Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 250/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 166/18 z dnia 15.02.2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy osk. A. L. (1) i P. J. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do A. L. (1)

x w części co do P. J. (1)

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy osk. A. L. (1) obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413 § 2 pkt 1 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk poprzez:

- niewskazanie w sentencji wyroku dokładnego opisu czynu i znamion przestępstwa,

- dokonanie oceny materiału dowodowego niezgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych co do wprowadzenia pokrzywdzonej w błąd przez oskarżoną, pożyczenia kwoty 3000 zł i zrealizowania przez nią znamion art. 286 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Za chybiony uznać trzeba zarzut obrońcy A. L. (1) dotyczący obrazy przepisu procesowego tj. art. 413 § 2 pkt 1 kpk, który nakazuje umieszczenie w wyroku skazującym dokładnego określenia przypisanego czynu i jego kwalifikacji prawnej. Niewątpliwie zaskarżony wyrok zawiera dokładny opis przypisanych oskarżonym czynów, które jednoznacznie wskazują na wyczerpanie ustawowych znamion przestępstwa, jak również zawierają czas, miejsce i sposób popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonych. Nieporozumieniem jest wymaganie skarżącego, aby w sentencji wyroku powtarzać opis przypisanego czynu, jeśli Sąd Okręgowy jasno stwierdził w punkcie 1, że uznał A. L. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i odpowiednio w punkcie 2 uznał P. J. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Taki sposób redakcji wyroku jest w pełni dopuszczalny i prawidłowy /porównaj np. Kodeks Postępowania Karnego Komentarz 1998 pod red. prof. Z. Gostyńskiego, teza 12 do art. 413 i wskazane tam judykaty/.

b/ Sąd Okręgowy ocenił dowody z poszanowaniem reguł zawartych w art. 7 kpk i nie popełnił błędów natury faktycznej /w postaci niedostrzeżenia istotnych dowodów czy okoliczności/ ani logicznej /w postaci niezrozumienia implikacji wynikających z treści dowodów/, a tylko w takim przypadku zarzuty apelacji zasługiwałyby na uwzględnienie /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.02.2014 r. sygn. IV KK 31/14, lex nr 1441277/. Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i właściwie je ocenił, mając na uwadze treść art. 7 kpk. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego i wobec tego nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego zostały zaś omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wskazano, które fakty uznano za udowodnione i z jakich powodów, dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego odnośnie winy oskarżonych A. L. (1) i P. J. (1). Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonej oraz o dokonanie wskazanych zmian zaskarżonego wyroku są w oczywisty sposób bezzasadne.

c/ Natomiast niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu obrońca A. L. nie wykazał. Kwestię te przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk.

d/ Skarżący nie wykazał uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku. Nieuprawnione jest stanowisko, że brak jest wystarczających dowodów pozwalających na przypisanie obojgu oskarżonym popełnienia wspólnie i w porozumieniu przestępstwa podrobienia weksla, posłużenia się cudzym dowodem osobistym i wyłudzenia pieniędzy. Okoliczności faktyczne sprawy są jasne i zasadniczo bezsporne, poza kwestią sumy przekazanej przez pokrzywdzoną oskarżonym. Sąd I instancji słusznie ocenił wyjaśnienia A. L. (1) i P. J. (1) za w znacznej części wiarygodne i zbieżne z analizą innych dowodów. A. L. przyznała się częściowo do udostępnienia P. J. mieszkania przy ul. (...) w celu zawarcia tam przez oskarżonego umowy pożyczki i miała być poręczycielem. Następnie zgodziła się na wzięcie tej pożyczki na siebie, okazała pokrzywdzonej dowód osobisty E. S. i wypełniła jako wystawca weksel na sumę 3000 zł oraz podpisała się na nim jako E. S.. P. J. okazał swój dowód osobisty i podpisał się na wekslu jako poręczyciel wiedząc, że oskarżona wpisała fałszywe dane. Otrzymali nadto od pokrzywdzonej umówioną sumę. A. L. nie zamierzała spłacać tej pożyczki i wyrzuciła ten dowód osobisty /k.43-44, 135-136, 144, 703v-704/. P. J. w pełni potwierdził powyższe /k.207-209, 532, 559/.

e/ Taki przebieg wydarzeń oraz brak spłaty pożyczki i uchylanie się oskarżonych od tej spłaty wypływa także z korespondujących zeznań pokrzywdzonej M. C. i towarzyszącego jej świadka M. O., w powiązaniu z treścią przedmiotowego weksla oraz opinią z badań pisma i dokumentów wskazującą, że weksel został wypełniony i podpisany przez A. L. jako wystawca E. S. oraz podpisany przez P. J. jako poręczyciela /k.586-588/. Niezasadny jest zarzut, że nie doszło w ten sposób do wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej – sprawcy wprowadzili ją w błąd: po pierwsze co do osoby wystawcy weksla, a po drugie co do zamiaru spłaty zobowiązania. Brak jest podstaw do podważenia prawidłowo uargumentowanego stanowiska Sądu Okręgowego, że kwota przekazana oskarżonym wynosiła 3000 zł, skoro przemawiają za tym relacje powyższych świadków i kwota widniejąca na wekslu.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. A. L. (1) obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 28 § 2 kk i art. 54 § 1 kk poprzez:

- niezastosowanie art. 28 § 2 kk, kiedy oskarżona dopuściła się czynu zabronionego działając w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że podrabia dokument, o którym mowa w art. 270 § 1 i 2 kk i odpowiada na podstawie tych przepisów a nie na podstawie art. 310 § 1 kk, co spowodowało wymierzenie kary na podstawie regulacji przewidującej wyższą odpowiedzialność;

- niezastosowanie art. 54 § 1 kk i niewymierzenie oskarżonej jako młodocianej kary, aby ją wychować, czyli kar wychowawczych, o których jest mowa w art. 1 § 1 pkt 3 i art. 5 i 6 ustawy z 26.10.1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich, co spowodowało wymierzenie rażącej niewspółmierności kary nieuwzględniającej priorytetowej dyrektywy wychowawczego oddziaływania kary z art. 54 § 1 kk do innych dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Pozbawiony podstaw jest zarzut obrońcy A. L. odnośnie obrazy art. 28 § 2 kk. Błąd z art. 28 kk dotyczy mylnego wyobrażenia o rzeczywistości, czyli sfery faktów. Musi być usprawiedliwiony, czyli sprawcy nie można przypisać niedochowania należytej staranności. Zachowanie sprawcy należy odnosić do postępowania przeciętnego obywatela i rozważyć, czy mógł on błędu uniknąć. Nie można utożsamiać nieznajomości wysokości grożącej kary za dany czyn z błędem co do znamion czynu – kara nie jest znamieniem, ale grożącą sankcją. W tym wypadku oskarżeni w pełni zdawali sobie sprawę z podejmowanych czynności w postaci podrabiania przedmiotowego weksla i celowo dążyli do tego, a więc nie można mówić, aby pozostawali w błędzie co do znamion czynu. Wiedzieli, że w ten sposób naruszają obowiązujące prawo i mieli świadomość bezprawności postępowania. Nadto żadna okoliczność nie usprawiedliwia ich działania i gdyby uznawali to za potrzebne, to bez problemu mogli sprawdzić w kodeksie karnym zagrożenie karą /porównaj np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2014 r. sygn. II KK 184/14, lex nr 1551343; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.07.2001 r. sygn. V KKN 153/01, lex nr 51846; J. Lachowski Komentarz do art. 28 kk tezy 11-14, lex 2018 r./. Zatem nie można uznać, aby właściwe było zastosowanie art. 270 § 1 i 2 kk zamiast art. 310 § 1 kk, który niewątpliwie penalizuje podrabiane weksla jako dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej.

