2.400zł. miesięcznie, zaledwie wystarczające na jej własne utrzymanie, nadto swój obowiązek alimentacyjny realizuje głównie poprzez osobistą opiekę nad dzieckiem. Nie może więc łożyć na dziecko tyle co pozwany, który ma czas i jest dyspozycyjny. Z tego względu także pozwany powinien w większej części niż matka dziecka ponosić koszty utrzymania córki.

K. M. załączyła też wydruki obrazujące poziom życia pozwanego, który uznać należy za bardzo wysoki o czym świadczą: zeznania podatkowe, nowy samochód, zdjęcia z imprez i miejsc wypoczynku. Sam pozwany temu nie przeczy.

Kwota 1.000 zł, którą dotychczas pozwany dobrowolnie przekazywał powódce na utrzymanie córki, jest niewystarczająca w świetle usprawiedliwionych potrzeb dziecka w okresie wzmożonego rozwoju i wzrostu.

Kwota 800 zł, do której pozwany uznał powództwo, byłaby zdecydowanie zbyt niska. Stanowiłaby mniej niż 1/3 kosztów podstawowego utrzymania małoletniej powódki. Takie rozłożenie proporcji pomiędzy rodzicami małoletniej byłoby niesprawiedliwe.

Obecna kwota 2.000 zł, ponad dwa razy mniejsza niż ostateczne żądanie na rozprawie, a jednocześnie trzy razy większa niż kwota uznana przez pozwanego, jest w ocenie Sądu optymalnym rozwiązaniem. W ocenie Sądu pozwany powinien ponosić 70% kosztów utrzymania małoletniej ponieważ to matka sprawuje nad małoletnią stałą opiekę, zaś pozwany w ogóle nie interesuje się swoja córką.

Pozwany wskazywał, iż obecnie jest on zadłużony, że posiada kredyt na mieszkanie. W tym miejscu należy jednak nadmienić, że obowiązek alimentacyjny wobec własnego dziecka wyprzedza wszelkie inne zobowiązania, które winny być spłacane dopiero po zaspokojeniu potrzeb uprawnionego do alimentacji dziecka (tak: wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt III Ca 8/16). Powód musi mieć na uwadze, że wysokość jego obciążeń z tytułu obciążeń kredytowych, jak i ponoszenia bieżących kosztów utrzymania lokalu mieszkalnego nie może wpłynąć na ocenę jego możliwości zarobkowych i majątkowych, a w konsekwencji wymiar zobowiązania alimentacyjnego.

W pozostałym zakresie pozew został oddalony, bowiem Sąd nie podzielił na obecną chwilę zdania matki, iż konieczne jest zatrudnienie do dziecka odpłatnej opiekunki. Dziecko przebywa w placówce. Matka może liczyć ponadto na doraźną pomoc partnera, czy też dziadków, mimo ich wieku i schorzeń. Tym niemniej Sąd ma na uwadze, iż obecnie sytuacja epidemiologiczna się pogarsza, jest coraz więcej zachorowań na wirusa C. 19 i jeżeli ten stan rzeczy będzie się utrzymywał na dłużej to pozostawanie dziecka w domu i zatrudnienie opiekunki mogłoby być dla małoletniej M. być może lepszą opcją niż opieka żłobkowa.

Zasadniczo decyzję w tym zakresie powinni podjąć wspólnie oboje rodzice, bowiem każde z nich ma władzę rodzicielską. W przypadku braku zgodnego rozstrzygnięcia mogą wystąpić do sądu o rozstrzygnięcie o istotnych sprawach małoletniej.

Mając na uwadze powyższe oraz dotychczas zgromadzony materiał dowodowy, kierując się zasadami doświadczenia życiowego Sąd zasądził alimenty od pozwanego A. I. na rzecz jego małoletniej córki M. I. w kwocie po 2.000złotych miesięcznie płatne do rąk matki małoletniej K. M. do 10-go dnia każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat poczynając od dnia 14.11.2019 r., w pozostałym zakresie powództwo oddalając.

Obydwie strony reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników, dlatego pozostawiono strony przy poniesionych kosztach zastępstwa procesowego, mając przy tym na uwadze wynik procesu.

W związku z ustawowym zwolnieniem od kosztów strony dochodzącej roszczeń alimentacyjnych (art. 96 ust. 1 pkt Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U z 2019r. poz 785) Sąd obciążył pozwanego A. I. opłatą sądową w wysokości 1.000 złotych, podczas gdy zgodnie z art. 13 pkt.2 tej Ustawy w sprawach o prawa majątkowe przy wartości przedmiotu sporu ponad 20.000 złotych pobiera się opłatę stosunkową wynoszącą 5 % tej wartości. Przy wyliczeniu wartości przedmiotu sporu na kwotę 24.000 złotych ( 2.000 alimentów miesięcznie x 12 miesięcy =24.000 zł. x 5% =1200) opłata powinna wynosić 1.200 złotych.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego wyrokowi w punkcie 1 nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.

(...)