Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 284/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 25 lutego 2019 roku sygn. VK 70/16

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

Do apelacji złożonej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych dołączono zaświadczenie komornika sądowego o prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym przeciwko S. M. i A. M. (1).

k.331 T.IV

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zaświadczenie komornika sądowego o prowadzonym postepowaniu egzekucyjnym przeciwko S. M. i A. M. (1).

Dokument bez wpływowy dotyczący zdarzeń prawnych (zachowania oskarżonego) po orzeczeniu sądu I instancji. Jak wynika z zaświadczenia podjęte działania na etapie postępowania egzekucyjnego cywilnego nie doprowadziły do ujawnienia majątku pozwalającego na wyegzekwowanie kwot objętych tytułem wykonawczym.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Zarzuty wobec orzeczenia Sądu I instancji podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony w dniu 22 kwietnia 2013 r. w W. podczas zawierania z pokrzywdzonymi umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości doprowadził do zmiany waluty zapłaty z euro na złote polskie oraz w konsekwencji zmiany rachunku bankowego z rachunku służącego obsłudze kredytu hipotecznego w euro na rachunek prowadzony dla środków w złotych polskich, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. W. (1), a także pokrzywdzonego Ł. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie pełnił roli inicjującej zmianę waluty, a dokonanie zmiany rachunku było tylko konsekwencją zmiany waluty z euro na polskie złote, a której to zmiany inicjatywa pochodziła z woli pokrzywdzonych, którzy nie byli zainteresowani i nie chcieli dokonać zapłaty ceny za nabywaną nieruchomość w euro, co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony w dniu 22 kwietnia 2013r. w W. podczas zawierania z pokrzywdzonymi umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości działał z góry powziętym zamiarem doprowadzenia K. Z. i Ł. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. W. (1), a także pokrzywdzonego Ł. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, stanowiących niepodważone dowody, jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzeni dokonali zapłaty ceny w kwocie 1.300.000 zł, za sprzedaną im oraz wydaną do posiadania nieruchomość, uzyskując w zamian za świadczenie pieniężne ekwiwalent w postaci prawa własności nieruchomości, a także oznaczyli termin spłaty kredytu na dzień 30 czerwca 2013r., co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

3. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony w dniu 22 kwietnia 2013r. w W. podczas zawierania z pokrzywdzonymi umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości działając z góry powziętym zamiarem doprowadzenia K. Z. i Ł. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości spowodował powstanie szkody w wysokości 1.300.000 zł, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. W. (1), a także pokrzywdzonego Ł. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, stanowiących niepodważone dowody jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzeni dokonali zapłaty części ceny w kwocie 1.300.000 zł, za sprzedaną im nieruchomość, uzyskując w zamian za świadczenie pieniężne ekwiwalent w postaci prawa własności nieruchomości, co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

4. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony w dniu 22 kwietnia 2013r. w W. podczas zawierania z pokrzywdzonymi umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości działając z góry powziętym zamiarem doprowadzenia K. Z. i Ł. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości spowodował powstanie szkody w wysokości 1.300.000 zł, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. O., a także pokrzywdzonych złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, stanowiących niepodważone dowody jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzeni z własnej woli oraz inicjatywy, bez zaistnienia zewnętrznych okoliczności stanowiących o konieczności ochrony majątku lub wykonania świadczenia, dokonali w dniu 25 lutego 2014r. zapłaty kredytu hipotecznego, obsługiwanego na bieżąco przez oskarżonego, poprzez zapłatę gotówką w banku (...) S.A. kwoty 170.650 Euro, czym spowodowali powstanie w dniu 25 lutego 20 14r. uszczerbku w tej wysokości we własnym mieniu, co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

5. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony nie dokonał żadnej spłaty kredytu hipotecznego, w konsekwencji czego Sąd ustalił wysokość szkody jaka ponieśli pokrzywdzeni na kwotę 1.300.000 zł, podczas gdy z dokumentów wystawionych przez bank (...) S.A. oraz wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. W. (1), a także pokrzywdzonego Ł. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie innych dokumentów, stanowiących dowody, jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzeni dokonali w dniu 25 lutego 2014r. zapłaty kwoty 170.650 Euro, stanowiącej wg. przyjętego przelicznika wartość 713.026,90 zł, co nie pozwała na uznanie zgodnie z opisem czynu sprawstwa przypisanego przestępstwa.

6. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony nie dokonał żadnej spłaty kredytu hipotecznego, w konsekwencji czego Sąd ustalił wysokość szkody jaką ponieśli pokrzywdzeni na kwotę 1.300.000 zł, podczas gdy z dokumentów wystawionych przez bank (...) S.A. oraz wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., K. W. (1), a także pokrzywdzonego Ł. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie innych dokumentów, stanowiących dowody, jednoznacznie wynika, iż oskarżony dokonał najpóźniej do dnia 25 lutego 2014r. spłaty kredytu hipotecznego do kwoty 166.743,48 Euro, stanowiącej wg. przyjętego przelicznika wartość 696.704,28 zł, co nie pozwała na uznanie zgodnie z opisem czynu sprawstwa przypisanego przestępstwa.

7. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony w ciągu trzech dni po dniu 22 kwietnia 2013 r., w W. zamiast uregulować wszelkie należności wobec (...) S.A. wynikające z umowy kredytu hipotecznego obciążającego sprzedaną pokrzywdzonym nieruchomość, dokonując przelewów na rachunek bankowy prowadzony dla spółki (...). - (...) D." oraz spółki (...) Sp. j., działał na szkodę K. Z. oraz Ł. Z. i powodując szkody w ich mieniu w kwocie 1.300.000 zł, podczas gdy zarówno z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, stanowiących niepodważone dowody jednoznacznie wynika, iż oskarżony w dacie, w której był uprawniony do swobodnego rozporządzania uzyskaną z tytułu sprzedaży nieruchomości kwotą ceny, dokonał tylko relokacji środków pieniężnych pomiędzy własnymi rachunkami bankowymi w celu zorganizowania procedury dokonywania wymiany waluty ze złotych polskich na euro oraz ochrony kwoty przed jej wykorzystaniem przez byłą małżonkę, a następnie korzystając ze środków pieniężnych na ww. rachunkach firmowych, dokonywał spłat kredytu w łącznej wysokości 166.743,48 Euro, stanowiącej wg. przyjętego przelicznika wartość 696.704,28 zł, co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

8. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż skoro ustalona przez pokrzywdzonych i oskarżonego cena sprzedaży nieruchomości oznaczona była w złotych polskich, a oskarżony negocjował i przyjął cenę w złotych, działał on w zamiarze niedopuszczenia do bezpośredniej spłaty kredytu, gdyż nie było możliwości dokonania płatności w euro bezpośrednio na rachunek kredytu hipotecznego, podczas gdy ogólnie obowiązujące przepisy prawa dopuszczają ustalenie ceny w jednej, a zapłatę ceny w innej walucie, a to pokrzywdzeni zeznali oraz świadek K. W. (1), że wprawdzie początkowo mieli zapłacić w euro, lecz obawiając się kosztów różnic kursowych, podatku Vat itp. dopuszczali tylko zapłatę w złotych, a stąd wynikła zmiana rachunku bankowego i sposobu zapłaty za nieruchomość, powyższe potwierdza również treść wyjaśnień oskarżonego w postępowaniach przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadków R. K. (1), S. S., A. L. i K. K. (1), co nie pozwała na uznanie sprawstwa przypisanego przestępstwa.

9. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż

oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zamierzał doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, celem dokonania spłaty innych zobowiązań firmy, podczas gdy z

dokumentów wystawionych przez bank (...) S.A. oraz wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak i z zeznań świadka R. K. (1), złożonych w toku postępowania przygotowawczego i w toku przewodu sądowego oraz ze zgromadzonych w sprawie innych dokumentów, stanowiących dowody, jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie dokonywał żadnych rozporządzeń kwotą otrzymaną jako zapłata za sprzedaną nieruchomość, poza dokonywaniem spłaty kredytu hipotecznego, w szczególności nie pokrywał żadnych zobowiązań firmy, a okoliczność, że bank (...) S.A. zajął w dniu 20.05.2013r. kwotę 500.000 zł, nie stanowiła ani rozporządzenia, ani korzyści majątkowej oskarżonego - nie chciał wykorzystać środków służących spłacie prywatnego zobowiązania na zobowiązanie służbowe dzielone ze wspólnikiem, a suma długu Po spłacie kredytu spółki jawnej, kosztem nie spłacenia kredytu hipotecznego nie obniżyła się, gdyż nastąpiła zamiana jednego długu na inny, co nie pozwała na uznanie zgodnie z opisem czynu sprawstwa przypisanego przestępstwa.

10. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony nie dostarczając do czynności zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży nieruchomości promesy banku (...) S.A., a dostarczając w jej miejsce Zaświadczenie wydane przez bank (...) S.A. na dzień 22.04.20 13r. działał w bezpośrednim zamiarze doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy z treści Zaświadczenia wynikają wszelkie dane umożliwiające przelew w walucie euro i na rachunek kredytu hipotecznego w euro celem spłaty kredytu, a zatem która to zmiana nie pogorszyła sytuacji pokrzywdzonych, a nadto stosownie do zeznań świadka, notariusza A. L. zamiana taka spowodowana była procedurami bankowymi i małą ilością czasu, co nie pozwała na uznanie zgodnie z opisem czynu sprawstwa przypisanego przestępstwa.

11. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia w zw. z tym zarzut bezzasadnego oddalenia wniosków dowodowych - z pisma obrońcy z dnia 08 marca 2019r. w postaci dowodu z informacji banku (...) w W., o treści szczegółowo przytoczonej w apelacji oraz wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego, zgłoszonego na rozprawie w dniu 11 lutego 2019r. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny bankowości na okoliczność ustalenia, czy przedmiotowy rachunek bankowy prowadzony dla kredytu hipotecznego obciążający nieruchomość zbytą na rzecz państwa Z. (kredytu hipotecznego (...) nr (...)) mógł zostać spłacony poprzez uznanie rachunku przelewem w walucie złoty polski, czy też wymagał dla spłaty uznania walutą euro. - których oddalenie na zasadzie braku znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy stanowi naruszenie art. 170§1 k.p.k., a skutkiem nie przeprowadzenia było pozbawienie oskarżonego możliwości poparcia swoich twierdzeń i obrony jego praw.

12. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut bezzasadnego pominięcia wniosków dowodowych - stanowiących dokumentację wykazującą kondycję finansową oskarżonego oraz prowadzonych przez oskarżonego firm - działalności osobistej oraz spółki jawnej, o treści szczegółowo przytoczonej w apelacji „ które złożone zostały do akt postępowania na okoliczność ustalenia kondycji finansowej oskarżonego, a wynikowo motywu działania w kierunku osiągnięcia korzyści materialnej, braku kłopotów finansowych przed dniem 22.04.2013r. - których pominięcie stanowi naruszenie art. 170§1 k.p.k., a skutkiem nie przeprowadzenia było pozbawienie oskarżonego możliwości poparcia swoich twierdzeń i obrony jego praw w zakresie braku zamiaru i motywu dla popełnienia zarzucanego mu czynu.

13. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut bezzasadnego nie przyznania przymiotu wiarygodności zeznaniom złożonym przez świadków S. S. oraz R. K. (1), argumentowana w zasadzie jedynie stwierdzeniem, iż zeznania podtrzymują linię obrony, a świadkowie są zainteresowani obroną oskarżonego - których nie uwzględnienie jako wiarygodnych stanowi naruszenie art. 7 k.p.k., a skutkiem nie przeprowadzenia było pozbawienie oskarżonego możliwości poparcia swoich twierdzeń i obrony jego praw w zakresie braku zamiaru i motywu dla popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wersji wydarzeń stanu faktycznego.

14. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut bezzasadnego przyznania przymiotu wiarygodności zeznaniom złożonym przez świadka K. W. (1) w zakresie jego zeznań w postępowaniu przygotowawczym w odniesieniu do jego twierdzenia jakoby słyszał wypowiedziane przez oskarżonego zdanie, że Ł. Z. dał się oszukać jak dziecko, Sąd Okręgowy uznając ten fragment zeznań, który nie został przeprowadzony na rozprawie i w obecności Sądu jako wiarygodny i miarodajny dla oceny zamiaru oskarżonego naruszył reguły oceny dowodów objęte art. 7 k.p.k., faktyczna obecność świadka przy rozmowie jest niepewna, natomiast mało prawdopodobne jest wygłaszanie przez oskarżonego deklaracji przez telefon, że popełnił przestępstwo, zeznanie nie zostało poparte żadnym obiektywnym dowodem, a sam świadek jako osoba współpracująca z pokrzywdzonymi, nie jest obiektywny i bezstronny, skutkiem uznania wiarygodności kwestionowanych zeznań, było przypisanie oskarżonemu zamiaru popełnienia przestępstwa oszustwa. Prawidłowa ocena zeznań świadka K. W. (1) w cytowanym zakresie, przez pryzmat miarodajnych ocen formułowanych obiektywnie na gruncie art. 7 k.p.k., prowadzi do wniosku, iż zeznania te nie zasługują na przymiot wiarygodności.

15. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut bezzasadnego nie przyznania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz dowodom i zeznaniom złożonym przez świadka R. K. (1), w zakresie czynionych przez oskarżonego porozumień z pokrzywdzonymi w przedmiocie prolongaty terminu spłaty kredytu hipotecznego oraz późniejszego oferowania miarodajnego zabezpieczenia - których nie uwzględnienie jako wiarygodnych stanowi naruszenie art. 7 k.p.k., a skutkiem nie uwzględnienia było pozbawienie oskarżonego możliwości poparcia swoich twierdzeń i obrony jego praw w zakresie braku zamiaru i motywu oraz twierdzeń o działaniu w porozumieniu z pokrzywdzonymi.

16. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut naruszenia ogólnych zasad procesu karnego w zakresie obrazy przepisów art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy w sposób szerzej opisany apelacją, naruszył względem oskarżonego zasadę obiektywizmu, nie stosował zasady in dubio pro reo oraz dokonał niezgodnej z wytycznymi zasady swobodnej oceny dowodów, dowolnej oceny wytkniętych apelacją elementów materiału dowodowego, doprowadzając do zignorowania dowodów korzystnych dla oskarżonego.

17. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia i formułuję w zw. z tym zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, tj. obrazy przepisu art. 7 k.p.k. w związku z pominięciem przez Sąd Okręgowy ustaleń objętych wyrokiem z dnia 17 września 2015 r. wydanym przez Sąd Okręgowy Warszawa Praga, Wydział III Cywilny, sygn. akt III C 1196/14, który przypisał odpowiedzialność kontraktową oskarżonemu oraz zasądził na rzecz pokrzywdzonych kwotę 170.650 Euro, a to w zakresie wysokości szkody oraz daty i okoliczności jej powstania.

18. naruszenie przepisów postępowania poprzez dokonanie sumarycznego wyliczenia dowodów, na podstawie których Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie, co stanowi obrazę przepisów procesowych (wyr. SN z 13.3.2008 r., III KK 242/07, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 631). SO nie określił jednoznacznie, jakie dokumenty załączył do materiału dowodowego, wskazując szeroką ogólnikowość sformułowania, jak kserokopie dokumentów itp. nie pozwała to na weryfikację dokumentacji oraz prawidłowe odniesienie do ustaleń Sądu w zakresie zaliczenia do materiału dowodowego.

II.  Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w apelacji zarzucił wyrokowi Sądu Okręgowego:

a) na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, wyrażający się w przyjęciu, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi przez oskarżonego do przestępstwa, podczas gdy postawa oskarżonego, tj. jego zła wola i determinacja, by doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, oraz zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, w tym brak podjęcia starań o dobrowolne naprawienie szkody, uniemożliwianie egzekucji odszkodowania zasądzonego na rzecz pokrzywdzonych w postępowaniu cywilnym, niewyrażenie jakiejkolwiek skruchy, nieuzasadnione racjonalną obroną obciążanie pokrzywdzonych odpowiedzialnością za własny czyn, nie pozwalają na przyjęcie w stosunku do niego pozytywnej prognozy kryminologicznej, które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, albowiem spowodowało że wymierzona oskarżonemu kara jest karą rażąco niewspółmiernie łagodną;

b) na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k., rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności rażąco niewspółmiernie łagodnej, bowiem w wymiarze zbliżającym się do dolnej granicy zagrożenia ustawowego za przypisany oskarżonemu czyn oraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także grzywny kumulatywnej rażąco niewspółmiernie łagodnej z uwagi na jej orzeczoną wysokość, która to kara nie uwzględnia wszystkich istotnych okoliczności mających wpływ na jej wymiar, a to:

i. wysokiego stopnia winy oskarżonego, który działał, w świetle ustaleń poczynionych przez Sąd meriti, z premedytacją, wyzyskał dobrą wiarę pokrzywdzonych, w zaufaniu do oskarżonego przekazujących do jego rąk - zamiast do rąk banku - środki przeznaczone na spłatę hipoteki obciążającej nabywaną nieruchomość w kwocie 1.300.000 zł, bez jakichkolwiek wahań i skrupułów, od razu po uzyskaniu przedmiotowych środków rozdysponował je pomiędzy rachunki bankowe, do których miał dostęp, w celu pokrycia znajdującego się na nich zadłużenia, a także przez szereg miesięcy nie informował pokrzywdzonych, że wbrew zwartej z nimi umowie, nie spłacił wierzytelności zabezpieczonej hipoteką ustanowioną na sprzedanej pokrzywdzonym nieruchomości, zaś następnie stwarzał celowo pozory, że jest to wynik obiektywnych trudności;

ii. rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, które spowodowało, że pokrzywdzeni nie tylko musieli wyłożyć znaczną sumę pieniężną (niemal 800.000 zł) na poczet nieruchomości, za którą już raz oskarżonemu zapłacili, ale również nie mogli zrealizować swoich planów gospodarczych związanych z nabytą nieruchomością, która wskutek oszukańczych zabiegów oskarżonego nie mogła stanowić przedmiotu zabezpieczenia kredytu, o który pokrzywdzeni ubiegali się w związku z planowanym rozwojem swego przedsiębiorstwa;

(...). zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, które wyrażało się w niepodjęciu jakichkolwiek realnych starań o naprawienie szkody poniesionej przez pokrzywdzonych, udaremnianiu egzekucji odszkodowania zasądzonego na rzecz pokrzywdzonych w postępowaniu cywilnym, niewyrażeniu skruchy, nieprzeproszeniu pokrzywdzonych za czyn, którego się na ich szkodę dopuścił, jak również w próbach - nieuzasadnionych racjonalną obroną - przerzucania na pokrzywdzonych odpowiedzialności za wyrządzoną popełnionym na ich szkodę czynem szkodę;

iv. prewencji ogólnej, która wymaga, by oszustwa dokonywane w związku z obrotem nieruchomościami były surowo karane, albowiem transakcje w ramach tego obrotu angażują zazwyczaj mienie znacznej lub wielkiej wartości, stanowiące nierzadko cały dorobek życia pokrzywdzonych, a jednocześnie doniosłe znaczenie nabywanych nieruchomości, jako zaspokajających istotne potrzeby mieszkaniowe lub gospodarcze obywateli, powoduje, obrót nimi powinien być szczególnie chroniony przed oszukańczymi zabiegami;

jak również nieuwzględniającej w dostatecznym stopniu i nie przypisującej należytego znaczenia stopniowi szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie:

i. rozmiarów wyrządzonej szkody, podczas gdy czynem tym, zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy, oskarżony wyrządził szkodę w mieniu pokrzywdzonych w wysokości 1.300.000 zł, a zatem w wysokości ponad sześciokrotnie wyższej od dolnej granicy kwotowej stanowiącej znamię czynu z art. 286 i w zw. z art. 294 k.k., co sprawia, że kara jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, a więc zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn przypisany oskarżonemu przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu jej wykonania, oraz wymierzeniu oskarżonemu grzywny kumulatywnej w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł, jest karą rażąco niewspółmiernie łagodną;

ii. motywacji oskarżonego, które nie zasługiwała w żadnym stopniu na uwzględnienie;

(...). charakteru naruszonego przez oskarżonego dobra, jakim było mienie pokrzywdzonych o wartości 1.300.000 zł w postaci środków przeznaczonych na zakup budynku, które to mienie - biorąc pod uwagę wysokie ceny nieruchomości oraz ich doniosłe znaczenie tak w zakresie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, jak również prowadzenia działalności gospodarczej - zasługuje na szczególną ochronę przed czynami godzącymi w to dobro.