b/ Zarzut naruszenia art. 54 § 1 kk w istocie stanowi zarzut wymierzenia rażąco niewspółmiernej kary /art. 438 pkt 4 kpk/, a nie obrazy prawa materialnego. Przepis ten zawiera bowiem dyrektywę, aby wymierzając karę młodocianemu kierować się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować – tj. kierować się względami indywidualno-prewencyjnymi. Nie nakazuje jednak wymierzenia kary w określonej wysokości i pozostawia to do uznania Sądu – w ramach zakreślonych innymi przepisami. Zauważyć należy, że względem obojga oskarżonych, w tym A. L., Sąd Okręgowy przyjął, iż popełnili przestępstwo mniejszej wagi z art. 310 § 3 kk oraz zastosował dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary uznając, że minimalna kara przewidziana za czyn z art. 310 § 1 kk w wysokości 5 lat pozbawienia wolności byłaby nadmiernie surowa. W rezultacie wobec oskarżonej uwzględnił status osoby młodocianej oraz orzekł karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, która jest najniższą możliwą złagodzoną karą jako 1/3 kary 5 lat /art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 kk/. Taka kara nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową. Z uwagi na zmiany wprowadzone od 01.07.2015 r. nie jest możliwe warunkowe zawieszenie wykonania takiej kary jako przekraczającej rok pozbawienia wolności /art. 69 § 1 kk/ i łagodniejsze potraktowanie dotychczas niekaranej oskarżonej wymagałoby interwencji ustawodawcy. Przy tym niewątpliwie oskarżona znajduje się w bardzo trudnej sytuacji osobistej i materialnej, na co wskazał już Sąd Okręgowy.

c/ Niezasadny jest zarzut dotyczący niezastosowania art. 1 § 1 pkt 3 i art. 5 i 6 ustawy z 26.10.1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. Zgodnie z art. 1 § 1 pkt 2 tej ustawy, postępowania o czyny karalne stosuje się do osób, które dopuszczając się takiego czynu nie ukończyły jeszcze 17 lat. A. L. (1) ukończyła 17 lat dnia (...), a zatem stosownie do treści art. 10 § 1 kk za czyn popełniony 03.08.2015 r. odpowiada na zasadach określonych w kodeksie karnym.

Wniosek

Obrońca osk. A. L. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 kk i przyjęcie art. 270 § 1 i 2 kk przy zastosowaniu art. 28 § 2 kk, a co za tym idzie wymierzenie jak najniższej kary i jej zawieszenie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej w pkt 1 i 2 wnioski te są bezzasadne. Powtórzyć można, że Sąd Okręgowy dokonał właściwej analizy zebranych dowodów i na jej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie odnośnie popełnienia przez A. L. zarzucanego czynu. Niewątpliwie doszło do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 310 § 1 kk, który penalizuje podrabiane weksla jako dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej. Nadto oskarżeni wyłudzili pieniądze, co stanowi przestępstwo z art. 286 § 1 kk. Posłużyli się przy tym cudzym dowodem osobistym /art. 275 § 1 kk/. W tej sytuacji prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przypisanego czynu - za wyjątkiem pominięcia § 3 w art. 286 kk, skoro jest to czyn mniejszej wagi. Reasumując, brak jest podstaw do wyeliminowania z podstawy prawnej skazania art. 286 § 1 kk i przyjęcia art. 270 § 1 i 2 kk przy zastosowaniu art. 28 § 2 kk, a także zmiany wymierzonej kary.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy osk. P. J. (1) błędu w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że:

- oskarżony podrobił weksel, mimo iż jedynie złożył prawdziwy podpis jako poręczyciel na wypełnionym i podpisanym fałszywym nazwiskiem przez A. L. wekslu, czyli doprowadził do puszczenia go w obieg i popełnił czyn z art. 310 § 2 kk,

- oskarżony posługiwał się dowodem osobistym E. S., gdy posługiwała się nim A. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Powyższy zarzut skarżącego nie jest zasadny. Odwołać się tu należy do przeprowadzonej wyżej oceny zarzutów naruszenia prawa procesowego z pkt 1. Powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał właściwej analizy zebranych dowodów i na jej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie odnośnie popełnienia przez osk. P. J. zarzucanego czynu. W istocie obrońca stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych odwołuje się do wadliwej /jego zdaniem/ oceny roli oskarżonego i kwestionuje przypisanie mu współsprawstwa, co nie może odnieść zamierzonego skutku.

b/ Zauważyć należy, że współsprawstwo polega na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu. Ratio legis tej konstrukcji jest umożliwienie przypisania każdemu ze współsprawców tego, co popełnili inni współsprawcy. Podstawowymi elementami współsprawstwa są 1) wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego oraz 2) porozumienie zachodzące między współsprawcami. Porozumienie powinno obejmować realizację całości ustawowych znamion czynu zabronionego i winno istnieć w czasie popełniania czynu zabronionego, może zaś zostać zawarte przedtem lub nawet w trakcie czynu /tak np. M. Kulik Komentarz do art. 18 kk tezy 3-5, V. Konarska-Wrzosek Komentarz do art. 18 kk tezy 3-5, lex 2018/. Podzielić należy utrwalony w orzecznictwie pogląd, iż współsprawstwo od strony przedmiotowej nie musi polegać na realizacji przez każdego ze sprawców wszystkich czy nawet części znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego. Wymaga natomiast, by dany sprawca podjął takie zachowanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynu zabronionego. Wystarczy więc, że sprawcy w ramach podziału ról podejmowali takie działania, które zmierzały do dokonania przypisanego czynu. Możliwe jest takie postępowanie danego sprawcy, które dopełnia zachowanie innego uczestnika. Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami w ramach wspólnego porozumienia. Porozumienie nie wymaga żadnej szczególnej formy, co oznacza, że może być ono nawet dorozumiane, czyli nastąpić per facta concludentia /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 15.01.2014 r. sygn. V KK 241/13, lex nr 1422128; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18.10.2018 r. sygn. II AKa 169/18 , lex nr 2622690/. W tym przypadku przebieg wydarzeń jednoznacznie przekonuje, że A. L. i P. J. w pełni współdziałali ze sobą. Oboje nawzajem w pełni akceptowali swoje zachowanie i działali we wspólnym celu uzyskania pieniędzy od pokrzywdzonej. Oboje byli przy tym cały czas obecni i brali aktywny udział w wypełnianiu i podpisywaniu weksla oraz otrzymaniu środków pieniężnych. Przyjąć trzeba, że sprawcy ci działali we wspólnym porozumieniu, które nie musiało być uzgodnione we wszystkich szczegółach wcześniej. Jednakże P. J. wiedział, że oskarżona posiadała i posłużyła się cudzym dowodem osobistym oraz wpisała fałszywe dane na wekslu, a mimo to podpisał się na nim jako poręczyciel. Oboje działali w ramach podziału ról i dopełniali swoje zachowania, które były konieczne dla powodzenia przestępstwa wyłudzenia. Nie ma więc znaczenia, że to A. L. wypełniła i wpisała fałszywe dane na wekslu oraz podpisała się jako E. S., a nadto posłużyła się jej dowodem osobistym - których to czynności nie wykonał P. J.. Nie jest istotne, które czynności wykonało jedno z oskarżonych, a które drugie z nich, albowiem oboje zgodzili się na ich przeprowadzenie i odpowiadają za ich całość /tak też Kodeks Karny Komentarz Gdańsk 2002/2003, A. Wąsek teza 13 do art. 18 kk/.

c/ Wbrew zarzutowi obrońcy P. J. nie można uznać, aby o czym innym niż współsprawstwie świadczyło uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia. Na str. 13-14 Sąd Okręgowy wyraźnie wskazuje na wspólne i w porozumieniu postępowanie oskarżonych i ich całkowitą świadomość tak co do posłużenia się dowodem osobistym E. S., jak i podrobienia weksla.

d/ W tej sytuacji prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przypisanego czynu - za wyjątkiem pominięcia § 3 w art. 286 kk, skoro jest to czyn mniejszej wagi.

Lp.

Zarzut

4/

Obrońcy osk. P. J. (1) rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacja nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary 2 lat pozbawienia wolności i kary 150 stawek dziennych grzywny po 20 zł. Podniesione przez obrońcę okoliczności dotyczące nieprawidłowej /jego zdaniem/ kwalifikacji prawnej czynu nie wpływają na obniżenie wysokości wymierzonych kar. Sąd Okręgowy jasno uzasadnił swoje stanowisko co do wymiaru kar i należy je podzielić. Nadmienić można, że zastosowano wobec oskarżonych, w tym P. J., dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary uznając, że minimalna kara przewidziana za czyn z art. 310 § 1 kk w wysokości 5 lat pozbawienia wolności byłaby nadmiernie surowa. Kara 2 lat jest tylko minimalnie wyższa od najniższej możliwej kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności /art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 kk/. Taka kara nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową przy uwzględnieniu dotychczasowego trybu życia oskarżonego. Prawidłowo uwzględniono przy tym stopień szkodliwości społecznej czynu i winy oskarżonego.

c/ Reasumując, orzeczone kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa. W konsekwencji wymierzone kary są sprawiedliwe.

Wniosek

Obrońca osk. P. J. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a/ zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego czynu na art. 310 § 2 kk w zw. z art. 310 § 3 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wyeliminowanie art. 275 § 1 kk,

b/ złagodzenie kary pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 3 i 4 nie zasługują na uwzględnienie wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego czynu ani złagodzenie kary pozbawienia wolności. Brak jest także podstaw do warunkowego zawieszenie wykonania tej kary, gdyż stoi temu na przeszkodzie tak treść art. 69 § 1 kk /możliwe jest warunkowe zawieszenie kary jedynie do roku bawienia wolności/, jak i dotychczasowa karalność oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt III - utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części odnośnie osk. A. L. (1) i P. J. (1) tj. pkt 1-5 sentencji wyroku co do winy, kwalifikacji prawnej czynów i wymierzonych kar, zaliczenia okresu pozbawienia wolności i przepadku dowodu rzeczowego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie analizy dowodów i pozostałych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I - sprostowano zaskarżony wyrok w ten sposób, że odnośnie czynów przypisanych oskarżonym A. L. (1) w punkcie 1 i P. J. (1) w punkcie 2 słowa „mniej” zastąpiono słowami „mniejszej”.

Zwięźle o powodach zmiany

Sprostowanie wynika z użycia przez Sąd Okręgowy błędnego słowa „mniej” zamiast prawidłowego słowa „mniejszej” tj. wagi.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt II - zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że odnośnie czynów przypisanych osk. A. L. (1) w punkcie 1 i P. J. (1) w punkcie 2 uzupełniono w kwalifikacji prawnej art. 286 k.k. o § 3.

Zwięźle o powodach zmiany

Uzupełnienie w kwalifikacji prawnej art. 286 k.k. o § 3 wypływa z przyjęcia, że popełniony czyn stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 310 § 1 i 3 kk. W tej sytuacji konieczne było zastosowanie § 3 art. 286 kk, który także dotyczy wypadku mniejszej wagi.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. R. i na rzecz adw. H. U. – Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 1033,20 zł każda, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonych z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Dodatkowo zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. R. kwotę 147,60 zł, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem I instancji na podstawie § 20 w/w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. uwzględniając zarzut obrońcy co do pominięcia 1 terminu rozprawy, na który się stawił.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżonych i orzeczone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok

Piotr Schab Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. A. L. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1, 4, 5 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. J. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 2, 3 i 5 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana