Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2020 r. w Gliwicach

sprawy M. U. (U.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o świadczenie uzupełniające

na skutek odwołania M. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

z dnia 11 lutego 2020 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od 1 października 2019 r. do 30 września 2023 r.

(-) SSO Jolanta Łanowy - Klimek

Sygn. akt VIII U 381/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 11 lutego 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu M. U. prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, wobec nieuznania ubezpieczonego przez komisję lekarską ZUS za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania świadczenia uzupełniającego, powołując się na zły stan zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. U., urodzony (...), ma wykształcenie zawodowe – kucharz małej gastronomii. Od 10 lat jest zatrudniony w wymiarze ½ etatu jako pracownik pralni w Zakładzie (...).

Decyzją z 18 listopada 2015 r. ZUS Oddział w C. przyznał ubezpieczonemu od 1 października 2015 r. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. Wysokość świadczenia wynosi 1098,07 zł.

W dniu 30 października 2019 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Orzeczeniem z 11 grudnia 2019 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Orzeczeniem z 6 lutego 2020 r. komisja lekarska ZUS podtrzymała stanowiska lekarza orzecznika ZUS z 11 grudnia 2019 r. W orzeczeniu podano, że w 2008 r. zdiagnozowano u ubezpieczonego postępujące schorzenie neurologiczne o podłożu genetycznym – dysforię mięśniowo-twarzowo-łopatkową, która powoduje u niego trudności z poruszaniem się, ze zmianą pozycji ciała, stałe osłabienie. Wskazano przy tym, że ubezpieczony wymaga okresowego wsparcia innych osób w niektórych czynnościach samoobsługowych, jednak stopień naruszenia sprawności organizmu nie powoduje obecnie niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W efekcie powyższych ustaleń orzeczniczych organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z 11 lutego 2020 r.

W celu weryfikacji oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty neurologa. Opinię w sprawie sporządziła biegła sądowa specjalista neurolog A. N..

Na podstawie opinii biegłej specjalisty neurologa A. N. z 24 czerwca 2020 r. (k.12-14) ustalono, że ubezpieczony cierpi na rozpoznaną w 2008 r. dystrofię twarzowo-ramieniowo-łopatkową – chorobę o podłożu genetycznym, o charakterze postępującym, powodującą obniżenie napięcia i siły mięśni oraz ich zanik. W opinii biegła podała, że badanie fizykalne ubezpieczonego wykazało znaczny stopień niedowładu kończynowego z masywnymi zanikami mięśni i wtórnymi ich przykurczami oraz deformacjami w zakresie narządu ruchu. Ustalono, że w obecnym stadium zaawansowania choroby ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnej egzystencji – wymaga stałej opieki i pomocy osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych, takich jak: przemieszczanie się, ubieranie się i rozbieranie, zachowywanie higieny osobistej.

W oparciu o opinię uzupełniającą specjalisty neurologa A. N. z 10 października 2020 r. (k.32) Sąd ustalił, że niezdolność do samodzielnej egzystencji ubezpieczonego jest okresowa i – z uwagi na rozwój terapii genetycznych stosowanych w przypadkach rdzeniowego zaniku mięśni – winna trwać do 30 września 2023 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego oraz opinie biegłej neurologa A. N. – podstawowej z 24 czerwca 2020 r. (k.12-14) oraz uzupełniającej z 10 października 2020 r. (k.32).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych.

Strony nie kwestionowały opinii biegłej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. 2020., poz. 1936) Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi" (ust. 1).

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568, 1222 i 1578), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1700 zł miesięcznie (ust. 2).

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 tej ustawy do ustalania niezdolności do samodzielnej egzystencji, zastosowanie znajdą przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Po myśli art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było ustalenie czy ubezpieczony jest, ze względu na konieczność korzystania pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Opierając się na wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd uznał, że stan zdrowia ubezpieczonego powoduje, że wymaga ona długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W zakresie oceny jego stanu zdrowia, Sąd podzielił ocenę dokonaną przez biegłą lekarza specjalistę z zakresu neurologii A. N..

Odwołujący cierpi na rozpoznaną w 2008 r. dystrofię twarzowo-ramieniowo-łopatkową – chorobę o podłożu genetycznym, o charakterze postępującym, powodującą obniżenie napięcia i siły mięśni oraz ich zanik.

W obecnym stanie zdrowia występujące u ubezpieczonego ograniczenia w zakresie układu ruchu, tj. znaczny stopień niedowładu kończynowego z masywnymi zanikami mięśni i wtórnymi ich przykurczami oraz deformacjami, powoduje że wymaga on stałej opieki i pomocy osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych czynności życiowych.

Wobec powyższego Sąd uznał ubezpieczonego za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji na okres od 1 października 2019 r. do 30 września 2023 r.

Sąd miał również na uwadze, że organ rentowy nie kwestionował opinii biegłej jak również spełnienia przez ubezpieczonego pozostałych warunków, zwłaszcza wysokości świadczeń uzyskiwanych przez ubezpieczonego.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od 1 października 2019 r. do 30 września 2023 r.

(-) sędzia Jolanta Łanowy – Klimek