Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2020r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: -prakt. sąd Zuzanna Scisłowska

przy udziale – ---

po rozpoznaniu dnia 16.09.2020r.

sprawy K. B. , s. P. i M., ur. (...) w Ś.

obwinionego o to, że:

w dniu 28.10.2019r. o godz. 16:30 w S. na Os. (...) kierując pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) podczas wykonywania manewru wycofywania dokonał uszkodzenia zaparkowanego pojazdu marki (...) o numerach rejestracyjnych (...) postaci zarysowania lewego, przedniego zderzaka, opony oraz alufelgi po czym oddalił się z miejsca zdarzenia.

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I . Obwinionego K. B. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej z tą zmianą, że przyjmuję iż numer rejestracyjny samochodu O. (...) to (...) to jest wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego art. 86 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) zł.

II. Na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw oraz art. 617 kpk i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę 30 zł.

Sędzia I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2019 r. przed godziną 16:00 H. C. wróciła wraz z mężem do domu, w S. na os. (...). Przyjechali samochodem (...) o nr rej. (...), zaparkowali przy bloku na wprost okna, ok. 4-5 metrów od okna, samochód był skierowany tyłem do okna. H. C. mieszka wraz z mężem na parterze. Obok samochodu H. był zaparkowany pojazd marki O. (...) o nr rej. (...). Po godzinie 16:00 pokrzywdzona zauważyła obwinionego wsiadającego do samochodu O. na miejsce kierowcy. Obwiniony aby wyjechać z miejsca parkingowego wykonał manewr cofania podczas wykonywania którego uszkodził samochód marki H.. Powstały uszkodzenia w pojeździe H. na lewym przednim zderzaku w postaci zarysowania powłoki lakierniczej oraz zarysowanie na oponie i alufeldze. Obwiniony po wycofaniu i zabraniu oczekujących na niego pasażerów odjechał z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzona wraz z mężem zgłosiła sprawę na Policję. W dniu 29.10.19r. pokrzywdzona obejrzała zapis monitoringu, na którym było widać pojazd obwinionego jak wyjeżdża i zahacza o samochód marki H.. W dniu 28.10.19r. obwiniony przyjechał samochodem O. (...) do szkoły ZS nr (...) w S..

Obwiniony K. B. ma 19 lat, ukończył technikum ZS1 w S., pozostaje na utrzymaniu rodziców, jest kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, nie był karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

⚫

częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 58-59, 32-35),

⚫

zeznań świadka H. C. (k. 59-60, 4-5, 9-10, 28-29)

⚫

dowodów z dokumentów:

• protokół oględzin (k.8)

• zdjęć k. 11

• notatki k. 12

• umowy kupna sprzedaży k. 17

• faktury k. 24

Obwiniony K. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i złożył wyjaśnienia. Wskazał, że w tym czasie jeździł tym samochodem do szkoły, ale nie pamięta by taka sytuacja zaistniała. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego zasługiwały częściowo na przymiot wiarygodności w szczególności w zakresie tego, że poruszał się samochodem marki O. (...) w tym czasie. Sąd nie dał wiary temu, że obwiniony nie uderzył samochodu marki H., gdyż w tym zakresie wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z zeznaniami świadka H. C. – odnośnie przebiegu zdarzenia oraz dokumentami w postaci protokołu oględzin i pozostałymi znajdującymi się w aktach sprawy. Z tych względów Sąd dał jedynie częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego.

Oceniając zeznania pokrzywdzonej H. C. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, albowiem zeznania te były konsekwentne, logiczne, szczere oraz przekonujące, również w dokumenty w postaci protokołu oględzin. Świadek wskazała, iż samochód obwinionego wyjeżdżając z miejsca parkingowego uderzył w zaparkowany obok jej samochód marki H., a zdarzenie to widziała z okna mieszkania. W ocenie Sądu, świadek jest osobą obcą dla obwinionego, Sąd nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, by przypuszczać, że świadek podaje nieprawdę próbując niesłusznie obciążyć obwinionego.

Za wiarygodne Sąd uznał zgromadzone w toku postępowania dowody z dokumentów. Wskazane dowody zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby oraz w zakresie ich kompetencji. Prawdziwości omawianych dowodów nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, obwiniony K. B. zachowaniem swym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

W dniu 28 października 2019r. o godz.16:30 w S. na os. (...) kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru wycofywania dokonał uszkodzenia zaparkowanego pojazdu marki (...)o nr rej. (...) w postaci zarysowania lewego przedniego zderzaka, opony oraz alufelgi po czym oddalił się z miejsca zdarzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dopuścił się więc wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie opisane w art. 86 § 1 k.w. popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu przedmiotowego wykroczenia niezbędne jest zatem m. in., by sprawca nie zachował należytej ostrożności tzn. takiej, jaka była wymagana w określonej sytuacji. Stopień ostrożności, jakiej wymaga się od uczestnika ruchu w konkretnych okolicznościach wynika z obowiązujących w ruchu lądowym zasad bezpieczeństwa. Podstawowy akt prawny, regulujący zasady ruchu lądowego – ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), zobowiązuje w art. 3 ust. 1 każdego uczestnika ruchu oraz każdą inną osobę znajdującą się na drodze do zachowania ostrożności a w przypadku, gdy ustawa tego wymaga - szczególnej ostrożności, jak również nakazuje unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z powyższej dyrektywy wynika, iż każdy uczestnik ruchu drogowego powinien w każdym przypadku zachowywać ostrożność tzn. postępować uważnie i przezornie, reagować odpowiednio do zaistniałej sytuacji na drodze oraz podejmować czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa a także powstrzymać się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Tak więc, taki obwiązek ciążył na kierującym pojazdem aby przy wykonywaniu manewru cofania zachował szczególną ostrożność.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Swoim zachowaniem obwiniony spowodował zagrożenie na drodze, albowiem nie zachował szczególnej ostrożności przy cofaniu doprowadzając do zderzenia z pojazdem pokrzywdzonej. W ocenie Sądu, obwiniony naruszył zasady ruchu drogowego, nie zachował szczególnej ostrożności.

Do znamion wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w. należy również spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Realizacja przez obwinionego przedmiotowego znamienia nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, ponieważ w stanie faktycznym niniejszej sprawy zagrożenie to skonkretyzowało się i przybrało postać realną, w postaci uszkodzeń pojazdu.

W ocenie Sądu, obwiniony działał w sposób nieumyślny, nie miał zamiaru popełnienia kolizji drogowej, jednak popełnił to wykroczenie na skutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Zdaniem Sądu, obwiniony chcąc wycofać doprowadził do zderzenia z samochodem marki H.. W sposób nieumyślny naruszył zasadę ruchu drogowego polegającą na niezachowaniu szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania.

Stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest znaczny, o czym świadczą okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe, naruszenie podstawowej zasady ruchu drogowego.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 – 4 k.w. W ocenie Sądu, kara 300 zł grzywny nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec ukaranego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W opinii Sądu, grzywna w podanym wymiarze spełni wobec obwinionego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając mu, jak ważną i istotną dla bezpieczeństwa ruchu drogowego regułą jest obowiązek zachowania należytej ostrożności przy cofaniu. Przedmiotowa kara spełni również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraz zasadzie, iż sprawcy wykroczeń, realizujący zachowania niebezpieczne dla innych uczestników ruchu, nie pozostają bezkarni. Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze jego niekaralność i działanie nieumyślne. Sąd dopatrzył się jako okoliczność obciążającą w stosunku do obwinionego – naruszenie podstawowej zasady ruchu drogowego nakazującej zachowanie szczególnej ostrożności. Obwiniony nie pracuje, ale jako osoba młoda posiada możliwości zarobkowe. Należy zatem przyjąć, iż sytuacja finansowa obwinionego pozwala na przeznaczenie środków pieniężnych na grzywnę w orzeczonej wysokości.

Na podstawie przepisów wskazanych w pkt drugim wyroku Sąd zasądził zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę w kwocie 30 zł.

W postępowaniu w sprawach o wykroczenia nie ma możliwości zasądzenia nawiązki lub naprawienia szkody przy orzekaniu o wykroczeniu z art. 86 §1 kw.

/-/ s. I. Hantz – Nowak