Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący - sędzia

SA Jacek Michalski (sprawozdawca)

Sędziowie:

SA Grażyna Jakubowska

SA Elżbieta Jóźwiakowska

Protokolant

st. sekretarz sądowy Agnieszka Muszyńska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 106/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt IV K 198/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonej N. K.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę art. 4, 7 a także 410 i art. 424§1 pkt. 1 k.p.k. polegającą na dowolnej i jednostronnej ocenie całości zgromadzonego materiału dowodowego , z uwypukleniem dowodów niekorzystnych dla oskarżonej, przy jednoczesnym zbagatelizowaniu tej jego części, która przemawia na korzyść N. K. oraz nienależytym uzasadnieniu przez Sąd na jakich się oparł w tej mierze dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych a konkretnie :

a/ niezasadnemu odmówieniu waloru wiarygodności co do zasady wyjaśnieniom oskarżonej N. K. w zakresie w jakim nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, wykluczając swoje sprawstwo i opisując przebieg inkryminowanego zdarzenia mimo, iż wyjaśnienia te pozostawały spójne i logiczne, a także korelowały z osobowym i nieosobowym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie- w szczególności w zakresie :

- konsekwentnego wskazywania przez oskarżoną, że nie chciała zabić dziecka a umieszczenie przez nią dziecka w koszu było jedynym miejscem w toalecie gdzie miała możliwość odłożenia dziecka w chwilę po jego urodzeniu, nie chcąc tym samym kłaść go na podłodze,

-wskazania przez oskarżoną na rozprawie w dniu 18 września 2019 roku, iż w chwili gdy do toalety weszła jej siostra V. B. dziecko jeszcze nie opuściło kanałów rodnych ( vide protokół rozprawy z dnia 18 września 2019 roku „ Zanim V. pobiegła po pomoc minęło minutę lub dwie. Kiedy V. przyszła to ja zaczęłam rodzić. Dziecko urodziło się chwilę przed tym jak oni przyszli. Gdy dziecko opuściło drogi rodne, byłam zestresowana, przeżywałam tę sytuację „,

b/ odmówieniu waloru wiarygodności zeznaniom świadka V. B. złożonym na rozprawie w dniu 18 września 2019 roku w zakresie w jakim wskazała, iż w chwili gdy weszła do toalety zobaczyła N. K. przykucniętą a dziecka jeszcze nie było co w sposób jednoznaczny wskazuje, iż oskarżona była w końcowej fazie porodu i znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonej w tym zakresie a tym samym wskazuje, iż upływ czasu od urodzenia dziecka do udzielenia mu pomocy przez osoby trzecie na skutek działań podjętych przez siostrę był nieznaczny,

c/bezpodstawne pominięcie zeznań świadka B. G. złożonych w toku postępowania przygotowawczego w zakresie w jakim wskazała, iż dziecko nie było niedbale wrzucone do kosza a jedynie włożone,

d/ bezpodstawne pominięcie zeznań świadka B. K., złożonych na rozprawie w dniu 18 września 2019 roku w zakresie w jaki świadek wskazał : „ W tej toalecie jest bardzo mało miejsca. Gdybym ja sama miała rodzić w tej toalecie to sama bym sobie ten kosz podstawiła „.

e/ bezpodstawne pominięcie zeznań świadków B. G., B. K., E. K., T. K., M. B., A. P., J. W., K. W., w zakresie w jakim wskazali, iż oskarżona była po całym zdarzeniu spokojna, co jednoznacznie wskazuje, iż nie takim zachowaniem wykazywałaby się oskarżona gdyby rzeczywiście tego dnia miała złe intencje w stosunku do dziecka i tak jak zostało przyjęte przez Sąd meriti chciała dążyć swoim zachowaniem do zabicia dziecka,

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku , tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170§1a k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 366§1 k.p.k. polegającą na działaniu naruszającym zasadę obiektywizmu oraz obowiązku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a konkretnie oddalenia pisemnego wniosku dowodowego obrony z dnia 13 listopada 2019 roku o dopuszczeniu dowodu z pisemnej opinii dwóch biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa celem wypowiedzenia się w oparciu o akta postępowania, w szczególności treść zeznań świadków w zakresie dokonanego przez nich opisu w odniesieniu do postawy i zachowania oskarżonej N. K. zaraz po urodzeniu dziecka a złożonych w toku postępowania sądowego uznając bezpodstawnie, iż stan psychiczny oskarżonej w dacie czynu został już ustalony i wykazany w opinii znajdującej się w aktach na k. 394-411 , w sytuacji gdy w.w. opinia została wywołana jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego i biegłym nie były znane depozycje świadków z postępowania sądowego, chociażby świadka E. K., która została po raz pierwszy przesłuchana dopiero w dniu 23 października 2019 roku , w sytuacji gdy opinia taka mogłaby ostatecznie rozstrzygnąć chociażby czy nie zachodzą okoliczności o których mowa w art. 31 k.k. jak również czy przyjęta przez Sąd Kwalifikacja prawna czynu z art. 148 k.k. jest prawidłowa i czy nie należałoby przyjąć kwalifikacji określonej w art. 149 k.k.,

1.  Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170§1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 366§1 k.p.k. polegającą na działaniu naruszającym zasadę obiektywizmu oraz obowiązku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a konkretnie oddaleniu pisemnego wniosku złożonego na rozprawie w dniu 11 października 2019 roku o dopuszczenie dowodu z pisemnej opinii biegłego sądowego ze specjalizacji ginekologia i położnictwo celem wypowiedzenia się w oparciu o akta postępowania na sformułowane we wniosku pytania uznając bezpodstawnie, iż okoliczności te nie mają znaczenia dla sprawy w sytuacji, gdy opinia taka mogłaby rozstrzygnąć chociażby czy nie zachodzą okoliczności o których mowa w art. 31 k.k., jak również czy przyjęta przez sąd kwalifikacja prawna czynu z art. 148 k.k. jest prawidłowa i czy nie należałoby przyjąć innej kwalifikacji,

2.  Obrazę art. 5§2 k.p.k. w zw. z art. 424§1 pkt. 1 k.p.k. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rzeczowych motywów jakimi kierował się Sąd meriti uznając sprawstwo N. K. za bezsporne wynikające z materiału dowodowego podczas gdy szereg dowodów albo takiej wersji przeczy albo też uniemożliwia ostateczne rozstrzygnięcie w przedmiotowym zakresie,

3.  Wynikający z błędnej oceny całości materiału dowodowego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż oskarżona N. K. dopuściła się zarzucanego jej przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

ad I 1\ Jeśli chodzi o pierwszy z zarzutów , tj. obrazy przepisów postępowania a to art. 4 , 7, 410 i 424§1 pkt. 1 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia zawarty w punkcie 1 apelacji , to stwierdzić należy , że skarżący faktycznie kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji , w postaci dania wiary zeznaniom świadków V. B. ( częściowo), B. G., B. K. i E. K. i odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonej N. K.. Zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał bowiem bardzo szczegółowej analizy zeznań wyżej wymienionych świadków ( pisemne motywy wyroku k – 950-952) , mając na uwadze treść składanych przez nich zeznań , chronologię ich składania ( w przypadku V. B.). Analizował także treść zeznań świadków takich jak E. K.. Poddał także wnikliwej analizie treść opinii sądowo-psychologicznej i psychologicznej dotyczącej oskarżonej ( uzasadnienie k – 951). Jednocześnie Sąd ten dokonał analizy wyjaśnień oskarżonej N. K. wskazując na sprzeczność ich treści z materiałem dowodowym zebranym w sprawie w postaci zeznań wyżej wymienionych świadków, nie dając wiary jego wyjaśnieniom - w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w tej sprawie ( uzasadnienie k – 951v-952).

Reasumując : nie sposób uznać za skarżącym, iż sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy , dopuścił się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów usytuowanej w art. 7 kpk. – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości podziela ustalenia i analizę dowodów przeprowadzoną przez tenże Sąd.

Zarzut naruszenia powyższej zasady nie może bowiem sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu I instancji wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia , czy też przeciwstawianiu tymże ustaleniom odmiennego poglądu, opartego na własnej dokonanej przez skarżącą ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 roku w sprawie I KR 197/74 – OSNKW 5/1975 poz. 58 ). Tymczasem w sprawie niniejszej skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu zawartym w uzasadnieniu , swoją , subiektywną ocenę dowodów w sprawie , opartą na wyjaśnieniach oskarżonej N. K.. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego ( przykładowo wyrok z dnia 9 listopada 1990 roku w sprawie WRN 149/90 – OSNKW 7-9/1991 poz. 41) , przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. , jeśli tylko:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających , zarówno na korzyść , jak i niekorzyść oskarżonego,

-jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi sąd I instancji spełnił. Natomiast wywody skarżącego zawarte w apelacji , przedstawiają alternatywną wersją oceny dowodów i stanowią jedynie czystą polemikę z ustaleniami sądu I instancji , nie popartą logicznymi argumentami.

Nie ma racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego ( art. 410 k.p.k. ), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżoną N. K., a pominięcie dowodów dla niej korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Także myli się autor apelacji zarzucając Sądowi Okręgowemu w Lublinie naruszenie zasady obiektywizmu. W tym miejscu przypomnieć należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

Przechodząc do szczegółów zarzutu zawartego w punkcie 1 apelacji obrońcy oskarżonej N. K. zważyć należy co następuje :

- Sąd I instancji w sposób szczegółowy dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonej N. K. i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżona zaprzeczała zamiarowi zabójstwa swego dziecka ( uzasadnienie k – 951v-952) . Wskazał na sprzeczność jej wyjaśnień z wieloma innymi dowodami wymienionymi we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia np. zeznaniami świadków V. B. , B. G., B. K. , E. K.. W tym miejscu przypomnieć należy za Sądem Okręgowym w Lublinie, iż, twierdzenia N. K. o płaczu dziecka aż do przyjazdu karetki pogotowia są sprzeczne z zeznaniami świadka B. G. , która przywróciła oddech dziecka przez sztuczne oddychanie, twierdzenia o tym , iż V. B. weszła do kabiny ubikacji w momencie , gdy dziecko jeszcze się nie urodziło są sprzeczne z zeznaniami V. B. składanymi w postępowaniu przygotowawczym tuż po zdarzeniu ( k – 17v). Ustalając zamiar zabójstwa dziecka przez oskarżoną, Sąd Okręgowy w Lublinie wziął pod uwagę nie tylko sam fakt, iż oskarżona włożyła po porodzie dziecko do kosza na śmiecie lecz także sposób tego włożenia – główką do dołu oraz nie zabezpieczenie w żaden sposób pępowiny. Nie sposób więc uznać za skarżącym , że było to jedyne możliwe miejsce odłożenia dziecka – chociażby w świetle wyjaśnień samej oskarżonej o chęci owinięcia go w sweter mogła dziecka położyć na tymże swetrze położonym na podłodze kabiny. Zwrócić przy tym należy uwagę , iż po włożeniu dziecka do kosza na śmiecie oskarżona sama się ubrała a więc miała czas i możliwości – swoje ubranie – by dziecko wyjąć z kosza i owinąć je w swoje rzeczy;

- Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy a nawet drobiazgowy dokonał analizy zeznań świadka V. B. i w sposób logiczny , racjonalny i zgodny uzasadnił dlaczego dał wiarę jej zeznaniom oraz w jakiej części. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące ( uzasadnienie k – 950v) i ich powtarzanie w treści niniejszego uzasadnienia jest całkowicie zbędne – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela. Zauważyć jedynie należy , że Sąd Okręgowy w Lublinie miał na uwadze fakt zmiany treści zeznań tego świadka, wskazał , które jego zeznania uznaje za wiarygodne i uzasadnił swe stanowisko( uzasadnienie k – 950v). Zacytować w tym miejscu należy zeznania tego świadka składane tuż po zdarzeniu „ O. drzwi i ujrzałam siostrę, która poprawia ubrania. Na podłodze było dużo krwi. Ja zapytałam siostry co się stało, ona nic mi nie odpowiedziała, była blada….Siostra nie reagowała , stała i patrzyła się.” ( zeznania V. B. k – 17v). Z treści tych zeznań wynika – i tak ustalił sąd I instancji – iż V. B. weszła do kabiny już po porodzie dziecka, opisywała , iż oskarżona stała, poprawiała ubranie i nic nie mówiła o pozycji przykucznej w jakiej miała się znajdować – ta okoliczność została przez nią dodana dopiero w trakcie składania zeznań przed sądem ( k – 744v). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał prawidłowej analizy zeznań tego świadka w kontekście zmian w ich treści dając wiarę jej zeznaniom składanym w niedługim czasie po przedmiotowym zdarzeniu. Tą ocenę potwierdzają zeznania świadka B. G. , która w postępowaniu przygotowawczym zeznała : „Ona pokazała rękami za siebie i powiedziała, że siostra rodzi lub urodziła” ( k – 21) a na rozprawie zeznając spontanicznie w pierwszych słowach stwierdziła : „ powiedziała , że siostra urodziła i pokazała w stronę łazienek, że jest dziecko” ( k – 749);

-Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także szczegółowej analizy zeznań świadka B. G. ( uzasadnienie k – 950v). Nie sposób zgodzić się z zarzutem autora apelacji , iż sąd I instancji pominął część jej zeznań dotyczących „ sposobu” umieszczenia dziecka w koszu na śmiecie przez oskarżoną. Stwierdzić należy , iż ustalając w jakiej pozycji dziecko znajdowało się w koszu na śmiecie Sąd Okręgowy w Lublinie oparł się właśnie na zeznaniach B. G. ( uzasadnienie k- 949-949 , zeznania B. G. k 21, 750v). Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy w Lublinie stwierdził , iż oskarżona włożyła dziecko do kosza na śmiecie główkę w dół w pozycji zgiętej natomiast nie ustalał , jak chce tego skarżący, iż” niedbale wrzuciła dziecko do kosza”;

-Sąd Okręgowy w Lublinie dokonał także szczegółowej analizy zeznań świadka B. K. ( uzasadnienie k – 950v). Nie sposób zgodzić się z zarzutem autora apelacji , iż sąd I instancji pominął część jej zeznań dotyczących wielkości toalety , w której oskarżona urodziła dziecko i jej zachowania po porodzie. Twierdzenie cytowane przez autora apelacji – „ W tej toalecie jest bardzo mało miejsca. Gdybym ja sama miała rodzic w tej toalecie, to sama bym sobie ten kosz podstawiła „ ( k – 751v) z jednej strony stwierdza fakt bezsporny – małą powierzchnię toalety zaś z drugiej strony zawiera twierdzenia dotyczące tego , jak zachowałaby by się świadek gdyby hipotetycznie znalazła się w takiej sytuacji. Z oczywistych względów to ostatnie twierdzenie nie ma żadnego znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej. Tylko więc dla porządku stwierdzić należy , iż użycie przez świadka słowa „ podstawiła „ wydaje się , że świadczy o tym , że chodziło jej o podstawienie tego kosza w trakcie porodu by dziecko w jego trakcie nie upadło na podłogę a nie o sytuację gdy po porodzie i odcięciu pępowiny dziecko to rodząca odkłada.

- Sąd Okręgowy w Lublinie oprócz wyżej wymienionych świadków dokonał także analizy zeznań świadków E. K., T. K., M. B., A. P., J. W. i K. W. ( okoliczność bezsporna – uzasadnienie k – 949v). Budzi zdziwienie zarzut skarżącego , iż sąd I instancji , nie ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody , że oskarżona po całym zdarzeniu była spokojna skoro w pisemnych motywach wyroku sąd ten stwierdza ten fakt ustalając , iż” przez cały czas N. K. nic nie mówiła i stała spokojnie. Nie okazywała żadnych emocji” ( uzasadnienie k – 949v). Natomiast fakt , iż Sad Okręgowy w Lublinie z tego rodzaju zachowania nie wyciągnął wniosków co do zamiaru jej działania takich jak chciał autor apelacji jest zupełnie odrębną kwestią. Fakt , iż ktoś po dokonaniu czynu zabronionego jest spokojny i nie okazuje emocji nie oznacza wcale i to jak chce skarżący jednoznacznie, iż nie miał zamiaru dokonania takowego czynu;

Ad. 2 zarzut jest chybiony. Rzeczywiście obrońca oskarżonej złożył pisemny wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa ( k – 844-846) i dowód ten był przedmiotem procedowania Sądu Okręgowego w Lublinie w dniu 11 października 2019 roku ( protokół rozprawy k- 795-795v). Sąd Apelacyjny w Lublinie podziela stanowisko sądu I instancji , iż dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy aczkolwiek właściwsza wydaje się ocena tego wniosku przez pryzmat art. 201 k.p.k. Obrońca oskarżonej bowiem wnosił jak się wydaje o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa innych niż ci, którzy w tej sprawie opiniowali wskazując na fakty wynikające z dowodów przeprowadzonych na rozprawie przed sądem a dotyczące zachowania oskarżonej w krytycznym dniu, które jego zdaniem mają znaczenie dla treści tych opinii. Tym samym wskazywał na niepełność sporządzonych dotychczas w sprawie opinii z uwagi na niezapoznanie się biegłych z materiałem dowodowym z postępowania przed sądem. Wniosek ten jest niezasadny z uwagi na fakt, iż zachowanie oskarżonej krytycznego dnia zostało opisane przez świadków B. G. i B. K. w trakcie zeznań składanych w postępowaniu przygotowawczym , z którymi to aktami biegli lekarze psychiatrzy i biegły psycholog zapoznali się przed sporządzeniem opinii a opis zachowania oskarżonej podany przez tych świadków na rozprawie przed sądem w gruncie rzeczy niczym się nie różni od opisu podanego w postępowaniu przygotowawczym. Biegli lekarze psychiatrzy cytują wprost w swej opinii zeznania świadków B. G., B. K. a także V. B. opisujące zachowanie oskarżonej ( opinia sądowo-psychiatryczna k – 402-403). Także zeznania świadka E. K. opisują zachowanie oskarżonej N. K. w podobny sposób jak świadkowie B. G. i B. K. – jej zeznania żadnych nowych faktów w tej materii nie wskazują. Tym samym nie można w żaden sposób uznać , iż opinia sądowo-psychiatryczna i psychologiczna, które zostały wywołane w sprawie niniejszej są niepełne czy też niejasne i dlatego zgodnie z art. 201 k.p.k. nie ma podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych z tych dziedzin.

Już jedynie na marginesie dodać należy, iż obrońca oskarżonej mógł złożyć wniosek o wezwanie biegłych lekarzy psychiatrów lub biegłego psychologa na rozprawę celem zadania im dodatkowych pytań lecz takowego wniosku nie złożył

Ad. 3 zarzut jest całkowicie bezzasadny. Rzeczywiście obrońca oskarżonej złożył pisemny wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ginekologii i położnictwa ( k – 781-782) i dowód ten był przedmiotem procedowania Sądu Okręgowego w Lublinie w dniu 2 grudnia 2019 roku ( protokół rozprawy k- 901). Sąd Apelacyjny w Lublinie podziela stanowisko sądu I instancji , iż dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ( wydaje się , iż sąd I instancji pomylił się w sposób oczywisty podając za podstawę swej decyzji art. 177§1 pkt 2 k.p.k. zamiast art. 170§1 pkt. 2 k.p.k.). Okoliczności bowiem , które miałyby być przedmiotem tej opinii dotyczą stanu zdrowia oskarżonej oraz drobnego urazu pokrzywdzonej , który przecież nie ma znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej. Opinia taka nie dotyczy przecież stanu zdrowia psychicznego oskarżonej. Dodać należy , iż pytanie nr 5 dotyczy hipotetycznego ustalenia pewnego prawdopodobieństwa wystąpienia takich a nie innych okoliczności a więc nawet ich pozytywne lub negatywne ustalenia nie może być podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ad 4. Całkowicie niezrozumiały i niezasadny jest zarzut o rzekomym naruszeniu przez Sąd Okręgowy w Lublinie art. 5§2 k.p.k. w zw. z art. 424§1 k.p.k. Z analizy materiału dowodowego wynika także, że Sąd Okręgowy w Lublinie nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do popełnienia przez oskarżoną N. K. przestępstwa z art. 148§1 k.k. W związku powyższym, nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., statuującego zasadę in dubio pro reo w procesie karnym . Zarzut obrazy tego przepisu mógłby bowiem zostać skutecznie podniesiony przez skarżącego tylko wówczas, gdyby Sąd Okręgowy w Lublinie dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja procesowa w tej sprawie nie miała jednak miejsca, zaś odmienny, subiektywny pogląd autora apelacji jest w tej kwestii bez znaczenia. Dla oceny, czy nie została naruszona omawiana reguła nie są bowiem miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił swoje wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Dziwne są twierdzenia skarżącego o jakoby nie wskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia motywów jakimi kierował się sąd I instancji uznając oskarżoną N. K. winną zarzucanego jej czynu. Przecież w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Lublinie wprost wskazuje dowody na jakich się oparł w tej materii- opinie biegłych z zakresu badań genetycznych , psychiatrii, psychologii, zeznania świadków w tym V. B. ( częściowo), B. G., B. K., E. K. i inne. Fakt , iż skarżący nie zgadza się z taką oceną dowodów nie jest podstawą do formułowania zarzutu o naruszeniu przez sąd I instancji art. 5§2 k.p.k.

