Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt IX U 93/20

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 18 grudnia 2019 r. znak (...) Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. uchylił zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 8 listopada 2019 r. zaliczające małoletniego D. K. do osób niepełnosprawnych, z symbolem niepełnosprawności 12-C do dnia 30 listopada 2022 r. Organ wskazał, iż rozpoznane u małoletniego schorzenia nie kwalifikują go do niepełnosprawności. Podkreślił, że dziecko samodzielnie się porusza, w sposób adekwatny do wieku zaspokaja potrzeby fizjologiczne, w trakcie wywiadu swobodnie wchodzi w kontakt wzorkowy i dialog, nadto respektuje ustalone w trakcie rozmowy zasady. Organ wskazał także, iż stany chorobowe odwołującego nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność zapewnienia dziecku całkowitej opieki lub całkowitej pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

D. K. wniósł odwołanie od ww. orzeczenia, domagając się uznania, iż małoletni jest osobą niepełnosprawną. Pismem z dnia 1 października 2020 r. żądanie to zostało sprecyzowane poprzez wskazanie, że stan zdrowia odwołującego wymaga także konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (punkt 7 wskazań). W uzasadnieniu swojego stanowiska pełnomocnik wskazał, że u małoletniego zdiagnozowano zespół Aspergera, zaliczany do spektrum autyzmu. Występują u niego deficyty w sferze emocjonalno-społecznej, powodujące zaburzenia funkcjonowania. Z uwagi na wskazane dysfunkcje wymaga on stałej opieki drugiej osoby.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w zaskarżonym orzeczeniu, nadto wskazując, że po ponownym zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oraz aktami sprawy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. K., urodzony (...), obecnie ma skończone 7 lat.

Niesporne

W grudniu 2016 r. u D. K. rozpoznano afazję motoryczną. U chłopca stwierdzono dysharmonijny rozwój w postaci różnego tempa i nierówności w poszczególnych sferach rozwojowych, wskazano na trudności i nieprawidłowości w zakresie rozwoju mowy oraz ogólnego rozwoju sensomotorycznego. Z uwagi na rozpoznaną afazję motoryczną orzeczono o potrzebie kształcenia specjalnego do czasu objęcia obowiązkiem szkolnym. Od 2017 r. D. K. był kwalifikowany okresowo do osób niepełnosprawnych z powodu całościowych zaburzeń rozwojowych. W październiku 2018 r. rozpoznano u chłopca zespół Aspergera oraz zaburzenia odżywiania w okresie dzieciństwa. Stwierdzone u małoletniego zaburzenia skutkowały orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego na etapie wychowania przedszkolnego oraz o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju, a następnie odroczeniem obowiązku szkolnego do dnia 31 sierpnia 2021 r.

Aktualnie rozwój intelektualny małoletniego kształtuje się na poziomie ponad przeciętnym. Ma bogate słownictwo, nie stwierdzono cech dysprozodii. Prawidłowo formułuje myśli, procesy myślenia przyczynowo skutkowego i zdolność do abstrakcji również są prawidłowo rozwinięte. U odwołującego odnotowano nieco wzmożony napęd psychomotoryczny oraz cechy lęku separacyjnego. Krytycyzm do własnego zachowania u chłopca jest zmniejszony.

Chłopiec jest dzieckiem nadruchliwym i nadpobudliwym, ze skłonnością do sztywnego repertuaru zachowań, co utrudnia mu relacje rówieśnicze, pomimo jego chęci oraz starań. Zaburzenia aparatu mowy, z trudnościami w artykulacji prowadzą do trudności z jej zrozumieniem przez otoczenie, co w konsekwencji prowadzi do frustracji i zaburzeń emocjonalnych chłopca.

W obrazie klinicznym dominują zaburzenia emocjonalne z cechami niedojrzałości (dekompensacje charakterystyczne dla młodszej grupy wiekowej), lęk separacyjny oraz nadwrażliwość na bodźce węchowe i smakowe wpływające ograniczająco na zachowania żywieniowe dziecka, a nadto, nadwrażliwość na bodźce dźwiękowe, która sprzyja dystrakcji uwagi małoletniego.

Dowód: dokumentacja medyczna D. K. - w aktach organu, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z 2017 i 2018 r., orzeczenie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju z 2018 r. – w aktach organu, decyzja o odroczeniu obowiązku szkolnego – k. 40, orzeczenie (...) Zespołu (...) o Niepełnosprawności w S. z 2017 r. – w aktach organu, opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. Ś. – k. 68-73, opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. Ś. k. 101.

Rozpoznany u małoletniego D. K. zespół Aspergera wysoko funkcjonujący wraz z zaburzeniami emocji, zaburzeniami hiperkinetycznymi z deficytem uwagi oraz zaburzenia artykulacji mowy czyni odwołującego osobą niepełnosprawną okresowo do 30 listopada 2022 r. z symbolem 12-C.

Niepełnosprawność ta wynika z zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem a w konsekwencji pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Jednak rozpoznane schorzenia nie powodują niezdolności odwołującego do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (w porównaniu z rówieśnikami). Deficyty takie jak zaburzenia emocji, trudności w relacjach rówieśniczych, nadruchliwość z deficytem uwagi nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji. D. K. z uwagi na występujące stany chorobowe wymaga odpowiednich oddziaływań terapeutycznych i pedagogicznych (trening integracji sensorycznej, zajęcia logopedyczne, trening umiejętności społecznych), których częstotliwość wymaga wsparcia małoletniego w stopniu przewyższającym wsparcie udzielane dzieciom z jego grupy rówieśniczej.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. Ś. – k. 68-73, opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. Ś. k. 101.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się częściowo uzasadnione.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.2020.426 j.t.) osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Kryteria oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia określone zostały Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U.2002.17.162), wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 4a ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zgodnie z § 1 rozporządzenia oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1)  przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2 rozporządzenia, przekraczającego 12 miesięcy,

2)  niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3)  znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Przy ocenie niepełnosprawności dziecka bierze się pod uwagę rodzaj i przebieg procesu chorobowego oraz jego wpływ na stan czynnościowy organizmu, sprawność fizyczną i psychiczną dziecka oraz stopień jego przystosowania do skutków choroby lub naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość poprawy stanu funkcjonowania pod wpływem leczenia i rehabilitacji. (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). W § 2 ust. 1 rozporządzenia wymienione zostały schorzenia uzasadniające konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku.

Zgodnie ze wskazanym powyżej paragrafem do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą:

1)  wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,

2)  wrodzone lub nabyte ciężkie choroby metaboliczne, układu krążenia, oddechowego, moczowego, pokarmowego, układu krzepnięcia i inne znacznie upośledzające sprawność organizmu, wymagające systematycznego leczenia w domu i okresowo leczenia szpitalnego,

3)  upośledzenie umysłowe, począwszy od upośledzenia w stopniu umiarkowanym,

4)  psychozy i zespoły psychotyczne,

5)  całościowe zaburzenia rozwojowe powodujące znaczne zaburzenia interakcji społecznych lub komunikacji werbalnej oraz nasilone stereotypie zachowań, zainteresowań i aktywności,

6)  padaczka z częstymi napadami lub wyraźnymi następstwami psychoneurologicznymi,

7)  nowotwory złośliwe i choroby rozrostowe układu krwiotwórczego do 5 lat od zakończenia leczenia,

8)  wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące znaczne ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 5/25 lub 0,2 według Snellena po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi, lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni,

9)  głuchoniemota, głuchota lub obustronne upośledzenie słuchu niepoprawiające się w wystarczającym stopniu po zastosowaniu aparatu słuchowego lub implantu ślimakowego.

Zaliczenie do osób niepełnosprawnych w przypadku dziecka do 16 roku życia może mieć zatem miejsce w dwóch sytuacjach: gdy dziecko jest niezdolne do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych w postaci samoobsługi, poruszania się, komunikacji z otoczeniem, co rodzi konieczność zapewnienia mu stałej (długotrwałej) opieki lub pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, albo też gdy dziecko zachowuje zbliżoną do rówieśników zdolność do zaspokajania wskazanych potrzeb życiowych, w związku jednak ze znacznym zaburzeniem funkcjonowania organizmu wymaga stałego leczenia i rehabilitacji w domu i poza domem i w tym zakresie zwiększonej pomocy rodziców.

W rozpoznawanej sprawie sporne było to, czy wstępujące u małoletniego zaburzenia organizmu spowodowane zespołem Aspergera czynią go osobą niepełnosprawną oraz czy małoletni w związku z niepełnosprawnością wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji czy też jego niepełnosprawność wynika z drugiej z ww. opisanych przesłanek (znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem).

Zauważyć należy, że zakresu stałej opieki i pomocy cytowane powyżej rozporządzenie nie określa, nie wyznaczając konkretnych stanów psychofizycznych osoby niepełnosprawnej, które w przypadku zaistnienia uzasadniałyby konieczność opieki lub pomocy. Wyznacza ten zakres posiłkowo § 29 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności, wskazując, iż konieczność sprawowania opieki oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie, że małoletni D. K. spełnia kryteria niezbędne do uznania, iż wymaga on stałej opieki i pomocy innej osoby w rozumieniu § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia. Jego funkcjonowanie, mimo rozpoznanego zespołu Aspergera zaburzeń hiperkinetycznych oraz emocjonalnych, nie powoduje całkowitej zależności od innej osoby. Małoletni nie ma trudności w komunikacji z innymi – posługuje się mową werbalną, prostymi zdaniami, swobodnie nawiązuje kontakt, pamięta i realizuje zasady. Prowadzi dialog w sposób naprzemienny, ujawnia emocje, które są syntoniczne, żywe, zgodne z wypowiadaną treścią. Nadto chłopiec chętnie podejmuje kontakty rówieśnicze, dąży do wspólnej zabawy. Trudności objawiają się gdy napotyka trudności. D. K. jest, odpowiednio do normy wiekowej, samodzielny w samoobsłudze, poruszaniu się, pielęgnacji czy odżywianiu. Nie zachodzi potrzeba wykonywania zwykłych, codziennych czynności w jego zastępstwie. Z uwagi na powyższe należy uznać, że odwołujący jest zdolny do samodzielnej egzystencji w rozumieniu przytoczonych przepisów.

Jak wskazywano, przesłanką pozwalającą na uznanie niepełnosprawności małoletniego jest także konieczność odbywania systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych powodowana znacznymi zaburzeniami funkcjonowania organizmu. Niepełnosprawność małoletniego z uwagi na znaczny stopień zaburzenia funkcjonowania organizmu wymaga wyżej wskazanych from wsparcia rozwoju. W niniejszej sprawie, jak wynika z opinii biegłej psychiatry, wobec odwołującego zachodzi potrzeba działań korekcyjnych, rewalidacyjnych, logopedycznych oraz treningu integracji sensorycznej w zakresie wyższym niż wynika to z wieku rozwojowego. Z uwagi na to, że schorzenia, na które cierpi odwołujący mają podłoże psychiatryczne zabiegi lecznicze i rehabilitacyjne będą przybierały postać zajęć terapeutycznych wspomagających sferę emocjonalno-społeczną chłopca.

D. K. od dłuższego czasu systematycznie uczestniczy w zajęciach terapeutycznych i pedagogicznych, co przynosi znaczny postęp w jego stanie zdrowia, a możliwość poprawy stanu funkcjonowania pod wpływem leczenia i rehabilitacji daje pewność, że stan zdrowia małoletniego polepszy się w znaczący sposób.

Z uwagi na fakt, iż rozpoznanie niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. Ś.. Biegła rozpoznała u małoletniego zespół Aspergera z towarzyszącymi zaburzeniami hiperkinetycznymi i zaburzeniami emocji, które to schorzenia czynią go osobą niepełnosprawną z powodu zaburzenia funkcjonowania organizmu wymagającego odbywania systematycznych i częstych zabiegów i oddziaływań terapeutycznych w domu i poza domem, a w konsekwencji pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Jednocześnie biegła oceniła, że D. K. nie wymaga stałej opieki lub pomocy innych osób w zaspokajaniu swoich podstawowych potrzeb życiowych, argumentując jak powyżej.

Biegła wyjaśniła w swojej opinii, że dotychczasowy przebieg choroby pozwala ocenić zespół Aspergera jako wysoko funkcjonujący, jego cechy są dyskretnie wyważone. Jednocześnie biegła wskazała, że niepełnosprawność odwołującego wynika z współwystępowania z zespołem Aspergera zaburzeń artykulacji mowy i objawów nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Zdaniem biegłej, całokształt zaburzeń, na które cierpi małoletni, przy odpowiedniej, systematycznej, wieloaspektowej terapii rokuje poprawę. W związku z powyższym zasadne, w ocenie biegłej, jest określenie niepełnosprawności okresowo do 30 listopada 2022 r. Jednocześnie biegła podkreśliła, że z uwagi na rozpoznane stany chorobowe odwołujący wymaga - zgodnie z obowiązującymi przepisami - korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki (pkt 6 wskazań) oraz wymaga konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (pkt 8 wskazań). Należy zauważyć, że stanowisko biegłej sądowej jest także zgodne ze stanowiskiem (...) wyrażonym w orzeczeniu z dnia 8 listopada 2019 r.

Do opinii biegłej zarzuty wniosły strony postępowania. Pełnomocnik odwołującego podniósł, że stan zdrowia małoletniego wymaga konieczności sprawowania stałej lub długotrwałej opieki w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Wskazał na szereg zachowań chłopca w codziennym funkcjonowaniu, które to uzasadniają w jego ocenie konieczność opiekę ze strony osoby dorosłej w kontekście wskazań punktu 7 orzeczenia o niepełnosprawności. Natomiast organ wniósł o niedopuszczenie opinii biegłej z zakresu psychiatrii. Zdaniem organu, wnioski opinii w sposób rażący naruszają przepisy o orzekaniu o niepełnosprawności osób do 16 roku życia. Wskazano, iż występujące u małoletniego zaburzenia funkcjonowania organizmu nie są znaczne i nie wymagają częstych i systematycznych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem, co w konsekwencji oznacza, że nie jest on osoba niepełnosprawną.

Odnosząc się zarzutów strony odwołującej się, biegła M. Ś. podtrzymała swoją poprzednią opinię, wskazując, że przytoczone przez nią w opinii przykłady zachowań D. K. w życiu codziennym nie uzasadniają jego niezdolności do samodzielnej egzystencji, co uzasadniałoby otoczenie małoletniego stałą lub długotrwałą opieką lub pomocą innej osoby. Biegła podkreśliła, że argumenty podnoszone przez stronę odwołującą się i sytuacje, na które wskazuje w piśmie pełnomocnik świadczą o nieznajomości przesłanek medycznych.

Natomiast odpowiadając na zarzuty stawiane przez przedstawiciela organu, biegła M. Ś. wskazała, że u odwołującego nie występują znaczne zaburzenia funkcjonowania organizmu powodowane wyłącznie zespołem Aspergera, nie mniej jednak razem z towarzyszącymi mu zaburzeniami hiperkinetycznymi oraz zaburzeniami emocjonalnymi, stan zdrowia małoletniego czyni go niepełnosprawnym, z uwagi na konieczność odbywania stałych, systematycznych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych.

U małoletniego zdiagnozowano zespół Aspergera z towarzyszącymi zaburzeniami hiperkinetycznymi oraz zaburzeniami emocji, określone symbolem niepełnosprawności 12-C (całościowe zaburzenia rozwojowe). Samo jednak zdiagnozowanie u dziecka jednostki chorobowej określonej w § 2 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia nie prowadzi samo przez siebie do ustalenia, iż dziecko wymaga konieczności stałej opieki lub pomocy innej osoby. W przeciwnym razie dopuszczanie dowodu z opinii biegłego lekarza jakiejkolwiek specjalności nie byłoby konieczne do rozpoznania sprawy, wystarczyłoby zlokalizowanie określonej jednostki chorobowej w dokumentacji medycznej dziecka. W ocenie Sądu nieodzownym elementem do stwierdzenia przesłanki wymogu „stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji” jest uprzednie stwierdzenie czy u dziecka występuje niezdolność do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, o czym mowa w § 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia i co do tego elementu wypowiedział się w sprawie w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości biegły z zakresu psychiatrii.

Wskazane przez stronę odwołującą się okoliczności i ograniczenia w funkcjonowaniu dziecka uzasadniają zdaniem Sądu ocenę, że niepełnosprawność małoletniego wynika z konieczności uczęszczania na zajęcia terapeutyczne, wspomagające i poprawiające jego codzienne funkcjonowanie i w konsekwencji konieczności udzielenia pomocy innych osób w stopniu przewyższającym wsparcie osobie w tym samym wieku. Nie wymaga on jednak stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Opinia biegłej M. Ś. wydana po badaniu podmiotowym i przedmiotowym małoletniego D. K. oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia jest jasna i spójna, a jej wnioski w sposób logiczny i przekonujący obszernie umotywowane. Biegła odparła także zarzuty stawiane jej przez strony postępowania, ponownie wskazując na stan zdrowia dziecka, który z jednej strony niewątpliwie pozwala uznać odwołującego za niepełnosprawnego, wymagającego systematycznego uczęszczania na zajęcia terapeutyczne, z drugiej zaś nie uzasadnia konieczności sprawowania stałej lub długotrwałej opieki. Mając na uwadze wszystko powyższe, należało uznać ją za rzetelną i wiarygodną, a w konsekwencji podzielić zawarte w niej wnioski nie znajdując podstaw do ich kwestionowania.

Przyznany stopień niepełnosprawności ma charakter okresowy. Stan zdrowia jest zmienny w czasie i orzekając o stopniu niepełnosprawności należy mieć na uwadze możliwość poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy w przyszłości. Z treści przedstawionej opinii biegłej sądowej wynika, odwołujący jest w trakcie terapii pozwalającej mu na poprawę funkcjonowania w obszarze jego emocji oraz zachowań społecznych. To z kolei pozwala wysnuć wniosek, iż stan zdrowia rokuje poprawę. Biegła wzięli pod uwagę podnoszone przez pełnomocnika skarżącego uwagi dotyczące stanu zdrowia. Opinie zostały oparte zarówno na bezpośrednim badaniu wnioskodawcy przez biegłą, jak i na całości dokumentacji medycznej. Oznacza to, iż biegła w swojej opinii uwzględniła aktualny stan zdrowia odwołującego, przedłożoną dokumentację medyczną oraz istniejace dolegliwości i orzekła o okresowym charakterze niepełnosprawności odwołującego się, przewidując ważność orzeczenia do 2022 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, które co do zasady wygrał odwołujący się, w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 j.t.), które przewiduje stawkę 180 zł wynagrodzenia w zakresie spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żadanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbednych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w wskazanym wyżej Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości. Stawki minimalne za czynności adwokata w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego wynoszą 180 zł.

Brak było podstaw do zastowoania instytucj z art. 102 k.p.c., wskazującej na zasadę słuszności. Przepis ten stanowi wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na jego charakter, a nadto wobec użycia przez ustawodawcę sformułowania w wypadkach szczególnie uzasadnionych przepis nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Zasada słuszności przy orzekaniu o kosztach procesu znajdzie zastosowanie tylko w szczególnych okolicznościach, gdy biorąc pod uwagę całokształ przebiegu postępowania, Sąd dojdzie do wniosku, że w rozpoznawanej sprawie obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu byłoby niesłuszne. W niniejszej sprawie, nie zachodzą żadne okoliczności, które pozwalałyby uznać, że nałożenie kosztów na przegrywający w sprawie organ jawi się jako niesprawiedliwe.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd w oparciu o art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie, zaliczając D. K. do osób niepełnosprawnych z symbolem niepełnosprawności 12-C, okresowo do dnia 30 listopada 2022 r., wskazując w ślad za biegłą, iż odwołujący wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki oraz wymaga konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Oddalono natomiast na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. odwołanie w pozostałym zakresie (pkt 7 wskazań).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)