Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Wiesława Buczek- Markowska (spr.)

SO Zbigniew Ciechanowicz

SO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 marca 2014 roku w S.

sprawy z wniosku wierzyciela (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w J.

z udziałem dłużników I. T., M. T. (1), M. T. (2)

ze skarg dłużników M. T. (1)i I. T.na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...)w S. K. K.w sprawie o sygn. akt Km 71/09 - na opis i oszacowanie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego w S.przy ulicy (...),

na skutek zażalenia dłużnika M. T. (1) na punkt II postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 11 października 2013 roku., sygn. akt IX Co 4116/13

oraz zażalenia dłużnika I. T. na punkt II postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 11 października 2013 roku., sygn. akt IX Co 4123/13

postanawia:

zmienić zaskarżone postanowienia z dnia 11 października 2013 roku., sygn. akt IX Co 4116/13 i sygn. akt. IX Co 4123/13 w ten sposób, że odrzucić skargi.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 października 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeżne i Zachód w S. ( IX Co 4116/13) w punkcie drugim rozstrzygnięcia oddalił skargę dłużniczki M. T. (1) na czynność komornika sądowego z dnia 4 czerwca 2013 roku, w przedmiocie sporządzenia opisu i oszacowania ograniczonego prawa rzeczowego w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego w S. przy ulicy (...)/I posiadającego założony zbiór dokumentów w SM Politechnik w S..

Postanowieniem z dnia 11 października 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeżne i Zachód w S. ( IX Co 4123/13) w punkcie drugim rozstrzygnięcia oddalił skargę dłużniczki I. T. na czynność komornika sądowego z dnia 4 czerwca 2013 roku, w przedmiocie sporządzenia opisu i oszacowania ograniczonego prawa rzeczowego w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego w S. przy ulicy (...)/I posiadającego założony zbiór dokumentów w SM Politechnik w S..

W uzasadnieniach wymienionych postanowień Sąd Rejonowy nie podzielił zarzutów dłużników w zakresie błędnej wyceny poprzez zaniżenie wartości rynkowej ww. prawa w operacie szacunkowym z dnia 5 marca 2013 roku w związku z pominięciem przy dokonanej wycenie takich faktów jak funkcjonalny układ pomieszczeń, atrakcyjna lokalizacja czy podwyższony standard wykończenia. Jak i tego, że wartość rynkowa tego prawa powinna wynosić 260. 000 złotych.

Sąd Rejonowy wskazał, że biegły sporządzając operat szacunkowy z dnia 5 marca 2013 roku zastosował przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego, ustalając wartość rynkową nieruchomości podejściem porównawczym, stosując metodę korygowania ceny średniej. Sąd zwrócił uwagę, iż dłużnicy nie zakwestionowali przyjętej przez biegłego metody wyceny, prawidłowości dokonanych obliczeń czy prawidłowości przyjętych do porównania nieruchomości, kwestionując jedynie zastosowane przez biegłego współczynniki korygujące. W ocenie Sądu I instancji operat szacunkowy z dnia 5 marca 2013 roku został sporządzony w sposób rzetelny i prawidłowy według stanu nieruchomości w chwili jego sporządzania. Zaś protokół opisu i oszacowania nieruchomości z dnia 4 czerwca 2013 roku sporządzony został przez Komornika odpowiadał wymogom wskazanym w art. 947 kpc.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż cena ustalona przez biegłego jest jedynie ceną wyjściową, zaś przebieg licytacji i liczba zainteresowanych nieruchomościami dłużnika ostatecznie zdecyduje o tym na jakim poziomie ukształtują się ceny sprzedaży. Jeżeli zatem cena nieruchomości jest wyższa- jak twierdzą dłużnicy to w ocenie sądu Rejonowego rokuje to wyższe zainteresowanie nieruchomością i uzyskaniem wyższej ceny od ceny wywoławczej.

Niezasadne w ocenie Sądu I instancji były zarzuty dłużników odnośnie funkcjonalności jak i atrakcyjności lokalizacji. Jak wskazał cechy te są w dużej mierze subiektywne w zależności od konkretnych osób poszukujących lokali użytkowych celem prowadzenia działalności gospodarczej.

Zażalenia na powyższe postanowienia w zakresie punktu II wywiedli dłużnicy M. T. (1)( IX Co 4116/13) i I. T.( IX Co 4123/13) wnosząc o ich uchylenie oraz ponowne dokonanie opisu i oszacowania ograniczonego prawa rzeczowego w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu położonego w S.przy ulicy (...)/(...)posiadającego założony zbiór dokumentów w SM Politechnikw S..

