Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie, I Wydział Cywilny,

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2021 r. w Szczytnie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. O. i N. P.

przeciwko (...) Company z siedzibą w A. Business Park, S., C. D. w Irlandii

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powódki K. O. na rzecz pozwanego kwotę 646 (sześćset czterdzieści sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od powoda N. P. na rzecz pozwanego kwotę 646 (sześćset czterdzieści sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zwraca pozwanemu kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem nadpłaconej opłaty od odrzuconego zażalenia z 04 marca 2020 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)

Sygn. akt I C 1248/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 stycznia 2021 roku

Powodowie N. P. i K. O. wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Company z siedzibą w A. B. P., S., C. D. w Irlandii, kwot po 250 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 23 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podnieśli, że z pozwanym łączyła ich umowa przewozu lotniczego, w ramach której w dniu 23 sierpnia 2018 r. mieli odbyć przelot z lotniska S. A. w L. do (...) w S.. Umowa nie została wykonana przez pozwanego, bowiem powodom odmówiono wstępu na pokład samolotu. Pozwany pomimo wezwania do zapłaty nie spełnił świadczenia na rzecz powodów.

W odpowiedzi na pozew (k. 58-60) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, oraz zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz, w każdej z łącznie rozpoznawanych spraw. Odnosząc się do meritum sprawy pozwany wskazał, że rozporządzenie WE nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r., na które powołuje się strona powodowa, znajduje zastosowanie do pasażerów, którzy posiadają potwierdzenie rezerwacji na dany lot oraz stawią się na odprawę pasażerów. Pozwany zaprzeczył, aby pasażerowie stawili się o wyznaczonej godzinie do bramki przed odlotem samolotu. Z wewnętrznego systemu rezerwacji pozwanego wynika, że powodowie wydrukowali karty pokładowe o godzinie 13:03:42, podczas gdy zamknięcie bramki miało nastąpić o 13:05. Okoliczności te wskazują, że pasażerowie stawili się na lotnisku zbyt późno, by mieć szansę zdążyć na wykupiony lot.

Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia:

W dniu 23 sierpnia 2018 r. N. P. i K. O. mieli odbyć podróż z lotniska S. A. w L. do (...) w S.. Za pośrednictwem strony internetowej przewoźnika działającego pod firmą (...) zakupili bilety na tę podróż, akceptując regulamin przewozu. Wylot miał się odbyć o godzinie 13:35, zaś zamknięcie bramki dla pasażerów miało nastąpić o 13:05.

(bezsporne)

Bilety zakupione przez N. P. i K. O. nie przewidywały pierwszeństwa wejścia na pokład przed innymi pasażerami.

(dowód: karty pokładowe, k. 8-9)

Przed zakupem biletu za pośrednictwem strony internetowej RyanAir wymagane jest zaakceptowanie ogólnego regulaminu przewozu R., Regulaminu Strony Internetowej oraz Polityki Prywatności. Zgodnie z art. 6 ust. 2 regulaminu przewozu, pasażerowie którzy dokonali odprawy online będą mogli wydrukować swoją kartę pokładową do 2 godzin przed planowaną godziną wylotu. Każda karta pokładowa musi być wydrukowana na oddzielnej kartce formatu A4. Pasażerowie, którzy nie dokonają odprawy online, będą musieli uiścić opłatę za wydrukowanie karty pokładowej na lotnisku (…). Stosownie do ust. 6 tego zapisu, zarówno przy przechodzeniu przez kontrolę bezpieczeństwa, jak i przy wyjściu do samolotu pasażer musi okazać ważny dokument podróżny, w którym dane są identyczne z informacjami zawartymi w karcie pokładowej. Z kolei ust. 7 przewiduje, że pasażer powinien znajdować się przy wyjściu do samolotu co najmniej trzydzieści minut przed planowaną godziną odlotu. Przyjmowanie pasażerów na pokład kończy się dwadzieścia minut przed odlotem. Pasażer, który dotrze do wyjścia do samolotu później niż dwadzieścia minut przed odlotem, nie zostanie wpuszczony na pokład. W przypadku chęci podróżowania kolejnym lotem, pasażer taki będzie musiał dokonać nowej rezerwacji i za nią zapłacić.

(dowód: wzór formularza rezerwacji, k. 69, ogólny regulamin przewozu RyanAir, k. 70-82v)

W dniu 23 sierpnia 2018 r., o godzinie 13:03:42 N. P. i K. O. wydrukowali karty pokładowe.

(dowód: wydruk z systemu rezerwacji pozwanego, k. 68)

Wymienieni pasażerowie nie zostali wpuszczeni na pokład samolotu, w związku z czym nie odbyli podróży.

(bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczność i rzetelność nie były kwestionowane w toku postępowania przez którąkolwiek ze stron. Strony nie prowadziły sporu co do tego, że łączyła je umowa przewozu, ani co do tego, że powodowie nie zostali wpuszczeni na pokład samolotu. W tej sytuacji istotnym z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy był fakt, czy powodowie stawili się o czasie na odprawę przed odlotem samolotu, którym mieli się udać do S.. Fakty w tym zakresie zostały zaprzeczone przez pozwanego, a strona powodowa nie zaoferowała na tę okoliczność jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Powództwo należało oddalić w całości.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia WE nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r., ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, „w przypadku odmowy przyjęcia pasażerów na pokład wbrew ich woli, obsługujący przewoźnik lotniczy niezwłocznie wypłaca im odszkodowanie, zgodnie z art. 7 i udziela pomocy zgodnie z art. 8 i 9”. Jak stanowi art. 7 ust. 1 a) rozporządzenia, w przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości 250 euro, dla wszystkich lotów o długości do 1.500 kilometrów.

Jak wynika z art. 3 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia WE 261/2004, wskazany akt prawny ma zastosowanie pod warunkiem, że pasażerowie posiadają potwierdzoną rezerwację na dany lot oraz, z wyjątkiem przypadku odwołania, o którym mowa w art. 5, stawią się na odprawę pasażerów – zgodnie z wymogami i w czasie określonym uprzednio na piśmie (w tym poprzez środki elektroniczne) przez przewoźnika lotniczego, organizatora wycieczek lub autoryzowane biura podróży. Zgodnie z art. 2 j) rozporządzenia WE 261/2004, „odmowa przyjęcia na pokład" oznacza odmowę przewozu pasażerów danym lotem, pomimo że stawili się oni do wejścia na pokład zgodnie z warunkami ustanowionymi w art. 3 ust. 2, chyba że odmowa przyjęcia na pokład jest racjonalnie uzasadniona, w szczególności przyczynami związanymi ze zdrowiem, wymogami bezpieczeństwa lub niewłaściwymi dokumentami podróżnymi.

Z powyższych zapisów rozporządzenia WE 261/2004 w sposób jednoznaczny wynika, że warunkiem jego zastosowania jest stawienie się pasażera na odprawę, w czasie określonym uprzednio na piśmie przez przewoźnika lotniczego. W niniejszej sprawie pozwany przewoźnik ustanowił ogólny regulamin przewozu, którego zaakceptowanie było warunkiem zawarcia umowy przewozu. Art. 6 ust. 7 tego regulaminu wprost przewiduje, że przyjmowanie pasażerów na pokład kończy się dwadzieścia minut przed odlotem. Pasażer, który dotrze do wyjścia do samolotu później niż dwadzieścia minut przed odlotem, nie zostanie wpuszczony na pokład. Informacja o godzinie zamknięcia bramki jest każdorazowo umieszczana na kartach pokładowych, które pasażerowie powinni wydrukować nie później niż dwie godziny przed planowaną godziną wylotu.

W niniejszej sprawie powodowie wydrukowali karty pokładowe nieco ponad minutę przed zamknięciem bramki, a przy tym strona pozwana zaprzeczyła temu, aby powodowie stawili się na odprawę o czasie. W tej sytuacji stosownie do art. 6 k.c. to na powodach, jako wywodzących z tego faktu konsekwencje prawne w postaci obowiązku zapłaty przez pozwanego odszkodowania, spoczywał ciężar udowodnienia wskazanej okoliczności.

W doktrynie przyjmuje się, iż faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzących prawo podmiotowe), powinien w zasadzie dowieść powód; dowodzi on również faktów uzasadniających jego odpowiedź na zarzuty pozwanego. Pozwany natomiast dowodzi fakty uzasadniające jego zarzuty przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących oraz niweczących powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem, czyli z zasady - pozwany (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2003 r., II CKN 1409/00, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 113; zob. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97, OSNP 1998, Nr 18, poz. 537).

Skoro powodowie powoływali się na rozporządzenie WE nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady, dochodząc zapłaty przewidzianego w jego art. 7 odszkodowania, to w pierwszej kolejności powinni udowodnić fakty z których wynika, że rozporządzenie to znajduje do nich zastosowanie. Z art. 3 ust. 2 wskazanego aktu prawnego wprost wynika powinność stawienia się przez pasażera o czasie na odprawę przed odlotem. Powodowie na tę okoliczność nie zaoferowali jednak jakiegokolwiek dowodu, ani nawet nie odnieśli się do zarzutu strony pozwanej w tym przedmiocie, podniesionego w odpowiedzi na pozew. Tymczasem była to kluczowa okoliczność, warunkująca dochodzenie zapłaty odszkodowania w oparciu o zapisy rozporządzenia WE nr 261/2004.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięto, jak w pkt I wyroku.

W pkt II i III Sąd zasądził od obojga powodów na rzecz powoda kwoty po 646 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. W niniejszej sprawie powodów łączyło współuczestnictwo formalne – zgłoszone przez nich powództwa były tego samego rodzaju, tj. oparto je o taką samą podstawę faktyczną i prawną, jednak nie dotyczyły żadnego wspólnego dla obojga powodów prawa (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.). W tej sytuacji koszty procesu należało rozliczyć między powodem a każdym z pozwanych z osobna.

W sprawach dotyczących obojga powodów pozwany poniósł tożsame koszty zastępstwa przez zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym, przed sądem pierwszej instancji, w wysokości 270 złotych, oraz w postępowaniu zażaleniowym przed sądem okręgowym w kwocie 67,50 złotych (art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 i § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U.2015.1800 z dnia 2015.11.05). Oprócz tego pozwany poniósł opłaty od wniosków o doręczenie odpisów zapadłych w toku sprawy orzeczeń, w kwocie 300 złotych, oraz po 8,50 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sąd na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądził od obojga powodów całość kosztów procesu poniesionych przez pozwanego, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, która uprawnia do żądania przez pozwanego kosztów niezbędnych do celowej obrony, gdy to powód uległ w procesie. Od kosztów procesu nie zasądzono odsetek ustawowych za opóźnienie, albowiem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., który umożliwia tego rodzaju rozstrzygnięcie, znajduje zastosowanie wyłącznie do spraw, w których pozew wpłynął od dnia 7 listopada 2019 r. (art. 9 ust. 6 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2019.1469 z dnia 2019.08.06).

W pkt IV Sąd zwrócił pozwanemu kwotę 60 złotych uiszczoną tytułem opłaty od odrzuconego zażalenia. Zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną. Z art. 25b ust. 2 tejże ustawy wynika, że w przypadku wniesienia środka zaskarżenia opłatę uiszczoną od wniosku o doręczenie orzeczenia albo zarządzenia z uzasadnieniem zalicza się na poczet opłaty od środka zaskarżenia. Ewentualna nadwyżka nie podlega zwrotowi.

Skoro więc pozwany uiścił opłatę od wniosku o doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem w kwocie 100 złotych, a opłata należna od zażalenia wynosiła 60 złotych, to uiszczona później dodatkowo kwota 60 złotych podlegała zwrotowi.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) (...));

3.  (...)

S.,(...)