III.  Prokurator zarzucił orzeczeniu Sądu I instancji :

obrazę przepisów prawa postępowania tj. art. 413 § 1 pkt. 6 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez niewskazanie przez Sąd w wyroku skazującym art. 33 §2 k.k., jako podstawy prawnej orzeczonej kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I.  Odnośnie zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy oskarżonego zostały one uznane za niezasadne i tak:

Jak wynika z uzasadnienia Sądu Okręgowego Sad dał wiarę zeznaniom Ł. Z. - pokrzywdzonego zarówno złożonym w trakcie postepowania przygotowawczego jak i sadowego. Z tych zeznań pokrzywdzonego (także z postepowania przygotowawczego T. I k.121) jednoznacznie wynika, że to oskarżony dążył do zmiany konta i waluty zapłaty. Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał oceny zeznań wszystkich przesłuchanych świadków i je omówił.. W tym dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego i jego żonę, a częściowo wiary odmówił R. K., K. W. i S. S.. Dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonych Sąd I instancji skorelował je z zeznaniami np. świadka K. W. , który przytoczył słowa oskarżonego do pokrzywdzonego, cytując, , że pokrzywdzony „dał się oszukać jak dziecko”. Także Sąd I instancji właściwe znaczenie przydał faktowi, iż zmiana wskazanego rachunku do wpłacenia pieniędzy, kluczowa była dla tego, aby oskarżony zyskał możność dysponowania tymi środkami (zamiast banku).

Również nie każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności wynikających z dowodów, lub wadliwych ustaleń faktycznych.

W kwestii zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, stwierdzić również należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez skarżącego nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego – który to przecież nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego obrońca nie wykazał w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach depozycji świadków i oskarżonego jest dowolna, a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów, który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Nie zostały popełnione przez Sad Okręgowy błędy w ustaleniach faktycznych, nie można tez określić, iż oskarżony dokonał jedynie „relokacji środków pieniężnych” jak by chciał tego autor apelacji. Istotą bowiem przypisanego oskarżonemu czynu zabronionego jest to, że wpłaconą kwotę 1 300 000 zł w walucie polskiej przez pokrzywdzonego na wskazany rachunek - oskarżony zamiast przelać te pieniądze celem spłaty wierzytelności wynikającej z kredytu, przesłał te środki rachunek spółki (...). - (...) sp. z o.o. i ART. – P. sp.j. ( vide. Str. 14 uzasadnienia Sądu Okręgowego).

Korzystanie przez Sąd z uprawnieninia opisanego w art. 170 k.p.k. dla wyznaczenia zakresu materiału dowodowego przydatnego dla rozpoznania sprawy w świetle zarzutu aktu oskarżenia nie może być poczytane za próbę ograniczenia prawa do obrony ale za realizację dyspozycji zawartej w art.366 k.p.k. i art. 368 k.p.k.

Odnośnie naruszenia przepisów art. 4 k.p.k. . art. 5§2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. – Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się obrazy tych przepisów. Materiał dowodowy wraz z opisem - którym dowodom i dlaczego Sąd I instancji dał wiarę, został szczegółowo uzasadniony w pisemnych motywach tego wyroku. Przywołać należy, iż obraza przepisów postępowania (error in procedendo) tylko wtedy stanowi uchybienie, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Błąd w procedowaniu odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody (art. 92 i 410 k.p.k.), a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 k.p.k.). Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) zachodziłby błąd "dowolności". Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. Dodatkowo z przepisu art. 5 § 2 k.p.k. wynika, że chodzi o wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym. Przepis ten adresowany jest do sądu i oznacza, że sąd może sięgnąć do niej dopiero w sytuacji, gdy przeprowadzone zostanie postępowanie dowodowe , a następnie ocena dowodów zgodna z dyspozycją art. 7 k.p.k. Reguła in dubio pro reo nie jest regułą oceny dowodów, lecz posiada zastosowanie przy rozstrzyganiu.

Odnośnie zarzutu z pkt. 17 apelacji obrońcy, przypomnieć należy treść przypisanego oskarżonemu czynu przez Sad karny w wyroku I instancji, dodając, iż zakres bezprawia cywilnego nie zawsze pokrywa się z zakresem czynu zabronionego w prawie karnym materialnym. (tym samym odpowiedzialność kontraktowa może się różnic od deliktowej).

Również, Sad odwoławczy nie podziela ostatniego z zarzutów apelacji dotyczącego wskazania podstawy dowodowej. W ocenie Sadu Apelacyjnego podstawa dowodowa i omówienie dowodów zostały przytoczone czytelnie przez Sad I instancji, dodatkowo Sąd odwoławczy nie orzeka w oderwaniu od całych akt sprawy, a nadto z uwzględnieniem treści art. 455a k.p.k.

Sąd Apelacyjny podzielił pogląd wyrażony w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych odnośnie wymierzonej kary, lecz tylko częściowo. Niewątpliwie okolicznością łagodzącą wymiar orzeczonej kary oskarżonemu była jego dotychczasowa niekaralność. Jednakże bacząc na wysoką szkodliwość społeczną czyn na polu obrotu nieruchomościami i wykonywania umów ich dotyczących a także na bardzo wysoką sumę przedmiotu przestępstwa, brak dobrowolnego naprawienia szkody – te przesłanki zadecydowały, iż Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż oskarżony nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Orzeczenie kary bezwzględniej pozbawienia wolności będzie również miało swoje znaczenie w sferze prewencji ogólnej jak i indywidualnej. Zatem z wyroku Sadu Okręgowego – Sąd wyeliminował orzeczenie o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności ,uznając, że kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest w aspekcie sankcji karnej wyrażonej w art. 286 §1 kk w zw. Z art. 294 §1 kk jest kara oscylująca w okolicach dolnego zagrożenia karą, ale będzie wystarczającą przestrogą dla oskarżonego na przyszłość, aby nie powrócić do przestępstwa licząc na łatwy zarobek.

Uznając za zasadny wniosek o wymierzenie kary izolacyjnej, Sad Apelacyjny jednocześnie doszedł do przekonania, że przebywając w odpodobnieniu penitencjarnym oskarżony będzie miał ograniczone środki dochodów, czy źródła zysków – zatem nie modyfikował na niekorzyść orzeczenia o karze grzywny, bacząc jednocześnie iż na podstawie orzeczeń wydanych przez sądy cywilne, oskarżony posiada inne zobowiązania płatnicze.

II.  W kwestii zarzutu apelacji wywiedzionej przez prokuratora: oczywistym jest, że grzywna wymierzona w wyroku Sadu pierwszej instancji została wymierzona z uwagi na popełnienie przez oskarżonego czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Z tej przyczyny podstawę wymiaru grzywny Sąd odwoławczy uzupełnił o art. 33 §2 kk. (pozostałe paragrafy tego przepisu wskazują natomiast podstawę wymiaru ilości stawek dziennych i wysokości jednej stawki grzywny).

Wniosek

I.  Wniosek apelacji obrońcy:

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz uznanie oskarżonego A. M. (1) za niewinnego

zarzucanego mu czynu.

II. Wniosek apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych:

o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, tj. rozstrzygnięcia o karze poprzez:

a) wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;

b) wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 33 2 K.k. surowszej kary grzywny.

III.  Wniosek apelacji prokuratora:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie art. 33 § 2 kk jako podstawy wymierzenia kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50, zł., każda stawka

☒ niezasadny

☒ częściowo zasadny

☒ zasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty podniesione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne, zatem i wniosek apelacji nie został uwzględniony. Zarzuty wywiedzione w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych okazały się zasadne w części, z tej przyczyny w części wniosek uwzględniono.

Wniosek apelacji prokuratora został uwzględniony albowiem przedstawiony zarzut był zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie oskarżonego oraz karze.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku są tożsame z tymi dla których zarzuty apelacyjne zostały uznane za niezasadne w części 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie orzeczenia o zawieszeniu kary pozbawienia wolności.

Uzupełnienie podstawy prawnej orzeczonej kary grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku są tożsame z tymi, dla których zarzuty apelacyjne zostały uznane za zasadne w części 3 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art.635 kpk.

7.  PODPIS

Katarzyna Capałowska Jerzy Leder Zbigniew Kapiński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o karze grzywny

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana