Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

(...) 18/20

( poprzednio IIK 931/19)

Zgodnie z art. 423§1a kpk uzasadnienie ograniczono do rozstrzygnięcia o karze oraz innych konsekwencjach prawnych

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. T. (1)

1. w nocy 28-29 listopada 2018 roku kierując samochodem osobowym O. (...) nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości: I badanie o godz. 02:53 z wynikiem 0,53 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza, II badanie o godz. 03:02 z wynikiem 0,62 mg alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w postaci art. 45 ust. 2 pkt 3, art. 63 ust. 1,art. 19 ust. 1,art. 45 ust. 1 pkt 1 i art. 39 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że przewoził w pojeździe ilość osób przekraczającą liczbę miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym i z niezapiętymi pasami bezpieczeństwa, nadto przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy 60km/h, o co najmniej 37 km/h, nie dostosowując jej do warunków i sytuacji w jakich odbywał się ruch pojazdu, co skutkowało utratą panowania nad samochodem i zjazdem poza jezdnię, a w konsekwencji uderzeniem w zbocze przydrożnego rowu i przewróceniem pojazdu na łuku drogi na (...). kilometrze drogi (...)w kierunku T. w miejscowości O., w następstwie czego S. R. (1) doznał wieloodłamowego z przemieszczeniem złamania kości biodrowej, kulszowej i łonowej po stronie prawej, zwichnięcia tylnego w stawie biodrowym prawym, złamania głowy kości udowej lewej ze zwichnięciem tylno-dolnym , rany w okolicy łokcia prawego, otarcia naskórka głowy , co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała tj. ruchu na czas powyżej siedmiu dni, T. K. (1) doznał złamania trzonu kości promieniowej lewej, podwichnięcia w stawie mostkowo- obojczykowym lewym, rany grzbietu stopy, co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała tj. ruchomości kończyny górnej lewej na czas powyżej siedmiu dni, zaś śmierć na miejscu ponieśli D. T. na skutek ostrej niewydolności krążeniowo - oddechowej oraz A. K. na skutek urazu centralnego układu nerwowego,tj. przestępstwo z art. 177 §1 i 2kk w zw. z art. 178a § 1kk i art. 178 §1 kkw z zw. z art. 11 §2 kk

2. w nocy z 28-29 listopada 2018r. w miejscowości O. kierując samochodem osobowym m-ki O. (...) nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób,że naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w postaci art. 45 ust. 2 pkt 3, art. 63 ust. 1,art. 19 ust. 1,art. 45 ust. 1 pkt 1 i art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2020r. poz. 110) w ten sposób, że przewoził w pojeździe ilość osób przekraczającą liczbę miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym i z niezapiętymi pasami bezpieczeństwa, nadto przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy 60km/h, o co najmniej 37 km/h, nie dostosowując jej do warunków i sytuacji w jakich odbywał się ruch pojazdu, co skutkowało utratą panowania nad samochodem i zjazdem poza jezdnię, a w konsekwencji uderzeniem w zbocze przydrożnego rowu i przewróceniem pojazdu na łuku drogi na 329 kilometrze drogi (...) w kierunku T., w wyniku czego M. C. doznał zasinienia i otarcia naskórka głowy okolicy czołowo skroniowej lewej, otarcia naskórka podudzia lewego , co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej siedmiu dni , zaś D. A. doznał rany ciętej głowy okolicy skroni lewej , otarcia naskórka głowy okolicy skroni lewej oraz otarcia naskórka dłoni prawej, stłuczenia żuchwy, co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała na czas poniżej siedmiu, tj. wykroczenie z art. 86 §2kw

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

---

---

---

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

---

---

----

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

---

---

---

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---

---

---

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

---

---

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

3.5. Uniewinnienie

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. T. (1)

I.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą sąd poczytał przyznanie się oskarżonego do winy. Aczkolwiek oskarżony w finalnej fazie postępowania wyraził skruchę i oświadczył,że przeprasza za popełnienie inkryminowanego czynu, jednakże zdaniem sądu w/w postawa była podyktowana wyłącznie zamiarem uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia, nie stanowiła odzwierciedlenia rzeczywistej skruchy oskarżonego. Asumpt do powyższej konkluzji zdaniem sądu dawała w szczególności postawa oskarżonego w toku postępowania jurysdykcyjnego, który nie wyraził żalu podczas procesu mimo,iż miał możliwość bezpośredniego przeproszenia większości pokrzywdzonych w trakcie rozprawy.

Zdaniem sądu w realiach przedmiotowej sprawy przeważały okoliczności obciążające. W ocenie sądu strona podmiotowa czynu przypisanego oskarżonemu wyrażała się bowiem w umyślnym naruszeniu przez oskarżonego fundamentalnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oskarżony miał pełną świadomość,iż znajduje się w stanie nietrzeźwości, wszak do pojazdu wsiadł w zasadzie bezpośrednio po tym, jak zakończył spożywanie alkoholu . Należy przy tym zaakcentować,iż stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego wielokrotnie przekraczało dopuszczalne normy. Co więcej K. S. T. nie dysponował uprawnieniami do kierowania pojazdami mechanicznymi. Mimo tych okoliczności prowadził pojazd, w którym znajdowała się ilość osób, przekraczająca liczbę miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym. Należy również zauważyć,iż oskarżony wiedział ,iż pasażerowie nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa, dwóch z nich siedziało na kolanach innych osób. Wysoki stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu determinował również sposób w jaki K.S. T. prowadził rzeczony pojazd. Oskarżony pomimo parokrotnych uwag współpasażerów prowadził pojazd z nadmierną prędkością, co w konsekwencji doprowadziło do utraty panowania. Symptomatycznym jest fakt,iż przed manewrem, który bezpośrednio doprowadził, do wypadku S. R. zwracał mu uwagę, by zwolnił, uwaga ta jednak nie wpłynęła na kierującego pozytywnie,wręcz przeciwnie zwiększył on prędkość pojazdu. W finalnym momencie prędkość samochodu oscylowała w granicach 97 km/h, a zatem przekraczała administracyjnie dozwoloną prędkość aż o 37 km/h.

Wprawdzie oskarżony wywodził,iż do utraty panowania nad pojazdem doszło wskutek potrącenia jego ręki przez jednego z pasażerów, jednakowoż należy wskazać,iz zdaniem sądu ten fragment deskrypcji oskarżonego nie zasługiwał na przyznanie mu waloru wiarygodności. Analiza wyjaśnień oskarżonego w omawianym zakresie wskazuje ,iż jego relacje ewoluowały. Początkowo składając wyjaśnienia K. T. stwierdził,że chyba ktoś go trącił w prawe ramię, późniejsze jego twierdzenia w tym zakresie były bardziej kategoryczne, co więcej w toku postępowania jurysdykcyjnego dodał,że bezpośrednio przed wykonaniem feralnego manewru odwrócił się w kierunku siedzącego z tyłu S. R.. Zdaniem sądu taka linia obrony miała na celu umniejszenie odpowiedzialności oskarżonego. Należy jednak podkreślić,iż żaden z pasażerów nie potwierdził tej wersji.

Abstrahując od powyższych rozważań wskazać należy,iż nawet wówczas gdyby K.S. T. został trącony w ramię przez jednego z pasażerów, nie stanowiłoby to podstawy do ekskulpowania oskarżonego.

K. T. zabierając ponadnormatywną liczbę, nietrzeźwych pasażerów musiał wszakże liczyć się z tym,że może mieć to wpływ na zakres wykonywanych przez niego ruchów. Wszak w tak niewielkim pojeździe, jakim jest O. (...), jechało aż 7 młodych, dobrze zbudowanych i co znamienne nietrzeźwych mężczyzn.

Przede wszystkim jednak podkreślić należy, iż głównymi wyznacznikami wymiaru zastosowanych sankcji karnych była skala negatywnych skutków działania oskarżonego. Wskutek analizowanego wypadku dwóch młodych, zdrowych mężczyzn poniosło śmierć na miejscu. Dwaj inni doznali poważnych obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. S. R. doznał wieloodłamowego złamania z przemieszczeniem kości biodrowej, kulszowej i łonowej po stronie prawej, zwichnięcia tylnego w stawie biodrowym prawym, złamania głowy kości udowej lewej ze zwichnięciem tylno-dolnym, rany w okolicy łokcia prawego i otarcia naskórka głowy, co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała, tj. ruchu na okres powyżej 7 dni. Dotychczas nie zakończył się proces leczenia oskarżyciela posiłkowego, został poddany kilku operacjom, przez wiele miesięcy musiał pozostawać w placówkach leczniczych, gdzie był poddawany rehabilitacji. Lekarze prognozują,iż proces ten może potrwać 2,5 roku, mężczyzna musi poruszać się o kulach, nie ma możliwości podjęcia pracy zarobkowej.

T. K. doznał z kolei obrażeń w postaci złamania trzonu kości promieniowej lewej, podwichnięcia w stawie mostkowo-obojczykowym lewym, rany grzbietu stopy, co wywołało naruszenie czynności narządu ciała, tj. ruchomości kończyny górnej lewej na czas powyżej 7 dni.. Został poddany dwóm zabiegom operacyjnym, przez rok nie mógł wykonywać pracy zarobkowej. Zakreślając wymiar zastosowanej sankcji karnej sąd miał nadto na względzie fakt,iż K. S. T. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie, za przestępstwa skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym. Co więcej inkryminowanego czynu dopuścił się w momencie, gdy był poszukiwany do odbycia kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie.

Reasumując należy podkreślić,iż oskarżony dopuścił się czynu znamiennego wysokim stopniem zawinienia oraz społecznej szkodliwości, w związku z tym zastosowane sankcje karne muszą stanowić dla niego wymierną dolegliwość i w konsekwencji przestrogę na przyszłość.

Mając powyższe względy na uwadze sąd doszedł do przekonania,iż karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku, będzie kara 8 lat pozbawienia wolności. Skala naruszonych przez oskarżonego norm prawnych, lecz przede wszytkim ilość i rodzaj wywołanych skutków przemawiały za orzeczeniem względem oskarżonego sankcji karnej oscylującej w górnych granicach ustawowego zagrożenia.

V. Przy wymiarze kary za popełnienie wykroczenia z art. 86 § 2kw sąd przyjął jako okoliczność łagodzącą przyznanie się do winy. Z kolei jako okoliczności obciążające poczytano uprzednią , wielokrotną karalność oskarżonego, wysoki stopień zawinienia i społęcznej szkodliwości czynu determinowanych sposobem działania oraz skutkami analizowanego czynu. K. S. T. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa wyrażone w przepisach art. 45 ust. 2 pkt 3 , 63 ust. 1 , art. 19 ust. 1, art. 45 ust.1 pkt 1 i art. 39 ust. 1 usatwy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym, kierując pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskutek czego dwóch pasażerów doznało obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

Mając powyższe względy na uwadze sąd wymierzył oskarżonemu za to wykroczenie karę 30 dni aresztu.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

K.S. T.

II.

N a podstawie art. 42§3kk sąd orzekł wobec oskarżonego dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. W/w przepis statuuje obowiązek orzeczenia tego typu środka karnego w stosunku do sprawców przestępstw z art. 177§2kk, gdy sprawca był w stanie nietrzeźwości.

Powyższe rozstrzygnięcie jest podyktowane koniecznością wyeliminowania sprawców tego typu przestępstw z uczestnictwa w ruchu drogowym. W realiach przedmiotowej sprawy skala naruszonych przez oskarżonego reguł dotyczących bezpieczeństwa w ruchu drogowym była tak wielka ,że jednoznacznie świadczyła o jego pejoratywnym stosunku nie tylko do porządku prawnego, lecz przede wszystkim wyjątkowym lekceważeniu fundamentalnych zasad mających na celu zagwarantowanie bezpieczeństwa uczestnikom ruchu drogowego. Powyższa konstatacja determinowała konieczność wyeliminowania oskarżonego z ruchu drogowego na zawsze, by już nigdy więcej swym skrajnie nieodpowiedzialnym zachowaniem nie spowodował jakiegokolwiek zagrożenia dla innych osób.

III/ w myśl art. 43a§2kk sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 ( pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Obowiązek orzeczenia w/w świadczenia pieniężnego w stosunku do sprawców występku stypizowanego w art. 178a§ 1kk ma charakter obligatoryjny. W/w środek zmierza nie tylko do wzmocnienia represji karnej związanej z karą, lecz również uświadomienia sprawcy skutków tego typu zachowań.

Przy określaniu wymiaru tego środka karnego sąd miał na względzie wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, z drugiej zaś strony sytuację materialną oskarżonego,który aktualnie przebywa w zakładzie karnym , gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Przede wszystkim jednak należy wskazać,iż orzeczone przez sąd świadczenie oscyluje w dolnych granicach zakreślonych przez ustawodawcę, gdyż zdaniem sądu priorytetowe znaczenie w realiach przedmiotowej sprawy winny mieć liczne zobowiązania względem pokrzywdzonych.

IV/ na podstawie art. 46§1kk sąd orzekł wobec oskarżonego środki kompensacyjne w postaci częściowego zadośćuczynienia na rzecz:

- A. T. (1) w kwocie 15.000 ( piętnaście tysięcy) złotych;

- B. K. (1) w kwocie 15. 000 ( piętnaście tysięcy) złotych

- S. R. (1) w kwocie 10. 000 ( dziesięć tysięcy) złotych;

- T. K. (1) w kwocie 10. 000 ( dziesięć tysięcy) złotych.

W tym miejscu należy wskazać,że w przypadku skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 177,jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości, art. 47 §3kk obliguje sąd do orzeczenia nawiązek wobec pokrzywdzonych, jednakże art. 47 § 5 kk stanowi,iż sąd nie orzeka tej nawiązki, jeśli orzeczono środek kompensacyjny na podsatwie art. 46 kk w kwocie przekraczającej 10.000 zł. W piśmiennictwie przyjmuje się,iż niemożność orzeczenia nawiązki aktualizuje się także wóczas, gdy w przypadku kilku pokrzywdzonych obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości przekraczającej 10.000 zł został orzeczony tylko na rzecz jednego z nich. ( J. Majewski : Kodeks karny. Komentarz do zmian s. 153-153).

W ocenie sądu z uwagi na różną skalę krzywd wyrządzonych wskutek inkryminowanego zdarzenia, zachodziła konieczność zróżnicowania wysokości zasądzonych kwot zadośćuczynienia

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem w razie skazania można orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka się, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia szkody, w całości albo części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Z kolei art. 446§4k.c. stanowi, iż najbliżsi osoby, która zmarła w wyniku uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia mogą domagać się od ich sprawcy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W/w środek ma zadośćuczynić zasadzie kompensaty szkód wyrządzonych czynem zabronionym. Istota w/w środka kompensacyjnego opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania czy złagodzenia tego konfliktu jest między innymi naprawienie szkody bądź krzywdy wyrządzonej przestępstwem (kompensacyjna funkcja prawa karnego); Buchała (w:) Buchała, Z., s. 358-359. Orzeczenie omawianego środka jest możliwe w przypadku skazania za jakiekolwiek przestępstwo, z którego wynikła szkoda lub które spowodowało wyrządzenie pokrzywdzonemu krzywdy. Pojęcie szkody i krzywdy należy definiować tu zgodnie z cywilistycznym ich rozumieniem, tj. szkodę jako uszczerbek majątkowy (materialny), zaś krzywdę jako uszczerbek niemajątkowy (niematerialny); tym samym na "wyrównanie" tego drugiego uszczerbku używać należy terminu "zadośćuczynienie", podczas gdy odszkodowanie obejmuje naprawienie szkody jako uszczerbku majątkowego. Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w przepisie art. 445kc dóbr osobistych. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby i pragnienia (por. M. Safjan (w:) Kodeks..., s. 1432; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 260; M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 430). Zadośćuczynienie ma charakter uznaniowy. Jego przyznanie nie jest więc obligatoryjne w każdej sytuacji, gdy zaistnieje krzywda, lecz zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (wyrok SN z dnia 27 sierpnia 1969 r., I PR 224/69, OSNCP 1970, nr 6, poz. 111; A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 794).

Podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Przepisy kodeksu nie wskazują kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego; komentowany przepis mówi jedynie o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę". Kryteria, jakimi należy się kierować przy określaniu wysokości zadośćuczynienia dostarcza nam orzecznictwo. Judykatura wskazuje również na istotne elementy, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu zadośćuczynienia. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, nr 3, poz. 80, LEX nr 738354; wyrok SN z dnia 8 października 2008 r., IV CSK 243/08, LEX nr 590267; wyrok SN z dnia 22 czerwca 2005 r., III CK 392/2004, niepubl.; wyrok SN z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, niepubl.).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc winno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowić „ekwiwalent wycierpianego bólu" (por. F. Zoll, Zobowiązania w zarysie według polskiego Kodeksu zobowiązań, podręcznik poddany rewizji i wykończony przy współudziale S. Kosińskiego i J. Skąpskiego, wyd. II, Warszawa 1948, s. 122). Kwota zadośćuczynienia ma być więc pochodną wielkości doznanej krzywdy (por. A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 797). Orzecznictwo wskazuje, że uwzględniając przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie można podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Bogata judykatura dostarcza następujących kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia są to wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo u młodej osoby), rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa, rodzaj i stopień winy sprawcy, w szczególności szczególnie wysokie natężenie tej winy – a nawet jej odczucia przez poszkodowanego (ewentualnie stopień winy poszkodowanego, który przyczynił się do szkody) – wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/2000, OSNC 2003, nr 4, poz. 56; wyrok SN z dnia 30 listopada 1999 r., I CKN 1145/99, niepubl.; wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, LEX nr 484718.

W przypadku zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wynikającą z naruszenia zdrowia (art. 445 § 1 i 2 w zw. z art. 444 § 1 k.c.) podkreśla się konieczność uwzględniania czasu trwania cierpień, ich intensywności, rodzaju odniesionych obrażeń, wpływu na dalsze życie poszkodowanego, nieodwracalności skutków, poczucia bezradności, braku możliwości korzystania z określonych rozrywek, wykonywania określonej pracy, konsekwencji w życiu osobistym i społecznym (zob. m.in. wyroki SN: z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577, i z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, LEX nr 672675). Nadto w judykaturze wskazuje się na konieczność przedstawiania przez sumę zadośćuczynienia odczuwalnej wartości ekonomicznej, przynoszącej poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne – nie będącej jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, co wynika z kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 4 lutego 2008 r., III KK 349/07, Biul. PK 2008, nr 4, s. 7; wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, LEX nr 461725) itp. Zaspokojenie roszczeń majątkowych wynikających z popełnionego przestępstwa komunikacyjnego może nastąpić w ramach środka kompensacyjnego lub z ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych (A. Dziergawka, Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej a zobowiązanie do naprawienia szkody w sprawie przestępstw komunikacyjnych, w: I. Zgoliński (red.), Odszkodowanie i zadośćuczynienie w prawie polskim, Bydgoszcz 2012, s. 81). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: "Korzystanie przez sprawcę przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów, nie wyłącza ani nakazu orzeczenia obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 k.k.), ani możliwości orzeczenia - zamiast tego obowiązku, nawiązki określonej w art. 46 § 2 k.k." (uchwała SN z 20 czerwca 2000 r., I KZP 5/00, OSNKW 2000, nr 7-8, poz. 55, z aprobującymi uwagami R.A. Stefańskiego, Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego, prawa karnego wykonawczego i prawa wykroczeń za 2000 r., WPP 2001, nr 1, s. 100-102; uchwała SN z 13 maja 1996 r., III CZP 184/95, OSNC 1996, nr 7-8, poz. 91; postanowienie SN z 24 lutego 2006 r., III CZP 95/05, LEX nr 180671; P. Bucoń, Odpowiedzialność cywilna uczestników wypadku komunikacyjnego, Warszawa 2008, s. 33).

W ocenie sądu orzeczona kwota tytułem częściowego zadośćuczynienia na rzecz A. T. (1) i B. K. (1) jest odpowiednia do stopnia wyrządzonych przez oskarżonego krzywd. W/w środek kompensacyjny jest sposobem naprawienia krzywdy wyrządzonej jako cierpienia psychiczne związane z śmiercią osoby najbliższej dla w/w. Określając wymiar tego środka sąd miał na względzie w głównej mierze fakt, iż wskutek analizowanego wypadku śmierć ponieśli synowie A. T. i B. K., którzy byli osobami młodymi i zdrowymi. Śmierć synów, już tylko z uwagi na łączące ich uczucie i więzy pokrewieństwa, stanowić musiała dla A. T. i B. K. źródło wielkiego cierpienia psychicznego. Jego opis wymyka się wprawdzie językowi prawniczemu z uwagi na indywidualny sposób odczuwania, jednak nie może podlegać kwestionowaniu. Cierpienie wynikające z utraty bliskiej osoby należy bowiem do elementarnych doświadczeń każdego człowieka . Sytuacja tego typu uzasadnia natomiast przyznanie wysokiego zadośćuczynienia.

Zakreślając natomiast wymiar środków komensacyjnych na rzecz oskarżycieli posiłkowych sąd miał na względzie fakt,iż są one sposobem naprawienia krzywdy wyrządzonej jako cierpienia fizyczne oraz cierpienia psychiczne związane z uszkodzeniami ciała i rozstrojem zdrowia (wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, niepubl.). Określając wymiar tego środka sąd miał na względzie w głównej mierze charakter oraz rozmiar obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych. S. R. (1) doznał wieloodłamowego z przemieszczeniem złamania kości biodrowej, kulszowej i łonowej po stronie prawej, zwichnięcia tylnego w stawie biodrowym prawym, złamania głowy kości udowej lewej ze zwichnięciem tylno-dolnym, rany w okolicy łokcia prawego, otarcia naskórka głowy, co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała tj. ruchu na czas powyżej siedmiu dni, zaś T. K. (1) doznał złamania trzonu kości promieniowej lewej, podwichnięcia w stawie mostkowo - obojczykowym lewym, rany grzbietu stopy,co wywołało u niego naruszenie czynności narządu ciała tj. ruchomości kończyny górnej lewej na czas powyżej siedmiu dni.

Należy przy tym podkreślić, iż pomimo upływu czasu pokrzywdzeni w dalszym ciągu odczuwają dolegliwości związane z wypadkiem. Obaj oskarżyciele posiłkowi zostali poddani zabiegom opreacyjnym. Proces leczenia S. R. może potrwać około 2,5 roku. W konsekwencji ci uprzednio zdrowi i aktywni zawodowo mężczyźni wskutek doznanych obrażeń musieli o 180 stopni zmienić swój dotychczasowy tryb życia, co wiązało się również z utratą źródła dochodów i w konsekwencji pogorszeniem sytuacji życiowej.

Z drugiej strony wysokość środków kompensacyjnych uwarunkowana była sytuacją materialną oskarżonego. Aczkolwiek oskarżony jest osobą młodą i zdrową, przed osadzeniem w zakładzie karnym utrzymywał się z pracy w Holandii i uzyskiwał dochody oscylujące w granicach 6.000- 8.000 zł miesięcznie, jednakże aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności. W jednostce penitencjarnej nie będzie miał możliwości uzyskiwania dochodów pozwalających na rychłą rekomensatę krzywd pokrzywdzonych.

Mając powyższe ustalenia na względzie sąd doszedł do przekonania,iż żądanie prokuratora dot. zasądzenia środków kompensacyjnych w wymiarze po 10.000 zł na rzecz obu oskarżycieli posiłkowych było zasadne. W ocenie sądu w/w środki zadośćuczynią zasadzie kompensacyjnej, uwzględniają bowiem intensywność cierpień pokrzywdzonych, wpływ na ich dalsze życie, konsekwencje w życiu osobistym i społecznym.

Sąd zdaje sobie sprawę, iż szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz częściowe zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w wystarczającym stopniu łagodzić ujemne przeżycia w/w poprzez dostarczenie środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić ich potrzeby.

VI/ na podstawie art. 39pkt 8 kk i art. 43b kk sąd orzekł środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie na stronie (...) oraz na pierwszej stronie (...) (...) (...) informacji o skazaniu o treści „wyrokiem Sądu (...) w (...) z dnia (...) w sprawie (...) K. T. (1) został skazany za przestępstwo z art. 177 § 1 i 2 kk w zw. z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk polegające na tym, że w nocy 28-29 listopada 2018 roku kierując samochodem osobowym O. (...) nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że przewoził w pojeździe ilość osób przekraczającą liczbę miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym i z niezapiętymi pasami bezpieczeństwa, nadto przekroczył administracyjnie dozwoloną prędkość jazdy 60km/h, o co najmniej 37 km/h, nie dostosowując jej do warunków i sytuacji w jakich odbywał się ruch pojazdu, co skutkowało utratą panowania nad samochodem i zjazdem poza jezdnię, a w konsekwencji uderzeniem w zbocze przydrożnego rowu i przewróceniem pojazdu na łuku drogi na (...) kilometrze drogi (...) w kierunku T. w miejscowości O., w następstwie czego dwóch pasażerów poniosło śmierć na miejscu, a dwie osoby odniosły obrażenia skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. W/w wyrokiem sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 lat pozbawienia wolności oraz orzekł dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Nadto sąd orzekł na rzecz pokrzywdzonych środki kompensacyjne w kwotach: 15.000 zł, 15.000 zł, 10.000 zł i 10.000 zł oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 5.000 zł”. Zdaniem sądu charakter czynu będącego przedmiotem osądu przemawiał za koniecznością upublicznienia treści wyroku. Tego typu zachowania winny być szczególnie ostro piętnowane, z drugiej zaś strony informacje na ich temat winny zostać upublicznione, aby uzmysłowić społeczeństwu karygodność i konsekwencje tego typu zachowań.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk sąd zwolnił oskarżonego z kosztów sądowych, wydatkami postępowania obciążając Skarb Państwa. Jak zostało już uprzednio podniesione oskarżony odbywa aktualnie karę pozbawienia wolności. Przebywając w jednostce penitencjarnej nie ma realnej możliwości pozyskania środków na pokrycie wszystkich należności. Ponadto zdaniem sądu w realiach przedmiotowej sprawy priorytetowe znaczenie winny mieć zobowiązania względem licznych pokrzywdzonych.

VIII/ na podstawie §2 i 4, §17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 oraz §20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

z dnia 3 października 2016 r. ( t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 18) sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. G. kwotę 972 (dziewięćset siedemdziesiąt dwa) zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu, uwzględniając charakter sprawy oraz nakład pracy adwokata.

IX/ w myśl art. 626§2kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 i usat. 2 pkt 3 i §15 oraz §17 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych S. R. (1) i T. K. (1) po 1944 zł (tysiąc dziewięćset czterdzieści cztery) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wprawdzie sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, tym niemniej należy podnieść, iż w judykaturze przyjmuje się, że „stosownie do art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Jednocześnie art. 624 § 1 k.p.k. pozwala na zwolnienie oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, jak również wówczas gdy przemawiają za tym względy słuszności. Trzeba jednak mieć na uwadze, że owo zwolnienie dotyczy tylko i wyłącznie kosztów sądowych, poza zakresem których pozostają uzasadnione wydatki oskarżyciela posiłkowego, w szczególności z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru, albowiem wydatki stron nie są ponoszone na rzecz organów prowadzących postępowanie karne, a są własnymi ich kosztami, koniecznymi do realizacji przypadających im funkcji procesowych. Zwolnienie zatem oskarżonego przez sąd od ponoszenia kosztów sądowych nie uwalnia go jednocześnie od konieczności wyrównania oskarżycielowi posiłkowemu poniesionych przez niego uzasadnionych wydatków w sprawie.” ( postanowienie SA w Katowicach z z dnia 30 września 2009 r.II AKz 646/09 LEX nr 553825, KZS 2010/1/75).

8. PODPIS