W uzasadnieniu wskazali, że sporządzony przez biegłego operat nie jest zgodny z rzeczywistym stanem rzeczy. Zarzucili, iż wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego zakwestionowali dokonany przez biegłego sposób wyceny oraz wskazali jego uchybienia. W ocenie skarżących Sąd I instancji nie przeanalizował podniesionych przez nich zarzutów, opierając się jedynie na stanowisku komornika i opinii biegłego rzeczoznawcy zawartej w piśmie z dnia 30 lipca 2013 roku.

Skarżący wskazali, iż doszło do uchybienia przepisowi art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, albowiem nie została przyjęta cena możliwa do uzyskania na rynku z uwzględnieniem cen transakcyjnych. Zwrócili uwagę, iż wskazanie przez nich w skardze, zarzuty dotyczące zastosowania przez biegłego niewłaściwych cen korygujących miało na celu również zakwestionowanie sposobu dokonanej wyceny oraz przyjętych do porównania nieruchomości. Zdaniem skarżących logicznym jest, że przyjęcie niewłaściwych cech, nieadekwatnych do szacowanej nieruchomości oraz przyjętych do porównania nieruchomości, nie może prowadzić do ustalenia prawidłowych cen transakcyjnych. Skarżący wyrazili zapatrywanie, iż wycena została oparta na nieprawidłowych współczynnikach co w konsekwencji prowadzi do tego, że do porównania zostały przyjęte nieprawidłowe nieruchomości. Biegły w ich ocenie przyjął niewłaściwe cechy jak „mniej korzystna lokalizacja” „przeciętny układ pomieszczeń” czy „ przeciętny standard wykończenia” Wskazali, iż z wypowiedzi biegłego w piśmie z dnia 30 lipca 2013 roku, na które powołał się Sąd Rejonowy, wyraźnie wynika, że dostosował wartość lokalu użytkowego przy ul. (...) (...) do możliwości przeciętnego nabywcy, a nie do rzeczywistej wartości lokalu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedzione zażalenia doprowadziły do zmiany zaskarżonych postanowień, jednakże z odmiennych przyczyn niż podnieśli skarżący.

Zgodnie z art. 767 ³ kpc w znajdującym w rozpoznawanej sprawie brzmieniu sprzed dnia 3 maja 2012 roku, jeżeli skargę wniesiono po terminie albo nie uzupełniono w terminie jej braków, sąd odrzuca skargę, chyba że uzna, iż zachodzi podstawa do podjęcia czynności na podstawie art. 759 § 2. Na postanowienie sądu o odrzuceniu skargi służy zażalenie.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem zażaleń była czynność komornika w postaci opisu i oszacowania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu z dnia 4 czerwca 2013 roku.

Zgodnie z art. 950 kpc, w tym samym brzmieniu, termin do zaskarżenia opisu i oszacowania liczy się od dnia jego ukończenia. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

Zważenia wymagało, że wyrokiem z dnia 22 stycznia 2013 roku (SK 18/11, OTK-A 2013/1/4) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 950 zdanie pierwsze ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 233, poz. 1381), jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Podkreślenia tu jednakże wymaga, że o ile powołany przepis odnosił się do momentu, od którego rozpoczynał bieg termin do wniesienia skargi na czynność komornika, o tyle sam termin do jej wniesienia regulowany był normą ogólną, zawartą w art. 767 § 4 kpc i był to termin tygodniowy.

Wedle tego ostatniego przepisu in principio skargę wnosi się do sądu w terminie tygodniowym od dnia czynności, gdy strona lub osoba, której prawo zostało przez czynność komornika naruszone bądź zagrożone, była przy czynności obecna lub była o jej terminie zawiadomiona, w innych wypadkach - od dnia zawiadomienia o dokonaniu czynności strony lub osoby, której prawo zostało przez czynności komornika naruszone bądź zagrożone, a w braku zawiadomienia - od dnia, w którym czynność powinna być dokonana.

Lektura stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w ww. wyroku pozwala na konstatację, że wadliwość dotychczasowej regulacji ten upatrywał w tym, że brak jest wyjaśnienia w stanie prawnym i tym samym uregulowaniu, momentu ukończenia opisu i oszacowania, od którego rozpoczyna bieg tygodniowy termin do wniesienia skargi na czynność komornika sądowego. Przy czym istotne jest tutaj, że Trybunał w ogóle nie wypowiadał się w kwestii, czy termin ten powinien być tygodniowy, zgodny z ogólnymi przepisami o skardze na czynności komornika, czy też dwutygodniowy, jak to wynika z przyjętej nowelizacji. Zdaniem Trybunału zakwestionowany przepis art. 950 kpc uniemożliwia stronie skarżenie opisu i oszacowania, skoro nie daje stronie gwarancji, iż dowie się ona o początku biegu terminu do wniesienia skargi, czyli o zakończeniu opisu i oszacowania. Moment taki ma charakter abstrakcyjny, niezależny od działań strony czy też posiadanych przez nią informacji. W ten sposób ustawodawca nie daje stronie możliwości terminowego wniesienia środka zaskarżenia, co powoduje utrudnienia albo uniemożliwienie prawa do sądu. Trybunał, mając na uwadze różną praktykę w zakresie powiadamiania stron o zakończeniu opisu i oszacowania zwrócił uwagę, że zarówno z art. 763 kpc, jak też art. 945 § 1 kpc nie można było wywieść nakazu zawiadomienia strony o zakończeniu opisu i oszacowania. Strona była zawiadamiana tylko o rozpoczęciu tej czynności, co powodowało, że albo nie wiedziała o zakończeniu opisu i oszacowania, albo dowiadywała się o nim po upływie terminu określonego w art. 950 kpc, co skutkowało niemożnością zaskarżenia czynności komornika sądowego w ustawowym terminie. W rozpatrywanym przez Trybunał brzmieniu art. 950 kpc, strona postępowania egzekucyjnego nie miała zagwarantowanego uzyskania informacji o zakończeniu opisu i oszacowania, a tym samym informacji, od kiedy biegnie termin jej zaskarżenia. Trybunał uznał więc, że przyjęte w art. 950 kpc rozwiązanie jest niespójne z przepisami kpc, a kwestionowana regulacja nie gwarantuje w dostatecznym stopniu uczestnikom postępowania egzekucyjnego możliwości ustalenia daty rozpoczęcia biegu terminu zaskarżenia opisu i oszacowania nieruchomości, co ogranicza w nadmiernym stopniu prawo do zaskarżenia do sądu opisu i oszacowania. Takie rozwiązanie nie znalazło uzasadnienia w konstytucyjnych zasadach i wartościach.

Z uwagi na powyższe ocena zachowania przez skarżących terminu powinna nastąpić w kontekście znowelizowanego przepisu art. 950 kpc, zgodnie z którym termin zaskarżenia opisu i oszacowania wynosi dwa tygodnie i liczy się od dnia jego ukończenia. Jeżeli opis i oszacowanie nie zostały ukończone w terminie podanym w zawiadomieniu termin do zaskarżenia liczy się od dnia doręczenia uczestnikowi zawiadomienia, o którym mowa w art. 945 § 4, a dla uczestników, którym nie doręczono zawiadomienia, od dnia obwieszczenia o ukończeniu. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że jak wynika z protokołu opisu i oszacowania przedmiotowego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu z dnia 4 czerwca 2013 roku, czynność ta została dokonana w obecności dłużnik I. T.. M. T. (1) wprawdzie nie byłą obecna przy sporządzeniu protokołu, niemniej została w sposób prawidłowy zawiadomiona o terminie czynności. Czynność ta została zakończona w dniu 4 czerwca 2013 roku poprzez podpisanie przez komornika sądowego przedmiotowego protokołu.

Istotnym jest, że skoro przez ukończenie opisu i oszacowania należy rozumieć sporządzenie i podpisanie przez komornika sądowego protokołu opisu i oszacowania, to tym samym nie zaszła konieczność zawiadamiania dłużnika o zakończeniu tej czynności. Wniosek ten należy wyprowadzić a contrario ze zdania drugiego obecnie obowiązującego art. 950 kpc. Komornik nie miał, więc obowiązku zawiadamiać dłużnika o ukończeniu czynności polegającej na opisie i oszacowaniu, ponieważ miało to miejsce w tym samym dniu, co rozpoczęcie tej czynności.

W takiej sytuacji termin do wniesienia skargi na przedmiotową czynność komornika rozpoczął swój bieg w dniu 4 czerwca 2013 roku i upływał w dniu 11 czerwca 2013 roku. W tym stanie sprawy, skargi wniesione przez dłużników M. T. (1) i I. T. w dniu 18 czerwca 2013 roku winny zostać odrzucone przez Sąd Rejonowy jako spóźnione ( k. 7 akt. IX Co 4123/13 oraz k. 7 akt. IX Co 4116/13).

Nie można w żadnym razie przyjąć, że termin do wniesienia skargi był 14 dniowy, gdyż, jak to już wskazano na wstępie, do przedmiotowego postępowania egzekucyjnego z nieruchomości znajdują zastosowanie przepisy obowiązujące do dnia 2 maja 2012 roku, a tym samym termin do wniesienia skargi wynikał z niekwestionowanego przez Trybunał Konstytucyjny przepisu art. 767 § 4 kpc. Znowelizowany przepis art. 950 kpc jest natomiast wyłącznie wyznacznikiem, również dla egzekucji wszczętych przez wskazaną datą, przy ustalaniu dnia, w którym rozpoczyna się bieg terminu do wniesienia skargi na opis i oszacowanie; nie może natomiast rzutować na długość terminu do wniesienia skargi w stanie prawnym obowiązującym do 2 maja 2012 roku.

Wreszcie z oczywistych względów bez znaczenia dla liczenia terminów procesowych do wniesienia skargi jest data doręczenia dłużnikowi protokołu opisu i oszacowania, gdyż również w świetle aktualnego stanu prawnego art. 950 kpc w znowelizowanym brzmieniu, nie daje podstaw do uznania, że doręczenie to otwiera termin do złożenia skargi, skoro opis i oszacowanie zakończono w dacie wskazanej w zawiadomieniu o terminie tej czynności.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd Okręgowy uznał, że zaistniały podstawy do odrzucenia skargi dłużnik - jako spóźnionej, na podstawie art. 767 ³ kpc.

Dodania wymaga, że brak było także podstaw do podjęcia w sprawie czynności w trybie art. 759 § 2 kpc. Przepis ten głosi, że sąd może z urzędu wydawać komornikowi zarządzenia zmierzające do zapewnienia należytego wykonania egzekucji oraz usuwać spostrzeżone uchybienia.

Analizując pod tym kątem okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu wywodów wniesionych skarg oraz zażaleń zważyć w pierwszej kolejności należy, że oszacowanie nieruchomości nie polega na wiążącym określeniu ostatecznej ceny sprzedaży nieruchomości, ale na ustaleniu jej wartości rynkowej, będącej następnie podstawą określenia ceny wywołania w toku licytacji.

Pamiętać również należy, że na wartość nieruchomości oddziałuje szereg różnych czynników. O tym zaś, czy i jakie będą preferencje potencjalnych nabywców nieruchomości przekładające się na jej rynkową atrakcyjność sprzedażową decydują zarówno powierzchnia nieruchomości, jak i jej standard (wykończenie), funkcjonalność, ale i lokalizacja). Czynniki te podlegają odpowiedniemu – adekwatnemu dla danej nieruchomości – wyważeniu, co oznacza, że żaden z nich samodzielnie nie wpływa na wartość rynkową nieruchomości, ale też i to, że przy prawidłowym określeniu wartości rynkowej danej nieruchomości nie można pomijać czy umniejszać znaczenia któregokolwiek z tych czynników.

Zgodnie z art. 152 ust. 2 z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004r., Nr 261, poz. 2603 ze zm., zwana dalej „ugn”) wyceny nieruchomości dokonuje się przy zastosowaniu podejść: porównawczego, dochodowego lub kosztowego, albo mieszanego, zawierającego elementy podejść poprzednich. Przy czym, z mocy art. 154 ugn, prawo dokonania wyboru podejścia szacowania przysługuje rzeczoznawcy majątkowemu. Wybór ten nie jest jednak dowolny: rzeczoznawca musi kierować się celem wyceny, rodzajem i położeniem nieruchomości, przeznaczeniem w planie miejscowym, stopniem wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, stanem jej zagospodarowania oraz dostępnymi danymi o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. Określenie wartości nieruchomości poprzedzone jest analizą rynku nieruchomości, przy czym w przypadku stosowania metody korygowania ceny średniej musi być to rynek właściwy ze względu na położenie wycenianej nieruchomości (§ 3 ust. 2 i § 4 ust. 4 rozporządzenia z 21 września 2004 roku w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzeniu operatu szacunkowego). Ten zakres obowiązków należy do biegłego i to biegły decyduje jaki rynek jest miarodajny dla szacowanej nieruchomości. Wiedza w tym zakresie jest wiedzą specjalną, którą dysponuje biegły. Sąd w tym zakresie uprawniony jest jedynie zbadać czy założenia i wnioski wypływające z danej opinii odpowiadają zasadom logicznego rozumowania, a przedmiot opinii mieści się w zakresie posiadanych przez biegłego kwalifikacji. Obu tym okolicznościom w niniejszej sprawie sprostał biegły Z. W.. Zdaniem Sądu Okręgowego podniesione przez skarżących zarzuty, mają wyłącznie charakter polemiki ze stanowiskiem Sadu pierwszej instancji i sprowadzają w zasadzie do przedstawienia ich odmiennej oceny, W złożonych zażaleniach dłużnicy domagali się ponownego opisu i oszacowania nieruchomości podnosząc, że oszacowanie nieruchomości nie uwzględniło w sposób dostateczny atrakcyjności lokalizacji nieruchomości, biegły w sposób niewłaściwy określił układ funkcjonalny lokalu jako „średni”, co w konsekwencji nie doprowadziło do ustalenia prawidłowych cen transakcyjnych.

Jak wynika z operatu szacunkowego z dnia 5 marca 2013 roku biegły ustalając wartość rynkową spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego nr I położonego w S. przy ulicy (...) zastosował metodę porównawczą z metodą korygowania ceny średniej.

Odnosząc się do analizy sporządzonego przez biegłego operatu szacunkowego na potrzeby niniejszej sprawy zauważyć należy, iż w tabeli nr 3 (ocena wycenianego lokalu mieszkalnego za pomocą sumy współczynników korygujących) biegły oceniając cechę rynkową jaką jest lokalizacja ogólna określił udział tej cechy na poziomie 25 % wartości nieruchomości, przy czym przypadający na ten udział zakres współczynników korygujących przy przyjęciu do porównania 13 nieruchomości rozkładał się na poziomie od 0,221 do 0,267. Funkcja metody korygowania ceny średniej sprowadza się do ustalenia dwóch wskaźników zmienności cen mianowicie V max i V min. W omawianej sprawie zakres tych współczynników kształtował się na poziomie od 0,221 do 0,267. Z kolei wybór wysokości współczynnika determinowany jest przez ocenę biegłego danej cechy rynkowej wycenianej nieruchomości. Biegły mając na uwadze cechę lokalizacyjną nieruchomości dokonał jej analizy w kontekście przedmiotowej nieruchomości i przyznał dla niej współczynnik korygujący na poziomie średnim tj. 0,229.

W zakresie cechy rynkowej jaką jest – „ układ funkcjonalny lokalu”, przypadający na ten udział zakres współczynników korygujących rozkładał się na poziomie0,177 – 0,214. Przyznany przez biegłego dla nieruchomości współczynnik wyniósł tu 0,202. Zakres współczynników korygujących przypadający na standard wykończenia i wyposażenia rozkładał się na poziomie 0,133 do 0,160. Biegły przyznał dla niej współczynnik korygujący w wysokości 0,150, a więc wyższy niż średni.

W kontekście powyższego, zwrócić ponownie należy uwagę, iż zarzuty, które zostały podniesione przez skarżących stanowią jedynie polemikę z przyjętymi przez biegłego cechami korygującymi. Skarżący nie wskazali by biegły wydając przedmiotową opinie wykonał ją w oparciu o metodę niewłaściwą czy wyciągnął z niej wnioski, które pozostawały by w sprzeczności z zasadami logiki. Samo tylko przeświadczenie, że w ocenie skarżących biegły pominął z jej punktu widzenia istotne cechy ( wysoki standard wyposażenia i wykończenia lokalu, lokalizację, układ funkcjonalny) nie może samo w sobie przemawiać za tym, iż ocena dokonana przez biegłego jest nieprawidłowa. Samo poczucie „ krzywdy” bez wskazania uchybień jakich dopuścił się biegły nie może doprowadzić do skutecznego wzruszenia opinii. Nadto jak wskazał, biegły w odpowiedzi na skargę (k. 14- 15 akt. IX Co 4116/13 oraz k. 14-15 akt IX Co 4123/13) taka a nie inna ocena cech rynkowych przedmiotowego lokalu jest wynikiem analizy cech, cen znajomości lokalnego rynku jak i zachowań jego uczestników. Wskazana przez skarżących ocena nie uwzględnia cech rynkowych nieruchomości porównawczych, co jest warunkiem koniecznym dla zastosowanej przez biegłego metody wyceny.

Już tylko na marginesie zwrócić należy uwagę, że biegły wycenił metr kwadratowy powierzchni lokalu na kwotę 4.580 złotych, co przy 52,20 m2 powierzchni powoduje, iż wartość rynkowa spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu została określona na kwotę 240.000 zł i jest to kwota niewiele odbiegająca od oczekiwanej przez skarżącą - na poziomie 260.000 zł.

Mając wszystko powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 kpc, w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc, orzeczono jak w sentencji.

(...)

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)