Reasumując : Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni aprobuje sposób dokonania analizy materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy w Lublinie.

ad 5. w przekonaniu sądu odwoławczego nie jest zasadny podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych , które jakoby popełnił Sąd Okręgowy w Lublinie. Podkreślić trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień , w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach aniżeli te, na których oparł się tenże sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia ( por. wyrok SA w Krakowie w dnia 9 października 2010 roku w sprawie II AKa 162/10 - Lex nr 852361 , wyrok SA w Łodzi z dnia 24 maja 2007 roku w sprawie II AKa 70/07 Lex nr 395961). Zarzut ten mógłby być uznany za zasadny, gdyby oceny i wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadały prawidłowości logicznego rozumowania. Mógłby zatem być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się sąd orzekający w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja obrońcy oskarżonej N. K. takich wymogów nie spełnia a istota zarzutów sprowadza się do kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji i przedstawieniu własnej, odmiennej ich oceny.

Stwierdzić należy , że ustalenia sądu I instancji co do zachowania N. K. w trakcie przedmiotowych zdarzeń są całkowicie prawidłowe i logiczne. Wynikają one z zeznań świadków: V. B., B. G., B. K., E. K.. Także Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni aprobuje stanowisko sądu I instancji w przedmiocie oceny wyjaśnień oskarżonej N. K. a w szczególności co do odmówienia waloru wiarygodności tym wyjaśnieniom i uzasadnienia tego stanowiska ( wcześniejsza część uzasadnienia).Dlatego też brak jest podstaw do uwzględnienia tego zarzutu.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji Sąd Apelacyjny w Lublinie poddał kontroli odwoławczej całość orzeczenia o karze zapadłego wobec N. K.. Wskazać trzeba , że - w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie - Sąd Okręgowy w Lublinie przy wymiarze kary N. K. miał na uwadze wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w tym zakresie. Dokonana przez sąd I instancji ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie i wobec ich pełności nie wymaga uzupełnienia ( uzasadnienie k – 953).

Wymierzona N. K. kara pozbawienia wolności nie razi swoją surowością - jest bowiem orzeczona w dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzona przez sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych ( wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254/73 - OSNPG 3-4/1974 poz. 51, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198/94 - OSN Prok. i Pr. 6/1995 poz. 18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej surowość lub łagodność. Z taką sytuacją w sprawie niniejszej nie mamy do czynienia. Jeśli chodzi o orzeczoną wobec N. K. karę pozbawienia wolności to Sąd Okręgowy w Lublinie brał pod uwagę , jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku , wszelkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe dotyczące zarówno czynu jak i osoby oskarżonej. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie tak ukształtowana kara izolacyjna wymierzona N. K., spełni swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonej poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego jak również uświadamiając jej oraz innym osobom brak pobłażliwości państwa dla tego rodzaju przestępstw.

Wniosek

W apelacji obrońca oskarżonej N. K. sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 162 k.k. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny w świetle argumentacji przedstawionej przy omawianiu zarzutu apelacji
(wcześniejsza część uzasadnienia).

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy orzeczenia w zakresie czynu oskarżonej N. K. opisanego w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku w mocy w tej części zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec N. K. kary pozbawienia wolności zaliczono również okres jej tymczasowego aresztowania od dnia 6 grudnia 2019 roku do dnia 14 grudnia 2020 roku.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt II

Sąd Apelacyjny w Lublinie na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił N. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze uznając , iż ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe z uwagi na jej sytuację rodzinną i majątkową.

1PODPIS

Grażyna Jakubowska Jacek Michalski Elżbieta Jóźwiakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy oskarżonej N. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie oskarżonej N. K. za winną popełnienia czynu opisanego w wyroku i wymierzenie jej kary pozbawienia wolności za ten czyn.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana