Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 396/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 24 czerwca 2020r. w sprawie II K 26/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonych A. M. (2) i R. S. kar: odpowiednio 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust.2 ustawy z dnia 29.07 2005r. wobec A. M. (2) oraz wobec R. S. 2 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w stosunku do ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego sprawy, w szczególności stopnia winy oraz społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonym czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie R. S. kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, zaś oskarżonej A. M. (2) kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i 3 miesięcy ograniczenia wolności przy zastosowaniu art. 37 b kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rozważania w przedmiocie zasadności podniesionego wobec obojga oskarżonych zarzutu rozpocząć należy od stwierdzenia, że art. 438 pkt 4 kpk stanowi podstawę zmiany rozstrzygnięcia Sądu I instancji wyłącznie z powodu „rażącej” niewspółmierności wymierzonej przez ów sąd kary. Ani w tym, ani też w żadnym innym przepisie Kodeksu postępowania karnego nie ma wskazanych kryteriów takiej niewspółmierności, zaś pojęcie to ma charakter klauzuli generalnej. W doktrynie słusznie przyjmuje się, że „rażący” to nie tylko „dający się łatwo stwierdzić”, „wyraźny”, ale również „bardzo duży”. Rażącą niewspółmierność kary lub środka karnego należy więc wiązać ze skalą, natężeniem tej niewspółmierności, a nie z jej oczywistym charakterem. Określenie „niewspółmierność” oznacza „brak proporcji, odpowiedniości między czymś a czymś”. Chodzi tu więc o ocenę zachowania przez sąd proporcji pomiędzy wymiarem kary a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. (por. Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany LEX/el. 2020 - komentarz , stan prawny : 26 listopada 2020 r). Obrońca zaakcentował w apelacji brak odpowiedniej proporcji wymierzonych oskarżonym kar w odniesieniu do stopnia ich winy oraz szkodliwości społecznej popełnionego czynu, co obliguje do odniesienia się do owych kwestii. W tym zakresie podnieść należy, że na stopień winy wpływają wszelkie te okoliczności, które decydować będą o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem. Są nimi w szczególności możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, warunkowaną poziomem rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego sprawcy, stanem wiedzy, doświadczenia, zdolnościami odbioru bodźców i informacji oraz ich analizy, możliwość podjęcia decyzji zgodnego z prawem zachowania, co warunkowane jest normalną sytuacją motywacyjną, zdolnością przeciwstawiania się szczególnym naciskom motywacyjnym, umiejętnością dokonywania wyboru spośród wielu możliwych sposobów zachowań, odpornością na nacisk bodźców zewnętrznych (sytuacyjnych), poziomem przyswojenia reguł moralnych oraz możliwość faktycznego sterowania swoim postępowaniem w wykonaniu podjętej decyzji. Bez wątpienia oskarżeni to osoby o zachowanej w pełni poczytalności, bo brak jest w tym zakresie jakichkolwiek przesłanek, pozwalających na zakwestionowanie tej okoliczności. Nie czyni tego również i obrońca w złożonej apelacji, zaś Sąd Odwoławczy z urzędu nie stwierdził podstaw do dezaprobaty takiego stanowiska. Faktem jest, że poziom wykształcenia oskarżonych i odpowiadający mu poziom rozwoju intelektualnego zarówno A. M. (2), jak i R. S. w pewnym stopniu upośledzał możliwość rozpoznania społecznego znaczenia popełnionego czynu, jednak okoliczność ta znalazła odzwierciedlenie w rozmiarze wymierzonych przez Sąd Rejonowy kar. Zważyć należy, że granice określonej w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii kształtują się w granicach od roku do 10 lat pozbawienia wolności co oznacza, że kary wymierzone tak A. M. (2), jak i R. S. mieszczą się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Ich sytuacja motywacyjna oraz możliwość faktycznego sterowania swoim postępowaniem w wykonaniu podjętej decyzji była niezakłócona, o czym przekonują wyjaśnienia każdego z oskarżonych. Skoro tak, to stopień winy każdego z oskarżonych nie uzasadnia powinności dalszego łagodzenia wymierzonych kar. Nie uprawnia do tego i stopien społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Ilość posiadanych przez oskarżonych narkotyków znacząco wykracza minimalne ramy pojęcia ,,znaczne”, co oczywiście musi znaleźć odzwierciedlenie w wymierzeniu odpowiednio dolegliwej sankcji. Z kolei R. S. przyznał, że część posiadanych narkotyków zamierzał sprzedać, co znacząco zwiększa zawartość społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. Dodatkowo zwrócić należy uwagę na uprzednia karalność oskarżonego, jaka wskazuje na jego niepoprawność i znacząco zaawansowany stopień demoralizacji. Wymierzona mu kara 2 lat pozbawienia wolności ma na celu przede wszystkim wyhamowanie owego procesu i wdrożenie oskarżonego do przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego. Wbrew zatem zawartemu w apelacji stanowisku kara, o jakiej mowa spełnia wszelkie cele, określone w art. 53 § 1 i 2 kk, uwzględnia również i fakt wykonywania prze niego pracy zarobkowej. Trafnie obrońca powołał się na uprzednią niekaralność A. M. (2), jako na okoliczność obligująca do miarkowania kary. Element ten nie uszedł jednak uwadze Sądu Rejonowego i został wzięty pod rozwagę w ramach indywidualizacji wymiaru kary. Skoro jednak do odurzenia jednej osoby uzależnionej wystarcza porcja od 0,1 grama środka narkotycznego w postaci amfetaminy ( por.wyrok SA we Wrocławiu z dnia 2016.03.30 w sprawie II AKa 70/16, LEX nr 2025520), zaś znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 2016.03.17 w sprawie II AKa 291/15, LEX nr 2026151), to bez wątpienia, jak zostało wyżej wskazane faktyczna ilość posiadanych przez oskarżoną narkotyków stanowi istotna okoliczność obciążająca. Nie można przy tym tracić z pola widzenia tego, że A. M. (2) nie pracuje zarobkowo i nie ma żadnego wyuczone4go zawodu. Choć dotychczas w konflikt z prawem nie wchodziła, to i jej proces demoralizacji uznać należy za postępujący a co za tym idzie wymaga on odpowiednio stanowczych działań, ukierunkowanych na jego wyhamowanie. Najniższa, przewidziana w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii kara, jaka została jej wymierzona jest w ocenie Sądu Odwoławczego odpowiednią ku temu metodą, zaś łagodzenie tej kary w oparciu o suponowany w apelacji art. 37 b kk nie znajduje uzasadnienia ani z powodu stopnia winy oskarżonej, ani społecznej szkodliwości czynu, ani wreszcie w dyrektywach, określonych w art. 53 § 1 i 2 kk. Sąd Rejonowy słusznie zatem odstąpił od zastosowania określonej w art. 37 b kk możliwości wobec oskarżonej A. M. (2).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiony w apelacji zarzut, odnoszący się tak do A. M. (2), jak i R. S. nie jest trafny, albowiem wymierzone wobec obojga oskarżonych, z poszanowaniem zasadny indywidualizacji kary nie są niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Motywacja tej tezy jest przedstawiona wyżej. Sąd Odwoławczy nie stwierdził przy tym okoliczności, o jakich mowa w art. 439 i 440 kpk, co obliguje do utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze stanowi przepis art. 636 § 1 k.p.k. Sąd nie stwierdził podstaw faktycznych, uzasadniających odstąpienie od obciążania oskarżonych tymi należnościami.

7.  PODPIS

Daniel Strzelecki Robert Bednarczyk Waldemar Masłowski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok utrzymany w mocy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana